Η τρίχρονη εποποιία του μπλοκ

(Σκόρπιες, αφαιρετικές σκέψεις με αφορμή την επέτειο)

Κάποτε μεγαλώναμε με βινύλια χάρρυ κλυνν και φρουτοπία. Σήμερα ο κόσμος βλέπει τον λαζόπουλο και τον θεωρεί εναλλακτικό μάλιστα. Σε τι αναμνήσεις φέρνουμε τα παιδιά μας...

Κάποιοι τη βρίσκουν με πανουτσο-καρπετόπουλους, κάποιοι πιο λίγοι με ελληνοφρένεια και μια σέχτα επαναστατών με το σφυροδρέπανο. Λατρεία που έγινε συνήθεια και τυποποιήθηκε, με θεματολογία που επαναλαμβάνεται. Έμμονες ιδέες που σε περιστοιχίζουν σε κάθε βήμα κι εσύ τους αφιερώνεις τα γραπτά σου. Έργο ζωής που λένε. Αλλά τι να μας πεις κι εσύ από την ζωή σου...

Κι ήταν κι ένας στην ομήγυρη που έλεγε ότι δεν είναι αντι-κουκουέ, αλλά α-κουκουέ κατά το άθεος. Αλλά πάνω απ’ όλα το κόμμα σου διδάσκει το ήθος του κομμουνιστή -άλλο αν κάποιοι είναι ανεπίδεκτοι μαθήσεως. Κι αυτός ήταν άθεος, αήθης κι ανήθικος. Ου μην κι άνιθος. Έτσι κι αλλιώς δεν ξέρει καλή ορθογραφία. Κι έφερνε πολύ σε μαϊντανό. Με ακατάσχετη όρεξη για προβολή και την προσοχή των άλλων. Βασικά δηλ για αυτο-επιβεβαίωση.

Επέμενε με ιμπεριαλιστική ισχυρογνωμοσύνη να με πείσει ντε και καλά ότι αν το σκεφτόμουν θα ερχόμουν στα λόγια του και θα έβλεπα ότι με αυτά που γράφω δεν είμαι κουκουέ. Το καλοσκέφτηκα και παραδέχτηκα ότι είναι βλάκας με περικεφαλαία, κάτι που επιβεβαιώνω συχνά έκτοτε.

Έχεις βρει ας πούμε ότι το ως άνω όριο της κριτικής είναι ξέρω ‘γω η πρωτοβουλία και το κοπανάς κατά το δοκούν. Και να τα λες όλα αυτά σε θεωρητικό όμιλο με αμπελοφιλόσοφους. Κάθισα το λοιπόν κι εγώ και πήρα την πρωτοβουλία, ως άνω όριο της αυτοκριτικής, να τα γράψω έξω απ’ τα δάχτυλα και τα πλήκτρα, αλλά να προσέχω περισσότερο τις διατυπώσεις μου, για να μη βγαίνουν λαθεμένα συμπεράσματα.

Αυτό που μου την έσπασε περισσότερο, είναι ότι αναπαρήγαγε από την ανάποδη το δίλημμα του μπους ντάμπλογιου. Όποιος δεν είναι (τελείως) μαζί μας/τους, είναι εναντίον μας/τους.

Αλλά είναι ζήτημα πώς το αντιλαμβάνεσαι αυτό. Αν έχει λίγη διαλεκτική, τότε το μαζί μας είναι και λίγο εναντίον μας. Δηλ απέναντι, για να μας δούμε καλύτερα και κριτικά. Κάτι σαν μπρεχτική αποστασιοποίηση.
Να δοκιμάσεις την απογοήτευση που νιώθεις όταν ακούς πρώτη φορά τη φωνή σου ηχογραφημένη, ή όταν βλέπεις τον εαυτό σου στο βίντεο να παίζει μπάλα κι όλα σου φαίνονται πολύ πιο αργά. Ή όταν ξαναδιαβάζεις τα πρώτα σου κείμενα και θέλεις να τα αποκηρύξεις.

Μόνο μαζί μας, χωρίς αμφιβολίες και μικρές απιστίες, είναι αντιδιαλεκτικό. Και καταλήγει βασικά εναντίον μας. Άντε όμως να το εξηγήσεις σε αυτούς που είναι μόνο μαζί μας.

Είναι όπως στις ανθρώπινες σχέσεις. Να αρχίσεις να φοβάσαι ότι δε με ενδιαφέρεις κι ότι δεν σε αγαπάω πια, τη μέρα που θα σταματήσω να σου κάνω χαβαλέ και να σε πειράζω. Η κριτική είναι αγάπη για ό,τι κι όσους νοιαζόμαστε.

-Και δε μου λες; Πώς προέκυψε αυτή η αγάπη για εμάς;
Εννοούσε το ρεύμα. Εκεί πρέπει να μιλήσεις για τα βιώματα. Για τον άβερελ και τα απλοϊκά παραμύθια που μου έλεγε: ο λένιν έπειθε, ο στάλιν έσφαζε (το κακό είναι ότι μάλλον τα πιστεύει ακόμα). Και για το σύστημα ροτέισον στα ανώτερα αξιώματα, που ακόμα να γυρίσει ξανά ο τροχός και να γίνει στέλεχος ο άβερελ. Για το παλιό μας λάντα που είχε πινακίδα ΝΑΥ και παρατρίχα να βγει μεταλλαγμένο ναρ. Παραμένει ωστόσο συλλεκτικό, μαζί με τα ΚΝΕ της κατερίνης.

Για τον τρόμπα (το καλύτερο παιδί που έχουμε, όπως μου τον είχε συστήσει ο άβερελ) και τον σπαρίλα (το δεύτερο καλύτερο παιδί που έχουμε). Που βαριόντουσαν να μιλάνε σε πρωτοετά κι έτσι κατέληξα με τους σφους στην οργάνωση και δε μετανιώνω (που αγάπησα εσένα μόνο). Τώρα ο ένας είδε το φως το αληθινό κι έφυγε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Ενώ ο άλλος το παλεύει από μέσα και πού να τρέχει τώρα να αλλάζει οργάνωση παντρεμένος άνθρωπος.

Τότε μου έλεγε για τις οδηγίες του ζαχαριάδη στους κομμουνιστές για το μπάνιο. Δε μπορώ να πω ότι συμπαθούσα πολύ το μπάνιο κι αυτό ήταν σοβαρό πολιτικό επιχείρημα για να μην συμπαθήσω ούτε τον ζαχαριάδη. Τις επιρροές τις κερδίζεις άμα βρεις το κατάλληλο επιχείρημα.

Κάτι που δεν είχαν για την αγάπη τους στα μακντόναλντς. Προτιμούσαν την πολυεθνική από τα γκούντις, ξεσκέπαζαν τους σοσιαλ-σωβινιστές που ενίσχυαν την εθνική αστική τάξη, αλλά όλα αυτά ήταν ψευτοδίλημμα, από τη στιγμή που υπήρχε ο γύρος και το μάκης γκριλ.

-Βασικά, του λέω, υπάρχει μια μεγάλη παρανόηση. Ότι εγώ σας συμπαθώ...
Ε, ναι. Ποτέ δεν πήρα τον ολοκληρωτικό με καλό μάτι –για τις θέσεις περί σοβιετίας, άστο καλύτερα. Σε σχήμα εαακ με ατάκες, ήθος, πολιτισμό, θα ήμουν ψάρι έξω απ’ το νερό. Και σχήμα καινούριο απ’ το μηδέν, αποκλείεται να σήκωνα μόνος μου, γιατί είχα επίγνωση της άγνοιάς μου και δε θα έβγαινα επιθετικά για να το καλύψω –όπως κάποιοι άλλοι. Ήθελα καθοδήγηση...

Τότε γιατί τέτοιο κόλλημα; Μήπως βγάζεις σκέτη ξινίλα;
Σαφώς όχι. Γελάμε απλώς με τους δίπλα, για να μην δούμε τα δικά μας. Κι αυτό χρειάζεται κάποιες φορές.
Στην τελική ρε σύντροφε μπλοκ κάναμε, όχι πολιτική κίνηση. Απ’ το να τα παίρνεις όλα στα σοβαρά, δεν είναι καλύτερα έτσι; Άσε που δεν αποκλείει το ένα το άλλο. Κάνεις συγκεκριμένη ανάλυση κι επιλέγεις τι θα δεις έτσι και τι αλλιώς.

Ξινίλα, μούχλα, μαυσωλείο, απολιθωμένο δάσος με κείμενα κι αναμνήσεις, παρελθοντολογία, νοσταλγία, αδιέξοδα. Άστα να πάνε. Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον. Τρία χρόνια γεμάτα κομμουνιστική απαισιοδοξία. Μπορούμε και χειρότερα.

Ένας άλλος σύντροφος –δικός μας αυτός- μου ‘πε ότι τώρα τελευταία είμαι πιο κομματικός. Ούτε αυτός καταλάβαινε τη διαλεκτική του μαζί κι απέναντι, αλλά δεν πειράζει γιατί το είπε καλοπροαίρετα, δεν ήταν ερειστικός. Το ‘χουν αυτό οι σύντροφοι, όσο ωριμάζουν.

Ενίοτε ωριμάζουν αν τους αφήσεις λίγο λάσκα κι έρθουν πίσω μόνοι τους πιο ατσαλωμένοι. Βλέπουν το ζονκ που έχασαν στην κουρτίνα δύο και δεν τους τρώει πια η περιέργεια.
Στον καπιταλισμό όμως έχουμε ανισόμετρη ανάπτυξη κι ωρίμανση της προσωπικότητας. Σε κάποια πράγματα ωριμάζεις πιο γρήγορα και σε κάποια άλλα ποτέ. Όπως εγώ πχ που ακόμα δεν ξεχωρίζω τι πρέπει να βγαίνει στο διαδίκτυο και τι όχι. Τόσο το καλύτερο για τους αναγνώστες όμως.

Σήμερα το μπλοκ κλείνει τρία χρόνια ζωής κι η κε του μπλοκ παρακαλεί το κοινό αντί για ευχές και στεφάνια να καταθέσει κριτικές απόψεις σαν αυτή της αντιγόνης που βρήκα τυχαία σε ένα άλλο μπλοκ (βαθύ κόκκινο), για το κάμπινγκ της σμύρνης.

Το σχόλιο του Σφυροδρέπανου για το διεθνές κάμπινγκ της Σμύρνης φαίνεται πως έχει γραφτεί από κάποιον που έχει χτυπήσει άσχημα το κεφάλι του ή στο σφυρί ή στο δρεπάνι.
Δεν χρειάζεται να μπω σε λεπτομέρειες για να απαντήσω σε ανοησίες του τύπου "σχόλιο Σφυροδρέπανο". Μάλλον ο ίδιος θα ήταν πολύ πιο πετυχημένο να έψαχνε κάποια δουλειά σε κίτρινες φυλλάδες, αφού κάνει κριτική πώς χορεύουν οι τούρκοι και κούρδοι, πως κουνάν τα δάχτυλά τους, ή πώς του τη σπάει όταν τραγουδούν περιμένοντας στη σειρά για το φαγητό κ.λπ., ο σχολιασμός των ατόμων, η οργάνωση της κατασκήνωσης, απαγορεύσεις στο χώρο της κατασκήνωσης και πολλά άλλα. Κρίμα που δεν έχει δει τόσα άλλα πράγματα αλλά μόνο πως κάνανε κύκλο τα δάχτυλα των χεριών. Πού να ξέρουν οι καημένοι σύντροφοι του ΕΜΕΠ πως υπήρχε κάποιος ειδικός ώστε να τον συμβουλευτούν για να πάνε όλα καλά!!!

Το μόνο που δεν έχει σχολιάσει ήταν ο στόχος και η σημασία της κατασκήνωσης που ήταν πετυχημένη όπως έπρεπε να περιμένει κανείς. Και τι δεν έχει σχολιάσει. Αυτό δεν είναι ημερολόγιο μιας κατασκήνωσης που έχει ένα συγκεκριμένο στόχο και έχει οργανωθεί με πολύ προσπάθεια. Αλλά είναι μία βαθιά ικανοποίηση γύρω απ΄ τον εαυτούλη του σχολιαστή. Πω πω πω, τι βαθιά νοήματα, τι σχόλια, τι παρατηρητικότητα έχει αυτός ο άνθρωπος!!!

Δεν χρειάζεται κανένα παραπάνω σχόλιο. Το κάμπινγκ παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν καθημερινά οι διοργανωτές του ήταν όπως έπρεπε. Τελειώνοντας θέλω να υπενθυμίσω ότι ο βάτραχος που είναι μέσα στο πηγάδι πάντοτε νομίζει ότι η γη είναι όσο το στόμιο του πηγαδιού.

Το μόνο που έχω να προσθέσω εγώ σε όσα λέει η αντιγόνη είναι ότι πρώτον: βρε κε κεξ κουάξ, κουάξ και δεύτερον: μου λείπουν αρκετά κάποιοι ποιοτικοί σχολιαστές σε παλιότερα κείμενα, που εξαφανίστηκαν, όπως –μεταξύ άλλων- η διαλεχτικάρια και ο μπρζεζίνσκι.
Ουκ εν τω πολλώ το ευ.