Βιβλική ανάρτηση ΙΙ

Συνεχίζουμε από εκεί που είχαμε μείνει, και ρίχνουμε μια ματιά στο ευρύτερο αριστεροχώρι και κάποιες εκδόσεις του.

Η ΔΕΑ και το εκδοτικό Red Marks (ενδιαφέρον λογοπαίγνιο) κυκλοφόρησαν φέτος στα ελληνικά μια ογκώδη βιογραφία του Μαρξ, γραμμένη από το Φραντς Μέρινγκ, το σύντροφο της Λούξεμπουργκ και του Λίμπκνεχτ, που πέθανε δύο βδομάδες μετά τη δολοφονία τους, πιθανότατα καταπονημένος από την ήττα της εξέγερσης των Σπαρτακιστών. Μια βιογραφία που ήρθε ως συνέχεια της χρέωσης που ανέλαβε στο SPD να επιμεληθεί της έκδοσης της αλληλογραφίας των Μαρξ-Ένγκελς, αλλά έχει δεχτεί βάσιμη κριτική για κάποια σημεία και εκτιμήσεις της. Στα αξιοσημείωτα πως η κυβερνητική ΕφΣυν έκανε διαγωνισμό μες στο Μάη, όπου τρεις αναγνώστες της κέρδιζαν ισάριθμα αντίτυπα.

Υπάρχει επίσης μια καινούρια έκδοση της μικρής μπροσούρας του Τζόνι Ριντ "πώς λειτουργούν τα σοβιέτ", αλλά κρατάω μια επιφύλαξη, καθώς δεν είμαι σίγουρος αν πρόκειται για το ίδιο εκδοτικό ή για πρωτοβουλία άλλου χώρου.

Ένα άλλο βιβλίο που εξέδωσαν είναι το "Έτος Ένα της Επανάστασης", του Βίκτορ Σερζ, αναρχικού που προσέγγισε για μερικά χρόνια τους μπολσεβίκους και την τρίτη διεθνή και γράφει για τα εμπόδια και τις δυσκολίες που είχε να αντιμετωπίσει η επανάσταση, κάτι που υπαγόρευσε σε μεγάλο βαθμό τα μέσα που έπρεπε να μεταχειριστεί απέναντι στους αντιπάλους της. Ο ίδιος ωστόσο δε βρισκόταν στη σοβιετική Ρωσία εκείνη την περίοδο, γι' αυτό προσωπικά βρήκα πιο ενδιαφέρον το "αναμνήσεις ενός επαναστάτη" που έχει κυκλοφορήσει κι αυτό στα ελληνικά.

Το ωραίο της υπόθεσης είναι πως την ίδια ακριβώς ι-ΔΕΑ για την επέτειο είχε και το ΣΕΚ (από το οποίο προέκυψε ως διάσπαση η ΔΕΑ) που εξέδωσε σχεδόν ταυτόχρονα το ίδιο βιβλίο από το δικό του εκδοτικό (Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο). Έτσι μπορεί να δει κανείς τα δύο βιβλία (που είναι ένα) δίπλα-δίπλα σε κάποια βιβλιοπωλεία, σε φάση "βρείτε τις διαφορές".

Παρόμοια περίπτωση με το Βίκτορ Σερζ είναι ο Αλφρέντ Ροσμέρ, αναρχοσυνδικαλιστής και στέλεχος της Προφιντέρν στα πρώτα της βήματα, που έγραψε τη "Μόσχα του Λένιν", αν και ο τίτλος είναι λιγάκι παραπλανητικός, καθώς γράφει ελάχιστα για την καθημερινή ζωή στην πρωτεύουσα της χώρας των Σοβιέτ κι αναφέρεται περισσότερο στην πολιτική του δραστηριότητα, τους μήνες που έμεινε σε αυτήν, μέχρι το θάνατο του Λένιν, κάνοντας σε αρκετές περιπτώσεις εκτενές ρεπορτάζ για διάφορες συνεδριάσεις -κάτι που έχει σαφώς μια σχετική αξία, αλλά και συγκεκριμένο ταβάνι.

Κι αυτό το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο". Κι έχει ένα ενδιαφέρον, γιατί μπορεί οι Σερζ και Ροσμέρ να συμπίπτουν με τους τροτσκιστές στην καταγγελία του "σταλινικού Θερμιδώρ", αλλά στη συνέχεια διαφώνησαν και συγκρούστηκαν και με τον ίδιο τον Τρότσκι.

Περνάμε στο ΚΨΜ, που είχε τις προάλλες εκπτώσεις 50% για φοιτητές και ανέργους (και βασικά για όλο τον κόσμο). Το οποίο είναι κάπως διαφορετικό και ευρύτερο από τις προηγούμενες περιπτώσεις, με την έννοια που το ΝΑΡ είναι ευρύτερο και πιο πολυσυλλεκτικό σε σχέση με τους τροτσκιστές. Το ΚΨΜ εξάλλου έχει πολιτική αναφορά στο ΝΑΡ αλλά δεν ανήκει σε αυτό και είναι κατά μία έννοια το αντίπαλο δέος στο εκδοτικό "Τόπος" στο χώρο της "αριστερής διανόησης". (Παρεμπιπτόντως, από αυτό το εκδοτικό κυκλοφόρησε ένα σύντομο χρονικό της Επανάστασης με τίτλο "Ικάρια Πτήση" και ένα βιβλίο του Χ. Κεφαλή για το Λένιν που κριτικάρει της διαστρεβλώσεις του από "την κυρίαρχη ιδεολογία και το σταλινισμό"...)

Έτσι λοιπόν, μπορεί να δει κανείς σε μια συλλογική έκδοσή του για τα 100 χρόνια της Οχτωβριανής κείμενα του Μαργαρίτη και του Μπογιόπουλου (που συνεργάζονται έτσι κι αλλιώς με το εκδοτικό). Η πολυσυλλεκτικότητα αποτυπώνεται και στα τετράδια με διάφορες μορφές του κομμουνιστικού κινήματος -σαν τις φιγούρες του Λαϊκού Στρώματος για την Κομμουνόπολη- που έχουν από το Λένιν μέχρι τον Γκράμσι και τον Τρότσκι. Αλλά αυτό που κάνει θραύση είναι φυσικά το τετράδιο που έχει το σφο με το μουστάκι, που αφήνει τους άλλους να τρώνε τη σκόνη του.

Στον ίδιο (πολιτικό-εκδοτικό) χώρο μπορεί να βρει κανείς το διπλό αφιέρωμα που κάνουν τα Τετράδια Μαρξισμού (η αντίστοιχη δική τους Κομεπ, αλλά κι αυτή πιο πολυσυλλεκτική) στον κόκκινο Οχτώβρη. Αλλά το μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι μάλλον σε αυτά που έρχονται.
-το βιβλίο του Παυλίδη "Ιστορία και Κομμουνισμός" -που υποθέτω πως συνεχίζει από εκεί που είχε σταματήσει στο βιβλίο του για το φαινόμενο της γραφειοκρατίας στην ΕΣΣΔ.
-ένα βιβλίο των Μηνακάκη-Μαυροειδή, που θα λέει τα δικά τους (για ανέκδοτο ιστορικά πλην εκμεταλλευτικό κοινωνικό σχηματισμό).
-και κάτι ακόμα από δική μας σκοπιά (χωρίς εισαγωγικά), που δεν ξέρω όμως αν είναι ανακοινώσιμο ακόμα.

Κάνουμε ευχάριστο φινάλε με λίγη σταλινολογία.
Αυτό το διάστημα κυκλοφόρησε μια βιογραφία της κόρης του σφου με το μουστάκι, Σβετλάνας Αλληλούγεβνα, που είχε φύγει στη Δύση ως αντιφρονούσα, για να επιστρέψει και να ξαναφύγει στη συνέχεια, και έχει γράψει ένα βιβλίο (20 επιστολές σε ένα φίλο) με αρκετές αναφορές στις τρυφερές, προσωπικές στιγμές που είχε με τον πατέρα της (αν τον αγνοείς, σφε αναγνώστη, κοίτα τη φωτό πιο πάνω).

Κυκλοφόρησε επίσης ένα καθαρά αντικομμουνιστικό βιβλίο για τις "τελευταίες μέρες του Στάλιν" του Τζόσουα Ρουμπενστάιν. Μπορείτε να διαβάσετε μια συνέντευξή του σε ελληνική ιστοσελίδα, με φοβερές ερωτήσεις του στιλ:

Ο φόβος που ενέπνεε ο Στάλιν σε οποιονδήποτε βρισκόταν κοντά του φαίνεται να ήταν καθοριστικός στο τέλος της ζωής του, καθώς όπως σημειώνετε έμεινε για ώρες αβοήθητος -αφού κανένας από τους φρουρούς του δεν τολμούσε να μπει στο δωμάτιο του προκειμένου να βεβαιωθεί πως είναι καλά, ενώ και οι γιατροί αρχικά ήταν διστακτικοί στο να τον πλησιάσουν. Θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε αυτή την εξέλιξη ως ένα «πλήρωμα του χρόνου» για έναν άνθρωπο που όπως λέτε αντλούσε ικανοποίηση στο να ασκεί φόβο, ενώ παράλληλα τον ενδιέφερε ιδιαίτερα η ασφάλειά του;

Κι επίσης...

Έχοντας μελετήσει σε βάθος τόσο την πορεία, όσο και την ψυχοσύνθεση του Στάλιν, ποια είναι η δική σας ερμηνεία για τόσο αραιές ομιλίες του; Ήταν μία στρατηγική κίνηση ώστε να διατηρηθεί η φήμη της απόλυτης μαρξιστικής αλήθειας πίσω από τα λεγόμενά του, ή θεωρείτε πως υπάρχει και άλλη εξήγηση;

Από τις φωτογραφίες του βιβλίου, όπου Ρώσοι εμιγκρέδες
κερνάνε μπορς για το θάνατο του Στάλιν

Αν το όνομα της δημοσιογράφου σας θυμίζει κάτι, δεν κάνετε λάθος, δεν είναι απλή συνωνυμία. Κάτι που μας δίνει την αφορμή για μια τελευταία βιβλική αναφορά. Ο διευθυντής των ΑΣΚΙ, που κάποτε ήταν στο ρεύμα που γνωρίσαμε (αλλά δεν αγαπήσαμε) κι αργότερα στους θρυλικούς επτά, έγραψε το βιβλίο "κόκκινη Αμερική" (για τους Έλληνες μετανάστες και το όραμα για ένα διαφορετικό κόσμο), που έχει σχέση, τόσο με τη διδακτορική του διατριβή, όσο και με το σενάριο του ντοκιμαντέρ "Ταξισυνειδησία" που υπογράφει ο ίδιος. Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, βρίσκουμε ένα σύντομο βιογραφικό σημείωμα του συγγραφέα, όπου διαβάζουμε πως αυτόν τον καιρό ετοιμάζει το νέο βιβλίο του για την ελληνική αριστερά στον εικοστό αιώνα.

Κι εκεί είναι που σκέφτεσαι πως είναι θαυμάσια ιδέα, κι αυτός ίσως ένα από τα πιο κατάλληλα άτομα για να αναλάβει το θέμα. Αλλά πέντε-έξι χρόνια πριν. Όχι τώρα που είδε το φως το αληθινό και έγινε Συριζαίος...

Υγ: η παραπάνω λίστα είναι σαφώς ενδεικτική κι όχι εξαντλητική...

Τι Χίλαρι, τι Ντόναλντ

Η σημερινή ανάρτηση θα μπορούσε να ξεκινήσει και να τελειώσει σε μια σειρά, με μια απλή παραπομπή σε μια παλιά έκδοση της ΣΕ -που σήμερα βρίσκεται στον πάγκο με τις προσφορές- και το βιβλίο του Χ. Πάττκε "πώς γίνεται κανείς πρόεδρος των ΗΠΑ", που περιγράφει μερικές πολύ διδακτικές περιπτώσεις αμερικάνικης ιστορίας και δημοκρατίας, ενώ κλείνει με την καταγραφή σε μια μαύρη λίστα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων των ΗΠΑ σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Χρειάζεται όμως εμπλουτισμό, όχι μόνο επειδή σταματά στη χρονιά συγγραφής του βιβλίου (σχεδόν μισό αιώνα πριν) αλλά και ως προς τις ιμπεριαλιστικές μεθόδους.

Η εκατόμβη του Βιετνάμ παλιότερα και πιο πρόσφατα οι εικόνες με τα φέρετρα ντυμένα στην αστερόεσσα, που έφταναν μαζικά από το Ιράκ, ήταν άκρως διδακτικά για την αμερικάνικη ηγεσία, ανεξαρτήτως πολιτικής απόχρωσης, καθώς τα τελευταία χρόνια, με το "ελπιδοφόρο" υπόδειγμα της "Αραβικής Άνοιξης" στράφηκε σε ένα άλλο είδος "έμμεσης επέμβασης", που θα εξέθετε λιγότερο την ίδια και το στρατό της, έχοντας όμως το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα: το ματοκύλισμα των λαών και τη διάλυση κυρίαρχων κρατών, όπως φάνηκε στη Λιβύη και τη Συρία (αλλά και στο Ιράκ ή το Αφγανιστάν, όπου η περίπτωση των Ταλιμπάν θυμίζει σε πάρα πολλά τον σημερινό ISIS).

Αυτή ήταν μια βασική "διαφοροποίηση" της διακυβέρνησης Ομπάμα, που κράτησε θεωρητικά μια "καλύτερη" έξωθεν μαρτυρία, χωρίς να είναι λιγότερο φιλοπόλεμη από την οκταετία του μικρού Μπους. Προφανώς όμως δεν αποτυπώνει καμία ουσιαστική πολιτική διαφορά μεταξύ Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανών. Ίσα-ίσα που η Χίλαρι έπρεπε να μετακινηθεί από το Υπουργείο Εξωτερικών, κατά τη δεύτερη τετραετία Ομπάμα, για να αποσυνδεθεί κάπως το όνομά της από τους πολέμους και να μην καεί η φετινή της υποψηφιότητα. Ενώ ο Τραμπ εμφανίζεται πιο "σκεπτικιστής" κι επιφυλακτικός απέναντι στην επιλογή της σύγκρουσης με τη Ρωσία και τη συμμετοχή των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ!
Δε διαμορφώνεται έτσι όμως, από προσωπικές απόψεις και αποχρώσεις, η πολιτική και η πορεία μιας ιμπεριαλιστικής υπερδύναμης.

Αυτά τα μαθαίνει κανείς, διαβάζοντας τα δύο εκλαϊκευτικά κείμενα του Λαϊκού Στρώματος για την εκλογική διαδικασία στην (κατα)κοιτίδα του σύγχρονου "δημοκρατικού κόσμου" -και η σημερινή ανάρτηση θα μπορούσε να τελειώσει σε μια σειρά, με μια απλή παραπομπή κι ένα σύνδεσμο σε αυτά τα κείμενα. Το πρώτο μέρος αναλύει γενικά το περίπλοκο αμερικάνικο σύστημα (Κονγκρέσο, Γερουσία, κτλ) όπου το πιο σημαντικό είναι οι εκλέκτορες και όχι ο απόλυτος αριθμός των ψήφων. Και το οποίο γίνεται ακόμα πιο περίπλοκο, για να διασφαλίσει πως οι μειονότητες θα παραμείνουν μειοψηφικές, ακόμα κι εκεί που αποτελούν εμφανώς την πλειοψηφία (τηρουμένων των αναλογιών, είναι σαν να έχει πετύχει μια ομάδα βόλεϊ συνολικά πιο πολλούς πόντους από τον αντίπαλο, αλλά να χάνει με 3-2 στα σετ).
Το δεύτερο μέρος εξηγεί πόσο δυσδιάκριτες έως ανύπαρκτες είναι οι διαφορές μεταξύ των δυο βασικών στρατοπέδων, αφού οι πλειοψηφίες που σχηματίζονται για την ψήφιση νομοσχεδίων είναι μικτές, καρπός παρασκηνιακών ζυμώσεων και συμμαχιών, κι όχι βάση αυστηρής κομματικής πειθαρχίας.
Τρίτο μέρος δε θα υπάρξει, όπως δεν υπήρξε ποτέ άλλωστε...

Αυτά μπορεί να τα δει κανείς δραματοποιημένα στο House of Cards, που είναι από τις αγαπημένες σειρές του Λαϊκού Στρώματος (αν και προτιμάει γενικά από θέση αρχής τις ταινίες). Μια σειρά που περιγράφει ουσιαστικά το ζεύγος Κλίντον και περισσότερο προδιαγράφει - προβλέπει τις εξελίξεις, παρά τις ακολουθεί.

Η σημερινή ανάρτηση θα μπορούσε επίσης να αρχίζει και να τελειώνει με τον κοψοχέρη αετό του Πάνου Ζάχαρη.

Ελπίζω πως δε θα βρεθεί κανείς διαδικτυακός αναλυτής, που παίζει τις αντιθέσεις στα δάχτυλα, να υποστηρίξει κι εδώ με ζήλο τη λογική του "μικρότερου κακού" και τη γραμμή του ΚΚ ΗΠΑ που παραδοσιακά στηρίζει τον υποψήφιο των Δημοκρατικών.

Θυμάμαι πχ τον Toni Rigatoni να λέει πριν από μερικά χρόνια πως δεν πρέπει να κρίνουμε με τα δικά μας ελληνικά δεδομένα αυτή τη στάση. Κι ύστερα πήγε σακάτ (προσοχή στους αναγραμματισμούς) στον γκρεμό του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΣΚΙ και μας άφησε με την απορία για τα συγκεκριμένα κριτήριά του. Καλός blogger ήτανε...

Η "πρώτη φορά γυναίκα" (πρόεδρος των ΗΠΑ) δεν πρόκειται να έχει καμία ουσιαστική διαφορά με την "πρώτη φορά μαύρος" (πρόεδρος των ΗΠΑ) που συνέδεσε το όνομά του με την έξαρση των "τυχαίων" δολοφονιών αφροαμερικανών από ατιμώρητους αστυνομικούς. Ή με την "πρώτη φορά αριστερά", για να το συνδέσουμε με τα ελληνικά δεδομένα.

Ο επίλογος της ανάρτησης δεν αφορά αυτές καθαυτές τις εκλογές, αλλά την επικείμενη επίσκεψη του cool απερχόμενου Ομπάμα, που στα πλαίσια της άνετης γαματοσύνης του, αυτοσαρκάζεται λέγοντας ότι δεν έχει ιδέα για ποιο λόγο του απονεμήθηκε το Νόμπελ Ειρήνης, μάλλον όμως δεν είχε διαβάσει το εγκώμιο που του έπλεξε στην Αυγή ο Π. Τριγάζης (που ήταν και στο τριμελές κλιμάκιο του κόμματος που είχε επισκεφτεί το 91' τον Γκόρμπι -άλλος σπουδαίος ειρηνοποιός Νομπελίστας).

Δεν ξέρω αν κάποιοι πιστεύουν πως το μέτωπο της ειρήνης είναι κάτι ρετρό από την εποχή της ΕΔΑ και του Λαμπράκη (απ' τη δράση του οποίου προσπαθεί να αντλήσει υπεραξία η Περιφέρεια Αττικής αυτό το Σ/Κ) ή έστω από τα χρόνια της μεταπολίτευσης και της ΕΣΣΔ που μας κληροδότησε στάδια όπως το "Ειρήνης και Φιλίας" ή το αρκτικόλεξο της ΕΕΔΥΕ (που περιλαμβάνει το "Διεθνής Ύφεση")
Ή (αν πιστεύουν) πως ο πόλεμος είναι κάτι μακρινό που δε μας αφορά άμεσα, όπως πχ το 99' (με τη Γιουγκοσλαβία) ή το 03' (με το όχι ακριβώς γειτονικό Ιράκ). Ή όπως μας αφορά και μας πλήττει η κρίση σήμερα.

Στην πραγματικότητα, όλα αυτά τα διαπερνά η ίδια κόκκινη κλωστή σαν συνδετικό νήμα. Τα τύμπανα του πολέμου ποτέ δεν έπαψαν να ηχούν στη γειτονιά μας. Η αστική τάξη ποτέ δεν έπαψε να προσπαθεί να εξαθλιώσει τον εργαζόμενο λαό και να αυξήσει το βαθμό εκμετάλλευσής του. Κι αυτά τα δύο είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: της αυξανόμενης επιθετικότητας του αποκτηνωμένου καπιταλισμού στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο.

Συνεπώς δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για εφησυχασμό ή μια χλιαρή απάθεια. Μαζικός συναγερμός τις επόμενες ημέρες, για να δοθεί μαζική απάντηση στους δρόμους, σε όσους μακελεύουν τους λαούς και στους πρόθυμους ντόπιους συνεργάτες τους.

Ένα κείμενο για τον κωστα-γιάννη

Όσο την κροστάνδη θα έχετε οδηγό
εμείς στην αντεπίθεση με κόκκινο στρατό

Ο κωστα-γιάννης είναι πρόσωπο υπαρκτό σα σοσιαλισμός που μπήκε πρόσφατα στα/στην εαακ.
Το περασμένο σαββατοκύριακο συνδύασε το διήμερο του ομίλου με αυτό της/των εαακ.
Και βασικά επειδή οι πρωινές συνεδρίες του ομίλου έπεφταν πολύ νωρίς για τα δικά του εαακίτικα στάνταρντ συνδύασε το διήμερο εαακ με τον ύπνο του.

Τι είναι όμως το διήμερο εαακ; Υπαρξιακό το ερώτημα.
Καταρχάς διήμερο... τι; Συνέδριο, συμβούλιο, κονκλάβιο, κάμπινγκ; Τι;
Στην οργάνωση λέμε διήμερο κι εννοούμε αντι-ιμπεριαλιστικό, απλά ποτέ κανείς δεν το λέει ολόκληρο.
Στο λύκειο η διήμερη σήμαινε αποβολή κι η πενταήμερη εκδρομή.
Αυτό τι είναι; Τρελό γουικέντ στου μπέρνι;
Έμεινε το επίθετο αλλά χάθηκε το ουσιαστικό, μαζί κι η ουσία.

Από γραμματικής απόψεως τα προβλήματα δεν είναι λιγότερα.
Τι μέρος του λόγου είναι οι εαακίτες; Αναρχικοί, ελευθεριακοί ή ορθόδοξοι;
Και προπαντός, τι γένος είναι το λήμμα εαακ;
Έχει γένος ή είναι άφυλο;
Έθνος ανάδελφο χωρίς συγγενείς; -μόνο λιγάκι αγενείς.

Στο μπλοκ στηρίζουμε γραμμή ναρ, δηλ εαακ, (η).
Αφενός γιατί είναι σαρξ εκ της σαρκός μας.
Αφετέρου γιατί είναι αστείο να λες τα αριστερή ανεξάρτητη κίνηση. Άσε που άμα βάλεις πληθυντικό τι ρόλο βαράει το ενιαίο στο αρκτικόλεξο;
Είναι σα να μιλάει ο ριζομπρέικερ για ενιαίους κι αδιαίρετους παναθηναϊκούς.
Αλλά οι αλτουσεριανοί διαφωνούν κάθετα.
Θεωρούν τον ενικό αριθμό και τη γραμματική περιοριστικές γλωσσικές δομές που αναπαράγουν το σύστημα.

Έτσι το λήμμα εαακ ανήκει στα ουσιαστικά που έχουν δύο γένη κι ανάλογα με το γένος αλλάζει η σημασία του.
Όπως πχ η άμπελος που γίνεται κι αμπέλι και συνδέεται άρρηκτα με την εαακ και διονυσιακές καταστάσεις όπως το διήμερο.
Στην πρώτη μορφή παραπέμπει άμεσα στην αμπελοφιλοσοφία, ενώ ως ουδέτερο αφήνει αιχμές για τις χαλαρές έως ανύπαρκτες οργανωτικές δομές της που την κάνουν ξέφραγο αμπέλι.

Οι διγενείς εαακίτες λοιπόν μαζεύονται στα μαρμαρένια αλώνια και πραγματοποιούν μια sui generis ανερμάτιστη διαδικασία που ενάντια στους θεσμούς ξεκινάει βράδυ και τελειώνει πρωί (οι άλλοι όπως βαδίζουν εμείς ανάποδα).
Μπαίνουν σε ένα μεγάλο αμφιθέατρο όπου τρώνε, πίνουν, διαβάζουν εφημερίδες (ελευθεροτυπία και πριν κατά κύριο λόγο) φωνάζουν δυνατά όσο τοποθετούνται οι άλλοι και κάνουν σσσσς... με το δάχτυλο στο στόμα όταν είναι να μιλήσει το δικό τους σχήμα.

Για να σε προσέξουν μες σε αυτή τη χάβρα πρέπει να είσαι είτε μεγάλο κεφάλι είτε πολύ καλός ρήτορας. Που σημαίνει να πετάξεις κανά αστείο στην αρχή για να κερδίσεις το κοινό, ή να σκαρφιστείς κάποιο τέχνασμα.
Σαν αυτό της εδώ νομικής που κατέληξε σε ναρίτικη γραμμή αλλά βάλανε να τα πει μια γνωστή αρανίτισσα και την πρόσεχαν πολλοί.

Ή σαν τον συναγωνιστή που όταν ήρθε η σειρά του άρχισε να φωνάζει χωρίς μικρόφωνο για να κάνουν ησυχία να τον ακούσουν.
Ο δραμινός της παρέας που 'ναι μικρός ψάρωσε.
-Κάτσε, κάτσε να ακούσουμε τι θα πει.
-Γιατί;
-Γιατί δεν έχει μικρόφωνο, κάτι σημαντικό θα πει.
-Άσε ρε, τόσα χρόνια στο κουρμπέτι, τώρα θα τα μάθουμε το κόλπα; Πάμε να φύγουμε.

Αυτό λοιπόν στην εαακίτικη αργκό λέγεται συνδιαμόρφωση.
Δηλ μορφώματα (σχήματα) που συνδιαμορφώνουν.
Γενικώς πολλή μόρφωση μαζεμένη. Σχεδόν παραμόρφωση.

Αλλά η αμεσοδημοκρατική αρένα είναι απλώς μια βιτρίνα. Το ζουμί είναι σε άλλη αίθουσα με την επιτροπή κειμένου που είναι ανοιχτή, στην πράξη όμως μαζεύονται τα στελέχη κάθε συνιστώσας και συνδιαμορφώνουν.

-Τι είναι επιτροπή κειμένου; ρωτάει ο δραμινός.
-Καλά εσύ είσαι εαακ, εγώ θα σου πω τι σημαίνει;
Τελικά το φίδι από την τρύπα το έβγαλε ένας τρίτος.
-Φτιάχνουν όλοι μαζί ένα κείμενο, όπου ο πρώτος γράφει όταν, ο δεύτερος λέει όποτε κι ο τρίτος αντιπροτείνει εφόσον. Μέχρι να συμφωνήσουν.

Με άλλα λόγια όλη η δουλειά γίνεται στο παρασκήνιο κι η αμεσοδημοκρατία στην ουσία πάει περίπατο.
-Δεν είναι έτσι, μου είπε ο μήτσος από το φυσικό. Οι συσχετισμοί πάνω καθορίζουν τι γίνεται εδώ πέρα.
Το επιχείρημα ήταν τόσο σοβιετικό που με συγκίνησε. Ένα δάκρυ κύλησε νοερά στο μάγουλο.
Στη συνέχεια είπαμε για τον μαϊούνη και για τον λιοδάκη στα χανιά, το ανώτατο στάδιο του ακαδημαϊκού κρετινισμού.

Αλλά κι η επιτροπή κειμένου δεν είναι κάτι σημαντικό.
Το περίφημο οκτασέλιδο που βγαίνει εκφράζει μόνο ένα γενικό πνεύμα και δε δεσμεύει κανέναν.
-Και τότε γιατί δε βγάζουν το ίδιο κάθε χρόνο; ρωτάει ένας ομιλίτης.
Κι εγώ το ίδιο θα τον ρωτούσα, αλλά με πρόλαβε.

Έτσι κι αλλιώς συγκεκριμένο διακύβευμα δεν υπάρχει.
Ανταρσύα στους φοιτητές δεν έπαιζε να γίνει. Η γένοβα είχε ήδη διαλυθεί και συμμετείχε ως συνιστώσα βάση εαακ.
Βάση σε αντίθεση με τους άλλους που είναι τα στελέχη; Ή με το εποικοδόμημα και τους αλτουσεριανούς;

-Θα υπογράψετε για τους εργάτες του λαναρά;
Οι σεκίτες ήταν η μόνη εύθυμη νότα σε ένα διήμερο που κύλησε μονότονα με ένα-δυο εθιμοτυπικούς τσαμπουκάδες και κάτι ψιλές.
Φυλλάδια κι αφίσες μαρξισμός 2009 που τώρα με την κρίση είναι και πάλι επίκαιρος (πριν δηλ δεν ήταν) και συλλογή υπογραφών για χαρτογράφηση.
-Άσε φίλε. Αν οι υπογραφές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο θα ήταν παράνομες.

Οι σεκίτες ήταν η μόνη αλλαγή στο διήμερο.
Όλα τα άλλα, η μπαχαλο-διαδικασία, οι παρασυναγωγές παραπλεύρως του αμφιθεάτρου, η χάβρα ενώ μιλάει ο συναγωνιστής, η αποθέωση της ατάκας και του χαβαλέ, μένουν αξίες σταθερές κι αναλλοίωτες στον χρόνο.
Κεκτημένα του κινήματος.
Αυτά εν πολλοίς ήταν κι ο λόγος που μπήκα στην κνε.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που είχα πάει οκτώ χρόνια πριν, μικρός κι άμαθος. Τόσο που ενώ πήγαμε σε παλαιοπωλείο με πρακτικά συνεδρίων του κκσε δε μου έκοβε και πήρα μόνο τον εθνικισμό του παπαναστασίου.
Κι όχι τίποτα άλλο, αλλά έκτοτε δεν τα ξαναβρήκα. Ακόμα με μουτζώνω.

Εντός αίθουσας το κοινό πρόσεχε μόνο τους στεντ απ κόμεντι που πετούσαν καλές ατάκες.
Εκτός, η πολιτική αγωνία ενός συναγωνιστή ήταν πώς καταφέρνεις να πείσεις την άλλη να τελειώσεις μέσα της.
Κι εγώ ήθελα να πάρω κυριακάτικο ρίζο αλλά φοβόμουν τους άλλους (δεν χωρούσε να τον κρύψω μες στο πριν).

Στο τέλος ο καρπόζηλος που ήταν στην επιτροπή κειμένου μπήκε φορτσάτος, ξεσπάθωσε εναντίον των πατρινών κι η εαακ θεσσαλονίκης αποχώρησε καταγγέλλοντας τα εαακ πάτρας.
Εγώ δεν ήξερα ακόμα τι σημαίνει αρας κι η καταγγελία μου έκανε αλγεινή εντύπωση.
Αλλά επειδή είχα ξενερώσει με τη διαδικασία, δεν έβλεπα την ώρα να φύγουν τα πούλμαν κι ήμουν έτοιμος να καταγγείλω οποιονδήποτε μας εμπόδιζε να φύγουμε καταγγέλλοντας.
Αρκετά χρόνια μετά η θρυλική επιστολή των επτά στο ρίζο έκανε τον καρπόζηλο τραγούδι στα χείλη όλων μας.
Λευτεριά στους επτά.

Μετά από αυτά η απόφαση για την οργάνωση κλείδωσε μέσα μου.
Το βιογραφικό το είχα δώσει ήδη, αλλά αυτό στο παιδικό μου μυαλό δε σήμαινε κάτι οριστικό. Αφού δεν είχε εγκριθεί ακόμα...
Θυμάμαι τι αγωνία είχα στην πρώτη όβα όσο περίμενα απ' έξω την έγκριση. Θα με πάρουν, δε θα με πάρουν...
Τελικά με πήραν κι έτσι στους άλλους [εαακ] μου βγήκε η ρετσινιά του ρουφ-πράκτορα (από μικρός φαινόμουνα).
Πώς ακριβώς κάνεις τον ρουφ σε μια χύμα διαδικασία ακόμα μου διαφεύγει. Η ρετσινιά μια φορά έμεινε.

Τώρα όμως με ξέρουν ως απολίθωμα και με αγαπάνε.
Τόσο που ένιωσα σχεδόν σύντροφός τους.
Γιατί σύντροφοι είναι εκεί που σε αγαπάνε. Και τελευταία δεν το βρίσκω πολύ συχνά. Όχι εκεί που αγαπάω εγώ τουλάχιστον.
Τώρα που με αγαπάνε λοιπόν θα ζητήσω στο επόμενο διήμερο να με αποκαταστήσουν.

Αυτή ήταν η πρώτη -και για πολύ καιρό τελευταία- επαφή με τον αριστερισμό (τον οποίο ο κον μπεντίτ θεωρεί φάρμακο στη γεροντική αρρώστεια του κομμουνισμού!).
Στο τελευταίο ταξίδι, εκτός απ' το καλτ βιβλίο του κον μπεντίτ, ανακάλυψα κι άλλους δυο ομιλίτες με ανάλογη τραυματική εμπειρία που ξέκοψαν νωρίς (είναι ωραίο να ξέρεις πως δεν είσαι ο μόνος).
Ο ένας είχε πάει σε διήμερο εαακ ως μαθητής και μου είπε το συμπέρασμά του στο τέλος της διαδικασίας:
Εγώ δεν πρόκειται ποτέ να πάω με αυτούς.
Τόνιζε τις λέξεις μία-μία κι η φρίκη ήταν ακόμη ζωγραφισμένη στα μάτια του.

Αυτό που γίνεται σε κάθε διήμερο είναι χωρίς υπερβολή τραγικό από πολιτικής απόψεως. Προτσές αποσύνθεσης και διάλυσης.
Ο σύντροφος μήτσος συμφώνησε, αναγκαστικά.
Φταίει λέει που είναι πολλά τα σχήματα. Παλιά με λιγότερα λειτουργούσε καλύτερα.
Αν δεν ήξερα εξ ιδίων ίσως να με έπειθε. Αλλά το επιχείρημα ήταν τόσο διαλεκτικό (ποσότητα και ποιότητα) που άλλο ένα δάκρυ συγκίνησης κύλησε νοερά στο μάγουλο.

Την επομένη ο βενιαμίν του εδώ ομίλου που άκουγε το διάλογο με το μήτσο, μου έλεγε για την πρόταση στρατολόγησης που του κάνανε!
Τον πιάνει ένας και του λέει είσαι στο σχήμα τάδε;
-Ναι.
-Στη νεολαία είσαι;
-Όχι, λέει ο βενιαμίν.
-Θες να μπεις;
Και του λέει ότι τρεις είναι οι προϋποθέσεις.
Εκεί περίμενα μια ανάλυση αλά λένιν εναντίον μαρτόφ (να είσαι μέλος σε μια από τις οργανώσεις βάσης κτλ) αλλά τελικά ακολούθησε κάτι πολύ πεζό. Να έχει χρόνο, όρεξη να προσφέρει κι άλλο ένα που δεν το θυμάμαι.

Τον είχα όμως δασκαλεμένο τον βενιαμίν κι αυτός έβαλε ζήτημα δομής και δημοκρατικού συγκεντρωτισμού!
Κι εσύ αναγνώστη να μην ξέρεις τι να πιστέψεις σε αυτή τη ζωή.
Υπάρχουν ναρίτες που στρατολογούν;
Βεβαίως. Όσο υπάρχουν εαακίτες που στηρίζουν δημοκρατικό συγκεντρωτισμό.
Σύντροφοι μετανοείτε (υπογράψτε δηλώσεις όσο είναι καιρός).

Μετά, μου λέει ο βενιαμίν, έμαθα ότι αυτός ήταν ο γράψας.
(Εντάξει, σκέφτομαι μέσα μου. Αυτός έχει άλλη ανατροφή από το σπίτι, δικαιολογείται να στρατολογεί, μπορεί να έχει και χαρτογράφηση).
Και συμπληρώνει χωρίς ανάσα: αυτός που μιλούσε χτες μαζί σου.
-Ποιος ρε συ; Ο μήτσος από το φυσικό είναι ο γράψας;
-Ναι, αυτός είναι.
-Και τώρα μου το λες γαμώτο;
Και δεν πρόλαβα να ρωτήσω κάτι για τον πατέρα του.
Καλός άνθρωπος ήτανε...