Πρώτη φορά Αγιέντε

Όπως θα έλεγε και το λαϊκό στρώμα (που δεν αξιώνεται να ενημερώσει το ανενεργό μπλοκ του και γράφει πλέον μόνο στο τουίτα), η συγκυρία επιβάλλει και προσφέρεται για ευρεία κατανάλωση πιτσών σε μεγαλοποσότητες, και μπόλικο αστικό πατατάκι, που αυτή τη χρονιά ειδικά μετά το ποπ δεν έχει στοπ. Αυτό πια δεν είναι απλό αστικό πατατάκι αλλά ολάκερο κίνημα της πατάτας, αστικής και καυτής, που καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να κρατήσει στα χέρια της για πολύ και σίγουρα όχι για μια τετραετία, όπως προβλέπεται από τις διαδικασίες.

Ποιες διαδικασίες δηλ, που το (εκλογικό) προτσές εκτυλίσσεται ταχύτατα κι ο προεκλογικός πυρετός ανεβαίνει χωρίς να έχει καν οριστεί πότε ακριβώς θα γίνουν οι εκλογές. Που αν ήταν στο χέρι του Τσίπρα, θα τις έκανε και μες στον Αύγουστο, που λέει ο λόγος, να ξεμπερδεύει, γιατί η υπερβολική εξάρτηση από τη δημοκρατία βλάπτει κι η «πρώτη φορά αριστερά» είναι αποφασισμένη να χτυπήσει όλα τα εξαρτησιακά πλέγματα, πχ από τους δανειστές. Ενώ αν ήταν στο χέρι της Ζωής, θα τηρούσε σχολαστικά τον κανονισμό (για τις διερευνητικές, τη διάλυση της Βουλής, ακόμα και για το συνέδριο του Σύριζα) και σε καμιά τριετία-τετραετία το πολύ, θα πηγαίναμε τελικά σε πρόωρες κι εσπευσμένες εκλογές. Τώρα γιατί το Σαρτζετάκη τον έλεγαν τελευταίο βυζαντινό αυτοκράτορα για τη γραφικότητα και τη σχολαστικότητά του, ενώ με τη Ζωή παθαίνουν την πλάκα τους, αυτό προσωπικά με ξεπερνάει, σφε αναγνώστη.

Πάνος Ζάχαρης, από το Ποντίκι

Η βασική είδηση της χτεσινής μέρας πάντως ήταν η επίσημη συγκρότηση και τα βαφτίσια της Λα(φαζαν)ικής ενότητας. Που προέκυψε βασικά από μια διάσπαση, και χωρίς κανένα λαϊκό έρεισμα (εκτός και αν θεωρούμε τέτοιο τους δέκα διαδηλωτές του ΜΕΤΑ της 13ης Αυγούστου ή τους χίλιους του Πανελλήνιου, στην εκδήλωση της Ίσκρα) και μοιάζει με ανέκδοτο βγαλμένο κατευθείαν από κόμικς ή έστω από κόμικ-σανς, σαν τη γραμματοσειρά στην ανακοίνωση της ανεξαρτητοποίησής τους.

Η πλατφόρμα διάλεξε ένα όνομα που να υπενθυμίζει τη μακρινή της καταγωγή από το Κουκουέ, οι βαθιοί δεσμοί του οποίου με το λαό αποτυπώνονται κατά καιρούς σε μια σειρά ονόματα σχετικά με τον πολιτικό λόγο και τους προγραμματικούς του στόχους: λαϊκή εξουσία, λαϊκό μέτωπο, λαϊκή συμμαχία, λαϊκή συσπείρωση, λαϊκό στρώμα, κοκ. Παρόλα αυτά «λαϊκό κόμμα» είχε βαφτιστεί στο μεσοπόλεμο η παράταξη της (ντεμέκ λαϊκής) δεξιάς. Ενώ πιο πρόσφατα είχαμε το φαιοπράσινο λαϊκισμό της Αλλαγής του Πασόκ και το Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό, που άνοιξε το δρόμο σε ρόλο λαγού για τους φασίστες της Χρυσής Αυγής.

Για να έρθει τώρα η Λα(φαζαν)ική Ενότητα να θυμίσει την πικρή αλήθεια της Unidad Popular (της Λαϊκής Ενότητας) του Αγιέντε στη Χιλή.

Αχ η δύναμη βγαίνει απ’ τις γροθιές, κι όχι από πρόσωπα καλοσυνάτα

Από στόμια βγαίνει η δύναμη κι όχι από τα στόματα.

Ή παραφρασμένο και προσαρμοσμένο στη συγκυρία

Από σαλπίσματα αγώνα βγαίνει η δύναμη κι όχι από καλπίσματα

Κι αυτή είναι η πολύτιμη, πικρή αλήθεια της Unidad Popular.

Ποιος την πήρε υπόψη του όμως, για να βγάλει διδάγματα; Τι κατάλαβε ο Λαφαζάνης από το παραμύθι της αριστερής διακυβέρνησης που θα έσκιζε τα μνημόνια και το δράκο της ΕΕ που δε μεταρρυθμίζεται τελικά, ώστε να βγάζει κολόνια αντί για φωτιές από τα ρουθούνια του (για να μην πάμε πολύ μακριά, το 73’ στη Χιλή); Κι από πού κι ως πού μπορεί να σταθεί στο ίδιο ύψος με τον ηρωικό ιδεαλιστή Αγιέντε, όπως τον είχε χαρακτηρίσει σε ένα Φεστιβάλ η Αλέκα (α-αχ! πάει το Φεστιβάλ), που υπερασπίστηκε με το όπλο στο χέρι την κυβέρνησή του από τη δικτατορία του Πινοσέτ και θυσίασε τη ζωή του;

Ο Λαφαζάνης δεν κατάφερε δυστυχώς να μας χαρίσει ούτε καν μια διασκεδαστική διάσπαση στο Σύριζα κι ένα ακόμα σεμινάριο, αλά 91’, για το πώς να χάσετε μέσα από τα χέρια σας το κόμμα και τους συσχετισμούς. Αλλά θα μας αποζημιώσει με παρασκηνιακές ζυμώσεις και ωραίες, συντροφικές στιγμές στην κατάρτιση των ψηφοδελτίων, για τη μοιρασιά των θέσεων (οι περισσότερες συμμετοχές έκλεισαν χτες, εκτός από τη Ζωή που δεν μπορεί να στοιχηθεί με την πλέμπα και ίσως ανακοινωθεί σήμερα, με τιμές αρχηγού κράτους). Φαντάσου να έρθει δηλ και το εξωκοινοβούλιο, σαν έτοιμο από καιρό για τη συνεργασία και τη μεγάλη έφοδο στα κοινοβουλευτικά έδρανα. Οι διεργασίες είναι στο κόκκινο, όπως φαίνεται κι από αυτό το συλλογικό κείμενο που ανέβηκε χτες στο διαδίκτυο. Πλέον δε μιλάμε για το Μαρς ή για ένα κομμάτι της Ανταρσυα, γενικά και αόριστα, αλλά για το ίδιο το Ναρ –ως η μεγαλύτερη και πάλαι ποτέ «σοβαρή συνιστώσα» της. Να δεις τι σου ‘χω για μετά…

Και τι έχουμε να ακούσουμε. Μοναδικές ατάκες, όπως στη χτεσινή συνέντευξη τύπου του Λαφάζα, όπου είπε πως μπορούμε να πετύχουμε τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους (και όχι του συνόλου βεβαίως-βεβαίως) αν το πιστέψουμε (κι αν προσευχηθούμε μπορώ να σου πω). Ή σαν αυτή του Αλαβάνου σε μια πρόσφατη τηλεοπτική του εμφάνιση στο Σκάι, όπου εκφράζει την αγάπη του για το ευρωπαϊκό εγχείρημα (δηλ την ΕΕ) από την πείρα του ως ευρωβουλευτής! (Δείτε το πολύ εύγλωττο απόσπασμα τη συνέντευξης σε αυτό το σύνδεσμο, περίπου στο 14.20. Και έχει και άλλα μαργαριτάρια, πχ για το ρόλο της ιδιωτικής οικονομίας, κτλ).

Αγαπώ την ΕΕ, αγαπώ αυτόν τον άνδρα. Να δεις τι σου έχω για μετά…

Το αυτό, με την παραπάνω λεζάντα

Αντί επιλόγου, μια μικρή υποσημείωση από την πλευρά μου. Το νέο ανάχωμα που στήθηκε δεν είναι ένα παιχνίδι για να περνάει ευχάριστα η ώρα μας και ο φοιτητάμπουρας συνδικαλιστής που επιβιώνει μέσα μας, αλλά ο κίνδυνος της παγίδας που πρέπει να αποφευχθεί. Κι αυτό, όπως δείχνει άλλωστε κι η πρόσφατη πείρα, δεν περνάει πρωτίστως μέσα απ’ την ποσότητα (κειμένων, σχολίων, διαδικτυακών σημειώσεων-ατακών, κτλ) αλλά από την ποιότητα και την ευστοχία των επιχειρημάτων, τον πειστικό και ουσιαστικό, ζωντανό λόγο.

Η μέρα που άλλαξε τον κόσμο

Καθώς αποχαιρετάμε το σεπτέμβρη –γιατί μέχρι να τελειώσω το κείμενο, θα ‘χουμε αλλάξει μήνα μάλλον- η κε του μπλοκ θέλει να σταθεί σε μια επέτειο, που την πέτυχε μακριά από μηχανήματα του διαβόλου, χωρίς άμεση δυνατότητα να καταγράψει πρόχειρα κάποιες σκέψεις.

Η 11η σεπτέμβρη πέρασε στην ιστορία και την κρατούσα ορολογία των μμε –που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη και την κυρίαρχη ερμηνεία της ιστορίας- ως η μέρα που άλλαξε τον κόσμο. Και το σύνηθες ερώτημα της επετείου στο διαδίκτυο ήταν: εσείς θυμάστε τι κάνατε εκείνη τη μέρα;

Εμείς οι εαμοβούλγαροι εκείνη τη μέρα είχαμε ομιλία της αλέκας στα πλαίσια της δεθ κι ο μικρός απολίθωμας ετοίμαζε τον χώρο κι έστηνε πλαστικές καρέκλες –πιστός στο πνεύμα της ντίσκο και των καρεκλάδικων- στην αριστοτέλους. Την οποία δε γεμίζαμε ακόμα με άνεση, όπως τώρα. Αλλά τουλάχιστον δεν κάναμε τη σκηνοθεσία του σύριζα –δε μπορούσαμε κιόλας- που γέμιζε την πλατεία με ταμπλό από όλες τις συνιστώσες του, για να κόβει τη θέα και να μη φαίνονται τα κενά στις γωνίες. Πόσα άτομα έχει η ρόζα δηλ στη θεσσαλονίκη, για να στήσει και δικό της ταμπλό;

Στο ενδιάμεσο, φιλική κουβέντα με ένα μέλος της κε –όχι του μπλοκ, της κανονικής- που το 89 ήταν στο στρατό, έχασε το πανηγύρι της διάσπασης και παραδέχτηκε, τίμια κι ανθρώπινα, πως δεν θα μπορούσε να ξέρει τι θα γινόταν και που θα ‘τανε, αν τα ‘χε ζήσει από μέσα τα πράγματα. Γιατί το από μέσα τότε στη νεολαία, πολύ εύκολα γινόταν απ’ έξω –και δε θα ‘ταν κι αυτό του βλαδίμηρου. Ο σύντροφος ήταν ειλικρινής κι ανέβηκε αυτόματα στην εκτίμησή μου.

Και μετά, προ-συγκέντρωση με τη σπουδάζουσα, κι ερώτηση για τα γεγονότα στη σφισσα από την καθοδήγηση, που είπε να περιμένουμε να δούμε τι θα πει η αλέκα. Που δε θυμάμαι πια τι ακριβώς μας είπε, αλλά μου έχει μείνει εκείνη η περίφημη διαλεκτική άρνηση: «ούτε κλαίμε, ούτε γελάμε». Που ξεχώριζε από τον κλαυσίγελο των ημερών και τις αριστερές υπογραφές στην αμερικάνικη πρεσβεία, που ήταν για γέλια και για κλάματα μαζί. Δήλωση το κκε δεν υπογράφει. Ούτε συλλυπητήρια, ούτε και μετανοίας.

Μαζί κι οι πολιτικές προεκτάσεις, που πάνε συνειρμικά με τον χώρο.
-Εσείς δηλ θα χαιρόσασταν αν έμενε ο συνασπισμός εκτός βουλής;
-Τι να σου πω; Ούτε κλαίμε, ούτε γελάμε.
Έτσι ανάλγητοι ήσαν πάντοτε αυτοί οι σταλινικοί.

Αυτό που δε μπορεί να εκφράσει όμως η επίσημη γραμμή, μπορείς να το δεις πολλές φορές στη βάση και τον απλό λαό. Πχ στον ηχολήπτη του σταθμού μας που είχε μάθει όλα τα μακάβρια ανέκδοτα για τους πύργους και τα ‘λεγε γελώντας σε όλους τους σφους παραγωγούς με τη σειρά.
–Τι είπαν στον άλλο πύργο, όταν έπεσε ο πρώτος; κτλ
Εμένα δε μου φάνηκαν πολύ αστεία και κράτησα τη γραμμή του κόμματος. Ούτε κλαίμε, ούτε γελάμε.

Και μετά, βραδιά τσάμπιονς λιγκ. Το διπλό του παο στην πόλη όπου ξεκίνησαν οι μπητλς, με τους κατοίκους που λέγονται χάμπουργκερ, και τη σεντ πάουλι για τους εναλλακτικούς αριστερούς. Η ουέφα είπε να γίνουν τα παιχνίδια κανονικά, για να μην χάσει τα λεφτά των χορηγών. Αλλά όταν της απαιτήθηκε σε πολιτικό επίπεδο, επέδειξε επιλεκτική ευαισθησία κι ανέβαλε τους αγώνες της δεύτερης ημέρας. Και τότε μελαγχόλησε πραγματικά πολύς κόσμος ανά την υφήλιο.

Οι ποιητές της κερκίδας εκδικήθηκαν με στιχάκια, όπου η έμπνευση υπερέβαινε διαλεκτικά την καφρίλα. Ρε μπιν λάντεν, τι να κάνω, που δεν ξέρω να οδηγώ αεροπλάνο.. Κι εναλλακτικά, ρε μπιν λάντεν εμφανίσου, ρίξε βόμβα στους... κακούς κι εξαφανίσου. Όπου κακοί, μπορεί να είναι οτιδήποτε: στην επτά, στον πειραιά, στη βουλή, στους αστούς κοκ.

Τα επόμενα χρόνια οι ηπα έζησαν στον αθλητισμό μία ακόμα εκδοχή μαύρου σεπτέμβρη. Είδαν τη μπασκετική-ομάδα όνειρο να γίνεται εφιάλτης και να γκρεμίζεται από την κορυφή, ακολουθώντας πορεία παράλληλη με τους δίδυμους πύργους και το αμερικάνικο όνειρο εν γένει.

Η τελευταία τους ήττα ήταν το σεπτέμβρη του 06’ στην ιαπωνία απ’ την εθνική μας. Κι οι νεοσύλλεκτοι της 296 στο καμπάνη ψάχναμε τρόπο να δούμε τον ημιτελικό, που έπεφτε πρωινές ώρες προς μεσημέρι. Τελικά προκρίθηκε η λύση της συνδικαλιάς –διαπραγμάτευση με το λοχαγό- κι ο κλήρος έπεσε στους κομμουνιστές. Η συντονιστική επιτροπή πήρε ατύπως ακρόαση, κατέθεσε το λαϊκό αίτημα και πέτυχε μια μικρή νίκη στο σήμερα, βασικά επειδή ήρθε εντολή από πάνω, απ’ τα κεντρικά, να δουν τον αγώνα σε όλα τα στρατόπεδα της επικράτειας –ένεκα η εθνική υπερηφάνεια. Αλλά αυτό δεν το ήξεραν τα άλλα συφάνταρα, που ενθουσιάστηκαν με τους καρπούς της δράσης μας κι είδαν στην πράξη πώς παίρνονται οι κατακτήσεις στον καπιταλισμό.

Πριν απ’ το χτύπημα στους πύργους, στο επετειολόγιο της μέρας ξεχώριζε η πτώση κι ο θάνατος του αλιέντε. Αυτού του ηρωικού ιδεαλιστή, όπως είπε κι η αλέκα στο φεστιβάλ, που πέθανε με το όπλο στο χέρι, πληρώνοντας ακριβά τις αυταπάτες του για ειρηνική μετάβαση στο σοσιαλισμό. Τις οποίες πλήρωσε εξίσου ακριβά η χιλή, που έγινε προτεκτοράτο των ηπα, με δικτατορικό καθεστώς, κι ακολούθησε πρώτη στον κόσμο τη συνταγή θανάτου του δντ.

Κάποιοι λένε ότι η εποχή αυτή ανήκει στο παρελθόν, θαμμένη στα συντρίμμια των δίδυμων πύργων και του σημείου μηδέν. Στην ουσία όμως η ενδεκάτη σεπτέμβρη ήταν η μέρα που άλλαξε τον κόσμο, χωρίς ουσιαστικά να αλλάξει πολλά πράγματα από τη νέα τάξη πραγμάτων, όπως αυτή διαμορφώθηκε στο τέλος του αιώνα που μας πέρασε –και πέρασε κυριολεκτικά από πάνω μας, μαζί με το τέλος της ιστορίας.

Στο λυκαυγές του εικοστού πρώτου αιώνα, η πρόσφατη ιστορία επαναλήφθηκε σαν τραγωδία. Αμερικάνικη επέμβαση στο αφγανιστάν κι ένας ακόμα πόλεμος στον περσικό κόλπο και το ιράκ, με έναν μπους επικεφαλής. Το μόνο που άλλαξε ήταν το μεσαίο όνομα του προέδρου (ο περίφημος τάμπλογιου, όπως έγραφε ο αλήστου μνήμης τηλέπαθος) κι ο ρόλος των παλιών συμμάχων των ηπα –σαντάμ, ταλιμπάν- που αναγορεύτηκαν πλέον σε μέλη της αυτοκρατορίας του κακού.

Μία ακόμα ομοιότητα μπορούμε να βρούμε διαβάζοντας τα εξής.
Αρχές σεπτέμβρη, η ευρώπη ζούσε υπό το κράτος του φόβου μιας νέας αμερικάνικης επίθεσης κατά της λιβύης, καθώς τα αεροπλανοφόρα του έκτου στόλου μαζεύονταν και πάλι στη μεσόγειο (...). Ενώ το άρθρο δημοσιευόταν έχοντας σαν επίκεντρο τη λιβύη, άρχιζε κιόλας η αντισυριακή φάση της συνωμοσίας αυτής, προσθέτοντας νέο υλικό. Τα δημοσιεύματα του δυτικού τύπου άρχισαν να συνθέτουν ένα εκπληκτικό παζλ, καθώς αποκαλυπτόταν κομμάτι-κομμάτι, μια τεράστια συνωμοσία απροσδόκητα μεγάλης έκτασης, που αγκάλιαζε όλες τις χώρς της μεσογείου.
Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, αυτά γράφτηκαν το δεκέμβρη του 86’ κι είναι παρμένα από το βιβλίο του δελαστίκ, συνωμοσία στη μεσόγειο –εκδόσεις σύγχρονη εποχή.

Στον πρόλογο ο δελαστίκ αναφερόμενος στο ρόλο του δυτικού τύπου στην εξέλιξη της συνωμοσίας λέει ότι δίνει ένα συγκεκριμένο, εξαιρετικό παράδειγμα για το σημαίνει «ιμπεριαλισμός πληροφόρησης». Αυτή τη φορά είχαμε όμως κι εθνική αστική τάξη, που συμμετείχε πρόθυμα με εγχώριους εκπροσώπους σε αυτή την επιχείρηση. Κι έναν τουλάχιστον εξ αυτών, μπορεί να τον συναντά στα γραφεία της εφημερίδας που διευθύνει και να ανταλλάσσουν συντροφικά γνώμες για θέματα της επικαιρότητας.

Ίσως κάποιοι κολλήσουν στον τίτλο του βιβλίου, για να επιβεβαιώσουν πόσο αρέσουν στους κομμουνιστές οι θεωρίες συνωμοσίας -ήδη πριν από την πτώση του υπαρκτού και των πύργων. Όπου το ένα εμπεριέχει το άλλο και διαπλέκονται διαλεκτικά. Η πτώση της μίας υπερδύναμης του ψυχρού πολέμου, του ενός πόλου της αντίθεσης, φέρνει νομοτελειακά τη διάλυση του άλλου. Που είναι αναγκασμένος να μετασχηματιστεί και να ανακαλύψει μια καινούρια αντίθεση για να τον τροφοδοτεί, ένα νέο εχθρό που να δικαιολογεί τη δική του ύπαρξη.
Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους; Αν δεν υπήρχαν, θα έπρεπε κάπως να τους ανακαλύψουμε.

Οι θεωρίες συνωμοσίας είναι το αγαπημένο άθλημα των αστικού κόσμου, που προσπαθεί να συσκοτίσει την ουσία με φετιχισμούς, ψευδείς συνειδήσεις και μύθους για τους εβραίους, τη λέσχη μπίλντεμπεργκ, τον πράκτορα των γερμανών λένιν, το πραξικόπημα του κόκκινου οκτώβρη, την αμύθητη μυστική περιουσία των κομμουνιστών. Έλα τώρα που δεν τα ξέρεις..

Αφήνουν τον κάθε λιακόπουλο να αλωνίζει συνειδήσεις και να πλασάρει την πραμάτειά του ως αντίσταση στη νέα τάξη πραγμάτων. Κι έχουν αφήσει ισχυρά βιώματα στους παλιότερους σφους, που ξέρουν από πρώτο χέρι ότι οι 'πρακτόρικες μέθοδες' είναι ένα από τα βασικά μέσα του ταξικού εχθρού, για να μας διαβρώσει και να μας καταστήσει ακίνδυνους.

Αυτές οι μέθοδοι διαιωνίζουν το σύστημα, αλλά δεν του εξασφαλίζουν κάποιου είδους επανεκκίνηση για να το γλιτώσουν απ’ τις αντιφάσεις του. Οι αμερικάνοι ονόμασαν το σημείο της επίθεσης μηδέν, και το 89’ 'έτος 1', το πρώτο μετά το τέλος της ιστορίας. Αλλά η πτώση της σοβιετικής ένωσης, δεν ήταν παρά μια μικρή τονωτική ένεση στο γερασμένο κι άρρωστο κορμί του καπιταλισμού, που σπαράσσεται από τις εσωτερικές του αντιθέσεις και την κρίση που αγκαλιάζει όλα τα επίπεδα.

Ο καπιταλισμός σκίζει τις σάρκες του, μαζί με τις μικροαστικές αυταπάτες και τα ιδεολογήματα που νανούριζαν τη συνείδηση του εργαζόμενου λαού. Ο οποίος καταλαβαίνει πια ότι δεν αρκεί να θέλει κάτι πάρα πολύ και να περιμένει να συνωμοτήσει το σύμπαν, για να το αποκτήσει. Φτιάχνει τη δική του «συνωμοσία» κι οργανώνει τον αγώνα του, για να ‘ρθει ανάποδα ο ντουνιάς, κι η μέρα που θα αλλάξει πραγματικά τον κόσμο. Και θα τον κλονίσει συθέμελα, σαν τις δέκα πρώτες μέρες του οκτώβρη.

Η χιλή του σπαρίλα

Ο στάλιν ζει κάπου στην χιλή
Μαζί με τον σπαρίλα, τον έλβις, τον μπρους λι.

Λαϊκή θυμοσοφία των πληθυσμών της παταγονίας

Ο ρεζί ντεμπρέ ταξίδεψε στην χιλή του αλιέντε λίγους μήνες μετά την εκλογή του κι έγραψε το ομώνυμο βιβλίο (η χιλή του αλιέντε, στα ελληνικά από τις εκδόσεις μνήμη) με τις εντυπώσεις του και μια εκτενή συνέντευξη σε δύο μέρη με τον σύντροφο πρεζιντέντε που ήταν πρώτος μεταξύ ίσων κι ίσως λίγο πιο ίσος από τους υπόλοιπους.

Στο παράρτημα του βιβλίου με τις συμπληρωματικές σημειώσεις, διαβάζουμε στον αριθμό τέσσερα.

Στοές μασωνικές και λαουταρινικές

Οι λαουταρινικές στοές ονομάστηκαν έτσι σε ένδειξη τιμής για τον αρακουανό πρίγκηπα Λαουτάρο, αρχηγό του αγώνα ενάντια στη σπανιόλικη κατοχή τον 16ο αιώνα στην χιλή. Ιδρύθηκαν το 1812 στο μπουένος άιρες από μέλη των ελευθεροτεκτόνων, μεταξύ των οποίων εξέχουσα θέση είχαν ο στρατηγός χοσέ ντε σαν μαρτίν κι ο ντον μπερνάρντο ο χίγγινς για τη χιλή. Λεγόταν πως αν ο στρατός αποτελούσε το οπλισμένο χέρι της απελευθέρωσης, η λαουταρινική στοά ήταν το πολιτικό της χέρι.

Όμως τι είναι και τι θέλουν οι στοές;
Οι θεμελιώδεις αντικειμενικοί σκοποί της στοάς ήταν η κατήχηση των πολιτών κι η μελέτη των πολιτικών και κοινωνικών δυνατοτήτων του έθνους που δημιουργούνταν. Ο προσηλυτισμός στα μυστήρια της μασωνίας ζητούνταν από όλους τους εταίρους της λαουταρινικής στοάς. Αν οι σκοποί της στοάς ήταν φανερά πολιτικοί, τα μέλη της ήταν κατά συνέπεια μασώνοι.

Η πρώτη μασωνική στοά ιδρύθηκε στις 15 μάρτη του 1827 κι έχει τις ρίζες της στη στοά λαουτάρο. Ο πρώτος σεβάσμιος διδάσκαλός της, ντον μανουέλ μπλάνκο ενκαλάντα, ήταν επίσης μέλος της στοάς λαουτάρο. Οι δεσμοί ανάμεσα στις δυο στοές φαίνονταν καθαρά στην χρησιμοποίηση κοινών τελετουργιών και συμβόλων, όπως και στα έργα τους και τις δραστηριότητές τους.

Η παράγραφος που ακολουθεί παρμένη από τα καταστατικά της λαουταρινικής στοάς της χιλής, γραμμένη με το χέρι του μπερνάρντο ο χίγγινς το αποδείχνει.
Ένας από τους αδελφούς που έχει εκλεγεί απ’ την ανώτατη ιεραρχία, δε μπορεί να μιλήσει για κάτι που έχει μεγάλη σημασία χωρίς να συμβουλευτεί τη στοά. Μία από τις πρώτες υποχρεώσεις των αδελφών, σύμφωνα με το σκοπό του ιδρύματος θα είναι να προστατεύονται και να αλληλοβοηθούνται σε οποιαδήποτε σύγκρουση της πολιτικής ζωής και να υποστηρίζουν τη γνώμη, οι μεν των δε. Κάθε αδελφός που αποκαλύπτει το μυστικό της ύπαρξης της στοάς, είτε με λόγους είτε με έργα, θα τιμωρείται με θάνατο και με μέσα που η στοά θα κρίνει κατάλληλα.

Με τον καιρό κάποια χαρακτηριστικά ατόνησαν κι οι εν ελλάδι στοές έφτασαν δια του ετεροπροσδιορισμού στην οργανωτική χαλαρότητα πετώντας τον πατσά μαζί με τη σκατίλα.
Ευτυχώς από μια άποψη. Αλλιώς η κε του μπλοκ θα έπρεπε να ανησυχεί για τη ζωή της και να προσλάβει ερυθροφρουρούς.
Μπρέζνιεφ ετοιμάσου, έρχεται η σειρά σου.

Παραθέτω παρακάτω ένα απόσπασμα από τη συνέντευξη με τον αλιέντε -που θα ζήλευε ακόμη κι ο σπαρίλας- με στοιχεία που θα ζήλευε κι ο λιακό.

ΝΤΕΜΠΡΕ: Άκουσα πάντοτε να λέγεται ότι είχατε σχέσεις με τη μασωνία, ενώ είστε μαρξιστής. Ξέρετε ότι κάποτε έγινε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση στους κόλπους του διεθνούς εργατικού κινήματος. Κατά το 1920 πχ έδιωξαν στη γαλλία τους μασώνους από το κκ που τότε σχηματιζόταν. Βλέπετε καμία αντίφαση μεταξύ της νομιζόμενης σχέσης σας με τη μασωνία και της μαρξιστικής σας θέσης, που είναι θέση ταξική;

ΑΛΙΕΝΤΕ: Θέλω να σου θυμίσω ρεζί, ότι ο πρώτος γενικός γραμματέας του κκ γαλλίας ήταν μασώνος.
ΝΤ: Σωστό.
Α: Από την Τρίτη διεθνή κι έπειτα παραδεχόμαστε την ασυμφωνία.
ΝΤ: Ακριβώς.
Α: Ανήκω προσωπικά σε μασωνική παράδοση. Ο παππούς μου, ο γιατρός αλιέντε-παντίν, ήταν μέγας διδάσκαλος της μασωνικής ιεραρχίας τον περασμένο αιώνα σε μια εποχή που μασώνος σήμαινε αγωνιστής. Οι μασωνικές στοές ήταν οι στυλοβάτες της ανεξαρτησίας και του αγώνα κατά της ισπανίας.

ΝΤ: Ο μπολίβαρ κι ο σούκρε ήταν μασώνοι;
Α: Ακριβώς. Λοιπόν, καταλαβαίνεις πως με τέτοια οικογενειακή παράδοση κι ακόμα γιατί η μασωνία αγωνίστηκε για θεμελιώδεις αρχές, όπως της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφότητας, μπορεί να έχει κανείς αυτό το είδος των σχέσεων. Λέγοντας αυτό, υποστήριξα στους κόλπους της μασωνίας ότι δε μπορεί να υπάρξει ισότητα σε καπιταλιστικό καθεστώς και μάλιστα ούτε η παραμικρή ελπίδα ισότητας. Δε μπορεί να υπάρξει αδελφότητα (σύμπνοια) όταν υπάρχει η ταξική εκμετάλλευση κι η αυθεντική ελευθερία είναι κάτι απτό, όχι αφηρημένο. Δίνω λοιπόν στις μασωνικές αρχές το πραγματικό περιεχόμενο που πρέπει να έχουν.
Ξέρω πολύ καλά βέβαια πως υπάρχουν χώρες που η μασωνία δε θα μπορούσε να είναι σύμφωνη με αυτές τις αρχές.

Την επόμενη φορά που θα ακούσετε το σπαρίλα να αναλύει με πάθος τη μπολιβαριανή διαδικασία μπορείτε να σκεφτείτε και σε ένα δεύτερο επίπεδο τι πραγματικά εννοεί, αυτός κι η στοά της χαριλάου τρικούπη.

Τι άλλο μας λέει το βιβλίο του ντεμπρέ;
Για την unidad popular που είχε μέσα κομμουνιστές, σοσιαλιστές κι ένα κομμάτι λαϊκής χριστιανοδημοκρατίας. Και για τις αυταπάτες του κομπανιέρο πρεζιντέντε για αλλαγές με δημοκρατικές διαδικασίες και δημοψηφίσματα. Η βασική διαφορά με τη βενεζουέλα –όπως την καταλαβαίνω- είναι ότι ο τσάβες είχε το στρατό με το μέρος του και κράτησε την εξουσία. Κι η βασική διαφορά του αλιέντε με τους ρεφορμιστές που εξαπατούν το λαό είναι ότι αυτός ήταν έντιμος και πλήρωσε ο ίδιος θανάσιμα τις αυταπάτες του.

Μαθαίνουμε επίσης για την αφελή προσκόλληση της χιλής στην έννοια της νομιμότητας. Η χιλή είναι μια χώρα που όταν έχει προβλήματα φωνάζει το δικηγόρο, ενώ οι υπόλοιπες καλούν τον ταγματάρχη κι όπου η αστική τάξη τηρεί τους νόμους που θέσπισε ακόμα κι αν της γυρίζουν μπούμερανγκ. Όπως στην περίπτωση που διηγείται ο αλιέντε με τη βίαια απαλλοτρίωση γης.

Οι αστικοί νόμοι τη θεωρούσαν μικροαδίκημα και την άφηναν ουσιαστικά ατιμώρητη, αλλά τιμωρούσαν αυστηρά όσους επιχειρούσαν να την ανακαταλάβουν. Οι τσιφλικάδες οικειοποιούνταν βάσει νόμου τη γη των ιθαγενών χωρίς να φαντάζονται ότι θα έρθει η μέρα που ο λαός θα εφάρμοζε το δικό τους νόμο εναντίον τους.
Τώρα αυτοί που καταλαμβάνουν τη γη είναι οι mapuche κι οι απαλλοτριωμένοι ιδιοκτήτες είναι οι τσιφλικάδες.
Που λίγους μήνες αργότερα είπαν να φωνάξουν τον ταγματάρχη. Από στόμια βγαίνει η δύναμη κι όχι από τα στόματα. Κι αυτή είναι η πικρή αλήθεια της ουνιδάδ ποπουλάρ.

Σε άλλα σημεία της συνέντευξης ο αλιέντε δε φαίνεται να έχει αυταπάτες.
Αν δεν υπάρξει προδοσία θα υπάρξει σύγκρουση.
Συνήθως όμως ισχύει το αντίστροφο.
Άλλο αν κάποιοι το κάνουν φετίχ για κάθε χρήση και κάθε πορεία.

Ο αλιέντε λέει ότι στο μεταβατικό διάστημα η χώρα θα τρανταχτεί περισσότερο απ’ ό,τι μια μπάλα στα πόδια του πελέ. Αλλά ο ντεμπρέ απαντά με μια σπουδαία λογοτεχνική εικόνα. Η χιλή μπορεί να (μετα)κινείται, όχι ως ο πιο αδύναμος κρίκος, αλλά ως ο πιο ελαστικός. Κι αυτό σημαίνει ότι δε θα σπάσει, γιατί έχει περιθώρια ελιγμών.
Λες κι εμείς να την πατήσουμε έτσι;

Υγ: το πραγματικό δισκοπότηρο ωστόσο εξακολουθεί να είναι το βιβλίο του δελαστίκ για το αφγανιστάν. Η κε του μπλοκ εξασφάλισε πιστό αντίγραφο χάρη στον διατατικό αναγνώστη ττ και ίσως ετοιμάσει κάτι σχετικά μετά τις διακοπές που αρχίζουν μες στη βδομάδα.

Υγ2: και για όσους δεν το κατάλαβαν. Ο σπαρίλας είναι ο λ…