Χαμογέλα ρε, κι αν δεν μπορείς, τότε καλύτερα να κρεμαστείς, σαν τον Ιούδα, που κρέμασε την ενοχή του, αν δεν μπορείς, πέρασε τη θηλιά στο λαιμό σου και κρεμάσου, για εσένα, για να κρεμάσεις την ασυμμόρφωτη ψυχή σου, λίγο πριν ξημερώσει και σου χαριστεί ο ήλιος της ουτοπίας.*
Γιορτή της δημοκρατίας, σου λέει, ενώ
είναι σκέτο πανηγυράκι.
Εκλογική εμποροπανήγυρη με μίζερα
χάπενινγκζ, δρώμενα και εμπορεύματα, εμπόρους
ελπίδας, γυαλιστερά φυλλάδια υποψηφίων που
μοιάζουν με διαφημιστικά σούπερ-μάρκετ. Σάπια
πολιτικά προϊόντα με μπότοξ, φρέσκο περιτύλιγμα
και κριτική ικανότητα χαρτοσακούλας, αναλώσιμης
και ανακυκλώσιμης, κατά το δοκούν και συμφέρον
του αρχηγού τους.
Ήρωες, μίξερ, μανταλάκια, σερβιέτες
Λάβαρα,
κόμιξ, σούπερ μάρκετ, ηγέτες
Ρήτορες, μπλέντερ,
βιταμίνες, μονώσεις
Και ό,τι σου τάζουνε για
να γκαβλώσεις
Όλα από χέρι καμένα. Μα αν δεν καείς εσύ, αν δεν καώ εγώ, πώς θα βαφτίσουμε στις στάχτες της ελπίδας που ήρθε, είδε και απήλθε, σύμμαχο τον Καμμένο και πολιτικό asset τον Αλέξη που παραμέρισε για να περάσει το μέλλον;
Σε λένε μίζερο, γιατί δε θες να κυβερνήσεις, γιατί λες στον κόσμο πως οι εκλογές δεν αλλάζουν τον κόσμο. Το πολύ μια ενΑλλαγή φρουράς τύπου ΠΑΣΟΚ, με πράσινα άλογα και άβουλα υποκείμενα, που δε θα γίνουν ποτέ δρώντα, γιατί ο Ανδρέας κάποτε τους φίλεψε ζαχαρίτσα -στο Κουκάκι- και τα μάγεψε, σαν Δούρειος Ίππος, που ήρθε σαν φίλος.
 |
| Του Πάνου Ζάχαρη από το -όχι και τόσο μακρινό- 2015 |
Δε θέλουνε θλιμμένους στη γιορτή τους, της αστικής δημοκρατίας. Δε θέλουνε όμως ούτε και πολύ χαρούμενους, γιατί δεν προβλέπεται από το σενάριο -παρά μόνο ο ρόλος του μαλάκα, που χαίρεται, ψηφίζοντας (δημοκρατικά πάντα) ό,τι ακριβώς και το αφεντικό του -και τότε θα επεμβαίνει ο Άδωνις, ως υπουργός, για τα προσχήματα.
Πώς τολμάς και πανηγυρίζεις στο πανηγυράκι μας, για τις παραπάνω ψήφους που πήρες; Αλλά για αυτό μια ζωή κολλημένοι στο 5% θα είστε. Πώς τολμήσατε να ανεβείτε στο 7,5%, χωρίς άδεια;
Και η πλάκα είναι πως ούτε καν πανηγύριζες, γιατί -όσο και να ανέβει το ποσοστό- ο συσχετισμός δύναμης παραμένει αρνητικός κι η πάλη των τάξεων ιστορικά αδικαίωτη. Και τον δικό μας ενθουσιασμό τον κρατάμε για (τις) πιο ενδιαφέρουσες διαδικασίες, με εξεγερσιακά, διονυσιακά πλην καθ’ όλα συνειδητά ξεσπάσματα, μακριά από τζάμια προς κοινωνικοποίηση και εύθραυστες μικροαστικές συνειδήσεις.
Γιορτινό και πανηγυρικό κλίμα στις
εκλογές δε θα είχαμε εκ των πραγμάτων, όσο και
αν οι κάλπες είναι γκαστρωμένες κι εσύ περιμένεις
τα χαρμόσυνα νέα (για το επαναστατικό ανεμογκάστρι)
από το μαιευτήριο και τη μαμή της ιστορίας -που
δε χρησιμοποιεί κάλπες και καισαρικές, παρά μόνο πιστούς μελλοθάνατους. Σαν
το βιβλίο με τους Ζουρμπίν, της εποχής του πατερούλη
και της μαμάς πατρίδας, που ένας σφος άκουσε
την προτροπή του Γόντικα σε μια εκδήλωση και
το αγόρασε με προσδοκίες, αλλά ποτέ δεν κατάφερε
να προχωρήσει πέρα από τη σελίδα 15 και το σημείο που
το Ζουρμπινέικο γιόρταζε την έλευση ενός ακόμα
προλετάριου σε αυτόν τον νέο κόσμο, τον σοσιαλιστικό.
Και με τον καιρό και τις φορές που αφηγούνταν
σε ποιο σημείο σκόνταφτε, η φωνή διολίσθαινε
προς τον τόνο στο σκετσάκι των ΑΜΑΝ με τον Βούγια,
που αποστατούσε στο ΠΑΣΟΚ, στον δρόμο που χάραξε
προφητικά για τη Δαμανάκη, οπότε «άλλος ένας
βουλευτής του Συνασπισμού θα είναι στη Βουλή -και στην κυβέρνηση». Και μπορεί ο Κανάκης να
έχει γενικά άθλιο χιούμορ Δαπίτη, ακόμα και όταν «συγκρούεται»
με τον Κυριάκο και το σύστημα, υπάρχει όμως, αλήθεια,
καλύτερη αποτύπωση - σάτιρα για τις κοινοβουλευτικές
αυταπάτες και την κατάκτηση της πλειοψηφίας
στη Βουλή, σε 500 με 600 χρόνια; Δούρειος Ίππος -και
πρασινορόζ άλογα- για να σκάνε οι Κασσάνδρες...
Οκ, δεν είχαμε γιορτινό κλίμα. Και όχι
γιατί ενοχοποιούμε τη μίζερη χαρά των αστικών
εκλογών, τραγουδώντας «και οι χαρές που Καρτερό-ω-ω,
μη σώσουνε και 'ρθούνε». Αλλά όταν ο θηλυκός
boomer (μπάρμπας, μάνα) γονιός σου ανακαλύπτει τον
μαγικό κόσμο του διαδικτύου, του YouTube και των smartphone
(με αυτή τη σειρά), χωρίς να ανακαλύψει το πλήκτρο
που απενεργοποιεί την αυτόματη αναπαραγωγή
των βίντεο και το άλλο που χαμηλώνει την ένταση,
το σπίτι μοιάζει με εκλογικό κέντρο του κόμματος.
Ακούς σχεδόν όλη μέρα στη διαπασών απ' τα μεγάφωνα Φαραντούρη-Θεοδωράκη,
Φαραντούρη-Θεοδωράκη και ομιλίες του ΠΓ. Όλες.
Από τις προεκλογικές μέχρι την τηλεοπτική
εμφάνιση στη Γερμανού και την εισήγηση στο
20ό Συνέδριο (για την απαλεκοποίηση).
Όταν έριξα μια
ματιά, είχε μπει σε μια λίστα του 902, με 1.500 βίντεο
(!), εμφανίσεις, ομιλίες και χαιρετισμούς (της Μεγάλης
Εβδομάδας) του ΓΓ. Και ίσως να προλάβει να πιάσει
το πεντάχρονο πλάνο και να τα ακούσει όλα ως
τις εκλογές του 2027, αν δεν της φέρει ο Χαλακατεβάκης
τον μπάτσο Φιλιππίδη για έλεγχο -να βρει και
το παλιό μας Λάντα που το πούλησε στα μουλωχτά
ο Ναρίτης Άβερελ, σε μια έκρηξη εμπάθειας ενάντια
στον ατσάλινο και τη διαλυμένη χώρα με την οποία
είχαμε δαγκώσει τη λαμαρίνα-λαμαρίνα (του Λάντα). Αλλά
είναι στην πολυκατοικία και η ανιψιά του Πελετίδη
και κάτι αποστάτες του Ιεχωβά που ψήφισαν τον υποψήφιο Άβερελ με κριτήρια (ιδεολογικής;) γειτονίας (και ο Δελάρζ λέει ότι στους γάμους τους τραγουδάνε κάτι σαν τον ύμνο της χαράς που λέει "νιώθω χαρά-α-α-α, τόσο βαθιά-α-α-..."),
οπότε έχουμε τους συσχετισμούς. Αλλά πότε θα απολογηθούν στη βάση οι υποψήφιοί της για το ιστορικό χαμηλό που έπιασε το "ελπιδοφόρο εγχείρημα";
Τέλος πάντων, όταν ακούς -θέλοντας και
μη- όλη μέρα λούπα τραγούδια και ομιλίες, βγαίνεις
με ακμαίο ηθικό και νιώθεις σαν τον Σπύρο στους
Απαράδεκτους που (παντού τον κυνηγά αυτό το
Κόμμα και) μελετά βιντεοκασέτες με τους λόγους
της Αλέκας στο σπίτι, για να στηρίξει τη νέα ηγεσία
και να αποδείξει ότι είναι άτεγκτος και δεν
μπήκε στο Πολυτεχνείο για να ρίξει τη Φώφη, ούτε
τον ενδιαφέρει η προοδευτική διακυβέρνηση
από όποιον Ανδρουλάκη και αν προέρχεται.
-Και
τελικά πετύχατε την κάθαρση;
-Όχι, αλλά ρίξαμε
τις αυταπάτες.
Αγάπη μόνο και καρδούλες, που
θα έλεγε ο Κουτσούμπας ο καλός -ο viral...
Οπότε η ψυχολογία τη μέρα των εκλογών ήταν στα ύψη και το μόνο που μπορούσε να σε ρίξει λίγο από το συννεφάκι, είναι η μερική διάψευση της αρχικής εκτίμησης των exit poll, όπου πιάναμε μεσοσταθμικά 8,2% και ξαναζούσαμε στιγμές ’07. Όπως τότε στη βιβλιοθήκη του ΑΠΘ, όπου οι φοιτητές φλερτάρουν με ένα βιβλίο μπροστά τους για άλλοθι, και όταν καθόσουνα στο διπλανό θρανίο (βασικά στο διπλανό κάθισμα), σου έγραφα στο βιβλίο (βασικά στο κομπιουτεράκι για τις πράξεις, που είναι ο έλεγχος της θεωρίας), 8,15% και εσύ χαμογελούσες λάμποντας (βασικά ήταν ένας σφος Τεϊτζής, αλλά χαμογελούσε πιο όμορφα και από σένα εκείνη τη μέρα). Θα ξανάρθει η ρουτίνα και θα ξανάρθουνε βροχές, μα κάτι άλλαξε από χτες (μπα...).
Η συγκυρία όμως δικαιολογούσε κάθε
χαρά και έκφραση γραφικότητας και στίχους
σαν εκείνον των Ρεμπέλιον -αν δεν κάνω λάθος.
Έβαλα και εγώ το χέρι μου στο 8,2...
Και τι να κάναμε δηλαδή; Να βγούμε «σεμνά και ταπεινά», όπως το ’07, με δηλώσεις του στιλ: Κοιτάμε κάθε μάχη ξεχωριστά; Μα όχι, αυτό είναι αντιδιαλεκτικό, όλες μαζί τις κοιτάμε και το αποδεικνύει και ο μεταβατικός μήνας ανάμεσα στις δύο κάλπες, γεμάτος λαϊκούς αγώνες για ακυρώσεις πλειστηριασμών, τη διαδήλωση για το έγκλημα στην Πύλο, τις κινητοποιήσεις στην Κοζάνη ενάντια στις ανεμογεννήτριες και άλλα τέτοια «προεκλογικά». Σαν το βίντεο με τον ΓΓ πριν από κάνα μήνα που δείχνει τι σημαίνει μια καλή, παραγωγική μέρα για τους κομμουνιστές.
Σήμερα είναι μια πολύ παραγωγική μέρα. Το πρωί αποτρέψαμε 10 πλειστηριασμούς με την κινητοποίηση των εργαζομένων και τη συμβολή του ΚΚΕ. Επίσης, το μεσημέρι οι μεταλλεργάτες μετά την απεργιακή τους κινητοποίηση κατάφεραν στη ζώνη του Περάματος να γίνει υποχρεωτική η ΣΣΕ που είχαν υπογράψει και αφορά μέτρα υγιεινής και ασφάλειας»
Μια ημέρα στη ζωή του Ντιμίτρι Κουτσούμποβιτς...
Το 8,2 τελικά δεν ξανάρθε (ακόμα), αλλά το ποσοστό συνιστούσε επιτυχία. Και το μόνο που μετρίασε κάπως τη χαρά είναι που βγαίνει τόσο γρήγορα η εκτίμηση αποτελέσματος και χαλάει το σασπένς, αντί να ξενυχτάς περιμένοντας να μπει η Β’ Αθήνας και να φυσάμε νοερά το ποσοστό του κόμματος για να ανέβει. Που σε άλλες εποχές, η Ζωή θα έχανε δέκα ζωές με το 3,17% και θα ξημερωνόταν από αγωνία μέχρι να σιγουρευτεί ότι μπαίνει, όπως κάποτε ο πατέρας της με τα αντίστοιχα ποσοστά του ΣΥΝ -και τους βουλευτές που κατέληγαν στο ΠΑΣΟΚ.
Ναι αλλά αποζημιωθήκαμε αναδρομικά, με διάφορα επιμέρους ντέρμπι που πήγαν στην παράταση και άργησαν να κριθούν (η ενσωμάτωση στη σελίδα του ΥΠΕΣ ακόμα δεν έχει πάει στο 100%), αλλά είχαν αίσιο τέλος, με μικρές ανατροπές (και μικρές συμβολικές ρεβάνς για τις κοσμοϊστορικές ανατροπές του παρελθόντος -μηδένα μακάριζε προ του τέλους της ιστορίας).
Όπως η δεύτερη θέση στη Λέσβο και η ανάκτηση
της έδρας στο νησί του Μανταμάδου και της Αγιάσου.
Η 3η θέση, οριακά μπροστά από το ΠΑΣΟΚ
στην Α’ Θεσσαλονίκης. Και ας το έχουμε κατά νου
την άλλη φορά που θα ακούσουμε να την λένε -πατώντας
σε υπαρκτά γεγονότα- «φασιστούπολη», πως μες
στο πολεοδομικό συγκρότημα τρώνε τη σκόνη
του κόμματος ο Βελόπουλος, οι Σπαρτιάτες και
η Νίκη. Και πως στη δεξιομάνα Μακεδονία, της οργανωμένης
εθνικιστικής υστερίας των τελευταίων 30 χρόνων
-πλην Λακεδαιμονίων (και ουχί Σπαρτιατών)- δεν
υπάρχουν μόνο οι έβδομες θέσεις σε νομούς όπως
η Πιερία, η Πέλλα, η Δράμα, η Καστοριά και η Χαλκιδική
(αλλά σαν τη Δράμα δεν έχει άλλη, σε ψέκα και ακροδεξιούς
ταλιμπάν), αλλά και το 8,1 στα Γρεβενά, το διψήφιο
ποσοστό στο Λιτόχωρο και η δεύτερη θέση στην
ηρωική Θάσο, που μπορεί να την πνίγει η αναρχία
του τουριστικού κέρδους, αλλά έχει χωριά όπου
τα βασικά «αξιοθέατα» - σημεία αναφοράς είναι
η πλατεία με το καφενείο, την εκκλησία και... τα
γραφεία του ΚΚΕ, που είναι πάντα στην Καλή Ράχη της Ιστορίας.
Και πάνω απ’ όλα το Black Jack με την 21η -original- έδρα που μπαίνει σφήνα με Είκοσι Μία στο φουλ φασιστών με ακροδεξιό ζεύγος (Κυριάκος-Ζωή) στη Βουλή και το poker face της Κωνσταντοπούλου. Την οποία έδρα πήραμε από τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά δια της καραμπόλας από τον «οικολόγο» Αμυρά της ΝΔ στα Γιάννενα. Και αντικειμενικά -και ανεξάρτητα από τη θέλησή του-, κάθε ήττα οποιουδήποτε ποταμοσπέρματος είναι μια νίκη της (ταξικά διαχωρισμένης) ανθρωπότητας. Κι ακόμα περισσότερο της τάξης μας, που έστειλε στη Βουλή τον μοναδικό οικοδόμο βουλευτή στην Ευρώπη, σαν εικόνα από τα προσεχώς και την κοινωνία του μέλλοντος, όπου οι χτίστες της νέας ζωής θα οικοδομήσουν έναν άλλο κόσμο, θα εκλέγουν αντιπροσώπους από τον χώρο δουλειάς τους -και όχι επαγγελματίες ανεπάγγελτους υπηρέτες των αφεντικών- και θα μπορούν να τον ελέγχουν ανά πάσα στιγμή, ακόμα και να τον ανακαλούν και να τον αντικαθιστούν.
Και ναι, αυτοί είναι κάποιοι μικροί λόγοι για να σκάσουν κάποια χαμόγελα αισιοδοξίας. Μαζί με την τρίτη θέση στην Αττική, στην πόλη της Θεσσαλονίκης, τα διψήφια ποσοστά σε λαϊκές συνοικίες, αστικά κέντρα και εργατουπόλιες, την πρωτιά στην Ικαρία που έχει βρει το μυστικό της μακροζωίας...
Για να παραφράσουμε την Αλέκα, «ούτε κλαίμε, ούτε γελάμε». Απλώς χαμογελάμε. Και συνεχίζουμε...
Και αν δε χαίρεσαι ούτε με αυτά, δε γίνεται να μη γελάσεις με τη φαιδρή κριτική των διαδικτυακών τρολ που γράφουν πως ο Έξαρχος του ΚΚΕ στα Γιάννενα είναι μπρουτάλ, πρωτόγονος και μάτσο οικοδόμος -δείχνοντας πόση επαφή έχουν με τους αληθινούς εργάτες. Με τους εργάτες μη μιλάς...
«Ούτε με τους μάτσο, ούτε με τους ματσω(μένους)» -να ένα διαλεκτικό σύνθημα, που μπορεί να πλασαριστεί εφεξής ως βαθιά προοδευτικό, μακριά από ταξικές αγκυλώσεις.
Τουλάχιστον αυτός, ως «μπρουτάλ» οικοδόμος, δεν είναι τόσο γελαστός και δεν τους προκαλεί, όπως εμείς οι υπόλοιποι που χαρήκαμε με το ποσοστό του ΚΚΕ -και τίποτα άλλο, πέραν αυτού.
Και να σου πω κάτι;
Δεν έχω πρόβλημα με τους εργάτες. Έχω και φίλους εργάτες. Αρκεί να μην προκαλούν. Και να μη βρίσκουν λόγους να χαμογελάνε...
(Συνεχίζεται -αν βρεθεί χρόνος και για τα υπόλοιπα...)
*Άραγε πόσοι λάτρεις του Μίσσιου που δεν έχουν διαβάσει τα βιβλία του ξέρουν πως ο τίτλος είναι από το ομώνυμο βιβλίο του, όπου βάζει τη φράση στο στόμα του ανθρωποφύλακα βασανιστή του, να απευθύνεται προς το θύμα του, και να δείχνει τάχα πόσο μίζερο και απάνθρωπο (εξ ου και ο Γιούρι Απαντρόποφ, που έλεγε και σε ένα άλλο σημείο) κατέληξε το κίνημα, που ήθελε κάποτε «παναναθρώπινη τη λευτεριά», εξοργίζοντας τους διώκτες του.
-Α, ώστε την ήθελες και πανανθρώπινη, ε;
Γαμώτο, και αυτό ο Μίσσιος δεν το διηγείται; Πώς γίνεται να το ξέχασε στην πορεία;
