Στο μπαρ το ου ναυάγιο

Αγαπητό ημερολόγιο,

Εψές αργά (τη δευτέρα βασικά) βρέθηκα σε μια εκδήλωση με τον μπιτσάκη.
Του είπα παππούλη τι ζητάς εδώ; έτοιμος να του πετάξω σωσίβιο και μπρατσάκια για να τον σώσω.
Κι αυτός άρχισε να μιλάει για κανά δίωρο.
Σε ώρα εαακ βέβαια, δηλ μία ώρα πίσω από το πρόγραμμα.
Το θερινό ωράριο είναι αστική συνήθεια, έχουν γραμμή ζαχαριάδη.

Προσωπικά δεν τον θεωρώ ναυάγιο της ταξικής πάλης κι ας πετάει κοτρώνες για τη σοβιετία. Αλλά μια τρικυμία στη σκέψη την έχει.
Έχω δει πολλούς ανθρώπους να προσπαθούν να εξηγήσουν κάτι, αλλά να μη μπορούν να το κάνουν με απλά λόγια.
Ο μπιτσάκης το κάνει απ' την ανάποδη. Μιλάει πολύ απλά, αλλά είναι ζήτημα αν εξηγεί κάτι, έτσι γρήγορα που μιλάει.
Και που λες ευτύχη, ευτυχία δεν βρήκαμε.

Ο ειρμός του ήταν ανιαρά χαοτικός. Στο τέλος ήθελα απλά να τελειώσει. Δεν είχα ούτε ερωτήσεις να κάνω.
Το οποίο είναι άκρως ανησυχητικό, σα να μη θέλει να φάει ο οβελίξ το τρίτο του αγριογούρουνο.

Το παπαγαλάκι του κρεμλίνου, αφού στην αρχή έκανε τον ενθουσιασμένο για να μου κάνει πλάκα, συμπύκνωσε με τη γνωστή καραμανλική δωρικότητά του το ζουμί της ημέρας σε μια φράση.
Άκουσα πολλά καινούρια, ενδιαφέροντα πράγματα, αλλά δε μπόρεσα να τα ιδιοποιηθώ έτσι όπως τα είπε. Το οποίο σε απλά ελληνικά πάει να πει πως δε συγκράτησε σχεδόν τίποτα.

Όσο για καινούρια πράγματα άλλο τίποτα.
Μποζόνια, τόμας κουν -τον οποίο απ' ό,τι κατάλαβα έχουμε μεγάλο άχτι, αν κι εγώ τον κουν αγουέρο τον συμπαθώ πολύ- και το 10 εις την -43η, που δεν κατάλαβα αν ταυτίζεται με την αρχή του κόσμου και το σημείο μηδέν, αλλά τέλος πάντων κάτι πολύ σημαντικό συνέβη τότε για το οποίο όμως δεν ξέρουμε πολλά πράγματα.
Ένα ποτάμι πληροφορίες. Να 'χαν και μια βαθύτερη σύνδεση...

Γενικά έβγαλα δύο συμπεράσματα.
Ο μπιτσάκης μπορεί να είναι κορυφή ως επιστήμονας, αλλά στη φιλοσοφία το χάνει. Σοβιετικός κυριούλης δεν είναι. Άμα έχεις σπουδάσει φιλοσοφία στη σοβιετία δεν τίθεται θέμα σύγκρισης.

Το δεύτερο είναι ότι ο σοβιετικός κυριούλης έχει πάρει λίγο το μπρεζνιεφικό πλατειάζειν και πολυλογείν (η σύγκριση της σοβιετίας με τη στρατιωτική κοινωνία της σπάρτης καταρρέει αυτομάτως αν πας να συσχετίσεις το λακωνίζειν με το μπρεζνιεφικό λέγειν που ρέει γάργαρα στα αυτιά).

Έτσι μπορείς να θαυμάσεις περίτεχνες φράσεις και διατυπώσεις σοβιετικού μεγαλείου. Κι αφετέρου να προλάβεις να πιάσεις έναν ειρμό και να κρατήσεις καμιά σημείωση.

Αυτό που κράτησα από την ομιλία ήταν η αναφορά του μπιτσάκη στον αλτουσέρ, ένα περίεργο κράμα επαίνου και κριτικής.
Αναγνώρισε τον αλτουσέρ ως δάσκαλό του (απέφυγε να μιλήσει για ευ ζην). Και μετά από μια εξαντλητική μεταξύ τους συζήτηση κατέληξε πως με εξαίρεση τη γνωστή τομή του αλτουσέρ στο μαρξ δεν είχαν ιδιαίτερες διαφωνίες.
Που αν όντως ισχύει δεν είναι πολύ καλό.

Το πράγμα είχε αρχίσει να γίνεται ενδιαφέρον γιατί οι αλτουσεριανοί στην αίθουσα ήταν αρκετοί. Και το τελευταίο που θα περίμεναν να ακούσουν ήταν έναν ναρίτη να επαινεί σε εκδήλωση της νκα το δάσκαλό τους (στον οποίο χρωστάν και το ζην από οργανωτικής απόψεως).

Οι ισορροπίες αποκαταστάθηκαν λίγο αργότερα, με το μπιτσάκη να χώνει στους επιγόνους του δασκάλου του που αγνοούν επιδεικτικά την αυτοκριτική του.
Για την οποία έμαθα πως κυκλοφορεί και στα ελληνικά από τις εκδόσεις πολύτυπο και την έβαλα σε λίστα προτεραιότητας για προσεχείς αγορές.

Αναφέρθηκε και στη θέση που θεωρεί τον μαρξισμό επιστήμη (και δη τη μόνη πραγματική) με τον επιστημονικό ορισμό κολοκύθια. Κατά τον μπιτσάκη,ο μαρξισμός μπορεί να είναι επιστημονικός, αλλά όχι επιστήμη.
Αν δεν κάνω λάθος, αυτό είναι θέσφατο των αλτουσεριανών που το υπερασπίζουν με πάθος. Αλλά ούτε τώρα βρέθηκε κάποιος να ορθώσει αντίλογο.

Είχε πλάκα επίσης ότι τον αλτουσέρ δεν τον ανέφερε ως λουίς, αλλά ως λουδοβίκο. Ο συνειρμός με τη δυναστεία ήταν αναπόφευκτος.
Και στο καπάκι η εικόνα του μαθητή ευτύχη να λέει με στόμφο l' etat c' est moi.

Ίσως να του πάει περισσότερο το λουδοβίκ απ' το ευτύχης.
Ειδικά με όσα ωραία, συντροφικά κάνει στην ουτοπία, όπου δεν εγκρίνει κείμενα αν δεν έχουν παραπομπές σε δικά του βιβλία.

Γενικά ο μπιτσάκης βγάζει ένα τουπέ αυθεντίας. Χωρίς να το έχει απαραίτητα.
Τουπέ ανάμεικτο με γερο-παραξενιά και ανεξήγητα κολλήματα σε διατυπώσεις.
Ακόμα και στη διάρκεια της εκδήλωσης.
Τον πείραξε η προσφώνηση σύντροφε, που είναι ιδιαίτερα φορτισμένη. Το συναγωνιστής φτάνει και περισσεύει απεφάνθη.

Και δε συμφώνησε με το όνομα κομμουνιστική απελευθέρωση. Γιατί λέει ο τελικός στόχος δε μπορεί να μπαίνει ως όνομα της οργάνωσης.
Να πω την αλήθεια και μένα δε μου αρέσει το νκα γιατί μου θυμίζει απελευθέρωση από τους κομμουνιστές.
Προτιμώ το κνε ναρ που είναι παραδοσιακό και δίνει ένα λόγο παραπάνω για μουχαμπέτι.
Αλλά σε τέτοιο φιλοσοφικό βάθος τα κριτήριά μου ομολογώ δεν τα είχα φτάσει.

Κι ερχόμαστε στη δεύτερη απορία για τον μπιτσάκη. Μήπως αρχίζει να τα χάνει λόγω ηλικίας;
Από επιστημονικής άποψης σίγουρα όχι. Κι οι όποιες παραξενιές δεν είναι σίγουρο ότι είναι κουσούρι της ηλικίας.
Από πολιτικής απόψεως είχα αρχίσει να το πιστεύω στις εκλογές του 07. Όταν έγραφε στο πριν για την αναγκη παναριστερού μετώπου ενάντια στον πόλεμο και τη φτώχεια.
Τότε πίστεψα πως ξεμωράθηκε και θέλει συμμαχίες με το σεκ. Μετά είδα ένα ολόκληρο ναρ να ξεμωραίνει κι άλλαξα άποψη. Για τον μπιτσάκη, όχι για το σεκ.

Το σεκ δεν είπε ποτέ ότι θα αλλάξει και δεν ξέρω πού ακριβώς το βασίζουν όσοι το πιστεύουν.
Ίσως στην τελευταία αφίσα του της εκδήλωσης για τα 20χρονα της επανάστασης (αυτή με το κομμένο κεφάλι του στάλιν) ! Εννοώντας την πτώση του τείχους, όχι την ίδρυση του ναρ.

Πολύς λόγος έγινε για το τι δεν έχουν ως πρότυπο (τη σοβιετία, το καταλάβαμε) στο μερέντα. Δεν πρέπει να γίνει μια κουβέντα και για το τι επανάσταση θέλουν;
Σαν αυτή προ 20ετίας που επαινεί το σεκ;

Όλα τα άλλα ακολουθούν σα λογική συνέπεια. Να μην παίρνεις θέση για το κατύν, να μη λες κουβέντα για τα αντισοβιετικά ψηφίσματα του ευρωκοινοβουλίου, για την επιχείρηση να ξαναγραφτεί η ιστορία εν γένει.
Ό,τι σπέρνεις θερίζεις. Και για τη σοβιετία και για τους συμμάχους σου.

Πριν τελειώσει η εκδήλωση μια κοπέλα μοίρασε ένα φυλλάδιο της ανταρσύας για την απεργία (αντάρτες σε ψηφοδέλτιο πρώτη φορά μπαίνουν. Αριστεροί εννοώ. Από τους άλλους έχουν μπόλικους οι δημοτικές). (Για να κάνω κι εγώ κριτική αλά μπιτσάκης δε συμφωνώ με το όνομα. Παραπέμπει σε ανταρσία από το κίνημα και την ορθοδοξία).

Ε, ναι, καμία έκπληξη, η προκήρυξη καλούσε στο εργατικό κέντρο με τη γσεε. Αυτό το θεωρούσα βέβαιο.
Αυτό που δεν ξέρω είναι με ποιο σκεπτικό θα κάνουν ανεξάρτητη ταξική πρωτομαγιά, ενώ τώρα κάνουν εξαρτημένη απεργιακή συγκέντρωση. Εκτός κι αν τα κόψουν κι αυτά.

Το θέμα είναι ότι ο μπιτσάκης είναι γερός και τετραπέρατος. Κι αν δεν ξέρεις από πριν ότι έχει πατήσει προ διετίας τα 80, δεν θα το καταλάβεις αν τον δεις να μιλάει.
Ο χαρίλαος πχ μετά τα 80 του έλεγε πολλά καλά, αλλά και κάποια που τρέχαμε να τα μαζέψουμε. Αλλά είχε περάσει πολλά και δικαιολογείται.

Το μόνο που ήρθε στο μπιτσάκη μαζί με το γήρας (ου γαρ έρχεται μόνον) είναι μια ελαφρά βαρηκοΐα (κι έτσι έδινε σόου σε κάθε ερώτηση κι άφηνε το βήμα για να πάει δίπλα σε αυτόν που την έκανε).
Άλλωστε πολλοί μεγάλοι πολιτικοί ήταν βαρήκοοι. Ανάμεσά τους ο σουφλιάς κι ο καραμανλής όπως έμαθα λίγες ώρες μετά στη μεγάλη αλλαγή της νετ.

Η οποία μετά το κράξιμο που έπεσε στο πρώτο επεισόδιο πήρε πιο κεντριστική θέση στο δεύτερο. Κι έπλεξε εγκώμιο σε μπελογιάννη και καραμανλή μαζί για να τα έχει καλά με όλους.
Το ότι δεν θα τα καταφέρει είναι το μόνο σίγουρο.

Στο παρασκήνιο της εκδήλωσης έκανα κουβέντα με έναν νομικάριο που σκέφτεται να μπει στην κνε (αν και παίζει να με δούλευε). Η λογική του έλεγε να μπει, αλλά η διαίσθηση του έλεγε όχι.
Τι γίνεται άραγε όταν η ταξική σου συνείδηση δε συμφωνεί με το ταξικό σου ένστικτο; Ποιος έχει δίκιο;

Να μπει κανείς ή να μη μπει; Ιδού η απορία.
Εγώ του έλεγα να μπει, αλλά με έτρωγε άλλο ερώτημα.
Εγώ μπορώ να πάρω βιογραφικό για την οργάνωση;

Τελικά του είπα να γράψει στο βιογραφικό του να βάζει όλα όσα σκέφτεται, διαφωνίες και κολλήματα. Κι αν το εγκρίνουν οι σφοι το κρίμα στο λαιμό τους. Αυτός τους είχε προειδοποιήσει.

Ποια ήταν αυτά τα κολλήματα; Αφενός το κλασικό με το δεκέμβρη.
Είσαι ικανοποιημένος με τη στάση του κόμματος; πήγε να με στριμώξει.
Το απέφυγα με συνδικαλιά.
Είχαμε σωστή στάση στα μπάχαλα και λάθος στο αυθόρμητο. Κι οι άλλοι καλύτερη στο αυθόρμητο, αλλά τελείως λάθος με τα μπάχαλα.
Του άρεσε η απάντηση. Δεν του είπα πως την κρατούσα για δύσκολες περιστάσεις σαν κι αυτήν. Τώρα μπορώ να τη γράψω και στο μπλοκ.

Το δεύτερο κόλλημα ήταν για το μονολιθισμό.
Του έκανα σύγκριση με συν και ναρ, αλλά δεν έπιασε. Αυτά δεν τα θεωρούσε καν κόμματα. Ήθελε κάτι παραπάνω.
Οπότε πήγα να το πιάσω ιστορικά.
Δημιουργήθηκε σε συγκεκριμένες συνθήκες κι εμείς τον κληρονομήσαμε. Έλα όμως που δεν είναι το μόνο που μπορούσαμε να πάρουμε. Απ' τα άλλα γιατί μας αποκλήρωσαν;

Οπότε πιάσαμε το υπαρξιακό ζήτημα τι γίνεται αν έχεις άλλη άποψη από την συλλογικότητα στην οποία ανήκεις.
Ποτέ κανείς δε διαγράφτηκε γιατί είπε τις απόψεις του.
Ναι, ρε συ, αλλά και στην (αστική) δημοκρατία (θεωρητικά) ποτέ δεν πιάνουν κάποιον για τις απόψεις του. Άμα πάει να τις κάνει πράξη είναι το θέμα.

Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός είναι η μόνη λύση. Αλλά παίζει να σε οδηγήσει σε διχασμό προσωπικότητας. Σχιζοφρενικές καταστάσεις.
Τα είχε ζήσει κι ο συνομιλητής μου στη νιότη του. Σε μια επιπόλαια νεανική περιπετειούλα με την πασπ.
Άλλα πίστευε κι άλλα έπρεπε να υποστηρίζει στις συνελεύσεις.

Τουλάχιστον το κόμμα, μου λέει, διαγράφει όσους διαφωνούν και τους γλιτώνει από τη σχιζοφρένεια. Κάτι είναι κι αυτό.
-Μπα μην το λες. Πολλοί την πνίγουν μέσα τους και στο τέλος τους κυριεύει.

Το βράδυ πήγαμε σπίτι μου μαζί με έναν άλλο κρυπτο(κ)νίτη που ήρθε στην εκδήλωση ινκόγκνιτο (απ' τους δικούς μας) και βγάζαμε συνθήματα:
η ανατροπή δεν είναι εκπομπή
είναι ναρ και τροτσκιστές και αλτουσεριανοί

σε αυτούς τους δρόμους σε αυτή την κοινωνία
μια μέρα πρώτο κόμμα θα είναι η ανταρσία

Μετά, καθώς έφευγε, πλάκωσαν πάνω του κάτι στρατιωτικά ελικόπτερα κι άρχισε ανθρωποκυνηγητό. Αλλά έφτασε σπίτι του σώος.
Τι διάολο, πήραν και ελικόπτερα μαζί με τα παπάκια; Καινούρια ομάδα εγκαινίασαν;
Την άλλη μέρα στα κανάλια ούτε ένα ρεπορτάζ, ούτε ένας αγανακτισμένος πολίτης. Η υπόθεση μπήκε στο αρχείο.