Ελλάς - Γαλλία - Αμνησία

Αν όλα τα ΠΑΣΟΚ της γης
δίναν σφιχτά τα χέρια
παλιά και νέα στη σειρά
και στήνανε χορό
ο κύκλος θα γινότανε
πολύ πολύ μεγάλος
και όλο το γκουβέρνο
θα αγκάλιαζε θαρρώ

Οι διάδοχοι του Ολάν -από όπου ξεπήδησε και ο Μακρόν-, ο Μελανσόν, οι ρωσόφιλοι, οι ψεκασμένοι, τα ρετάλια του εφικτού σοσιαλισμού του Μιτεράν, το διαλυμένο ΚΚ Γαλλίας που δεν εξέλεξε ούτε τον γραμματέα του, η άτυπη συμμαχία με τον επάρατο Μακρόν, για να μην βγει η τρισκατάρατη Λεπέν. Που κανονικοποιείται, ηρωοποιείται, τρέφεται πολιτικά από τους αντιπάλους τους, από όσα λένε και (δεν) κάνουν, την πολιτική τους ατζέντα, τον οργανωμένο ρατσισμό της ΕΕ και των κρατών μελών της, το χάσμα των ανισοτήτων που μεγαλώνει -και βρίσκει στους μετανάστες βολικό αποδιοπλεμπαίο τράγο και φτηνή πρώτη ύλη για κέρδη.

Εσείς με ποιον είστε; Με τον γκολισμό ή με τον γκοσισμό;
Οι σοσιαλφιλελέ γκολιστές-μακρονιστές παίζουν με την αγαπημένη τους θεωρία των δύο άκρων, που εκκολάπτει τα ναζιστικά φιδάκια του μέλλοντος. Δίνουν στον Μελανσόν παράσημα που δεν αξίζει, τον θεωρούν επικίνδυνο και ακραίο -όπως κάποτε εδώ τον Τσίπρα-, αντιευρωπαϊστή -sic- και φιλορώσο. Λες να φύγει η Γαλλία από την ΕΕ και τον γαλλογερμανικό άξονα; Από τη Μεσόγειο και τον Ατλαντικό; Μήπως θα κοντραρισρτεί με το ΝΑΤΟ για την Ουκρανία; Μα όχι. Δε χαλάνε οι στρατηγικές των αστών για τα κόμματα (ρε μαλάκα, που θα έλεγε και η Βάσια Τριφύλλη στον Γκλέτσο).

Fraternite, liberte, egalite

Είμαστε όλα αδελφωμένα, ελεύθερα και ίσα. Είμαστε ελεύθεροι να ψηφίζουμε όποιο κόμμα θέλουμε, για να εφαρμόζει το ίδιο πρόγραμμα και τα ίδια μέτρα εναντίον μας. Είμαστε ελεύθεροι από δικαιώματα, να μας εκμεταλλευτούν όπως θέλουν, χωρίς αναχρονιστικούς περιορισμούς, για να γευτούμε τους καρπούς της ανάπτυξης. Είμαστε ίσοι και κυρίως ελεύθεροι να επιλέξουμε αν θα κοιμηθούμε στη βασιλική σουίτα ή σαν βασιλιάδες κάτω από μια γέφυρα, που γεφυρώνει το ταξικό χάσμα και μας ενώνει σε έναν κοινό εθνικό σκοπό. Έτοιμοι να πανηγυρίσουμε όλοι μαζί άλλη μια νίκη της εθνικής ομάδας -στον έβδομο ουρανό όλοι αδέλφια!- γεμάτη μετανάστες, που δείχνει πως όσοι μαύροι είναι άριστοι και προσπαθούν σκληρά, μπορούν να πετύχουν κάτι σπουδαίο (να τους αποδεχτούμε), σε έναν κόσμο γεμάτο ευκαιρίες για όλους. Ακόμα και για τους τρικολόρ, που παίζουν άθλια φέτος, και παρά το παρατσούκλι τους δε λατρεύουν ακριβώς τις σκουρόχρωμες επιδερμίδες και τους παίκτες από τις αποικίες.

Το Λαϊκό Μέτωπο επηρεάζει ακόμα και τα αθλητικά πρωτοσέλιδα της χώρας...

Κι άραγε πόσοι αντιλαμβάνονται πως το περιβόητο τρίπτυχο (ελευθερία - ισότητα -αδελφότητα) ήταν οι σημαίες μιας αστικής επανάστασης -σαν αυτή του ’21 στα καθ’ ημάς- και ας τις υπέστειλαν οι αστοί μόλις πήραν την εξουσία; Και ότι οι δικές μας κατακόκκινες σημαίες θα έχουν τελείως διαφορετικά συνθήματα, που διαγράφουν έναν άλλο ορίζοντα και όχι απλώς την αποκατάσταση των «προδομένων» αστικών αξιών.

Η ιστορία του Λαϊκού Μετώπου επαναλαμβάνεται. Τότε ως τραγωδία, με την κυβέρνηση Μπλουμ να βγάζει εκτός νόμου τους... σύμμαχους κομμουνιστές και να αφήνει τη δημοκρατική λαϊκομετωπική Ισπανία στην τύχη της -ο σύγχρονος Πόντιος Πιλάτος θα ξέπλενε τα χέρια του στο αίμα. Σήμερα ως μια εκλογική φάρσα, χωρίς συνοχή και σοβαρή προοπτική -πόσο μάλλον επαναστατική. Αλλά ποιος μελετά την ιστορία, για να διδαχτεί από το υλικό που μας προσφέρει απλόχερα; Ο μόνος «Μπλουμ» που ξέρει το αριστεροχώρι είναι ο Ορλάντο και οι πατάτες μπλουμ. Πάντα πρόθυμο για νέες παλιές πατατιές και να βουτήξει (μπλουμ) στον βούρκο με τις αυταπάτες.
Μοντιέ, πόσες αυταπάτες ξοδεύεις για να βρει το ποίμνιό σου ελπίδα;

Ψωμί - παιδεία - ελευθερία. Ή μάλλον το καινούριο του Γιάνη: Στέγη - Ρεύμα - Ειρήνη (χωρίς δικαιοσύνη και παλαιστινιακό κράτος). Η Ελλάδα πάντα «ακολουθούσε» τη σύμμαχο και τις διεθνείς τάσεις -έστω και με καθυστέρηση. Η επανάσταση του ’21 στον απόηχο της γαλλικής, το Πολυτεχνείο ως «απόηχος» -υποτίθεται- του Παρισινού Μάη, η «Αλλαγή» του ’81 -που δεν έχει καμία σχέση με τα υπόλοιπα- μαζί με την άνοδο του Μιτεράν -που έδωσε κάποια υπουργεία στο ΓΚΚ, σε αντίθεση με τον Ανδρέα, και καλύτερα από μια άποψη.

Και τώρα; Είδατε τι μπορεί να πετύχει η ενότητα;
Ναι. Να ντύσει την απελπισία ελπίδα, που θα διαψευστεί παταγωδώς, για να τροφοδοτήσει εκ νέου τη μαυρίλα. Τόση φρούδα ελπίδα από το ’15 είχαμε να δούμε! Καλά πήγε και αυτό... Τόσο κοντινό και τόσο μακρινό συνάμα, στις μνήμες του αριστεροχωρίου. Κι ας υπάρχουν ακόμα και χρυσόψαρα με αμυδρές μνήμες από τότε, που τοποθετούνται ψηλότερα στη βιοπολιτική αλυσίδα από τα πολιτικά ασπόνδυλα.
Ελλάς - Γαλλία - αμνησία...

Μακάρι να γίνουν και εδώ τα ίδια. Να ενωθεί το ΠΑΣΟΚ, το νέο ΠΑΣΟΚ, το όλον ΠΑΣΟΚ, τα εκκολαπτόμενα ΠΑΣΟΚ από τις ακαδημίες, όσοι θέλουν να γίνουν ΠΑΣΟΚ όταν μεγαλώσουν, όσοι ξεπλένουν διαχρονικά το ΠΑΣΟΚ, όσοι θέλουν να ενωθούν μαζί του, οι 50 αποχρώσεις της κεντροαριστεράς, οι Νέστορες του χώρου, ο Σημίτης, ο Τζουμάκας, ο Σταμάτης Μαλέλης, ο Σταμάτης Γαρδέλης και όσοι ζουν από τις ηρωικές βιντεοκασέτες. Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Πασοκιά...

Κοίτα οι άλλοι έχουν κινήσει,
έχει η πλάση πρασινίσει
Πράσινος ήλιος έχει βγει,
εκεί στην Κυανή Ακτή...

Να ενωθεί η «Αριστερά», που έχει γίνει χίλια κομμάτια, μεταμοντέρνα. Οι σοσιαλιστές, οι ριζοσπάστες, οι αριστεριστές, τα γκρουπούσκουλα. Να ενωθούν οι δέκα υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ και τα καπετανάτα τους, οι Στεφανικοί με τους Τσιπρικούς που σφάζονται, Βοναπάρτηδες και Αντουανέτες, οι νεο-αριστεροί που δεν επιστρέφουν τις έδρες, το ΜέΡΑ25 με το δικό του ενωτικό κάλεσμα. Να πάρουν όσους καραμανλικούς δεν έχουν πάρει ακόμα (εκτός από τον Σπηλιωτόπουλο και τον Αντώναρο), το υγιές κομμάτι της Δεξιάς (Δένδια κτλ), να βρουν τον Καμμένο της νέας εποχής. Να φτιάξουν μια νέα ΕΑΔΕ, μια νέα Ένωση Κέντρου, κάτι ενιαίο τέλος πάντων. Και να φτιάξουμε μετά έναν πόλο εναντίον τους...

Να τελειώνουμε επιτέλους με όσους χρειάζονται μια Δεξιά, για να φαίνονται αριστεροί, αλλά καταλήγουν να την ταΐζουν πολιτικά. Με όσους λένε να στρίψουμε το τιμόνι (λιγάκι) αριστερά -όχι πολύ όμως, για να μη μας φύγει το κέντρο. Και δε διαφωνούν με την κατεύθυνση, τους στόχους και τον προορισμό, αλλά έχουν μικροδιαφωνίες για τη διαδρομή και πώς θα φτάσουμε ταχύτερα.

Είσαι η φροντίδα μας, κοφτερή λεπίδα μας
Είσαι η ελπίδα μας, πήδα-πήδα-πήδα μας...

Είστε δηλαδή με τη χρεοκοπημένη λογική «τι Πλαστήρας, τι Παπάγος»;
Το σύνθημα αυτό το είπε ο Γιώργος Παπανδρέου, όταν μεταπήδησε από τη μια παράταξη στην άλλη, για να σιγουρέψει την έδρα του -πάνω από όλα οι αρχές. Και φρόντισε ο Πλαστήρας να το επιβεβαιώσει στην πράξη, με τον Μπελογιάννη, τους συντρόφους του και τα κουτσουρεμένα «μέτρα επιείκειας». 

Δηλαδή είστε μηδενιστές; Δεν απομένει στον κόσμο ελπίδα καμιά;
Κάθε άλλο. Η ελπίδα είναι στον δρόμο, στους εργάτες που απεργούν λίγες μέρες πριν τους Αγώνες του Παρισιού και χαλάνε τη σούπα της «εθνικής ενότητας». Στα πανίσχυρα συνδικάτα με την πλούσια ιστορία (παλιά και πρόσφατη) μαζικών ταξικών αγώνων και σκληρών αναμετρήσεων. Στην εργατική τάξη που οργανώνεται και νικάει, ακόμα και αν δεν υπάρχει μια πολιτική έκφραση στο ίδιο ύψος. Ακόμα και αν έχει μείνει πίσω η οργανωμένη πρωτοπορία, ο κομμουνιστικός πόλος που μπορεί να γίνει το αντίπαλο δέος.

Όποιος ζηλεύει όσα γίνονται στη Γαλλία, ας πάρει το παράδειγμα για να δώσει μάχες στον δρόμο. Όλα τα άλλα είναι καλτ ιστορίες από ταινία του Τσιώλη. Ας περιμένουν οι σωτήρες -και το «Λαϊκό Μέτωπο»...

Έρχονται οι πόλεις του Φωτός

Θα έχουμε πάντα το Παρίσι...
Σαν ήρωες του σινεμά, μοιραίοι και άβουλοι Αντάμα (Τραορέ), προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα, εκλογικό.
Και ήπια του Κούλη/του Αλέξη το ποτό με την τσανάκα
Στην Καζαμπλάνκα, στην Καζαμπλάνκα...
Πάει και η Ειρήνη, από τις 3 Χάριτες και επί γης.

Παρίσι. Η πόλη του έρωτα και της επανάστασης, που είναι βασικά το ίδιο και βαδίζουν χέρι-χέρι στις όχθες του Σηκουάνα. Που είναι πενταβρώμικος, αλλά μην αφήνεις ποτέ μια μικρή λεπτομέρεια και ένα μικρό μποτιλιάρισμα στη Λουτετία (αναφορά στο Αστερίξ είναι αυτό, μάνα) να σου χαλάσει μια ρομαντική εικόνα.

Θα έχουμε πάντα το Παρίσι. Την Κομμούνα και τις απεργίες εμείς. Τον Μάη και τα γιλέκα οι άλλοι. Και εμείς δεν είμαστε οι άλλοι, αλλά οι άλλοι πρέπει να γίνουν εμείς ή να έρθουν μαζί μας και να πάψουν να μας βλέπουν σαν την κόλασή τους. Και αν θες να ξέρεις, στην Κομμούνα δεν ήμασταν πλειοψηφικό ρεύμα, αλλά στον (εργατικό) Μάη, ναι, και ας μην καταγράφηκε ως ηγεμονικά «δικός μας».

Και γιατί να έχουμε μόνο το Παρίσι; Γιατί να μην έχουμε πρώτα Μανχάταν και ύστερα Βερολίνο; Βασικά γιατί να μην έχουμε, πριν απ’ όλα, τις δικές μας πόλεις, που μόνο τότε γίνονται πραγματικά δικές μας, όταν μας ανήκουν οι δρόμοι;

Μπολόνια-Αθήνα-Παρίσι, εσύ μου έχεις χαρίσει...
-Κάτσε, στην Μπολόνια τι έγινε;
-Ξέρω ’γω; Η Σύνοδος των Υπουργών Παιδείας. Το σύνθημα το λέει.
Αλλά κάποτε ήταν κόκκινη και ηρωική. Και έχει λεωφόρο Στάλινγκραντ, προς την (ακόμα πιο ηρωική) Μπολονίνα -το «νι», παχύ, Καλαματιανό ή έστω σαν του Κουτσούμπα. Που κάποτε είχε μιλήσει άπταιστα ιταλικά, αλλά τότε δεν είχε γίνει ακόμα λαϊκό (ΠΟΠ) είδωλο του Luben και των σανς κιλότ.

Γιατί όμως να μη νιώθουμε δικά μας τα καθ’ ημάς; Και γιατί να έχουμε γενικώς κάτι να θυμόμαστε; Τον μόνο πραγματικό έρωτα τον βρήκαμε στη Σοβιετία. Αλλά δεν μπορεί να ζήσει κανείς με τις αναμνήσεις, ούτε -πολύ περισσότερο- να κάνει μια νοσταλγική επανάσταση.

Ίσως μοιάζουν, σε κάποιους, τα ημέτερα πολύ πεζά και επαρχιώτικα, για καρτ-ποστάλ ή για insta story. Σα να σου έχουν τάξει τον Πύργο του Άιφελ και να βλέπεις μπροστά σου τον ιμιτασιόν στα Φιλιατρά -κελ ντεκαντάνς... (Ή σα να περιμένεις Ντε Γκολ και να σου βγαίνει ο Κώτσος από τας Σέρρας, με παχύ σίγμα», όπως στο «σαπό» -chapeau, άκαπνος και χωρίς την παραμικρή ανάμειξη στην Εθνική Αντίσταση, αλλά γι’ αυτό ακριβώς «εθνάρχης» του έθνους των καταπιεστών). Κι όμως, λίγοι ποιοτικοί δείκτες έχουν τόση αξία, όσο οι κινητοποιήσεις των μαθητών στη μονίμως ατάραχη επαρχία, που καταπίνει συνήθως σαν βούρκος κάθε κραδασμό.

Μαζικές διαδηλώσεις παντού (ακόμα και στα Φιλιατρά παίζει να είχε), χωρίς φίλτρο και Μπιρσίμ να τις φουσκώνει, για να τις κάνει instagramable. Που δεν τις πιάνει το αντι-φίλτρο της ΕΛ.ΑΣ. με τις φαιδρές εκτιμήσεις (αγάπη μου, συρρίκνωσα τις διαδηλώσεις). Αλλά και χωρίς μαγικό φίλτρο αλά γαλατικά. Που ακόμα κι αν το είχαμε, κάποτε τελειώνει η επίδρασή του και ο κόσμος γυράνει απογοητευμένος σπίτι του. Όχι όμως στη Γαλλία...

Εμείς καμαρώνουμε για την ελληνική κινηματική ιδιαιτερότητα, αλλά ευτυχώς δεν είναι ΠΟΠ, ούτε και θέλουμε αποκλειστικότητα ή πνευματικά δικαιώματα, σαν πρωτοπορία ανάδελφη -εν τω μεταξύ μέχρι και οι Τούρκοι αρκαντάς, που τους έλεγαν ειρωνικά «παράρτημα» του κόμματος, σκέφτονταν λέει να ψηφίσουν «χωρίς αυταπάτες» τον υποψήφιο της αντιπολίτευσης, ίσως για «να πέσει η χούντα του Ερντογάν», που θα έλεγε και η πρώην ΟΣΕ (τελικά ευτυχώς θα κατέβουν με δικό τους υποψήφιο). Και αν μας περάσουν οι «νοζ αμί» στην άμιλλα, μόνο στενάχωρο δε θα είναι.

Τότε λοιπόν, Ελλάς-Γαλλία-συμμαχία; Ναι, αλλά οι συμμαχίες είναι ταξικές, όχι εθνικές, και χτίζονται σε δύο επίπεδα, δύο παράλληλων κόσμων. Μπορεί η Γαλλία να πέρασε από Διαφωτισμό, αλλά έχουν και εκεί φασίστες, ρατσισμό που θεριεύει, χολερικό φιλελέ «χιουμοράκι» αλά Σαρλί Εμπντό, εξόριστα θεία βρέφη και Καΐλήδες, Θιέρσους και άθλιους Ιαβέρηδες, στρατιωτικές μονάδες της αστυνομίας, αστικά καθάρματα που πίνουν το αίμα του κοσμάκη και αυξάνουν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, για να δουλεύουμε ως τον τάφο.

Και όχι, αυτά δε γίνονται μόνο στην Ελλάδα -κατά τον κλασικό αφορισμό-, ούτε είναι ΠΟΠ. Γίνονται σε όλο τον προηγμένο δυτικό κόσμο (διάβαζε: καπιταλισμό), εδώ και τριάντα χρόνια, μετά τις ανατροπές και το «τέλος της ιστορίας». Η οποία στη χώρα μας άρχισε να γράφεται ξανά στους δρόμους τον Μάρτη του ’99, με τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας (μαύρη επέτειος αυτές τις μέρες) και λίγο αργότερα, με την πρώτη ανατροπή του Γιαννίτση στο ασφαλιστικό, που εγκαινίασε μια πολυετή επιχείρηση «σωτηρίας» του, με ένα σωρό σωτήρες (από τον Λοβέρδο ως τον Κατρούγκαλο, που είχε την τιμητική του με σύνθημα: "στείλτε τον Κατρούγκαλο στη Γαλλία, να πάει τη σύνταξη στα 73" ή κάπως έτσι...), από τους οποίους πρέπει να σωθούμε. Και δε χρειάζεται να είναι κανείς προληπτικός και να πιστεύει στις συμπτώσεις, για να συνδέσει τις ανατροπές της αντεπανάστασης, με τις ανατροπές στις συντάξεις και το «κοινωνικό κράτος» σε όλο τον κόσμο.

{Παρεμπιπτόντως και παρενθετικά.
Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση διεθνώς ήταν η αύξηση των ορίων στη Ρωσία του Πούτιν (από τα τελευταία «κατάλοιπα» του υπαρκτού). Αλλά δεν είδαμε ποτέ κάποια ανάλυση από τους «γκρούπι» του μεγάλου «αντι-ιμπεριαλιστή ηγέτη», αν πρόκειται για κάποιο ελιγμό τύπου ΝΕΠ ή απλώς για αντιφάσεις στο προτσές της οικοδόμησης, με το παλιό (σοσιαλισμός) που αρνείται να πεθάνει και το καινούριο (Πούτιν) που του χορηγεί ευθανασία, σε μια εποχή ιδιότυπων τεράτων και ιδεολογικών τερατουργημάτων. Τα οποία φαίνεται να ταλανίζουν ακόμα τον μικρόκοσμο του εξωκοινοβουλίου.

ΕΕΚ και Σάββας έφαγαν πανηγυρικό άκυρο από ανταρσυα για κοινή κάθοδο στας εκλογάς!Η θέση του ΕΕΚ για "ήττα του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία" θεωρήθηκε ρεδ φλαγ από ανταρσαιους που προτιμούν μια λευκή ισοπαλία στο πεδίο της μαχης και ρίξαν πόρτα του στυλ περάστε λίγο αργότερα είμαστε γεμάτα https://t.co/xudeIumnvf

— Ιωσήφ Ταλαγάνης-Ρόμπερτσον (@tziai_tzor) March 22, 2023

Εξάλλου, ο Σάββας έχει παράδοση σε εύστοχες εκτιμήσεις για την περιοχή, από τότε που θεωρούσε τον Γέλτσιν ως την πιο συνεπή, ριζοσπαστική μερίδα της «αντιγραφειοκρατικής επανάστασης» στην ΕΣΣΔ, που οραματίζονταν οι τροτσκιστές. Αν και λίγες επεξεργασίες μπορούν να συγκριθούν με την πολιτική εκτίμηση του ΚΕΚΡ ότι η Ρωσία είναι μεν ιμπεριαλιστική δύναμη, διεξάγει όμως προοδευτικό πόλεμο στην περιοχή! Ιμπεριαλιστές μέσα, σωτήρες προς τα έξω. Σα να λέμε ιμπεριαλισμός εσ. (Εσωτερικού), που διασπάστηκε από το σύνολο και έχει οπορτουνιστική στάση αντί να συμμορφωθεί στις επιθυμίες μας...}

Κι η δική μας συμμαχία, των από κάτω; Grece General...
Από το Παρίσι ως το Κορωπί, αυτός ο σάπιος κόσμος θα ανατραπεί.

Και δεν είναι απαραίτητα τα viral γαλλικά του ΓΓ για να δέσουν. Ίσως μονάχα λίγα γαλλικά -για να τον ταρακουνήσουμε, όχι να του κουνήσουμε το δάχτυλο- στον παροιμιώδη μέσο ανθρωπάκο, που στα όνειρά του επαναστάσεις αναζητεί. Αλλά δεν κατέβηκε ποτέ στους δικούς μας δρόμους, ενώ είδε κάτι μεγάλο και ιστορικό να γίνεται μπροστά στα μάτια του, σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας.

-Α ρε, να είχαμε μια Γαλλία εδώ...
Μέχρι και τον ύμνο της Διεθνούς, με την τρίχα κάγκελο θα τραγουδούσε τότε.
Εμπρός της γης οι βολεμένοι...
Είχαμε όμως την πρεσβεία της Γαλλίας* και μια μεγάλη διεθνιστική διαδήλωση τις προάλλες. Να πεδίο δόξας λαμπρό, για όποιον ονειρευόταν καταστάσεις αλά γαλλικά. Αλλά μην τον είδατε τον κυρ-Παντελή...
Δεν πειράζει, όμως, θα έχουν και άλλη ευκαιρία, στην επόμενη ανατροπή για τις συντάξεις. Τότε, θα γίνει της Γαλλίας, Βαστίλλη, νύχτα Βαρθολομαίου. Θα τους δούμε πρωταγωνιστές στη νέα Κομμούνα (να είμαι οπορτούνα).

(*φαντάσου, λέει, να ήταν οι πρεσβείες σαν τα ΚΚ και να άλλαζε το νόημα αν λέγαμε γαλλική πρεσβεία ή πρεσβεία της Γαλλίας -κατά το ΚΚ Γαλλίας και το Γαλλικό ΚΚ. Θα τους λέγαμε ότι αυτά είναι επικίνδυνα πράγματα, ευρωπρεσβευτικό ρεύμα κτλ, και θα τους διαλύαμε το μυαλό. Εδώ δεν μπορούν να ξεχωρίσουν ακόμα το μπροστά και το πίσω μουλού, δείχνοντας τι προφήτης ήταν ο Χάρρυ Κλυνν όταν έλεγε για το Μ-ΚΚΕ-Λ και το ΚΚΕ Μπουλκουμέ...

Το ΚΚΕ Μπουλκουμέ ξέχασε ο Ευγενίδης από το Πρώτο Θέμα. Γιατί μπλέκουν με πράγματα που δεν ξέρουν; pic.twitter.com/QdNVlRuwdw

— sfyrodrepano (@sfyrodrepano) March 23, 2023

Ένα Πούλιτζερ για τον κ. Ευγενίδη.

Το κοινωνικό προτσές αντιστρέφει διαλεκτικά τα στερεότυπα. Πριν λίγα χρόνια, με τα παριστινά προάστια στις φλόγες, κάποιοι έλεγαν πως το όργανο, που πρόβαλλε την ελπιδοφόρα εξέγερση, αν έβλεπε τα ίδια βίαια γεγονότα στη χώρα μας, θα μιλούσε για βαλτούς και προβοκάτσια. Κι είναι απολαυστικό -αν μη τι άλλο- να βλέπεις την εξυπνάδα αυτή να γυρίζει μπούμερανγκ στους ινστρούκτορες του πληκτρολογίου, που γκαβλώνουν κινηματικά με τις εικόνες από τη Γαλλία, αλλά σνομπάρουν αφ’ υψηλού την κίνηση των μαζών, όταν την βλέπουν ζωντανά μπροστά τους.

Σε κάθε περίπτωση, οι εικόνες από τη Γαλλία δεν αφήνουν ασυγκίνητο κανέναν -είτε γεννάνε ελπίδα είτε φόβο για τους «γαλαζοαίματους» της τάξης τους. Και είναι δύσκολο να μη σε αγγίξει ο ύμνος της Διεθνούς στα στόματα δεκάδων χιλιάδων διαδηλωτών, η απεργιακή φρουρά έξω από ένα εργοστάσιο που κάνει τους Γάλλους Μπαλούρδους να υποχωρούν συντεταγμένα για να μην πάθουν Βατερλό κτλ.

Το βασικό γνώρισμα όσων βλέπουμε στη Γαλλία δεν είναι ο κοινωνικός αναβρασμός, γενικά και αόριστα -αυτό το έχουμε κι εδώ ως έναν βαθμό. Είναι ότι ο κόσμος δεν ξεθυμαίνει, δεν υποχωρεί, δεν απογοητεύεται, ούτε σηκώνει λευκή σημαία. Είναι ζητούμενο, όμως, ποια σημαία σηκώνει τελικά και τι στόχους έχει.

Ο Ένγκελς έγραφε κάποτε για τη Γαλλία ότι είναι η χώρα, όπου οι ταξικοί αγώνες παραδοσιακά αποκτούν πιο ολοκληρωμένη μορφή -για αυτό εξάλλου άλλες κραταιές δυνάμεις της εποχής την αντιμετώπιζαν σαν μίασμα και παράδειγμα προς αποφυγή, για να μη μολύνει ο ιός της επανάστασης τους δικούς τους λαούς.

Κατά μια έννοια, οι Γάλλοι μοιάζει να συνεχίζουν την αγωνιστική τους παράδοση. Αλλά -για εμάς είναι αυτονόητο πως- κανένας αγώνας δεν μπορεί να πάρει ολοκληρωμένη μορφή χωρίς πολιτική έκφραση. Και αυτή μοιάζει υπονομευμένη, εφόσον δεν υπάρχει οργανωμένη πολιτική πρωτοπορία που να οδηγήσει τον αγώνα στη νίκη. Αυτό δηλαδή που, όσο βαρύγδουπο και αν ακουστεί, φαίνεται να έχουμε στην Ελλάδα, με όσες αδυναμίες, αντιφάσεις ή ανεπάρκειες μπορεί να έχει -και εννοείται πως έχει.

Η πρωτοπορία όμως μπορεί να γίνει ο καταλύτης, όχι το καύσιμο. Και δεν πρόκειται να καταφέρει τίποτα, αν δεν ξεσηκωθεί ο ίδιος ο εργαζόμενος λαός για την υπόθεσή του.

Μπορεί το γαλλικό ΚΚ να είναι (αυτο)ευνουχισμένο και μεταλλαγμένο, την ίδια στιγμή όμως στη Γαλλία υπάρχει αγωνιστική παράδοση, μαζικά και οργανωμένα συνδικάτα και μια αυτόνομη συνομοσπονδία: την CGT (σα να λέμε μια ξεχωριστή «ΓΣΕΕ» ως κέντρο αγώνα). Την ίδια στιγμή, στη χώρα μας, το αντίστοιχο ποσοστό οργάνωσης στα συνδικάτα είναι μετά βίας διψήφιο σε μια σειρά κρίσιμους τομείς της παραγωγής -και αυτό είναι αδιάψευστο μέτρο για τη χαμηλή μας αφετηρία και τον όγκο δουλειάς που μας περιμένει, προτού θέσουμε με άλλους όρους και αξιώσεις τις προοπτικές του αγώνα μας.

Οι ταξικοί αγώνες στη Γαλλία δείχνουν τα απλά και αυτονόητα -που είναι δύσκολο να κατακτηθούν ή και να γίνουν κατανοητά, πολλές φορές, από το ευρύ κοινό.

-Ότι η δύναμη της τάξης μας είναι το μπλοκάρισμα της παραγωγής.
-Ότι τα μαζικά συνδικάτα μπορούν να δώσουν πολυήμερους και αποτελεσματικούς αγώνες, να στηρίξουν τα μέλη τους, να τρομάξουν τις δυνάμεις καταστολής (με όρους πραγματικής σύγκρουσης, όχι κοινωνίας του θεάματος αλά Ντεμπόρ με στρακαστρούκες και δυο σπασμένες βιτρίνες), να μας δώσουν εντυπωσιακές εικόνες ως παραδείγματα αγώνα.

Δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές, ούτε καινοτόμα μέσα και κόλπα, για να κόψουμε δρόμο. Όταν κάποιοι ονειρεύονται απεργίες διαρκείας (αντί για «ντουφεκιές στον αέρα»), είναι κενό γράμμα, αν δεν κάνουν τα πάντα για να αποκτήσουμε μαζικά και πανίσχυρα σωματεία. Αν κάποιοι ονειρεύονται εύκολες λύσεις από το μαγικό κουτί της κάλπης ή άλλες μορφές, η περίπτωση της Γαλλίας δείχνει πάλι τον δρόμο, που περνά από τα «γνωστά» και «τετριμμένα», που πρέπει να ανακτήσουμε και να επανανοηματοδοτήσουμε.

Η συνταγή των Γάλλων δεν έρχεται από τον τσελεμεντέ ενός μεταμοντέρνου μέλλοντος, αλλά από τις πετυχημένες συνταγές που γνωρίσαμε. Τους λείπει όμως το πιο παραδοσιακό συστατικό, για να πετύχουν και να πάνε ως το τέλος. Σαν τις φράουλες, που ζητούσε ο Πανοραμίξ από τους Ρωμαίους, για να φτιάξει το μαγικό φίλτρο -αλλά μετά έλεγε πως ήταν μόνο για τη γεύση.

Φράουλες και αίμα...

Και αυτές οι κόκκινες φράουλες, δηλαδή το κόμμα (που κάποτε οι Τσέχοι το συμβόλισαν με κερασάκια, από μια στροφή της Διεθνούς, γιατί είχε απαγορευτεί το σφυροδρέπανο στη χώρα τους, μαζί με άλλα δικά μας σύμβολα), που πρέπει να το φτιάξουν οι Γάλλοι από την αρχή, είναι η μόνη τους ελπίδα για τη νίκη και πως η εξέγερσή τους δε θα πνιγεί στο αίμα της βάρβαρης καταστολής του αστικού κράτους.

Εκτός από το μισθό, υπάρχει κι η αλλοτρίωση - Σημειώσεις για τον Παρισινό Μάη

Δημοσιεύτηκε στην Κατιούσα

Ο Μάης του Παρισιού ήρθε σχεδόν 100 χρόνια μετά την Παρισινή Κομμούνα. Δεν είχε ούτε τη δική της διάρκεια, ούτε (κατά προσέγγιση έστω) τη δική της εμβέλεια, δεν έφτασε ποτέ στο σημείο να διεκδικήσει την εξουσία, αφού δεν ήταν καν διακηρυγμένος στόχος του, και φάνηκε να είναι μια τομή χωρίς ουσιαστική συνέχεια στο πολιτικό σκηνικό της Γαλλίας. Από την άλλη όμως, απέκτησε διεθνή διάσταση, κυρίως στην Ιταλία, ενώ κάποιες αναλύσεις -από αστική και τροτσκιστική σκοπιά- τον συνδέουν με την Άνοιξη της Πράγας, και θεωρούν πως σηματοδοτεί μια καμπή. Ή ένα νέο πολιτικό υπόδειγμα, κατά άλλους, το οποίο ανέδειξε τη "Νέα Αριστερά" και σε ένα βάθος χρόνου το ευρωκομμουνιστικό ρεύμα -το οποίο δεν είχε συγκροτημένη οργανωτική υπόσταση και δεν έπαιξε ουσιαστικό ρόλο στα γεγονότα του Μάη- και επίσης τους Καταστασιακούς και μια συγκεκριμένη εκδοχή της αναρχίας.

Πολλές φορές συμπεριλαμβάνεται στος πολιτικούς καρπούς του Μάη και η εξέγερση του Πολυτεχνείου στην Ελλάδα, όπου θεωρητικά αργούν να φτάσουν και να εκδηλωθούν οι κυρίαρχες τάσεις και τα μηνύματα από την Ευρώπη. Δεν υπάρχει όμως άμεση σχέση αιτίου-αιτιατού μεταξύ των δύο ή κάποια οργανική σύνδεση μεταξύ τους, καθώς οι συνθήκες και το ιστορικό πλαίσιο ήταν πολύ διαφορετικά. Τα βασικά κοινά γνωρίσματα ήταν οι φοιτητικές κινητοποιήσεις που πυροδότησαν το καζάνι της λαϊκής οργής -που πολλοί τείνουν να απολυτοποιήσουν το ρόλο τους ή να τις δουν ξεκομμένες από το γενικό λαϊκό ξεσηκωμό- και η ενσωμάτωση που ακολούθησε -από άλλες διαδρομές και με διαφορετικούς ρυθμούς- στις δύο περιπτώσεις, με χαρακτηριστικά παραδείγματα επιφανών εκπροσώπων τους, και η οποία οφείλει να μας διδάξει και να μας προβληματίσει ως προς τις αιτίες και τα μέσα επικράτησής της.

Στην Ελλάδα αυτό έγινε σε ένα βάθος χρόνου, καθώς ξεθύμαινε σταδιακά ο κοινωνικός ριζοσπαστισμός της Μεταπολίτευσης, ενώ στη Γαλλία σχετικά άμεσα, αφού η κυβέρνηση του ντε Γκολ βγήκε ενισχυμένη και πρακτικά παντοδύναμη από τις κάλπες του Ιουνίου, μόλις ένα μήνα μετά το αποκορύφωμα της εξέγερσης, κατά την οποία ο στρατηγός σκεφτόταν ακόμα και το ενδεχόμενο να καταφύγει σε μια στρατιωτική επέμβαση, για να μπορέσει να σπάσει το μαζικό απεργιακό κύμα και να ελέγξει κάπως την κατάσταση. Οι εξεγερσιακές διαθέσεις έμειναν μακριά από την κάλπη και δεν εκφράστηκαν στο αποτέλεσμά της. Στον αντίποδα όμως, δεν είναι λίγα τα παραδείγματα από την ιστορία που μας δείχνουν πως την υποχώρηση ενός κινήματος ή μιας εξέγερσης την διαδέχεται η επικράτηση συντηρητικών διαθέσεων.

Συχνά επιχειρείται η ερμηνεία της πολιτικής κληρονομιάς του Μάη μέσα από κάποια εμβληματικά συνθήματα που βγήκαν εκείνες τις μέρες ή εξέφρασαν το πνεύμα του, αλλά αυτή είναι μια σχετικά επισφαλής προσέγγιση.

Αν εντάξουμε πχ σε αυτήν την κληρονομία το σύνθημα "εκτός από τον ιμπεριαλισμό, υπάρχει και η μοναξιά", αγνοούμε έτσι τις μαζικές αντιπολεμικές κινητοποιήσεις για το Βιετνάμ, που ήταν το πρόπλασμά του, αλλά και την περιπέτεια-υποχώρηση του γαλλικού ιμπεριαλισμού, ως ιστορικό καμβά των εξελίξεων.

Για άλλες προσεγγίσεις, η πολιτική κληρονομία του Μάη συνίσταται στην ανακάλυψη ενός νέου επαναστατικού υποκειμένου στο χώρο της νεολαίας, μακριά από το... "μεσιανισμό του προλεταριάτου" (βλέπε Μαρκούζε). Αλλά η είσοδος της εργατικής τάξης στο προσκήνιο, των σωματείων και των μαζικών απεργιών τους ήταν αυτή που έδωσε μαζική και συγκρουσιακή διάθεση στα γεγονότα του Μάη, κάνοντας την αστική τάξη να νιώσει πως απειλείται και κλονίζονται -στιγμιαία έστω- τα θεμέλια της κυριαρχίας της. Χωρίς αυτά, ο Μάης δε θα έπαιρνε τις ίδιες διαστάσεις ούτε και την εμβέλεια που έχει σήμερα.

Η πολιτική του Γαλλικού ΚΚ, η ετοιμότητά του να μπει μπροστά ως καθοδηγήτρια δύναμη στα γεγονότα, η στρατηγική του αντίληψη για την επανάσταση και ο βαθμός διάβρωσής του από ρεφορμιστικές ιδέες -που έγιναν η βάση του υπό διαμόρφωση ευρωκομμουνιστικού ρεύματος- είναι ζητήματα προς κριτική εξέταση και συζήτηση. Αυτη η διερεύνηση όμως δεν έχει καμία σχέση με αναρχικούς αφορισμούς για τα κομμουνιστικά κόμματα, τη... φαντασιακή υπέρβαση των "παλιών, οργανωτικών σχημάτων", την απέχθεια για κάθε μορφή οργάνωσης και έννοια πρωτοπορίας, με άλλα λόγια την άρνηση της αναγκαιότητας του κόμματος της εργατικής τάξης -μαζί με την άρνηση να αναγνωριστεί η ίδια ως επαναστατικό υποκείμενο.

Αυτές οι μικροαστικές θεωρήσεις είναι γνωστές και διαχρονικές: αποθέωση του αυθόρμητου και της νεολαίας -ως γενική και αόριστη κατηγορία που περιλαμβάνει τα πάντα, μαζί με την αστική άποψη για το "χάσμα γενεών"- ενάντια στις έννοιες της οργάνωσης, της πρωτοπορίας και της ταξικής θεώρησης των πραγμάτων. Με άλλα λόγια, μια "επαναστατική" απόρριψη όλων των βασικών επαναστατικών χαρακτηριστικών, που σε τελική ανάλυση στρέφεται ενάντια στο κομμουνιστικό κίνημα συνολικά και μπορεί να συμπυκνωθεί σε ένα σύνθημα-τίτλο του Κον Μπεντίτ (που έγινε και τίτλος βιβλίου του): "ο αριστερισμός είναι το φάρμακο στη γεροντική άνοια του κομμουνισμού".
Τα αποτελέσματα αυτή της αγωγής, μπορεί να τα δει κανείς σήμερα στο πρόσωπο και τη διαδρομή του "αστέρα" του φοιτητικού κινήματος της εποχής.

Παρόλα αυτά, συνηθίζουμε κάποιες φορές από την πλευρά μας να σπαταλάμε πολύ χώρο για να καθαρίσουμε το Μάη από τη σκουριά των μικροαστικών αφηγήσεων και τις υπερβολές των ερμηνειών αντίπαλων πολιτικών χώρων. Ωστόσο, υπάρχει ένας θετικός πυρήνας που μπορεί και πρέπει να αναδειχθεί, παράλληλα με τα διδάγματα-συμπεράσματα, που βγαίνουν από την αρνητική πείρα του.

Ο Μάης ήταν σκληρή ταξική σύγκρουση, ακριβώς εξαιτίας του ισχυρού εργατικού κινήματος -που έχει ακόμα και σήμερα μεγάλη παράδοση στη Γαλλία- και των μαζικών διαδηλώσεων και απεργιακών κινητοποιήσεων που άρχισαν μερικές μέρες μετά το φοιτητικό ξέσπασμα. Το καινούριο στοιχείο που ξεπήδησε από όλα αυτά, δίπλα στις πάγιες και διαχρονικές διεκδικήσεις (για το μισθό, το ωράριο κτλ) ήταν τα συνθήματα ενάντια στη ρουτίνα, την αλλοτρίωση, την αστική κανονικότητα, την έλλειψη νοήματος στην παραγωγή. Στοιχεία που δείχνουν πως ακόμα και μια σχετικά ευημερούσα αστική κοινωνία -καθώς μιλάμε για τη "χρυσή μεταπολεμική τριακονταετία, πριν από την πετρελαϊκή κρίση της δεκαετίας του 70'- δεν μπορεί να προσφέρει την αληθινή ευτυχία στους εργαζόμενους, γιατί μέτρο της τελευταίας δεν είναι στενά το εισόδημα και κάποιες ανέσεις, αλλά πρωτίστως η ανάπτυξη κι επιβεβαίωση της προσωπικότητας του καθενός στην εργασία, δηλαδή στην κύρια κοινωνική δραστηριότητά του, και η ελεύθερη δημιουργική αξιοποίηση των κλίσεων και των δυνατοτήτων του.

Βασική αντινομία του, παρόλα αυτά, ήταν πως η δυναμική του φάνηκε να εξαντλείται ακριβώς μετά την υπογραφή μιας συμφωνίας που εξασφάλιζε μισθολογικές αυξήσεις και μερικές ακόμα κατακτήσεις για τους εργαζόμενους -αποδεικνύοντας ότι η αστική τάξη είναι πρόθυμη να κάνει παραχωρήσεις (μόνο) όταν νιώθει πως απειλείται και πρέπει να διασώσει την ταξική της κυριαρχία. Κι είναι ζήτημα αν αυτό ήταν όντως το ταβάνι στο οποίο μπορούσε να φτάσει τη δεδομένη στιγμή το ταξικό κίνημα -και κατάφερε να το πάρει- ή αν άφησε να περάσει αναξιοποίητη μια ευκαιρία -για κάποιους ενδεχομένως και "επαναστατική κατάσταση".

Εν κατακλείδι, το πνεύμα του Μάη δεν μπορεί να το εκφράζουν κάποιοι διάσημοι "κινηματικοί αστέρες" που βολεύτηκαν γρήγορα στην αγκαλιά του συστήματος που θεωρητικά πολεμούσαν, ενίοτε και σε κυβερνητικές θέσεις (όπως ο Κον Μπεντίτ που έγραψε το "Forget May '68"), αλλά μόνο αυτοί που συνεχίζουν να παλεύουν για να το ανατρέψουν.

Δελτίο Κομιντέρν 9

εκκρεμότητες από την επικαιρότητα των περασμένων ημερών

-Στη χρυσή δεκαετία με τις βάτες, όταν έβγαιναν στα αμφιθέατρα ψηφίσματα διεθνιστικής αλληλεγγύης και συμπαράστασης πχ για τους Σαντινίστας στη Νικαράγουα, οι Δαπίτες -ανέκαθεν ανήσυχοι και πολιτικοποιημένοι νεολαίοι- φρίκαραν που έσπαγαν μαθήματα για τέτοια ζητήματα -ψύλλου άλματα κατά την κρίση τους- κι αναρωτιόντουσαν για-τι μας αφορούν εμάς τώρα τι γίνεται στην άλλη άκρη του Ατλαντικού και του κόσμου.

Τώρα όμως ήταν η σειρά των τότε Δαπιτών να αγανακατήσουν με όσα γίνονται στη Βενεζουέλα και να ζητήσουν να έρθει το θέμα σε συζήτηση στη Βουλή. Οι Δαπίτες δε νομίζω να κατέβασαν κάποιο ψήφισμα για αποχή ή κατάληψη στα πανεπιστήμια. Αλλά θα μπορούσε να τους γαλουχεί διαχρονικά το σύνθημα: ένας είναι ο εχθρός, ο λαϊκισμός.
Χάνει λίγο το μέτρο βέβαια, ρυθμικά μιλώντας, γιατί πολιτικά το έχουν χάσει προ πολλού.

-Στη Βενεζουέλα, εν τω μεταξύ, το παιχνίδι χοντραίνει επικίνδυνα, ο ιμπεριαλιστικός δάχτυλος αναβαθμίζει την επέμβασή του στα πρότυπα διάφορων παρδαλών (αντ)επαναστάσεων των τελευταίων ετών, και το ΚΚΒ καλεί σε ταξική ενότητα και δράση, χωρίς αυταπάτες για τον μπολιβαριανό συνασπισμό και τις μικροαστικές δυνάμεις που ηγεμονεύουν. Κι αν κάποιοι σφοι βάζουν ως ζητούμενο μια αποτίμηση της πορείας αυτής της συμμαχίας και την αναγκαιότητα-σκοπιμότητα της κριτικής στήριξής του από το ΚΚΒ, ωστόσο, η στάση των κομμουνιστών της Βενεζουέλας δείχνει κάτι πολύ σημαντικό: ότι η ανοιχτή κριτική στις ανεπάρκειες και τις αντιφάσεις αυτής της κίνησης δεν έρχεται σε αντιπαράθεση με το δυνάμωμα της αγωνιστικής δράσης ενάντια στο στρατόπεδο της αντεπανάστασης, ούτε γίνεται όπλο στα χέρια της τελευταίας, αλλά απεναντίας αποτελεί απαραίτητο όρο για την αποφασιστική ενίσχυσή της.

-Τα ιμπεριαλιστικά κοράκια απλώνουν απειλητικά τα νύχια τους και στην Κορέα, με την Κίνα να κρατά μια μεσοβέζικη στάση και να αποστασιοποιείται μάλλον από τη γειτονική χερσόνησο, αφήνοντας πιθανόν ελεύθερο πεδίο στις ΗΠΑ, για πιο ενεργό επέμβαση.

Την ίδια στιγμή, τα αναστημένα στελέχη των κορεατικών αρχών (θανάτω θάνατον πατήσαντες), που με βάση τα έγκυρα δυτικά ΜΜΕ είχαν πέσει θύματα των στυγερών εκκαθαρίσεων του ηγέτη Κιμ, αλλά εμφανίστηκαν κανονικά σε δημόσιες εκδηλώσεις, αποδεικνύουν το ηθικό πλεονέκτημα του "ελεύθερου, δημοκρατικού κόσμου" και της αντικειμενικής πολυφωνικής ενημέρωσης που παρέχει στα πλήθη. Το "ρεπορτάζ" στο δελτίο του Ευαγγελάτου με τις σκηνές μιας ταινίας-παρωδίας που παρουσιάστηκαν ως ανατριχιαστικό ντοκουμέντο, δεν είναι παρά η ακραία τελική συνέπεια αυτής της αξιοπιστίας. Όχι σαν τους Κορεάτες που δε χρησιμοποιούν ελεύθερα το διαδίκτυο, για να διαδώσουν τέτοιες βλακείες.

Εξάλλου, σε έναν κόσμο όπου "οι ζωές των άλλων", τα ντοκιμαντέρ για τους "πιθηκάνθρωπους του Στάλιν", κοκ, θεωρούνται σοβαρά επιχειρήματα και διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, τίποτα δεν μπορεί να μας εκπλήσσει.
Ας σκεφτούμε μόνο τι θα γινόταν αν η κορεατική τηλεόραση πχ παρουσίαζε ένα αντίστοιχο "ρεπορτάζ" για τη Δύση, πόσους τόνους υστερίας θα ξεσήκωνε από τα αστικά ΜΜΕ. Μετά το πατάς το κουμπί ή δεν το πατάς;

-Άκρως συναφής με τα παραπάνω, ο σύνδεσμος που μου έστειλε ένας σφος αναγνώστης -με την ευκαιρία να τον ευχαριστήσω και δημόσια που μου τον υπέδειξε- με μια ταινία αντικομμουνιστικής φαντασίας για το λιμό στην Ουκρανία, τον τίμιο αγώνα των κουλάκων για την επιβίωση και το Στάλιν που εντείνει τις φιλοδοξίες των κομμουνιστών στο Κρεμλίνο (;!).
Σου παγώνει πραγματικά το αίμα από την αήττητη βλακεία που αποπνέει η περιγραφή, αλλά αν η ταινία έχει έστω τη μισή καλτιά της, τότε αξίζει να τη δει κανείς, θα γελάσει αβίαστα.

-Η ΔΦΑ απαντά στην αντιπολίτευση, ανεβάζοντας κατακόρυφα, σε δυσθεώρητα ύψη το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης, με ένα πρωτοσέλιδο της Αυγής να καταγγέλλει το ξεπούλημα της ΔΕΗ από το Μητσοτάκη, και να αφήνει τους αναγνώστες της με την απορία: ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;

Όσο για τα εγκαίνια της Πατρών-Κορίνθου και τις φιέστες προεκλογικού χαρακτήρα, τη στοά "Νίκος Τεμπονέρας" κι άλλα αγωνιστικά βαφτίσια, αληθεύει ότι ξανάκλεισαν για περαιτέρω έργα, αμέσως αφού εγκαινιάστηκαν και... δόθηκαν στην κυκλοφορία;

-Πρόσφατα είχαμε και μνημονιακή επέτειο. Κλείσαμε επτά χρόνια φαγούρα και πάνω από όλα αυταπατών πως τα δύσκολα τελειώνουν (μικρό μου πόνι που κινείσαι με καρότο και μαστίγιο), κι έρχεται ξανά η ανάπτυξη με τις παχιές αγελάδες -και τις ιερές αγελάδες της επιχειρηματικότητας, του πλεονάσματος, κοκ.

Πέρυσι λέγαμε τα έξι χρόνια να μη γίνουνε επτά, όπως με τη χούντα, που τελικά έφτασε τα επτά και τυπικά έκλεισε εκεί. Αλλά η χούντα δεν τελείωσε φυσικά το 73', ούτε το 74', ούτε (εμείς θα την τελειώσουμε) σε τούτη την πλατεία.

Γενικά είναι κάπως προβληματικό να συνδέονται τα μνημόνια με τη χούντα.
Γιατί η μία τάση καταλαβαίνει ως χούντα τα μνημόνια κι όχι όσα προηγήθηκαν-μεσολάβησαν ή όσα θα ακολουθήσουν. Ενώ η άλλη καταλαβαίνει τα μνημόνια ως καρπό της μεταπολίτευσης και της φαυλοκρατίας, νοσταλγώντας τη χούντα και το ανύπαρκτο οικονομικό της θαύμα.

Υπάρχουν μερικά πολύ χρήσιμα και κατατοπιστικά άρθρα ή βιβλία -όπως το "λαμόγια στο χακί" του Ελευθεράτου- που ξεσκεπάζουν το μύθο της χρηστής κι ηθικής χουντικής διακυβέρνησης, που δεν άφησε πίσω της χρέος και καμένη γη.

Προφανώς κι έχει νόημα να αντικρούει κανείς τα διάφορα σταγονίδια και τους πολιτικούς απογόνους τους, αλλά μόνο αν δούμε ενιαία τα διάφορα αστικά καθεστώτα και τις διάφορες φάσεις ανάπτυξης ή κρίσης του καπιταλισμού, μπορούμε να ερμηνεύσουμε σωστά τις εξελίξεις. Η χούντα πχ αξιοποίησε και συνέχισε τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού της δεκαετίας του 60', αλλά δεν μπορούσε να κάνει κάτι για να αποτρέψει την καπιταλιστική κρίσης της δεκαετίας του 70'. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι αν είχε καταρρεύσει νωρίτερα -πριν τη μεγάλη αύξηση του δημόσιου χρέους και την επιδείνωση άλλων οικονομικών δεικτών- θα είχε θετικό πρόσημο η δικτατορία των συνταγματαρχών... Συνεπώς, πρέπει να προσέχουμε τι επιχειρήματα χρησιμοποιούμε κάθε φορά και ποια είναι η γενική ή σχετική ισχύς τους.

-Στη Γαλλία, ο Ολάντ δεν κατέβηκε υποψήφιος γιατί δε θα έβρισκε ούτε την ψήφο του. Η εκλογική βάση των σοσιαλιστών μοιράστηκε μεταξύ του ποταμίσιου πρώην υπουργού του, που πέρασε στο β' γύρο και του Μελανσόν, ενώ ο επίσημος υποψήφιος του κόμματος έμεινε σε ρηχά, μονοψήφια νερά-ποσοστά, αγνοώντας τις προειδοποιήσεις να μην κατέβει, για να μην κόψει τη φόρα του Μελανσόν. Ουσιαστικά συνέβη περίπου ό,τι έγινε και στην Ελλάδα, με την απορρόφηση του ΠαΣοΚ από το Σύριζα -μένει να δούμε όμως αν αυτό θα αποκτήσει μόνιμα χαρακτηριστικά- με την ενεργοποίηση του δίαυλου που είχε ανοίξει η κοινή στήριξη 'σοσιαλιστών' και ΓΚΚ στο Μιτεράν (που είχε γράψει μεταξύ άλλων μια "μπροσούρα" με τον καλτ πλην επίκαιρο τίτλο "εφικτός σοσιαλισμός").

Δεν ξέρω αν ασκήθηκε παρόμοια πίεση και στο ΝΑΚ, για να στηρίξει το Μελανσόν, αν υπήρχε γκρίνια για τη μονάδα που πήρε ο Ποτού αλλά θα μπορούσε ίσως να αλλάξει τους συσχετισμούς αν αθροιζόταν στο ποσοστό του πρώτου, κι αξεπέραστες διαφωνίες από θέση αρχής ή απλώς για την ανάδειξη της υποψηφιότητας με παραγοντίστικο τρόπο κι όχι μέσα από συλλογικές διαδικασίες...
Πάντως όλα αυτά, μοιάζουν τόσο οικεία και γνώριμα με το δικό μας αριστεροχώρι.

Κλείνω τη σχετική ενότητα, αντιγράφοντας αυτό που θα μπορούσε να είναι το πρώτο μέρος στη χτεσινή τρικολόρ ανάρτηση (κι ευχαριστώ πολύ το σφο Γκεβεζέ που μου το έστειλε).

Ελλάς-Γαλλία, η φάση είναι μία

Μια χώρα τεμπέληδων που δε θέλουν να δουλεύουν, ένα κράτος δημοσίων υπαλλήλων-κηφήνων, μια οικονομία που βουλιάζει από τους φόρους και λοιπούς περιορισμούς που υφίστανται οι επιχειρήσεις...

Όχι, δεν πρόκειται για προεκλογικό σποτ του Ποταμιού, ούτε για την κλασσική κασέτα των φερεφώνων του Κυριάκου στα κανάλια. Δεν είναι ούτε καν η μέση, φυτευτή από εκατό μεριές, "αυτοαντίληψη" του νεοέλληνα.

Η 23η Απριλίου έφερε στην κορυφή του εκλογικού βάθρου της Γαλλίας τον Εμανουέλ Μακρόν, έναν άνευρο νεαρό εκατομμυριούχο που εκφράζει στην πιο γυαλιστερή του μορφή το μίσος της τάξης του απέναντι στις κατακτήσεις που μπόρεσαν να έχουν στον ρου της ιστορίας οι Γάλλοι εργαζόμενοι. Τα βασικά προγραμματικά σημεία, όπως οι περικοπές στις δημόσιες δαπάνες, ο περιορισμός των δημοσίων υπαλλήλων κατά 120.000 και η μείωση της φορολογίας στους επιχειρηματικούς ομίλους, σερβιρίστηκαν με ένα κοσμοπολίτικο άρωμα αλά "Μένουμε Ευρώπη" και μερικές ανώδυνες φιλελεύθερες πινελιές περί διαφορετικότητας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Κι αυτά τα τελευταία για να διαχωρίσει τη θέση του απέναντι στη δεύτερη φιναλίστ Μαρίν Λεπέν, που με τα εθνικιστικά, ξενοφοβικά της προτάγματα κι έναν ευρωσκεπτικισμό κομμένο και ραμμένο πάλι στις ανάγκες του γαλλικού κεφαλαίου -έστω ενός άλλου πιο "εθνικού" τμήματός του-, καταφέρνει τα τελευταία χρόνια να εγκλωβίζει σημαντικό μέρος των Γάλλων εργαζομένων που νιώθουν τις ζωές τους να συνθλίβονται σε μια χώρα με αυξανόμενη ανεργία και επισφάλεια.

Και οι υπόλοιποι; Ένας παραδοσιακός θατσερικός δεξιός, μια σοσιαλδημοκρατική καρικατούρα κι ένας "νεοαριστερός" από την ίδια στόφα με τη δική μας πρωτοδεύτερη φορά αριστερά που στην εμπροσθοφυλακή του προγράμματός του φιγουράρουν η οικολογία και οι νέες τεχνολογίες...

Τα διλήμματα που θα παρουσιάζονται στο γαλλικό λαό για τις επόμενες 15 μέρες μας είναι γνωστά: Λόμπι του φράγκου ή ευρώ über Alles; Ισχυρή πατρίδα ή όλοι μαζί στο κοινό μας σπίτι; Παλιό ή καινούργιο; Κι όσο ο Γάλλος εργάτης (κι ο Έλληνας, κι ο Ούγγρος και και) παλεύει να απαντήσει το ένα ή το άλλο, τόσο θα κοιμούνται ήσυχοι οι κεφαλαιοκράτες του ντουνιά.

Η λύση είναι πάντα και παντού η ίδια και βρίσκεται μακριά από πάνελ αναλύσεων και ηλεκτρονικά φόρουμ: Η χειραφέτηση των εργαζομένων και του κινήματός του από κάθε μορφή της αστικής ιδεολογίας, που στο σάπισμά της γίνεται όλο και πιο δηλητηριώδης. Εμπιστοσύνη στο συνάδελφο, το διπλανό, αγάπη για την τάξη μας και μίσος για ό,τι την εμποδίζει να ορθωθεί.

Καλό λευκό λοιπόν αδέρφια μας, καλό άκυρο, καλή αποχή, καλούς αγώνες.
(Αντί επιλόγου και για να συνεννοούμαστε με τα δικά μας δεδομένα
Μαρίν Λεπέν: 50% Καρατζαφέρης, 40% Καμμένος, 10% Λαφαζάνης Εμανουέλ Μακρόν: 60% Ποτάμι, 30% Μητσοτάκης, 10% Λεβέντης)

Περισσότερα νέα σε επόμενο κομινφορμιστικό δελτίο... 

Συγκοινωνούντα δοχεία

Η αρχική σκέψη της κε του μπλοκ ήταν να κάνει μια τρικολόρ ανάρτηση, στα χρωματικά πλαίσια της γαλλικής σημαίας, με αφορμή τις χτεσινές εκλογές στη χώρα που (θα μπορούσε να αποκαλείται κι ως αυτή που) πρακτικά γέννησε τον κομμουνισμό. Αλλά η ζωή είναι αυτό που συμβαίνει γύρω μας, όσο εμείς φτιάχνουμε πλάνα και κεντρικό σχεδιασμό της παραγωγής. Συνεπώς περιορίζομαι σε μερικές πρόχειρες σημειώσεις για το φετινό γαλλικό Απρίλη, ο οποίος δεν είναι κινηματικός, αλλά εκλογικός. Παραλίγο να βγάλει όμως τον "κομμουνιστή" Μελανσόν στο δεύτερο γύρο και να κάνει κάποιους στην Ελλάδα να ονειρεύονται μια ροζ άνοιξη, ξεπλυμένη σαν τη συνέπεια του ΓΚΚ ή τα ρούχα της Μάνου και του Μηλιώκα.

Αντ' αυτού τελικά, έχουμε το δίπολο ενός Ποταμίσιου και μιας εκδοχής της "σοβαρής χρυσής αυγής" αλά γαλλικά, βγαλμένο κατευθείαν από τα όνειρα και τα τηλεοπτικά πάνελ του ΣΚΑΪ. Αλλά και από τους χειρότερους εφιάλτες του Λαϊκού Στρώματος, που αφού θέσει το υπαρξιακό ψευτοδίλημμα "εμείς με ποιον είμαστε;", συνεχίζει ακάθεκτος με το "ποιον στηρίζουμε στο β' γύρο" -πριν τον τρίτο που θα είναι ο τελικός. Σκοντάφτει όμως στο δίλημμα Ποτάμι-Χρυσή Αυγή, πατάει επανεκκίνηση και μπλοκάρει ξανά στο ίδιο σημείο, χωρίς να μπορεί να διαλέξει: ποτάμι ή χρυσή αυγή...; ποτάμι ή χρυσή αυγή;
(-Σπανακόρυζο, που θα έλεγε κι ο Βαϊμάκης στο ραδιοφωνικό Fight-Club).

Το πλέον αστείο στη φαιδρή πολιτική αντιπαράθεση που απασχολεί τον τόπο, αλλά είναι εκτός χρόνου και τόπου, και ψάχνει άλλους τόπους μακρινούς, όπως η Βενεζουέλα, για να βρει λόγους ύπαρξης και να συνεχίσει να αναπτύσσεται. είναι πως οι δύο πόλοι του ελληνικού δικομματισμού (Σύριζα-ΝΔ) πανηγυρίζουν αμφότεροι για το αποτέλεσμα των γαλλικών εκλογών, αν και κανείς από τους υποψήφιους που υποστήριζαν δεν πέρασε στον τελικό.

Ο Σύριζα πανηγυρίζει για το αυξημένο ποσοστό του Μελανσόν, καταπίνοντας αμάσητη τη σπόντα του τελευταίου για τον Αλέξη (εγώ δεν είμαι Τσίπρας, για να διαπραγματεύομαι 17 ώρες με αυτούς που με προσβάλλουν), για να στηρίξει το παραμύθι μιας Ευρώπης που αλλάζει. Με εκλογές. Παίζει λοιπόν το ρόλο της απομονωμένης εκλογικής πρωτοπορίας -κάτι σαν τους μπολσεβίκους το 17' ένα πράμα- που έσπασε πρώτος τον αδύναμο κρίκο της νεοφιλελεύθερης αλυσίδας, παίρνοντας στα χέρια του την κυβερνητική εξουσία, και περιμένει με αγωνία να εξαπλωθεί η εκλογική επανάσταση στην Ευρώπη, γιατί αλλιώς θα υποχρεωθεί σε αναδίπλωση κι επώδυνους συμβιβασμούς, όπως το Μπρεστ-Λιτόφσκ και το τρίτο-τέταρτο μνημόνιο (της πρωτοδεύτερης φοράς αριστερά).

Κάπου διάβασα μάλιστα πως ο Λένιν έλεγε για τον Τρότσκι ότι έπρεπε να πάει οπωσδήποτε, ακόμα και με τα σώβρακα, να υπογράψει την εκβιαστική συμφωνία με τους Γερμανούς, που απαιτούσαν να τηρηθεί το πρωτόκολλο και να φοράνε γραβάτες οι αντιπρόσωποι. Μία ακόμα νίκη του Σύριζα, που αφενός έσπασε το πρωτόκολλο κι έστειλε τον Τσίπρα χωρίς γραβάτα στη διαπραγμάτευση, αφετέρου κατάφερε να του πάρουν και τα σώβρακα.

Ποιος; Οι κακοί Γερμανοί -που κατά βάθος είναι φίλοι μας κι εταίροι. Έχουν όμως και εσωτερικούς συνεργάτες, δωσίλογους, γερμανοτσολιάδες, που στήνουν εμφύλιο -χωρίς όμως τα οξυμένα μέσα της Βενεζουέλας- για να ρίξουν την αριστερή κυβέρνηση. Και πανηγυρίζουν για τις εκλογικές ήττες των πιθανών συμμάχων του Σύριζα, και την... καταδίκη του λαϊκισμού. Ενώ άμα πεις πχ ακροαριστερό το Μελανσόν (ο ίδιος το ξέρει άραγε;) και παίζεις με τη θεωρία των δύο άκρων, είσαι άριστο υπόδειγμα υπεύθυνης, σοβαρής πολιτικής.

Και τα συγκοινωνούντα πολιτικά δοχεία συνεχίζουν να μπλέκουν τα υγρά, τους σωλήνες και γενικώς τα μπούτια τους.
Ο Μελανσόν καλλιεργεί έναν πατριωτικό λόγο με ευρωσκεπτικιστικό πασπάλισμα, φλερτάροντας με ιδέες της Λεπέν, για να της αφαιρέσει ζωτικό χώρο κι εκλογική πελατεία. Και το ακρο-ακροαριστερό ΝΑΚ (νέο αντικαπιταλιστικό κόμμα) αρνείται να καταδικάσει τους βομβαρδισμούς στη Συρία κατά του "δικτάτορα Άσαντ".
Οι αστοί τρομάξανε, λέμε, με τόσους ακρο-αριστερούς.

Οι ΑΝΕΛ του Καμμένου, μετά τον Τραμπ, φλερτάρουν πολιτικά με τη Λεπέν, αλλά συγκυβερνούν με τον Έλληνα Μελανσόν, και το κόμμα που στήριζε τον Ομπάμα -και τη Χίλαρι. Και τώρα σπεύδει να πει πως το βασικό είναι να καταψηφιστεί η Λεπέν στο δεύτερο γύρο, όπως έσπευσε να το κάνει κι ο γγ του Γαλλικού ΚΚ, δίνοντας ουσιαστικά το σύνθημα για στήριξη στο Μακρόν.

Οι θιασώτες της θεωρίας της εξάρτησης σκέφτονται πως ο Μελανσόν έχει δίκιο όταν λέει "εγώ δεν είμαι Τσίπρας να διαπραγματεύομαι με τους υβριστές μου", γιατί η Γαλλία είναι τελείως διαφορετικό μέγεθος από τον "ψωραλέο ελληνικό καπιταλισμό" κι ο λόγος της έχει άλλη βαρύτητα. Αν είναι έτσι όμως, γιατί να κατηγορούμε τον Τσίπρα για υποτέλεια, και να μη δεχτούμε ότι έφτασε μέχρι εκεί που μπορούσε και τον έπαιρνε;

Το ελληνικό αριστεροχώρι διδάσκεται από τις αυταπάτες του και τις επαναλαμβάνει κάθε φορά με ακόμα καλύτερο τρόπο. Η τουιτερική βάση κρατάει αποστάσεις ακόμα κι από το ΝΑΚ για τη θέση του στο Συριακό κι αρνείται κάθε οργανική σχέση με αυτό. Αλλά οι ηγεσίες συντάσσονται ανοιχτά με το Μελανσόν. Κι αν αυτό ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενο για τους Λαφαζανικούς, και ίσως πίστευε κανείς πως αυτή θα ήταν μια βασική διαφοροποίησή τους (μετά από πολύ καιρό) από την Ανταρσυα, ήρθαν οι χτεσινές ήξεις-αφήξεις της.. ηγεσίας του Πριν -sic- που έπαθε ΛαΕ, να κρατήσει ανοιχτό το ερώτημα.

Ακολουθήστε τους παρακάτω συνδέσμους και βγάλτε μόνοι σας συμπεράσματα (μπόνους ένα κείμενο για τη βρετανική κυβέρνηση, που λέει Brexit και το εννοεί, χωρίς να το παίρνει πίσω).
Φιλίπ Πουτού: Στα κινήματα η ελπίδα για ανατροπή

Μελανσόν, αριστερή «σφήνα» σε ένα αντιδραστικό σκηνικό

Στην Αγγλία όταν λένε Brexit εννοούν Brexit! Κι όποιος αντέξει…
Η κριτική στο ΚΚΕ μετεξελίσσεται ευέλικτα σαν το φίδι με το δηλητήριο. Κι ενώ παλιά, που ο κατήφορος του ιστορικού ΓΚΚ το είχε φέρει στα όρια της κοινοβουλευτικής επιβίωσης, η βασική αιχμή της ήτανε για τη χρεοκοπία του κομμουνισμού, που καταρρέει παντού, "πού εφαρμόστηκαν και πέτυχαν αυτά που λέτε;" κτλ, τώρα που ο Μελανσόν έφτασε μια ανάσα πριν από το 20% και το δεύτερο γύρο, το ρεπερτόριο άλλαξε και εστιάζει στο σεχταρισμό του ΚΚΕ, που δε στηρίζει τα άλλα ΚΚ, και βασικά την κυβέρνηση της ΔΦΑ.

Κι έτσι επιστρέφουμε στο αρχικό, υπαρξιακό ερώτημα: εμείς με ποιον είμαστε; Γιατί η εργατική τάξη δεν είναι με τον εαυτό της, για να γίνει τάξη δι' εαυτήν (από καθ' εαυτήν που είναι τώρα); Πότε θα γίνει ο πόλος που στηρίζουμε (με τις οργανώσεις, τα διαμερίσματα και τις λίγες, σκόρπιες δυνάμεις του) πραγματικός πόλος για τη συσπείρωση κι ανασυγκρότηση των κομμουνιστών; Πότε θα σηκώσει κεφάλι το ταξικό κίνημα στην πατρίδα της κομμούνας (και του κομμουνισμού, όπως είπαμε πριν); Ως πότε κομμουνάροι θα ζούμε στα στενά (της Μάγχης και της καπιταλιστικής στενωπού, που μικραίνει το μπόι των ονείρων μας);

Τα λέει πολύ καλά κι ένας κομμουνάρος εδώ (αλιευμένο από το blog του Ζούκοφ).

Γαλλογερμανικός άξονας

Όπως θα έλεγε κι ο Γκάρι Λίνεκερ, η ΕΕ είναι μια "ένωση"/ένα παιχνίδι, όπου συμμετέχουν διάφορες χώρες (28 ή έστω 27 ή μάλλον περισσότερες κατ' ουσίαν) και στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί. Στα πέναλτι (η πρωτότυπη φράση του Λίνεκερ έλεγε "...στα πέναλτι", αλλά οι θυμόσοφοι ευρωπαίοι λαοί τη συντόμευσαν και την προσάρμοσαν). Σαν τα πέναλτι, δηλ τις ποινές που επέβαλε η Κομισιόν σε Ισπανία και Πορτογαλία για την αθέτηση των υποχρεώσεών τους, αλλά εκεί δεν υπάρχει κανείς (αστικό μπλοκ ή ΚΚ) να σηκώσει το ζήτημα της εξόδου.

Κάπου εδώ αρχίζουν τα κλασικά αντιμερκελικά αστειάκια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, για τα μνημόνια που θα επιβάλει η Μέρκελ στη Γαλλία. Λες και χρειαζόταν καμιά εξωτερική βοήθεια ο Ολάντ, για να φέρει το νόμο για τα εργασιακά. Πόσο μάλλον τώρα, με τον αέρα του ποδοσφαιρικού σαξές στόρι να σκεπάζει τη δυσαρέσκεια και τον απόηχο των απεργιακών κινητοποιήσεων, παρά κι ενάντια στο οξυμένο πολιτικό κριτήριο που λέει ότι μια κακή πορεία των τρικολόρ θα τροφοδοτούσε τα ρατσιστικά ένστικτα και θα στοχοποιούσε τους έγχρωμους διεθνείς για την αποτυχία.

Στην πραγματικότητα, οι εθνικές ομάδες και ο αθλητισμός προσφέρουν πολλές αντιφατικές αφορμές, όπου τον τόνο τον δίνει ένα φεστιβάλ εθνικισμών σε έξαρση. Και δεν εννοώ μόνο τις (κάθε άλλο παρά ακίνδυνες) γραφικότητες με τους Ιταλούς λεγεωνάριους (κατ' αντιστοιχία με τους δικούς μας... Σπαρτιάτες, που προσπαθούν να αποδείξουν ότι είναι βλάκες με περικεφαλαία) ή τον αλυτρωτισμό της Μεγάλης Αλβανίας που μπορεί να πυροδοτήσει ένα νέο γύρο Βαλκανικών πολέμων. Αλλά και τον εθνικισμό των μεγάλων ιμπεριαλιστικών κρατών, που πολλές φορές περνάει απαρατήρητος, ως "φυσιολογικός" κι αυτονόητος.

Η ενδεκάδα των Γάλλων έχει ελάχιστους γηγενείς κι αρκετούς παίκτες από τις αποικίες, αλλά αυτό δε μειώνει την περηφάνια ενός Γάλλου σοβινιστή και το αποικιοκρατικό πνεύμα του. Η "νάσιοναλ μάνσαφτ" εντάσσει αρμονικά στις γραμμές της μετανάστες δεύτερης γενιάς (και όχι μόνο), κάτι που ελάχιστα προβληματίζει το Γερμανό νεοναζί, θαυμαστή των κατορθωμάτων της Αρίας φυλής. Αυτό εξάλλου μας είναι γνωστό από πρώτο χέρι. Η παρουσία των Αντετοκούμπο (ή του Σόφο παλιότερα) στην εθνική μπάσκετ (που κατάφερε να αποκλειστεί από ένα ακόμα Προολυμπιακό) δεν είναι άλλοθι για τα κρούσματα ρατσισμού στη χώρα μας.

Αυτά τα παραδείγματα πάντως είναι μια καλή αφορμή να ξεχωρίσουν οι τελειωμένοι φασίστες, όπως ο Μιχαλολιάκος που ξεσπάθωνε εναντίον της έγχρωμης εισβολής στην εθνική ομάδα, που λερώνει τα εθνικά σύμβολα (άλλο αν οι Αντετοκούμποι μιλάνε φαρσί τα ελληνικά, σε αντίθεση με τον Κουφό και τον Καλάθη πχ που είναι τυπικά Αμερικανάκια, αλλά πληρούν το κριτήριο του χρώματος). Ή σαν τους Γερμανούς ακροδεξιούς που αντέδρασαν στις νέες συσκευασίες της Κίντερ, με τις σοκολατένιες φάτσες, αντί για το κλασικό ξανθό παιδάκι της διαφήμισης (που είναι πια "κοτζάμ μαντράχαλος") και τις χλεύασαν, γιατί εντάξει να σου κλέβουν τη ζωή και το περιεχόμενο, όχι όμως και τη συσκευασία της Κίντερ. Τελικά αποδείχτηκε πως τα πρόσωπα αυτά ήταν διεθνείς ποδοσφαιριστές της Γερμανίας, στην παιδική τους ηλικία, και έτσι το κλίμα γύρισε μπούμερανγκ, εις βάρος των ακροδεξιών. Ωστόσο αναδείχτηκε από σπόντα και η ταξική σκοπιά του θέματος. Ένας φτασμένος ποδοσφαιριστής είναι (σχεδόν) καθολικά αναγνωρίσιμος και (κατά κανόνα) στο απυρόβλητο. Χωρίς αυτήν την ιδιότητα όμως, θα ήταν ένας ακόμα σκουρόχρωμος, από αυτούς που έρχονται να μας πάρουν τις δουλειές, να μας εξισλαμίσουν, να φέρουν φτώχεια, εγκληματικότητα και τα επτά κακά της μοίρας μας.

Οι Γάλλοι, από την άλλη (κάνει και ρίμα) ταλανίστηκαν από το ερωτικό σκάνδαλο Μπενζεμά-Βαλμπουενά που (λειτούργησε τελικά συσπειρωτικά, όπως είχε γίνει και για τους Ιταλούς παλιότερα, σε αντίστοιχες περιπτώσεις και) δεν είχε μάλλον ρατσιστικές προεκτάσεις εις βάρος του Αλγερινού Καρίμ (που προσπάθησε πιθανότατα να βρει ιδεολογική κάλυψη, για να καλύψει τη λερωμένη φωλιά του).

Η Γαλλία και η Γερμανία είναι τυπικά παραδείγματα πολυπολιτισμικών ομάδων, που λειτουργούν ακριβώς όπως οι πολυεθνικές: αξιοποιούν τα καλύτερα ταλέντα και ξεζουμίζουν τους ξένους παίκτες-εργάτες που τους έρχονται πιο φτηνά (αυτό το κάνουν κυρίως οι σύλλογοι-επιχειρήσεις). Ο κατώτερος ρόλος τους είναι που καθορίζει και τη θέση τους στην κοινωνία, παρά τις εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Οι πολυεθνικές, ο ιμπεριαλισμός, ο κοσμοπολιτισμός του κεφαλαίου, δεν αποτελούν κάποια άρνηση του εθνικισμού, αλλά τον χρειάζονται και τον αξιοποιούν ως απαραίτητο συμπλήρωμα, για να διαιωνίζουν την κυριαρχία τους.

Το παράδοξο ωστόσο για το γαλλογερμανικό άξονα (σε αντίθεση με το... ισπανο-βρετανικό δίδυμο, που είδαμε σε προηγούμενο κείμενο), είναι πως έχει πρωταθλήματα πρωτοδεύτερης ταχύτητας, που δυσκολεύονται να ανταγωνιστούν την Πρέμιερ Λιγκ και την Πριμέρα Ντιβισιόν και να κρατήσουν τα αστέρια τους (εκτός από αυτά που κρατάνε η Μπάγερν και η Παρί). Έτσι τα εξάγουν σαν... πρώτες ύλες -που είναι πολύ διαφορετικό ως κριτήριο από την εξαγωγή κεφαλαίων στην πολιτική οικονομία.

Σε καθαρά αθλητικό επίπεδο τώρα, η Γαλλία και ο (Βάσκος) Αντουάν Γκριεζμάν (ή όπως αλλιώς λέγεται) είναι η βασική ελπίδα του φίλαθλου μετώπου της λογικής, για να μην πάρει μία ακόμα χρυσή μπάλα το... ποδοσφαιρικό σίχαμα (που θα 'λεγε κι ο Συρίγος), Κριστιάνο Ρονάλντο. Εδώ τον βράβευαν κι όταν δεν είχε καμία ομαδική διάκριση (πχ το 13'), πόσο μάλλον τώρα, εφόσον κερδίσει και το EURO εκτός από το Τσάμπιονς Λιγκ.

Οι Πορτογάλοι είναι ένας συμπαθέστατος λαός, που μοιάζει πολύ με το δικό μας (δεν είναι τυχαίο πώς κούμπωσε ο Σάντος με την ιδιοσυγκρασία μας), αλά έχει την ιδιαιτερότητα να έχει αναδείξει τις πιο αντιπαθητικές φυσιογνωμίες του σύγχρονου ποδοσφαίρου, το κατακάθι που βρίσκεται κάτω και από τον πάτο του βαρελιού: Από τον Ιούδα Φίγκο, στο μεταφραστή Μουρίνιο, κι από τον νάρκισσο Κριστιάνο, στο βρώμικο Πέπε.

Στον αντίποδα, οι Γάλλοι έχουν πολλούς συμπαθείς παίκτες, αλλά βγάζουν μια περίεργη ποδοσφαιρική αύρα (θέλω να πω φλωριά, αλλά φοβάμαι πως θα πυροδοτήσω μια άγονη συζήτηση, που έχει εξαντληθεί σε άλλα νήματα) και φωνάζουν το "αλέ λε μπλε", που πρέπει να είναι από τα πιο εκνευριστικά συνθήματα των ευρωπαϊκών γηπέδων. Συν τοις άλλοις, είναι φαβορί και διοργανωτές, που σημαίνει πως παίρνουν και κάποια σφυρίγματα έδρας (στο δεύτερο γκολ του Γκριεζμάν χτες πχ νομίζω πως υπάρχει επιθετικό φάουλ στο Νόιερ).

Οπότε, αν εξαιρέσουμε αυτούς που υποστήριζαν εξ αρχής κάποιον από τους φιναλίστ, για τους υπόλοιπους είναι μάλλον ζήτημα διαχείρισης των αντιπαθειών τους, στο ζύγι.

Και ο λιγότερο αντιπαθής, ας νικήσει...

Υγ: δείτε επίσης το αφιέρωμα μιας life-style ιστοσελίδας στους εθνικούς ύμνους του EURO, όπου ο συντάκτης καταλαβαίνει πόσο πορωτικός είναι ο ρωσικός (δηλ ο σοβιετικός) ύμνος και τον βγάζει δεύτερο, με διαφορά στήθους από τον ιταλικό, χωρίς βέβαια να υποψιάζεται γιατί είναι τόσο ωραίος

Διδάγματα από τη Γαλλία

Η πραγματικότητα είναι τόσο σύνθετη, που ο καθένας μπορεί να βγάλει δικά του, διαφορετικά συμπεράσματα από την καθημερινή πείρα.
Ή μάλλον όχι.
Η πραγματικότητα, ακόμα κι όταν είναι σχετικά απλή, παρουσιάζεται κατακερματισμένη, σα μεταμοντέρνο ψηφιδωτό, ώστε ο καθένας να μπορεί να κρατήσει εκείνες τις ψηφίδες που θέλει και να τις προσαρμόσει στα έτοιμα από πριν συμπεράσματά του.
Αλλά για την ακρίβεια...
Ακόμα κι όταν οι αντιθέσεις οξύνονται στο έπακρο και τείνουν να εμφανιστούν στην πιο απλή, καθαρή μορφή τους, επεμβαίνουν πάντα οι σουπιές που θα ρίξουν το (σύγχρονο και διαδικτυακό πια) μελάνι τους, για να θολώσουν τα νερά και να ψαρεύουν πιο εύκολα συνειδήσεις σε αυτά.

Κάποιοι διαδικτυακοί αναλυτές λοιπόν έστυψαν το μυαλό τους και βρήκαν πως η βασική διαφορά της Ελλάδας με τη Γαλλία, κι αυτό που φταίει για τη δική μας αδράνεια, είναι πως εκεί δεν υπήρχε ένα ΚΚΕ να βάλει χαλινάρι στο εργατικό ξέσπασμα και να εξηγήσει στους εργάτες πως δεν έχουν ωριμάσει ακόμα οι συνθήκες για κάτι τέτοιο.
Ξεχνάνε βέβαια πως αν δεν υπήρχαν οι ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ τον τελευταίο χρόνο πχ, το αριστεροχώρι από μόνο του δε θα έφτανε καν για να κλείσει την Αμαλίας μπροστά από τη Βουλή και θα έμοιαζε με τον κόσμο που περιμένει στη στάση το λεωφορείο (και θα ήταν ζήτημα αν χρειαζόταν δεύτερο για να τους χωρέσει).

Αν βέβαια κάθε θυμωμένος, ψαγμένος χρήστης που ποστάρει αυτές τις μέρες κάτι για τον ξεσηκωμό στη Γαλλία και το παράδειγμα που πρέπει να ακολουθήσουμε αντί να κοιμόμαστε όρθιοι (άλλη μια βαθυστόχαστη προσέγγιση του ξεσηκωμού ως μαγκιάς που προκύπτει σε εθνικό επίπεδο, αλλά δε θα το πιάσουμε τώρα αυτό), κατέβαινε κιόλας στο δρόμο, για να δείξει έμπρακτα την οργή του, η ιστορία θα γραφόταν αλλιώς, με τελείως διαφορετικούς όρους.

Όσο για τη Γαλλία, αυτό που αναδεικνύεται, είναι το ακριβώς αντίθετο: η απουσία δηλαδή ενός αντίστοιχου ΚΚΕ, μιας πολιτικής πρωτοπορίας, που να γίνει το συνδετικό νήμα των κινητοποιήσεων, να τις εκφράσει σε ανώτερο, πολιτικό επίπεδο, να τους δώσει την ώθηση να βαθύνουν τα χαρακτηριστικά τους... Με δυο λόγια να επιτελέσει το επαναστατικό καθήκον που ξεφεύγει από τα στενά όρια και τις "αρμοδιότητες" των σωματείων, δηλ τον πολιτικό αγώνα.
Κι αυτή είναι η βασική αντίφαση σε αυτό το πανεργατικό κίνημα, με την ιστορική χρεοκοπία του ΚΚΓ να σφραγίζει ως ένα βαθμό τις αντιδράσεις και (ενδεχομένως) το ταβάνι των δυνατοτήτων τους, αλλά να μην μπορεί να ακυρώσει από την άλλη την μακρόχρονη επαναστατική παράδοση και την... πατροπαράδοτη ταξική οργάνωση του γαλλικού προλεταριάτου. Η οποία μπορεί να βρίσκεται σε λανθάνουσα κατάσταση και να περνά μεγάλα διαστήματα χειμερίας νάρκης, αλλά είναι παρήγορο πως δε δηλητηριάστηκε και δεν αποπροσανατολίστηκε από την ισλαμοφοβία και το υστερικό κλίμα που καλλιεργήθηκε συστηματικά, με τις εξελίξεις των τελευταίων μηνών.

Άλλοι πάλι θυμούνται την χιλιοπιπιλισμένη καραμέλα της ενότητας (με ποιους; με τους απόντες;) και της σεχταριστικής απομόνωσης (των χιλιάδων από τις μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες). Το ωραίο της υπόθεση είναι πως στο γαλλικό συνδικαλιστικό κίνημα υπάρχουν παραδοσιακά πολλές διαφορετικές συνομοσπονδίες, με διακριτή οργανωτική δομή. Σα να λέμε δηλ πολλές διαφορετικές ΓΣΕΕ, που -τουλάχιστον παλιότερα- συνδέονταν με διαφορετικούς πολιτικούς χώρους. Η CGT που πρωτοστατεί στις κινητοποιήσεις συσπειρώνει πχ παλιά και νυν μέλη του ΚΚΓ σωματεία που έχουν επαφή με την ΠΣΟ, κτλ. Φαντάσου τώρα, σφε αναγνώστη, τι θα γινόταν στην Ελλάδα και τι άλλο θα ακούγαμε, αν το ΠΑΜΕ πχ συγκροτούσε μια συνομοσπονδία με διαφορετική οργανωτική δομή από τη ΓΣΕΕ, που υφίσταται μόνο ως σφραγίδα και εργοδοτικός, εκλογικός μηχανισμός (και να πεις ότι δε θα υπήρχαν λόγοι κι αφορμές να το κάνει...)

Υπάρχουν όμως και μερικά σοβαρά διδάγματα από τη γαλλική πείρα.
Καταρχάς τον τόνο στις εξελίξεις δεν τον δίνει η γαλλική εκδοχή των αγανακτισμένων (νουί ντεμπού) με τις ολονυχτίες -που πέρασε σχετικά γρήγορα στο περιθώριο- αλλά οι ταξικές κινητοποιήσεις, ο αγώνας της οργανωμένης εργατικής τάξης και όχι ένα συνονθύλευμα συλλογικής εκτόνωσης που φαντασιωνόταν ότι εκπροσωπεί κάτι ευρύτερο κι ότι αποτελεί τα σοβιέτ της εποχής μας και τις επαναστατικές πρώτες ύλες του μέλλοντος.

Δεύτερο κι εξίσου σημαντικό για όσους αριστεροχωριανούς χαίρονται αυθόρμητα με τις εικόνες που βλέπουν: τα περιπολικά που μένουν από βενζίνη, την παραγωγή που νεκρώνει, τον αστικό τύπο που δεν μπορεί να κυκλοφορήσει χωρίς τη συναίνεση των εργατών-τυπογράφων (αλλά καταφεύγει στις ηλεκτρονικές εκδόσεις, στα χνάρια του πρωτοπόρου ΣΚΑΙ). Όλα αυτά δε γίνονται αγανακτισμένα κι αυθόρμητα. Είναι καρπός ενός σκληρού, πειθαρχημένου κι οργανωμένου απεργιακού αγώνα. Αυτή είναι κι η σημασία μιας γνωστής φράσης, που κάποιοι τείνουν να θεωρήσουν ξύλινη και κλισέ, γιατί δε σκέφτηκαν ποτέ πραγματικά τι σημαίνει: οργάνωση στους χώρους δουλειάς. Και ειδικότερα στις βιομηχανικές ζώνες.
Αν ο ταξικός πόλος, δεν καταφέρει να πατήσει γερά σε αυτούς τους κλάδους, αν δεν αποκτήσει την ικανότητα να τους συσπειρώνει και να τους κινητοποιεί σε αγωνιστική κατεύθυνση, η απεργία δε θα γίνει ένα χρήσιμο κι επικίνδυνο όπλο με πραγματική υλική αξία και δύναμη, που θα ασκεί πίεση και θα παραλύει την παραγωγή. Κι έτσι θα βρίσκουν αιώνιο άλλοθι οι συνένοχοι απεργοσπάστες, γιατί "οι απεργίες είναι ντουφεκιές στον αέρα, δε βγάζουν τίποτα", κτλ.

Περιττό να αναφερθούμε και στο ζητούμενο του διεθνούς συντονισμού. Που θα έχει αξία μόνο ως συνεννόηση και συσπείρωση μεταξύ εργατικών ενώσεων κι όχι ως διεθνές, αγανακτισμένο κάλεσμα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Αυτονόητο τέλος, είναι πως ο αντιλαϊκός κατήφορος στην ΕΕ της κρίσης (ή της αναιμικής ανάπτυξης έστω) δεν έχει τέλος, και δεν πρόκειται να αφήσει άθικτο τον "σκληρό πυρήνα" της Ένωσης και τα στρώματα με τα ώριμα εργασιακά δικαιώματα (λες και των άλλων είναι ανώριμα ή εκτός εποχής και πρόωρα). Τα μέτρα που παίρνονται (για τις συλλογικές συμβάσεις, το 35ωρο, τις αποζημιώσεις των απολυμένων, τους μαθητευόμενους, ακόμα και για την παρακολούθηση των ανέργων στο όνομα της καταπολέμησης της διαφθοράς!) έχουν τον ίδιο ακριβώς χαρακτήρα, σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, είτε με μνημόνιο, είτε χωρίς.

Κλείνουμε με το χαριτωμένο θράσος του Σύριζα, που θα είχε πολλή πλάκα αν δεν ήταν κυβέρνηση, όταν καλεί πχ με αφορμή τη Γαλλία σε πάλη κατά του νεοφιλελευθερισμού, καλή ώρα όπως κάνει η ΔΦΑ με το δικό της καλό, αντινεοφιλελέ μνημόνιο και τον αυτόματο κόφτη (λες και κόβουν λάχανα και ραπανάκια και όχι δικαιώματα και ζωές). Το δούλεμα είναι ακόμα πιο χοντρό, αν σκεφτεί κανείς πως για το Σύριζα, ο Ολάντ είναι στρατηγικός σύμμαχος, εκπροσωπώντας την καλή, "σοσιαλιστική" εκδοχή της ΕΕ, που κατανοεί κι υποστηρίζει τα δίκαια αιτήματά μας για το χρέος, σε αντίθεση πχ με τους Μερκελιστές (τι ωραία λέξη κι αυτή που ξεχάστηκε). Η πλάκα είναι πως αν τους βάλουμε στη ζυγαριά να τους συγκρίνουμε, η γαλλική κυβέρνηση δεν είχε την προνοητικότητα να χρησιμοποιήσει φαστ-τρακ διαδικασίες, με κατεπείγοντα και ΠΝΠ, και βασικά την πάτησε γιατί ακολούθησε πιστά το προβλεπόμενο "χρονοβόρο" τελετουργικό, με την κατάθεση του νομοσχεδίου δύο μήνες πριν την ψήφισή του. Έδωσε χρόνο δηλ στους εργαζόμενους να οργανώσουν την αντίστασή τους και δείχνει να χρειάζεται τη δική μας τεχνογνωσία (η ανταλλαγή γνώσης με τους φορείς του κουαρτέτου δεν μπορεί παρά να είναι αμφίδρομη).

Ελλάς-Γαλλία-λυκοσυμμαχία

Αρχικά κάποιες επισημάνσεις για την κοινωνική ασφάλιση και την προωθούμενη διάλυσή της.

Όταν λέμε διάλυση, δεν εννοούμε μόνο τα ταμεία και τα αποθεματικά τους που έχουν κατακλαπεί στο παλιότερο και το πρόσφατο παρελθόν. Εννοούμε πρωτίστως τον κοινωνικό της χαρακτήρα και την αλληλεγγύη των εργαζόμενων, τον κεφαλαιοποιητικό κι εξατομικευμένο χαρακτήρα, που επιχειρούν να της δώσουν, με βάση τις προσωπικές εισφορές του καθενός. Αυτό με τη σειρά του έχει μια σειρά πρακτικές συνέπειες, όπως την έλλειψη κινήτρου για να ασφαλιστεί κανείς και την απροκάλυπτη εύνοια των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιριών. Εφόσον οι εισφορές κι η ανταπόδοσή τους κρίνονται σε προσωπική βάση, γιατί να μην επιλέξει κανείς μια «μεγάλη και σίγουρη» εταιρία, από ένα επισφαλές δημόσιο ταμείο;

Αυτή η έλλειψη κινήτρων αφορά και τους υπόλοιπους, που βράζουν στο ίδιο καζάνι του μισοεργαζόμενου-μισοάνεργου. Πολλοί νέοι (και όχι μόνο) σπάνε και ξεγελανε τη χρόνια ανεργία τους, με συμβάσεις, βάουτσερ και τα πεντάμηνα προγράμματα της κοινωφελούς. Δουλεύουν μερικούς μήνες κι ύστερα πάλι από την αρχή, μένουν ένα χρόνο ανενεργοί, περιμένοντας να ξαναμαζέψουν τα απαιτούμενα μόρια για την επόμενη σύμβαση/πεντάμηνο. Κι είναι φανερό πως στο ενδιάμεσο, εφόσον δε βρούνε κάτι μόνιμο, θα ψάξουν μια δουλειά του ποδαριού, που να πληρώνει μαύρα, για να μη χάσουν τα μόρια της ανεργίας.

Κι αν για πολλούς 30άρηδες (λίγο πάνω-λίγο κάτω), που υπολογίζουν πως με αυτήν την κατάσταση δε θα πάρουν ποτέ σύνταξη, η προοπτική μιας εγγυημένης εθνικής σύνταξης, έστω 390 ευρώ, δεν ακούγεται άσχημα, αυτό το ποσό δεν είναι καθόλου εγγυημένο, καθώς βασίζεται σε οικονομικά μεγέθη που διαρκώς επιδεινώνονται και έτσι διαρκώς θα μειώνεται.

Το καλύτερο σε όλα αυτά είναι η προκλητική στάση της (δεύτερη φορά) αριστεράς, που ετοιμάζεται να τα θεσπίσει κι αποτυπώνεται στο πρόσωπο του Κατρούγκαλου και της πρόσφατης εμφάνισής του στον Ενικό. Αφενός χρησιμοποίησε το άλλοθι της καμένης γης κι ότι παρέλαβαν ένα χρεοκοπημένο ασφαλιστικό σύσημα (οπότε γιατί να μην το ενταφιάσουμε;), αφετέρου έπαιζε με τη νοημοσύνη των καλεσμένων και των τηλεθεατών και συμφωνούσε μαζί τους, κλείνοντας κάθε φορά με τη μόνιμη επωδό: έχετε δίκιο. Αν κάναμε όλα όσα λέτε, δε θα ήμασταν αριστερά. Αλλά εμείς δε θα τα εφαρμόσουμε...

Ό,τι κάνουν και τώρα δηλ, στο ρόλο του καλού μπάτσου, που δε θα δεχτεί εύκολα τις προτάσεις της επιτροπής σοφών και του πορίσματος που οι ίδιοι παρήγγειλαν.

Μετά από αυτές τις γενικές επισημάνσεις, περνάμε στην ανταπόκριση από τη χτεσινή πορεία.

Η χτεσινή μέρα ξεκίνησε με μια φθινοπωρινή καταιγίδα, που πλησιάζει τα όρια της νομοτέλειας, όταν υπάρχει προγραμματισμένη πορεία –όπως σχεδόν νομοτελειακό είναι ότι στη Δυτική Αττική θα επέρθει κατακλυσμός, κάθε φορά που βρέχει τέτοια εποχή. Για το απόγευμα οι προβλέψεις έδιναν τριπλή παραλλαγή (ή θα βρέξει, ή θα χιονίσει ή καλό καιρό θα κάνει), αλλά τελικά βγήκε ένας ωραίος ήλιο να στεγνώσει την φρεσκοπλυμένη πόλη.

Στα αξιοσημείωτα της μέρας καταγράφουμε.

Τα σπιτάκια-περίπτερα, αγνώστου χρήσης και περιεχομένου, που είχαν καταλάβει το κέντρο της Ομόνοιας κι έτσι αναγκαστήκαμε να στήσουμε την κεντρική εξέδρα λίγο παραπέρα, στη γωνία με τη Σταδίου.

Η επανεμφάνιση των απεργών της Κόκα-Κόλα (που νομίζω ότι απουσίαζαν από το πρόσφατο Φεστιβάλ), των μπαλονιών τους και του εκπροσώπου τους, που μίλησε για το μποϊκοτάζ και τον αγώνα τους. Ούτε γουλιά.

Στους «φιλοξενούμενους» πρέπει να ανήκαν κι οι συνταξιούχοι του ΟΑΣΑ, που ήρθαν με δικό τους πανό, με τριχρωμία: μπλε-μαύρο-πράσινο.

Οι τροτσκιστές-σπαρτακιστές-εισοδιστές, που αυτή τη φορά πουλούσαν ένα φυλλάδιο με τίτλο: «προδομένη επανάσταση»! Δεν ξέρω όμως αν αναφέρονταν στο πρωτότυπο του Λέοντα ή υπήρχε κάποιο άλλο υπονοούμενο.

Το αυτοσχέδιο πλακάτ μιας μεσόκοπης κυρίας για τον Ολάντ και την επίσκεψή του στην Ελλάδα, που περιλάμβανε ποτό στο Γκαζάρτε με τον συστημικό χιουμορίστα Λάκη Λαζόπουλο κι ένα συνολικό πακέτο, από το γαλλικό ενδιαφέρον για τον ΟΣΕ και το ξεπούλημά του, μέχρι το ελληνικό (αλλά όχι μόνο) χρέος και το περιβόητο μέτωπό του ευρωπαϊκού νότου. Δυστυχώς όμως δεν πέρασε η ιδέα ενός συντρόφου να πούμε το σύνθημα του τίτλου της ανάρτησης: Ελλάς-Γαλλία-λυκοσυμμαχία, που θα ήταν εύστοχο κι επίκαιρο.

Όπως λέει και μια σφισσα πάντως, όταν έρχεται τέτοιος «χύμα» κόσμος, με δικά του πλακάτ, κτλ, σημαίνει πως έχουμε πολύ κόσμο. Κι όντως έτσι ήταν, με μεγαλύτερη μαζικότητα από την περασμένη Παρασκευή, μολονότι υπήρχε διάσπαση δυνάμεων και ξεχωριστή συγκέντρωση στον Πειραιά.

Αντιθέτως, αυτοί που δεν είχαν πολύ κόσμο ήταν οι δυνάμεις του εξωκοινοβουλίου, που δεν κινητοποίησαν ούτε τα μέλη τους και έκαναν μάλλον ένα τυπικό κάλεσμα, με προσυγκέντρωση στα Προπύλαια και συμμετοχή γενικά στην πορεία. Ακόμα και έτσι πάντως, ήταν θετικό ότι περίμεναν να περάσουμε, για να μπουν στην ουρά της πορείας. Κι όταν τους συναντήσαμε, φωνάξαμε «τέρμα πια στις αυταπάτες, ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες», για να μας υποδεχτούν με το «ούτε ΔΝΤ, ούτε και ΕΕ, πάρε την κατάσταση στα χέρια σου λαέ».

Ακολούθως η πορεία έστριψε στο ύψος του αγάλματος του Κολοκοτρώνη, και επέστρεψε στην Ομόνοια, χωρίς να φτάσει στο Σύνταγμα, γιατί μας έκλειναν το δρόμο οι κλούβες των ΜΑΤ, που προστάτευαν τους ηγέτες της ελληνογαλλικής λυκοσυμμαχίας. Κι αν λειτουργούσαμε με όρους μάρκετινγκ, θα έπρεπε ίσως να κάναμε ένα μικρό ντου, για την τιμή των όπλων. Όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά για να μάθει κι ο έξω κόσμος, που κλείστηκε μέσα, πως κάτι έγινε στο κέντρο της Αθήνας. Αλλιώς δεν υπάρχει περίπτωση να μάθει κάτι από τα κυρίαρχα ΜΜΕ και τον ασφυκτικό κλοιό με τον οποίο απέκλεισαν την πορεία από τα δελτία τους, τις σελίδες τους, κτλ.

Ταξικοί αγώνες στη Γαλλία

Ένας πρώτος τρόπος αντίδρασης είναι να εσωτερικεύσεις όλη αυτή την κωλοκατάσταση, να αρχίσεις να έχεις ενοχές και να νιώθεις άχρηστος. Υπεύθυνος για την απόλυσή σου, για το ότι σε κρίνουν περιττό, όχι αρκετά φτηνό και ευέλικτο για την «αγορά εργασίας». Και να αφήσεις τον εαυτό σου να χαθεί, να πέσει στο κενό, μεταφορικά ή κυριολεκτικά, όπως οι απολυμένοι υπάλληλοι της France Telecom, που αυτοκτονούσαν. Είναι κι αυτή μια στάσις, που νιώθεται, αλλά δεν οδηγεί πουθενά αλλού παρά στην απελπισία. Ακόμα κι αν δε γίνεις βιολογικός αυτόχειρας όμως, η μοιρολατρία είναι κι αυτή μια μορφή (πολιτικής, κοινωνικής) αυτοκτονίας.

Ένας δεύτερος τρόπος αντίδρασης είναι αυτός των εργαζόμενων της Air France, που ξεγύμνωσαν και παραλίγο να λιντσάρουν τους μάνατζερ της εταιρίας που πήγαν να τους ανακοινώσουν περικοπές στο έμψυχο δυναμικό, (δηλ απολύσεις, για να μην κρυβόμαστε πίσω από τις λέξεις). Και δεν πρόκειται απλώς για μια οργισμένη αντίδραση απέναντι στον αγγελιοφόρο που φέρνει άσχημα μαντάτα, αλλά για την απόδειξη ότι οι εργαζόμενοι έχουν ζωντανό μέσα τους κάτι που αντιδρά και αρνείται να προσαρμοστεί στη γενική αδιαφορία και την πτωματική απάθεια, που πλασάρεται ως κυρίαρχο πρότυπο. Πως έχουν ψυχή και αξιοπρέπεια, που αρνείται να σκύψει το κεφάλι και να υποταχθεί αδιαμαρτύρητα.

Σε δεύτερη φάση ωστόσο μπαίνει το ερώτημα πόσο βαθιά φτάνει αυτή η οργή ή αν τελικά διοχετεύεται σε ακίνδυνα ρυάκια, για να καταλήξει στην αποδοχή των τετελεσμένων, ως το τελικό στάδιο του πένθους. Εκτός κι αν είσαι από εκείνους τους αναρχικούς που εξαντλούν το απέραντο μίσος ταξικό τους (διατύπωση επηρεασμένη από τη Γαλλία και το χιούμορ του Γκοσινί στην περιπέτεια του Αστερίξ με τους Βρετανούς) με συνθήματα του τύπου «κλοτσιές στα αφεντικά», βερμπαλισμούς για παραγωγικά σαμποτάζ, και λουδίτικα ξεσπάσματα.

Υπάρχει κι ο τρίτος δρόμος, που είναι πραγματικός δρόμος κι όχι αδιέξοδο και δεν έχει καμία σχέση με τα αδιέξοδα του τρίτου δρόμου του ευρωκομμουνισμού ή του γαλλικού ΚΚ. Και που στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για τον τρίτο, αλλά για έναν άλλο, τελείως διαφορετικό δρόμο, που προϋποθέτει όντως όρους κινήματος στο δρόμο και όχι εύκολες λύσεις (;) απ’ τη ζεστασιά του καναπέ. Αλλά το χειρότερο είναι πως αυτός ο δρόμος έχει δυσφημιστεί από την οπορτουνιστική σκουριά που επικάθισε στο εργατικό κίνημα και έχει κλείσει προσωρινά από τα ερείπια των δικών μας αποτυχιών. Και πρέπει να κυλήσουμε το βράχο από την αρχή στην ανηφόρα, αποτινάζοντας από πάνω μας τη σκουριά αυτή και τη μίζερη ψυχολογία του Σισσύφου.