Ο χαρακτήρας της σοβιετίας;
Άστα να πάνε. Παλιοχαρακτήρας. Κι όσο για την κοινωνική της φύση... Επαμφοτερίζουσα. Σα να λέμε μπάι. Πρώιμος κομμουνισμός με κουσούρια κι αστικά κατάλοιπα. Όπου γεννιέται το νέο και το παλιό πεθαίνει. Με άλλα λόγια απονεκρώνεται.
Αλλά το μέλλον διαρκεί πολύ. Το ίδιο κι η απονέκρωση.
Οι απλοϊκές συνειδήσεις ζητάν απονέκρωση εδώ και τώρα. Να σκοτώσουμε άμεσα κάθε τι παλιό. Κάθε κατάλοιπο που επιβιώνει μας φέρνει πίσω στην παλινόρθωση και το θάνατο. Καταδικάζουμε κάθε λέξη που δε συνοδεύεται από πράξεις σε κάθε της βήμα. Κι αντί να μιλάμε για κομμουνισμό, το θέμα είναι να τον φτιάξουμε και να τον διαδώσουμε. Χέρι με χέρι.
Το ζήτημα όμως είναι βαθιά διαλεκτικό.
Το παλιό πεθαίνει, ή μάλλον το σκοτώνουμε. Και ξαναγεννιέται μαζί με όλες τις παλιές βρωμιές κάθε φορά που δεν είναι ώριμες οι συνθήκες για να γεννηθεί το καινούριο. Κι η γέννα δεν έρχεται κατά παραγγελία ή με διατάγματα.
Μπορεί εμείς να χτυπιόμαστε αλλά να μην έχουν οίστρο οι μάζες και να μην είναι η ιστορία σε ενδιαφέρουσα. Η βία είναι η μαμή της ιστορίας, όχι η μητέρα της.
Μπορεί να 'ρθει το παιδί και να βγει αλλιώτικο απ' αυτό που περιμέναμε. Δε λύνεται αυτό με ξόρκια και 'ρσενικοβότανα.
Μπορεί να μας βγει πρώιμο κι επταμηνίτικο. Αν και ο πρώιμος σοσιαλισμός του βαζιούλιν δεν έχει ακριβώς αυτή την έννοια. Μόνο λογοτεχνικά μπορείς να το φανταστείς ως τέτοιο.
Πώς θα σκοτώσει ένα νεογέννητο τους εχθρούς και τα κατάλοιπα που το ζώνουν σα φίδια; Σα να έχεις στην κούνια τον ηρακλή και τον ιφικλή και να σκοτώσουν τον κατηραμένο όφι του καπιταλισμού. Όπως έκανε ο τρότσκι ντυμένος άι-γιώργης σε μια αφίσα των πρώτων σοβιετικών χρόνων. Κι ύστερα λέμε για προσωπολατρία για το σύντροφο με το μουστάκι.
Το ωραίο είναι ότι οι σοβιετικοί τα κατάφεραν δυο φορές. Μία στην κούνια που έπνιξε τις 13 οχιές της δύσης και την κολοβή του λευτεράκη που ζήλευε το λένιν κι ήθελε να του μοιάσει -τα κατάφερε μόνο στο πηγούνι. Κι άλλη μια πιο μετά κόντρα στο φίδι του ναζισμού που απειλούσε να πνίξει τους λαούς όλους του κόσμου. Ημίθεοι και βάλε.
Όλοι οι ημίθεοι όμως πεθαίνουν στο τέλος. Που είναι της ιστορίας. Και της κομμουνιστικής μυθολογίας. Δύο πράγματα που πήγαν μαζί νύχι-κρέας μες στον εικοστό αιώνα.
Οι δικοί μας ημίθεοι πήγαν κι έχασαν μόνοι τους με αυτογκόλ στο 91 πάνω που είχαν σταθεί γερά στα πόδια τους. Εκκόλαψαν όμως μέσα τους το αυγό του φιδιού χωρίς να το πάρουν χαμπάρι. Κι η σοβιετική πεταλούδα ακολούθησε την αρνητική διαλεκτική του αντόρνο καραμπάχ και κατέληξε στα γλοιώδη σκουλίκια της περεστρόικα και των ανατροπών.
Τώρα που είπαμε για ημίθεους θυμήθηκα ένα σκηνικό από την κατοικία των θεών στον αστερίξ. Οι ρωμαίοι θέλουν να εκχερσώσουν το δάσος και να χτίσουν μια πολιτεία. Κόβουν δέντρα τις νύχτες -προσεχτικά μα το δία- για να μην τους πλακώσουν στις μπούφλες οι γαλάτες. Οι οποίοι πηγαίνουν κάθε πρωί με το δρυίδη στο εργοτάξιο και πετάνε καρπούς βελανιδιάς βουτηγμένους σε μαγικό ζωμό που φυτρώνουν στο δευτερόλεπτο και ξαναγίνονται δέντρα. Όπου ήταν δάσος θα ξαναγίνει δάσος.
Ο αστερίξ παθαίνει την πλάκα του.
-Δεν είναι απίστευτο οβελίξ;
-Ποιο πράγμα;
-Πόσο γρήγορα μεγάλωσαν οι βελανιδιές...
-Ω μα δεν έχω δει βελανιδιά να μεγαλώνει και δεν ξέρω πόσο γρήγορα γίνεται συνήθως.
Σάμπως ξέρουμε εμείς πόσο γρήγορα γίνεται ο κομμουνισμός;
Το μόνο σίγουρο είναι ότι πέσαμε στην χύτρα όταν ήμασταν μικροί.
Κι αν η ανυπομονησία είναι το βασικό χαρακτηριστικό του αριστερού οπορτουνισμού, σαν τα παιδάκια που σου τραβάνε το χέρι να στο ξηλώσουν για να προχωρήσουμε παρακάτω, ο πράσινος ντάνι μας λέει πως ο αριστερισμός είναι το φάρμακο στη γεροντική άνοια του κομμουνισμού.
Κι είδατε πώς κατέληξε σήμερα από τα πολλά φάρμακα...
