Η τρίχρονη εποποιία του μπλοκ

(Σκόρπιες, αφαιρετικές σκέψεις με αφορμή την επέτειο)

Κάποτε μεγαλώναμε με βινύλια χάρρυ κλυνν και φρουτοπία. Σήμερα ο κόσμος βλέπει τον λαζόπουλο και τον θεωρεί εναλλακτικό μάλιστα. Σε τι αναμνήσεις φέρνουμε τα παιδιά μας...

Κάποιοι τη βρίσκουν με πανουτσο-καρπετόπουλους, κάποιοι πιο λίγοι με ελληνοφρένεια και μια σέχτα επαναστατών με το σφυροδρέπανο. Λατρεία που έγινε συνήθεια και τυποποιήθηκε, με θεματολογία που επαναλαμβάνεται. Έμμονες ιδέες που σε περιστοιχίζουν σε κάθε βήμα κι εσύ τους αφιερώνεις τα γραπτά σου. Έργο ζωής που λένε. Αλλά τι να μας πεις κι εσύ από την ζωή σου...

Κι ήταν κι ένας στην ομήγυρη που έλεγε ότι δεν είναι αντι-κουκουέ, αλλά α-κουκουέ κατά το άθεος. Αλλά πάνω απ’ όλα το κόμμα σου διδάσκει το ήθος του κομμουνιστή -άλλο αν κάποιοι είναι ανεπίδεκτοι μαθήσεως. Κι αυτός ήταν άθεος, αήθης κι ανήθικος. Ου μην κι άνιθος. Έτσι κι αλλιώς δεν ξέρει καλή ορθογραφία. Κι έφερνε πολύ σε μαϊντανό. Με ακατάσχετη όρεξη για προβολή και την προσοχή των άλλων. Βασικά δηλ για αυτο-επιβεβαίωση.

Επέμενε με ιμπεριαλιστική ισχυρογνωμοσύνη να με πείσει ντε και καλά ότι αν το σκεφτόμουν θα ερχόμουν στα λόγια του και θα έβλεπα ότι με αυτά που γράφω δεν είμαι κουκουέ. Το καλοσκέφτηκα και παραδέχτηκα ότι είναι βλάκας με περικεφαλαία, κάτι που επιβεβαιώνω συχνά έκτοτε.

Έχεις βρει ας πούμε ότι το ως άνω όριο της κριτικής είναι ξέρω ‘γω η πρωτοβουλία και το κοπανάς κατά το δοκούν. Και να τα λες όλα αυτά σε θεωρητικό όμιλο με αμπελοφιλόσοφους. Κάθισα το λοιπόν κι εγώ και πήρα την πρωτοβουλία, ως άνω όριο της αυτοκριτικής, να τα γράψω έξω απ’ τα δάχτυλα και τα πλήκτρα, αλλά να προσέχω περισσότερο τις διατυπώσεις μου, για να μη βγαίνουν λαθεμένα συμπεράσματα.

Αυτό που μου την έσπασε περισσότερο, είναι ότι αναπαρήγαγε από την ανάποδη το δίλημμα του μπους ντάμπλογιου. Όποιος δεν είναι (τελείως) μαζί μας/τους, είναι εναντίον μας/τους.

Αλλά είναι ζήτημα πώς το αντιλαμβάνεσαι αυτό. Αν έχει λίγη διαλεκτική, τότε το μαζί μας είναι και λίγο εναντίον μας. Δηλ απέναντι, για να μας δούμε καλύτερα και κριτικά. Κάτι σαν μπρεχτική αποστασιοποίηση.
Να δοκιμάσεις την απογοήτευση που νιώθεις όταν ακούς πρώτη φορά τη φωνή σου ηχογραφημένη, ή όταν βλέπεις τον εαυτό σου στο βίντεο να παίζει μπάλα κι όλα σου φαίνονται πολύ πιο αργά. Ή όταν ξαναδιαβάζεις τα πρώτα σου κείμενα και θέλεις να τα αποκηρύξεις.

Μόνο μαζί μας, χωρίς αμφιβολίες και μικρές απιστίες, είναι αντιδιαλεκτικό. Και καταλήγει βασικά εναντίον μας. Άντε όμως να το εξηγήσεις σε αυτούς που είναι μόνο μαζί μας.

Είναι όπως στις ανθρώπινες σχέσεις. Να αρχίσεις να φοβάσαι ότι δε με ενδιαφέρεις κι ότι δεν σε αγαπάω πια, τη μέρα που θα σταματήσω να σου κάνω χαβαλέ και να σε πειράζω. Η κριτική είναι αγάπη για ό,τι κι όσους νοιαζόμαστε.

-Και δε μου λες; Πώς προέκυψε αυτή η αγάπη για εμάς;
Εννοούσε το ρεύμα. Εκεί πρέπει να μιλήσεις για τα βιώματα. Για τον άβερελ και τα απλοϊκά παραμύθια που μου έλεγε: ο λένιν έπειθε, ο στάλιν έσφαζε (το κακό είναι ότι μάλλον τα πιστεύει ακόμα). Και για το σύστημα ροτέισον στα ανώτερα αξιώματα, που ακόμα να γυρίσει ξανά ο τροχός και να γίνει στέλεχος ο άβερελ. Για το παλιό μας λάντα που είχε πινακίδα ΝΑΥ και παρατρίχα να βγει μεταλλαγμένο ναρ. Παραμένει ωστόσο συλλεκτικό, μαζί με τα ΚΝΕ της κατερίνης.

Για τον τρόμπα (το καλύτερο παιδί που έχουμε, όπως μου τον είχε συστήσει ο άβερελ) και τον σπαρίλα (το δεύτερο καλύτερο παιδί που έχουμε). Που βαριόντουσαν να μιλάνε σε πρωτοετά κι έτσι κατέληξα με τους σφους στην οργάνωση και δε μετανιώνω (που αγάπησα εσένα μόνο). Τώρα ο ένας είδε το φως το αληθινό κι έφυγε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Ενώ ο άλλος το παλεύει από μέσα και πού να τρέχει τώρα να αλλάζει οργάνωση παντρεμένος άνθρωπος.

Τότε μου έλεγε για τις οδηγίες του ζαχαριάδη στους κομμουνιστές για το μπάνιο. Δε μπορώ να πω ότι συμπαθούσα πολύ το μπάνιο κι αυτό ήταν σοβαρό πολιτικό επιχείρημα για να μην συμπαθήσω ούτε τον ζαχαριάδη. Τις επιρροές τις κερδίζεις άμα βρεις το κατάλληλο επιχείρημα.

Κάτι που δεν είχαν για την αγάπη τους στα μακντόναλντς. Προτιμούσαν την πολυεθνική από τα γκούντις, ξεσκέπαζαν τους σοσιαλ-σωβινιστές που ενίσχυαν την εθνική αστική τάξη, αλλά όλα αυτά ήταν ψευτοδίλημμα, από τη στιγμή που υπήρχε ο γύρος και το μάκης γκριλ.

-Βασικά, του λέω, υπάρχει μια μεγάλη παρανόηση. Ότι εγώ σας συμπαθώ...
Ε, ναι. Ποτέ δεν πήρα τον ολοκληρωτικό με καλό μάτι –για τις θέσεις περί σοβιετίας, άστο καλύτερα. Σε σχήμα εαακ με ατάκες, ήθος, πολιτισμό, θα ήμουν ψάρι έξω απ’ το νερό. Και σχήμα καινούριο απ’ το μηδέν, αποκλείεται να σήκωνα μόνος μου, γιατί είχα επίγνωση της άγνοιάς μου και δε θα έβγαινα επιθετικά για να το καλύψω –όπως κάποιοι άλλοι. Ήθελα καθοδήγηση...

Τότε γιατί τέτοιο κόλλημα; Μήπως βγάζεις σκέτη ξινίλα;
Σαφώς όχι. Γελάμε απλώς με τους δίπλα, για να μην δούμε τα δικά μας. Κι αυτό χρειάζεται κάποιες φορές.
Στην τελική ρε σύντροφε μπλοκ κάναμε, όχι πολιτική κίνηση. Απ’ το να τα παίρνεις όλα στα σοβαρά, δεν είναι καλύτερα έτσι; Άσε που δεν αποκλείει το ένα το άλλο. Κάνεις συγκεκριμένη ανάλυση κι επιλέγεις τι θα δεις έτσι και τι αλλιώς.

Ξινίλα, μούχλα, μαυσωλείο, απολιθωμένο δάσος με κείμενα κι αναμνήσεις, παρελθοντολογία, νοσταλγία, αδιέξοδα. Άστα να πάνε. Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον. Τρία χρόνια γεμάτα κομμουνιστική απαισιοδοξία. Μπορούμε και χειρότερα.

Ένας άλλος σύντροφος –δικός μας αυτός- μου ‘πε ότι τώρα τελευταία είμαι πιο κομματικός. Ούτε αυτός καταλάβαινε τη διαλεκτική του μαζί κι απέναντι, αλλά δεν πειράζει γιατί το είπε καλοπροαίρετα, δεν ήταν ερειστικός. Το ‘χουν αυτό οι σύντροφοι, όσο ωριμάζουν.

Ενίοτε ωριμάζουν αν τους αφήσεις λίγο λάσκα κι έρθουν πίσω μόνοι τους πιο ατσαλωμένοι. Βλέπουν το ζονκ που έχασαν στην κουρτίνα δύο και δεν τους τρώει πια η περιέργεια.
Στον καπιταλισμό όμως έχουμε ανισόμετρη ανάπτυξη κι ωρίμανση της προσωπικότητας. Σε κάποια πράγματα ωριμάζεις πιο γρήγορα και σε κάποια άλλα ποτέ. Όπως εγώ πχ που ακόμα δεν ξεχωρίζω τι πρέπει να βγαίνει στο διαδίκτυο και τι όχι. Τόσο το καλύτερο για τους αναγνώστες όμως.

Σήμερα το μπλοκ κλείνει τρία χρόνια ζωής κι η κε του μπλοκ παρακαλεί το κοινό αντί για ευχές και στεφάνια να καταθέσει κριτικές απόψεις σαν αυτή της αντιγόνης που βρήκα τυχαία σε ένα άλλο μπλοκ (βαθύ κόκκινο), για το κάμπινγκ της σμύρνης.

Το σχόλιο του Σφυροδρέπανου για το διεθνές κάμπινγκ της Σμύρνης φαίνεται πως έχει γραφτεί από κάποιον που έχει χτυπήσει άσχημα το κεφάλι του ή στο σφυρί ή στο δρεπάνι.
Δεν χρειάζεται να μπω σε λεπτομέρειες για να απαντήσω σε ανοησίες του τύπου "σχόλιο Σφυροδρέπανο". Μάλλον ο ίδιος θα ήταν πολύ πιο πετυχημένο να έψαχνε κάποια δουλειά σε κίτρινες φυλλάδες, αφού κάνει κριτική πώς χορεύουν οι τούρκοι και κούρδοι, πως κουνάν τα δάχτυλά τους, ή πώς του τη σπάει όταν τραγουδούν περιμένοντας στη σειρά για το φαγητό κ.λπ., ο σχολιασμός των ατόμων, η οργάνωση της κατασκήνωσης, απαγορεύσεις στο χώρο της κατασκήνωσης και πολλά άλλα. Κρίμα που δεν έχει δει τόσα άλλα πράγματα αλλά μόνο πως κάνανε κύκλο τα δάχτυλα των χεριών. Πού να ξέρουν οι καημένοι σύντροφοι του ΕΜΕΠ πως υπήρχε κάποιος ειδικός ώστε να τον συμβουλευτούν για να πάνε όλα καλά!!!

Το μόνο που δεν έχει σχολιάσει ήταν ο στόχος και η σημασία της κατασκήνωσης που ήταν πετυχημένη όπως έπρεπε να περιμένει κανείς. Και τι δεν έχει σχολιάσει. Αυτό δεν είναι ημερολόγιο μιας κατασκήνωσης που έχει ένα συγκεκριμένο στόχο και έχει οργανωθεί με πολύ προσπάθεια. Αλλά είναι μία βαθιά ικανοποίηση γύρω απ΄ τον εαυτούλη του σχολιαστή. Πω πω πω, τι βαθιά νοήματα, τι σχόλια, τι παρατηρητικότητα έχει αυτός ο άνθρωπος!!!

Δεν χρειάζεται κανένα παραπάνω σχόλιο. Το κάμπινγκ παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν καθημερινά οι διοργανωτές του ήταν όπως έπρεπε. Τελειώνοντας θέλω να υπενθυμίσω ότι ο βάτραχος που είναι μέσα στο πηγάδι πάντοτε νομίζει ότι η γη είναι όσο το στόμιο του πηγαδιού.

Το μόνο που έχω να προσθέσω εγώ σε όσα λέει η αντιγόνη είναι ότι πρώτον: βρε κε κεξ κουάξ, κουάξ και δεύτερον: μου λείπουν αρκετά κάποιοι ποιοτικοί σχολιαστές σε παλιότερα κείμενα, που εξαφανίστηκαν, όπως –μεταξύ άλλων- η διαλεχτικάρια και ο μπρζεζίνσκι.
Ουκ εν τω πολλώ το ευ.

Το κλειδί είναι κάτω απ' το γεράνι

Που βρίσκεται λοιπόν η λύση από τα καθημερινά αδιέξοδα;
Το κλειδί είναι η μεταφυσική. Κι αυτό δε σημαίνει απαραιτήτως θεός. Παίρνουμε τη μεταφυσική από το διαλεκτικό ιδεαλισμό του χέγκελ που την είχε βάλει ανάποδα, με τα πόδια πάνω και το κεφάλι κάτω, κατεβάζουμε το θεό στη γη και τον βαφτίζουμε κατά περίπτωση: έρωτα, κόμμα κτλ. Ανάλογα ποια γήινη κατάσταση αποθεώνουμε κάθε φορά.

Γι’ αυτό κι ο πανθεϊσμός του σπινόζα ήταν στην ουσία ένα φιλοσοφικό βήμα προς τον υλισμό. Ο άνθρωπος δε μπορεί να ζήσει χωρίς κάτι να τον ενθουσιάζει. Κι αν το πάρουμε ετυμολογικά αυτό ακριβώς σημαίνει ο ενθουσιασμός. Να έχεις το θεό μέσα σου. Αντίστοιχη ετυμολογία έχουν όσοι φέρουν μέσα τους το δία κι είναι ενδιαφέροντες. Θα φανταζόσουν ποτέ τη ζωή χωρίς ενδιαφέρον;

Οι απαισιόδοξοι δικαιώνονται στα προγνωστικά αλλά αποτυγχάνουν πάντα στη ζωή. Όταν οι άλλοι μπλέκουν στις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα της διαλεκτικής, η μόνη αντιπολίτευση είμαστε εμείς που τα έχουμε όλα λυμένα (αν και εμείς είμαστε οι άλλοι). Η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και με ταβούρλα χωρίς να κοιτάει τη δική μας μελαγχολία. Ελπίζω στην κοινωνία του μέλλοντος να ‘χει μια θέση και για εμάς τους σκεπτικιστές. Αλλιώς πρέπει να βρούμε από τώρα μια κατηγορία μεταφυσικών που να μας χωράει αξιοπρεπώς.

Το κλειδί δεν είναι η μεταφυσική. Το κλειδί είναι να μην αποδράσεις από τις αντιφάσεις της ζωής, αλλά να τις καταλάβεις και να τις πιάσεις από τα κέρατα. Το πρώτο είναι θεωρία κι αντιληπτική ικανότητα. Το δεύτερο είναι πράξη και θέλει χαρακτήρα και δύναμη ψυχής. Κι αυτό με τη σειρά του απαιτεί πίστη. Δηλ μεταφυσική και πάλι.

Όταν πιστεύεις σε κάτι, όλα γίνονται εύκολα κι ευχάριστα. Αυτό μπορεί να φανεί εύκολα σε έναν άνθρωπο που είναι ερωτευμένος. Ο έρωτας είναι συναίσθημα αντιδιαλεκτικό. Μονολιθικό κι απόλυτο. Δεν χωράει συμβιβασμούς κι αμφισβήτηση. Ούτε απιστία γιατί τότε χάνει το βασικό του χαρακτηριστικό. Τη μεταφυσική πίστη.
Υπάρχει όμως κι η έλλογη πίστη που βασίζεται σε πραγματικά δεδομένα.

Το κλειδί είναι να μην ψάχνεις ένα μόνο κλειδί, σα λυδία λίθο που θα εξηγήσει τα πάντα. Η ζωή δεν είναι τόσο απλή για να χωρέσει σε μία αφαίρεση. Το πολύ να βρεις κάτι το πρωτεύον που θα καθορίζει τα υπόλοιπα μες στην αλληλεπίδρασή τους.

Το κλειδί είναι μέσα μας γιατί το κατάπιαμε. Κι άντε να το βρεις και να το βγάλεις πάλι έξω.
Το κλειδί είναι ο συμβολισμός της ερωτικής πράξης. Όπου κάτι αιχμηρό διεισδύει σε μια τρύπα και τη συμπληρώνει διαλεκτικά ανοίγοντας τον παράδεισο.
Όχι πως έχω το κλειδί του παραδείσου μα σ’ αγαπώ κι αυτό νομίζω είναι κάτι.

Το κλειδί μπορεί να μην χρειάζεται καν, γιατί δεν είναι κλειδωμένα. Αλλά διστάζουμε και δεν τολμάμε να ανοίξουμε την πόρτα. Είμαστε κλειδικά νεκροί κι έχουμε μείνει αναίσθητοι, χωρίς ευαισθησίες κι επαφή με τους γύρω μας.

Το κλειδί το ξέχασα στα γραφεία πάνω στην κερκόπορτα. Κλειδαμπαρωθήκαμε στο μικρόκοσμό μας, πίσω απ’ το τείχος του βερολίνου. Γίναμε λίγο κλειστοί γιατί η οργάνωση θέλει καλό κλείσιμο και κλειστού τύπου όργανα για να μη γίνει μπάτε σκύλοι αλέστε. Και πάσχουμε από ανοιχτοφοβία γιατί τα οικονομικά ανοίγματα μας έφεραν την περεστρόικα και τα πολιτικά το συνασπισμό και το τζανή. Και μείναμε με το στόμα ανοιχτό και την ελπίδα καλά κλεισμένη στο κουτί της πανδώρας.

Οι δυτικοί μας βρήκαν με ανοιχτά πόδια και σύνορα και μας τον φόρεσαν. Κι έκτοτε μαύρη μαυρίλα πλάκωσε. Τέλος της ιστορίας και άνοιξε πέτρα για να μπω. Άνοιξε ο ασκός του αιόλου με τους ανέμους της αλλαγής κι ήταν σα να μπαίνει η άνοιξη της πράγας, αναδρομικά θριαμβεύτρια, και να πλάκωσε βαρυχειμωνιά για τους λαούς και το παγκόσμιο κίνημα.

Υπάρχει όμως κι η διαλεκτική, όπου ένα πράγμα μετατρέπεται στο αντίθετό του κι αντιστρόφως. Εκεί που βρίσκουμε τώρα κλειστούς δρόμους θα ανοίξουμε λεωφόρους για την έφοδό μας στον ουρανό. Αλλά αν έχει κακό καιρό θα ξεκινήσουμε την έφοδο σε κλειστό χώρο. Με κλειστά μάτια ονειρεύεσαι καλύτερα κι ανοίγεις τους ορίζοντές σου. Ενώ όσοι έχουν ανοιχτά μυαλά θα τα δουν να σκορπίζουν στους πέντε ανέμους και καταλήγουν αλλοπαρμένοι.

Χωρίς την έννοια του κλειστού, το ανοιχτό χάνει κάθε αξία κι η ανοιχτή κοινωνία του πόπερ όλους τους εχθρούς της. Και μένει μόνο ο ανοιχτός μαρξισμός του χολογουέι που είναι πασπαρτού για κάθε περίσταση.

.

Ψυχή βαθιά. Σαν τη πηγάδα του μελιγαλά. Ψυχή βαθιά, μυαλό ρηχό και στοχασμός επίσης.
Δεν τα μπορώ εγώ αυτά τα βαθυστόχαστα, με τα βαριά κι ασήκωτα νοήματα. Μα [είναι] χρέος σου μονάχος να σηκωθείς και να τα σηκώσεις. Αλλιώς σκάβεις μόνος το λάκκο της αμορφωσιάς σου. Κι όσο πιο βαθύς είναι τόσο πιο δύσκολο να ανέβεις στην επιφάνεια.

Γιωργάκη, μην πας στα βαθιά παιδί μου.
Θολή παιδική ανάμνηση με άχλη χάρρυ κλυνν κι ολίγη από θηλυκό γονιό. Που φώναζε να βγω και γινόμασταν θέαμα στην παραλία. Κι εγώ γύριζα κεφάλι προς τα έξω κι έκανα ότι βγαίνω αλλά πήγαινα πίσω με ανάποδο κολύμπι. Όπως στα τρένα στους σταθμούς του οσε που βλέπεις στο παράθυρο κάτι να κινείται και χαίρεσαι ότι ξεκίνησαμε ενώ είναι οι απέναντι που πάνε προς άλλη κατεύθυνση και μας αφήνουν πίσω μπρεζνιεφικά στάσιμους.

Η ουσία είναι ότι μια ολόκληρη γενιά δε βγήκε ποτέ στα βαθιά και δεν έμαθε να κολυμπάει και να ξανοίγεται. Και μένει πάντα σε ρηχά νερά, ασορτί με τα όνειρα και τις φιλοδοξίες της.

Κι έτσι είμαστε ή του ύψους ή του βάθους. Και βασικά της επιφάνειας. Ειδικά αν είναι οικονομική. Σκεπάζει όλα τα άλλα και σε αφήνει κατά βάθος κομμουνιστή. Κατά πολύ βάθος όμως. Ούτε καν κρυπτοκομμουνιστή.

Βαθιά συγκίνηση κι εκ βαθέων εξομολογήσεις. Που καταλήγουν σε βαθιά απογοήτευση κι άμεση επιστροφή στα ρηχά πηδήματα της μιας βραδιάς και τις γνωριμίες που γίνονται φιλίες στο φέισμπουκ. Εκεί δηλ που πραγματικά μετράει, γιατί αν τους μετρήσεις στην πραγματική ζωή, τότε το ‘να χέρι χτύπαε το άλλο από τη –βαθιά- απελπισιά.

Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει. Στόχος μας είναι το βάθεμα των συνειδήσεων, το πλάτεμα της συσπείρωσης και του μετώπου, το απαύτωμα της δημοκρατίας και κάτι άλλα που έλεγε παλιά ο δρακόπουλος από το εσ. αλλά δεν τα θυμάμαι πια.

Είσαι ρηχός και δεν χωράς στο σοσιαλισμό μου.
Ενώ εμείς ούτε πλατύναμε, ούτε στενέψαμε όπως απάντησε κι η αλέκα στο σπαρίλα για τα ανοίγματα και την ενότητα. Ίδιοι μείναμε εδώ και πόσα χρόνια.
Βαθαίνουμε το προτσές κι εμβαθύνουμε -θεωρητικά- στη θεωρία. Κι είμαστε ιστορικά αισιόδοξοι, γιατί όπως λέει κι ένα ωραίο τσιτάτο, το βάθος του ουρανού είναι πάντα κόκκινο.

.

Τέλος πάντων άστα αυτά να πούμε κάτι επιδερμικό να αλαφρύνει το κλίμα. Ας πούμε για αυτά που έγιναν στην πάτρα να πιάσουμε πάτο.
Αν είναι μια φορά δύσκολο να μην πέσεις στη λούμπα της καζούρας και της κακεντρέχειας, είναι δέκα φορές πιο δύσκολο να πείσεις τους άλλους ότι δεν έχουν τέτοιο σκοπό τα σχόλια κι η σάτιρα που κάνεις.

Η κε του μπλοκ συγκέντρωσε δύο ατάκες που περιγράφουν την κατάσταση χωρίς να εκθέτει αυτούς που τις είπαν.
Η πρώτη είναι απ' το ένα έβδομο. Ευτυχώς που δεν είναι γραφειοκράτες να νοιάζονται για τις θέσεις στα δσ. Φαντάσου και να ήταν τι θα γινόταν.
Κι η δεύτερη από ένα τασάκι που δεν καλοβλέπει την ανταρσύα. Δηλαδή ήταν τόσο απλό να διαλυθεί; Έπρεπε να πλακωθούν μεταξύ τους; Αν το ξέραμε θα κανονίζαμε να πλακωθούνε πριν δυο χρόνια και θα τελείωνε η ιστορία πριν καν αρχίσει.

Ο ναρίτης στην αναμπουμπούλα χαίρεται. Αλλά όταν πλακώνονται τα βουβάλια στο βάλτο, την πληρώνουν τα βατράχια. Και δεν ξέρω γιατί, αλλά μου έχει κολλήσει ότι το σεκ είναι ο κέρμιτ της υπόθεσης και συμβολίζει το μπάγεβιτς που έχει κάνει τον κόσμο του χώρου να κόψει το γήπεδο και την ανταρσύα μέχρι να φύγει από την ομάδα. Κι υπάρχουν πάντα αυτοί που τρέφουν φρούδες ελπίδες ότι αν φιλήσουν τον σεκίτη βάτραχο αυτός θα μεταμορφωθεί σε αντικαπιταλίστα πρίγκηπα του μοράβα.

Υπάρχει κι ένας εξίσου καλτ συμβολισμός που παραλληλίζει την όλη φάση με τις καρεκλιές στο φιλικό ελλάδα-σερβία και τους καρεκλοκένταυρους που πρωταγωνίστησαν στα επεισόδια.
Η αρας έχει το ρόλο του θρασύδειλου κρίστιτς που είναι ο πιο προκλητικός απ’ όλους. Κι η αραν της πάτρας είναι σαν τους διεθνείς μας που δεν είναι ακριβώς λουλούδια για μύρισμα, αλλά δεν έφτασαν μέχρι τα άκρα.
Το σεκ είναι ο ειρηνοποιός μπουρούσης που μπήκε στη μέση να τους χωρίσει. Και το ναρ με την ανταρσύα έχουν το ρόλο της φίμπα που πρέπει να επιβάλλει ποινές, αλλά ξέρει ότι πλησιάζει το μουντομπάσκετ κι οι δημοτικές και θέλει να ξεχαστεί το θέμα και να μείνουν όλοι φίλοι.
Η εθνική αραν όμως ασκεί πιέσεις για παραδειγματική τιμωρία και μπορεί τελικά να επιβληθούν ποινές σε μεμονωμένους παίκτες κι όχι συνολικά στις οργανώσεις.

Κατόπιν τούτων αλλά και των τεκταινομένων στο συριζα καθίσταται προφανές το επίκαιρο της ερώτησης του σπαρίλα στη συνέντευξη τύπου της αλέκας στη δεθ για τις εκλογικές συμμαχίες και την ενότητα της αριστεράς.
http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=5841183

Πέραν αυτού η κε του μπλοκ έχει φάει ένα μικρό σκάλωμα με την τόσο συχνή χρήση της λέξης συμμορία για την αρας και προτείνει την εισαγωγή του νεολογισμού αλτουσεριανο-συμμορίτης ή –για λόγους συντομίας, ευφωνίας κι ακρίβειας- αρασοσυμμορίτης.

Άντε και καλό διήμερο.