Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα πρωτομαγιά. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα πρωτομαγιά. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 3 Μαΐου 2017

Μετά την Πρωτομαγιά

Μερικά υστερόγραφα, στον απόηχο του τριημέρου, χωρίς ίχνος υστερίας μπροστά στη θύελλα που έρχεται (και κάποιοι την είπαν ελπίδα), μονάχα με μια μικρή καθυστέρηση του κινήματος, που έχει τα πάνω και τα κάτω του, μαζικοποιείται, αλλά ακόμα περνάει κάτω από τον πήχη των απαιτήσεων και της συγκυρίας.

Το τι ακριβώς έρχεται, μπορείτε να το δείτε συνοπτικά εδώ, στο πολύ κατατοπιστικό ρεπορτάζ του 902.
Άρθρο πρώτο: η βουλή καλείται να πάρει μέτρα για την περίοδο 2018-20, δηλ μετά τη λήξη του τρέχοντος προγράμματος, το 18', που σημαίνει με δυο λέξεις: τέταρτο μνημόνιο.
Άρθρο δεύτερο: δεν υπάρχει πάτος, τελευταία μέτρα, ξέφωτο κι ανάκαμψη για τον εργαζόμενο λαό. Η υπομονή -Θανάση σφίξε κι άλλο το ζωνάρι- κι η προσμονή πως εφεξής θα στρώσουν τα πράγματα και θα ξανάρθουν οι παχιές αγελάδες, μετά τα επτά χρόνια μνημονιακής φαγούρας, είναι η χειρότερη αυταπάτη.

Αλίμονο επίσης σε όσους δίνουν βάση, πίστη κι ελπίδα, στους εμπόρους ελπίδας, στις δευτερεύουσες διαφοροποιήσεις στελεχών του κυβερνητικού λόχου, την ομάδα των 53 (όπου είναι κι ο Τσακαλώτος, που έκλεισε τη συμφωνία), το Φίλη, το Σκουρλέτη, τους βουλευτές που χρειάζονται μασάζ και μια υπουργική καρέκλα να καθίσουν, τους υπουργούς που απειλούσαν με παραίτηση αν πέσει κι άλλο το αφορολόγητο, ή πανηγύριζαν πως δε μειώνονται οι (κύριες) συντάξεις, ενώ τσάκιζαν τις επικουρικές, και τώρα που πέφτει τσεκούρι και στις κύριες, κάνουν την πάπια. Τον Τσίπρα, που έλεγε ότι δεν είναι πρωθυπουργός παντός καιρού, για να εφαρμόσει μνημόνια, και τώρα τα πλασάρει ως καλύτερα από τα προηγούμενα.
Αυτοί είναι οι πιο χυδαίοι κι οι πιο επικίνδυνοι, γιατί τα κάνουν υποτίθεται ενάντια στην ιδεολογία τους και με πόνο ψυχής.

Κράτησαν πάντως κάβα για μελλοντικές συμφωνίες (τα χειρότερα μνημόνια δεν τα έχουμε δει ακόμα), όπου μπορούν πχ να καταργήσουν το στερητικό άλφα από το "αφορολόγητο", αφού πλέον θα πληρώνουν φόρο κι οι συνταξιούχοι των 500 ευρώ. Να καταργήσουν την Κυριακή ως μέρα και αργία (ναι αλλά θεσπίσαμε την Πρωτομαγιά). Να καταργήσουν πχ τα Χριστούγεννα (ναι αλλά θα κρατήσουμε το Πάσχα, που είχαμε και ρεκόρ εξόδου) ή τις συμβάσεις γενικότερα, αφού έτσι και αλλιώς οι περισσότεροι νέοι δουλεύουν στη μαύρη, χωρίς καν ατομικές συμβάσεις.

Το συμπέρασμα από όλα αυτά πάντως είναι πως στην Ελλάδα δεν υπάρχει προστασία των συμφερόντων των επενδυτών.
Τάδε έφη Ιβάν Σαββίδης σε μια πολύ αποκαλυπτική συνέντευξη, όπου εξομολογήθηκε τον πολιτικό του έρωτα για τον Τσίπρα, που του θύμισε τον Πούτιν, καθώς αγόρευε στη Βουλή για τη ΣΕΚΑΠ -και το χάρισμα χρεών- καλώντας τους Έλληνες να κρατηθούν από αυτόν, γιατί είναι προϋπόθεση επιτυχίας για το μέλλον.

Επανέλαβε αρκετές φορές το συμπέρασμα πως "πολύ καλόπαιδο ο Κυριάκος", αλλά έχει πολύ καλή σχέση με τον Καραμανλή και φιλική σχέση με το Σημίτη. Διαπίστωσε ότι κάποιοι στη ΝΔ δεν έχουν ανδρισμό, αλλά αυτός είναι καθαρός Έλληνας, βάση DNA, και υπερασπίζεται κάθε συμπατριώτη του στο εξωτερικό.
Καθαρός Έλληνας, καθαρός άνδρας και πάνω απ' όλα με επίπεδο και καλλιέργεια.

Είπε ότι θα αγοράσει κάποιο κανάλι, ότι θα διαλέξει ανάμεσα στο ΔΟΛ και τον Πήγασο, ότι έχει ασχοληθεί στο παρελθόν με την πολιτική, και πως αν δώσει ποτέ συνέντευξη στα ελληνικά, αυτό θα σημαίνει την (επαν)έναρξη της πολιτικής τους καριέρας.
Καλώς ήρθε το ρούβλι κι ο (καθαρός) Έλληνας Μπερλουσκόνι...

Μαχητές...
Σε άλλα νέα από τον αστικό τύπο, το κερασάκι στην τούρτα ήρθε από την αντίστοιχη Εσπρέσο της Πάτρας (ο κόσμος της Πάτρας) με ένα καλτ δημοσίευμα, που λέει παραδόξως μια μεγάλη αλήθεια, βαφτίζοντας τον Πελετίδη και τους δημάρχους του "μαχητές" εναντίον των διάσημων (κυβέρνησης), που φτιάχνει τη λεζάντα της με εγκαίνια δρόμων που ξανακλείνουν, σε μια εθνική οδό-καρμανιόλα, που είναι πραγματικό survivor.

...εναντίον διάσημων για τρένο κι ανεργία
Η εφημερίδα ακολουθεί την τακτική που λέει "ό,τι δεν μπορείς να πολεμήσεις, αγάπησέ το" και αγκάλιασέ το, για να το ενσωματώσεις αρχικά και να το πνίξεις στην πορεία. Κι ο βασικός τρόπος του συστήματος να αγκαλιάζει και να καθιστά ακίνδυνα πρόσωπα και καταστάσεις, είναι το life-style. Δεν ξέρουν όμως με τι (κόμμα) και ποιον (δήμαρχο) έχουν μπλέξει.

Παρεμπιπτόντως, όσοι εντυπωσιάστηκαν πριν λίγες μέρες, με την προαναγγελία του γάμου γνωστής τηλεπαρουσιάστριας, στο Ρίζο, ας έχουν υπόψη πως το όργανο είναι μάλλον η πιο φτηνή επιλογή για όποιον παντρεύεται -αμέσως μετά την αθλητική Ώρα για Σπορ, αν δεν κάνω λάθος.


Με την ευκαιρία, όσοι σφοι αναγνώστες έχετε προφίλ στο τουίτερ, μπορείτε να ακολουθήσετε εδώ το λογαριασμό του Δήμου Πατρέων, πετυχαίνοντας με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: ενημέρωση για διάφορες κινήσεις, πρωτοβουλίες και δραστηριότητες, που σπανίως σπάνε το τείχος αποκλεισμού των κυρίαρχων ΜΜΕ, για να δουν το φως της δημοσιότητας. Κι επίσης, ένα πολύ καλό παράδειγμα αξιοποίησης των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης και της σύγχρονης τεχνολογίας.

Αντί επιλόγου δύο φωτογραφικά στιγμιότυπα.

Το πρώτο από την πρωτομαγιάτικη πορεία στην Πάτρα, με τις άγριες κινηματικές διαθέσεις της φυλής των Λιλιπούα.


Και το δεύτερο από την πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στην Καρδίτσα, με το Σαρλό στο φόντο, για τη σημειολογία του πράγματος, να υποδηλώνει πως ο ανθρωπάκος μένει πίσω να βλέπει παθητικά τις εξελίξεις, αντί να τις πάρει στα χέρια του.


Κι ας σημειωθεί πως αυτή είναι απλώς μια προφυλακή των ταξικών δυνάμεων στην πόλη και όχι ο κύριος όγκος τους (που ήταν και ένας βασικός λόγος αγωνίας του συναγωνιστή Οβελίξ, στο Αστερίξ Λεγεωνάριος, αν θυμάμαι καλά).

Τρίτη 2 Μαΐου 2017

Το θαύμα της φύσης

Κάποιοι πήγαν να το πιάσουν στην εξοχή, πλέκοντας στεφάνια. Άλλοι ήρθαν στο Σύνταγμα με το ΠΑΜΕ και το είδαν από κοντά. Τέλος πάντων, αν όχι αυτό(ν), τη φανέλα του από τη μεγάλη ομάδα της Σοβιετικής Ένωσης.


Το θέμα είναι πως ο Άρβιντας, όπως και πολλοί από τους συμπατριώτες του (με τα επιβλητικά ονόματα -Σαρούνας, Γιόνας, Ντομάντας- που λατρεύει ο Sniper), εκτός από (εγχειρισμένο) θαύμα της φύσης, ήταν και ακραιφνής αντιδραστικός-αντισοβιετικός, με δηλώσεις του τύπου "ο κομμουνισμός κατέστρεψε την καριέρα μου..." (βλέπε και Τρίποντα της εποχής).

Οπότε γιατί ρε σφε να μη βάλεις το 11 του Τσατσένκο, που παραμένει μια σπάνια, ευγενική φυσιογνωμία;


Το βασικό είναι πως στις μέρες μας δεν υπάρχουν θαύματα -ούτε καν της φύσης- για όσους τα περιμένουν στον καναπέ ουρανοκατέβατα, δειλοί και άβουλοι αντάμα. Θαύματα μπορούν να κάνουν μόνο όσοι κατεβαίνουν στο δρόμο και διεκδικούν, συνειδητοποιώντας τη δύναμή τους -που δεν είναι μαγική, αλλά μπορεί να αλλάξει τον κόσμο ολόκληρο...
Αν ξυπνήσεις, μονομιάς, θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς. Αλλά αν κάθεσαι να βλέπεις Survivor, θα νομίζεις πως το λέει ο Σφακιανάκης ο φασίστας, και θα παλεύεις στα όρια της επιβίωσης, που δε θα γίνει ποτέ πραγματική ζωή.

Θαύματα κάνουν οι σύντροφοι που τρέχουν να ετοιμάσουν και να οργανώσουν την απεργία, κάνουν ζύμωση στον κόσμο και τον πείθουν να αφήσει τα πουρνάρια και να πιάσει την ταξική πάλη. Οι χιλιάδες κόσμου που γέμισαν χτες την πλατεία και δεν είχαν τελειωμό, δεν πολλαπλασιάζονταν σαν τα ψωμιά στο θαύμα του Ιησού. Ήταν καρπός αυτής της κοπιαστικής, προπαρασκευαστικής δουλειάς

Καρπός απαγορευμένος για τα περισσότερα ΜΜΕ που πρόβαλαν ελάχιστα πλάνα από τη συγκέντρωση του Συντάγματος και κατάφεραν να εξαφανίσουν ένα τόσο μαζικό πλήθος, για να δείξουν στη θέση του το γιουρούσι του Λαφαζανέικου στο Χίλτον για το θεαθήναι.
Ποιο ΠΑΜΕ; Ποια Άμστελ; Ποιος είπε πως τα κανάλια δεν μπορούν να κάνουν κι αυτά θαύματα...;

Τι άλλα θαυμαστά είχε η χτεσινή μέρα;
Είχε θαυμάσιο καιρό, που δεν είχε καμία σχέση με το "κόκκινη πόλη μες στο αγιάζι" που έπαιζαν τα μεγάφωνα -εκτός κι αν εξαιρέσεις το "κόκκινη πόλη" ή τέλος πάντων το κέντρο της. Άσε που μας λυπήθηκαν τα σύννεφα στη διαδρομή, μας σκέπασαν κι έσπασαν κάπως το πρώτο μαύρισμα-κάψιμο της χρονιάς. Ιδίως για όσους δεν είχαν προμηθευτεί τα καπελάκια του ΠΑΜΕ.

-Καλημέρα, καπελάκια θα πάρετε;
-Όχι, ευχαριστώ.
-Μα τόσες ώρες θα είμαστε στον ήλιο...
(Έντρομο βλέμμα κι αγωνία στη φωνή)
-Ξέρεις κάτι που δεν ξέρουμε;
Ο παραπάνω διάλογος είναι πραγματικός.
Αλλά σαν το καπέλωμα του κινήματος από το Λαφαζανέικο, που ζει με όρους θεάματος για 15 δεύτερα δημοσιότητας, δεν έχει...

Είχε επίσης (η χτεσινή μέρα) τη νιότη του κόσμου, πολύ μαζικά μπλοκ στο ΜΑΣ, μαθητές που έφτιαξαν άτυπες παιδικές χορωδίες για τα συνθήματα σε κάποιες λαϊκές επιτροπές, και πολλούς εκκολαπτόμενους πιονιέρους-νέους πρωτοπόρους, που ξεκίνησαν από τώρα την προθέρμανση για τα δύσκολα.


Είχε πάρα πολύ κόσμο στις προσυγκεντρώσεις, που μπήκαν ταυτόχρονα κι εντυπωσιακά στην πλατεία, σαν πλάνο από το Θίασο του Αγγελόπουλου (κι ένα μικρό τμήμα από τους σφους που ήρθαν από Ακαδημίας, πήρε σκηνοθετική εντολή για αναστροφή στο άλλο ρεύμα της Σοφίας).
Και να φανταστείς πως πολλοί είχαν κατέβει και στον Πειραιά, που είχε δική του συγκέντρωση.

Τι άλλο είδαμε;
Τον κλασικό Ποσαδίστα να μοιράζει την ανακοίνωση της οργάνωσης/του εαυτού του (το ίδιο είναι) όπου μιλάει μεταξύ άλλων για την "κρίση αναπροσανατολισμού" στα σοσιαλιστικά κόμματα και την "κρίση ανόδου" στα κομμουνιστικά, επαναστατικά, αριστερά κόμματα, όπως ο Σύριζα (που όμως τον κρατά πίσω η γραφειοκρατική ηγεσία του).
Και τη διανομή της Νέας Ικαρίας, που έκανε και πολύ καλή σκιά, για όσους Ικαριώτες τη χρειάζονταν.

Τα ειδικά μπλουζάκια πολλών σωματείων για την περίσταση (μέταλλο, χρηματοπιστωτικό) και τους εργαζόμενους στις ταχυμεταφορές με τα εργαλεία της δουλειάς τους (μηχανάκια): εγώ δε θέλω μεροκάματο.
Το πανό της συντεχνίας των επιπλοποιών (φαντάσου τι χαρά θα έκαναν, αν το έβλεπαν τα αστικά παπαγαλάκια, που χρεώνουν την κρίση στον κρατισμό και τις... συντεχνίες). Και ένα άλλο πανό, των συνταξιούχων στις τράπεζες, που έλεγε: πατριωτισμός το δίκιο του λαού κι όχι τα συμφέροντα του καπιταλισμού.

Τον χαιρετισμό του Παλαιστίνιου (ΚΚΕ ακμπάρ, ΠΑΜΕ ακμπάρ), αν και κάτι πρέπει να χάθηκε στη μετάφραση. Και μια ανακοίνωση για τους κλωστοϋφαντουργούς, που ήταν προσκεκλημένοι μιας ομοσπονδίας στο εξωτικό Κολόμπο.
Τινάξτε την μπάνκα, να γίνουμε Σρι Λάνκα!


Το κουτί του ΣΕΗ -που κλείνει φέτος 100 χρόνια, μαζί με την Οχτωβριανή- που κρατούσε ο Καραγιώργης, με βλοσυρό, θεατρικό βλέμμα. Και τα θεατρικά δρώμενα στην εξέδρα, που δυστυχώς λίγοι μπορούσαν να τα δουν -εδώ κολλάει το κλισέ "θα το δούμε το βράδυ στην τηλεόραση" ή τέλος πάντων στο portal. Όλοι είδαν όμως το χάρο με τα μάτια τους, να εφορμά με νύχια γαμψά, στο κλείσιμο του τελευταίου δρώμενου.

Με την ευκαιρία να ευχαριστήσω τη σφισσα που
μου έστειλε μερικές από τι φωτό που βλέπετε σήμερα
Τις κόκκινες σημαίες χωρίς διακριτικά κι υπογραφή, πλάι σε αυτές του ΠΑΜΕ, που όλοι γνώριζαν τη σημασία τους -όχι σαν αυτές όπου έσβηνε ντροπαλά η Αυγή το σφυροδρέπανο.
Και μια κόκκινη σημαία σε ένα μπαλκόνι στην Κηφισίας, στη διαδρομή, που τελικά ήταν της εταιρίας Camper -αλλά από μακριά σε ξεγελούσε.

Τους "διακριτικούς" ΜΑΤάδες μπροστά από την πρεσβεία, που είχαν πιάσει ο καθένας από ένα δεντράκι, υποθέτω για να βρούνε ίσκιο, κι όχι για καμουφλάζ, αν και δεν μπορεί να αποκλειστεί κι αυτό το ενδεχόμενο.

Τα τρικάκια των φασιστοειδών στα πέριξ της πλατείας: οι Έλληνες εργάτες έχουνε πατρίδα (για τους άλλους δεν το γνωρίζουμε).
Προφανώς και έχουν και την έχουν υπερασπιστεί, χωρίς να γίνουν δωσίλογοι (όπως οι πολιτικοί πρόγονοι των νεοναζί). Αλλά δεν ξεχνούν πως ανήκουν στο έθνος των εργαζομένων, μαζί με όλους τους μετανάστες κάθε εθνικότητας που ζουν και δουλεύουν στη χώρα μας.


Και φυσικά, το εντυπωσιακό φορτηγό των ΟΤΑ, που είχε πέντε επίπεδα μηνυμάτων και συνθημάτων (αντιπολεμικό, εργατικό, αντι-ΕΕ, κτλ).


Από τις ανταποκρίσεις του 902 από κάθε γωνιά της Ελλάδας, κράτησα στην Πάτρα, το αν μη τι άλλο αξιοσημείωτο όνομα του προέδρου του φοιτητικού συλλόγου των Νηπιαγωγών: Γκουτιέρεζ Λέστερ -πιο επικό κι από τον Ντρινκγουότερ της Λέστερ.
Υπάρχει και ένα προλεκάλτ δημοσίευμα στον τοπικό αστικό τύπο, αλλά ας το κρατήσουμε κάβα για το αυριανό σημείωμα.

Από το εξωτερικό, με τις μεγαλειώδεις πορείες, ξεχωρίζει η πρώτη πορεία στην Αβάνα μετά το θάνατο του Φιντέλ και (αυτά που σημείωσαν και σφοι σχολιαστές): η ογκώδης πορεία στη Μόσχα κι η επίθεση με μαχαίρι σε ηγετικό στέλεχος ενός εργατικού κόμματος στο Βέλγιο.

Στο εσωτερικό, θα χρειαζόταν να γίνει ίσως ένας άτυπος διαγωνισμός για τη μεγαλύτερη μουσμουλιά που ειπώθηκε ή γράφτηκε με αφορμή την Πρωτομαγιά. Αλλά αυτό έχει ζουμί κι είναι θέμα για άλλη, ξεχωριστή ανάρτηση...
Κι ο Μαρξ μαζί σας/μας...


Υγ: για το νέο τσεκούρι στις συντάξεις και λοιπά παραλειπόμενα του τριημέρου, καλώς εχόντων των πραγμάτων στο αυριανό σημείωμα

Δευτέρα 1 Μαΐου 2017

Πρώτη του Μάη και πώς...

...τους εργάτες ξεσηκώνεις



Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, τα κόκκινα ιστολόγια συντονίζονται στον ίδιο παλμό -όχι πως τις άλλες μέρες είναι ασυντόνιστα- κι είναι σαν να τους/μας ανέθεσε κάποιος να γράψουμε το ίδιο θέμα στην Έκθεση: κόκκινη, ταξική, Πρωτομαγιά.

Κι αν όντως γράφαμε τελικά αυτό το θέμα, πχ για τη φορά που μας έχει χαραχτεί στη μνήμη, εγώ θα διάλεγα πιθανότατα τη χρονιά που είχα δώσει βιογραφικό στην οργάνωση -μία είναι η οργάνωση- πρωτοετής φοιτητής, είχα διαβάσει στον κυριακάτικο Ρίζο πρώτη φορά (αριστερά) τους στίχους του ύμνου της Διεθνούς, δι-εθνουσιάστηκα, και τους έγραψα με μαρκαδόρο στο πίσω μέρος μιας αφίσας, για να τους βάλω στον τοίχο της πολιτικά αποστειρωμένης τότε σχολής (τα ηρωικά και πένθιμα ΜΜΕ, στο κτίριο της παραλίας, που αργότερα έγινε κατάληψη και τώρα σκέτα ερείπια).
Ζητωκραυγές, θυελλώδικα χειροκροτήματα...

Γιατί όμως τέτοιο πάθος και τόση φόρτιση από όλους τους σφους;
Γιατί είναι η γιορτή της τάξης μας, και γιορτάζεται σε όλο τον κόσμο, με μαζικό κι εντυπωσιακό τρόπο. Γιατί τα συναισθήματα που παράγει δύσκολα ξεθωριάζουν, δεν τα πλακώνει η ρουτίνα και το τρέξιμο, η μιζέρια της καθημερινότητας. Και τέλος, γιατί είναι η πρώτη μέρα ενός μήνα, γεμάτου με επετείους και βαρύ ιστορικό φορτίο, του κόκκινου Μάη.



Η Πρωτομαγιά του Σικάγο, ο Μάης του 36' στη Θεσσαλονίκη, οι 200 της Καισαριανής, η κόκκινη σημαία στο Ράιχσταγκ (την τελευταία μέρα του Απρίλη) κι η αντιφασιστική νίκη των λαών, η ετήσια παρέλαση του κόκκινου στρατού. Και για άλλους ο Μάης του 68' κι ο Μαϊούνης, μαζί με τις πλατείες -κάθε γενιά έχει τις αναμνήσεις που τις αξίζουν. Η μεγάλη πορεία της 5ης Μάη κι η προβοκάτσια της Μαρφίν, το μαζικότατο πανελλαδικό συλλαλητήριο του κόμματος, δέκα μέρες μετά. Αλλά επίσης και η κρυάδα από τις εκλογές του 12'. Για άλλους το κορίτσι του Μάη, και οι επέτειοι διάφορων τελικών και αθλητικών τίτλων που άφησαν στην ιστορία τη φράση: το Μάη θα 'μαστε καλά...

Όσοι πάλι βλέπουν τη μέρα ως ευκαιρία για τριήμερο κι ετοιμάζονται να πιάσουν το Μάη στην εξοχή, ας ετοιμαστούν να μοιραστούν και την ήττα μας και να πιάσουν... -ας μην πω τι και γίνουμε κακοί. Αλλά όχι χαιρέκακοι, κουνώντας αφ' υψηλού το δάχτυλο, γιατί κι εμείς το μοιραζόμαστε μαζί τους και παίρνει ενάμισι ο καθένας μας...

Του Πάνου Ζάχαρη - Working Dead
Ο φετινός Μάης φέρνει μεταξύ άλλων:
-τα νέα μέτρα της κυβέρνησης, που κομπορρημονεί πως δεν πέφτει, γιατί δεν υπάρχει κόσμος στους δρόμους να τη ρίξει. Αλλά μπορεί να πέσει, μόλις τελειώσει τη βρώμικη δουλειά που έχει αναλάβει, όπως εκτιμά ο ΓΓ σε μια πρόσφατη συνέντευξή του, και κλείσει την αξιολόγηση, όπως κλίνουν σε όλες τις πτώσεις και τους τόνους τα κυβερνητικά παπαγαλάκια.

-φέρνει επίσης, μετά από αρκετό χρονικό διάστημα, γενική, πανελλαδική απεργία, που έχει ήδη προκηρυχτεί από τη ΓΣΕΕ -αυτό κι αν είναι έκπληξη- που αναμένεται να έχει φιλική συμμετοχή στους δρόμους σήμερα. Απεργία τη μέρα κατάθεσης των μέτρων, που θα κλείσουν την αξιολόγηση και το κεφάλαιο "εργατικά δικαιώματα".

-τις φοιτητικές εκλογές, που μπορεί να αναβληθούν -αν πέσουν πάνω στη μέρα της απεργίας- αλλά πλησιάζει μετά απειλητικά κι η εξεταστική του Ιουνίου.
-πιθανή όξυνση-κλιμάκωση της έντασης κι απρόβλεπτες εξελίξεις, στο διεθνές πεδίο.

Δεν ξέρω αν τα παραπάνω δεν είναι αρκετά για κάποιους και χρειάζονται ειδική πρόσκληση για να... ξεσηκωθούν, αλλά το καλύτερο κάλεσμα το έκανε ο ίδιος ο Τσίπρας με την αλαζονική ατάκα του για τον κόσμο που δεν αντιδρά και γιορτάζει το Πάσχα, συνεπώς τον στηρίζει. Όποιος λοιπόν θέλει να τον δικαιώσει, μπορεί να μείνει σπίτι του και να χαρεί την αργία που καθιέρωσε η κυβέρνηση, για να βοηθήσει όσους δεν τη βλέπουν ως απεργία να μη διεκδικήσουν ποτέ, τίποτα στη ζωής τους. Αλλά για όσους νιώθουν να θίγεται το φιλότιμο και η νοημοσύνη τους, ο δρόμος είναι μονόδρομος, χωρίς επιστροφή στον καναπέ (εκεί όπου προκαλούνται οι πραγματικές αγκυλώσεις από την απραξία και την πλύση εγκεφάλου της τηλεόρασης).

Μονόδρομος να κατέβουν σε μια συγκέντρωση-πορεία που στην Αθήνα θα καταλήξει στην πρεσβεία των ΗΠΑ, έχοντας κι αντι-ιμπεριαλιστικό, αντιπολεμικό μήνυμα και χαρακτήρα, με όσα συμβαίνουν στον πλανήτη και τη γειτονιά μας.



Ο φετινός Μάης φέρνει και κάτι ακόμα, κάτι καινούριο που έρχεται -και δεν είναι η ελπίδα- ένα νέο συλλογικό εγχείρημα. Θυμάμαι μια ταινία, όπου η πρωταγωνίστρια κρατούσε μια κάμερα και ρωτούσε τον κόσμο στο δρόμο, ψάχνοντας εναγώνια την απάντηση στο υπαρξιακό ερώτημα τι είναι συλλογικότητα, για να καταλήξει τελικά στην απάντηση πως είναι η ανάγκη μας να δώσουμε νόημα στη στιγμή που περνά και χάνεται.

Η δική μας ανάγκη θέλει να το καλύψει αυτό και να πάει ακόμα παραπέρα. Και δεν αναφέρεται προφανώς σε πολιτική συλλογικότητα, αλλά ένα νέο διαδικτυακό εγχείρημα, που θα εκτοξευτεί στον αέρα μες στις επόμενες μέρες.
Αναμείνατε στις οθόνες σας...

Δευτέρα 9 Μαΐου 2016

Dream of ΠΑΣΟΚification

Η τρίτη μέρα κατά τας γραφάς ξεκίνησε με την πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στο Σύνταγμα, είχε πολύ κόσμο, όπως και οι προηγούμενες, άσπρα μπαλόνια (στην plaza del mayo) αλλά και μια συγκαλυμμένη βιασύνη (ακόμα και στη συναυλία στο τέλος κανείς δεν είπε πάνω από ένα τραγούδι), για να έχουν περισσότερη ώρα να ξεκουραστούν οι σύντροφοι. Γιατί η κούραση του τριημέρου άγγιζε επίπεδα φεστιβάλ, με τη διαφορά πως εκεί έχεις κίνητρο και λες να μην τελειώσει, ενώ εδώ μας τελειώνουν, και θες απλά να ξεσπάσεις τα νεύρα σου σε κάποιον Συριζαίο, να τον πλακώσεις στο ξύλο (χωρίς γιατί, το ξέρει μόνος του).

Βλέπαμε παρεμπιπτόντως στο ντοκιμαντέρ για τη σφαγή των ανθρακωρύχων στο Λάντλοου (ΗΠΑ, 1914, Λούης Τίκας) τους εργάτες που αποφάσιζαν να σκοτώσουν τους μπράβους και τα τσιράκια της εργοδοσίας και ο σύντροφος δίπλα μου ενθουσιάστηκε: μπράβο, αυτές είναι αποφάσεις σωματείων! Ανυπομονώντας να τις υλοποιήσει και με το δικό του. Η μέρα εκείνη δε θα αργήσει κυνηγημένο μου πουλί...

Από την κεντρική ομιλία του Πέρρου κράτησα το ξεκίνημα που θύμιζε Σικάγο (όχι δεν εννοώ αυτό) με τα τελευταία λόγια του εργάτη, πριν καταλήξει στην κρεμάλα και τη φράση για την απεργοσπασία που πήγε γόνατο από τους εργατοπατέρες, που τέτοιοι ήταν και τέτοιοι θα 'ναι.

Αλλά η είδηση της χρονιάς ήταν η (επαν)εμφάνιση της ΓΣΕΕ, που είχε χαθεί σαν τους αγνοούμενους στα αμπελαλέ, ετοίμαζε όμως αναιμικό come-back χτες. Μπορείτε να βοηθήσετε; Φυσικά μπορούσαν και το έκαναν, η ΛαΕ, άλλοι Συριζαίοι με πολιτικά κι ανάμεσά τους κάποιοι με το πανό: stop the coup, δηλ "σταματήστε το πραξικόπημα" -εναντίον τίνος; Που σε κάνει να θυμάσαι το αγνό κι άδολο τρολάρισμα στους Σεκίτες με τη Συμμαχία: Σταματήστε να κατέβω.

Τρίτη (ανεξάρτητη, ταξική ή άλλα συνώνυμα) πορεία με αναρχία κι εξωκοινοβούλιο, πιθανότατα δεν έγινε ποτέ. Αλλά όσοι λίγοι μαζεύτηκαν, περιφρούρησαν την απεργία στα μαγαζιά της Ερμού κι αυτό ήταν ίσως ό,τι καλύτερο έκαναν μες στο τριήμερο.

Για το απόγευμα υπήρχαν διάφορα (υποθετικά και μη) καλέσματα, από vegeterian μέχρι την Παναγιωταρέα στο τουίτερ και τους μένουμε Ευρώπη, που τους ανακάλυψαν κάποιοι Συριζαίοι, για να βρουν άλλοθι και να μην κατέβουν στο δρόμο (στις πλατείες βλέπεις ήταν αλλιώς). Δεν ξέρω πόσοι το έκαναν τελικά, αλλά ένας από αυτούς (Σιδερόπουλος) έφαγε και ξύλο. Και δεν ξέρω πόσοι καλούσαν πραγματικά, αλλά στην Αμαλίας βρέθηκαν οι γνωστές φυλές του αριστεροχωριού, που μαραζώνει όπως όλη η επαρχία, αλλά χτες είχε κάπως καλύτερη παρουσία, χωρίς να είναι ακριβώς αξιοπρεπής (πχ όπως οι συντάξεις των 380 ευρώ). Ενώ κάποιοι της ΛαΕ και της Ροσινάντε (ο οποίος καλούσε μεταξύ άλλων σε αγώνα για... την ισότητα!), πιθανότατα της κατάληψης του City Plaza, έφαγαν -λέει- ξύλο και χημικά, για να καταλήξουν κερατάδες και δαρμένοι, ένεκα της ψυχολογίας του απατημένου εραστή, μετά από το δημοψήφισμα.

Αλλά η πιο ενδιαφέρουσα συγκέντρωση-εκδήλωση στο ύψος της πλατείας ήταν μακράν αυτή που διοργάνωσαν οι ρωσόφωνοι Ουκρανοί εν όψει της σημερινής επετείου της Αντιφασιστικής Νίκης, με χορούς, χορωδία, επαναστατικά τραγούδια, πλακάτ με ήρωες και συγγενείς, και ένα βιβλίο για τους Έλληνες που πολέμησαν στο μεγάλο πατριωτικό πόλεμο. Να βλέπεις τις κόκκινες σημαίες με το σφυροδρέπανο, φόντο τη Βουλή και ηχητικό φόντο τραγούδια για το Στάλιν! Αξία ανεκτίμητη...
Σοβιετία γίναμε!


Η δική μας συγκέντρωση ήταν μία από τα ίδια. Μαζική και με παλμό, η μόνη που έσωζε βασικά τα προσχήματα για το μαζικό κίνημα. Προβλέψιμα πράγματα...
Οι τρεις προσυγκεντρώσεις (εκτός κι αν ξεχνάω καμιά) ενώθηκαν σταδιακά σε ένα μεγάλο φιδάκι, που ξεδιπλώθηκε από τη Φιλελλήνων στο Σύνταγμα, παρέμεινε συγκροτημένο, όταν έπεσαν τα πρώτα μπαμ-μπουμ (και κουμπουριές) και διαλύθηκε αυτοβούλως (κι όχι γιατί το διέλυσαν) προς το μετρό της Ακρόπολης. Η τελική αίσθηση είναι ότι παίξαμε μπάλα μόνοι μας -κινηματικά μιλώντας- και μένει η απορία αν έπρεπε να ανεβάσουμε το τέμπο, αν και το θέαμα ήταν χορταστικό, σε κάθε περίπτωση. Ο συσχετισμός δύναμης όμως δεν είναι τέτοιος -ακόμα- για να κυνηγήσουμε με αξιώσεις μια στρατηγική νίκη.

Την ίδια στιγμή, στο κτίριο της Βουλής, η συγκίνησε χτύπησε στο κόκκινο, όχι από τα δακρυγόνα, αλλά γιατί οι υπουργοί κι ο ΠτΒ θυμόντουσαν ένας-ένας τις αριστερές του καταβολές. Ο Βούτσης την ιστορία του "κκε εσωτερικού" (ελπίδα τώρα όλου του λαού), ο Παππάς την κηδεία του Παλαμά και το Σικελιανό κι ο (ταξικός κομμουνιστής; εε.. όχι, αποστάτης του κομμουνισμού; μμ... ούτε. Α ναι, αποστάτης της τάξης του, κομμουνιστής) Κατρούγκαλος το Ζαχαριάδη και τον αληθινό Παλαμά.

Και μετά φτιάξαμε καινούριο συκώτι με το αστείο του για το Califonication των Red Hot Chili Peppers και το σεφερλίδικο (Dream of) Πασοκification. Που είναι να μην ταυτιστείς με τη ΝΔ, όπως το αυθεντικό ΠαΣοΚ, αλλά να συνεργαστείς με την αριστερά, όπως το ΠαΣοΚ της Πορτογαλίας. Για τέτοιο αγεφύρωτο χάσμα μιλάμε...

Αντί επιλόγου για τα της Πρωτομαγιάς, πατήστε αυτόν το σύνδεσμο για να δείτε το κουράγιο και τις θαυμαστές δυνάμεις ενός μεγάλου συντρόφου (σε ηλικία, αλλά όχι μόνο) από τα καταπράσινα Χανιά (πολιτικά μιλώντας). Την πηγή του Pasocification. Αλλά και τους ηρωικούς Γαλάτες που συνεχίζουν να αντιστέκονται.

Τρίτη 5 Μαΐου 2015

Ούτε βήμα πίσω

Στον απόηχο της πρωτομαγιάς, θα καταπιαστούμε με την αφίσα-κάλεσμα του βασικού κυβερνητικού εταίρου (σύριζα) και το σύνθημα: ούτε βήμα πίσω - δεν εκβιαζόμαστε. Το οποίο με μια πρώτη ματιά φαίνεται σαφές και εύληπτο, αλλά είναι ζήτημα σε ποιον απευθύνεται και αν τελικά επιχειρεί να κλείσει το εσωτερικό μέτωπο, παρά κάτι άλλο. Δεν πιστεύω να πιστεύει κανείς εξάλλου –ούτε ο πιο φανατικός εθελότυφλος συριζαίος- πως η εθνικά περήφανη ελληνική κυβέρνηση απευθύνεται με αυτό το ύφος και με αυτή τη διατύπωση στους εταίρους της. Κι ήταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός που είπε την περασμένη βδομάδα πως σε μια διαπραγμάτευση περιλαμβάνει πάντα συμβιβασμούς κι υποχωρήσεις. Οπότε ήδη η διακήρυξη «ούτε βήμα πίσω» γίνεται όπισθεν με ελαφρά πηδηματάκια, αν όχι με άλματα, και το σύνθημα περιορίζεται μάλλον για εσωτερική κατανάλωση.



Αλλά ας ξεκινήσουμε τη σημειολογική μας ανάλυση από τον εκβιασμό, που έχει χρησιμοποιηθεί κατά καιρούς σε διάφορα πολιτικά συμφραζόμενα και με αρκετά διασκεδαστικούς τρόπους. Όλοι θυμούνται τη σπαρταριστή «απειλή» του γαπ για το περίστροφο που θα άφηνε πάνω στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, πριν αναγκαστεί (;) να καταφύγει στο δντ. Περισσεύει να ρωτήσουμε λοιπόν ποιος έστρεψε σε ποιον το περιβόητο περίστροφο.

Μέχρι πρότινος απαντιόταν συχνά στο χώρο του εξωκοινοβουλίου κι ο όρος «μαζικός, λαϊκός εκβιασμός», που θα ανάγκαζε θεωρητικά με όρους κινήματος μια ευάλωτη, αστική κυβέρνηση να εφαρμόσει επιμέρους αιτήματα –αν όχι το σύνολο- από το μεταβατικό πρόγραμμα (πχ της ανταρσυα) που θα επέφερε αποφασιστικά ρήγματα στην αστική εξουσία.
Θεωρητικά πάντα, αυτή η ανάλυση θα ήταν άκρως επίκαιρη σήμερα με την κυβερνητική ανέλιξη του σύριζα, που διατηρεί κάποιες κινηματικές αναφορές και θα καθίστατο ευεπίφορος σε αυτές τις πιέσεις. Αλλά ακόμα κι οι πιο αθεράπευτοι ρομαντικοί συριζόφιλοι αρχίζουν να συνειδητοποιούν με επώδυνο τρόπο πως αυτή η «κυβέρνηση της αριστεράς» δε δίνει ακριβώς νέες δυνατότητες για το κίνημα και την προώθηση των θέσεών του, αλλά έρχεται μάλλον ως καρπός κι επιστέγασμα της ήττας του και της υποχώρησής του.

Το ζήτημα βέβαια είναι γιατί ένα κίνημα ζωντανό κι οργανωμένο, που έχει τη δύναμη να επιβάλει στις κυβερνήσεις αυτές να προχωρούν για λογαριασμό του σε αποφασιστικά ρήγματα της δικής τους εξουσίας δε διανύει την τυπική απόσταση που το χωρίζει από το να πάρει την εξουσία στα χέρια του. Κι η απάντηση είναι αρκετά απλή: γιατί στην πραγματικότητα δε διαθέτει καμία τέτοια δύναμη. Ο εκβιασμός –που εμπεριέχει το βιασμό- γίνεται πάντα από την πλευρά του ισχυρού, οπότε ο αδύναμος πρέπει να χαλαρώσει για να τον απολαύσει. Οι διάφορες εκβιαστικές εκδοχές από τη θέση του αδύναμου θυμίζουν –όπως έχουμε πει και παλιότερα στο μπλοκ- το μικρό πέπε από το αστερίξ στην ισπανία, που κρατούσε την αναπνοή του μέχρι να του γίνει το χατίρι. Με τη διαφορά πως στην προκείμενη, άλλοι μας κρατάνε τη μύτη κι εμείς παρηγοριόμαστε πως τους εκβιάζουμε ή τέλος πάντων πως δεν εκβιαζόμαστε και δεν κάνουμε βήμα πίσω.

Όλα αυτά βέβαια δεν απαιτούν απλά βήματα, αλλά άλματα λογικής για να τα χάψει κανείς και να πειστεί πως η συγκυβέρνηση σανελ ήταν ένα μικρό βήμα για την ελλάδα κι ένα μεγάλο για την αλλαγή της ευρώπης –ου μην και του κόσμου ολάκερου- σε σοσιαλιστική κατεύθυνση. Κάπως έτσι τα ‘λεγε εξάλλου ενθουσιασμένη κι η φυλλάδα του συγκροτήματος, λίγο πριν τις εκλογές, δίνοντας βηματισμό με το βηματοδότη της στο νέο κυβερνητικό σχήμα. Κι είναι ζήτημα για το ικανότατο επικοινωνιακό επιτελείο του σύριζα, πώς θα παρουσιάσει την οπισθοδρόμηση της επικείμενης συμφωνίας. Θα μπορούσε να είναι πχ ένα βήμα πίσω για να πάρουμε φόρα προς τα μπρος. Ή ένα βήμα μπρος (στις εκλογές) δυο βήματα πίσω, γιατί έτσι το είπε ο λένιν (το πούλημα τρέλας με τσιτάτα βλαδίμηρου είναι πολύ της μόδας εσχάτως).

Το ζήτημα βέβαια δεν είναι οι υποκειμενικές προθέσεις αλλά η αντικειμενική πραγματικότητα. Κι είναι αντικειμενικό ότι αν δεν προχωρήσεις μπροστά, αναγκαστικά θα πισωγυρίσεις, όπως ένας βράχος στο μέσο μιας πλαγιάς, που δεν μπορεί να μείνει ακίνητος. Και το πιο βασικό δεν είναι το αν θα πάμε μπροστά ή πίσω –που έχει σαφώς και αυτό τη σημασία του- ή το αν μπορεί να γίνει με μικρά σταθερά βήματα ή άλματα, αλλά το ότι δεν είμαστε στη σωστή κατεύθυνση.


Αν υπάρχει λοιπόν κάτι που σώζει το σύριζα είναι η σύγκριση με τους προηγούμενους κι η λογική ότι «χειρότερα δε γίνεται», που την ενισχύουν κάτι άθλιοι τύποι σαν το σταύρο θεοδωράκη. Που μετά το πολυτεχνείο που έγινε σύμβολο κατά του κομματισμού, έπιασε στο στόμα του και την πρωτομαγιά ως σύμβολο κατά του λαϊκισμού. Και δεν μπορείς παρά να σκέφτεσαι τα τελευταία λόγια ενός από τους αναρχικούς πρωτεργάτες της απεργίας του σικάγο, που είπε: αφήστε το λαό να μιλήσει!!

Υγ: δεν πιάνουμε καν τον.. αθώο δανεισμό της εντολής του στάλιν στον πόλεμο κατά των ναζί. Ξέρεις, εκεί που πολεμούσαν μεταξύ τους δύο... ολοκληρωτισμοί, όπως θα μας βεβαίωνε και ο πρωθυπουργός.

Κυριακή 3 Μαΐου 2015

Τα άσπρα φανελάκια

Αναδημοσίευση από το Ατέχνως

Η οδηγία ήταν σαφής. Όπως περίπου σαφές ήταν, χωρίς να λέγεται, πως θα αγνοηθεί. Τους δινόταν όμως για να τηρηθεί το εθιμοτυπικό της υπόθεσης.
Η ενδεδειγμένη περιβολή είναι ανοιχτόχρωμο, λευκό κατά προτίμηση, πανωφόρι ή μπλούζα, με σκουρόχρωμο παντελόνι ή φούστα, αν κι ο αέρας δεν την καθιστούσε πολύ ασφαλή επιλογή –εξαρτάται και από ποια σκοπιά το βλέπεις, βέβαια.

Άσπρο-μπλε. Σαν παραστάτες στα χρώματα της ελληνικής σημαίας. Να νιώσουν λίγη αναδρομική χαρά κι όσοι δεν είχαν κάνει σημαιοφόροι στα νιάτα τους, να καμαρώσουν. Ή μάλλον να τους καμαρώσουν οι επισκέπτες, γιατί για αυτούς έρχονταν, βλέπεις, από την άλλη άκρη του κόσμου καμιά φορά, κι αν δεν τους έβλεπαν ντυμένους ομοιόμορφα, θα απογοητεύονταν.

Άνοιξε και αυτός τη ντουλάπα του για το τυπικό της υπόθεσης, να δει τι είχε γλιτώσει από τον χρόνο και βασικά από τη μάνα του, που έπαιρνε πρωτοβουλίες και πετούσε πότε-πότε, χωρίς να ρωτήσει, διάφορα κομμάτια από το παρελθόν του. Η τελευταία φορά που θυμάται να φοράει άσπρο μακό, ήταν στο γυμνάσιο, όταν ήταν ακόμα της μόδας. Και αν τον χωρούσαν σήμερα, θα είχε να επιδείξει μια πλούσια γκαρνταρόμπα με ροζ πάνθηρα, το σνούπι, τον γκάρφιλντ και τα άλλα παιδιά, που δε συγκινούν τόσο τα σημερινά παιδιά και κατέληξαν κι αυτά στα σκουπίδια, μαζί με τις αναμνήσεις του. Πάντα πίστευε, κατά βάθος, πως οι ήρωες και τα παιδικά προγράμματα της γενιάς του δεν είχαν καμία σχέση με τις χαζομάρες που βλέπουν οι σύγχρονοι μπόμπιρες, που πλέον κανείς δεν τους λέει «μπόμπιρες». Όπως κανείς δε λέει πια «κούτσικο», που τον φώναζε η γιαγιά του, που πέθανε πολλά χρόνια πριν, όταν ακόμα ήταν της μόδας τα άσπρα μακό της Μινέρβα, με το ασορτί από κάτω.

Οι πρώτες έρευνές του σκόνταψαν σε κάτι εφηβικές τρέλες. Ένα μπλουζάκι της Φόρμουλα 1, δώρο με ένα περιοδικό, κι ένα άλλο αναμνηστικό της Σουπρολίγκα, διοργάνωσης εφάμιλλης του Milko Cup, που δε θυμόταν κανείς, από τον καιρό του μεγάλου σχίσματος στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Τα κοίταξε νοσταλγικά και αναρωτήθηκε τι του φαινόταν πιο μακρινό. Η εποχή που τον χωρούσαν ή που ασχολούνταν φανατικά με τη φόρμουλα κι έβαζε ξυπνητήρι αξημέρωτα, για να προλάβει ζωντανά το Γκραν-πρι Αυστραλίας.

Συνέχισε την κατάδυση στη ντουλάπα, με το ιώδιο να του τρυπά τα ρουθούνια, καθώς έβρισκε σουβενίρ περασμένων χρόνων, από θερινές αποβάσεις σε νησιά του Αιγαίου. Που δεν ήταν και τόσο πολλά, γιατί οι γονείς του είχαν ανήσυχο πνεύμα μεγάλου εξερευνητή, και κατέληγαν δέκα χρόνια σερί στη Θάσο, από την οποία είχε ήδη δύο φανελάκια και δεν χρειάζονταν περισσότερα.
Άφησε στην άκρη τη μάσκα με τον αναπνευστήρα, που φορούσε νοερά, για να συνεχίσει τη βουτιά στα παιδικά του –κι όχι μόνο- χρόνια.

Αλλάζουμε κατηγορία: πολιτική. Ψάρεψε ένα καταχωνιασμένο μπλουζάκι του ΤΚΡ, που είχε ξεβάψει με τα χρόνια, αλλά φαινόταν ακόμα το σήμα του, με το σφυρί και το γρανάζι (χωρίς εσένα δε γυρνά), ενώ από την άκρη έσταζαν, νοερά πάντα, κόκκινες σταγόνες από κάποια ματοβαμμένη διαδήλωση στην πλατεία Ταξίμ.

Χάιδεψε τρυφερά μία φανέλα που μύριζε ακόμα δακρυγόνα, αλλά δεν ήταν για αυτό που δάκρυσε, καθώς αντίκριζε έναν χάρτη της «γειτονιάς» μας κι από κάτω το σύνθημα: έξω το ΝΑΤΟ από τα Βαλκάνια.
Έκλεισε τον κύκλο των χαμένων φανελών με το μπλουζάκι της Δράσης 2003 με τη γροθιά, από τη σύνοδο κορυφής στη Θεσσαλονίκη, όπου είχε πάει να κλείσει η φωνή του δυο φορές, μία από τα χημικά κι άλλη μία από την υγρασία του Σέιχ-Σου.

Αλλά ο κύκλος ποτέ δεν κλείνει, γιατί είναι σπείρα διαλεκτική.Πήρε το μάτι του στην κρεμάστρα, φρεσκοπλυμένο, σιδερωμένο κι αφόρετο, το άσπρο μπλουζάκι από τα γενέθλια του ΠΑΜΕ, που έκλεισε τα δεκάξι και μπορεί πια να (μας) οδηγήσει σε άλλες πολιτείες, αταξικές –αν το θες. Ενώ στην πίσω πλευρά είχε ένα σύνθημα για την Πρωτομαγιά, που στη δουλειά τους είπαν πως δεν είναι αργία, ούτε απεργία, αλλά ρεπό, που το έπαιρναν όλοι υποχρεωτικά, ξοδεύοντας μια μέρα!

Αυτό ήταν το μόνο φανελάκι που του έκανε, που ερχόταν στα μέτρα του και δεν προσπαθούσε να το φέρει αυτό στα δικά του –κι ας αρνούνταν, για πολλά χρόνια, να το δοκιμάσει, χωρίς λόγο, έτσι από πείσμα.

Κι αν το φορούσε τελικά και στη δουλειά του την άλλη μέρα; Λες…;

Σάββατο 2 Μαΐου 2015

Πρώτη του Μάη και πώς

Μια νύχτα μαγική…
αλλά όχι στάσου, ήτανε μέρα ακόμη. Μία από αυτές που σημαδεύουν το ημερολόγιο στην καρδιά σου και συνεγείρουν ακόμα το συναίσθημα. Κι αν τυχόν είσαι στην πάτρα, μπορείς να καταλάβεις καλύτερα πόσο ιδιαίτερη είναι, γιατί από την παραμονή παίζουν δικά μας τραγούδια από τα μεγάφωνα του δήμου. Θυμάσαι στις εθνικές γιορτές με τα σημαιοστολισμένα μπαλκόνια, που λες πως θα ‘ρθει η πρωτομαγιά και θα εκδικηθείς με μια κόκκινη σημαία στο μπαλκόνι σου; Ε σκέψου κάτι παρόμοιο αλλά σε κλίμακα πόλης. Και να απορούν κάποιοι ανυποψίαστοι υπεραστικοί τι έχει γίνει και τι γιορτάζουμε.

Αν και χτες είχαν και τη βοήθεια της google, που μας ενημέρωνε για την επέτειο με ένα γραφικό που έμοιαζε με σήμα του μπομπ του μάστορα κι αναπαρήγαγε το στερεότυπο για την παλιά εργατική τάξη και το κλασικό προλεταριάτο.



…σαν την αργεντινή…
Το πρώτο που σημείωσα ήταν ένα μπλουζάκι ενός σφου, που έγραφε class war, ταξική πάλη –πόλεμος για την ακρίβεια. Ο βλαδίμηρος έγραφε πως η βασική συνεισφορά του μαρξ δεν είναι η ανακάλυψη της ταξικής πάλης –που την αναγνωρίζουν ακόμα κι αστοί αναλυτές- αλλά η επισήμανση πως οδηγεί υποχρεωτικά στη δικτατορία του προλεταριάτου. Σήμερα όμως, όποιος μιλάει για ταξική πάλη, είναι περίπου σεσημασμένος κομμουνιστής, καθώς οι κρατούντες τη θεωρούν ντεμοντέ ή την έχουν καταργήσει ή (στην αριστερή τους εκδοχή) λένε πως αναβάλλεται σε περιόδους κρίσης.

Καλή ώρα σαν το βαρουφάκη, που διαδήλωσε με ένα ρεσιτάλ σεμνότητας κι αρνήθηκε να κάνει δηλώσεις (ουάου) για να μην κλέψει, λέει, την παράσταση από το… εργατικό κοινό -sic-! Μήπως το λέει έτσι, επειδή την κρίσιμη ώρα θα καταφύγει στο λαϊκό παράγοντα και τη βοήθεια του κοινού; Όχι. Μάλλον το λέει γιατί όσο η εργατική τάξη παραμένει παθητικός θεατής των εξελίξεων, θα είναι απλώς «κοινό» κι όχι τάξη για τον εαυτό της. Αν είναι πάντως να επισκιάζει και την πρωτομαγιά η βαρουφακιάδα, χίλιες φορές καλύτερα τα διαχρονικά ρεπορτάζ για τους γνωστούς-άγνωστους μπαχαλάκηδες και το εθιμοτυπικό νταβαντούρι στα εξάρχεια.

Να δούμε… να δούμε στο…
Από τα άλλα στιγμιότυπα της ημέρας ξεχωρίζουν:
-η αρκετά πρωινή δική μας συγκέντρωση (πορεία έκαναν μόνο οι προσυγκεντρώσεις) που τελείωσε την ώρα που άλλοι ξυπνούσαν για να παν στις δικές του συγκεντρώσεις. Πολύ πιο ξεκούραστα από εκείνη τη χροιά που η πορεία ξεκίνησε από το πεδίο του άρεως, για να καταλήξει στην ισραηλινή πρεσβεία.

-Μπορεί χτες να μην κυκλοφορούσε ρίζος, αλλά οι σφοι είχαν φρέσκο οδηγητή μαΐου και το τριπλό cd του παμε, που αν κρατούσε κανείς στατιστικά, μπορεί να γινόταν και πλατινένιο. Και καπελάκι παμε, που δε συγκρίνεται όμως με το μεγάλο κυβερνητικό καπέλωμα της πρωτομαγιάτικης πορείας στα κανάλια από το υπουργικό συμβούλιο και τον τηλεαστέρα του.

-η διεθνιστική νότα από διάφορους γάλλους, με συνθήματα αλληλεγγύης στον ελληνικό λαό. Οι οποίοι ήταν είτε χύμα –και διάχυτοι σε όλες τις πορείες- είτε του mjc (κίνημα νέων κομμουνιστών) είτε της (πιο ρεφορμιστικής κι από τη cgt) φορς ουβριέρ, που μας δίνει τα αρχικά fo, όπως στα φο μπιζού και σε κάθε τι φο, δηλ ψεύτικο. Και η παρουσία μιας παρέας κούρδων ή τούρκων με μια κόκκινη σημαία που απεικόνιζε τον ήρωά τους, ιμπραήμ καραπακάι ή κάπως έτσι. Αργότερα μάθαμε και για τη ματοβαμμένη πρωτομαγιά των συμπατριωτών (;) τους στην πλατεία ταξίμ.


Η παρουσία με διακριτό μπλοκ εργαζομένων στα μικέλ, κάτεργο στο οποίο απαγορεύεται από την εργοδοσία η σύσταση σωματείου. Των εργαζομένων στην κόκα-κόλα, που ο αντιπρόσωπός τους σε μια αποστροφή της ομιλίας του, είπε ότι δε θα είχαν αντέξει τόσους μήνες χωρίς το παμε και τη στήριξή του –κι ας στέλνουν παντού, σε όλες τις συγκεντρώσεις, τους δικούς τους και τα μπαλόνια τους.
Και ο υπέροχος εισοδισμός της τροτσκιστικής ομάδας ελλάδας (σπαρτακιστές) που πουλούσε τις ανακοινώσεις της προς είκοσι λεπτά, βάζοντας μπροστά το προεκλογικό υλικό της, με το σύνθημα «ψήφο στο κκε, καμία ψήφο στο σύριζα», για να προκαταλάβουν θετικά το… κοινό τους –όπως θα έλεγε κι ο βαρουφάκης. Είναι οι ίδιοι που ένα χρόνο πριν καλούσαν τον κόσμο να ψηφίσει κουκουέ στις ευρωεκλογές, αλλά όχι τον ντουνιαδάκη.
Κάτι αντίστοιχο πρέπει να είχαμε και στη λδ του βορρά με τη συμπαθή κακκε και το σύνηθες μονομελές κλιμάκιό της.

Η ωραία γενική «του σικάγου» σε κάποιο υλικό της πορείας μας. Παλιότερα μάλιστα πρέπει να το έλεγαν και «τσικάγο» οι δικοί μας. Εχθρός του καλού είναι το καλύτερο και του καλύτερου το (προλε)καλτ.

ποιος θα πρωτομπεί (ναι αλλά πού;)
 Η αφίσα μιας διάσπασης της δακε με τον χάρτη της ελλάδας, που «όσο κι αν τη ματώνουνε, εμείς δε γονατίζουμε». Το σύνθημα-στόχο προς διεκδίκηση της γσεε για ανάπτυξη! Και την αφίσα-κάλεσμα του σύριζα, που είναι μια ομορφιά αλλά πιθανότατα χρήζει ξεχωριστής ανάλυσης-ανάρτησης.

Το αξιολύπητο θέαμα στη συγκέντρωση της γσεε (πώς να χάσεις τριήμερο με τόσο ωραίο καιρό), που δε θα έκλεινε καλά-καλά το δρόμο χωρίς κάποια ενιαιομετωπικά, τροτσκιστικά σωσίβια.

Κλαυθμώνος 10 πμ. Η πλατεία ήταν γεμάτη...
Πρώτη μαΐου
και στην κλαυθμώνος
τρεις και ο κούκος, η ντροπή των εργατών

Πολύ καλύτερη εικόνα είχε η συγκέντρωση του μουσείου. Ενώ ενδιάμεσα μπήκαν σφήνα κάποια μεμονωμένα μπλοκ (πχ της μαρς) που αγωνιούσαν να παίξουν το ρόλο της συγκολλητικής ουσίας και να ενώσουν τις πορείες, δύο σε ένα, vidal sasoon.

Σάββας με καπελάκι, αλλά χωρίς καπέλωμα
Αλλά η συμμετοχή γενικά ήταν κάπως μειωμένη σε σχέση με τα τελευταία χρόνια. Και αυτό δείχνει μια γενικότερη κατάσταση, που θα μας προβληματίσει πιο αναλυτικά σε κάποιο άλλο κείμενο.

Να δούμε, να δούμε…
α ναι, να δούμε στο ελικόπτερο ποιος θα πρωτομπεί.
Ελικόπτερο; Ένα βουητό σκέπασε τις φωνές μας, καθώς πετούσε πάνω από τα κεφάλια μας ένα ελικόπτερο της αστυνομίας.

Τι έγινε ρε παιδιά; Τι κάνει η αριστερή κυβέρνηση; Και ποιος θα μπει τελικά στο ελικόπτερο; (ΟΥΣΤ).


Παρασκευή 1 Μαΐου 2015

Πρωτομαγιά

"Ο Γιώργης ο «Σίσυφος»"
Στίχοι - Μουσική: Υπεραστικοί
Ενορχήστρωση - Κιθάρα - Τζουράς: Αντώνης Σιδερίδης
Κοντραμπάσο - Λαούτο: Κώστας Σταυρόπουλος
Βιολί: Χρήστος Δαλιάνης
Ηχοληψία-Μίξη: Γιωργής Νταβαρίνος
Video Editing: Κώστας Revolted




Ο Γιώργης ο «Σίσυφος»

Πες μου, ρε Γιώργη, τι 'ναι αυτό στην πλάτη σου,
πες μου, αδερφέ μου, κι άσε το γινάτι σου.
Πάνω σου πέφτει, πλάκωσε το σώμα σου,
Γιώργη, αδερφέ μου, και κοιτώ το πτώμα σου.

Στα δύσκολα που περπατώ, ανήφορο ανεβαίνω,
χρονάκια αμέτρητα μετρώ στο βάσανο που φέρνω.
Απ' τ' άγριο το χάραμα μέχρι να πέσει ο ήλιος,
βαραίνει απά στην πλάτη μου, πώς να βαδίσω ίσιος;

Ώχου, ρε Γιώργη, βάσανο, αδερφάκι μου
και σου μιλάω, ίδιο το μεράκι μου.
Μας έχουν ρίξει μέσα στ' άγρια κύματα
και 'μεις μετράμε μόνο τα χτυπήματα.

Μέρα και νύχτα αγκομαχώ, το βάρος φορτωμένος
και 'κει που λέω πως τέλειωσε απ' την αρχή ο καημένος.
Απ' την κορφή τ' ανήφορου για τα ριζά μας σπρώχνουν,
ετούτο το μαρτύριο για τους εργάτες το 'χουν.

Γιώργη, αδερφέ μου, τι έχουμε να χάσουμε;
Μες στον νταλκά μας κοίτα μη γεράσουμε.
Γιώργη, στο λέω, στέγνωσε το δάκρυ μου,
γίνηκε σπίθα τώρα μες στη στάχτη μου.

Χωρίς εσένα και εμέ, γρανάζι δεν γυρίζει,
ο αφέντης που φορτώθηκες απ' το αίμα σου κερδίζει.
Χωρίς εμένα και εσέ, γρανάζι δεν γυρνάει,
τ' αφεντικό που κουβαλώ στο διάβολο να πάει.
Είναι το βάρος του σκουριά, κροτάλισμα αλυσίδας,
στην πλάτη τον σηκώνουμε, χωρίς το χάδι ελπίδας.
Όταν διψάμε, ξεδιψά, πεινάμε όταν χορταίνει,
ανάσα αν βρούμε, ασφυκτιά, σαν σηκωθούμε τρέμει.

υπεραστικοί

Εργατική Πρωτομαγιά 2015

Πέμπτη 1 Μαΐου 2014

Μέρα Μαγιού

Την πρωτομαγιά άλλοι τρέχουν να πιάσουν μια (ακόμα) χαμένη άνοιξη που δεν τους αγγίζει, με πικ-νικ, μπάρμπεκιου κι άλλα πατροπαράδοτα έθιμα· εάν δε δουλεύουν δηλ, γιατί η μέρα δεν ανήκει στις επίσημα αναγνωρισμένες αλλά στις κατ’ έθιμο αργίες, που είναι λέει στη διακριτική ευχέρεια του «εργοδότη» να σου τις δώσει –ένα από τα πολλά παράπλευρα καλούδια του μνημονίου. Και άλλοι τρέχουμε στους δρόμους, με τρία κόκκινα γράμματα, να βρούμε την χαμένη συνείδηση της τάξης μας. Κάποιοι θυμούνται τον Αιρτον Σένα, που πριν από είκοσι χρόνια πήρε αντί για την καταραμένη στροφή την ευθεία οδό για το πάντοκ της ιστορίας. Κι άλλοι πάλι σκεφτόμαστε το Γιάννη Ρίτσο, που γεννήθηκε τέτοια μέρα, 105 χρόνια πριν κι έφυγε Νοέμβρη του 90’ –υποψιασμένος για αυτά που θα ακολουθούσαν, αλλά χωρίς να προλάβει να δει το τέλος (της ιστορίας)- συνδέοντας το όνομά του με τον επιτάφιο και το Μάη της Θεσσαλονίκης, τον κόκκινο Μάη του Σικάγο και της αντιφασιστικής νίκης των λαών.



Και το ‘χε καμάρι που ‘χε γεννηθεί τέτοια μέρα, για αυτό και δε δέχτηκε να μετατοπίσει χρονικά τα γενέθλιά του με την υιοθέτηση του καινούριου ημερολογίου και τα γιόρταζε πάντα πρωτομαγιά. Πώς να μη μας πούνε μετά δηλ παλαιοημερολογίτες κομμουνιστές, σφε, οι ρεβιζιονιστές της νέας τάξης πραγμάτων που γιόρταζαν την πτώση του υπαρκτού;



Όλα αυτά τα ακούσαμε χτες στην εκδήλωση της σπουδάζουσας της Πάτρας –που έχει μια σταθερή δυναμική τα τελευταία χρόνια κι η Πανσπουδαστική κοντράρει σχεδόν στα ίσια τη ΔΑΠ, απειλώντας να την εκθρονίσει φέτος υπό προϋποθέσεις. Και τα ακούσαμε από την κόρη του μεγάλου ποιητή, την Έρη Ρίτσου, που είναι φέτος στο ευρωψηφοδέλτιο του κόμματος. Και η οποία μεγάλωσε όπως λέγαμε σε μια οικογένεια, όπου ο πατέρας της ήταν περήφανα γεννημένος την εργατική πρωτομαγιά, η μάνα της η Φαλίτσα είχε γενέθλια ανήμερα της επετείου της οκτωβριανής επανάστασης (7 Νοέμβρη), ενώ η ίδια ήταν γεννημένη την επάρατο 4η Αυγούστου, με τη δικτατορία του μεταξά.



Η 'Ερη Ρίτσου κέρδισε από το πρώτο λεπτό, όχι μόνο εμένα, αλλά και όσους άλλους βρέθηκαν στο αμφιθέατρο της πρυτανείας και γοητεύτηκαν από το λόγο, τον τρόπο της και το περιεχόμενο όσων έλεγε. Και λέω από το πρώτο λεπτό, γιατί ανέβηκε στο βήμα, χωρίς να έχει καν γραπτές σημειώσεις, πήρε το μικρόφωνο στα χέρια, για να μην το έχει «έτσι παλουκωμένο» και την εγκλωβίσει, και ήθελε να (μπορούσε να) υπάρχει κι ένα ακόμα μικρόφωνο στο ακροατήριο, για να υπάρχει άμεση, ζωντανή επαφή, για να σπάσει το από καθέδρας και να βάλει στην εξίσωση το κοινό, με ενεργό ρόλο, περίπου σαν μπρεχτικό θεατρικό έργο με αποστασιοποίηση. Για ν’ ακολουθήσει ένας προφορικός χείμαρρος που είναι δύσκολο να συμπυκνωθεί στις όχθες ενός κειμένου, χωρίς να χαθεί κάτι από την ορμή και τη δροσιά του, ή από τα μέρη που πρόλαβε να περάσει.



Όπως την πολιτική ταυτότητα του πατέρα της και την προσπάθεια που κάνουν πολλοί να τον βάλουν σε ένα χειρουργικό τραπέζι, για να κρατήσουν τα κομμάτια που θέλουν και να πετάξουν ό,τι δεν τους συμφέρει. Αλλά δεν πρέπει να τσιμπάμε, γιατί τα «τρία κόκκινα γράμματα» του ποιητή, μιλάνε από μόνα τους και εννοούν ΚΚΕ, όχι BBQ για το μπαρμπεκιού πχ –για να θυμηθούμε και αυτούς που θέλουν να πιάσουν διαφορετικά το Μάη.



Πρέπει αντιθέτως να πλατύνουμε την έννοια του κομμουνιστή, που παλεύει κάθε μέρα με τον εαυτό του. Και το βασικό του γνώρισμα δεν είναι ο αφηρημένος ουμανισμός, αλλά μια διαρκής διαδικασία γίγνεσθαι, διαμόρφωσης, που τίποτα δεν της είναι ξένο· ούτε ο έρωτας, ούτε το πάθος, ούτε βέβαια οι υπαρξιακές αναζητήσεις –γιατί αν δεν αναρωτηθεί ο κομμουνιστής «ποιος είμαι» και «τι θέλω», ποιος θα το κάνει αλήθεια;



Κι ο Ρίτσος ακριβώς επειδή είναι κομμουνιστής, έχει ανησυχίες και γράφει ποιήματα σαν τον Ορέστη και την Ισμήνη, όπου σκάβει τα θεμέλια της ηρωίδας Αντιγόνης με τα πρέπει, ανατρέπει τα αρχαία πρότυπα και κάνει πολλούς να αναρωτηθούν αν είναι όντως κομμουνιστής αυτός που τα γράφει. Οι άνθρωποι όμως δεν είναι ρομποτάκια, αλλά πολύπλευρες προσωπικότητες που ενσωματώνουν πολλά στοιχεία στην πολιτισμική τους ταυτότητα. Ο Ρίτσος πχ, αν και άθεος, έχει έντονα παιδικά βιώματα από την ορθόδοξη παράδοση κι αντλεί στοιχεία από αυτήν, ενώ στις δύσκολες στιγμές βρίσκει πάντα καταφύγιο στη δημοτική παράδοση και τον δεκαπεντασύλλαβο.



Ο προβληματισμός του δε σταματά πχ στα «Επικαιρικά» και την πρακτική του συμβολή στο κίνημα, αλλά καλύπτει όλο το ανθρώπινο φάσμα –«ψωμί και τριαντάφυλλα», όπως έλεγε ένα παλιό σύνθημα. Κι ο λυρισμός του όμως, πχ για «το κυκλάμινο στη σχισμάδα του βράχου» δεν εστιάζει απλά σε ένα ωραίο λουλουδάκι, όπως σημειώνουν μερικά εγχειρίδια, αλλά στην αγάπη και τον αγώνα για τη ζωή. Ο επιτάφιος δεν είναι ένας μοιρολατρικός θρήνος της μάνας για το χαμό του γιου της, καθώς τελικά παίρνει το όπλο του και τη θέση του στη μάχη. Κι εδώ φαίνεται η δύναμη της μελοποίησης, που ‘ναι ευχή και κατάρα από μια άποψη, γιατί βάζει την ποίηση σε πολλά σπίτια, όπου δε θα έμπαινε αλλιώς, αλλά ύστερα πολλοί νομίζουν λανθασμένα πως γνωρίζουν ολόκληρο το έργο, χωρίς να μπούνε στον κόπο να το διαβάσουν ως το τέλος. Αλλά κι αυτός ο χριστιανός άφησε οκτώ χιλιάδες έργο πίσω του και είναι πρακτικά αδύνατο να έχεις συνολική εικόνα, οπότε είναι προτιμότερο να μελετήσεις κάποια επιλεγμένα έργα στο σύνολό τους, παρά να διαβάσει λίγο απ’ όλα και να μην κατέχεις τίποτα.



Όταν της μετέφεραν την άποψη (μιας εκπαιδευτικού νομίζω), ότι ο ρίτσος στην «τέταρτη διάσταση» απορρίπτει και αποκηρύσσει την ιδεολογία του, αρχικά κρατήθηκε να μην κάνει μια παλινδρομική χειρονομία –γιατί είναι κι υποψήφια ευρωβουλευτής και τώρα μετράνε αυτά- αλλά μετά δεν άντεξε κι είπε πως αυτά είναι «παπαριές», με το συμπάθιο –άντε να το πω πιο.. καλλιτεχνικά, ανοησία. Κι όταν της μετέφεραν κάτι άλλο αντίστοιχο, που το ‘πε κάποια που δήλωνε αριστερή, απάντησε πως κι αυτή μπορεί να δηλώσει δίμετρη, ξανθιά Σουηδή αλλά αυτό δε σημαίνει κάτι. Παλιά δήλωναν σοσιαλιστές, σου λέει. Κι αυτή θυμάται κάτι πράσινους, γυαλιστερούς πασόκους να φωνάζουν χαρούμενοι επί Ανδρέα «ο αγώνας τώρα δικαιώνεται» και εμάς να απαντάμε: ο αγώνας πάντα συνεχίζεται. Γιατί είναι μια συνεχής διαδικασία, που μπορεί να μη φέρνει πάντα άμεσα αποτελέσματα, ως προς τους στόχους που βάζουμε, αλλά είναι απαραίτητη για να πάμε ένα βήμα μπροστά ή να μην πισωγυρίσουμε.



Κι η στρατευμένη τέχνη; Μα ως ένα βαθμό κάθε στάση είναι πολιτική και στρατευμένη. Το απολιτίκ δεν υφίσταται ούτε στη ζωή –γιατί εσύ γλυκιά μου, μπορεί να σιχαίνεσαι τους πολιτικούς, αλλά κυβέρνηση θα βγει ούτως ή άλλως και θα μας τη φορέσει σε όλους ανεξαιρέτως- ούτε προφανώς και στην τέχνη –γιατί αν κάποιος θέλει να μας δείξει πόσο ευαίσθητη ψυχή είναι, επειδή του αρέσουν ο ήλιος και τα φεγγάρια, την ίδια στιγμή μένει εντελώς αναίσθητος με αυτόν που δεν έχει να φάει δίπλα του· κι όταν εμείς του δείχνουμε τα γήινα, τη φτώχεια και την αδικία, αυτός είχε μείνει να κοιτάζει το φεγγάρι.



Είπε πολλά ακόμα.

Για τη σονάτα του σεληνόφωτος και μια λανθασμένη εκτίμηση του λίνου πολίτη (που ήταν μεγάλη μορφή, αλλά δεν ήταν ‘ειδικός ριτσολόγος’)· και για τη «γαλλίδα κυρά-Nίτσα» που πήγε υποτίθεται στον Αραγκόν και του ‘πε τάχα: ξέρεις Λουί, δεν είναι έτσι που το κατάλαβες το ποίημα.

Για το πρόβλημα κατανόησης του λαού με τον ποιητή, που δεν πρέπει ωστόσο να κάνει εκπτώσεις στο έργο του, αλλά να του δώσει τα φώτα του, για να γίνει εγγράμματος. Για τους πολλούς τρόπους που υπάρχουν να κρατήσεις τα παιδιά του λαού αμόρφωτα –κι ένας εγγυημένος είναι, όπως τώρα, να τα βομβαρδίσεις με ασύνδετες πληροφορίες, για μη συγκρατήσουν τίποτα.

Για το όργανο της λέξης, που χωρίς αυτό χάνεται κι η σκέψη. Και για κάτι 15χρονα που πέτυχε στις συγκοινωνίες και σχολίαζαν –τρόπος του λέγειν- μια ωραία κοπέλα που είχαν δει. Και δεν έλεγαν για τις καμπύλες της και πόσο κούκλα ήταν, αλλά σε κάθε τρεις λέξεις, οι δύο ήταν: μαλάκα, γκόμενα – λέξη, μαλάκα, γκόμενα – λέξη…



Και να φανταστείς πως δε μίλησε πολλή ώρα, γιατί έβλεπε πως είχαμε αρχίσει να πεινάμε. Ήταν όμως αρκετή για να μας κερδίσει και να διαπιστώσουμε πως η Έρη Ρίτσου δεν έχει μείνει αρνητικά προσκολλημένη στη σκιά του πατέρα της, ούτε χρησιμοποιεί το όνομά του για να αναδειχθεί, αλλά φέρει κάτι από την ποιητική του αύρα –αν και αυτή ασχολήθηκε με πεζογραφία, γιατί η φλέβα ήταν μεγάλη και στέρεψε στον πατέρα, χωρίς να πάει παρακάτω. Και πως δεν έρχεται στο ψηφοδέλτιο του κκε για να του δώσει απλώς ένα άλλοθι συνεργασίας με κόσμο πέρα από τη στενή του επιρροή, αλλά για να μεταφέρει αυτή τη δροσερή αύρα.



Αν λοιπόν βρείτε την ευκαιρία τις επόμενες μέρες, σε κάποια εκδήλωση, να τη δείτε από κοντά και να έρθετε σε επαφή μαζί της, μην την αφήσετε να πάει χαμένη.

Παρασκευή 3 Μαΐου 2013

Τώρα είναι καιρός

Τι σημαίνει πρακτικά η φράση «κόμμα παντός καιρού»;
Έχεις όλο τον χρόνο να το σκεφτείς και να το φιλοσοφήσεις στην πορεία της πρωτομαγιάς (όπου άλλοι τιμάν το σικάγο και τους διακόσιους της καισαριανής, κι άλλοι την εξοχή, τον άιρτον σένα, ή στην καλύτερη τον αλέκο παναγούλη), καθώς στέκεσαι μες στο λιοπύρι και λιώνεις για μια θέση στον ήλιο –που αυτή τη φορά υπάρχει για όλους. Κι έχεις την ευκαιρία να συγκεντρωθείς για να βγάλεις το νόμο του μέρφι σχετικά με τις πορείες και τις καιρικές συνθήκες, που λέει περίπου τα εξής:

Εάν τη μέρα της πορείας, ή του φεστιβάλ, υπάρχει στον ορίζοντα ένα μοναχικό, ακίνδυνο συννεφάκι, αυτό θα φωνάξει μες σε λίγα λεπτά τους φίλους του και θα γίνει απειλητικό. Και αν τελικά δε βρέξει, θα έχει τρομάξει τον πολύ κόσμο να μην έρθει. Εάν πάλι βρέξει, τότε θα φυσάει ταυτόχρονα, για να έρχεται το νερό απ’ όλες τις κατευθύνσεις και να μην χρησιμεύουν σε τίποτα απολύτως οι ομπρέλες, εκτός από το να σου προβάλλουν αντίσταση, ενώ περπατάς –όταν δεν αχρηστεύονται εξ αρχής στον άνεμο που τις λυγίζει. Έτσι γυρίζεις σπίτι και νιώθεις την ανάγκη να σε πάρεις και να σε απλώσεις με μανταλάκια, μαζί με τα υπόλοιπα ρούχα που στεγνώνουν.
Ενώ όταν έχει ζέστη, ο κόσμος κρύβεται σε όποια σκιά βρει και ξαφνικά γίνεται διπλάσιος, μόλις τελειώνει η συγκέντρωση κι αρχίζει η πορεία. Εκεί που ο ιδρώτας γίνεται ένα με τη λαϊκή οργή και ξεχύνεται σαν ποτάμι χειμαρρώδες, που δε γυρίζει πίσω πια.

Και αν χιονίζει, και αν βρέχει, και αν φυσάει, πάλι ο σύντροφος αντέχει. Σαν το αγριολούλουδο, που περιμένει, ακόμα τούτη η άνοιξη, να ανθίσουν οι καρποί του. Πριν τις εκλογές είχε προειδοποιήσει το λαό πως έρχεται θύελλα και πως για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή, γιατί η έφοδος προς τον ουρανό δε θα ‘ναι ένας απλός περίπατος στη λιακάδα. Αλλά αυτός μας περνά για μετεωρολόγους κι αναρωτιέται γιατί δε βάζουμε κάνα ωραίο κοριτσάκι με μίνι φούστα να τα πει, αντί για την αλέκα και τον κουτσούμπα, για να βελτιωθούμε επικοινωνιακά. Ενώ αυτά που του λέμε είναι πολύ βαριά και μακροσκελή για τις αντοχές του και του φαίνονται σαν τα δελτία καιρού του αρναούτογλου στην ετ3 και τους λόγους του φιντέλ στον οηε.

Γι’ αυτό αναπολεί τον πράσινο ήλιο της αλλαγής, που μας κατάκλεψε τα συνθήματα και τη βάση των παλιών εαμιτών. Και σήμερα ψηφίζει όσους του υπόσχονται μια σύντομη και εύκολη επιστροφή στο καλοκαίρι των αναμνήσεών του, προ κρίσης. Καταλαβαίνει πολλές φορές πως τον ταΐζουν με ψεύτικα μεγάλα λόγια, αλλά υποκύπτει στα ψευτοδιλήμματα και συμβιβάζεται μοιρολατρικά με τη λογική «στην αναβροχιά, καλό είν’ και το χαλάζι». Ενώ παράλληλα χάφτει αμάσητους τους αστικούς μύθους που του σερβίρουν για το κόμμα –απ’ τις μετοχές στο γερμανό, μέχρι τα κότερα του χαρίλαου. Αλλά καθαρός ουρανός, αστραπές δε φοβάται..

Το κόμμα κουβαλά συλλογικά τις καλύτερες παραδόσεις των σοβιετικών, που έχουν ατσαλωθεί στο λιοπύρι της ταξικής πάλης, της επανάστασης και του πολέμου. Αλλά μετά έζησαν την φρούδα άνοιξη της πράγας, το σύντομο καλοκαίρι όπου έτρωγαν απ’ τα έτοιμα υποτιμώντας την υποδιαίρεση Ι, το μελαγχολικό φθινόπωρο της μπρεζνιεφικής εποχής και τη βαρυχειμωνιά της αντεπανάστασης, όπου σκορπίσαμε στους πέντε ανέμους της αλλαγής και της περεστρόικα. Δεν πρόσεξαν τα συννεφάκια –που συμβόλιζαν τις μη ανταγωνιστικές αντιθέσεις, όπως έλεγαν οι κινέζοι- και τα άφησαν να συσσωρευτούν και να ξεσπάσουν σε καταιγίδα.

Ο καιρός εξάλλου είναι μια βασική παράμετρος της παραγωγής, που δεν είναι εύκολο να προβλεφθεί και να συνυπολογιστεί στον κεντρικό σχεδιασμό, δυσκολεύοντας έτσι την πλήρη κοινωνικοποίηση του αγροτικού τομέα –μέχρι να περάσουμε απ’ τη γεωπονία στην υδροπονία κι αεροπονία. Οι σοβιετικοί βέβαια είχαν μετρήσει βήματα σε αυτό τον τομέα και μπορούσαν να διαλύσουν τα σύννεφα για να μη βρέξει τη μέρα των μεγάλων παρελάσεων ή κατά την διάρκεια των ολυμπιακών αγώνων της μόσχας. Τα άφησαν όμως να μαζεύονται σε άλλους νευραλγικής σημασίας τομείς, όπου δεν αρκούσε ένας βομβαρδισμός και μια τεχνητή βροχή, για να τα διαλύσουν.

Σε ένα πρόσφατο φύλλο του πριν ο συντάκτης του αναρωτιόταν αθώα: «κόμμα παντός καιρού ή μήπως εκτός καιρού;» υπονοώντας σαφώς το δεύτερο. Τον κακό του τον καιρό. Αλλά αν το πνεύμα των καιρών είναι να μη μιλάμε για τη δικτατορία του προλεταριάτου και για τη θετική πείρα του υπαρκτού και των επαναστάσεων του εικοστού αιώνα· ή αν επιτάσσει να προβάλλουμε εύκολες, μεσοβέζικες λύσεις εδώ και τώρα, αντί να «τα παραπέμπουμε όλα στην δευτέρα παρουσία του σοσιαλισμού»· αν με άλλα λόγια το πνεύμα της εποχής είναι η υποταγή σε πτυχές της αντεπανάστασης και στην πίεση για ενσωμάτωση… τότε είναι τιμή για ένα κόμμα να είναι «εν γένει εκτός τουκλίματος». Και να το θεωρούν άκαιρο, εκτός τόπου και χρόνου, ενώ μιλάει για το σοσιαλισμό, που είναι πιο επίκαιρος από ποτέ στις μέρες μας.

Σήμερα λοιπόν καλούμαστε να ανακαλύψουμε αν υπάρχει ζωή μετά το σοβιετικό ήλιο που έδυσε και φώτιζε σα φάρος τις επαναστατικές προσπάθειες σ’ όλο τον κόσμο, χωρίς να νοσταλγούμε ρομαντικά τον παλιό καλό καιρό. Οι μεταμοντέρνοι καιροί που ζούμε δεν είναι μενετοί για τους επαναστάτες, που αντιμετωπίζουν ακραία καιρικά φαινόμενα αντεπανάστασης. Αλλά ο βρεγμένος των ανατροπών, τη βροχή δε φοβάται. Μπορεί οι συνθήκες να μη φαντάζουν ακόμα ώριμες, αλλά ξέρουμε ότι καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα κακοπούλια. Ξέρουμε δηλ πως θα γυρίσει ο τροχός της ιστορίας, για να κυβερνήσει κι ο φτωχός. Και θα ‘ρθουν καιροί ευτυχισμένοι, σκλάβοι δε θα είναι πλέον οι λαοί.

Σήμερα ο καπιταλισμός φανερώνει σε κάθε πτυχή της καθημερινής ζωής τη σαπίλα του. Η αστική τάξη λυσσομανάει εν μέσω κρίσης, για να διαφυλάξει τα κέρδη της. Κι ο κόσμος γυρίζει την πλάτη και φτύνει το πολιτικό σύστημα, που νομίζει πως ψιχαλίζει. Σήμερα έχει έρθει η ώρα να σπάσουμε το απόστημα της εκμετάλλευσης και να κάνουμε το άλμα στο βασίλειο της ελευθερίας.

Τώρα είναι καιρός…

Δευτέρα 2 Μαΐου 2011

Λένιν πρωτομάστορα

Πρώτο και καλύτερο απ’ όσα έγιναν στην αθήνα ήταν οι γνωριμίες από τη blogόσφαιρα. Αλλά όπως γνωρίζει κάθε διαλεκτικός –σκληρός ή μη- ουδέν καλό αμιγές κακού –κι αντιστρόφως. Ο διαδικτυακός υπόκοσμος υποκαθιστά σταδιακά την πραγματική ζωή, από τις κοινωνικές σχέσεις μέχρι τα κινήματα και τις εξεγέρσεις, που ως γνωστόν ξεκινάνε από το facebook. Αλλά οι κλασικοί στην εποχή τους δεν ήταν σε θέση να προβλέψουν την ύπαρξη χώρων κοινωνικής δικτύωσης και το ρόλο τους στο επαναστατικό προτσές. Ο οποίος μπορεί να είναι αντιδραστικός, σαν το ασφαλίτικο φακέλωμα, αλλά και θετικός ενίοτε, πχ σε περιπτώσεις χαρτογράφησης. Βλέπε αναλυτικά και το έργο του βλαδίμηρου περί δίκαιου κι άδικου φακελώματος. Κι έτσι, ο νέος αυτός κόσμος (που δεν είναι γενναίος, αλλά εφιαλτικός σαν αυτόν του χάξλεϊ) εγκλωβίζει στον ιστό του σαν κονκισταδόρ τους επίδοξους κολόμβους που τον ανακαλύπτουν.

Ας παίξουμε λίγο ακόμα με τις λέξεις. Ο πρώτος κόσμος της δύσης ρουφά τους πόρους του τρίτου και του επιστρέφει ένα μικρό κομμάτι ως ανθρωπιστική βοήθεια. Κι ο πάλαι ποτέ υπαρκτός δεύτερος μας άφησε χρόνους και καιρούς. Μαζί κι ένα τεράστιο κενό που το κάλυψε ο διαδικτυακός υπόκοσμος. Το διαδίκτυο υποκαθιστά τον υπαρκτό και καθιστά αναχρονισμό τα πνευματικά δικαιώματα και την ιδιοκτησία. Κάποιοι λένε μάλιστα ότι είναι ένα βήμα προς τις κομμουνιστικές σχέσεις παραγωγής.
Υπερβολές, θα πει κάποιος. Ναι, αλλά δεν είναι τυχαίο εκείνο το σηματάκι των linux με το σφυροδρέπανο.

Ή εκείνη η προειδοποίηση των αμερικάνικων αρχών, ότι κατεβάζοντας τζάμπα υλικό (μουσική, ταινίες κτλ) από το ίντερνετ, κατεβάζουμε τον ιό του κομμουνισμού.

Και δεν τον πιάνουν και τα αντι-virus. Τόσο ύπουλος είναι.

Ο δικός μας δεύτερος κόσμος –ακόμα και πρώτος σε κάποιους τομείς, ιδίως σε αυτούς που καθορίζουν την πραγματική ποιότητα ζωής- ήθελε να γίνει πρώτος σε όλα. Αλλά κυρίως ήθελε να επικρατήσει παγκόσμια, για να γίνει όλος ο κόσμος πρώτος, χωρίς ιμπεριαλισμό κι εξαρτήσεις. Σαν το ανέκδοτο με τον λένιν στο τρένο που τον ρωτήσανε γιατί ταξίδευε πάντα πρώτη θέση κι αυτός τους απάντησε: μα εμείς θέλουμε να καταργήσουμε την τρίτη θέση, όχι την πρώτη.

Η μόσχα ήταν η πρωτεύουσα του κομμουνισμού και το κκσε πρωτεργάτης της οικοδόμησής του. Κάποιοι έλεγαν ότι ο σοβιετικός σοσιαλισμός ήταν και ο πρώτος, χωρίς στρεβλώσεις και αντιφάσεις. Αλλά αυτή η ανάλυση είναι απλοϊκή και δεν εξηγεί γιατί χάσαμε.

Η όξυνση του ανταγωνισμού με τους ιμπεριαλιστές ευνόησε την τυπική (αμερικάνικη) λογική, ο πρώτος είναι τα πάντα, ο δεύτερος δεν είναι τίποτα. Εμείς απαντήσαμε με το γνωστό ανέκδοτο για το σοβιετικό τύπο που καλύπτει τον αγώνα δρόμου μεταξύ ενός σοβιετικού κι ενός αμερικάνου δρομέα, όπου νίκησε ο δεύτερος.
Την επόμενη μέρα τα πρωτοσέλιδα έγραφαν: μεγάλη επιτυχία του σοβιετικού αθλητή, τερμάτισε δεύτερος. Μόλις προτελευταίος και καταϊδρωμένος ο αμερικανός συνάδελφός του.

Κάπως έτσι έγινε και στο πρωτάθλημα της ιστορίας. Υπάρχει όμως κι η άποψη που λέει ότι θα βγαίναμε νικητές στην κούρσα με τον ιμπεριαλισμό, μόνο αν σταματούσαμε να τρέχουμε προς την ίδια κατεύθυνση. Δε θα μπορούσαμε ποτέ πχ να νικήσουμε τους αμερικάνους στη κούρσα των εξοπλισμών, γιατί ο ιμπεριαλισμός τρέφεται από τον πόλεμο κι από το εμπόριο όπλων του στρατιωτικο-βιομηχανικού μπλοκ, ενώ εμείς ξοδεύαμε πολύτιμους πόρους, τους οποίους τους στερούμασταν κάπου αλλού.
Δεν είναι πάντα στο χέρι μας όμως να επιλέξουμε ποια κούρσα μας βολεύει να τρέξουμε. Άσε που με την κλασική γκαντεμιά του κομμουνιστή, μπορεί να τρέχαμε μόνοι μας και να βγαίναμε πάλι δεύτεροι.

Πριν βγάλουμε κουτσάλογο τη σοβιετία και την κλείσουμε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, πρέπει να πάρουμε υπόψη από πού ξεκίνησε και πού έφτασε. Είχε να καλύψει μια χρονική απόσταση ενός αιώνα σε μια δεκαετία, σα να λέμε εκατό μέτρα μέσα σε δέκα δεύτερα, όπως ο βαλερί μπορζόφ. Μόνο που δεν ήταν ένα απλό σπριντ, αλλά απόσταση μαραθωνίου. Κι όταν μπήκαμε στην τελική ευθεία, μετά από τόσα ζιγκ-ζαγκ της ιστορίας, ήμασταν πλέον εξαντλημένοι. Ενώ οι άλλοι είχαν φρέσκο άλογο, που δεν είχε υποστεί φθορές από το δεύτερο παγκόσμιο.

Ο υπαρκτός αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία, ίσως και περισσότερες. Η σοβιετία ήταν απλώς η πρώτη προσπάθεια, με τα λάθη και την απειρία του πρωτάρη που βαδίζει σε πρωτόγνωρα κι απάτητα μονοπάτια. Πονάει πάντα η πρώτη φορά. Αλλά παραμένει η πρώτη μας αγάπη και παντοτινή. Σαν την ίον αμυγδάλου του παυλίδη (όχι του σοβιετικού κυριούλη, του άλλου).

Η ιστορία δεν τελείωσε. Αυτή ήταν μόνο η πρωτολογία της εργατικής τάξης. Την τελευταία λέξη θα την πουν οι λαοί. Και θα έχουν σύμμαχό τους τη γνώση από τα λάθη του παρελθόντος. Αυτό ήταν το αντάλλαγμα για την απώλεια του σοβιετικού παραδείσου, όταν τους γέλασε με τις βιτρίνες του ο κατηραμένος όφις του καπιταλισμού. Και ποια ήταν η κερδισμένη γνώση; Η υποδιαίρεση Ι; Ο στάλιν; Η κροστάνδη;
Ελάτε, ξέρω ότι το μυστικό κρύβεται σε μια λέξη. Μην το πάρετε μαζί σας. Βα-ζε-λί-νη...

Σήμερα υπερασπιζόμαστε κριτικά το σοσιαλισμό που (πρωτο)γνωρίσαμε και τους πρωτομάστορες της κοινωνίας του μέλλοντος. Οργανωνόμαστε στην πρωτοπορία της εργατικής τάξης, με πρωτοσύγκελους την αλέκα και τον πρωτούλη, και ψάχνουμε κοινά σημεία για συνεννόηση με τις διάφορες πρωτοβουλίες κατοίκων και τα πρωτοβάθμια. Είμαστε πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στους αγώνες (αλλά για το πρώτο μην είστε και τόσο σίγουροι).

Μελετάμε τα διδάγματα από την ιστορία μας, συμπληρώνουμε τον πρώτο τόμο απ’ το δοκίμιο κι ετοιμαζόμαστε να βγάλουμε το δεύτερο.
Πάει ο παλιός ο τόμος, ας γιορτάσουμε παιδιά...
Καλή μαγιά, καλή μαγιά, κόκκινη, ταξική πρωτομαγιά (2)


(Κείμενο που γράφτηκε με αφορμή την πρωτομαγιά, αλλά τελείωσε τη δεύτερη μέρα του μήνα)

Πρώτο ταξίδι έτυχε ναύλος για το Νότο,
δύσκολες βάρδιες, κακός ύπνος και μαλάρια.
Είναι παράξενα της Μόσχας τα φανάρια
και δεν τα βλέπεις, καθώς λένε με το πρώτο.

Δευτέρα 3 Μαΐου 2010

Πρώτη Μαΐου, κι απ' τη Βαστίλη..

"Πέρσι είχε περισσότερο κόσμο" μου λεγε ο Μπενζαμίν, γάλλος νεολαίος του ΚΚ με καλές ιδέες γενικά. Ήξερε πολλά πράγματα για το ΠΑ.ΜΕ και με ρωτούσε για το κίνημα στην Ελλάδα. "Εδώ πως τα βλεπεις" του λέω, πριν προλάβει να μου απαντήσει βλέπουμε κάτι τεράστιους τύπους να μας μεριάζουν στην άκρη, κατι ντουλάπες στις πλαϊνές αλυσίδες μας έλεγαν "σιλ βου πλε ο τροτουάρ" (στο πεζοδρόμιο παρακαλώ) και παρόλη τη ορμέμφυτη γαλλική φλωριά, φάνταζε ταξικό σα να στο λέει ο Πάσουλας ή ο Πέρος. Αμ δε!

Ρωτάω τον Μπεντζι "τι είναι αυτοι mec?" Mου λέει "αυτοί ειναι οι ηγέτες όλων των συνδικάτων της πόλης, η κεφαλή της πορείας". -"Και γιατί τους φυλάνε?", -"Ε που και που τους προπηλακίζουν" μου απαντά ο Μπέντζι χασκογελώντας, "οι πιο πολλοί ειναι μέλη των σοσιαλιστών". Θα ρθεί η ώρα που θα τους γευτείτε κι εσείς αυτούς σύντροφε του λέω, δυστυχώς τους έχουμε ήδη γευτεί και ξεχάσαμε γρήγορα με συμπληρώνει..

Τι ήταν να πει για προπηλακισμό, μια γαλλίδα που θα μπορούσε να είναι φυσιογνωμικά και ελληνίδα σαν αυτές τις γυναικάρες της Σίσερ Πάλκο, σπάει τον κλοιό και αρχίζει να τους τα χώνει μουρη με μούρη για τους χειρισμούς τους στο συνταξιοδοτικό. Οι γορίλες την πετάξαν έξω, παίζοντας τελικά το ρόλο του μπράβου και το τελευταίο συννεφάκι ταξικότητας που ένιωσα γι αυτούς διαλύθηκε. Αναστέναξαμε κι οι δυο και με ένα "κρίμα" για το κόμμα του Μαρσέ που κάποτε χτυπούσε 25αρια στις εκλογές (κανοντάς τα απο τότε δώρο στο Μιτεράν) χωρίσαμε με τον Μπεντζι.

Πρωτομαγιά στο παρίσι διαδηλώσαμε και είμασταν αρκετοί οι έλληνες, όπου και να φωνάζαμε τα συνθήματά μας ο κόσμος μας χειροκροτούσε! Το πανό ήταν του ΚΚΕ, έγραφε "την κρίση να πληρώσει το κεφάλαιο".
Στην πορεία υπήρχαν αρκετές ελληνικές σημαίες, σημάδι αλληλεγγύης τις είχε μοιράσει το "Parti de Gauche" (πιο δεξιό ακόμα κι απο το ΚΚΓ, μπροστά στο οποίο (το ΚΚΓ) ο Συνασπισμός φαντάζει "Μαοϊκό αντάρτικο"!!)
Παραξενευτήκαμε και πλησιάσαμε.. Μαζεύαν υπογραφές "πετισιόν πετισιόν" λεγανε, μια χαρά είπαμε κι εμείς για να δούμε τι υπογράφουμε..
Κολούμπρα! Βασικό αίτημα των υπογραφών "να δανειοδοτηθεί η Ελλάδα με επιτόκιο 1%" σιχτιρίσαμε και φύγαμε.. Είχαμε βγάλει κι ένα σύνθημα στα γαλλικά για "σολινταριτέ" (αλληλεγγύη), αλλά που να το φωνάξεις όταν τα συνδικάτα και τα κόμματά τους σαν αλληλεγγύη εννοούν αυτό.
Το κατάπιαμε, όχι και ζητιάνοι..

Το φυλλάδιο που μοιράζαμε με την ανακοίνωση του Πολιτ Μπιρό του Κα Κα Ε μεταφρασμένο στα γαλλικά, φάνταζε ποίημα. Tο "ο αληθινός πατριωτισμός ειναι το λαϊκο μέτωπο και η αντεπίθεση ενάντια στα μονοπώλια" στα γαλικά ακουγόταν σαν τιτίβισμα: "le vrai patriotisme c'est union populaire et la contre-attaque aux monopoles"!! Το μοιράζαμε σαν πασατέμπο.
Το ελληνικό ζήτημα ειναι πολύ ψηλά και εδώ, είμαστε χώρα μοντέλο στο σοκ και δέος των μέτρων. Ο κόσμος το έπαιρνε και μας σήκωνε γροθιές ενώ όλα τα φυλλάδια των γαλλικών οργανώσεων τα έπαιρνε αράδα και απο υποχρέωση, όπως κάνεις κανείς στο μετρό που παίρνεις το φυλλαδιο για την Ευρωγνώση, μόνο και μόνο για να ξαλαφρώσεις την κοπελιά που τα μοιράζει.

Δίνω το φυλλάδιο σε μια γιαγιά γύρω στα 70 που κρατούσε όμως τις ρυτίδες που πρόδιδαν μια πανέμορφη νιότη. Το δωσα λέγοντας το ποίμα μου "ανακοινωση του ΚΚ Ελλάδας για την κρίση και την αλληλεγγύη", στην αρχή το πήρε μηχανικά. Κάνει δυό βήματα και τη βλέπω να κάνει μεταβολή. Μάζι της αγκαζέ και μια άλλη λιγότερο όμορφη γιαγιά. Έρχεται προς το μέρος μου και μου τραβάει το μανικι του σακακιού, μισοδακρυσμένη. "Μεσιέ είστε μέλος του Παρτί κομμουνιστ Γκρεκ" μου λέει γαλλικά "Μπιεν σούρ μαντάμ" απαντώ. "Χαιρομαι πολύ που σας γνωρίζω, ζεν όμ, ξέρετε ο ανδρας μου έχει πεθάνει πολλά χρόνια," πριν προλάβω να κάνω μορφασμό συμπόνοιας με κόβει και μου συνεχίζει χαρούμενη "το 1946! Είχε έρθει στα ελληνικά βουνά μαζί με τον Πολ Ελϋαρ! Ήταν κομμουνιστής και μου έλεγε παντα τα καλύτερα για αυτή του την εμπειρία", "είχαμε γνωρίσει πιο μετά και την Μέλπω Αξιώτη και τον Ριτζός ελληνες ποιητές τους ξέρετε έ?".
Ήδη κατάπινα το σάλιο μου ανάποδα "τους ξέρω στη χώρα μας είναι σύμβολα και οι δύο και τον Ελϋαρ ξερουμε και τη γαλλική αποστολή", το χαμόγελό της ξανθωπής γιαγιάς διπλασιάστηκε. Πιάσαμε κουβέντα για τα μέτρα και κάθησα να την ακούω στο [...].
"Μπον κουράζ, ζεν ομ, θα νικήσετε" με φιλάει σταυρωτα και και σηκώνει μια ριτιδιασμένη γροθίτσα. Έφυγε αγκαζέ με την φίλη της, δύσκολο να ξεχάσεις μια τέτοια γυναικεία γλυκύτητα. Όσο υπάρχουν άνθρωποι λες μέσα σου.

Η πορεία προχώρησε, κι εμείς μαζί της. Επιτέλους εργατόφατσες στο "μποέμ Παρίσι των βουλεβάρτων και των Δανδήδων" που καταριόταν ο Μαγιακόφσκι, καθώς προσπαθούσε να πείσει τον Πύργο του Άιφελ να έρθει μαζί του στην άπλα της λεύτερης σοσιαλιστικής Μόσχας.
Η πορεία είχε όντως χίλιες σημαίες κι όχι μόνο κόκκινες και μαύρες. Ήταν πολύχρωμη μόνο που από πλευράς αιτήμάτων και πολιτικοποίησης, φάνταζε τόσο μουντή. Γαλλικός φορμαλισμός στο μεγαλείο του. Μας χάλασε και το όνειρο να βλέπαμε στη βαστίλη τις κραυγές των φοιτητών. Το μονο φοιτητικό μπλοκ που είδαμε ήταν ένα ξεσαλωμένο ανεξαρτητοπασπίτικο που τραγουδούσε γνωστό άσμα των Black eyed peas "i've got a feeling"..

Ο Φεντερίκο, η Κατρίν και η Σιμόν της γενιάς του Κον Μπετίτ γίναν θηλιά σαν τη γενιά του πολυτεχνείου στη χώρα μας. Κέρδισαν ένα κοινωνικό κράτος ευμάρειας που δρούσε σα δηλητήριο για τα ταξικά τους γυαλιά, πάθαν μιθριδατισμό και πλέον οταν ο Γάλλος λέει αριστερά αδυνατεί να αποκλείσει τους σοσιαλιστές! Εδώ στο 13ο νίκησαν οι Δραγασάκηδες κι όσο κι αν μοιάζει φυσιογνωμικά στην Αλέκα, η Μ.Ζ. Μπιφέ, στην ψυχή της μένει ευρωλιγούρα παρακαλώντας την ΕΕ να.. δανείσει φτηνά.. τα ταξικά της αδέρφια.
Ίσως τα εγγόνια της γενιάς του 68' να τα καταφέρουν καλύτερα!

Από το παρίσι για το σφυροδρέπανο, ο μονίμως ερωτευμένος ανταποκριτής-κομμουνάρος ουγκ-ουγκ (γνωστός και με το ψευδώνυμο ό,τι να 'ναι και κατά κόσμον θ.κ.)

Υστερόγραφο της κε του μπλοκ: εμάς εδώ πάλι μας ζαβλάκωσε ο ήλιος και μας πήρε ο ύπνος περπατώντας -όπως τους αντάρτες του δσε, αλλά με πολύ λιγότερο ηρωισμό.
Παρόλα αυτά διαπιστώσαμε από κοινού σε μια ομήγυρη πως όταν πάρουμε την εξουσία δεν χρειάζεται να γκρεμίσουμε τα δεκάδες αγάλματα του λευτέρη βενιζέλου που έχουν στήσει σε όλη την χώρα.
Μια τραγιάσκα αντί για δίκωχο... λίγο σμίλεμα στις λεπτομέρειες του προσώπου... κι έτοιμος ο βλαδίμηρος!

Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2008

Να οργανωθούμε (1)

Μεταξύ μας (ναι, μεταξύ μας. Παρά τα όσα μπορεί να πιστεύουν κάποιοι για τους πράκτορες της αστικής τάξης που διαβάζουν το Σφυροδρέπανο και το αξιοποιούν, λίγοι ασχολούμαστε με το μπλοκ κι έχουμε όλοι τα ίδια κολλήματα).
Μεταξύ μας λοιπόν ας είμαστε ειλικρινείς:
Οι περισσότερες αφίσες μας είναι χάλια.
Κι αυτό είναι αντικειμενικό (κι ανεξάρτητο από τη θέλησή μας που λεν κι οι μαρξιστές).

Έμπνευση και μεράκι φαντάρου σε αγγαρεία.
Όσο για φαντασία σαν τον ντορή. Και σαν αυτή του δασκάλου στα σπουργίτια του αρκά.
Που -κατά τον γιο σπουργίτι- μικρός κουβαλούσε ένα ξύλο κι έτρεχε, παριστάνοντας ότι είναι πάνω σε ένα ξύλο και τρέχει.

Η μόνη πραγματικά σπουδαία αφίσα που θυμάμαι να έχει βγει τα τελευταία χρόνια είναι της πρωτομαγιάς του 2006. Αυτή με τον ανθρακωρύχο σε μαύρο φόντο και με κόκκινο χρώμα το σήμα της κνε και το σύνθημα που βαριέσαι πιο δύσκολα απ' όλα: νόμος είναι το δίκιο του εργάτη.

Κάποιοι σφοι είχαν ξενίσει γιατί η αισθητική της θύμιζε αφίσες αναρχικών.
Μα ίσως για αυτό ακριβώς να ήταν ωραία.
Ή ίσως για αυτό να μου άρεσε εμένα πιο πολύ απ' όλες.

Για να μην έχουν τύψεις όμως οι σύντροφοι στους οποίους άρεσε (κι οι οποίοι δόξα τω μαγιακόφσκι ήταν πολλοί) η εικόνα αυτή με τον ανθρακωρύχο είναι λεπτομέρεια παρμένη από έναν ζωγραφικό πίνακα. Για τον οποίο δεν θυμάμαι λεπτομέρειες πέραν του ότι ήταν ταξικός, φιλολαϊκός και με πολιτικά μηνύματα. Θα προσπαθήσω να ξαναβρώ την πηγή μου για να σας πω περισσότερα.
Μέχρι τότε κρατάω επιφύλαξη.
Ίσως να μου το 'παν και μένα για να μην έχω τύψεις.

Τον μάη του 68 και τα συνθήματά του ποτέ δεν τα συμπαθήσαμε ιδιαίτερα ως κόμμα (κάποτε πρέπει να μιλήσουμε και για αυτό).
Κι όμως λίγη φαντασία στην εξουσία δεν θα έβλαπτε πότε-πότε. Ειδικά σε τέτοια ζητήματα.

Σε δεύτερη σκέψη είναι πολύ λεπτή η γραμμή που χωρίζει την φαντασία στην εξουσία από τη γραφικότητα. Και τον έχοντα φαντασία από τον φαντασμένο.
Λέγαμε τις προάλλες για την αφίσα του σεκ για τον καπιταλισμό που... δεν δουλεύει (π...να ανεργία).
Σήμερα θα πιάσουμε τις αφίσες της κοε για τις επιτροπές ακρίβειας.

Καταρχήν πολιτική τοποθέτηση επί του θέματος.
Η οργάνωση λαϊκών επιτροπών είναι πολιτικά σωστή. Όταν με το καλό τα δισέγγονά μας αξιωθούν να ζήσουν μια νικηφόρα επανάσταση, η αυθόρμητη οργάνωση των μαζών (μην πούμε αυτο-οργάνωση και μας φορτώσουν κι άλλα κουσούρια) θα είναι λυδία λίθος. Χωρίς αυτήν δεν πάμε πολύ μακριά. Αυτό ως υπόμνηση για όσους περιορίζουν το θέμα της εξουσίας στην κατάκτησή της από το κκ.
Βέβαια είναι ένα θέμα κατά πόσο αυτές οι οργανώσεις είναι όντως τοπικές ή πρόκειται απλώς για συριζαίους και κοετζήδες περιφερόμενους από γειτονιά σε γειτονιά.

Σωστή είναι κι η συσπείρωση γύρω από ένα ζήτημα αιχμής, όπως η ακρίβεια, που την παίζουν ακόμα και τα αστικά μέσα, γιατί αν την έκρυβαν θα ήταν τελείως αναξιόπιστα. Μέσα από τέτοια θέματα θα ατσαλωθούν πολιτικά συνειδήσεις. Η πολιτικοποίηση δεν ξεπηδά από το μηδέν.
Ας μην ξεχνάμε ότι πέρα απ' το όλη η εξουσία στα σοβιέτ, τα αιτήματα των μπολσεβίκων τον οκτώβρη ήταν να σταματήσει ο πόλεμος και να μοιραστεί η γη στους αγρότες (που ήταν το πρόγραμμα των εσέρων, όχι των μπολσεβίκων).

Επίσης το όλο θέμα είναι και πιασάρικο, καλό δηλ από προπαγανδιστική άποψη.

Όσο ισχύουν τα τρία σημεία παραπάνω, άλλο τόσο ισχύει ότι το νέο φρούτο στερείται σοβαρότητας.
Αφενός γιατί είμαι δογματικός και κολλημένος.
Αφετέρου όμως επειδή απομονώνει το πρόβλημα κι ανάθεμά με αν καταδεικνύει κανέναν ένοχο. Και επίσης επειδή η λογική του σύριζα φτάνει μέχρι τον υγιή ανταγωνισμό. Να μην υπάρχουν δηλ μονοπώλια (τα οποία υπάρχουν από την εποχή του μαρξ, αλλά εμείς βρήκαμε το μυστικό όπλο για να τα πατάξουμε).
Με άλλα λόγια δηλ, ό,τι έλεγε παλιά για την εοκ.
Πάλη ενάντια στις συνέπειες, όχι στην ένταξη.

Στην πράξη το όριό του είναι να στέλνει βουλευτές και στελέχη στα σούπερ μάρκετ για να τα αγοράζουν στις παλιές τιμές προ ανατίμησης! (Ουάου).
Που άμα είναι έτσι ο κόσμος προτιμάει τους αναρχικούς που του τα δίνουν και τσάμπα τραγουδώντας άσιμο:
Χιλιάδες σούπερ μάρκετ γεμάτα πράγματα
γιατί δεν τα βουτάμε για τα γεράματα
;

Πάμε τώρα και στην αφίσα.
Το πάνω μέρος ξεκινάει με αγανάκτηση:
δεν πάει άλλο.
Γενικά αν προσέξετε τώρα τελευταία τις αφίσες όσων δυνάμεων συγχρωτίζονται στις πορείες της γσεε, υπάρχει μια συντονισμένη στροφή σε παρόμοια συνθήματα.
Δεν αντέχουμε, δεν πάει άλλο κτλ...
Τα οποία ακούγονται το ίδιο φαιδρά με το αμίμητο φτάνει πια που έλεγε τις προάλλες ο γιωργάκης στη βουλή. Χτυπούσε μάλιστα και το χέρι στο έδρανο ο τζέφρυ για να γίνει πιο πειστικός. Οπότε έπειθε πιο πολύ κόσμο να γελάσει.

Όλα αυτά μου θυμίζουν μια ιστορία.
Κάποτε στον στρατό τρώγαμε με έναν φίλο στην τραπεζαρία, όπου του έλεγα ότι τα πράγματα είναι τόσο τραγικά που ο κόσμος θα έπρεπε κανονικά να βγαίνει στους δρόμους και να αλαλάζει: δεν πάει άλλο! (το οποίο αναφώνησα τρις)
Στο τελευταίο δεν πάει άλλο πρέπει να μου ξέφυγε λίγο η φωνή. Οπότε βλέπω ένα παιδί που καθόταν παραδίπλα κι είχε πιάσει τη φράση από τη μέση να με κοιτάει με απορία.
Γιατί τέτοιο ξέσπασμα;
Μετά κατάλαβε και γελούσε.
Έκτοτε έμεινε και κάθε που συναντιόμασταν αντί για γειες και καλησπέρες χαιρετιόμασταν με δεν πάει άλλο.

Το δεν πάει άλλο της αφίσας όμως είναι άλλο πράγμα.
Είναι σαν κλάψα να μας λυπηθούνε και να λύσουν λίγο το ζωνάρι γιατί δεν πάει άλλο. Παρακάλια για λίγη φιλανθρωπία.
Από την άλλη, υπάρχει κι ένα εαακίτικο σύνθημα που λέει: να κάνουμε το δεν πάει άλλο να πάει αλλιώς.
Ντάξει, συγκινηθήκαμε κι η βάρκα έγειρε θα μου πεις.
Ωστόσο κάθε διαπίστωση ότι κάτι δεν πάει άλλο, θα πρέπει να απαντάει στο βασικό: πώς θα γίνει να πάει αλλιώς.
Αν δεν απαντάει σε αυτό είναι χαμένη από χέρι.
Γιατί ο κόσμος το πρόβλημά του το ξέρει. Δεν περιμένει εσένα να του το δείξεις. Έχει και τα κανάλια για αυτό.
Αυτό που περιμένει να δει είναι η προοπτική.
Οι διαπιστώσεις δεν αρκούν να τον βγάλουν στον δρόμο. Τουλάχιστον όχι για πολύ.

Στο άλλο μέρος δε θα βρούμε ποια προοπτική θα εμπνεύσει τον κόσμο.
Θα δούμε όμως την προοπτική της κοε για να ευθυμήσουμε.