Σε αυτά τα Καλλιμάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει

Παραφράζοντας τον Βασίλη Ραφαηλίδη, θα λέγαμε πως στο ΚΚΕ της (χρυσής) εποχής του, μπορούσε να βρει κανείς τα πάντα, ακόμα και τον Μίκη Θεοδωράκη. Που ίσως κάποιοι εκ των δικών μας «γενίτσαρων» -που τους πήραν από την αγκαλιά της δεξιάς μάνας τους στο παιδομάζωμα και έγιναν κομμούνια στα αμφιθέατρα- δεν τον θεωρούσαν και τόσο κομμουνιστή, βάσει λόγων και πράξεων πολιτικών. Τον έκανε όμως το (μουσικό) έργο του.

Γιατί όπως γράφει ο Μίκης στους «δρόμους του Αρχαγγέλου», στα χρόνια της αποστασιοποίησής του -που δεν ήταν καν μπρεχτική αλλά πολιτική- τότε είχαν δαγκώσει όλοι τη λαμαρίνα και πίστευαν πως θα χτίσουν από αύριο τον κομμουνισμό -ο καθένας με τον τρόπο του. Και ο τρόπος του Μίκη ήταν μουσικός, εμβληματικός και ο πλέον διαχρονικός. Κανείς άλλος στη χώρα μας -άντε ο Θάνος- δεν μπορεί να παινευτεί πως συσκεύασε τον κομμουνισμό σε νότες και στίχους, όσο αυτός.

Γι’ αυτό κι οι δικοί μας «γενίτσαροι» δεν αλλαξοπίστησαν ποτέ και συνεχίζουν να τον λατρεύουν ως θεό, συγχωρώντας του μια σειρά -όχι τόσο στιγμιαία- λάθη και παραστρατήματα με τον εξαποδώ -είτε λέγεται Μητσοτάκης, είτε αδέλφια μου χρυσαυγίτες. Και δεν τον λατρεύουν δογματικά, εν είδει θρησκευτικής εμμονής ή γιατί διαθέτει κάποιο αλάθητο, αλλά με κινηματικούς, σχεδόν υλικούς όρους, γνωρίζοντας πως η τέχνη του καταλαμβάνει τις μάζες και γίνεται δύναμη στους δρόμους. Όπως στην προχτεσινή συναυλία, που πήρε μορφή παλλαϊκής διαδήλωσης για την Παλαιστίνη, μακριά από κάθε έννοια μνημόσυνου για τον Θεοδωράκη.

Παραφράζοντας τον τίτλο ενός βιβλίου του Μίκη (όχι αυτό που συνέγραψε με τον Γουλιάμο -!- όπως μάθαμε από την ομιλία του ΓΓ), ήταν μια συναυλία για τις μάζες. Που ήταν κοινό παντός καύσωνα, με όπλα παρά πόδας, βεντάλιες-προγράμματα ανά χείρας, γέμισε κάθε γωνιά του Σταδίου, δεν έσπασε ως το τέλος -μολονότι ακολουθούσε εργάσιμη, κι αν ερχόταν ο Ζαχαριάδης, θα τον σήκωνε στα χέρια, όπως παλιά. Κι όσοι μιλάνε για 50 χιλιάδες κόσμου, δεν κάνουν μετριοπαθείς εκτιμήσεις, αλλά υποτιμούν τα πραγματικά μεγέθη.

Κι αν κάποιοι γκρινιάζουν πως το Κόμμα τείνει να γίνει οργανισμός παραγωγής συναυλιών και αφιερωμάτων, είναι κι αυτό μέρος του κομμουνισμού που χτίζουμε όλοι μαζί -ο καθένας με τον τρόπο του. Εκεί όπου -παραφράζοντας τους κλασικούς- οι συνθέτες θα παράγουν πολιτική και τα Κόμματα (ένα θα ’ναι) Πολιτισμό, οι φιλόσοφοι θα ψαρεύουν, οι χορτοφάγοι θα κυνηγούν κοκ...

Η μέρα ήταν μοναδική, η ιστορία πηχτή στην ατμόσφαιρα, από τις μέρες που θα λες κάποτε, σε απογόνους ή επιγόνους, πως ήσουν κι εσύ εκεί. Είναι συγκλονιστικό και επιτέλους το ζούμε, όπως ειπώθηκε και από μικροφώνου. Και ίσως το μόνο που έλειπε να ήταν ο ηλεκτρισμός των πρώτων συναυλιών της Μεταπολίτευσης ή το κάτι παραπάνω που θα έκανε την έκπληξη. Ένα άβαταρ του Μίκη -και ο Ευαγγελάτος δίπλα του-, μια μεταμελημένη δήλωση της Γλυκερίας, να βγουν ξανά οι χορδές του Βασίλη -σαν τα μαλλιά του-, να εμφανιζόταν στο Στάδιο ο Ζαχαριάδης, να κάναμε ένα συλλογικό οργανωμένο ντου -στο Μαξίμου ή στο άγαλμα του Τρούμαν.

Ακόμα κι έτσι όμως, φεύγοντας κουβαλούσαμε ένα μικρό μωσαϊκό με αναμνήσεις.

Τους ΚΘ στον πιο απαιτητικό (κόντρα) ρόλο της σύντομης διαδρομής τους. Και τον μετανάστη Φωτιά να φλέγεται από πάθος.
Τον εγγονό του Θεοδωράκη να αποδεικνύει πως έχει το φωνητικό DNA του παππού του -κάπως σαν μίμηση σε τηλεπαιχνίδι -your face sounds familiar...

Την Τουμπανάκη με φωνή - τούμπανο (όλοι το σκέφτηκαν, αλλά κάποιος έπρεπε να το γράψει), ευχάριστη έκπληξη για όσους δεν την ήξερα από τη θητεία της ως ντουντουκέρισσα στις πορείες της Πάτρας.
Τον Πετράκη να ανατρέπει παγκόσμιες σταθερές. Περάσαμε όμορφα και ευτυχισμένα χρόνια μιλώντας για τον Ναζίμ Χικμέτ, και έρχεσαι τώρα αυτός να μας πει με Νάζι(μ) πως τονίζονται και τα δύο στην παραλήγουσα; 

Την ομιλία του ΓΓ. Που ξεκίνησε ως παιχνίδι με σφηνάκια για κάθε στίχο που θα αξιοποιούσε το κείμενο. Αλλά είχε ουσία, βάθος, σεβασμό στον Μίκη, την παλλόμενη προσωπικότητά του (παλλόμενη; -Καρακαταπαλλόμενη) που δεν παρακολουθούσε απλώς το πνεύμα της ιστορίας, αναφορά στις διαφωνίες μας. Ακόμα και μια αποστροφή του, που έκλεινε το μάτι στα BRICs.

Ήδη έχει αποκαλυφθεί ότι μετά τον Άξονα του Κακού, όπως τον βάφτισε ο Μπους, δηλαδή το Ιράκ, το Ιράν και τη Βόρεια Κορέα, σειρά έχουν η Κίνα και η Ρωσία".

Η αξιοπρεπής παρουσία της Μαργαρίτας, που όλοι λένε ότι είναι δύσκολος χαρακτήρας, αλλά στάθηκε πολύ καλά, επιλέγοντας να δώσει βάρος στον αγώνα των Παλαιστίνιων, ακόμα και με σημαία επί σκηνής.

Τον ύμνο της Παλαιστίνης. Γιατί ακούμε πολλές υπερβολές για σουξεδάκια-«ύμνους», αλλά κάποιοι συνθέτες έχουν άλλο μέγεθος και έχουν γράψει κυριολεκτικά τέτοιους. Κρίμα που δεν ήταν η Γλυκερία να τον τραγουδήσει...

Η καθολική παρουσία της Παλαιστίνη. Στις ομιλίες, τις αφιερώσεις, τα λάβαρα και τα σημαιάκια στην κερκίδα, τα πλάνα με τον παλαιστίνιο πρέσβη, ο ύμνος, οι συνειρμοί με τα τραγούδια του Θεοδωράκη. Μίκη στην Ιντιφάντα...

Ο Φραγκούλης που κατέπνιγε τον σοπράνο μέσα του, αλλά του ξέφυγαν δυο ξεσπάσματα και δυο «χρόνια πολλά Μίκη» -ευτυχώς που δεν πρόσθεσε «να μας ζήσεις». Μια διαφορετική νότα, σε κάθε περίπτωση, πέρα από τις σταθερές αξίες, σαν τον Θαλασσινό και τον Μπάση -ίσως η καλύτερη παρουσία μαζί με τον Νταλάρα. Και η πιο ξεσηκωτική, μαζί με τον Μίλτο.

Ο Λέκκας, που μοίρασε συχαρίκια σε όλους -σε εσάς και σε εμάς- θυμίζοντας άθελά του κάτι από Αγραβάνη (να πω ένα μπράβο στον εαυτό μου).

Η μουδιασμένη υποδοχή στην Πρωτοψάλτη, που την άντεξε το σκοινί, στο χειροκρότημα στο τέλος. Αρκεί να μην υπάρξει συνέχεια στις εκπλήξεις. Να μπορούσα στο Φεστιβάλ να ’χα εγώ βενιζνάδικο...

Ο Βασίλης που είναι πια σαν έφηβο γεράκι στη σκηνή. Κι ίσως η επόμενη φορά που θα γεμίσει το Καλλιμάρμαρο, να είναι για τα δικά του 100 χρόνια, με αυτόν επί σκηνής σαν Ελ Σιντ, στη γνωστή στάση του Εσταυρωμένου. Αλλά ως τότε θα γεμίζουμε και το ΟΑΚΑ ή κάτι ακόμα μεγαλύτερο.
Κι όταν είπε την «Όμορφη Πόλη», που θέλει λιγότερα ντεσιμπέλ, το έβγαλε αξιοπρεπώς, κάνοντας ρεκόρ αναμμένων φακών στα κινητά του κοινού.

Ο Νταλάρας, που είναι έναν χρόνο μεγαλύτερος από τον Βασίλη, αλλά ο αληθινός αιώνιος έφηβος, γιατί αυτός τις μ-λ-κίες στη ζωή του δεν τις έκανε, απλώς τις έλεγε. Κι έκλεψε αντικειμενικά την παράσταση με τους «Τεκετζήδες», γεφυρώνοντας το χάσμα των γενεών -αντί για το ταξικό- αλλά η ειρωνεία της τύχης (;) του όρισε να τραγουδήσει: είσαι ΠΑΣΟΚ και δε χωρά-ά-ά-άς, στον σοσια-στον σοσιαλισμό μου...
Αλλά αυτά τα λέω σχεδόν με αγάπη, γιατί είναι η μόνη μας ελπίδα να ακούσουμε κάτι καλό στη συναυλία τους με τον Βασίλη στη Νίκαια.

Κι η Φαραντούρη, συγκινητική και βαθιά συγκινημένη, ζωντανή ενσάρκωση της παρακαταθήκης του Μίκη, να μας λέει «ίσως να μην το ξέρετε» για την «Λαμπρή», που έχει σημαδέψει ακόμα και φιλελέ ασπόνδυλα, σαν τους Πανουτσοκαρπετόπουλους -όλοι στην πλατεία Ταπητουργείου.

Μόνο ο Βουλαρίνος κατάφερε να παραμείνει πιστός στα κόμπλεξ του -συγχαίροντας το ΚΚΕ που τίμησε έναν πρώην υπουργό της ΝΔ. Αλλά το αποτύπωμα της συναυλίας στον αστικό τύπο και τα διθυραμβικά σχόλια από μέσα υπεράνω υποψίας είναι ενδεικτικά της αίσθησης που προκάλεσε. Κι ίσως γράφουν τον καλύτερο επίλογο.

Ο δικός μου όμως θα είναι για τον Μίκη -και ίσως θα έπρεπε να είναι ένα ξεχωριστό δεύτερο μέρος, αντί να στριμωχτεί σε λίγα υστερόγραφα. Ο Μίκης ήταν φωτοδότης ήλιος, με ένα σωρό κηλίδες, αλλά είναι ανόητο να απαρνείσαι για αυτές τη λάμψη του, που έσπαγε τα σκοτάδια της εποχής του. Ήταν μεγάλος, ακόμα και στα λάθη του. Αλλά στο τέλος μένουν πίσω μόνο τα πιο σημαντικά κεφάλαια της ζωής του. Και αυτά ήταν στη σωστή πλευρά της ιστορίας και δίπλα στο Κόμμα, όπως σημείωσε ο ίδιος στη διαθήκη του. Ο μόνος που μπορούσε να μειώσει την προσφορά του, ήταν τελικά ο ίδιος. Αλλά ήταν τόσο λαμπρό το έργο του, που απέδειξε πως σε αυτά τα Καλλιμάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει...

Υστερόγραφο για όσα θα μπορούσε να έχει ένα δεύτερο μέρος

Αυτός που έκανε μόδα τη μεταπολιτευτική ειρωνεία προς τον Θεοδωράκη, ήταν ο Σαββόπουλος -με τους Αχαρνείς του. Που δεν αγάπησε απλώς τη δόξα, αλλά την εξουσία.

Ο Σιδηρόπουλος έκανε μια πικρόχολη σύγκριση με τον Μίκυ Μάους. Αλλά ο Μίκης, μες στις αντιφάσεις και τα λάθη του, δεν ήταν μες στα ποντίκια που πήδηξαν από το καράβι, όταν βούλιαζε. Ήταν απλώς «κάποιος που πολέμησε τον Δεκέμβρη», όπως διάλεξε να γράφει στο μνήμα του. Και το θυμόταν με περηφάνια, όχι ως μπανανόφλουδα...

Τα πιο πολλά στραβά του Μίκη -από τον φιλοκυβερνητισμό και την αγάπη για την προσωπική προβολή έως τον υπέρμετρο πατριωτισμό- ήταν λάθη που εν μέρει «τα κάναμε μαζί», πχ την εποχή της ΕΔΑ. Αλλά αν κάποιος είχε δικαίωμα «να την ψωνίσει», ίσως ήταν αυτός. Δεν είναι λίγο να συμπυκνώνεις την ιστορία, τους πόθους μιας γενιάς, να στήνεις οργανώσεις νεολαίας από την αρχή. Αν μη τι άλλο ο Μίκης ήταν η προσωποποίηση της δικής μας ιδεολογικής ηγεμονίας. Και το ξεθώριασμα της δικής του ακτινοβολίας αντανακλά ίσως τα δικά μας όρια και αντιφάσεις, της δικής μας ήττας -και- σε αυτό το πεδίο, μετά τα πρώτα ένδοξα χρόνια της Μεταπολίτευσης.

Σε κάθε περίπτωση, ο Μίκης παραμένει ένα παιδί αστικών καταβολών που αφιερώθηκε στο κίνημα. Ένας καλλιτέχνης που είχε μια έτοιμη -ή έστω πολλά υποσχόμενη- σταδιοδρομία ως πρωτοπόρος συνθέτης, αλλά επέλεξε να αφιερωθεί στον λαό, κερδιζοντας έτσι την αθανασία από τον δύσκολο δρόμο της Αρετής. Και ένας συνθέτης που κατάφερε όσο κανείς να εξοικειώσει έναν λαό με τις καλύτερες στιγμές της ποίησης -που δε θυμίζουν Βάνα Καρούλου Λέκκα. Και για όλα αυτά είναι η πιο ψηλή κορυφή, πετάει σε ύψη που κανείς άλλος δεν έχει αντικρίσει.

Η μεταθανάτια επιστροφή του στον γενέθλιο τόπο του, το ΚΚΕ, όπως εκφράστηκε με τη Διαθήκη του, και τα αντίστοιχα παραδείγματα άλλων καλλιτεχνών, μπορεί να θυμίζουν σε κάποιους τα συγχωροχάρτια που μοίραζε η παπική Εκκλησία, αλλά είναι ένα συγκλονιστικό φαινόμενο, πολύ πλούσιο για να χωρέσει σε τόσο φτωχά θρησκευτικά σχήματα.

“Μη παρακαλώ σας μη λησμονάτε το έργο μου” – Το πολιτικό εκκρεμές του Μίκη

Δημοσιεύτηκε στην Κατιούσα

Για το Μίκη Θεοδωράκη θα μπορούσαν να σταθούν ως αξιολογικές κρίσεις τα πάντα και τα αντίθετά τους. Ίσως γιατί έχει πει ο ίδιος κατά καιρούς τα πάντα και τα αντίθετά τους.

Θα μπορούσες να βάλεις πχ ένα δίσκο με κάποιες συνθέσεις του και να πεις: καταλαβαινόμαστε τώρα, δε χρειάζονται περσότερα -κι ας μην είναι δική του σύνθεση αυτό.
Ή να βάλεις το Μίκυ Μάους του Σιδηρόπουλου και να τα έχεις καλύψει πάλι όλα.

Μπορείς να πεις ότι ο Μίκης είναι μεγάλο κεφάλαιο, για να το διαγράφουμε μονοκοντυλιά, με ελαφριά καρδιά. Ή να πεις πως σε διάφορες κρίσιμες ιστορικές στιγμές ήταν με το μεγάλο κεφάλαιο, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, όπως όταν έλεγε “Καραμανλής ή τανκς”.

Μπορείς και πρέπει -όχι τυπικά- να καταδικάσεις τις μπογιές και τα συνθήματα στο σπίτι του ή ακόμα να αναρωτηθείς γιατί ο χώρος έχει άλλα αντανακλαστικά και δείχνει ανοχή σε παρόμοια ατοπήματα ινδαλμάτων του που βολευτήκαν στο σύστημα. Αλλά είναι αστείο συνάμα να παρουσιάζεται η είδηση ως “τρομοκρατική επίθεση” στο σπίτι του Μίκη!

Λένε πολλοί πως πρέπει να διαχωρίσουμε το Μίκη και την πολιτική κριτική που του κάνουμε από το έργο του, που υφίσταται αυτοτελώς και διαχρονικά. Κι έχουν δίκιο! Αλλά ταυτόχρονα και άδικο. Γιατί ο Μίκης έγινε πολιτική οντότητα ακριβώς μέσα από το τεράστιο έργο του, που δεν ήταν αμιγώς καλλιτεχνικό. Και είναι τρομερό να αναλογίζεσαι τη δύναμή του, τη γοητεία που άσκησε σε μια γενιά, που τον λατρεύει μέχρι σήμερα -όπως φάνηκε και στο τελευταίο Φεστιβάλ μεταξύ άλλων.


Πολιτικά μιλώντας, το πρόβλημα του Μίκη δεν ήταν αυστηρά πολιτικό. Αυτά που λέει ανήκουν σε μια γενιά που γαλουχήθηκε αντίστοιχα, με την ιδέα πως η πατρίδα είναι ο λαός και είναι το δεύτερο αγκωνάρι -το άλλο είναι το ταξικό- στο οποίο πρέπει να βασίζεται ο αγώνας μας. Η ιδέα αυτή δεν ήταν δική του, αλλά ενός ολόκληρου πολιτικού φάσματος -και βασιζόταν σε υπαρκτά, συγκεκριμένα γεγονότα.

Το πρόβλημα είναι ότι ο Μίκης θεωρούσε πάντα τον εαυτό το κεφάλαιο, υπεράνω κομμάτων, άλλων προσώπων κτλ. Πίστευε πως δεν εισακούγεται, δεν του δίνουν πρωταγωνιστικό ρόλο, κι έφευγε συνήθως χολωμένος, νιώθοντας πως τον παραμερίζουν.

Το πρόβλημα επίσης είναι ότι δικαιούταν να το πιστεύει, είχε κάποια βάση, γιατί το έργο του ήταν τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο και θα συνεχίσει να είναι, μένοντας ως παρακαταθήκη.

Κάποιοι σύντροφοι σκέφτηκαν ίσως πως ο Μίκης ήρθε στο τελευταίο φεστιβάλ για να “συμφιλιωθεί” μαζί μας, με το κόμμα, σκεπτόμενος και την υστεροφημία του. Αλλά τώρα πηγαίνει ως βασικός ομιλητής στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία, γιατί πάντα σκεφτόταν -εκτός από την τάξη και το κόμμα της- με όρους πατρίδας.


Δεν προσπαθώ να γράψω κάτι κεντριστικό, που να τα πιάνει όλα, αλλά να δείξω τις αντιφάσεις, τα αντίθετα που παλεύουν κι ενώνονται σε ένα πρόσωπο. Το οποίο πρόσωπο δεν είναι υπεράνω κριτικής -κανείς μας δεν είναι. Αλλά κανείς και καμία κριτική δεν μπορούν να αγγίξουν το έργο του. Ούτε καν ο ίδιος, όπως γράφτηκε εύστοχα.

Μπορείτε να δείτε επίσης:


Σε ένα παράλληλο σύμπαν – Μίκη αλλάζεις την ιστορία (σου)…

Όταν οι Χρυσαυγίτες άφριζαν με τη μουσική του Μίκη και χτυπούσαν αυτούς που την άκουγαν

Ο Θεοδωράκης για την τρομοκρατία

Φέτος ο μίκης θεοδωράκης κλείνει 90 χρόνια ζωής, και μεταξύ άλλων εκδηλώσεων, έχει οργανώσει, νομίζω, και το κόμμα κάτι, για να τιμήσει το μεγάλο συνθέτη. Η κε του μπλοκ σχεδιάζει κι αυτή με τη σειρά της δυο-τρεις αναρτήσεις, που εστιάζουν πιο πολύ στον πολιτικό θεοδωράκη κι η σημερινή εγκαινιάζει τη σχετική σειρά.

Τα παρακάτω αποσπάσματα περιέχονται στο βιβλίο «ζητείται αριστερά» (ένα αντι-προλεκάλτ διαμάντι, συλλογή κειμένων απ’ την κομβική διετία 89-90) και συγκεκριμένα από την κατάθεσή του στον εισαγγελέα τσεβά για το θέμα της τρομοκρατίας. Ο λόγος που τα αναπαράγω εδώ είναι ότι θεωρώ κάποια στοιχεία που αναφέρονται αρκετά ενδιαφέροντα. Η ανάγνωσή τους όμως πρέπει να γίνει μέσα από μια σειρά φίλτρα και περιορισμούς.

Δεν είναι τυχαίο πως ο θεοδωράκης έχει κερδίσει από φίλους και αντιπάλους (που είναι τα ίδια πρόσωπα) τον τίτλο του κουζουλού του έθνους, και του πολιτικού εκκρεμούς που εκτροχιάστηκε (αυτό το τελευταίο το είχε πει ο κύρκος). Πρέπει επίσης να ‘χουμε υπόψη πως στη συγκεκριμένη συγκυρία, ο θεοδωράκης προσεγγίζει τη νδ, με αφορμή και τον συγκλονισμό του, όπως λέει ο ίδιος, από την εκτέλεση του μπακογιάννη. Παράλληλα, υπάρχει ένα γενικότερο κλίμα όξυνσης, στα πλαίσια της οποίας διάφορες δεξιές εφημερίδες επιχειρούν να παρουσιάσουν, ευθέως ή με υπονοούμενα, τον παπανδρέου ως επικεφαλής της 17νοέμβρη. Κι είναι αρκετά πιθανό, κάποια απ’ όσα αναφέρει στην κατάθεσή του ο θεοδωράκης, να στερούνται σοβαρότητας ή να αφορούν αναξιόπιστα πρόσωπα. (Κάθε σχετική παρατήρηση αναγνώστη, που γνωρίζει περισσότερα για το θέμα, είναι ευπρόσδεκτη).

Έχοντας υπόψη τα παραπάνω, μπορούμε να προχωρήσουμε στην ανάγνωση του σχετικού υλικού. Το οποίο περιλαμβάνει αρχικά μια σειρά πραγματικά περιστατικά, τα οποία οδήγησαν το θεοδωράκη στο συμπέρασμα της σύνδεσης της τρομοκρατίας με το πασοκ (τον αυριανισμό ως συνολική αντίληψη, αλλά και συγκεκριμένα στελέχη).

Τα πραγματικά περιστατικά τα οποία δικαιολογούν τη δήλωσή μου ανέρχονται σε δεκάδες αν όχι και εκατοντάδες. Εγώ θα περιορισθώ στα εξής:

1. Το Μάρτη του 1983, όταν δολοφονήθηκε ο ιδιοκτήτης της «Βραδυνής» Τζώρτζης Αθανασιάδης, ο τότε πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου από τις Βρυξέλλες όπου ευρίσκετο εδήλωσε δημοσίως: «Ψάξτε στο χώρο των χαρτοπαικτικών λεσχών για το δολοφόνο».

Είτε είχε πληροφορίες ο κ. Παπανδρέου είτε η δήλωσή του αποσκοπούσε σε αποπροσανατολισμό των διωκτικών αρχών, ουδείς εισαγγελικός λειτουργός τον κάλεσε να παράσχει πλείονα στοιχεία.

2. Στις αρχές Απριλίου του 1986, όταν δολοφονήθηκε ο Αγγελόπουλος, ο ευρισκόμενος στο Πεκίνο τότε πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου εδήλωσε δημοσίως: «Γνωρίζω τον εγκέφαλο των δραστών». Και επετίμησε τις Αρχές για έλλειψη φαντασίας που τις παρεμποδίζει να στραφούν προς ορισμένο χώρο.

Παρά το γεγονός ότι μια τέτοια καταγγελία προερχόταν από τον αρμοδιότερο Έλληνα πολίτη και μάλιστα για την συνωμοτικότερη τρομοκρατική οργάνωση της Ευρώπης, ουδείς και πάλι εισαγγελικός λειτουργός κάλεσε τον κ. Α. Παπανδρέου να παράσχει πλείονα στοιχεία.

3. Τον Μάιο του 1985, στου Γκύζη, από συμπτωματικό γεγονός χτυπήθηκε και σκοτώθηκε ο τρομοκράτης Χρήστος Τσουτσουβής. Και ενώ οι διωκτικές αρχές άρχισαν την έρευνα προς κάθε κατεύθυνση, παραδόξως παρενέβη στο προανακριτικό έργο ο έμπιστος του κ. Παπανδρέου Κώστας Τσίμας, Γενικός Γραμματέας του Υπ. Δημόσιας Τάξης, τότε, ο οποίος αποπροσανατόλισε ολόκληρη την έρευνα. Γράφτηκε στον Τύπο:

α. Ότι στη γιάφκα του Τσουτσουβή στην Κυψέλη βρέθηκαν τρεις τηλεφωνικές συσκευές (συνδέσεις).

β. Ότι στην ατζέντα του Τσουτσουβή υπήρχαν τα προσωπικά τηλέφωνα κυβερνητικών παραγόντων, μεταξύ των οποίων και τριών υπουργών.

γ. Ότι ο Κώστας Τσίμας κατέστρεψε την ατζέντα και άλλα έγγραφα και πειστήρια της γιάφκας. Και

δ. Ότι η κατάφωρη παρέμβαση του Τσίμα ανάγκασε τον προϊστάμενό του υπουργό κ. Αλ. Φλώρο να τον επιτιμήσει δημόσια και να απειλήσει με παραίτηση.

Παρά τα τρομακτικά αυτά πραγματικά περιστατικά, ουδείς εισαγγελικός λειτουργός κάλεσε τους πρωταγωνιστές αυτών των αθλιοτήτων να δώσουν λόγο και ουδείς αποτόλμησε να ασκήσει δίωξη εναντίον τους για καταστροφή πειστηρίων εγκλήματος.

4. Ο συνταγματάρχης Αλεξάκης, ο οποίος υπηρετούσε στην ΚΥΠ, το Νοέμβριο του 1986 κατήγγειλε επωνύμως και δημοσίως μέσω της εφημερίδας ΕΘΝΟΣ ότι:

Δια του γνωστού πράκτορα Ντάνου Κρυστάλλη είχε κατορθώσει να εισχωρήσει στον προθάλαμο της 17 Νοέμβρη και ότι απείχε από την εξάρθρωσή της μόνο ένα βήμα. Αλλά ότι έκανε το λάθος να παράσχει πληροφορίες για τις επικείμενες αποκαλύψεις του στους ανωτέρους του, δηλ στην κυβέρνηση, με αποτέλεσμα με εντολή του Αττικάρχη Μποσινάκη, στενού συνεργάτη των Τσίμα και Παπανδρέου, να συλληφθεί αυθημερόν ο Κρυστάλλης, γεγονός για το οποίο ο συνταγματάρχης Αλεξάκης είπε: «Όταν το έμαθα λιποθύμησα».

Παρά την επώνυμη και συγκλονιστική αυτή καταγγελία ουδείς εισαγγελικός λειτουργός κάλεσε τον κ. Αλεξάκη ή οποιονδήποτε άλλον να παράσχει διευκρινίσεις και ουδείς άσκησε δίωξη.

5. Την 1^η Οκτώβρη 1987 ο Μιχάλης Πρέκας, φερόμενος ως τρομοκράτης και στέλεχος της 17Νοέμβρη, περικυκλώθηκε σε διαμέρισμα της Καλογρέζας. Το γεγονός αυτό αποτελούσε μια μοναδική ευκαιρία να συλληφθεί ζωντανό ένα μέλος της οργάνωσης – φάντασμα και να διευκολύνει το έργο των διωκτικών αρχών.

Κι ενώ ανέμενε όλη η κοινή γνώμη ότι ο αρμόδιος υπουργός και ο πρωθυπουργός προσωπικά θα έδιναν αμέσως εντολή να συλληφθεί ζωντανός, ανεξαρτήτως θυσιών και συνεπειών, ο ουσιαστικά αιχμάλωτος Μ. Πρέκας εκτελείται και μάλιστα με τέτοιο καταιγισμό πυρών ώστε να εξασφαλισθεί ότι δεν πρόκειται να βγάλει κιχ.

Παρά τα πελώρια ερωτηματικά που γεννά η περίεργη τουλάχιστον αυτή εκτέλεση, ουδείς εισαγγελικός λειτουργός διέταξε έρευνα εις βάθος για τις ειδικότερες συνθήκες υπό τις οποίες έγινε η εκτέλεση και για το ποιος τελικά έδωσε την εντολή της εκτέλεσης.

(…)

7. Ο τέως υπουργός του ΠΑΣΟΚ κ. Γ. Πέτσος, απολογούμενος στη Βουλή κατά τη συζήτηση για την παραπομπή των υπεύθυνων του σκανδάλου Κοσκωτά, δήλωσε τα εξής: «Ο Πέτσος χρεώνεται στη 17 Νοέμβρη. Πεθαίνει; Τότε του χρεώνουμε όλες τις ΔΕΚΟ. Ήταν ο νεκρός που του χρεώνουμε τα πάντα. Δεν είναι όμως νεκρός…». Και τότε ενώπιον της εθνικής αντιπροσωπείας και ενώπιον ολόκληρου του ελληνικού λαού ο οποίος παρακολουθούσε τη συζήτηση, υπήρξε βουλευτής του ΠΑΣΟΚ που ανεφώνησε: «Κρίμα».

Η συγκλονιστική αυτή και σαφέστατη δήλωση του κ. Πέτσου, ότι κάποιοι από την ηγεσία του κόμματός του χρησιμοποίησαν την 17Νοέμβρη για να του κλείσουν το στόμα και η βάρβαρη αλλά εύγλωττη αναφώνηση του βουλευτή του Κινήματος δεν συγκίνησαν κανένα εισαγγελικό λειτουργό να καλέσει τον κ. Πέτσο για να δηλώσει εγγράφως στη Δικαιοσύνη τι εννοεί και ποιους εννοεί.

(…)

9. Ως επισφράγισμα όλων των ανωτέρω, από το 1985 και ’86, οπότε η υπόθεση Τσουτσουβή άρχισε να αποδεικνύει ότι δε λειτουργούν ασφαλώς όλα τα στεγανά των τρομοκρατών, παραδόξως, με νόμο, αφαιρέθηκε η πολιτική διεύθυνση, ΚΥΠ από τον υπουργό Προεδρίας στον οποίον υπαγόταν επί 40 ολόκληρα χρόνια και υπήχθη προσωπικά στον πρωθυπουργό. Ο οποίος πρωθυπουργός τοποθέτησε Διοικητή μεν της ΚΥΠ (ΕΥΠ) τον ανοικτά αποκαλούμενο τρομοκράτη κ. Κώστα Τσίμα, σύνδεσμο δε μεταξύ αυτού και του Τσίμα τον εξ απορρήτων του Γραμματέα και Σύμβουλο Μιχάλη Ζιάγκα.

Μέσα σ’ αυτό το νέο «πλαίσιο» ασφαλείας του τριγώνου Παπανδρέου – Ζιάγκα – Τσίμα, ανατίθεται στον κ. Κ. Ρουμελιώτη, επικεφαλής ως γνωστόν της Διεύθυνσης Αντιμετώπισης Ειδικών Εγκλημάτων, η φύλαξη του υπόδικου Κοσκωτά. Αυτό το «πλαίσιο» τον φυγαδεύει, αποσκοπώντας –όπως ο ίδιος ο Κοσκωτάς καταγγέλλει- να τον δολοφονήσουν στη Βραζιλία. Η καταγγελία κρίνεται επαρκώς πειστική από το γεγονός ότι επέλεξε τελικά ο ίδιος ο Κοσκωτάς να πάει στις ΗΠΑ, και να φυλακισθεί για να είναι ασφαλής.

Αξιοσημείωτο είναι ότι κατά την κίνησή του από τη Βραζιλία στις ΗΠΑ ο μόνος που γνωρίζει τις κινήσεις του είναι ο υιός του Α. Παπανδρέου, Νίκος.

Όλα αυτά είδαν το φως της δημοσιότητας σε ολόκληρο τον ελληνικό και διεθνή Τύπο, αλλά ουδείς εισαγγελικός λειτουργός αισθάνθηκε την ανάγκη να διατάξει τη δικαστική διερεύνησή τους.

Και επειδή αρνούμαι να δεχθώ ότι όλοι οι εισαγγελικοί λειτουργοί της χώρας υπήρξαν για 8 ολόκληρα χρόνια επιλήσμονες του καθήκοντός τους, είμαι αναγκασμένος να δεχτώ ότι παρέλυε τις αντιδράσεις τους και δυσχέραινε το έργο τους η παπανδρεϊκή εξουσία – κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο που παρέλυε τις αντιδράσεις και δυσχέραινε το έργο του ελέγχου των αρμόδιων νομισματικών Αρχών στην Τράπεζα του Κοσκωτά.

(…)

Στη συνέχεια ο θεοδωράκης αναφέρεται στο ιδεολογικό-πολιτικό κλίμα που ενισχύει το αρχικό του συμπέρασμα, με αρκετούς τραβηγμένους από τα μαλλιά ισχυρισμούς. Ξεχωρίζω όμως το παρακάτω σημείο.

Στις 10 Απριλίου 1986, το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, με αφορμή την προκήρυξη που συνόδευε τη δολοφονία Αγγελόπουλου, εξέδωσε ανακοίνωση την οποία μοίρασε σε όλες τις εφημερίδες και η οποία μεταξύ άλλων αναφέρει:

«Η νέα προκήρυξη της 17Νοέμβρη διαφοροποιείται σημαντικά από όλες τις προηγούμενες και στο ειδικό πνεύμα της και σε ειδικές θέσεις της:

1. Η προκήρυξη δεν είναι γραμμένη από περιθωριακούς. Και παρά την παλαιοκομμουνιστική φρασεολογία της είναι γραμμένη από μικροαστούς διανοούμενους…

2. Η προκήρυξη ασκεί κριτική του ΠΑΣΟΚ ή πιο σωστά ασκεί κριτική προσωπικοτήτων και επιλογών του ΠΑΣΟΚ όχι από αντίπαλη θέση αλλά από τα μέσα, δηλαδή από τις πρώιμα διακηρυγμένες θέσεις του κινήματος…

3. Η προκήρυξη κινείται στο πνεύμα του ΠΑΚ, δηλαδή στο πνεύμα ενός ρομαντικού μικροαστισμού, που για να πείσει μεταχειρίζεται ψευδοεπαναστατική φρασεολογία.

4. Η οικονομική επιχειρηματολογία της προκήρυξης δεν περιέχει καμμιά απολύτως πρωτοτυπία. Τα περισσότερα σημεία της αποτελούν αυτούσια μεταφορά αποσπασμάτων από ομιλίες του ίδιου του κ. Παπανδρέου.

5. Όλα αυτά δείχνουν για τους συντάκτες της προκήρυξης ότι: Πολιτικά και ιδεολογικά ανήκουν στο πρώην ΠΑΣΟΚ (ΠΑΚ) και ότι μαρξιστικά και ιδεολογικά είναι αναλφάβητοι.

-.-.-

Παρά τις εμφανείς σκοπιμότητες της παραπάνω τοποθέτησης, η πραγματικότητα είναι πως ο κουφοντίνας τουλάχιστον είχε όντως πολιτική καταγωγή από το πασόκ και φαίνεται να πληροί αρκετά από τα παραπάνω χαρακτηριστικά.

Στην κατάθεση αναφέρονται ακόμα κάποιες περίεργες συμπτώσεις πολιτικής πίεσης προς την κυβέρνηση του πασοκ, και επιχειρήσεων της 17ν που μετατόπιζαν αλλού το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης –οι περισσότερες εκ των οποίων μου φαίνονται μάλλον τραβηγμένες ή ανόητες, για αυτό και δεν επεκτείνομαι περισσότερο.

Τα παραπάνω δεν αναπαράγονται εδώ για να υπονοήσουν κάτι, αλλά γιατί θεωρώ πως είναι ενδιαφέροντα –μπορεί και να κάνω λάθος. Κάθε παρατήρηση, συμπλήρωση, κτλ, αναγνώστη σχετικά με τα παραπάνω, είναι ευπρόσδεκτη.

Καρφί και πρόκα

Πριν ξεκινήστε το κείμενο, πάρτε μια σακούλα για τον εμετό, μπορεί να χρειαστεί. Το βιβλίο που θα μας απασχολήσει έχει τίτλο: «ποιος σκότωσε το νίκο τεμπονέρα»; Το χρονικό ενός προσχεδιασμένου πολιτικού γκλήματος και μιας προαποφασισμένης ποινικής καταδίκης. Συγγραφέας είναι ο μιχάλης αρβανίτης, συνήγορος υπεράσπισης του καλαμπόκα.


Στο εκδοτικό σημείωμα ο ιωάν. γιαννάκενας μας λέει:
Η περίπτωση του γιάννη καλαμπόκα είναι μια κλασική περίπτωση σκηνοθετημένου ενόχου. Είναι ο μπροστάρης, ο αγωνιστής της πρώτης γραμμής, που ενοχλεί αφάνταστα το «προοδευτικό» και σοσιαλ-κομμουνιστικό κατεστημένο. Διότι δεν τους φοβάται και λέει ελεύθερα τις ιδέες του και διότι είναι ένα λαϊκό παιδί.

Αυτό το λαϊκό παιδί λοιπόν κλήθηκε να σηκώσει το σταυρό του μαρτυρίου, μας λέει ο αρβανίτης και τον παρομοιάζει με τον ιησού. Η παράσταση είχε γραμματείς, φαρισαίους, όχλο, ψευδομάρτυρες ιούδα κι έναν πιλάτο που είναι ο μητσοτάκης. Η σειρά των πράξεων ίδια: η συνωμοσία, η σύλληψη, η δίκη, η διαπόμπευση κι η σταύρωση.

Ποια είναι η δική του εκδοχή για τα γεγονότα;
Ο θάνατος του τεμπονέρα –που δεν ήταν ακαριαίος- προκλήθηκε την ώρα που βρισκόταν σε εξέλιξη μανιασμένη επίθεση εκατοντάδων υποκινούμενων «δημοκρατικών» πολιτών με σκοπό τη βία εκδίωξη απ’ το προαύλιο των σχολείων μια ομάδας νεαρών της τοπικής νεολαίας της δεξιάς που ‘χαν παγιδευτεί μέσα σε αυτό κι ενώ επιχειρούσαν εκδήλωση αποδοκιμασίας των μαθητικών καταλήψεων κάνοντας ταυτόχρονα και τη σχετική αφισοκόλληση.

Ακροκουκουέδες και συνοδοιπόροι ζαλισμένοι από το αναπάντεχο λαχείο που τους έπεσε προσπαθούσαν να βρουν τον επικερδέστερο τρόπο για να το εξαργυρώσουν. Είχε χρόνια να τους στέρξει ένας λαμπράκης ή ένας πέτρουλας (σσ: με πέτρουλα, λαμπράκη μας οδηγεί).

Σαν πιο βολικός και κερδοφόρος κατά πως ήταν φυσικό τους γυάλιζε ο γιάννης καλαμπόκας γιατί και δημοτικός σύμβουλος της δεξιάς ήταν και πρόεδρος της τοπικής νεολαίας και προγραμμένο αγκάθι μες στο μάτι τους. Οι συντροφοσυνοδοιπόροι δίκασαν και καταδίκασαν αμετάκλητα τον καλαμπόκα για το φόνο του ακροκουκουέ καθηγητή. Κρυβόταν κι ετοιμαζόταν να απολογηθεί για το έγκλημά του να είναι δεξιός κι όχι αριστερός ή συνοδοιπόρος-προοδευτικός.

Εισαγωγικά εκθέτει τη γενική κατάσταση στην ελλάδα εκείνου του χρόνου και φροντίζει να μας δώσει πειστήρια για το πολιτικό του ποιόν για να μη μας μείνει καμία αμφιβολία.
Καταλήψεις. Νέο φρούτο απ’ το μπαξέ της συντροφοσυνοδοιπορίας. (...) Καταργούν τα αρχαία ελληνικά και την καθαρεύουσα στις δημόσιες υπηρεσίες (κάτι που δεν τον εμποδίζει να μας πετάξει ένα ωραιότατο, στις μιάμιση, μερικές σελίδες μετά).
Η αστυνόμευση θεωρείται μέτρο αντιδημοκρατικό και φασιστικό. Γι’ αυτό η διαλυμένη αστυνομία δεν αστυνομεύει, αλλά συνδικαλίζεται. Τα τάγματα εθνοφυλακής διαλυμένα κι αυτά για να μπαίνουν οι σκύλοι μες στο ξέφραγο αμπέλι. (σσ: ενώ τώρα ευτυχώς οι συνοδοιπόροι βάζουν φράχτη).

Στη νδ τη βγαίνει από τα δεξιά από θέσεις ιδεολογικής καθαρότητας και συνέπειας στην αίσθηση του καλτ.
Το ρόλο του υπουργού παιδείας διορίστηκε για να παίξει ένα θλιβερό ανδρείκελο. Το μόνο που καταφέρνει είναι το τίποτα κι η συντήρηση του χάους. Χορεύει στο ρυθμό που παίζουν τα όργανα του συντροφο-σοσιαλιστικού κατεστημένου που προετοίμασε στρώνοντας χαλί ο κερκυραίος κερένσκυ με τη γαλλική προφορά. Όμως κι αυτός, όπως και τόσοι άλλοι προδότες της παράταξης και της ιστορίας της, οπορτουνιστής κι αμοραλιστής απ’ τη φύση του, σκεφτόταν μόνο πώς θα δώσει εξετάσεις στον προοδευτικό χώρο, ώστε να αυτομολήσει την κατάλληλη στιγμή ως οψιμοδημοκράτης, με το αζημίωτο βέβαια.

Για όσους δε θυμούνται ή δεν κατάλαβαν εννοεί τον κοντογιαννόπουλο που λίγα χρόνια μετά μεταπήδησε στο πασόκ. Κερκυραίος κερένσκι με γαλλική προφορά είναι ο γέωγιος γάλλης που κατάργησε την καθαρεύουσα κι έγινε και πρωθυπουργός. Μετά μπαίνουν στο στόχαστρο κι οι υπόλοιποι.

Μάχιμος μπροστάρης ο χαρισματικός νοσοκόμος του αμερικανικού ναυτικού που ξαναγύρισε στην ελλάδα για να την εκδικηθεί. Ανάμεσά τους ο σ-ερέ-ος τριανταφυλλίδης που ανακάλυψε την ευρώπη! Μόνο που τώρα δεν κράταγε γκλίτσα, αλλά μπαστούνι του γκολφ. Ο λαός του έδωσε την κυβέρνηση του τόπου νομίζοντάς τον δεξιό! Αλλά ήταν μακριά νυχτωμένος κι εξαπατημένος.
Δεν αναφέρεται στη σοσιαλ-μανία αλλά στη νομιμοποίηση του κόμματος του εγκλήματος και της προδοσίας).

Κι ακολουθούν οι πρωταγωνιστές τοπικής εμβέλειας.
Ο συντροφο-συνοδοιπόρος δήμαρχος που μπήκε πριν τα γεγονότα στο βουδ (σχολικό συγκρότημα) είδε τον καλαμπόκα και του είπε: τι θες εσύ εδώ; -Ό,τι κι εσείς κύριε δήμαρχε. Βγαίνοντας έδωσε στους δικούς του το σύνθημα: καμιά εικοσαριά είναι, μπείτε μέσα και λιώστε τους.

Η σουσουδομποβαρίζουσα προεδρίνα της ελμε που συντόνιζε την επιχείρηση. Βγήκε στον τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό για να δώσει εντολές στον όχλο να μαζευτεί έξω από το σχολείο. Και στη δίκη κατέθεσε ότι ο τεμπονέρας δέχτηκε χτυπήματα με ένα λοστό (σκύλλα). Ακόμα κι αυτό είδε η πράσινη η σκύλα που έλειπε την ώρα των γεγονότων, αλλά είχε σκονάκι.

Η τοπική νοδε που είχε σύσκεψη κι άφησε τους νεολαίους της αντιμέτωπους με τον όχλο. Αργότερα βρήκαν μια καλή ευκαιρία να πιάσουν με ένα σμπάρο δυο τριγόνια. Θυσίασαν τον καλαμπόκα ως αποδιοπομπαίο τράγο για να ξεφορτωθούν έναν ικανό ανταγωνιστή. Τάδε έφη αρβανίτης.

Ένας απ’ τους μαθητές του σχολείου, δημοκρατουράκι καταληψίας, που στο εξής αναφέρεται ως ο δεκαπενταμελές.
Μάρτυρες που κατέθεσαν ότι είδαν τον καλαμπόκα να χτυπάει τον τεμπονέρα κι ο αρβανίτης τους λέει ψευδομάρτυρες γιατί άργησαν να δώσουν κατάθεση και τα θυμήθηκαν εκ των υστέρων, που έπεσε σύρμα, υποπίπτοντας συνάμα σε πολλές αντιφάσεις.

Ο μαγκάκης που ορίστηκε πολιτική αγωγή κατά των καλαμπόκα-μαραγκού και σπίνου. Ο γνωστός λαλίστατος μεγαλέμπορος δημοκρατικών κι αντιστασιακών προϊόντων που ξέχασε τι είχε γράψει το 89 στο υπόμνημά του προς τον αρχηγό, το ναύτη τον αμερικάνο: "το πασοκ ευθύνεται για δημιουργία παρακράτους, εισαγωγή βίας και τραμπουκισμού στην πολιτική ζωή και τον εκχυδαϊσμό της".
Αυτός ο μασκαράς ήρθε στο δικαστήριο ένα χρόνο μετά κι αερολόγησε για δεξιούς τραμπούκους καταπίνοντας όσα είχε ξεράσει στα μούτρα του πασοκ.

Και καταλήγει:
Ε λοιπόν ναι! Πολιτικό έγκλημα ήταν αλλά απ την πλευρά τους. Αυτοί ήταν πολιτικοί εγκληματίες που το προκάλεσαν με μια σειρά εγκληματικών πράξεων, έχοντας ανέλπιστα για συνεργούς τα ανεύθυνα κι ασυνείδητα ανθρωπάκια της νομαρχιακής διοίκησης του κόμματος της δεξιάς που συντέλεσαν έμμεσα με την εγκληματική τους παράλειψη.

Από το παραλήρημα δε γλιτώνει ούτε ο δολοφονημένος τεμπονέρας. Ο ακροκουκουές καθηγητής που αποσπάστηκε από την κόρινθο, γιατί η εργατούπολη της πάτρας παρουσίαζε μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Πίστευε στον πατερούλη στάλιν και τον είχε πρότυπο, όπως άλλωστε όλοι οι κουκουέδες, ακραίοι και μη (!).
Την ίδια στιγμή στον τύπο είχαμε θρήνους κι οδυρμούς για τη βαρυπενθούσα χήρα που τα τελευταία δύο χρόνια της διάστασης μόνο στο δικαστήριο έβλεπε τον τεμπονέρα.

Το σύντροφο με το μουστάκι τον ξαναπιάνει σε ένα ακόμα σημείο.
Και στη δημοκρατία της σοβιετίας ακόμα, του πατερούλη στάλιν, κρατούσαν τα προσχήματα και μετά την κατηγορία καλούσαν το θύμα σε απολογία ή το υποχρέωναν σε ομολογία πριν να το σκοτώσουν.
Ακόμα και κείνο το γεωργιανό ανθρωπόμορφο τέρας, αν ζούσε θα τους σιχαινότανε. Ο καλαμπόκας ήταν ήδη καταδικασμένος.

Επιστροφή στη ροή των γεγονότων, έξω από το σχολικό συγκρότημα του βουδ.
Ο ντοπαρισμένος όχλος φωνάζει: θάνατος στους φασίστες, το πασόκ είναι εδώ ενωμένο δυνατό. Οι πραιτοριανοί (sic) του τεμπονέρα ήταν πεντακόσια άτομα όχλος. Αναλογία ένας προς εικοσιπέντε σε σχέση με τους νεολαίους της δεξιάς.

Η συντροφοσυνοδοιπορία με το σύμπλεγμα του περιθωριακού προχωράει σε συλλ-αλητήρια και πολιτική εκμετάλλευση για να μη σταματήσουν οι καταλήψεις. Ομάδες κρούσης του όχλου κάνουν επίδειξη φιλειρηνισμού εκτοξεύοντας μολότοφ. Η αστυνομία απαντάει με δακρυγόνα και πλαστικές σφαίρες (!). Στην αθήνα ωστόσο παρά τις συγκρούσεις και τα επεισόδια η κυβέρνηση απλά παρατηρεί και δημοκρατουρεί.
Εν τω μεταξύ τα εξάρχεια απαξιοί να τα γράψει με κεφαλαίο έψιλον. Και μάλλον δεν το κάνει από άποψη όπως η κε του μπλοκ με τοπωνύμια και κύρια ονόματα.

Το επόμενο μεσημέρι έγινε η κηδεία στο β’ νεκροταφείο.
Σύντροφοι και συνοδοιπόροι σύσσωμοι στην κηδεία. Ανάμεσά τους κι ο βουλευτής της αντιπολίτευσης που έγινε πέντε χρόνια μετά πρωθυπουργός χωρίς να ‘χει αντίρρηση βέβαια η 17Ν (το σημίτη εννοεί). Κόκκινο πανί με κίτρινα γράμματα (ΕΑΜ) σκέπαζε το φέρετρο. Ο πατέρας του νεκρού άγνωστης… εθνικότητας, ξέσπασε κατά των ελλήνων φωνάζοντας με οργή κι αγανάχτηση: άτιμοι έλληνες!

Διαβάστηκε και ψήφισμα του συλλόγου κληρικών. Στη νεκρώσιμη ακολουθία συμμετείχαν τουλάχιστον τριάντα παπάδες στο πένθος της συντροφο-συνοδοιπορίας. Οι λειτουργοί του χριστού τιμούσαν το λειτουργό του στάλιν με την άδεια ή την εντολή του μασόνου δεσπότη τους.

Έξω απ’ τη μητρόπολη η μπάντα του δήμου πάτρας παιάνιζε συντροφο-αντιστασιακούς ύμνους και τον εθνικό(!) μας ύμνο. Ο φανατισμένος όχλος κροτάλιζε αδιάκοπα αντιδεξιά συνθήματα. Τα στεφάνια που ‘στειλε η κυβέρνηση του κρητικού πιλάτου ποδοπατήθηκαν από τον όχλο. Την ίδια τύχη θα είχε παραλίγο κι η υφυπουργός της κυβέρνησης. Τη γλίτωσε φτηνά, τελευταία στιγμή με σπρωξιές και μερικές καρέκλες από το μαινόμενο όχλο με τη δημοκρατική ευαισθησία.

Τραγούδι για τον τεμπονέρα όμως δεν έχουν για να τραγουδήσουν. Ο μίκης θεοδωράκης, συμμέτοχος τώρα στην κυβέρνηση του κρητικού πιλάτου, δε φτιάχνει πια τραγούδια για τα γελαστά παιδιά.
Είπε πολλά εμετικά, αλλά αυτό το τελευταίο ήταν μαχαιριά στην καρδιά, γιατί είναι αλήθεια.

Στη συνέχεια μας λέει για κρίστελ νάχτεν (νύχτα των κρυστάλλων). Ειρωνεύεται το σύνθημα όχι στο φασισμό (εννούν στον μαύρο ή στον κόκκινο;).

Λέει ότι ο καλαμπόκας έκανε απεργία πείνας στη φυλακή γιατί τον έπνιγε το δίκιο του. Ότι το μοιραίο χτύπημα στον τεμπονέρα ήρθε από πίσω, άρα πρέπει να του το έδωσαν κατά λάθος οι δικοί του. Μετά όμως λέει ότι τον τεμπονέρα τον χτύπησε ο μαραγκός (ουραγκοτάγκος). Κι ότι τον είδε ο σπίνος, αλλά δεν το κατέθεσε, ούτε τον μαρτύρησε στη συνέχεια (το τελευταίο κατόπιν παρότρυνσης του καλαμπόκα). Αλλά φτάνει ως εδώ. Πήραμε μια γερή γεύση από γραφικά εμέσματα.

Η ανάρτηση αυτή έχει το εξής νόημα σύντροφε αναγνώστη. Αν πετύχεις αυτό το βιβλίο μην γελαστείς από τον τίτλο και το κοκκινόμαυρο εξώφυλλο. Κάνε τουλάχιστον τον κόπο να δεις τον υπότιτλο με το πολυτονικό και το όνομα του εκδοτικού. Είναι αρκετά για να υποψιαστείς.

Και σε ένα δεύτερο επίπεδο μπαίνει για να θυμηθούμε σε ποιους απευθύνεται το σύνθημα στον τίτλο του κειμένου. Αν και προτιμάμε το άλλο με τον πέτρουλα και το λαμπράκη.

Υστερόγραφο: σήμερα είναι κι η επέτειος του θανάτου του πατρός γράψα. Σκεφτόμουν να βάλω ένα παλιό του κείμενο του 92’ με τίτλο οργάνωση-μέτωπο-κίνημα που πιάνει γενικά και το υποκείμενο –το θέμα που θα απασχολήσει ένα από τα σώματα της σοβαρής συνιστώσας μες στον χρόνο -βασικά όποτε καταστεί δυνατόν να μαζευτούν ως σωματίδια σε πυρήνα.

Αλλά εκτός του ότι ήταν λίγο βαρύ, είδα ότι με έχουν προλάβει τα χρονικά του περιθωρίου που το ανέβασαν προ διετίας: http://historiasmarginales.wordpress.com/2009/02/20/epanastatiko_ipokeimeno/

Αυτό που με απογοήτευσε στον κύκλο μου ήταν ότι ελάχιστοι δικοί τους γνώριζαν τη σύγκληση αυτού του σώματος κι ακόμα λιγότεροι την ύπαρξη αυτού του κειμένου.
Στην επόμενη επέτειο μπορεί να επανέρθουμε με καλύτερο υλικό.