Στάλιν ανίκατε μάχαν

Απ' την κική και την κοκό ποια να διαλέξω;
Την κική φυσικά. Είναι η πιο όμορφη.
Έλα όμως που με χρόνια, με καιρούς, βλέπεις την κοκό και σου αρέσει αυτή περισσότερο. Κι αντί να το δεις διαλεκτικά, συγκεκριμένη ανάλυση της στιγμής, το πας ως ζήτημα αρχών. Κατά βάθος πάντα η κοκό μου άρεσε πιο πολύ.
Κι έτσι που λες, για να μείνεις αμετακίνητος στις αρχές σου, αρχίζεις να αλλάζεις αρχές σαν τα πουκάμισα, που ποτέ δεν είχες και δε φόρεσες. Με τους ρυθμούς που άλλαζε εχθρούς η φάρμα των ζώων.

Το πρόβλημά σου είναι ότι δεν έχεις καλή τακτική. Σε ενδιαφέρει μόνο ο τελικός στόχος. Να γυρίσει ο τροχός, να κυβερνήσει κι ο φτωχός. Δε βλέπεις το ταξίδι. Που όσο πιο όμορφο είναι, τόσο πιο γεμάτος φτάνεις στον τελικό σου προορισμό. Όσο πιο πολλά ζήσεις στη διαδρομή, τόσο λιγότερα θα αντιμετωπίσεις μετά και θα συνεχίσεις πιο εύκολα. Όσο περισσότερα ρυάκια ενώσεις στο ορμητικό ποτάμι της επανάστασης, τόσο πιο σίγουρος θα είσαι πως δε γυρίζει πίσω πια. Όσες αντιφάσεις μπλεχτούν στο πλέγμα που θα την προκαλέσει, τόσο λιγότερες θα έχεις να αντιμετωπίσεις μετεπαναστατικά.

Οι μπολσεβίκοι πχ, χρειάστηκαν μια επανάσταση μες στην επανάσταση για να λύσουν το θέμα της γης, όπου έκαναν τακτική υποχώρηση τον οχτώβρη, για να πάρουν τους αγρότες με το μέρος τους. Αλλά εσύ ψάχνεις μια επανάσταση χωρίς επανάσταση. Μια σχέση ειρηνικής συνύπαρξης, σαν τη λαϊκή εξουσία, που θα έρθει γραμμικά, χωρίς άλματα και ξεσπάσματα, κι όλοι θα ψαχνόμαστε τι ακριβώς είναι.
Φιλία; Σοσιαλισμός; Μη καπιταλιστικός τρόπος ανάπτυξης; Κάτι ενδιάμεσο, τύπου τσάβες; Αξίζει να επενδύσεις κόπους κι αγώνες πάνω του; Ή είναι θνησιγενές κι αντιδραστικό σε τελική ανάλυση;

Κι είναι φορές ξέρεις, που ερωτεύεσαι αυτά ακριβώς τα άλματα. Όχι τους τυχοδιώκτες, που σκέφτονται μόνο το πήδημα. Αλλά τα πρώτα χρόνια του μέλιτος, που είσαι μες στα επαναστατικά γλυκόλογα κι όλη την ώρα μιλάς για τον κομμουνισμό και κάνεις όνειρα για το μέλλον. Κι είναι αυτά που σε κρατάνε στην σχέση, όταν αρχίσει να φθείρεται.

Σαν τους κουβανούς που αντέχουν ακόμα γιατί θυμούνται πώς γλίτωσε η δική τους σχέση από τα δόντια των γιάνκηδων ή πώς κλέφτηκαν με τον κάστρο και τους αντάρτες του γκράνμα. Μια σχέση που πέρασε από σαράντα κύματα. Γι’ αλλού ξεκίνησε (να ρίξει τον μπατίστα), γι’ αλλού πήγε (σοσιαλισμός) κι αλλού πάει να καταλήξει (παλινόρθωση). Προς το παρόν οδεύει στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα που αυτομολεί πάντα τελευταία.

Είναι κι άλλοι που ταξιδεύουν χωρίς προορισμό. Χωρίς βάρκες, φόβους και ελπίδες. Το φλερτ δεν είναι τίποτα, ένα άλλοθι για ρομαντικούς μικροαστούς. Το παν είναι ο κεραυνοβόλος έρωτας. Η θύελλα που κρατά για λίγο και τότε νιώθεις πως ζεις. Αλλά κατά βάθος είσαι φτερό στον άνεμο. Κι η κεραυνοβόλος κατάληψη, με την αστραπή κλεισμένη στον κύκλο της ζωής. Εδώ είναι το ταξίδι. Στο ξόδεμα της στιγμής. Κι ο χρόνος είναι μια συνέχεια από στιγμές. Αυτές όλες μαζί όμως, δεν κάνουν μία ζωή. Όσα κομμάτια κι αν μπορέσεις να ενώσεις, δε θα σου φτάσουν μια στιγμή για να τη νιώσεις.

Μπορεί να φταίει που επενδύεις στον αδύναμο κρίκο. Ψάχνεις να βρεις ένα κενό εξουσίας κι έρωτα, μια ρωγμή για να χωρέσεις. Πατάς στην αδυναμία του άλλου, για να σε ερωτευτεί και να σε αγαπήσει. Στην ανάγκη του να έχει κάποιον πλάι του. Κι όπως η ιστορία απεχθάνεται τα κενά, μπήκες εσύ τσόντα, να το καλύψεις.

Κι έγινε η σχέση μια βαρετή αγαποσυνήθεια, με τάσεις παλινόρθωσης. Κι αρχίσαμε να λέμε ότι φταίει ο -ιμπεριαλιστικός- περίγυρος, που έβαζε λόγια και βιτρίνες, τα άσχημα οικονομικά μας, η προτεραιότητα στην υποδιαίρεση ΙΙ και πάει λέγοντας. Αλλά είχαμε τα δικά μας που μας έφθειραν και μας έκαναν τη ζωή ποδήλατο. Τι ισορροπία να κρατήσεις σε ένα ποδήλατο με μπρεζνιεφική στασιμότητα που δεν κινείται; Το ρίχνεις στις –θεωρητικές- ακροβασίες με το παλλαϊκό κράτος κι ό,τι βγει. Μέχρι να σου βγει η ψυχή και το χούι του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε. Κι εκεί το πράμα μπλέκει πιο πολύ. Γιατί το κάστρο έπεσε από μέσα. Αλλά αν δεν υπήρχαν τα απ’ έξω, θα τα βγάζαμε πέρα με τα δικά μας. Θα ρίχναμε τις αντιθέσεις μας κάτω από το χαλάκι και θα αναβάλλαμε τον χωρισμό -των σοβιετικών δημοκρατιών- επ’ αόριστο.

Οι επικριτές μας τα βλέπουν απ’ έξω, αλλά διαφωνούν με το απ’ έξω του λένιν. Λένε ότι η σοβιετική μας σχέση (παραγωγής) ήταν αυταρχική σαν την πολιτεία του πλάτωνα, με σοφούς ηγέτες της νομενκλατούρας που κυβερνούσαν και τα κομματικά σκυλιά να τους φυλάνε (και ποιος θα μας φυλάει απ’ τους φύλακες). Αλλά κατά βάθος, πλατωνικοί είναι οι δικοί τους έρωτες, που τους μένουν απωθημένα. Σε δέκα χρόνια, πάλι για τον δεκέμβρη θα μιλάνε. Άλλοθι μιας ανέραστης ζωής γεμάτη ζήλια για την δική μας υπαρκτή σχέση, σε αντίθεση με τις ανύπαρκτες δικές τους, που μένουν πάντα ιδεατές, απλό υλικό για φαντασιώσεις.

Κι αν βγω από αυτή την υπαρκτή, -που άλλοι τη βάφτισαν ειρκτή, με φύλακες που κανείς δεν φυλάει και παρατονίες που κάνουν τους φύλακες, φυλακές για αντιφρονούντες- κανείς δε θα με περιμένει. Και δώσ’ του πάλι απ’ την αρχή, ο βράχος μας να ανεβαίνει. Βράχος σαν το ντιμιτρόφ. Και σαν αυτόν του σίσσυφου.

Και ξεκινάμε πάλι απ' το μηδέν (για το άπειρο).
Έχουμε καλό σκοπό, κομμουνιστικό. Τον ντύνουμε με τις πιο ωραίες ιδέες και κάνουμε καντάδα στους προλετάριους έξω απ’ τα εργοστάσια. Κι η εργοδοσία μας κυνηγάει με τους κουβάδες και στο τέλος τα κάνουμε μούσκεμα. Αλλά δεν πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό κι ένα αρχιπέλαγος αντιφάσεων. Δεν είπαμε ακόμα την τελευταία λέξη. Τις πιο όμορφες ιδέες μας δεν τις έχουμε πει ακόμα. Πήγαμε να τις εφαρμόσουμε στην πράξη, αλλά κομπλάραμε, όπως ο οβελίξ μπροστά στη φράμπαλα κι είπαμε απλώς: βφκστφτ, ή κάτι τέτοιο. Ιδανικοί κι ανάξιοι εραστές, των πιο μεγάλων ιδανικών. Αξίζει να αποτύχεις για αυτά πολλές φορές.

Κίνημα 14ης φλεβάρη*, ενάντια στην αυτοδιάθεση του σώματος

* κατά το κίνημα 14 γενάρη που δρα στην τυνησία