Δελτίο Κομινφόρμ 10

Χτες ο Τσίπρας μίλησε στο δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ-1 (που κάποτε έκανε την καλύτερη προεκλογική δουλειά για το Σύριζα, με τα τρομολαγνικά ρεπορτάζ και τη μαύρη διαφήμιση, αλλά τώρα με το Χατζηνίκο, αλλάξανε τα κόζια) κι είπε μεταξύ άλλων τα εξής:

-ότι για πρώτη φορά δε χάσαμε στη διαπραγμάτευση με σκορ Μπαρτσελόνα-Παναλευσινιακός, αλλά πήραμε θετικό αποτέλεσμα. Που σημαίνει ότι θα το γυρίσουμε στη ρεβάνς; Ότι πετύχαμε το γκολ της τιμής, όπως η Παρί στο 6-1; Ότι το φάγαμε στο 92' (το λεπτό του Μάαστριχτ) σαν τη Ρεάλ; Ότι από Ελευσίνα γίναμε Καλλιθέα -που έχει κι αυτή Τσίπρα στη σύνθεσή της, που πέτυχε δύο γκολ απέναντι στον Άρη;
Γενικά η τακτική της ΔΦΑ είναι να πετύχει το γκολ της τιμής, για να το πουλήσει επικοινωνιακά (κοιτάξτε τι ωραία αντίμετρα) και να δείξει την ποιοτική της υπεροχή από τους προηγούμενους.

-ότι η Μέρκελ είναι ανοιχτόμυαλη κι ο Σόιμπλε σεβαστός πολιτικός αντίπαλος. Κι η δική του γλώσσα ένα μέτρο ως το πάτωμα από το πατόκορφο γλείψιμο στους... Μερκελιστές. Αν συνέχιζε και την ποδοσφαιρική παρομοίωση, μπορεί να τους έλεγε Μέσι της πολιτικής, αλλά το κράτησε για άλλο αγώνα.

(Παρεμπιπτόντως, και παραμένοντας σε αθλητικά συμφραζόμενα, η ποδοσφαιρική μετάφραση της λογικής των σταδίων (ΟΑΚΑ, Αλκαζάρ, Καυταντζόγλειο) στην πολιτική, θα μπορούσε να είναι το αθάνατο κλισέ: κοιτάμε κάθε παιχνίδι ξεχωριστά).

-Ότι το λιμάνι της Θεσσαλονίκης -η οποία σε λίγα χρόνια θα λέγεται Σαββιδιστάν και το μόνο γυράδικο που θα έχει μείνει ανοιχτό θα είναι ο Σαββίκος- το ξεπουλήσαμε με επωφελές τίμημα, 70% πάνω από τη χρηματιστηριακή του αξία, και με δέσμευση για άμεσες επενδύσεις απ' την κοινοπραξία όπου συμμετέχει κι ο Σαββίδης. Βασικά, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους (και το Σαββίδη πασά πάνω απ' τα Τέμπη), τους πιάσαμε κότσο τους επενδυτές. Και να θυμάστε τούτο: αριστερό σήμερα δεν είναι να εμμένει κανείς στον κρατισμό, και σε ιδεοληψίες-φετίχ, όπως η δημόσια περιουσία. Αριστερό είναι να πετυχαίνεις σαν έμπορος καλύτερη τιμή ξεπουλήματος από τους δεξιούς.

-Ότι μένει ο ΕΝΦΙΑ που φεύγει που μένει. Κι ότι οι φόροι είναι ίδιοι με πριν και λίγο περισσότεροι.

-ότι ο λαός τρέχει χαρούμενος στα λιβάδια, την εξοχή και τα πάρκα να χαρεί το Πάσχα, την ανάσταση της οικονομίας και τους φοβερούς δρόμους που έφτιαξε η ΔΦΑ.
Σπάω, εν τω μεταξύ, το κεφάλι μου να θυμηθώ ποιο καθεστώς καμάρωνε γιατί έφτιαξε δρόμους... κι είχε και μια επέτειο πρόσφατα... ποιο ήταν να δεις, ποιο ήταν...

-το βασικό όμως είναι ότι ο Τσίπρας περιέγραφε μια ειδυλλιακή κατάσταση, σε μια μαγική χώρα, όπου η ανάπτυξη έρχεται κι όλοι είναι ευχαριστημένοι, κάτι που αποδεικνύεται εύκολα, γιατί δεν υπάρχουν σήμερα μαζικές διαδηλώσεις δυσαρεστημένων κοινωνικών ομάδων, όπως τη διετία 10-12'. Κι επειδή εδώ δεν είναι τόσο πιθανή μια παρδαλή αντ-επανάσταση τύπου Βενεζουέλας (πέρα από τις γραφικές συνάξεις "μένουμε Ευρώπη"), ο Τσίπρας βασικά μας πετάει το γάντι και μας βγάζει τη γλώσσα κατάμουτρα για τις δικές μας ανεπάρκειες.

Τι άλλο χρειαζόμαστε για να το καταλάβουμε, σφε αναγνώστη; Ο Τσίπρας δεν πέφτει, γιατί δεν υπάρχει κόσμος στους δρόμους να τον ρίξει. Δεν υπάρχει οργανωμένο κίνημα που να δίνει τον τόνο στις εξελίξεις. Και αυτό προφανώς δε συμβαίνει γιατί τρέχουμε γυμνοί στην εξοχή από τη χαρά μας κι ευημερούμε, αλλά γιατί ο κόσμος είναι απογοητευμένος και περνάει ακόμα από τα διάφορα στάδια του πένθους.

-Σε μια άλλη είδηση που ταράζει τα νερά και μπανιέρας ολόκληρης, το ΠαΣοΚ προχωρά σε έκτακτο συνέδριο-τομή για την πολιτική ζωή του τόπου. Ακόμα πιο (πα)σοκαριστικό είναι πως στο ΠαΣοΚ υπάρχουν συντροφικά μαχαιρώματα που οδήγησαν στο έκτακτο συνέδριο κι αποδεικνύουν ότι πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι. Κι η αλήθεια είναι πως έχει αργήσει πολύ να βγει αυτή η ψυχή του ετοιμοθάνατου ΠαΣοΚ.

Το απόλυτο (πα)σοκ όμως είναι το κείμενο της ομάδας του Ανδρουλάκη -που δεν το υπέγραφε ο ίδιος, που δεν είναι ο Μίμης!- που κάνει λόγο για πολυδιάσπαση "με αποτέλεσμα την ηγεμονία της δημαγωγίας και του οπορτουνισμού".
Και το ερώτημα είναι: τι εστί συνέπεια για έναν πασόκο και πώς ορίζεται ως προς αυτήν ο πασοκικός οπορτουνισμός;

-Συνεχίζοντας με άλλες σοκαριστικές ειδήσεις, ο Τάκης Τσουκαλάς δέχτηκε επίθεση έξω από τα γραφεία της εφημερίδας "Παραπολιτικά". Ποιος θα το πίστευε α) ότι ο Τσουκαλάς έχει εχθρούς που θα ήθελαν το κακό του και β) ότι έχει κάποια σχέση με το Μαρινάκη. Κοίτα να δεις...

-Πραμένοντας στο χώρο του ξύλου, τα ΕΑΑΚ κορυφώνουν την ενωτικής τους παρέμβαση στα πανεπιστήμια, προάγοντας το κομμουνιστικό ήθος και τον πολιτικό πολιτισμό -εξ ου και το σύνθημα: ΕΑΑΚ-ήθος-πολιτισμός, που μετεξελίχθηκε σε ΕΑΑΚ-καφρίλα-ποδαρίλα.

Αυτές τις μέρες λοιπόν κορυφώνουν την προεκλογική του δουλειά, παίζοντας ξύλο μεταξύ τους και σχεδιάζοντας να κατεβάσουν δύο ξεχωριστά σχήματα σε πολλές σχολές -τα οποία θα καταγράφονται αμφότερα όμως στα/στην ΕΑΑΚ. Για όσους ανίδεους δεν μπορούν να καταλάβουν το διακύβευμα και το επίδικο αυτών των εσωτερικών διεργασιών, τα ΕΑΑΚ εφαρμόζουν βασικά μια λενινιστική, εκλογική τακτική, που συνοψίζεται στο εξής:
Μαζί (μεταξύ μας) να χτυπιόμαστε, χωριστά να βαδίζουμε...

-Και με αυτή τη γέφυρα, περνάμε στο αθλητικό δελτίο. Όπου μετά το "κι εγώ κάλυπτα τον Κατσουράνη", εφηύραμε και το αντίθετό του στον αγώνα Λαμία-Πανσερραϊκός για τη Β' Εθνική (Football League).

Αλλά τα καλά γίνονται στα μεγάλα σαλόνια, όπου ο Ολυμπιακός κατέκτησε το πρωτάθλημα, αλλά κινδύνευε με αφαίρεση βαθμών -που δεν του επιβλήθηκε ποτέ- για κάτι επεισόδια στη φυσούνα των αποδυτηρίων, όπου βρέθηκαν κάτι περίεργοι και προπηλάκισαν τους Πλατανιώτες -ίσως γιατί αντιστάθηκαν παραπάνω από το αναμενόμενο- που δεν ψήνονταν όμως να καταγγείλουν τα γεγονότα γιατί διοικητικά έχουν άριστες σχέσεις (εξάρτησης, αλληλεξάρτησης, τέλος πάντων παραρτήματος) με τον Ολυμπιακό. Κι έτσι αναζητήθηκε το υλικό που θα είχε καταγράψει το κλειστό κύκλωμα με τις κάμερες. Αλλά αυτό δε βρέθηκε ποτέ, γιατί όλως τυχαίως είχε σβηστεί. Εντάξει, δε χρειάζεται να το δραματοποιούμε. Υλικό από τις κάμερες σβήστηκε, δεν εξαφανίστηκε πλοίο, ούτε πέθαναν άνθρωποι (άσχετο).

Κι ας μην ξεχάσουμε σε αυτό το σημείο να σημειώσουμε πως το ελληνικό ποδόσφαιρο δε θα πάει ποτέ μπροστά, αν δεν μπει κλειστό κύκλωμα παρακολούθησης σε όλα τα γήπεδα να καταγράφει και να ρουφιανεύει κάθε μας κίνηση. Αυτή είναι η ρίζα του κακού, κι όχι οι ΠΑΕ (ανώνυμες εταιρείες) που λυμαίνονται το χώρο.
Καληνύχτα και καλή τύχη.

Υστερόγραφα

-Η τριάδα των κλασικών (Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν) δε συνεχίζεται με Στάλιν (ή και Μάο κατά άλλους), αλλά...

Σύγχρονη Εποχή - 2017

...με Πάνο Ζάχαρη κι αρνητικούς συσχετισμούς.

-Κι ένα video, που αλιεύτηκε από το διαδίκτυο κι αξίζει να γίνει viral.



Άκου να δεις...

Η παρέμβαση του κόμματος στο διαδίκτυο

Σήμερα θα μπορούσαμε να μιλήσουμε/γράψουμε για τα γενέθλια της ΕΠΟΝ και του Κόκκινου Στρατού, που είναι συνομήλικος με το κόμμα και ζει μέχρι σήμερα, μέσω της αθάνατης ορχήστρας του και πασίγνωστων μελωδιών, όπως η Κατιούσα -που είναι πολύ ωραίο όνομα- κι ας πήγε να την πιάσει στο στόμα του ο Πανούσης με τον Αγγε(β)λάκα.

Αλλά όχι, σφοι, δε θα μιλήσουμε για αυτό (θυελλώδικα χειροκροτήματα).

Θα μπορούσε επίσης το κείμενο να σταλθεί και να δημοσιευτεί εκεί που πρέπει (ξέρετε πού) στα πλαίσια που πρέπει (ξέρετε ποια). Άλλο πρέπει όμως κι άλλο πώς τι γίνεται καμιά φορά στην πράξη και πώς τα φέρνει η ζωή.

Το θέμα είναι η παρέμβαση του κόμματος στο διαδίκτυο και το βάζουν πολύ καλά οι θέσεις (το βάζει κι η εισήγηση που λέγανε και στην όβα μου) επισημαίνοντας ως ζητούμενο-στόχο τη βελτίωση της διαδικτυακής παρουσίας του ΚΚΕ.

Διευκρινίζω εξ αρχής, για να αποφύγουμε μια κλασική κι επαναλαμβανόμενη συζήτηση που ανακυκλώνεται συχνά-πυκνά, πως δε μιλάμε για τους κινδύνους του διαδικτύου γενικά -που πρέπει πάντα να τους παίρνουμε υπόψη- ή για το αν ένας σφος πρέπει να έχει προφίλ στα ΜΚΔ, μέσα κοινωνικής δικτύωσης, γνωστά κι ως social media -που έχουν πολλοί, γιατί δεν υπάρχει απαγόρευση, αλλά σύσταση "προσέχετε, για να έχετε", που είχε γίνει μια συγκεκριμένη περίοδο, για πολύ ειδικούς λόγους.

Η κουβέντα και το ζητούμενο δεν είναι όλα αυτά, λοιπόν. Είναι η παρουσία του Κόμματος στο διαδίκτυο και πώς μπορεί να βελτιωθεί. Όποιος λέει όλα τα άλλα (για τα τρολ, την απρόσωπη επαφή, το φακέλωμα, τον έλεγχο των μονοπωλίων, το ιδεολόγημα της αμεσοδημοκρατίας των ΜΚΔ, κτλ), σωστά πράγματα, που δεν έχουν όμως άμεση σχέση με το θέμα και δε βοηθούν καθόλου στο δια ταύτα, εφόσον δεν καταλήγουν σε πρόταση: γιατί ΚΚΕ -πάντα κολλάει αυτό- και πώς θα γίνει καλύτερη η παρέμβασή του στο μαγικό (εικονικό κι απατηλό ενίοτε) κόσμο του διαδικτύου.

Πρόσεξε, σφε αναγνώστη, γιατί υπάρχει και μια άλλη επιλογή. Να πας κόντρα στο ρεύμα και τις θέσεις και να πεις ότι δε χρειάζεται καμία απολύτως βελτίωση (όλα είναι καλώς καμωμένα και δε γίνονται καλύτερα) ή ότι δε χρειάζεται γενικώς καμία διαδικτυακή παρουσία και κακώς ασχολούμαστε με αυτήν. Δε θα συμφωνήσω τότε μαζί σου, αλλά θα ξέρουμε τουλάχιστον σε ποια βάση διαφωνούμε και ποιο θέμα θα συζητήσουμε. Και πάντως δεν είναι αυτό που βάζει το κόμμα, οπότε το βασικό δεν είναι να το συζητήσουμε μαζί, ίσως.

Δε θα είναι πολύ ωφέλιμο όμως να βγαίνουμε εκτός θέματος και να λέμε πχ για τις διαδικτυακές κουβέντες -καλή ώρα σαν αυτή που θα ανοίξει από κάτω- που υποκαθιστούν την άμεση ανθρώπινη επαφή, το μαζικό άνοιγμα, τις εξορμήσεις, το πόρτα-πόρτα και τη δουλειά μυρμηγκιού. Αν πιστεύεις κάτι τέτοιο, πάρε εξ αρχής ως δεδομένη την κατακλείδα (πες το disclaimer-αποποίηση-απεταξάμην) του σφου που είχε στείλει μια σχετική παρέμβαση στον προσυνεδριακό:

Δεν έχω καμιά ψευδαίσθηση, ότι η παρέμβαση μέσω του Διαδικτύου, μπορεί να αντικαταστήσει την προσωπική επαφή, τις συσκέψεις, τις περιοδείες στους τόπους δουλειάς και ζωής, την οργανωμένη δουλειά του Κόμματος και της ΚΝΕ, την οργάνωση των εργαζομένων στα ταξικά σωματεία. Ομως χρειάζεται να δημιουργήσουμε την υποδομή που είναι απαραίτητη για να παρακολουθούμε, να απαντάμε και να παρεμβαίνουμε πολιτικά, ιδεολογικά, πολιτιστικά και στον χώρο του Διαδικτύου.

Το ζήτημα δεν είναι να υποκαταστήσουμε, αλλά να συμπληρώσουμε και να ενισχύσουμε το άνοιγμα που γίνεται. Προσωπικά έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στους συντρόφους πως δε θα αποκτήσουν έτσι εικονικές e-επιρροές, αντί για αληθινούς συναγωνιστές-συναδέλφους, όπως κάποιοι που ζούνε στο διαδίκτυο κι έχουν άπειρους φίλους στο FB, αλλά κανέναν στην πραγματική ζωή. Κι εμπιστεύομαι τα όργανα και τη συλλογική λειτουργία του κόμματος πως θα τραβήξουν το αυτί σε όποιον ξεφύγει από τα όρια, και λυγίσει το κλαδί από την ανάποδη.

Στην τελική κανείς δε γεννιέται ώριμος, σοφός χρήστης (του διαδικτύου και οποιουδήποτε μέσου). Κάποια πράγματα τα μαθαίνεις μέσα από την πείρα και από τα λάθη, αρκεί να τα αναγνωρίζεις και να τα διορθώνεις. Το απαγορευτικό συλλήβδην στο internet φέρνει πολύ χειρότερα αποτελέσματα, από αυτά που προσπαθεί να αποτρέψει και μάλλον διαιωνίζει το πρόβλημα. Μες στο χορό μαθαίνεις τα βήματα, έξω από αυτόν λες απλά πολλά τραγούδια.

Υπάρχει βέβαια και ένα άλλο επίπεδο (γκεστάλτ που θα έλεγε ο Κωνσταντάν στους Απαράδεκτους) υποκατάστασης: αυτό της πληροφορίας που υποκαθιστά τη γνώση -κι επισημαίνουν πολύ σωστά οι θέσεις. Κι αν υπάρχει κάτι που να συνδέεται κατεξοχήν με τα παραπάνω, είναι το διαδίκτυο, που 'ναι ένα ποτάμι χωρίς φίλτρα, μια αδιάκοπη και χειμαρρώδης ροή πληροφοριών -άχρηστων ως επί το πλείστον- που σκεπάζουν την ουσία αντί να την αναδεικνύουν. Αν στο διαδίκτυο προάγεται μια φορά η γνώση, άλλες δέκα ευνοείται η τρολιά, η προβοκάτσια, το εύκολο ψέμα -και τρέχα ανασκεύασέ το μετά...

-Μμμ, σωστά. Ή μήπως όχι;

Καταρχάς το επιχείρημα της υποκατάστασης είναι τόσο εύστοχο, σα να λέμε πχ ότι οι εκλογές υποκαθιστούν την ταξική πάλη, άρα δεν πρέπει να παίρνουμε μέρος σε αυτές. Ή ότι τα οικονομικά αιτήματα οδηγούν σε ρεφορμιστικές διεκδικήσεις (μεταρρυθμίσεις) αντί να δείχνουν το στρατηγικό μας στόχο (σοσιαλισμό), συνεπώς πρέπει να αποφεύγουμε να τα προβάλουμε, πχ στις απεργίες. Δεν αναφέρω τυχαία ως παράδειγμα τις εκλογές, που είναι κατεξοχήν πεδίο καταιγιστικών επιθέσεων, με έμφαση στην πληροφορία, το φαίνεσθαι αντί της πολιτικής ουσίας. Οι εκλογές και το διαδίκτυο δεν είναι τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή, δεν είναι καν το σημαντικότερο δευτερεύον -όπως λέει ο Σωτηρακόπουλος για το ποδόσφαιρο. Αλλά στο βαθμό που μας αφορά το ένα, ασχολούμαστε και με το άλλο (που δε συνδέεται μόνο με τις εκλογές βέβαια, απλώς εκεί αναδεικνύεται η σημασία του).

Δεν επιλέγουμε πάντα εμείς, εξάλλου, τα πεδία της αντιπαράθεσης. Για να κάνω έναν τραβηγμένο παραλληλισμό, η ΕΣΣΔ μπορεί να μην προσέγγιζε τον κομμουνισμό, συμμετέχοντας στην κούρσα του ανταγωνισμού με το ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, αλλά αυτό δε σημαίνει πως μπορούσε να την αγνοήσει και να μην πάρει καθόλου μέρος ή ότι οι επιτυχίες σε αυτό το κομμάτι της ήταν αδιάφορες.

Τόσο απλά...

Κατ' αντιστοιχία, ο πόλεμος της πληροφορίας δεν προάγει απαραίτητα τη γνώση, αλλά δε μας αφήνει αδιάφορους. Ένα βιντεάκι που θα γίνει viral, μια απάντηση σε ένα ενορχηστρωμένο ψέμα ιδίως στην προεκλογική περίοδο, άμεσες ενημερώσεις για εκδηλώσεις, κινητοποιήσεις, κτλ, παίζουν κι αυτά ένα ρόλο, κοντά στα άλλα. Είναι ένα εργαλείο που μπορεί να μας προσεγγίσει αρχικά με κάποια άτομα, κάποιες κατηγορίες -πχ τη νεολαία που το χρησιμοποιεί σχεδόν αποκλειστικά για την ενημέρωσή της κι αυτό είναι αντικειμενικό γεγονός, χωρίς να το αξιολογώ και να εξετάζω τα αρνητικά του. Ύστερα από την αρχική προσέγγιση, είναι δική μας υπόθεση πώς θα εμβαθύνουμε το αρχικό ερέθισμα, πώς θα παρέμβουμε για να γίνει η πληροφορία-γνώση, η σπίθα-πυρκαγιά και (αρχι)πέλαος η στάλα.

Φτάνω στο τέλος του κειμένου, χωρίς να έχω απαντήσει, ούτε κατά διάνοια, στο αρχικό ερώτημα, που ήταν και το ζητούμενο που έθεσα. Αλλά αυτό δεν είναι δική μου αρμοδιότητα να το απαντήσω κι ίσως είναι καλύτερα να ειπωθεί εκεί που πρέπει, για να μην παρεξηγηθεί κιόλας, ως μια υπόδειξη αφ' υψηλού.

Το μόνο που θα μπορούσα να πω σχετικά είναι πως το κόμμα μπορεί να φτιάξει μια πολύ δυνατή ομάδα, εκ των έσω, αξιοποιώντας τα μέλη του και τις δικές του δυνάμεις. Και δεν είμαι σίγουρος αν η παρέμβασή του πρέπει να γίνεται κυρίως ανοιχτά (πχ προφίλ twitter για ανακοινώσεις), υπόγεια (με ομάδα σχολιαστών και ελεύθερων σκοπευτών, που παρεμβαίνουν στοχευμένα) ή με συνδυασμό της "νόμιμης" και "παράνομης" δουλειάς.

Υστερόγραφα

-Μιας και πιάσαμε τις νέες μορφές -που δεν έχουμε πιάσει ακόμα- κι επειδή δεν υπάρχουν μονάχα Αγγε(β)λάκες σε αυτή τη χώρα, μπορείτε να ακούσετε ενδεικτικά δύο κομμάτια από έναν καινούριο δίσκο. Σχηματικά μιλώντας -γιατί δε χωρίζονται με σινικά τείχη- ένα πολιτικό και ένα ερωτικό.

Το σφάλμα - Οργανώσου (κλικ για να δείτε τους στίχους)

Το σφάλμα - μην ξαναφύγεις, δεν παλεύεται το κρύο (κι εδώ οι στίχοι)

Κι ένα δεύτερο υστερόγραφο

Όσοι έχασαν την πρώτη, όσοι μένουν στα βόρεια προάστια, όσοι τον διαβάζουν αλλά δεν τον έχουν δει ποτέ από κοντά, όσοι τον ξέρουν ήδη, όσοι θέλουν να διαπιστώσουν από κοντά αν έχει πλάκα κι από κοντά (ναι έχει), δεν έχουν δικαιολογία για σήμερα.

Δελτίο Κομινφόρμ VII

ή αλλιώς δυστυχώς δε σε εκτέλεσαν "σύντροφε"

Λέγαμε χτες για τις διάφορες τιμές που απέδωσαν διάφοροι με τον τρόπο τους στην επέτειο της Βάρκιζας -και της ολομέλειας του ΚΚΕ που την ακύρωσε εν μέρει, αφού ούτως ή άλλως ποτέ δεν τηρήθηκε.

Η Έλενα Κατρίτση της ΕΡΤ πχ είχε καλεσμένη στην εκπομπή της ("Προσωπικά") την Έρη Ρίτσου, κι ελπίζω πως θα ανέβει σύντομα στο διαδίκτυο, για να τη δούμε και όσοι δεν προλάβαμε τη ζωντανή μετάδοση. Αναρωτιέμαι πάντως πότε επιτέλους θα πει κάποιος καλεσμένος στην οικοδέσποινα πως το όνομα της εκπομπής είναι λάθος, βασικά γιατί το "προσωπικό" είναι και πολιτικό.
Πολιτικά, δεν έχω αισθήματα για σένα φιλικά...

* * *

Η κυριακάτικη "Δημοκρατία" (πάντα εντός εισαγωγικών, όπως κι η αστική) έδινε το βιβλίο του Τάκη Λαζαρίδη "ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι". Κι επειδή τότε δεν τον είχε βρει και περιμαζέψει ακόμα ο "αριστερός" Κούλογλου να του δώσει όχι απλώς βήμα αλλά μόνιμο στασίδι, και το βιβλίο του ήταν σαφώς αντιδραστικό, ο μόνος οίκος που βρέθηκε να το εκδώσει ήταν ο Πελασγός, με το ακροδεξιό πολιτικό στίγμα. Τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτή τη ζωή...

Τουλάχιστον αυτός τα έλεγε από νωρίς. Κρίμα όμως που δεν το κατάλαβε πιο νωρίς να γλίτωνε και την ταλαιπωρία ο άνθρωπος. Φυλακές, δίκες, παραλίγο εκτέλεση, μαζί με τον Μπελογιάννη... Κι έτσι κάθε φορά που ακούω αυτόν τον τίτλο, μου έρχεται αυθόρμητα ως απάντηση ο σημερινός υπότιτλος: δυστυχώς δε σε εκτέλεσαν "σύντροφε".
Κι όχι, δεν είναι καφρίλα, αλλά συμβουλή με αγάπη. Τουλάχιστον θα 'χες γλιτώσει την υστεροφημία σου,,,

Την ίδια μέρα η Εστία έδινε ένα αντίστοιχο πόνημα, με "όλη την αλήθεια" για τον Άρη Βελουχιώτη και το Μελιγαλά. Ναι αλλά πόσα τέτοια να αντέξει κανείς σε μια μέρα. Έπρεπε να διαλέξω το ένα...

* * *

Μπορεί η ΑΕΛ να έχασε το Σάββατο στο Καραϊσκάκη και να έχει πάρει την κάτω βόλτα στη βαθμολογία (ενώ κάποτε ο δικός της τίτλος σηματοδοτούσε την έναρξη της... "πέτρινης δεκαετίας" του Ολυμπιακού -μέχρι να έρθει από τη ΓΛΔ ο γιος του Πέτρου Κόκκαλη και να αλλάξει τα κόζια), αλλά αύριο, που είναι η μέρα του Βαλεντίνου και του πανελλαδικού αγροτικού συλλαλητηρίου, είναι ένα σύνθημα που όλους μας ενώνει: αγρότες, ερωτευμένους κι ενδιάμεσους (μη εξαρτημένους).

ΑΕΛ, τρακτέρ και love is in the air...

Οι Μπαλούρδοι εξαιρούνται από την παραπάνω αγωνιστική κι αγαπησιάρικη ενότητα και περιμένουν τους αγρότες και το μαχητικό, γαλατικού τύπου (αλά Αστερίξ) αυθορμητισμό τους, με καρδιοχτύπια κι αγωνία -μεγαλύτερη κι από τις θαυμάστριες του γνωστού Κρητικού αγρότη...

* * *

Λεβεντιά και βάσεις μαζί δε γίνεται, λέει ένα σύνθημα στην Κρήτη -αφού πιάσαμε τη λεβεντογέννα. Και επίγειος παράδεισος, με τόσα κρούσματα καρκίνου γύρω από τις βάσεις, είναι επίσης ουτοπικός. Εξαιρείται ο Μητσοτάκης, που έχει πάθει ανοσία και έκανε άφοβα κάθε χρόνο στο Μαράθι μπάνιο.

Και δεν υπάρχουν πολλά θεάματα, πιο θλιβερά από το να βλέπεις τους Κρητίκαρους, που πετούσαν κάποτε τους Αμερικάνους στη θάλασσα (για να μην περάσει η ατιμωρησία της "ετεροδικίας") γιατί πχ τάχα πείραξαν την αδερφή τους, να γυρίζουν τώρα σκηνές από την ταινία "καλώς ήλθε το δολάριο", με τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα, που ήρθαν σαν μάννα εξ ουρανού για τα μαγαζιά, μες στο χειμώνα, όπου δεν κουνιέται φύλλο, και μπορεί να σε πιάσει μελαγχολία ακόμα και στα εξωτικά Χανιά -όπου χιόνισε πρόσφατα, αλλά περίμεναν να έρθει ο αμερικάνικος στόλος, για να δουν "άσπρη μέρα".
Μπορείτε να δείτε μερικά χαρακτηριστικά γλοιώδη σχόλια (που δεν είναι τόσο μειοψηφικά, όπως άλλοτε), όπως τα σταχυολόγησε ο Poe στο ιστολόγιό του.

* * *

Χρωστάω κι ένα κομμάτι για τη θέση ανάνηψης, όπου σου κάνουν κάποιες "λαβές" και σε γυρίζουν στο πλάι, για να σε κρατήσουν ή μάλλον να σε επαναφέρουν στη ζωή. Οι πολιτικοί ανανήψαντες της Μακρονήσου πχ είναι ζωντανοί-νεκροί (κομμουνιστές που ξέχασαν να πεθάνουν, όπως λέει ο Ζίζεκ) που δεν τους έχει πιάσει όμως νεκρική ακαμψία. Και το ζητούμενο για τους αναμορφωτές τους δεν είναι απλά να τους επαναφέρουν στη ζωή και τις αγκάλες της μαμάς-πατρίδας, αλλά να τους έχουν όσο το δυνατόν πιο εύκαμπτους, σε βαθμό οξείας οσφυοκαμψίας. Αυτή λοιπόν είναι η θέση ανάνηψης για το πολιτικό μας σύστημα, που χτίζει νέους Παρθενώνες. (Και κάτι άσχετο, αλλά μήπως ήξερες εσύ, σφε αναγνώστη, πως το "παρτενοπέι" της Νάπολι, σημαίνει βασικά "Παρθενόπες";)

* * *

Πήρε το μάτι μου κάπου (στα Σαββατιάτικα του Teddy) μια δήλωση του Σταύρου Θεοδωράκη, που λέει πως η χώρα συχνά σώθηκε από μικρά κόμματα και πολιτικούς που δεν υπολόγισε κανείς αρχικά τη δύναμή τους.
Μόνο εγώ έκανα το συνειρμό και κατάλαβα πως ονειρεύεται να γίνει Μεταξάς;
-Αλόρ σε λα γκερ... Πάμε άλλη μία, να το τραβήξω από καλύτερο πλάνο..

* * *

Εγώ μονάχα ένα πράγμα θα σου πω.
Μου φτάνει πως μεγάλωσα με σένα.

Στίχοι του Λουκιανού για το μικρό Ήρωα, που θα μπορούσαμε να τους τραγουδήσουμε εμείς για εκείνον.

Το Πρώτο Θέμα εν τω μεταξύ κατάφερε να μας θυμίσει πόσο βρωμερό είναι, πουλώντας cd με τα τραγούδια του -παρά την αντίθετη θέληση του ίδιου και της οικογένειάς του. Κι έτσι ξέσπασε ένας σχετικό ντόρος και πέρασε στα ψιλά ένα άθλιο κείμενο του αντιδραστικού Πανούτσου (που βρήκε επιτέλους στο Liberal, το σπίτι που του ταιριάζει).

Γιατί άθλιο; Το πρόβλημα δεν είναι προφανώς οι σωστές επισημάνσεις για τις μετά θάνατον αγιογραφίες με τις πολιτικάντικες σκοπιμότητες, ούτε πως την πέφτει στο Σύριζα -εξάλλου για αυτό πληρώνεται- και τον καθιστά συμπαθή. Αλλά ότι ο Πανούτσος (κι ο κάθε Πανούτσος) δεν είχε ποτέ αξίες για να αποκλείσει το Πρώτο Θέμα και τη βρωμιά του από αυτές. Και έτσι είναι προκλητικό να προσπαθεί να φέρει τον Κηλαηδόνη στα δικά του "απολίτικα" μέτρα.

* * *

Αύριο κάνει ντεμπούτο κι η καθημερινή εφημερίδα του συγκροτήματος Χατζηνικολάου, για να επισημοποιήσει τον έρωτά του με τη ΔΦΑ, με τίτλο "Αληθινές Ειδήσεις" (μετάφραση του Real News). Μπορεί να μην έχει λεφτά να πληρώσει τους εργαζόμενους στο ραδιόφωνο κι η κατάσταση να είναι κάπως έκρυθμη, αλλά τι ψυχή έχει μια εφημερίδα (που θα κλείσει μες σε λίγες βδομάδες) για να μην τη βγάλει;

* * *

Στη δίκη του Πελετίδη (που δεν έδωσε χώρο στους χρυσαυγίτες για εκδήλωση), είχαμε* μία ακόμα αναβολή, προφανώς γιατί υπολογίζουν στο γνωστό δικαστικό κόλπο για τους αλληλέγγυους: εντάξει, θα μαζευτούν, θα φωνάξουν, θα συμπαρασταθούν και στο τέλος θα βαρεθούν και θα τον αφήσουν μόνο του. Ναι αλλά δεν ξέρουν καλά πού έμπλεξαν...

(* να διορθώσω αυτό το σημείο: αναβολή είχαμε μόνο στη μία από τις δύο υποθέσεις της δίκης, που συνεχιζόταν μέχρι πριν από λίγη ώρα)

Φοβερό σκίτσο του Πάνου Ζάχαρη

Η ημέρα της Νίκης

...και του Νικόλαου, που δηλώνει τη νίκη του λαού. Hasta la Vitoria Siempre. Κι άμα έχεις τέτοιες νίκες... τι τους θέλεις τους εχθρούς. Hasta να πάνε...

Αφού πειστήκαμε να κρατήσουμε την ανάσα μας από αγωνία για το μέλλον της Ευρώπης και της δημοκρατίας (που δεν υπήρξαν ποτέ ζευγάρι, παρά τις σχετικές φήμες) και την ξανακρατήσαμε μετά τη βρωμερή ανακούφιση με την ανάδειξη του φιλελέ δεξιού προέδρου στην Αυστρία (που νίκησε όμως τον ακροδεξιό), χτες ήταν η ώρα να πάρουμε μια βαθιά ανάσα σύμφωνα με τα ΜΜΕ και την κυβέρνηση (που κατά τα άλλα βρίσκονται σε αδυσώπητο πόλεμο) για το χτεσινό Eurogroup και τα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους. Και να την κρατήσουμε -την ανάσα μας- ως το 2060, που θα (ξανα)κουρευτεί το χρέος, αλλά μέχρι τότε, θα έχει φτάσει το μαλλί -και όχι μόνο- ως τον ποπό.

Αυτό βασικά πρέπει να ήταν το βασικό διαπραγματευτικό επιχείρημα της ελληνικής πλευράς, βγαλμένο κατευθείαν από τις σελίδες του Αστερίξ στην Ισπανία των Podemos, και το μικρό Πέπε (απλή συνωνυμία με τον Ιταλό Γκρίλο) που κρατούσε επίτηδες την αναπνοή του, μέχρι να κοκκινίσει από το κακό του και να του γίνει το χατίρι. Κι αυτή είναι μάλλον η μόνη ρεαλιστική πιθανότητα να κοκκινίσουν τα στελέχη της ΔΦΑ, αφού δεν το κάνουν από ντροπή έστω. Δεν έχεις τσίπα, Τσίπρα, δεν κάνεις ούτε για ΠαΣοΚ.

Το οποίο ΠαΣοΚ πανηγύριζε χτες για το δικό του καταπληκτικό κούρεμα (100 εκ. ευρώ), που  δεν είχε παρόμοιό του στην ιστορία, άλλο βέβαια αν περιλάμβανε και τα ασφαλιστικά ταμεία, που τα οδήγησε στη χρεοκοπία, για να ανοίξει το ασφαλιστικό.

Ενώ το κούρεμα του Σύριζα (που διέλυσε ό,τι έμεινε όρθιο από το ασφαλιστικό) θα είναι ακόμα καλύτερο, γιατί δε θα έχει τέτοιες συνέπειες, ούτε νέα μέτρα, αλλά μνημόνια (και τέταρτο και πέμπτο κι άλλα δεκαπέντε ως το 2060). Αλλά όποιος τα λέει αυτά και θυμάται συνειρμικά τον Μπένι και τους Πασόκους, είναι συκοφάντης.

Ο θεός και η κυβέρνηση να μας κόβουν χρόνια και να δίνουν μέρες στο χρέος, για να γίνει βιώσιμο και να μας θάψει όλους. Έτσι κι αλλιώς, μέχρι το 2060, ποιος ζει, ποιος πεθαίνει, στην κυριολεξία -κι ας νευριάζει η Ρένα Δουρου-τι, όταν της λέω πως δε θα προκάμουμε με τέτοια ζωή που κάνουμε -ζούμε πάνω από τις δυνατότητές μας, όπως λένε διάφοροι φιλελέδες, τροϊκανοί, αυτοκριτικοί "αριστερούληδες", κτλ.

Η Ρένα λέει επίσης πως ο Φιντέλ ήταν γατάκι μπροστά στη μάχη που έδωσε η "αριστερή κυβέρνηση" στις Βρυξέλλες (να ακουστεί καλά, δε θα ξεμπερδέψετε με την Αριστερά) και τη διαγραφή χρέους που κατάφερε, εδώ και τώρα, άμεσα, το 2060, και όχι στη δευτέρα παρουσία του σοσιαλισμού. Που ως φράση, υπονοεί βασικά πως υπήρξε και πρώτη παρουσία, μες στον εικοστό αιώνα. Αλλά εντάξει τώρα, σοσιαλισμός ήταν αυτό το πράγμα; Είδαμε και την Κούβα που ήταν μια δικτατορία του Κάστρο, όχι όπως στην Ευρώπη των δημοκρατικών διαδικασιών και των δημοψηφισμάτων με την εκφρασμένη βούληση του κυρίαρχου λαού -που είναι όμως λίγο ντεφορμέ, γι' αυτό δεν παίρνουμε τοις μετρητοίς τις ετυμηγορίες του.

Αλλά η μαγκιά είναι να φωτογραφίζεσαι τη μια βδομάδα στην κηδεία του Κάστρο, για να αντλήσεις πολιτική υπεραξία και την άλλη να ξύνεις επιδέξια από τα τηλεοπτικά πλάνα τον Κασιδιάρη και τον Παππά -όπως κάποτε το σφυροδρέπανο από τη σημαία της ΚΟΕ (τι να κάνει αυτή η ψυχή άραγε;) και το ΚΚΕ ή το ΕΑΜ από την Εθνική Αντίσταση- για να μην μπουν στο ίδιο κάδρο με την Αυλωνίτου και το Βίτσα και τη Ρω του έρωτα του Καμμένου με τους φασίστες και το χρυσαυγίτικο πολιτικό ακροατήριο.

Κι ενώ τα Συριζοτρόλ πελάγωσαν με το αιγαιοπελαγίτικο σόου του Καμμένου, πίνοντας το αμίλητο νερό και όλο το Βόσπορο,ξαναβρήκαν τη διαδικτυακή τους λαλιά το βράδυ, για να γλεντήσουν σαν Μπαλούρδοι τη φοβερή, επωφελή συμφωνία στο Eurogroup, Στον έβδομο ουρανό όλοι αδέλφια.
Κάπως έπρεπε να ξαναπιάσουν δουλειά, άλλωστε, εν όψει της σημερινής επετείου (των "δικών τους Δεκεμβριανών").

Γιατί χαίρονται και χαμογελούν οι Συριζαίοι, πατερούλη;

Υπάρχουν δύο βασικά ενδεχόμενα: είτε γιατί πάνε σε εκλογές, είτε για να μην πάνε σε εκλογές. Είχαν πει κι αφήσει να εννοηθεί πως δε θα ήταν πρόθυμοι να σηκώσουν το βάρος μιας νέας, επώδυνης συμφωνίας, κι αν τους έφερναν μια τέτοια, θα "απειλούσαν" με παραίτηση και εκλογές, κάνοντας βασικά ηρωική έξοδο, προτού καούν εντελώς, για να έχουν ρεαλιστικές ελπίδες να επανέλθουν στα πράγματα.

Οπότε, αν θέλουν να αποφύγουν τις εκλογές, πρέπει να παίξουν το χαρτί της καταπληκτικής, φανταστικής συμφωνίας, με τους τρομερά επωφελείς όρους. Κι αν δεν μπορούν να αποφύγουν τις κάλπες, που μοιάζουν αρκετά πιθανές μες στο 17', θα επιλέξουν να παίξουν το ίδιο ακριβώς χαρτί και να το έχουν ως βασικό προεκλογικό τους επιχείρημα.

Κι αν όλα αυτά -κούρεμα, χρέος, κτλ- θυμίζουν τον Αισώπειο μύθο για το αρνί, που αντί να του κουρεύουν το μαλλί, του έκοβαν λίγο-λίγο το κρέας, όλα οδηγούν στο άλμπουμ του Ζάχαρη (το καλύτερο δώρο για τις φετινές γιορτές) και το φτηνούτσικο λογοπαίγνιο με το προβατάκι στο εξώφυλλο (που φοβάται να βελάξει, για να μην προκαλέσει πανικό στις αγορές).

Το οποίο μας θυμίζει επίσης, διδακτικά, πως η διαπραγμάτευση κι η αστική δημοκρατία εν γένει, είναι σαν την κουβέντα ενός λύκου (λυκοσυμμαχία) κι ενός αρνιού, που συζητάνε τι θα δειπνήσουν το βράδυ...

Κοίτα τι έκανες

Ο Ζάχαρης λέει πως οι παρουσιάσεις "βιβλίων" (τα εισαγωγικά είναι δικά του για να διακρίνει τα εφήμερα σκίτσα από τα "κανονικά βιβλία") είναι εξ ορισμού λίγο εγωιστικές, από τη σκοπιά του συγγραφέα ή εν προκειμένω του δημιουργού (εγένετο φως, κτλ) που ακούει τους πάντες να μιλάνε για αυτόν. Θα μπορούσαμε να τις πούμε επίσης προσωποκεντρικές ή μια ιδιότυπη μορφή "προσωπολατρίας" από τον κόσμο που συνέρρευσε το Art Polis Cafe, για να ανταποδώσει στον Πάνο κάτι ελάχιστο από όσα νιώθει ο καθένας πως παίρνει καθημερινά από τη δουλειά του.

Γιατί, στην πραγματικότητα, κανείς δεν πήγε εκεί για να ακούσει το Μαλανδράκη (που κατέχει καλά το αντικείμενό του) ή τον Αναστασίου, το (κάτι σαν) καλλιτεχνικό alter ego του Πάνου, που έχω την εντύπωση πως θα ήθελε να παραφράσει τον Αλέξανδρο και να πει: αν δεν ήμουν Ζάχαρης, θα ήθελα να ήμουν Αναστασίου.

Κανείς επίσης δεν πήγε από περιέργεια, να δει κάτι που του ήταν καινούριο ή άγνωστο. Ήρθαν όλοι για το Ζάχαρη και τη δουλειά του, που είναι ο ορισμός του πολιτικού σκίτσου -εξάλλου σπανίως κάνει κάτι άλλο, μη πολιτικό, κι αυτό ήταν το βασικό "κουσούρι" που του καταλόγιζαν κι οι δάσκαλοί του στον Ορνεράκη. Και δεν είχαμε μια "αριστερού τύπου" παρουσία, αριστεροσκορποχώρι, τρεις κι ο κούκος, αλλά Παμίτικη, συγκροτημένη και με προσυγκέντρωση για την υποδοχή, που γέμισε το (είναι μικρό, είναι μικρό) το γήπεδο, κι ήθελε άλλο τόσο.

Έτσι λοιπόν, αυτό που έγινε, έμοιαζε κάπως σαν παλιά εκπομπή της Σεμίνας, με ένα τιμώμενο πρόσωπο, μαζί με συνεργάτες, στενούς φίλους και οπαδούς-θαυμαστές. Με τη διαφορά πως δεν είχε χορεύτριες και πως αντί για τη Διγενή ή έστω την Ακρίτα, είχε τον οικοδεσπότη στο ρόλο του πιο αδύναμου κρίκου. Έναν από αυτούς τους τύπους που φοράνε κασκόλ σε εσωτερικό χώρο, από "άποψη", που σε προσφωνούν φίλο, ενώ διαβάζουν το όνομά σου από μέσα, για να μην το μπερδέψουν και λένε τα ίδια σε τέτοιες περιστάσεις, σαν ηχογραφημένο μήνυμα στον τηλεφωνητή. Μια ζωντανή απόδειξη πως τα λίγα λόγια (ενός σκίτσου πχ) Ζάχαρη και τα καθόλου μέλι.

Μια άλλη βασική διαφορά είναι πως κανείς άλλος δεν πήρε το λόγο πλην του Στάθη, για τη σημειολογία του πράγματος. Το άλμπουμ του Πάνου ξεκινάει με ΕΕ και σαξές στόρι (το μέσο όπου δούλευε ο Μαλανδράκης -protagon), συνεχίζει με τις 17 ώρες που [δε] συγκλόνισαν τον κόσμο (την Αυγή όπου δουλεύει ο Αναστασίου) για να κλείσει με το στίχο-προειδοποίηση του Αναγνωστάκη: και προπαντός όχι αυταπάτες. Οπότε πήραν στο τέλος το λόγοι οι αυταπάτες (προσωποποιημένες) για να κλείσει η εκδήλωση, όπως ακριβώς και η έκδοση, έστω κι αν ήταν αρνητικοί οι συσχετισμοί στο χώρο για τον (πολιτικό) χώρο τους.

Βασικά όμως ήταν ένας φόρος τιμής στα παιδικά-νεανικά μας χρόνια, με τα σκίτσα του Στάθη στο Ρίζο και τις εκδόσεις της Σύγχρονης Εποχής, και για την αξιοπρεπέστατη, σε γενικές γραμμές, μετέπειτα στάση του, πχ στους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας, χοντρικά μέχρι και την περίοδο που ήρθε καλεσμένος σε μια εκδήλωση της ΚΝΕ στο Συρμό -προτού ενταχθεί στο Σύριζα.

Στο ενδιάμεσο μάθαμε πως το πολιτικό σκίτσο είναι το κεφάλι μιας αλήθειας στο σώμα ενός αστείου. Κι έρχεται βασικά να σαρκάσει και να αντιπαλέψει έναν κόσμο τεράτων, όσο ακόμα το καινούριο δεν μπορεί να γεννηθεί ή δεν είναι αρκετά ώριμο, για να νικήσει το παλιό, που δεν πεθαίνει οικειοθελώς.

Ότι είναι ένα είδος πολιτικής προκήρυξης, όπου ο σκιτσογράφος πληρώνεται για να "φωνάζει" και να "κουνάει το δάχτυλο" στους αναγνώστες του. Μόνο που κανείς -ούτε καν από τους μυημένους- δε θα διάβαζε εκατό προκηρύξεις στη σειρά. Ενώ τα σκίτσα του Ζάχαρη φεύγουν νεράκι, αφήνοντας πίσω τους πλατιά -σαν πολιτικό άνοιγμα- χαμόγελα και τροφή για σκέψη. Δε θα αλλάξουν από μόνα τους τον κόσμο, αν δεν πάρουμε κι εμείς μέτρα για αυτό. Αλλά φροντίζουν για τη διάθεση και το "ευ ζην" όσων αγωνίζονται να το κάνουν.
Και στην τελική, έχει σημασία ποιος γράφει τις προκηρύξεις και αν έχει μεταδοτικότητα (καλή ώρα) ή όχι.

Ότι το άλμπουμ έχει διάφορες επιρροές και συνεπώς πολλές α(δι)όρατες υπογραφές -με κορυφαία τη σεμνή υπογραφή του λαού μας στις λεωφόρους του μέλλοντος. Κι αν στις σελίδες με τις προκηρύξεις-σκίτσα, εμφανίζονται πολλά προβατάκια, δεν είναι προφανώς υπονοούμενο για τους σφους, αλλά για όσους μας βλέπουν σαν κοπάδι και φοβούνται να βελάξουν (για να μην προκαλέσουν πανικό στις αγορές) ή να ξεμυτίσουν από το μαντρί της λυκοσυμμαχίας (για να μην τους φάει ο λύκος).

Μάθαμε επίσης ότι οι σκιτσογράφοι δίνουν μια μάχη με το χρόνο, καθώς πρέπει να χωρέσουν σε τριάντα δεύτερα το πολύ (αν και ο πορτοκαλί Πάνος -σε αντίθεση με τον "κόκκινο"- θα προτιμούσε τα 24΄΄), όσο διαρκεί δηλ η ανάγνωση ενός σκίτσου, πολιτική ανάλυση και διαχρονικά μηνύματα.

Ένα χρόνο που είναι -ή μπορεί να γίνει- ιστορικός, να πάει στην επανάσταση του 21', το Σικάγο του 1886 και το Βερολίνο του 45', για να γυρίσει πίσω, φορτωμένος επίκαιρες αναλογίες και παραλληλισμούς (μόνο τυχαίο δεν είναι, ως προς αυτά, το πέρασμα του Ζάχαρη από το ιστορικό-αρχαιολογικό).

Μάχη με το χρόνο μιας εκδήλωσης, που ορίζεται συμβατικά στις οκτώ, αλλά "εννοούμε οκτώμιση" -όπως είπε το τιμώμενο πρόσωπο. Μόνο που όσοι δεν ήρθαν από νωρίς, έμειναν στο βάθος να ακούν τον... απόηχο της εκδήλωσης.
Και μια εσωτερική μάχη για τους μπασκετόφιλους, που άφησαν δύο αγώνες της Ευρωλίγκα, αλλά αποζημιώθηκαν βλέποντας το Ζάχαρη με πουκάμισο, που τηρουμένων των μπασκετικών αναλογιών, είναι όπως όταν βλέπεις τον Τόμιτς και τον Αλβέρτη με κοστούμι.

Ο απόηχος

Σε τελική ανάλυση μάχη με τη λήθη του εφήμερου, για να διασωθούν στη μνήμη κάποια γεγονότα, που θα χωρέσουν σε ένα άλμπουμ μαζί με τα αντίστοιχα σκίτσα. Όσο κι αν διαφωνεί ο Ζάχαρης με τον εαυτό του (που τον κάλεσε στην εκδήλωση να περιαυτολογήσει) και το προλογικό σημείωμα της έκδοσής του, σαν άλλος Άρης Τερίδης, που καθαρίζει, παραδεχόμενος ότι έχει αυταπάτες.
Κι αν η δική μας γενιά μεγάλωσε με σκίτσα του Ιωάννου και του Στάθη, μπορεί οι επόμενες γενιές αναγνωστών και πολιτικών σκιτσογράφων να αναπλάθουν νοερά την εποχή μας μέσα από τα σκίτσα του Ζάχαρη, και να τη φαντάζονται λίγο καλύτερη απ' όσο είναι στην πραγματικότητα. Αρκεί να μην είναι το αύριο χειρότερο, κάτι σαν σάτιρα του παρόντος...

Στο τέλος του χρόνου μας, μου έμεινε η ειρωνεία της ζωής: να είναι κανείς οδοντίατρος και να τον λένε Ζάχαρη, από όπου κληρονόμησε πιθανότατα κι ο Πάνος την αγάπη του για τα λογοπαίγνια. Και το "κνίτικο τέλος" του δικού του λόγου, ότι εκτός από μολύβια (ή πληκτρολόγια) πρέπει να λιώνουμε και σόλες. Κρίμα μόνο που δεν ήταν εκεί ο γκουρού του αριστερισμού, το Λαϊκό Στρώμα, που όταν ακούει κάτι τέτοια, συμπληρώνει: γι' αυτό τώρα, όλοι στους δρόμους, κάθε καλύβι, κάθε ρεματιά...
Όπου το "τώρα" μπορεί να είναι πχ περασμένα μεσάνυχτα.
Αλλά εντάξει, δεν άργησε δα τόσο πολύ να ξεκινήσει η εκδήλωση...

Και μια "ιερόσυλη" σύνδεση-υστερόγραφο για να τρίξουν τα κόκαλα κι οι στάχτες: Κοίτα τι έκανες (Φιντέλ)...

Και χωρίς Μπιρσίμ...

Αρνητικοί συσχετισμοί

Το λεύκωμα “αρνητικοί συσχετισμοί” του Πάνου Ζάχαρη κυκλοφορεί εδώ και λίγες μέρες από τις εκδόσεις “Τόπος” στα βιβλιοπωλεία, περιλαμβάνοντας λίγες επιλεγμένες γελοιογραφίες της τελευταίας τριετίας που δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα “το Ποντίκι” και στο δικό μας ηλεκτρονικό περιοδικό, το “Ατέχνως”.

Το να σκιαγραφείς και να γελοιογραφείς κάτω από αρνητικούς συσχετισμούς, μοιάζει κάπως με το δύσκολο καθήκον της αγωνιστικής δράσης σε μη επαναστατικές συνθήκες. Αλλά και με το γέλιο που (μας) δίνει διέξοδο από μια μίζερη καθημερινότητα, που παραμένει πεισματικά ίδια και απαράλλαχτη, όσο δεν παίρνουμε εμείς πρωτοβουλία να την αλλάξουμε.

Στο προλογικό σημείωμα της έκδοσης, ο Χρίστος Χαραλαμπόπουλος, παρομοιάζει τους σκιτσογράφους με τερματοφύλακες που “παρατηρούν, καταγράφουν και προετοιμάζονται για τη στιγμή που θα τους χρειαστούν” ενώ “κάθε σκίτσο τους είναι μια απόκρουση, αντίδραση, σωτήρια κι αναγκαία, γιατί χωρίς αυτήν δεν υπάρχει σύνθεση και ζωή δίχως σύνθεση, είναι μισή”.

Αλλά το βασικό για έναν τερματοφύλακα, είναι να έχει καλές εξόδους (από την εστία του, την ΕΕ, το σύστημα και όχι εξόδους του Μεσολογγίου), να είναι αποφασισμένος για αυτές και να μην τις αφήνει στου δρόμου τα μισά, μπες-βγες κι ήξεις-αφήξεις. Στο άλμπουμ του Πάνου Ζάχαρη, υπάρχει μια ειδική ενότητα για τη μεγάλη ιδέα της καπιταλιστικής Ευρωλάνδης, τη λυκοσυμμαχία, που “δεν πρέπει” να εγκαταλείψουμε, για να… μη μας φάει ο λύκος.

Μόνο που ένας τερματοφύλακας-σκιτσογράφος μπορεί απλώς να μας προσφέρει μικρές καθημερινές (δι)εξόδους κι όχι τη νίκη στο πιάτο. Γι’ αυτήν πρέπει εμείς μόνοι μας να παλέψουμε. Αυτό ακριβώς αναδεικνύει η τελευταία θεματική ενότητα του άλμπουμ, που εστιάζει στις δικές μας ευθύνες. Κανείς δε γίνεται πρόβατο επί σφαγή, χωρίς τη δική του συναίνεση. Όταν δηλαδή φοβάται ακόμα και να βελάξει, μη τυχόν προκληθεί νευρικότητα στις αγορές από την αντίδρασή του -όπως το προβατάκι στο εξώφυλλο της έκδοσης.

Θυμάμαι πως ο υπάλληλος του βιβλιοπωλείου, όπου ζήτησα το αλμπουμάκι, θυμόταν την έκδοση αλλά όχι το ράφι στο οποίο βρισκόταν, και ψάχνοντας στον υπολογιστή, πληκτρολογούσε στην αρχή λάθος, ανορθόγραφα, τον τίτλο, πιστεύοντας ενδόμυχα πως θα υπήρχε κάποιο λογοπαίγνιο με το πρόβατο στο εξώφυλλο και τον τίτλο: “αρνι-τικοί συσχετισμοί” ή κάτι αντίστοιχο. Κι ίσως να είχε δίκιο, γιατί τα πρόβατα που προσπαθούν να αποφύγουν το λύκο της ΕΕ είναι συχνό μοτίβο στα σκίτσα του Ζάχαρη, χωρίς να είναι όμως αθώα του αίματος, ακόμα κι αν πρόκειται για το δικό τους, τη δική τους σφαγή, εφόσον στοιχίζονται στη λογική “σφάξε με αγά μου να αγιάσω” και αποφεύγουν συνειδητά το μαζικό αγώνα, για να μη γίνουν “κοπάδι”.

Γιατί αρνητικοί συσχετισμοί; Γιατί το άλμπουμ πάει ενάντια στο ρεύμα και τις συλλογικές αυταπάτες μιας χώρας, όπου κάποιοι μαγεύτηκαν με τις 17 ώρες (διαπραγμάτευσης) που συγκλόνισαν τον κόσμο. Κι οι άλλοι μισοί τους “αντιπολιτεύονται” από τη σκοπιά του γαλάζιου “σανσεξ στόρι” . Ή ακόμα χειρότερα υψώνοντας φράχτες στα σύνορα, που “μποδίζουν τους ανθρώπους να βαδίσουν” και στρώνουν το έδαφος για το νεοναζί ζόμπι που πλανάται κάτω από την Ευρώπη.

“Και γιατί να αγοράσω το άλμπουμ, αφού έχω δει ήδη τα περισσότερα σκίτσα του στο διαδίκτυο;” μπορεί εύλογα να αναρωτηθεί κανείς. Όχι, δεν είναι μόνο για να στηρίξει την προσωπική δουλειά του Πάνου και το πρώτο προσωπικό του λεύκωμα, ούτε γιατί είναι φίλος και σύντροφος, και δημοσίευσε εδώ μερικά σκίτσα.

Είναι γιατί τα σκίτσα του μοιάζουν με ένα άλμπουμ πολιτικών αναμνήσεων, που το ξεφυλλίζεις και θυμάσαι διάφορες στιγμές και ψηφίδες της τελευταίας τριετίας. Τόσο εύστοχα που αποδίδουν και συμπυκνώνουν το κλίμα των ημερών, αλλά αρκούντως διαχρονικά για να μην τα καταπιεί, σαν κινούμενη άμμος, η επικαιρότητα και ο εφήμερος χαρακτήρας της.

Αξίζει να το πάρει κανείς για τον εαυτό του, γιατί ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ότι δε σου έχει ξεφύγει κάτι από τη σατανική έμπνευση του σκιτσογράφου, που κρύβεται -σαν το διάβολο- στις λεπτομέρειες (πχ στο όνομα του “Συριζαίου πολιτευτή” Άρης Τερίδης, που αγανακτεί υποκριτικά με τον εαυτό του και τις δικές του δηλώσεις).

Ή ως δώρο για φίλους, ακόμα και τους λιγότερο μυημένους, σαν ένα πακέτο πολιτικών προκηρύξεων στην ελκυστική συσκευασία των σκίτσων, με αιχμηρά μηνύματα που εντυπώνονται πολύ πιο εύκολα από ό,τι μια βαριά ανάλυση, ένα τσιτάτο ή ένα σύνθημα.

Κλείνουμε με την ανυπόμονη ευχή να είναι καλοτάξιδο το λεύκωμά του, τόσο που να πειστεί να βγάλει σύντομα και δεύτερο (πχ με την πετυχημένη σειρά του Working Dead ή κάποια από τα εξίσου πετυχημένα μοντάζ του). Και με τον επίλογο που διάλεξε ο Ζάχαρης για τη δική του έκδοση, δανειζόμενος έναν άκρως επίκαιρο στίχο του Μανόλη Αναγνωστάκη:

Κι όχι αυταπάτες προπαντός.

Δημοσιεύτηκε στο Ατέχνως

Ανασμηχατοσμις

Κιθαρίστας ή ντράμερ; Και γιατί να μην μπει ο ένας στη θέση του άλλου;

Ο ανασχηματισμός είναι μια καλή ευκαιρία να θυμηθούμε το κλασικό σκετς του Πανούση, με τον ανασχηματισμό της μπάντας του. Που δεν πιάνει μία όμως -από σατιρική άποψη- μπροστά στην πραγματική ζωή και τη  βαθιά διοικητική μεταρρύθμιση, με τα υπουργεία που διασπώνται σαν αμοιβάδες κι αλλάζουν ονόματα. Κι αν το ζητούμενο ήταν να ρίξουν το μέσο όρο και να φανεί πόσο φρέσκες ιδέες κουβαλά η γενιά των 40άρηδων, που "εκπροσωπούν", θα μπορούσαν να διοργανώσουν ένα πρωτοποριακό παιδικό πάρτι και κάποιο πρωτότυπο παιχνίδι (μουντζούρης, τον παππά, καραμπόλα, Monopoly ή Κομμουνόπολη) για να μοιραστούν οι νικητές μεταξύ τους τα υπουργεία.

Σε πιο ειδικά θέματα: Η εκκλησία δείχνει ποιος κυβερνά πραγματικά αυτόν τον τόπο (που της ανήκει από την εποχή και τα χρυσόβουλα του Βυζαντίου) και κοντεύει να καταστήσει συμπαθή -στα όρια του "ήρωα"- τον Φίλη. Ο οποίος ούτε καν τόλμησε να προχωρήσει σε κάποια μορφή σύγκρουσης και λούστηκε την ταπείνωση να ψάλει τον ύμνο του τρίτου μνημονίου μαζί με τον Άδωνη.

Ο Παππάς παίζει να έχει πια περισσότερους εχθρούς μες στο κυβερνών κόμμα παρά εκτός, αλλά αναβαθμίστηκε και πήρε το νεοσύστατο ψηφιακό υπουργείο με τα κανάλια.



Το εύκολο τρολάρισμα για τον Ζουράρι αφήνει στο απυρόβλητο το Γαβρόγλου και τις καινοτόμες προτάσεις του για την επάρκεια των παιδαγωγών, που πρέπει να αποκτάται μετά το πτυχίο -για να καταστεί κι επίσημα κουρελόχαρτο.

Στο αθλητισμού πήγε ο γγ της διαφθοράς, ως ο πιο κατάλληλος για να την επιβλέψει και να την οργανώσει.
Ενώ ο Κατρούγκαλος πήγε στο Εξωτερικών εν όψει της επίσκεψης Ομπάμα μες στο μήνα, για να ανταλλάξουν απόψεις -ως γνήσιοι κομμουνιστές- πάνω στα προβλήματα και τις δυνατότητες του προτσές της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στις δύο όχθες του Ατλαντικού και του ΝΑΤΟ.

Ο Κουβέλης κρίθηκε πολύ αριστερός, για να χωρέσει σε ένα τέτοιο σχήμα. Η Βουλή φωτίστηκε στα πράσινα για τη σημειολογία του πράγματος. Το βαρύ πασοκικό πυροβολικό (πχ Κοτσακάς) κρατάει τα ηνία στα οργανωτικά του κόμματος, εκτός κυβέρνησης. Κι ο Λεβέντης περιμένει ακόμα να υπουργοποιηθεί σε μια οικουμενική κυβέρνηση και να αναλάβει το υπουργείο Ζώων (που δεν τον πίστευαν, αλλά τώρα θα τον ψηφίσουν) και να πιάσει οικουμενικά κι ένα κομμάτι της αναρχίας, που δεν την παλεύει στάλα και παλεύει για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ζώου από άνθρωπο.
V for Vegan κι έλα να πρασινίσουμε...



Σε άλλα πράσινα νέα, ο Βγενόπουλος της Μαρφίν, που θέλησε να γίνει ο Έλληνας Μπερλουσκόνι, αλλά του έκοψαν τη φόρα και τα φτερά, αυτό το υπόδειγμα υγιούς επιχειρηματικότητας, εθνικής αστικής τάξης και ελπίδας για την ανάπτυξη του τόπου, έφυγε από ανακοπή καρδιάς τα ξημερώματα, στα 63 του χρόνια. Για δες καιρό που διάλεξε... (τώρα που ανθίζει το ευρώ).

Εδώ στο βάθος με μουστάκι ΠΑΣΟΚ στα χρόνια της Αλλαγής
-που ήταν τόσο ριζική, όσο κι ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης

Ενώ ένα παραπολιτικό σχόλιο στα ΝΕΑ λέει ότι ο Διαμαντίδης βρίσκεται σε προχωρημένες συνομιλίες για να πολιτευτεί με τη ΝΔ του Μητσοτάκη (εξ ου και μια περυσινή παρουσία του στον εξώστη της Βουλής).
Μα τι ωραίος χαρακτήρας αυτό το σεμνό, ντροπαλό παιδί. Πάντα μου ήταν πολύ συμπαθής, μεταξύ άλλων γιατί δεν είχε ποτέ του αβάντα από τους δημοσιογράφους (όχι ποτέ, ποτέ).

Εν όψει του αυριανού ντέρμπι πάντως, ενδείκνυται να δείτε το τελευταίο επεισόδιο της σειράς Workind Dead του Πάνου Ζάχαρη.

Και να κλείσετε ευχάριστα την ανάγνωση με το τελευταίο διαμάντι του Πάνου Τριγάζη (Σύριζα) που εξηγεί γιατί δε θα διαδηλώσει εναντίον του Ομπάμα -που πέτυχε τόσο πολλά- κι ότι πρέπει να απαλλαγούμε από τις προκαταλήψεις εναντίον των ΗΠΑ (που έβγαλαν την Πρωτομαγιά και τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

Σε ό,τι αφορά την εξωτερική πολιτική, ο Ομπάμα έκανε πράξη τις υποσχέσεις του για αποχώρηση από το Ιράκ και το Αφγανιστάν, ενώ έπαιξε καθοριστικό ρόλο για τη σημαντικότατη συμφωνία ειρήνης του Ιράν με τις μεγάλες δυνάμεις της Δύσης. Επιπλέον, προχώρησε στη δύσκολη εξομάλυνση των σχέσεων με την Κούβα, δρομολογώντας την άρση του αμερικανικού εμπάργκο, την οποία μάλλον θα προλάβει να δει και ο ηγέτης της κουβανικής επανάστασης, Φιντέλ Κάστρο. Τέλος, να απαλλαγούμε από παλαιές προκαταλήψεις έναντι των ΗΠΑ, διότι πολλά καλά για τον κόσμο έχουν προκύψει από τη μεγάλη αυτή χώρα, τον λαό της και το εργατικό της κίνημα. Η ιδέα της πολιτικής ανυπακοής (civil disobedience) εκεί γεννήθηκε και εφαρμόστηκε (Μάρτιν Λούθερ Κινγκ κ.ά.), η Πρωτομαγιά για τη θυσία των εργατών του Σικάγου καθιερώθηκε, ενώ πολλά μπορεί να διδαχθεί η Ευρώπη και από την ένταξη των μεταναστών και των προσφύγων στην αμερικανική κοινωνία.

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο.

Κι εδώ το αναλυτικό ρεπορτάζ του 902 για τη σύσκεψη της ΕΕΔΥΕ και άλλων μαζικών φορέων που προετοιμάζουν και διοργανώνουν την αντι-ιμπεριαλιστική κινητοποίηση και διαδηλώνουν πως ο Ομπάμα και το ΝΑΤΟ είναι ανεπιθύμητοι στην Ελλάδα -και όχι μόνο...

Υστερόγραφα

1. Σήμερα επίσης μπορείτε να δείτε τους Υπεραστικούς να κάνουν ζωντανά ανασχηματισμό και αλλαγές στα όργανα, στα 20χρονα της Κόντρας (να δεις τον Παύλο υπουργό ή μάλλον Λαϊκό Επίτροπο, να συμφωνεί μελιστάλαχτα με όλους -μπροστά τους...).

Οι δυο δεκαετίες ήταν η αρχή, αλλά οι καιροί είναι δύσκολοι και μπορεί να πλησιάζει το τέλος, από οικονομική άποψη, τουλάχιστον για την έντυπη μορφή της εφημερίδας.

2. Χωρίς λόγια -προς το παρόν...

Χωρίς λόγια -προς το παρόν...

Είναι ο εκφασισμός ηλίθιε

Αν υπάρχει κάτι πιο φαιδρό από το συνέδριο του Σύριζα και τις δημοκρατικές διαδικασίες του, μέχρι να συμφωνήσει δημοκρατικά η πλειοψηφία με τον αρχηγό, είναι οι δημοκρατικές διαδικασίες της Νέας Δημοκρατίας (τόση δημοκρατία σε μια πρόταση απ' τη χούντα είχαμε να δούμε). Κι αν υπάρχει κάτι πιο αστείο απ' τις συνεδριακές διαδικασίες της ΝΔ, είναι το Συνέδριο του Σύριζα. Ή μάλλον όχι, αυτό της Οννεδ.

Διαβάζεις πχ ένα σύντομο ιστορικό για τα πρώτα χρόνια της Οννεδ, τους διορισμούς προέδρων και τις συντροφικές τσεκουριές (τα μαχαιρώματα είναι ήπιος όρος, για να αποδώσει την πραγματικότητα, όσο φλώροι κι ας είναι οι δαπίτες) rangers, κενταύρους, το ντέρμπι της Γλασκώβης, που ξαναγίνεται αύριο, και παίρνεις ποπ-κορν και πατατάκι για να απολαύσεις το ξύλο. Αυτό θα πει δράση και θέαμα, όχι σαν εμάς που είχαμε μόνο ένα "δε θα υπακούσω" και μια μικρή περικύκλωση-περιφρούρηση του κτιρίου της ΚΝΕ, το 89'.
Φλώρεψαν κι αυτοί όμως και τη βγάζουν τώρα με μια "επανίδρυση της Οννεδ" αντί να βγάλουν τα μαχαίρια και να σκοτωθούν.

Βλέπεις τα ονόματα των υποψηφίων και το "όραμά" τους κι αναρωτιέσαι τι διαφορές έχουν μεταξύ τους κι αν εκφράζουν κάποια εσωτερική αντίθεση, κάτι διαφορετικό, άλλα κοινωνικά στρώματα -πχ ο ένας τους τραπεζίτες και ο άλλος τους εφοπλιστές, ο μεν χασισέμπορους κι ο δε τους φουσκωτούς μπράβους, ο τάδε εκδρομές στη Σαντορίνη κι ο δείνα νύχτες στη Μύκονο (με την πανσέληνο μαζί).
Και να ακούς τον Μητσοτάκη να τους λέει: εσείς θα αλλάξετε την Ελλάδα (τόση αλλαγή από το 81' είχαμε να δούμε)

Ωραία τα λέω, μπράβο μου...

Και περιμένεις ένα κομπρεμί, όπως το 4-3-2-1 που είχαν παρατάξει για τα αποτελέσματα του πρώτου εκλογικού γύρου της ΝΔ (40% ο Βαγγέλας, 30% ο Κούλης, 20% ο Τζίτζι, 10% ο Μπουμπούκος). Ή ένα καινούριο σκηνοθετικό εύρημα για τις εκλογές, όπως στην "ηλεκτρονική εποχή" και την αστοχία της ΕΤΕ με τον Παπαμιμίκο. Να το γυρίσουν στο χειροκίνητο, με εφορευτική επιτροπή και ανοιχτή καταμέτρηση, ενώπιον όλων, γιατί κανείς δεν εμπιστεύεται τον άλλον, ούτε καν τον εαυτό του.
Όμορφος κόσμος, δεξιός, από σκ... πλασμένος.

-.-.-

Την ίδια στιγμή, η αστυνομία έχει "εξαπολύσει ανθρωποκυνηγητό" (λατρεμένα κλισέ) για το φονικό στην Πανόρμου και το εν ψυχρώ καθάρισμα ενός γυμναστή από ένα συνταξιούχο αστυνομικό, γιατί έβαλε κάμερες ασφαλείας στο μπαλκόνι του (ήταν γείτονες) και κατά μια άλλη εκδοχή που γράφτηκε, γιατί του είπε να μην ενοχλεί τις πελάτισσες. Τόσο εν ψυχρώ, που πήγε σπίτι του να φέρει το πιστόλι και μετά ξαναγύρισε, ενώ χαιρέτησε ψύχραιμος έναν άλλο γείτονα.

Δεν ξέρω πόσοι πέφτουν από τα σύννεφα, αλλά ο δράστης ήταν υποψήφιος βουλευτής με τη Χρυσή Αυγή το 12' και υποστήριζε βασικά τη συγκρότηση ταγμάτων ασφαλείας στο Μελιγαλά (τι υπέροχη ιστορική ειρωνεία...) ενάντια σε αλλοδαπούς εισβολείς-εγκληματίες, τσιγγάνους-γύφτους (που είναι μάστιγα) και τους ανεπαρκείς αστυνομικούς που τους κάνουν πλάτες.

Αυτό που επίσης δεν εκπλήσσει κανέναν είναι το φονικό ξεκαθάρισμα μεταξύ διάφορων φουσκωτών, φασιστών κι υποκοσμικών στα γυμναστήρια, που αυξάνονται δραματικά το τελευταίο διάστημα, και δίνουν σε εμάς τους αγύμναστους ντεμέκ άλλοθι για να μην πηγαίνουμε: νους υγιής εν σώματι υγιεί σου λέει.

Σημειωτέον επίσης πως η "γυμναστική" έχει ετυμολογική ρίζα από τους γυμνούς αθλητές, που πάλευαν χωρίς ρούχα στην αρχαιότητα. Και δίνει μια ωραία σημειολογία για το βασιλιά που είναι γυμνός και το σάπιο σύστημα που ξεγυμνώνεται κάθε φορά και περισσότερο, ακόμα κι από τέτοια, μικρά περιστατικά.

-.-.-

Το καλό ήρθε να τριτώσει με τη διάλυση μαθητικών καταλήψεων στη Λαμία από εισαγγελέα, με την παρέμβαση της αστυνομίας, και τις προσαγωγές μαθητών που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις.
Αντιγράφω από ένα σχόλιο στο Ατέχνως.

Πριν από λίγα χρόνια, ο Σύριζα ήταν αξιωματική αντιπολίτευση και προσπαθούσε να καρπωθεί εκλογική υπεραξία από το κίνημα των μαθητικών καταλήψεων.
Τώρα η ΔΦΑ νίπτει τας χείρας της και αφήνει τον εισαγγελέα να διαλύει, με παρέμβαση της αστυνομίας, τις καταλήψεις, προσάγοντας στο αστυνομικό τμήμα μαθητές που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις. 

Πριν από μερικές βδομάδες, ο υπουργός Παιδείας καμάρωνε για το πετυχημένο ξεκίνημα της χρονιάς, που έγινε -υποτίθεται- με ελάχιστα κενά και προβλήματα.
Σήμερα πολλά ΕΠΑΛ βρίσκονται σε αναβρασμό, καθώς κάποια απειλούνται ακόμα και με κατάργηση, ενώ οι μαθητές τους προχωρούν σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις, γιατί δεν ανέχονται την κοροϊδία. 

Πριν από λίγες μέρες, ο πρωθυπουργός καμάρωνε στη Βουλή γιατί είναι “παιδί των καταλήψεων και των κινημάτων”.
Φαντάζεστε τι χαρά δίνει αυτό στους προσαχθέντες μαθητές στη Λαμία (που αφέθηκαν ελεύθεροι μετά από την αντίδραση γονέων, συμμαθητών και μαζικών φορέων), αφού τους διώκει ένα κράτος όπου προΐσταται ένας… “ομοϊδεάτης” και “συναγωνιστής” τους. 

Την ίδια στιγμή, ο διαχωρισμός εκκλησίας-κράτους παραπέμπεται στις ελληνικές καλένδες, η ΔΦΑ υποχωρεί άτακτα στο θέμα των θρησκευτικών, ενώ στην ίδια πόλη (Λαμία) ιερείς περιέφεραν το λείψανο ενός νεκρού Μητροπολίτη, καθιστού στο θρόνο του!
Λογικό από μια άποψη. Ο (εργασιακός κι όχι μόνο) Μεσαίωνας που προωθείται συστηματικά, δε θα μπορούσε παρά να έχει και το πνευματικό του αντίστοιχο, στο εποικοδόμημα. 

Όπως υπόσχονταν καθησυχαστικά προς την άρχουσα τάξη, τα στελέχη της κυβέρνησης: το κράτος έχει συνέχεια. Δεν αλλάζει από μέσα. Κι αυτό είναι ένα βασικό και πολύτιμο μάθημα που μπορούν να πάρουν αυτές τις μέρες, οι μαθητές που αγωνίζονται.

Ναι αλλά γιατί τους αφήσατε ελεύθερους; Γιατί δε στήσατε και κάνα μαθητοδικείο, για να δέσει το γλυκό; Τολμήστε, μη φοβάστε, μην υποκύπτετε στο λαϊκισμό.

-.-.-

Το παραπάνω κολάζ της επικαιρότητας δεν έγινε στα κουτουρού, σπορά της τύχης. Πιάνει τρεις περιπτώσεις, που παραπέμπουν διαδοχικά σε αντίστοιχες, πολιτικές δυνάμεις: τη νεοφιλελεύθερη δεξιά, τους φασίστες και τη (νέα) σοσιαλδημοκρατία. Και θυμίζει συνειρμικά μία από τις καλύτερες γελοιογραφίες του Ζάχαρη για τον καπιταλισμό, που παραμυθιάζει σαν σοσιαλδημοκράτης, απολύει σαν φιλελεύθερος και καταστέλλει σαν φασίστας.

Κι αν αρχίζουν να ατονούν οι μεταξύ τους διαφορές και να μπερδεύονται οι ρόλοι τους, αν η σοσιαλδημοκρατία ρίχνει τις ροζ μάσκες της κι αποκαλύπτει το φαιό της πρόσωπο, αυτό οφείλεται στην απάντηση του αινίγματος της σφίγγας: είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε. Ενιαίος, τρισυπόστατος και ραγδαία εκφασιζόμενος.

Γιατί ο φασισμός δεν είναι μια διαφορετική ποιότητα, που χωρίζεται με σινικά τείχη από την αστική δημοκρατία, αλλά ως ο πιο ωμός, θρασύς και καταπιεστικός καπιταλισμός, όπως σημείωνε ο Μπρεχτ

Αλύγιστο ΠΑΣΟΚοχώρι

Υπάρχουν οι αλύγιστοι της ταξικής πάλης κι ο "Αλύγιστος" του Κ. Κοτζιά -καμία σχέση συγγένειας, πόσο μάλλον πολιτική με τον υπουργό- που θα μείνει αθάνατος, σαν τη μνήμη του Ν. Πλουμπίδη, στον οποίο αναφέρεται.
Κι υπάρχουν κι αυτοί που τους καπηλεύονται, ενώ τον ήπιαν αλύγιστο, χωρίς ντροπή και τσίπα -μονάχα Τσίπρα.

Ναι, αλλά με την κοινωνία όρθια, σου λένε. Που την παίρνουν για ένα στα όρθια, με σαφείς επιρροές από Παπακαλιάτη, σαν την π... τη μάνα που τους γέννησε που θα έλεγε και ο Σαραμάγκου (γιατί ο Χριστόφορος δεν έχει φετίχ με το ευρώ, αλλά με τους τοίχους και τις μάνες, που τις κοινωνικοποιεί με αριστοφανική κοινοκτημοσύνη).

Ιδιωτικοποιήστε και τα ξερονήσια και τις φυλακές όπου "μείνατε" αλύγιστοι, θα μπορούσε να τους πει ο Σαραμάγκου σήμερα. Αλλά αφενός δεν υπάρχει κανείς λόγος να τους τα χαρίσουμε. Αφετέρου υπάρχει βάσιμος φόβος πως θα το κάνουν κι αυτό -ήδη υπάρχουν διάφορα σχέδια για τη Μακρόνησο και την... "αξιοποίησή" της, αυτή τη φορά με τουριστικές εγκαταστάσεις, αντί για "αναμορφωτήρια" και Παρθενώνες.

Ξαναζωντάνεψαν και τον Γοργοπόταμο, όπως είπε και ο -ντιπ- Καμμένος (θυελλώδικα χειροκροτήματα, ουρανομήκεις επιδοκιμασίες). Ο Γοργοπόταμος στον Αλαβάνο στέλνει περήφανο χαιρετισμό, ενώ βλέπει να "λουφάζουν έντρομοι ντόπιοι και ξένοι λύκοι" στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ, που την υπερασπίζονται με πάθος, σα λυκόσκυλα του συστήματος (ο όρος "μαντρόσκυλα" είναι κατοχυρωμένος για/από τους χρυσαυγίτες).
Σπάμε την άτιμη την αλυσίδα -στον αδύναμο κρίκο της...

Γοργοπόταμος καλεί Αλαβάνο. Όβερ...

Ο κανονικός Ζέρβας βέβαια μες σε λίγα χρόνια είχε γίνει υπουργός κι εκτελούσε κομμουνιστές (από αυτούς που δε λύγισαν ούτε σε ξερονήσια, ούτε σε φυλακές, ούτε στις 17 ώρες διαπραγμάτευση). Αλλά ο σύγχρονος ακροδεξιός Ζέρβας είναι ακίνδυνος (;) και φαντασιώνεται πως παίζει στο TOP-GUN, αναχαιτίζοντας Τούρκους.

Ξεκίνησαν οι μάπες και ο εμφύλιος...

Κι αφού ο Μητσοτάκης το έχει τερματίσει και γελάει μόνος του με τα δικά του κρύα αστεία, από τότε που έπαψε να δανείζεται τα σκίτσα του (νεοφιλελέ) Αρκά, γιατί να μην πάει κι ο Κουτσούμπας μια φορά στη Βουλή, με ένα επίκαιρο σκίτσο του Ζάχαρη, σαν κι αυτό;

Θα 'ταν κι ένας μικρός φόρος τιμής στο συγγραφέα του Misterio Buffo και τους σατιρικούς διαλόγους που στήνουν κάθε φορά στη  βουλή οι πυλώνες του νέου δικομματισμού.

Κι αν σας μπερδεύει η ευλύγιστη, οσφυοκαμπτική τακτική του Σύριζα (διαβάστε και λίγο Λένιν βρε αστοιχείωτοι, ΝΕΠ, Μπρεστ-Λιτόφσκ, "Αριστερισμός"), ας μην παραγνωρίζουμε πως παραμένουν αλύγιστοι κι αταλάντευτοι στις δυνάμεις του παγκόσμιου καπιταλισμού, όπως είπε ο Τσίπρας. Μην καρτεράτε να λυγίσουνε ούτε για μια στιγμή, μηδέ όσο στην κακοκαιρία λυγάει το κυπαρίσσι. Έχουνε την ΕΕ πολύ, πάρα πολύ αγαπήσει.
Λυγάει η βλακεία σίδερα, πώς μας τρελαίνεις σήμερα. Λύγισε-εεε...

Τι δηλαδή; Δε λυγίσατε με το ανθρώπινο δράμα του Αλέξη, τον έρπη που έβγαλε από τη στενοχώρια του και τις 17 ολάκερες ώρες σκληρής (κι αλύγιστης) διαπραγμάτευσης; Μα τι άνθρωποι είστε εσείς; Πού είναι οι αριστερές σας ευαισθησίες;

Του Γιάννη Ιωάννου, που έχει έμπνευση με κάθε "Αλλαγή"...

Κι αν πριν από μερικές μέρες είχαν το Σπούτνικ (της νεολαίας Γκαγκάριν, που λέει και η Ρένα Δουρου-τι), τώρα συνεχίζουν δυνατά κι αριστερά, με φεστιβάλ μουσμουλιάς και παραισθησιογόνων, εκτοξεύοντας σε διαστημικά επίπεδα την πολιτική αλητεία.
Μνημόνια μέχρι να σβήσει ο ήλιος, ο ανατέλλων, του ΠΑΣΟΚ και τα σύγχρονα γενόσημά του.

Αλλά η Ρένα Δουρου-τι επιμένει: τώρα που ο Σύριζα έχει γίνει συμπλήρωμα (σχεδόν συνιστώσα) της ΝΔ, κι ένα καθαρά αστικό κόμμα, θα μπορούσαμε να πηγαίνουμε στα συνέδριά τους. Πού θα βρουν άλλωστε τόσες αφορμές για γέλιο μαζεμένες οι δικοί μας;

Και τι γίνεται με τον (άντε... παραιτήσου, σύντροφε) Κουβέλη; Πόσο αλύγιστες είναι οι δικές του κόκκινες γραμμές, για να χωρέσουν σε μια αλύγιστη κατακόκκινη γραμμή; Κάτι σαν (τηρουμένων των ροζ αναλογιών) Συνέδριο των Νικητών, όπου γύρισαν τα απολωλότα πρόβατα, εκτός από την "Αριστερή Αντιπολίτευση" του Λαφαζάνη-Τρότσκι.

Μεμέ (ή κάτι τέτοιο τες-πα) του Πάνου Ζάχαρη

Ομολογώ πως το αρχικό σχέδιο ήταν μια πολιτική κριτική στις θέσεις και το νέο, προτεινόμενο καταστατικό, αλλά αυτά ούτε τα μέλη δεν πρέπει να τα διάβασαν. Μόνο η ΚΟΜΕΠ επιμένει να τα παίρνει στα σοβαρά και να ασκεί πολιτική κριτική, επί της ουσίας. Η οποία όμως, σε κάθε αστικό κόμμα που σέβεται τον εαυτό του, δε βρίσκεται στα ντοκουμέντα, αλλά στο παρασκήνιο, τις δολιχοδρομίες για τα πόστα και τους συσχετισμούς, κοκ.

Το αμέσως επόμενο αρχικό σχέδιο (κι ας είναι αντίφαση εν τοις όροις, εδώ οι άλλοι θεωρούν εαυτούς κομμουνιστές κι αλύγιστους) ήταν μια πιο χαλαρή ματιά στο πολιτικό παρασκήνιο του συνεδρίου και σε διάφορα καλτ διαμαντάκια με μαρξιστική χρυσόσκονη: δηλώσεις, κορόνες, θέσεις, καταστατικό, τα πάντα. Αλλά βλέπεις τους αλύγιστους να προκαλούν και λυγίζεις αναπόφευκτα...

Ας κλείσουμε με μερικά ακόμα στιγμιότυπα του Συνεδρίου.

Από την πόλη έρχομαι...

Πάλι καλά που δεν έβαλε τους στίχους του Ρίτσου για τα παιδιά της ΚΝΕ (που έρχονται από πολύ μακριά).

Ο σύντροφος Τζουμάκας στο Συνέδριο, με το σοσιαλιστικό του όραμα.

Οι ωραίες αφίσες του Σύριζα, που δεν πάσχουν από προσωπολατρία, όπως κάτι σταλινικά απολιθώματα, αλλά συμπυκνώνουν την πολιτική ουσία του Συνεδρίου.

-Το face control στην είσοδο του σταδίου, που χρησιμοποιεί η λαοπρόβλητη κυβέρνηση:



-Το παράπονο της Πράσινης Οικολόγας, που δεν αναφέρεται ποτέ το κόμμα της στη συγκυβέρνηση Σ-ΑΝΕΛ ενώ συμμετέχει και αυτό στην κυβέρνηση.
-Το θερμό χειροκρότημα στον ακροδεξιό Ζέρβα (κι άλλη αντίφαση, αλλά δε βαριέσαι, αυτές κινούν την ιστορία) που έχει καταφέρει να χειροκροτηθεί από τους πάντες: από τους εθνικιστές μέχρι τους εξωκοινοβουλευτικούς, που έκαναν τους χειροκροτητές στην κεντρική συγκέντρωση του Ιουλίου, πριν από το δημοψήφισμα.

-Τις παρουσίες του ΑΚΕΛ και του HDP (με το οποίο κατεβαίνει το ΕΜΕΡ, που πλέον είναι κάτι σαν το αδελφό κόμμα του Ναρ).
Σκ... στο ΑΚΕΛ, είπαμε; Ε να πούμε τότε...
-Και το live blog του Newsit, όπου ο πρόεδρος του ΚΕΑ και γραμματέας του ΚΚΓ αναφέρθηκε ως... γγ του γαλλικού ΚΚΕ.
(Βλέπε στο 22.24. δεύτερη παράγραφος)
Πώς έλεγαν οι χρυσαυγίτες δικηγόροι εκείνο το αμίμητο για το ΚΚΕ Τουρκίας (στη δίκη της Χρυσής Αυγής); Κάπως έτσι...

Υπάρχουν και χειρότερα, μα θα στα πω αργότερα...

Ανακεφαλαίωση

(τραπεζών κι εξελίξεων)

Η αρχική σκέψη ήταν ένα κείμενο που να ανακεφαλαιώνει μερικά βασικά συμπεράσματα από την πείρα του πρόσφατου απεργιακού τριημέρου, αν και υπάρχει ο κίνδυνος της επανάληψης, καθώς τα περισσότερα λίγο-πολύ αναλύθηκαν ήδη στα σημειώματα των τελευταίων ημερών.

Το κλασικό ερώτημα που προκύπτει εύλογα μετά από μια τέτοια μάχη (η  οποία χάθηκε, αλλά άφησε το σπόρο της παρακαταθήκη και είναι δικό μας ζήτημα αν θα καρπίσει) είναι γιατί χάθηκε τελικά και τι παραπάνω μπορούσε να γίνει για να αποφευχθεί αυτή η έκβαση. Ενώ μια βασική διαπίστωση είναι πως άπαντες -πλην Λακεδαιμονίων- πιάστηκαν στον ύπνο ή τους παρέλυσε η μεταδημοψηφισματική τους κατάθλιψη.

Αλλά το οργανωτικό ζήτημα είναι πρωτίστως πολιτικό. Ο αιφνιδιασμός της κυβέρνησης δεν έπιασε απλά και μόνο επειδή υπάρχει κακή ως ανύπαρκτη οργάνωση και το αριστεροχώρι είναι κατά βάθος σκορποχώρι. Το δηλητήριο που παρέλυσε τη δράση του χώρου ήταν οι αυταπάτες του για την ΠΦΑ και το σοκ της απογοήτευσης, που ουδέποτε ξεπέρασε ουσιαστικά.

Η (αποδι)οργανωτική ιδιαιτερότητα του χωριού το καθιστά ευαίσθητο -ή μάλλον ευάλωτο- στα διάφορα σκαμπανεβάσματα της λεγόμενης αυθόρμητης συνείδησης, πίσω από την οποία σέρνεται -ενώ βαυκαλίζεται ότι παρεμβαίνει στις αντιφάσεις της. Κι είναι η διάθεση αυτής της συνείδησης που αντανακλά η αναιμική παρουσία του αριστεροχωριού αυτό το τριήμερο -γι' αυτό κι επιμένω τόσο σε αυτό το σημείο, σε έκταση δυσανάλογη με το πραγματικό μέγεθος και την αξία του χωριού. Αυτό το κάτι παραπάνω που θέλουν και περίμεναν να δουν κάποιοι, σχετίζεται άμεσα με το γενικό κλίμα που διαμορφώνεται, με το χύμα κόσμο που κατεβαίνει και κάνει τη διαφορά, όπως πχ στις κινητοποιήσεις του Φλεβάρη.

Αναρωτιέται κανείς πώς ξεθύμανε τόσο γρήγορα κι ανώδυνα η οργή που εκφραζόταν εκείνες τις μέρες, ακόμα και σε κλάδους προνομιούχων (για την ακρίβεια, κλάδους με αρκετούς προνομιούχους, γιατί είναι άδικο το τσουβάλιασμα) με το περιβόητο κίνημα της γραβάτας, που δεν ξανάκανε καμία άλλη εμφάνιση στην τελική ευθεία για την ψήφιση του ασφαλιστικού, έστω για μικροκομματικούς, αντιπολιτευτικούς λόγους των ηγεσιών, μετά από την παράταση που πήραν ως το 2020. Εκτός κι αν υποθέσουμε πως το κλίμα (εκείνων) των ημερών ήταν κυρίως τηλεοπτικό δημιούργημα -κάτι που καταδεικνύει τις δυσκολίες και τα εμπόδια που καλείται να υπερνικήσει η δική μας παρέμβαση.

Αναρωτιέται επίσης κανείς πού εκτονώθηκαν όλοι οι οργισμένοι χρήστες που υποδέχτηκαν φλογερά στο διαδίκτυο τις εργατικές κινητοποιήσεις στη Γαλλία (ενάντια στα νομοσχέδια που προωθεί εκεί η κυβέρνηση Ολάντ) αλλά και το νουί ντεμπού. Κελερετίλ; Estamos despiertos ya...

Τα παραπάνω δε σημειώνονται με αυτάρεσκη ικανοποίηση για την ανυπαρξία του αριστεροχωριού, ούτε μοιρολατρικά για την κατάσταση και το κλίμα που δεν αλλάζει (και πάντως δε διαμορφώνεται μόνο από εμάς και κατά βούληση). Είναι όμως μια αντικειμενική παράμετρος που οφείλει κανείς να συνεκτιμήσει, πριν προχωρήσει σε κριτική. Το ίδιο ισχύει για τους συσχετισμούς στο συνδικαλιστικό κίνημα και τα όργανά του (ΕΚ, Ομοσπονδίες) κι αυτό ακριβώς το νόημα είχε η χτεσινή ανάρτηση.

Σκεφτόμουν λοιπόν κι εγώ με τη σειρά μου τι παραπάνω μπορούσε να γίνει, κάτι που να αντιστοιχεί στο κάλεσμα του γγ για παλλαϊκό συναγερμό ενάντια στην κατεδάφιση της κοινωνικής ασφάλισης, πχ μια συμβολική κατάληψη ενός υπουργείου, κάτι που να προκαλέσει παράλληλα μια κυβερνητική αντίδραση, να παίξει με τα όρια της ΔΦΑ (που τελικά δεν περίμενε καν αφορμή να εκδηλωθεί) και να ρίξει τις μάσκες της (όποιες τις έχουν απομείνει τέλος πάντων).
Δε νομίζω όμως πως έγιναν λίγα ή ότι μπορούσαν να γίνουν πολύ περισσότερα, κάτι που θα άλλαζε δραματικά το τοπίο. Το "λίγα" θα το πούμε μόνο σε σχέση με το τι έπρεπε να γίνει, για να μπλοκάρει το σχεδιασμό της ΔΦΑ και να την οδηγήσει τουλάχιστον σε μια αναδίπλωση-υποχώρηση.

Το βασικό ζητούμενο λοιπόν δεν είναι το αν είμαστε αρκετά ισχυροί, για να το πετύχουμε αυτό -εδώ η απάντηση είναι προφανής κι είναι αρνητική. Αλλά αν βγήκαμε ενισχυμένοι από αυτή τη μάχη και πιο έτοιμοι για να διοργανώσουμε τις επόμενες. Αλλά αυτή η απάντηση ξεφεύγει, νομίζω, από αυτά που γνωρίζουμε και μπορούμε να κρίνουμε.

Το ερώτημα είναι τι υπάρχει το επόμενο διάστημα. Παλιά συνηθίζαμε να λέμε πως ναι μεν πέρασε ο νόμος, αλλά θα παλέψουμε να μην εφαρμοστεί στην πράξη (το οποίο όμως δεν μπορεί να έχει ισχύ σε αυτή την περίπτωση). Το απευκταίο σενάριο της εκλογικής νιρβάνας φαίνεται να απομακρύνεται, αφού χρησιμοποιήθηκε από την κυβέρνηση και έπαιξε το ρόλο του για να προχωρήσει ο σχεδιασμός της. Το αμέσως επόμενο χειρότερο σενάριο (από τις εκλογές) θα ήταν η νηνεμία μετά την καταιγίδα, περιμένοντας τα μπάνια του λαού και τις διάφορες μελαγχολικές επετείους (από το δημοψήφισμα, το τρίτο μνημόνιο, κτλ). Αλλά ο αντιλαϊκός κατήφορος της ΔΦΑ δεν έχει πάτο και δε νομίζω ν' αργήσει το επόμενο επεισόδιο.

Του Πάνου Ζάχαρη

Το τριήμερο που αρχίζει σήμερα πάντως παρουσιάζει κι αυτό ποικιλότροπο ενδιαφέρον: για άλλους μπασκετικό, για άλλους γιουροβιζιονικό, όπου η μόνη μεγαλύτερη εγγύηση επιτυχίας από ένα ρηχό, απολιτίκ τραγούδι χωρίς νόημα, είναι ένα ουκρανικό, αντισταλινικό τραγούδι, με το περιβόητο δόγμα 'no politica' να πηγαίνει περίπατο.

Υπάρχει όμως και κινηματικό ενδιαφέρον, με τις εκδηλώσεις στη Θεσσαλονίκη για τα 80χρονα του Μάη του 36' (εθελοντές για ανταπόκριση, ευπρόσδεκτοι), με Μαργαρίτη, Μαΐλη, Ζαριανόπουλο, Λεοντιάδη, και άλλους. Αλλά και την κλασική μαραθώνια πορεία ειρήνης την Κυριακή (όπως λέμε "κλασικός μαραθώνιος", σε διάκριση απ' τους υπόλοιπους, σε άλλη γη, σε άλλα μέρη).

Προτεινόμενοι σύνδεσμοι για μελέτη κι αξιοποίηση.
H Ελένη Αυλωνίτου σπάει κάθε ρεκόρ γελοιότητας.
Η τυφλή δικαιοσύνη δικαιώνει εν μέρει τους χρυσαυγίτες εναντίον του Ζαριανόπουλου, γιατί τους είπε καθάρματα. Ενώ ο Καμίνης αποφάσισε να τους δώσει μέρος για να κάνουν εκδήλωση.
Το αφιέρωμα ενός περιοδικού γάλλων φοιτητών στον Πελετίδη και το Δήμο Πατρέων.

Υγ: στην αποτίμηση του τριημέρου θα ήταν παράλειψη να μη σταθούμε.
α) στο παράδειγμα της Χαλκίδας με την κοινή πρωτομαγιάτικη κινητοποίηση Ελλήνων και προσφύγων-μεταναστών.
β) στο παράδειγμα της Θεσσαλονίκης, και μια πληροφορία που μου μεταφέρθηκε (χωρίς να μπορώ να ελέγξω την ακρίβειά της) για την Οκδε (σκέτο) που στη μία από τις τρεις μέρες του απεργιακού τριημέρου, είχε συγκέντρωση στο ύψος της Αγίας Σοφίας και μπήκε πίσω από τη δική μας πορεία.

Ελευθερία ή ασφάλεια

Κάποιοι το ένιωθαν ως μαθητές, αλλά το θεωρητικοποίησαν εκ των υστέρων ή το βρήκαν μπροστά τους στην πορεία ή το είδαν εμπειρικά σε φίλους τους εκπαιδευτικούς, που αναλάμβαναν ευχαρίστως να διοργανώσουν τη σχολική γιορτή για το Πολυτεχνείο, είχαν πολλά να πουν για το ΟΧΙ της 28ης Οκτώβρη και ποιος πραγματικά το είπε, αλλά σνόμπαραν και προσπαθούσαν να αποφύγουν αυτήν της 25ης Μαρτίου. Αφήνουμε κατά μέρος το μαρτύριο της μαθητικής παρέλασης, που δεν ήταν πολύ εύκολο για όλους να το αποφύγουν. Τι ενδιαφέρον μπορεί να έχει ένα τόσο παλιό ιστορικό γεγονός, ένας αγώνας με κατά βάση εθνικό, αστικοδημοκρατικό περιεχόμενο, σε μια εποχή που δεν υπήρχαν παρά μόνο οι πρόδρομοι θεωρητικοί του ουτοπικού σοσιαλισμού και η εργατική τάξη μόλις που είχε εμφανιστεί στο ιστορικό προσκήνιο;

Πολύ μεγάλο, είναι η σωστή απάντηση.

Η ελληνική επανάσταση συνδέεται άρρηκτα με το έπος της Αντίστασης, το νέο 21' όπως βαφτίστηκε τότε και όπως αποτυπώθηκε στα ψευδώνυμα που διάλεξαν πολλοί μαχητές, δείχνοντας την ιστορική συνέχεια της αγωνιστικής παράδοσης του ελληνικού λαού.

Η προσεκτική μελέτη της επανάστασης προσφέρεται για την αποδόμηση μιας σειράς εθνικών μύθων. Το (προγενέστερο) κρυφό σχολειό, η "οικειοθελής ευλογία" του Παλαιών Πατρών Γερμανού από τη Μεγίστη Λαύρα, υπό την απειλή των όπλων, ο ρόλος του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε' (και συνολικά του ανώτερο κλήρου) που έχασε το κεφάλι του, μολονότι αφόρισε την επανάσταση, γιατί δεν μπόρεσε να την ελέγξει και να αποτρέψει την εξάπλωσή της. Η υποτιθέμενη αμιγής, εθνική σύνθεση που αγνοεί τους πολυάριθμους Αρβανίτες πολεμιστές, ακόμα και η ίδια η μέρα που γιορτάζουμε την έναρξη του ένοπλου, επαναστατικού αγώνα, που μεταφέρθηκε σιωπηλά, για να συμπέσει με τον ευαγγελισμό της θεοτόκου.

Η μελέτη αυτή παρέχει επίσης πρόσφορο έδαφος κι υλικό για την αποδόμηση και της άλλης όψης του νομίσματος. Του νεοταξίτικου κοσμοπολιτισμού που έχει αλλεργία σε κάθε είδος επανάστασης και την ιστορική της ανάμνηση, διακηρύσσει το ρεαλισμό του ραγιαδισμού και κατά βάθος μισεί το λαό και τους αγώνες του, κι όχι τους εθνικούς μύθος που είναι χρήσιμοι, για να τον αφιονίζουν.

Όσοι αποκηρύσσουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται, θα πρέπει κάπως να τα βολέψουν μέσα τους με την επαναστατική βία που χρησιμοποίησε η ελληνική επανάσταση στην άλωση της Τροπολιτσάς και τη σφαγή που ακολούθησε. Κι όσοι ψάχνουν εναγωνίως μαρτυρίες για την κόκκινη τρομοκρατία που δικαιολογεί το δωσιλογισμό των συνεργατών του κατακτητή, ίσως αντιμετωπίσουν προβλήματα να δικαιολογήσουν το "φωτιά και τσεκούρι" του έμπειρου οπλαρχηγού Κολοκοτρώνη.

Η ελληνική αστική τάξη δε θα μπορούσε να φανεί 'συνεπής' ούτε καν σε μια κοινωνική επανάσταση με αστικοδημοκρατικό περιεχόμενο, συμβιβάστηκε άμεσα με το κατεστημένο που ήθελε θεωρητικά να ανατρέψει κι έτσι συγκροτήθηκε ο γνωστός, αστικοτσιφλικάδικος συνασπισμός, που κυριάρχησε τα επόμενα χρόνια στη χώρα. Από αυτήν την άποψη δεν είναι καθόλου υπερβολική η εκτίμηση των αναλύσεων του κόμματος (το αναφέρει κι ο Ζαχαριάδης, αν δεν κάνω λάθος, σε ένα κείμενό του) για τους δύο διαφορετικούς δρόμους που ανοίγονταν, από τότε ακόμα, στην ελληνική κοινωνία. Ο λαός πάλεψε ως το τέλος, ψήφισε ένα από τα πιο προοδευτικά συντάγματα της εποχής, αλλά είδε τελικά τα οράματά του να παραμένουν αδικαίωτα.

Σήμερα το αστικό μπλοκ εξουσίας κι οι δημοσιολόγοι του προσπαθούν να μετατρέψουν το δίλημμα ελευθερία ή θάνατος της επανάστασης στο ψεύτικο δίπολο "ελευθερία ή ασφάλεια", όπου πρέπει να διαλέξουμε τι από τα δύο θέλουμε, και καλούμαστε να θυσιάσουμε ένα κομμάτι της πρώτης (κι αυτή είναι η μόνη αποδεκτή θυσία από τη σκοπιά του συστήματος) για να κρατήσουμε τη δεύτερη. Αν και στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίστροφο. Ο καθένας από εμάς καλείται να θυσιάσει τη μίζερη ζαχαρένια του και την 'ασφάλεια' του βολέματός του, ακόμα και την υψηλή κριτική εκ του ασφαλούς, για να παλέψει και να κατακτήσει συλλογικά την πραγματική ελευθερία και ασφάλιση για τα ένσημά του.

Μήπως όμως όλα αυτά είναι πολύ μακρινά και παραπέμπουν σε ένα πολύ μακρινό μέλλον, που θα έρθει στη δευτέρα παρουσία (που πάει να πει τουλάχιστον πως αναγνωρίζουμε την πρώτη); Τι έχετε να προτείνετε στο σήμερα; Ε, Πάνο;

Υστερόγραφα

Δεν είναι πως μια εικόνα ισοδυναμεί πάντα με χίλιες λέξεις (αυτό το λένε συνήθως όσοι βαριούνται να γράψουν), αλλά τα παρακάτω σκίτσα καθιστούν περιττή τη δική μου φλυαρία. Κι η αλήθεια είναι πως η επικαιρότητα των ημερών έχει εμπνεύσει μερικά πολύ μεστά και δυνατά -από πολιτική άποψη πρωτίστως- σκίτσα στον Πάνο Ζάχαρη.
(Παρεμπιπτόντως, φέισμπουκ έχετε; Αν ναι, ακολουθήστε τον Πάνο, για να μην πέφτετε μόνο τυχαία πάνω στη δουλειά του -που δεν εξαντλείται στα σκίτσα. Και εάν πάλι δεν τον ακολουθείτε, τότε γιατί το έχετε και δεν το κλείνετε;)

Οι Νατοϊκοί δεν είναι απλώς ιεραπόστολοι της δημοκρατίας και του πολιτισμού*. Δεν εξανθρωπίζουν μόνο τα αλλόχρωμα δίποδα βάρβαρα ζώα που υποτάσσουν κι εξημερώνουν (άλλο αν αυτοί εξόπλισαν και δημιούργησαν τους τζιχαντιστές). Οι άνθρωποι είναι κομμουνιστές-αναρχικοί, που καταργούν σύνορα (με των λαών το αίμα να λειτουργεί ως μπλάνκο αυτή τη φορά), διαλύουν τα κράτη, κοκ. Πώς να μη γοητευτεί λοιπόν από αυτό το ριζοσπαστικό πνεύμα μια γνήσια, αριστερή κυβέρνηση σαν την ελληνική; Με τι καρδιά να αποχωρήσει από τη νατοϊκή λυκοσυμμαχία; (Λες σε αυτούς να αναφερόταν προφητικά ο Παλαμάς όταν ρίμαρε τους λύκους με τους μπολσεβίκους;)

(*θα έγραφα βαδίζοντας στα χνάρια του Μεγαλέξανδρου, αλλά εκεί θα κολλούσε και η φράση-θέση για τον πρώτο έλληνα ιμπεριαλιστή -ή μήπως ήταν η Αθήνα αυτή;- και ως αντίλογος η διαφορά του imperium από το μονοπώλιο. Αλλά φοβάμαι ότι μερικοί θα μπερδευτούν χειρότερα ή ανεπανόρθωτα. Εδώ δε βγάζουν άκρη για τα πιο σύγχρονα και τον ιμπεριαλισμό του Λένιν, πόσο μάλλον...

-Πρόσφατα το Ατέχνως φιλοξένησε αυτό το κείμενο, με τον πολύ εύστοχο τίτλο "οι κακοί είναι στη φυλακή", τόσο πετυχημένος που σχεδόν ζηλεύω-θυμώνω που δεν το σκέφτηκα προτού το διαβάσω.
Οι κακοί είναι στη φυλακή κι όσοι είναι εκτός τους κυνηγάει ο Λούκι-Λουκ. Εκτός κι αν έχουν δηλ κάποιο καλό δικηγόρο, σαν τον Κούγια (που είναι από μόνος του πειστήριο ενοχής) και την τυφλή, ανεξάρτητη δικαιοσύνη -που ξέρει όμως να μυρίζει το χρήμα, για να προσανατολιστεί σωστά και να ξεχωρίζει τους πλούσιους- να παίρνει το μέρος σου.

Για την ακρίβεια: οι κακοί γλιτώνουν σχεδόν πάντα τη φυλακή, αν μπορούν να εξαγοράσουν την ποινή τους ή την εύνοια των δικαστών. Εκτός κι αν πρέπει να βρεθεί κάποιος αποδιοπομπαίος τράγος να θυσιαστεί προσωρινά, για να εξιλεωθούν οι υπόλοιποι. Καλή ώρα όπως ο Ρουπακιάς, που έμεινε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους, μέχρι να γίνει η δίκη του. Θα μας ταράξουν στη νομιμότητα...

Προχτές όμως είχαμε άλλη μια αστυνομική επιτυχία με τη σύλληψη μιας συμμορίας επαγγελματιών μπαχαλάκηδων. Οι πιο πολλοί δημοσιογράφοι στάθηκαν στη συμμετοχή τους σε αθλητικά επεισόδια, που μπορεί να παρουσιαστεί και ως προβοκάτσια εναντίον των αγαθών και τίμιων ΠΑΕ. Ελάχιστοι ήταν αυτοί που ξεχώρισαν τη συμμετοχή τους στην προβοκάτσια του Πολυτεχνείου, όταν ήθελαν να την πέσουν θεωρητικά στους Κνίτες, αλλά τους μπέρδεψαν με τους Εαακίτες και λοιπές δυνάμεις του εξωκοινοβουλίου, που βρήκαν στο δρόμο τους. Κι ακόμα λιγότεροι σκέφτηκαν να ρωτήσουν αν όλοι αυτοί λειτουργούσαν μόνοι τους ή είχαν κάποιον πίσω τους να τους πληρώνει και να τους συντονίζει.

Με τούτα και με εκείνα πάντως καθίσταται τραγικά επίκαιρη η προλεκάλτ ταινία χούλιγκανς (και ας έβγαλε από τις τάξεις της ένα χρυσαυγίτη Πετρόχειλο) με το κοινωνικό μήνυμα που έχει, στο πνεύμα της εποχής, για τους λόγους και τους παράγοντες που καλλιεργούν το χουλιγκανισμό. Αλλά και αυτή η παλιότερη ανάρτηση της ρένας δουρου-τι (όπως πρόλαβε να σημειώσει Ο 4.14, που είναι μία μέρα μπροστά από τις αναρτήσεις) με τίτλο: Μπόχουμ δέρνουμε;

Σε άλλα υστερόγραφα του δελτίου μας:
-δείτε εδώ μια ανάρτηση από το ιστολόγιο "σπασμένο παράθυρο" που έκανε τον κόπο να μαζέψει σε μια ανάρτηση όλο το συντροφικό μένος του ρ/σ στο Κόκκινο εναντίον του Πελετίδη (ούτε να τους πλήρωνε κάποιος).
-γελάστε άφοβα με τη διαδήλωση των Συριζαίων έξω από την πρεσβεία της Αυστρίας και με την έναρξη του συνεδρίου του Ποταμιού, που επιβεβαιώνει πως το τριώδιο άνοιξε.

-Επίλογος με τη συγκλονιστική φωτογραφία που κάνει σήμερα το γύρο του διαδικτύου. Έγραψα χτες ότι κάποιες σκηνές από τη μετακίνηση των προσφύγων είναι σχεδόν βιβλικές. Σήμερα οι αυτονόητοι συνειρμοί είναι με τα έπη και την Αινειάδα του Βιργίλιου, για τον πολεμιστή που κουβαλούσε στην πλάτη του το γέροντα πατέρα του, για να τον σώσει από τα ερείπια της Τροίας που καταστρεφόταν.

Άλαλα τα χείλη των ασεβών

Η φωτό είναι παρμένη από το προφίλ του φωτογράφου Γιάννη Μπεχράκη στο τουίτερ