Ξηρός οίνος στο κύπελλο του συστήματος

Βλέποντας κανείς τις συντονισμένες ενέργειες αξιοποίησης της απόδρασης του ξηρού από κυβερνητικά στελέχη, δελτία ειδήσεων, μηχανισμούς καταστολής, μέχρι κι εταιρίες δημοσκοπήσεων (όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί) για την πάση θυσία καλλιέργεια κλίματος τρομοκρατίας στην κοινή γνώμη, μπαίνει κανείς αναπόφευκτα σε δεύτερες σκέψεις για το τυχαίο και συμπτωματικό της όλης υπόθεσης. Σκέψεις που επιτείνονται όσο έρχονται στο προσκήνιο λεπτομέρειες για τις… συμπτωματικές συμπτώσεις αυτής της απόδρασης και βλέπουμε ξανά και ξανά (προς γνώση και εμπέδωση) το βιντεάκι του ξηρού και τον αστείο πολιτικό λόγο του που καλείται να επενδύσει θεωρητικά τις φωτογραφίες του τσε και του άρη, καθώς και τη βαρύγδουπη αναφορά στο αντάρτικο τουφέκι, που θα ηχήσει ξανά. Βροντάει ο όλυμπος, αστράφτει η γκιώνα…

Μπαίνει λοιπόν ξανά κι επιτακτικά το ερώτημα αν ο ξηρός είναι τόσο μειωμένης ευθύνης, όσο φαίνεται στο βιντεάκι που διαβάζει το μήνυμά του σαν παρουσιαστής ειδήσεων ή συμμετέχει απλώς σε μια κακοστημένη φάρσα-προβοκάτσια (τρομο)κρατικής έμπνευσης και χορηγίας. Με άλλα λόγια δηλ το ερώτημα που μπαίνει στον τίτλο της ανάρτησης. Και δεν περιορίζεται στην ατομική περίπτωση του ξηρού, αλλά επεκτείνεται στο σύνολο της 17Ν κι άλλων παρόμοιων ομάδων. Είναι όντως επαναστατικές οργανώσεις που ιεραρχούν άλλες προτεραιότητες και χρησιμοποιούν διαφορετικά μέσα ή μήπως εργαλεία, που χρησιμοποιεί το κράτος για να εντείνει την καταστολή και να χτυπήσει το λαϊκό κίνημα;

Υπάρχουν κάποιες ενδείξεις που συντείνουν προς το ένα ή το άλλο συμπέρασμα. Οι δολοφονίες των βασανιστών της χούντας για παράδειγμα, μπορεί  μην έδωσαν άμεση ώθηση στο μαζικό κίνημα αλλά ικανοποιούσαν ένα κοινό αίσθημα δικαιοσύνης (που δε θα απέδιδε η «αποχουντοποίηση» της νδ) και εξασφάλιζε μάλλον κάποιο λαϊκό έρεισμα στην οργάνωση. Ενώ κάποιες μεταγενέστερες δολοφονίες, πέραν της εντελώς αμφίβολης σκοπιμότητάς τους, δημιουργούσαν εύλογα ερωτήματα για το πώς ήταν σε θέση τα μέλη της οργάνωσης να γνωρίζουν διαβαθμισμένες πληροφορίες και λεπτομέρειες, που τους επέτρεψαν να προχωρήσουν στην εκτέλεση του σόντερς πχ και να διαφύγουν ανενόχλητα.

Αντίστοιχα ερωτήματα προκαλεί η χρονική συγκυρία της σύλληψης κι εξουδετέρωσης του βασικού κορμού της 17Ν, το καλοκαίρι του 2002, όταν δηλ η κυβέρνηση ήθελε επειγόντως να επιδείξει έργο στον τομέα της «ασφάλειας» και της πάταξης της τρομοκρατίας, εν όψει και του αθήνα 04’. Κάτι που μπορεί να μας οδηγήσει να υποθέσουμε πως η οργάνωση είχε ήδη διαβρωθεί από τους κρατικούς μηχανισμούς κι η κυβέρνηση επέλεξε απλώς την κατάλληλη στιγμή για να παρουσιάσει δημοσίως την εξάρθρωσή της. Ο αντίλογος των υποστηρικτών της 17Ν είναι πως τίποτα από αυτά δε θα συνέβαινε, χωρίς το τυχαίο ατύχημα (και ας φαίνεται οξύμωρο το φραστικό σχήμα) και την έκρηξη της βόμβας στα χέρια του άλλου ξηρού, του σάββα, από την οποία άρχισε να ξετυλίγεται το νήμα της υπόθεσης.

Αυτό που προκάλεσε πάντως αλγεινή εντύπωση πάντως –για τα δεδομένα πάντα μιας οργάνωσης που αυτοαποκαλείται επαναστατική- ήταν η μετέπειτα στάση μελών της οργάνωσης. Σταχυολογώ μερικά ενδεικτικά παραδείγματα: η οικειοθελής παράδοση ηγετικών στελεχών, η συνεργασία κάποιων μελών με τις αρχές κι η κατάδοση των συντρόφων τους (καλή ώρα από τον ξηρό που το ‘σκασε τώρα)· η μη ενιαία στάση και γραμμή υπεράσπισής τους κατά τη διάρκεια της δίκης τους, η ομαδοποίηση και ο ανοιχτός δίαυλος επικοινωνίας με συγκροτήματα του αστικού τύπου (δολ και τεγόπουλο). Και αυτές οι εντυπώσεις δε νομίζω πως μπορούν να διασκεδαστούν από κάποια σημεία της απολογίας του ενός ή του άλλου κατηγορούμενου στο δικαστήριο.

{Να σημειώσουμε ωστόσο παρενθετικά πως αυτές οι «επαναστατικές» αντινομίες δε μειώνουν στο παραμικρό τις ευθύνες του κράτους και των μηχανισμών του: για την ομολογία του σάββα ξηρού, που –όπως καταγγέλθηκε- δόθηκε στο νοσοκομείο υπό την επήρεια φαρμάκων και ουσιών, για την απάνθρωπη κράτησή του παρά τα σοβαρότατα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει (ημίτυφλος, με σακατεμένο χέρι και σκλήρυνση κατά πλάκας αν δεν κάνω λάθος)· για την εφαρμογή της (ναζιστικής έμπνευσης) συλλογική ευθύνη και την καταδίκη μελών για ενέργειες στις οποίες δεν έχει αποδειχτεί η συμμετοχή τους· αλλά και για την πρώτη ουσιαστική εφαρμογή του τρομονόμου με τη στοχοποίηση κάποιων κατηγορούμενων για τα φρονήματά τους, χωρίς να προκύπτει ή να ‘χουν παραδεχτεί οι ίδιοι τη συμμετοχή τους στην οργάνωση και τις ενέργειές της. Κλείνει η παρένθεση}.

Δεν χρειάζεται πάντως να μπλέξουμε σε ένα λαβύρινθο αντιφατικών γεγονότων και λεπτομερειών, ούτε να κάνουμε δίκη προθέσεων στον ξηρό και τους συντρόφους του, για να καταλήξουμε σε κάποιες βασικές διαπιστώσεις για τη δράση της 17Ν. Δεν χρειάζεται καν να αναμετρηθούμε με το ερώτημα αν η οργάνωση ήταν εξ αρχής παρακρατικό εργαλείο (το λιγότερο πιθανό ενδεχόμενο κατά τη γνώμη μου) ή αν διαβρώθηκε στην πορεία από μυστικές υπηρεσίες –εξάλλου η δομή τους κι ο τρόπος λειτουργίας τους προσφέρονται για τέτοιες παρεμβάσεις και ευνοούν αυτό το ενδεχόμενο.

Αυτό που προέχει είναι να εκτιμήσουμε αντικειμενικά τη δράση της και τα αποτελέσματά της ατομικής τρομοκρατίας –ακόμα κι αν πάρουμε ως δεδομένη την καλή προαίρεση όσων επιδίδονται σε αυτή. Κι η αλήθεια είναι πως ο μύθος του μασκοφόρου εκδικητή-βομβιστή συμπληρώνει από την ανάποδη πχ το παραμύθι μιας καλής αντιμνημονιακής κυβέρνησης, αναπαράγοντας στο απόλυτο το απόστημα της ανάθεσης, όπου ο λαός παραμένει θεατής των εξελίξεων και προσμένει τη λύτρωση εξ ουρανού. Παράλληλα δίνει πάτημα για την όξυνση της κρατικής καταστολής, βάζοντας βούτυρο στο ψωμί και ξηρό οίνο στο κύπελλο του συστήματος.

Με άλλα λόγια, οι οργανώσεις αυτές λειτουργούν αντικειμενικά προβοκατόρικα, ανεξάρτητα από την τυχόν διαφορετική πρόθεση των μελών τους. Κι όπως είχαν πει στον καιρό τους οι κλασικοί για τον μπακούνιν (που φλέρταρε ανοιχτά και με τέτοιες μεθόδους) ‘αν δεν είστε πράκτορας των αστών, τότε πρέπει να παραδεχτούμε πως κανείς πράκτορας δε θα μπορούσε να επιφέρει τέτοια ζημιά, σαν αυτή που κάνατε εσείς στο κίνημά μας».

Υστερόγραφο

Εκτός από τις αναλύσεις που έχουν γραφτεί στον κομματικό τύπο και τις διάφορες αναρτήσεις σφων ιστογράφων, που καλύπτουν ικανοποιητικά την κριτική στην ατομική τρομοκρατία, η κε του μπλοκ συνιστά στους σφους αναγνώστες να αναζητήσουν και να διαβάσουν μια μπροσούρα από τις εκδόσεις κοροντζή με επιλεγμένα αποσπάσματα από το έργο του λένιν, της ρόζας και του τρότσκι σχετικά με το ζήτημα που εξετάζουμε. Μπορείτε επίσης να τη βρείτε και να την κατεβάσετε πατώντας αυτόν το σύνδεσμο (στο βουνό).

Όσο υπάρχουν άνθρωποι (αλληλεγγύη)

Κάποια πράγματα συμπληρωματικά στο προηγούμενο. Όχι εν είδει απολογίας - δήλωσης, διευκρινιστικά απλώς.
Εξάλλου οι σφοι παραμένουν βασικό κομμάτι του κοινού του μπλοκ. Είναι κρίμα να τους πληγώσω και να τους διώξω.

Το πρόβλημα της αλληλεγγύης είναι γενικότερο, δεν αφορά μόνο εμάς. Οι αναρχικοί πχ μπορεί να σηκώσουν μια πόλη στο πόδι όταν πρόκειται για δικούς τους συντρόφους ομήρους στα χέρια του κράτους, αλλά για τους υπόλοιπους δε δίνουν δεκάρα τσακιστή, τουλάχιστον έμπρακτα.
Στις δίκες μελών του κκε για παρεμπόδιση νατοϊκών στον πόλεμο της γιουγκοσλαβίας, δεν ήρθε κανείς να εκφράσει αλληλεγγύη. Το ίδιο και σε διάφορα μαθητοδικεία και αγροτοδικεία, όπου δεν ήταν καν όλοι οι κατηγορούμενοι οργανωμένα μέλη. Πλην λακεδαιμονίων, κανένας απολύτως.

Ο κάθε χώρος κοιτάει πάνω απ' όλα τους συντρόφους του. Από εκεί και πέρα η όποια στήριξη είναι σε συμβολικό επίπεδο κι αυτό αν.
Οπότε αν είναι να συγκριθούμε με τους άλλους, μπορεί να βγουμε και καλύτεροι. Το θέμα είναι αν μας ικανοποιεί να μείνουμε σε αυτό.

Κλασικό παράδειγμα μυωπίας είναι οι δίκες 17 νοέμβρη και ελα.
Μπορεί να έχουμε χίλιες δυο ενστάσεις κι επιφυλάξεις για το ρόλο που βαρούσαν αυτές οι οργανώσεις, αλλά αυτό δεν είναι το κύριο. Σε αυτές τις υποθέσεις η εκδίκαση ακόμα κι από αστική νομική σκοπιά ήταν σκανδαλώδης (κορυφή του παγόβουνου η ανάκριση μαρτύρων στην εντατική υπό την επιρροή ουσιών και η επαναφορά της ναζιστικής έμπνευσης έννοιας της συλλογικής ευθύνης).
Ακόμα κι οι συνθήκες κράτησης είναι ελεεινές και αποτελούν ζήτημα που πρέπει να σηκωθεί. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι ουσιαστικά έχουμε την πρώτη εφαρμογή του τρομονόμου, δηλ καταδίκη ατόμων -των οποίων η συμμετοχή στις εν λόγω οργανώσεις δεν είναι καν αποδεδειγμένη- με βάση το πολιτικό τους φρόνημα. Κι αν αυτό αφορά σήμερα μεμονωμένες περιπτώσεις, αύριο μπορεί να επεκταθεί κι αλλού. Και στο λαό και στους κομμουνιστές.

Για τους περισσότερους σφους το θέμα αναδεικνύεται ικανοποιητικά από τη στιγμή που υπάρχουν αναφορές στο ριζοσπάστη. Εμένα ας μου επιτραπεί να ορίζω διαφορετικά την έννοια ικανοποιητικά και να θεωρώ ότι η ανάδειξη του θέματος είναι πίσω από τις ανάγκες.
Όσοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η ανάδειξη του θέματος είναι ικανοποιητική δεν έχουν παρά να αναρωτηθούν το εξής απλό: πόσα από τα παραπάνω ζητήματα -που θίγονται ακροθιγώς- ήξεραν βάση του ρεπορτάζ του ρίζου; Και πόσα από άλλες πηγές.

Η αλληλεγγύη δίνεται με βάση το εκάστοτε διακύβευμα. Δεν πηγαίνει με βάση το τι είναι ο άλλος πολιτικά.
Ο παναγιωτάκης πχ μεταξύ άλλων είχε δώσει συνέντευξη στα νέα όπου ευχαριστούσε την ελληνική δικαιοσύνη στην οποία είχε εμπιστοσύνη εξ αρχής. Τη γνωστή τυφλή κι ανεξάρτητη δικαιοσύνη που κηρύσσει παράνομες και καταχρηστικές εννιά στις δέκα απεργίες και κουκουλώνει τα σκάνδαλα του αστικού πολιτικού συστήματος.
Αλλά οι όποιες αυταπάτες του, δεν αναιρούν στο παραμικρό την ανάγκη στήριξής του απέναντι σε ένα ζήτημα που δεν είναι προσωπικό, αλλά επιχείρηση εκφοβισμού των φοιτητών στο σύνολό τους.
Στα υπέρ του π. ήταν και το γεγονός ότι ποτέ δεν ψωνίστηκε με τη δημοσιότητα. Γι' αυτό και για αρκετό καιρό ήταν γνωστός απλώς ως παναγιωτάκης, όχι με το επίθετό του.

Βεβαίως και μπαίνει πολιτικά το ζήτημα της αλληλεγγύης. Αυτό δε σημαίνει όμως σώνει και καλά ευρύτερη πολιτική συμφωνία σε όλα τα ζητήματα.
Μπορεί λχ να μη συμφωνούμε απόλυτα με τα μέσα που χρησιμοποιούν οι παλαιστίνιοι (αν και η κατοχή δε σου αφήνει πολλά περιθώρια). Πέρα από αυτό δε βάζουν συνολικά ζήτημα επανάστασης και κοινωνικής χειραφέτησης.
Ωστόσο, η συμπαράσταση στον αγώνα τους είναι αυτονόητη.
Αλλά όσο εύκολα κι ανώδυνα συμφωνούμε για αλληλεγγύη σε αγώνες και κινήματα που είναι μακριά μας, τόσο δύσκολα την εκφράζουμε άμεσα σε πρόσωπα και καταστάσεις που ζούμε από πρώτο χέρι.

Η αλληλεγγύη δε δίνεται ακριβώς με όρους. Και πάντως σίγουρα όχι με ανταλλάγματα ή για να βγει πολιτική υπεραξία.
Οι όποιοι όροι πρέπει να μπαίνουν πολιτικά. Στην τελική όμως οι όροι αυτοί διαμορφώνονται μέσα σε ένα κίνημα αλληλεγγύης κι όχι από πριν ως προαπαιτούμενα συμμετοχής. Αν πιστεύουμε ότι ένας αγώνας πρέπει να έχει μεγαλύτερο πολιτικό βάθος δεν έχουμε παρά να μπούμε σε αυτόν και να του δώσουμε τα χαρακτηριστικά που θέλουμε.

Αυτό είναι το συμπέρασμα που μπορούσε να βγει πχ στην υπόθεση με τον μπαχόζ προ τριετίας που ζητούσε πολιτικό άσυλο.
Κι αυτό άσχετα με την εξέλιξη του ίδιου του μπαχόζ, καθώς στη συνέχεια στράφηκαν εναντίον του οι ίδιοι οι αναρχικοί που τον στήριξαν.
Κι άσχετα με το γεγονός ότι οι σφοι των μμε συμμετείχαν κανονικά και φανερά στις εκδηλώσεις αλληλεγγύης. Όπως λέει και μια φίλη αναγνώστρια ήταν κατάκτησή τους που ήθελε τρόπο. Αλλά κι αρκετό κόπο θα πρόσθετα.

Θα κλείσω με κάτι σχετικά ευχάριστο που δείχνει ίσως και το δρόμο για το μέλλον.
Ο αρσενικός ναρίτης γονιός μου -που χαϊδευτικά αποκαλώ άβερελ- πέρασε από δίκη -η οποία πήγαινε από αναβολή σε αναβολή- επειδή συνελήφθη προ δεκαετίας έξω από ένα εξεταστικό κέντρο του ασεπ, τότε που πρωτοεφαρμόστηκε ο διαγωνισμός-φάρσα.
Στην περίπτωσή του επέμειναν αρκετά. Δεν ήταν καθηγητής κι έτσι δεν ήθελαν να τον αφήσουν χωρίς μια απόφαση που να ποινικοποιεί αυτή τη στάση αλληλεγγύης. Τελικά "γλίτωσε" με ποινή με ανασταλτικό χαρακτήρα.

Μετά τις πρώτες φορές το κίνημα αλληλεγγύης ψιλο-ξεφούσκωσε. Σε αυτές τις φορές πάντως το δικό μας παρόν ήταν μαζικό. Κι από καθηγητές κι από δικηγόρους.
Όσο να πεις η συγγένεια έπαιξε κάποιο ρόλο.
Τώρα δεν ξέρω αν θα έρθουν καν για μένα -που λέει ο λόγος- σε αντίστοιχη περίπτωση οι σφοι κι οι φίλοι.

Δηλ πρέπει να υπάρχει συγγένεια πρώτου βαθμού για να ξεπερνάμε κάποια στεγανά;
Δεν είναι κακό πράγμα η αλληλεγγύη. Κι ας τη δυσφήμησε ο βαλέσα στην πολωνία (οπότε εν μέρει είναι και ζήτημα εξαρτημένων αντανακλαστικών στο άκουσμα και μόνο της λέξης).
Όταν τη δίνεις ενώνεις δυνάμεις και παίρνεις δύναμη κι εσύ.
Άσε που η αλληλεγγύη δείχνει ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι. Κι όσο υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχει ελπίδα.
Είναι συλλογική ευθύνη να το αποδείξουμε...