Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Στάλιν ανίκατε μάχαν

Απ' την κική και την κοκό ποια να διαλέξω;
Την κική φυσικά. Είναι η πιο όμορφη.

Έλα όμως που με χρόνια, με καιρούς, βλέπεις την κοκό και σου αρέσει αυτή περισσότερο. Κι αντί να το δεις διαλεκτικά, συγκεκριμένη ανάλυση της στιγμής, το πας ως ζήτημα αρχών. Κατά βάθος πάντα η κοκό μου άρεσε πιο πολύ.
Κι έτσι που λες, για να μείνεις αμετακίνητος στις αρχές σου, αρχίζεις να αλλάζεις αρχές σαν τα πουκάμισα, που ποτέ δεν είχες και δε φόρεσες. Με τους ρυθμούς που άλλαζε εχθρούς η φάρμα των ζώων.

Το πρόβλημά σου είναι ότι δεν έχεις καλή τακτική. Σε ενδιαφέρει μόνο ο τελικός στόχος. Να γυρίσει ο τροχός, να κυβερνήσει κι ο φτωχός. Δε βλέπεις το ταξίδι. Που όσο πιο όμορφο είναι, τόσο πιο γεμάτος φτάνεις στον τελικό σου προορισμό. Όσο πιο πολλά ζήσεις στη διαδρομή, τόσο λιγότερα θα αντιμετωπίσεις μετά και θα συνεχίσεις πιο εύκολα. Όσο περισσότερα ρυάκια ενώσεις στο ορμητικό ποτάμι της επανάστασης, τόσο πιο σίγουρος θα είσαι πως δε γυρίζει πίσω πια. Όσες αντιφάσεις μπλεχτούν στο πλέγμα που θα την προκαλέσει, τόσο λιγότερες θα έχεις να αντιμετωπίσεις μετεπαναστατικά.

Οι μπολσεβίκοι πχ, χρειάστηκαν μια επανάσταση μες στην επανάσταση για να λύσουν το θέμα της γης, όπου έκαναν τακτική υποχώρηση τον οχτώβρη, για να πάρουν τους αγρότες με το μέρος τους. Αλλά εσύ ψάχνεις μια επανάσταση χωρίς επανάσταση. Μια σχέση ειρηνικής συνύπαρξης, σαν τη λαϊκή εξουσία, που θα έρθει γραμμικά, χωρίς άλματα και ξεσπάσματα, κι όλοι θα ψαχνόμαστε τι ακριβώς είναι.
Φιλία; Σοσιαλισμός; Μη καπιταλιστικός τρόπος ανάπτυξης; Κάτι ενδιάμεσο, τύπου τσάβες; Αξίζει να επενδύσεις κόπους κι αγώνες πάνω του; Ή είναι θνησιγενές κι αντιδραστικό σε τελική ανάλυση;

Κι είναι φορές ξέρεις, που ερωτεύεσαι αυτά ακριβώς τα άλματα. Όχι τους τυχοδιώκτες, που σκέφτονται μόνο το πήδημα. Αλλά τα πρώτα χρόνια του μέλιτος, που είσαι μες στα επαναστατικά γλυκόλογα κι όλη την ώρα μιλάς για τον κομμουνισμό και κάνεις όνειρα για το μέλλον. Κι είναι αυτά που σε κρατάνε στην σχέση, όταν αρχίσει να φθείρεται.

Σαν τους κουβανούς που αντέχουν ακόμα γιατί θυμούνται πώς γλίτωσε η δική τους σχέση από τα δόντια των γιάνκηδων ή πώς κλέφτηκαν με τον κάστρο και τους αντάρτες του γκράνμα. Μια σχέση που πέρασε από σαράντα κύματα. Γι’ αλλού ξεκίνησε (να ρίξει τον μπατίστα), γι’ αλλού πήγε (σοσιαλισμός) κι αλλού πάει να καταλήξει (παλινόρθωση). Προς το παρόν οδεύει στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα που αυτομολεί πάντα τελευταία.

Είναι κι άλλοι που ταξιδεύουν χωρίς προορισμό. Χωρίς βάρκες, φόβους και ελπίδες. Το φλερτ δεν είναι τίποτα, ένα άλλοθι για ρομαντικούς μικροαστούς. Το παν είναι ο κεραυνοβόλος έρωτας. Η θύελλα που κρατά για λίγο και τότε νιώθεις πως ζεις. Αλλά κατά βάθος είσαι φτερό στον άνεμο. Κι η κεραυνοβόλος κατάληψη, με την αστραπή κλεισμένη στον κύκλο της ζωής. Εδώ είναι το ταξίδι. Στο ξόδεμα της στιγμής. Κι ο χρόνος είναι μια συνέχεια από στιγμές. Αυτές όλες μαζί όμως, δεν κάνουν μία ζωή. Όσα κομμάτια κι αν μπορέσεις να ενώσεις, δε θα σου φτάσουν μια στιγμή για να τη νιώσεις.

Μπορεί να φταίει που επενδύεις στον αδύναμο κρίκο. Ψάχνεις να βρεις ένα κενό εξουσίας κι έρωτα, μια ρωγμή για να χωρέσεις. Πατάς στην αδυναμία του άλλου, για να σε ερωτευτεί και να σε αγαπήσει. Στην ανάγκη του να έχει κάποιον πλάι του. Κι όπως η ιστορία απεχθάνεται τα κενά, μπήκες εσύ τσόντα, να το καλύψεις.

Κι έγινε η σχέση μια βαρετή αγαποσυνήθεια, με τάσεις παλινόρθωσης. Κι αρχίσαμε να λέμε ότι φταίει ο -ιμπεριαλιστικός- περίγυρος, που έβαζε λόγια και βιτρίνες, τα άσχημα οικονομικά μας, η προτεραιότητα στην υποδιαίρεση ΙΙ και πάει λέγοντας. Αλλά είχαμε τα δικά μας που μας έφθειραν και μας έκαναν τη ζωή ποδήλατο. Τι ισορροπία να κρατήσεις σε ένα ποδήλατο με μπρεζνιεφική στασιμότητα που δεν κινείται; Το ρίχνεις στις –θεωρητικές- ακροβασίες με το παλλαϊκό κράτος κι ό,τι βγει. Μέχρι να σου βγει η ψυχή και το χούι του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε. Κι εκεί το πράμα μπλέκει πιο πολύ. Γιατί το κάστρο έπεσε από μέσα. Αλλά αν δεν υπήρχαν τα απ’ έξω, θα τα βγάζαμε πέρα με τα δικά μας. Θα ρίχναμε τις αντιθέσεις μας κάτω από το χαλάκι και θα αναβάλλαμε τον χωρισμό -των σοβιετικών δημοκρατιών- επ’ αόριστο.

Οι επικριτές μας τα βλέπουν απ’ έξω, αλλά διαφωνούν με το απ’ έξω του λένιν. Λένε ότι η σοβιετική μας σχέση (παραγωγής) ήταν αυταρχική σαν την πολιτεία του πλάτωνα, με σοφούς ηγέτες της νομενκλατούρας που κυβερνούσαν και τα κομματικά σκυλιά να τους φυλάνε (και ποιος θα μας φυλάει απ’ τους φύλακες). Αλλά κατά βάθος, πλατωνικοί είναι οι δικοί τους έρωτες, που τους μένουν απωθημένα. Σε δέκα χρόνια, πάλι για τον δεκέμβρη θα μιλάνε. Άλλοθι μιας ανέραστης ζωής γεμάτη ζήλια για την δική μας υπαρκτή σχέση, σε αντίθεση με τις ανύπαρκτες δικές τους, που μένουν πάντα ιδεατές, απλό υλικό για φαντασιώσεις.

Κι αν βγω από αυτή την υπαρκτή, -που άλλοι τη βάφτισαν ειρκτή, με φύλακες που κανείς δεν φυλάει και παρατονίες που κάνουν τους φύλακες, φυλακές για αντιφρονούντες- κανείς δε θα με περιμένει. Και δώσ’ του πάλι απ’ την αρχή, ο βράχος μας να ανεβαίνει. Βράχος σαν το ντιμιτρόφ. Και σαν αυτόν του σίσσυφου.

Και ξεκινάμε πάλι απ' το μηδέν (για το άπειρο).
Έχουμε καλό σκοπό, κομμουνιστικό. Τον ντύνουμε με τις πιο ωραίες ιδέες και κάνουμε καντάδα στους προλετάριους έξω απ’ τα εργοστάσια. Κι η εργοδοσία μας κυνηγάει με τους κουβάδες και στο τέλος τα κάνουμε μούσκεμα. Αλλά δεν πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό κι ένα αρχιπέλαγος αντιφάσεων. Δεν είπαμε ακόμα την τελευταία λέξη. Τις πιο όμορφες ιδέες μας δεν τις έχουμε πει ακόμα. Πήγαμε να τις εφαρμόσουμε στην πράξη, αλλά κομπλάραμε, όπως ο οβελίξ μπροστά στη φράμπαλα κι είπαμε απλώς: βφκστφτ, ή κάτι τέτοιο. Ιδανικοί κι ανάξιοι εραστές, των πιο μεγάλων ιδανικών. Αξίζει να αποτύχεις για αυτά πολλές φορές.

Κίνημα 14ης φλεβάρη*, ενάντια στην αυτοδιάθεση του σώματος

* κατά το κίνημα 14 γενάρη που δρα στην τυνησία

23 σχόλια:

propagitor είπε...

και ζήτω τα λαϊκά κορίτσια!
(τέτοιο κορίτσι είναι κι η εξουσία μας)

Ανώνυμος είπε...

Στα γενέθλια σου χα πει ότι τα καλύτερα κείμενα ακόμα δεν τα χουμε διαβάσει.Με αυτό το κείμενο νομίζω πάμε προς αυτή την κατεύθυνση.

Είναι δύσκολο να ξεφύγει κάποια από κομμουνιστή.Θα την προσεγγίσει μεθοδικά και οργανωμένα σφίγγοντας τον κλοιό γύρω της μέχρι να πέσει σαν ώριμο φρούτο και οι πόρτες των ανακτόρων ανοίξουν διάπλατα για έφοδο..

Pablo Rabia είπε...

Κάτι άσχετο:

Το ΝΑΡ και η "αντικαπιταλιστική αριστερά" που τόσα χρόνια μας έλεγαν ότι η Ελλάδα είναι ιμπεριαλιστική και τείνει να φτάσει τις ηγεμονικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, τώρα λένε ότι η Ελλάδα είναι υπό "κατοχή", ότι έχουμε "χούντα" κι άλλα τέτοια ευφάνταστα.

Το ΚΚΕ που έλεγε ότι η Ελλάδα είναι εξαρτημένη (σωστό αυτό), τώρα υιοθετεί τροτσκίζουσες επί της ουσίας θέσεις και ασκεί πολεμική στην λενινιστική θεωρία της εξάρτησης. (που δεν έχει σχέση με τις θεωρίες περί "κατοχής", "αποικίας", "υπανάπτυξης κτλ). Μάλιστα θεωρεί αποπροσανατολιστικό το να μιλάει κανείς για "έθνική ανεξαρτησία" κτλ

Αυτός είναι ο οπορτουνισμός!

Ανώνυμος είπε...

Το κκε δεν έχει αλλάξει άποψη πέρι εθνικής ανεξαρτησίας, αλλά λέει ότι δεν έχει χαθεί παραπάνω κομμάτι επειδή τώρα ήρθε στο μνημόνιο στη λογική ότι η ελλάδα συμμετείχε σε αυτούς τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς και πριν.
Και ότι η πραγματική απελευθέρωση δεν είναι μόνο από τους κακούς ξένους αλλά και από την ντόπια αστική τάξη (που φυσικά είναι χαμηλά στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα της εε και γενικότερα)

Eρυθρό Πρίσμα είπε...

(Δεν έχει σχολιάσει ακόμη ο κομμάντο κι ανησυχώ)

Ανώνυμος είπε...

Κάποιο σχόλιο για τις ιστορικές παρεμβάσεις Λεοντιάδη και Δάγκα στο βιβλίο της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας για τις Δίκες της Μόσχας; Το διάβασε κανείς; Είναι εντύπωσή μου ή το ΚΚΕ χάνει τα ερείσματά του ακόμα και στους λίγους διανοούμενους που του απέμεναν?

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Πάμπλο, δε συμφωνώ ακριβώς με το δεύτερο σκέλος, αλλά σε ένα πρόσφατο κείμενο είχα γράψει: αυτό που είναι φαινομενικά παράδοξο είναι ότι οι πολιτικές δυνάμεις που απορρίπτουν τη θεωρία της εξάρτησης και της σχετικής καθυστέρησης του ελληνικού καπιταλισμού, αρνούνται παράλληλα και το εφικτό της οικοδόμησης του σοσιαλισμού σε μία τέτοια χώρα, αν δε νικήσει πρώτα παγκόσμια η επανάσταση. Και αντιστρόφως.

Προπαγκιτάτορα, παίζει ρόλο και η σωστή εκτέλεση: http://www.youtube.com/watch?v=r-fEs6f-xZo&feature=related

Τα χειρότερα να τρέμεις αλχημιστή

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Στο αφιέρωμα για τις δίκες της μόσχας γράφει κι ο μαργαρίτης. Είναι ένα αφιέρωμα κουκουέ συνεργαζόμενο, οι τρεις στους τέσσερις. Υποψήφιοι του κόμματος οι δύο, ο δάγκας ήταν και σε εκδήλωση της κοθ για τη φεντερασιόν. Θα μπορούσε να το βγάλει κι η σύγχρονη εποχή που λέει ο λόγος. ή να ήταν έκδοση της κοθ (κι ο τέταρτος στο απθ είναι).

Λεοντιάδης και δάγκας είχαν συνεργαστεί και παλιότερα με την ελευθεροτυπία, στα τεύχη των ιστορικών για τον οχτώβρη. Κι έχουν δουλέψει γενικώς από κοινού αρκετές μελέτες, όπως αυτή

http://www.plus4u.gr/showitem.php?ID=108034596&LastAdd=108034596&t=%CA%CF%CC%C9%CD%D4%C5%D1%CD%20%CA%C1%C9%20%CC%C1%CA%C5%C4%CF%CD%C9%CA%CF%20%C6%C7%D4%C7%CC%C1

Ας διαβάσουμε πρώτα και μετά θα βγάλουμε συμπεράσματα. Παραδόξως, μπορεί να 'ναι από τις λίγες φορές που δεν έβγαλε κάτι ντιπ χυδαίο.
Έτσι μου 'ρχεται να πάρω κι αυτό που θα χει για το μπελογιάννη.

Ανώνυμος είπε...

Το αφιέρωμα ήταν πολύ καλύτερο από το φοβερό διαφημιστικό, που όμως ήταν σωστότατο για marketing ελευθεροτυπίας.
Και φαντάζομαι ότι οι 2 που ήταν υποψήφιοι με τη λαική συσπείρωση είχαν ξεκινήσει να το γράφουν από το νοέμβρη. Δε φάνηκε να είναι γραμμένο στο πόδι.
Για τον μπελογιάννη θα είναι οι ίδιοι συγγραφείς ή θα βασιστεί μόνο στην έλλη παππά?
mariori

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Έλα ντε. Ας είμαστε συγκρατημένα απαισιόδοξοι.

Σαν υστερόγραφο στο κείμενο:

απ' την πάλαι ποτέ υπαρκτή σχέση μας και την απόπειρα οικοδόμησης του δικού μας σοσιαλισμού, έχουν μείνει μόνο τα καλά που εξιδανικεύουν τον συναισθηματικό βάλτο που ζήσαμε. Και ντύνουν με την πιο γλυκιά νοσταλγία τη φυλακή μας. Κι αφού δεν υπάρχει προοπτική στον ορίζοντα και η τελική γραμμή χάνεται όσο τον πλησιάζουμε, βουτάμε στην ασφάλεια ενός παρελθόντος που ίσως να μην υπήρξε ποτέ και την κοιλιά της μητέρας πατρίδας μας, όπου μόνο το κεφάλι χωράει πια.

Τώρα το μόνο που επιδιώκουμε είναι μια άλλη σοβιετία (κι όχι άλλη μια σοβιετία) που θα είναι σε όλα ίδια αλλά θα αντέξει περισσότερο. γιατί δεν ήταν αναπόφευκτη η ήττα μας.
Αλλά το μόνο που βρίσκω είναι μια δήλωσή σου ότι παλιά επί υπαρκτού, ζούσες πολύ καλύτερα. Αυτό όμως δε σημαίνει σοσιαλιστική παλινόρθωση. Ίσα-ίσα.Ο λαός έχει τώρα χειρότερα δεσμά, μια ψευδαίσθηση ελευθερίας, γι' αυτό δν υπερασπίστηκε τη σχέση μας, την κρίσιμη στιγμή.

Η σοβιετία μας δεν ήταν ποτέ ανεκτική στις κριτικές. Αλλά δεν έχουμε καμία μνησικακία, ούτε την ψυχολογία του απατημένου εραστή. Δε γίνεται όμως να εξυμνούμε κ τον γέλτσιν που το 'παιζε κομμουνιστής και μας ανέτρεψε -έστω σε συνθήκες κατάρρευσης, εσωτερικής δικής μας.
Έπρεπε να αποφύγουμε κι εκείνη τη σπασμωδική κίνηση που 'χε αντίθετα αποτελέσματα κι επέσπευσε τελικά την παλινόρθωση. Το παιχνίδι όμως είχε χαθεί πολύ πιο πριν.

Ανώνυμος είπε...

Προσωπικά το διάβασα. Η γνώμη μου είναι ότι κρατώντας κάποιες αντιτροτσκιστικές πισινές, οι Λεοντιάδης και Δάγκας είναι σε σαφώς αντίθετη γραμμή από το κείμενο του 18ου συνεδρίου. Η κεντρική άποψη είναι ότι το παιχνίδι παίχτηκε στον Μεσοπόλεμο. Και όταν λέω παιχνίδι, δεν εννοώ την οικοδόμηση της ΕΣΣΔ ως υπερδύναμης. Εννοώ το ερώτημα "τι είδους οικοδόμηση". Ουσιαστικά οι συγγραφείς συμφωνούν ότι ο Στάλιν διέλυσε το κόμμα του Λένιν. Αν υπάρχει μια άλλη γραμμή μέσα στα κείμενα του αφιερώματος δεν είναι προς την πλευρά του ΚΚΕ, αλλά προς την πλευρά ότι ο ίδιος ο Λένιν ευθύνεται για τη μονολιθικότητα του κόμματος (γεγονός που προσωπικά με ξάφνιασε). Αραγε θα απαντήσει ο Ριζοσπάστης; Ο Μαϊλης; Ο Γκίκας; (παρεμπιπτόντως υιοθετείται η γραμμή της εθνικής εκκαθάρισης των Ελλήνων στην βίαιη κολεκτιβοποίηση). Ή θα υποδυθεί το ΚΚΕ ότι ψιχαλίζει; Είμαι βέβαιος ότι γίνονται σχετικές συσκέψεις.

Ανώνυμος είπε...

Και μια παρατήρηση:

Όχι. Η Σύγχρονη Εποχή ΔΕΝ θα μπορούσε να έχει βγάλει αυτό το αφιέρωμα. Ούτε η ΚΟΘ. Με την καμία.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Δεν το έχω διαβάσει, οπότε δέχομαι ό,τι λες. Αυτό ισχύει και για τον μαργαρίτη;

Αυτό περί κοθ μην το παίρνετε τοις μετρητοίς. Το είπα αφενός επειδή κι οι 4 ακαδημαϊκοί που γράφουν είναι στο απθ κι αφετέρου επειδή παλιότερα η κοα πχ είχε βγάλει ένα βιβλιαράκι, τα απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας
Αυτό που λέω έχει την εξής έννοια. Το κόμμα συνεργάζεται με αυτά τα άτομα εκλογικά, παρά τις διαφωνίες τους. Θα μπορούσε να το κάνει και σε άλλο επίπεδο, μέσω του κμε πχ και να βγάλει κάποια μελέτη τους. Αυτό το βιβλίο για την κομιντέρν και το μακεδονικό είναι πολύ ενδιαφέρον, όπως κι ένα άλλο του λεοντιάδη όπου αξιοποιεί το αρχείο του βουλγάρικου κκ.
Η σύγχρονη εποχή θα μπορούσε κ θα έπρεπε να βγάλει τέτοιες μελέτες. Κι όχι μόνο των συγκεκριμένων, μην θεωρηθεί ότι κάνω προσωπική αβάντα σε κάποιον.

Αναυδος είπε...

Oχι ρε γαμωτο το σταλινικό δογματικο ΚΚΕ συνεργάζεται με ανθρώπους που διαφωνούν σε ορισμένα ζητήματα μαζι του ?.

Ανώνυμος είπε...

όχι. Δεν ισχύει για τον Μαργαρίτη.

Για τις συνεργασίες, ίδωμεν.

propagitor είπε...

Μέγας Λάκης.


Έχω κόψει την πασοκοτυπία και χάνω τέτοια διαμάντια ρε γαμώτο..
Το χει ένας φίλος μου σύντροφος ιστορικός όμως και θα πάρω έγκυρη άποψη πριν το διαβάσω κι εγώ.
Αναμένω και τη δικιά σου.

(Του Δάγκα θυμάμαι ένα άρθρο στον προσυνεδριακό πάντως που για τη συγκεκριμένη περίοδο ήταν πολύ κριτικό.)
Το Λεοντιάδη δεν τον ξέρω.

Αναυδος είπε...

Ενα δώρο για τον οικοδεσπότη

Brezhnev Reconsidered, Edwin Bacon and Mark Sandle Palgrave Macmillan Ltd 2002.

Μία αναθεώρηση της λασπολογίας του Γκορμπατσοφ

Αναυδος είπε...

mea culpa

library.nu

χρειάζεται gmail. Βιβλία για μια ζωη διαβασμα

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ωραίο κείμενο. Διαβάζοντάς το σκεφτόμουνα: πώς είναι δυνατόν αυτός ο συγγραφέας να μην καπνίζει δυο πακέτα την ημέρα? Άβυσσος η ψυχή του καλλιτέχνη.
Η δεύτερη παράγραφος είναι υπέροχη. Και νομίζω πως σηματοδοτεί μια παρέκκλιση σε σχέση με αυτά που συζητούσαμε(δηλ. αυτά που μου μονολογούσε) μια κρύα και υγρή νύχτα στην πλατεία του αγίου Γεωργίου με τον συγγραφέα.. Βέβαια, έχουμε να κάνουμε με μια προσωπικότητα still in love με τη σοσιαλιστική πατρίδα και οι αντιφάσεις είναι πάντα μες το πρόγραμμα,όταν πρέπει επιτέλους να προχωρήσεις μπροστά προς την "πατρίδα μας μες τον χρόνο".


ΚΟΜΜΑΝΤΟ για την αυτοδιάθεση του ανθρώπου

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Δε διαβάζω στα αγγλικά. Από άποψη κι αδυναμία μαζί. Ευχαριστώ πάντως.

Αν ο προπαγκιτάτορας έπιανε τιβι 100 θα μπορούσε χτες να δει ζωντανά τις παρεμβάσεις στο δημοτικό συμβούλιο ενός ειδώλου του. Ας τις αναζητήσει διαδικτυακά.

Αν ήταν τόσο κρύα η νύχτα πώς καθόμασταν έξω; Από εκεί να δεις δηλ ποιος έχει αντιφάσεις. Είπε ο οπαδός του μπακούνιν, τον μαρξιστή κεφάλα. Και το θέμα συζήτησης ήταν το χρέος. Τόσο λογοτεχνικό. Από το σχόλιό του, κάτι μου λέει, ότι οι κακές παρέες τον έπεισαν για την παύση πληρωμών τελικά.

K A.A. είπε...

Το θέμα συζήτησης ήταν το χρέος σε σχέση με το ζήτημα της εξουσίας, πώς πρέπει να μπει κτλ και ο συγγραφέας τα θυσίαζε όλα στο "να πάρουμε το κράτος", πάρα τα δύσαρθρα ψελλίσματα του συνομιλητή του για το τί σημαίνει τελικά πρακτικά αυτό και πως φτάνεις εκεί εκτός απ΄την επίκκληση της εφόδου στο Μαξίμου... -Η δεύτερη παράγραφος του ποστ είναι ένα δυό βήματα μπροστά από κεινη τη συζήτηση

JohnyQ είπε...

μιας και μιλάς για τη "Φάρμα των ζώων", έλεγα μήπως μπορέις να ρίξεις λίγο φως στο μέγα πρόβλημα που βασανίζει το εμπφοιτητηριάτο

ήταν αντιδραστικό ή προοδευτικό το βιβλίο "Φάρμα των ζώων";

από το "Ρ" δν έβγαλα άκρη

Ντοκουμεντα
1ο άρθρο υπέρ του όργουελ

http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=3618873

2 άρθρα για τον ΧΑΦΙΕ όργουελ

γενικό
http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=3666453
συγκεκριμένο
http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=5179320

και ένα σχετικό γράμμα αναγνώστη

http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=1871781

Ακόμη υπάρχει μία σχετική παραπομπή 20 μέρος του άρθρου "Η σοσιαλιστική οικοδόμηση και τα κριτήρια κριτικής"

"Ποτέ δεν υποστήριξαν ότι εφόσον ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός είναι μια νομοτέλεια, δεν έχουμε τίποτα άλλο να κάνουμε από να τον αναμένουμε με σταυρωμένα χέρια, όπως το διάσημο γουρούνι του Τζορτζ Οργουελ στη «Φάρμα των ζώων»."

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Κι οι δυο μπορεί να έχουν δίκιο, ο καθένας από τη σκοπιά που το βλέπει. Ο ένας από πολιτική κι ο άλλος από καλλιτεχνική. Κατά τη γνώμη μου η φάρμα είναι στο μεταίχμιο της σταδιακής μετεξέλιξης του όργουελ, μετά τη συμμετοχή του στον ισπανικό εμφύλιο, που κορυφώνεται με το 1984. Η φάρμα είναι η πιο έξυπνη αλληγορία που έχω διαβάσει, αλλά στο τέλος μας λέει ότι άνθρωποι και γουρούνια, δηλ σοβιετικοί και δυτικοί ήταν ένα και το αυτό. Αλλά μπορεί να το διαβάσει και κάποιος ανίδεος από πολιτικά και να βγάλει χρήσιμα ηθικά διδάγματα. Κάτι που δεν ισχύει -κατά τη γνώμη μου- για το 84΄.

Δεν το εξαντλώ, θέλει περισσότερη ανάλυση σε ξεχωριστή ανάρτηση.
Σκέψου πάντως ότι δύο απ τα πρώτα ριάλιτι της ελληνικής τηλεόρασης είχαν τίτλους εμπνευσμένους από τα βιβλία του: μπιγκ μπράδες κ φάρμα. Μόνο το πεθαίνοντας στην καταλονία τους γλίτωσε. Αυτό το γυρίζει κάθε χρόνο η ρεάλ μαδρίτης..