Φοβού το κκε

Μην ανέχεσαι να σε φοβίζουν, φόβισέ τους εσύ.
Κι αν τελικά δεν το κάνουν; Είναι γιατί φοβήθηκαν να δείξουν τη δύναμή τους. Τόσο απλό για όσους φοβούνται να δουν κι άλλες πτυχές της πραγματικότητας πέρα από αυτή.
Πού ένιωσε δηλαδή δυνατός ο λαός για να νικήσει το φόβο του μπροστά στην κάλπη;

Ο κόσμος φοβάται όλα όσα γίνονται γι' αυτόν χωρίς αυτόν και γίνεται συνένοχος με την ψήφο του για να έχει την ψευδαίσθηση της συμμετοχής και της συμμετοχικής δημ(ι)οκρατίας του γιωργάκη.
Φοβάται τον καθαρό αέρα γιατί ξεσυνήθισε και του 'ρχεται απότομος.
Φοβάται τη μοναξιά του γραφικού αγωνιστή και λουφάζει στη γωνία ρουφώντας το αυγό του.
Φοβάται την ανεργία και παραμένει στα κάτεργα.
Φοβάται να αναπαράγει το είδος του, μη διαιωνίσει τα βάσανα και τη μιζέρια του, κληρονομιά στους επόμενους.
Φοβάται το μέλλον γιατί έχει χάσει την ελπίδα του.

Φοβάται μη τυχόν ξεχωρίσει απ' το κοπάδι του κομφορμισμού κι αφήνεται στα μέσα να πλάσουν την κοινή του γνώμη σα ζυμάρι. Να μεταθέσουν τον φόβο του γιατη ζωή σε όσους βαφτίζουν τρομοκράτες. Να τον πείσουν ότι θέλει ασφαλίτες αντί για ασφάλιση.
Ανασφαλείς κι ανασφάλιστοι όλου του κόσμου ενωθείτε.

Φοβάται απ' τα μικράτα του να αφήσει την κοιλιά της μητέρας του, την ανεμελιά των παιδικών του χρόνων και παλιμπαιδίζει για να βρει άλλοθι η ανώριμη ταξική του συνείδηση.
Στην άλλη όψη του νομίσματος τον περιμένουν οι παιδικές αρρώστιες.
Επίμονα παιδάκια που τραβάνε ανυπόμονα το κόμμα απ' το μανίκι για να φύγουν απ' τον παιδίατρο και να πάνε αλλού. Δεν έχει σημασία πού, αρκεί να κινούνται. Το κίνημα είναι το παν, η μπρεζνιεφική στασιμότητα τίποτα.

Γενναίος όμως δεν είναι ο τρελός του χωριού που έχει άγνοια κινδύνου. Γενναίος είναι αυτός που έχει επαφή με την πραγματικότητα, γνωρίζει τους φόβους του και πώς να τους αντιμετωπίσει.
Το κόμμα περνάει τα πάντα από κόσκινο. Αυτοί λένε ότι κοσκινίζει πέντε χρόνια γιατί κατά βάθος δε θέλει να ζυμώσει.
Οπότε παρακάμπτουν το κοσκίνισμα, ξεχνάν και τη ζύμωση με τις μάζες και πάνε κατευθείαν στο ψητό: ντου!
Τι χρειάζεται η ζύμωση και το κοσκίνισμα, αφού για την πρωτοπορία όλα είναι ξεκάθαρα;

Άκουσαν κάπου ο πρώτος ατρόμητος τον πρώτο λίθο βαλέτω κι άρχισαν να πετάν όλοι μαζί ό,τι βρήκαν σε μπάτσους και βιτρίνες.
Στην πραγματική εξέγερση θα σπάσουν τζάμια, αλλά το δεύτερο μόνο του δε φέρνει ντε και καλά το πρώτο.

Ο κόσμος φοβάται τον κόσμο γύρω του και χώνει το κεφάλι του βαθιά στο χαζοκούτι να μη βλέπει και να μη σκέφτεται. Περιμένει τα χειρότερα με ελαφρότητα που θυμίζει τις τελευταίες μέρες της ρώμης, αλλά δεν έχει λεφτά για όργια και τη βγάζει με δανεική γκλαμουριά από το σταρ και δάνεια από τις τράπεζες.

Κι ο φόβος αυξάνεται γεωμετρικά από τότε που χάσαμε το φόβητρο του αντίπαλου δέους και μείναμε ορφανοί από μαμά πατρίδα. Τα λέει κι ο παπακωνσταντίνου (του ναρ) στο βιβλίο του (η εποχή του φόβου). Άσχετα που επιχαίρει το ρεύμα του για το θάνατο της μαμάς.

Αλλά ποιος είπε ότι εμάς δε μας φοβάται ο κόσμος; Γιατί να είμαστε εμείς εξαίρεση;
Φοβού τους κομμουνιστάς και λένιν φέροντας.

Ο φόβος πηγάζει κυρίως από άγνοια. Όσοι δεν ξέρουν τι (κόμμα) είμαστε και τι ήμασταν (ως σοβιετία) δανείζονται τη γνώμη του πρετεντέρη και κουμπώνονται περισσότερο.
Και θα κουμπώνονται κι άλλο όσο μας περνάν για γραφικούς, αντί να βρίσκουν σε μας κάτι που να τους εμπνέει.
Το ίδιο κουμπώνεται κι ο σύντροφος που δεν γνωρίζει τον κόσμο που θέλει να αλλάξει και φοβάται να κάνει άνοιγμα.

Η σχέση είναι διαλεκτική και λειτουργεί κι αντίστροφα.
Ο φόβος επιβάλλει τον κομφορμισμό κι αυτός με τη σειρά του την άγνοια. Ο από πάνω βασίζεται στους κάτω ιμάντες για να πάρει εικόνα κι ο από κάτω μεταφέρει την εικόνα που πιστεύει ότι θα αρέσει στον ανώτερο. Στρεβλή συνείδηση μέσα από έτοιμα σχήματα.
Ξεσπάν μετά κύμα οι καταλήψεις και ψάχνεις να βρεις τι πάει λάθος με τη γραμμή και το σπασμένο τηλέφωνο.

Δεν είναι απόλυτη όμως η σχέση φόβου κι άγνοιας.
Στις χαμηλές πτήσεις του αρκά ο μπαμπάς εξηγεί στο μικρό σπουργίτι ότι φοβόμαστε το θάνατο επειδή παραμένει άγνωστος και δεν ξέρουμε τίποτα γι' αυτόν. Κι ο αντίλογος του μικρού είναι:
-Βλακείες. Τότε εγώ θα έπρεπε να φοβάμαι το γεράσιμο σπανοδημήτρη.
-Ποιος είναι αυτός;
-Ιδέα δεν έχω...
Βάζουμε στη θέση του γεράσιμου σπανοδημήτρη την ανταρσύα κι έχουμε την εικόνα του μέσου εργάτη για το εξωκοινοβούλιο.

Υπάρχει επίσης κι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Άνθρωποι που μας φοβούνται, ακριβώς επειδή μας ξέρουν και τρέμουν μην κάνουμε τα λάθη και τις υπερβολές του παρελθόντος.
Στο χέρι μας είναι να ξεπεράσουν τους φόβους τους. Όχι επειδή είναι αβάσιμοι, αλλά γιατί στέλνουν τον κόσμο σπίτι του και στη μάχη που έχουμε μπροστά δεν περισσεύει κανένας.

Το πρόβλημα είναι πώς τον διαχειρίζεσαι το φόβο του κόσμου.
Ο ένας τρόπος είναι να πας με τα νερά του, να τον πάρεις απ' το χεράκι και να τον πας λάου-λάου στο δρόμο της λαϊκής εξουσίας που για εμάς είναι ο σοσιαλισμός, αλλά για τους συμμάχους μας μπορεί να είναι κάτι άλλο.
Κι ο άλλος είναι να τον φέρεις αντιμέτωπο με τους φόβους του για να τους ξεπεράσει.

Ο κόσμος σήμερα φοβάται να παλέψει, φοβάται την ταξική πάλη, πόσο μάλλον τη δικτατορία του προλεταριάτου.
Το θέμα δεν είναι να της αλλάξουμε όνομα (πχ εργατική δημοκρατία, ή λαϊκή εξουσία) για να τη φέρουμε με το μαλακό χωρίς να την πάρει χαμπάρι, αλλά να τον εμπνεύσουμε να παλέψει για να τη φέρει αυτός.
Δε μπαίνει σα δίλημμα, ή το ένα ή το άλλο, αλλά δε μπορεί να είναι μόνο (ούτε κυρίως) ο πρώτος τρόπος η τακτική μας.

Κάνοντας το δεύτερο όμως μπορεί να βρεθούμε μπροστά στους δικούς μας φόβους.
Να συνουσιαστούμε κινηματικά χωρίς περιφρούρηση και να κολλήσουμε μικρόβια από τους αναρχικούς. Να μας περάσει κάποιος στη γωνία και στην κινηματική άμιλλα. Να κάνουμε κάτι πρόωρα και να φάμε χυλόπιτα. Να πέσει το τείχος και να μας φύγει ο κόσμος στη δύση.
Την ανοιχτοφοβία. Την ανανέωση, γιατί όποιος καεί στον γκορμπατσόφ και στον μίμη, φυσάει και το μάκη πέτσα. Τις πιο ενδιαφέρουσες διαδικασίες που προκαλούν δέος και λιγάκι τρακ, γιατί είναι πρωτόγνωρες.

Tο μόνο που έχουμε να φοβόμαστε όμως είναι να μην εγκλωβιστούμε στους φόβους μας. Και να μη μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι. Και να μη σιχτιρίσουν οι αναγνώστες σου επειδή γράφεις πράγματα που θα τους κάτσουν άσχημα.

Αγαπητή επιρροή-αναγνώστη, μπορείς κι εσύ να επηρεάσεις τους άλλους σε μια αμφίδρομη σχέση. Μην ανέχεσαι να σε φοβίζουμε, φόβισέ μας εσύ. Όπως έκανες το μαϊούνη, το δεκέμβρη ίσως, στις πρόσφατες εκλογές.
Και το κόμμα φοβέρα θέλει. Κι ας είναι καλό και άγιο.

Εμάς βέβαια δε μας σκιάζει φοβέρα καμιά κι απ' τις εκλογές βγάλαμε συμπέρασμα πως μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνουμε κτλ.
Αλλά μη νομίζεις, πες-πες κάτι μας μένει κι αυτό μην το πάρεις για υπονοούμενο ότι σε θεωρώ γκαιμπελίσκο σοσιαλ-φασίστα.

Ο σαρτρ έλεγε ότι η κόλασή μας είναι οι άλλοι κι είναι φορές που νομίζω πως το είπε για να περιγράψει τον τρόπο σκέψης μας.
Αλλά μη νομίζεις, κατά βάθος τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο κι ας μας βγαίνει λίγο σε κακοφωνίξ το ενωτικό κάλεσμα.

Όλοι μαζί ξεπερνώντας τους φόβους μας μπορούμε να φοβίσουμε την τάξη των εκμεταλλευτών και τα τσιράκια τους.
Μπορεί να μοιάζουν με θηρίο ανίκητο, αλλά είναι απλώς ένα θεριό με πήλινα πόδια που τρέφεται από το φόβο μας και τρέμει το γιάννη και την αντεπίθεσή του.
Φοβού το κουκουέ...

Ο γιάννης όμως πού διάολο κρύφτηκε και τον ψάχνουμε τόσα χρόνια...;

Φοβού την άγνοια και δώρα φέρουσα

Καθυστερημένο (σαν τον συγγραφέα του) υστερόγραφο. Από τα χτεσινά συμπεράσματα ενός γκρούπι.

Είναι σπουδαίο πράγμα να νικάς τους φόβους σου. Ειδικά αν αυτός είναι η αγοραφοβία, ο φόβος μπροστά στο κοινό, στο οποίο ντρέπεσαι να εκθέσεις τις απόψεις σου και να εκτεθείς.

Δυο σειρές μπροστά μου, μια κοπέλα έκανε ερώτηση που στην πορεία κάπου έστριψε λάθος έχασε το ερωτηματικό κι έγινε τοποθέτηση προς σχολιασμό. Κλασικά πράγματα.
Το γενικό νόημα -αν υπήρχε τέτοιο- είχε κάτι να κάνει με σόσιαλ ντάμπινγκ κι άλλα τέτοια γιάπικα εκλαϊκευτικά.

Η κοπέλα αυτή ήταν κλασική περίπτωση άγνοιας φόβου. Αλλά κι έλλειψης επαφής με το περιβάλλον.
Δεν την αδικώ, την έχω πετύχει κι αλλού.
Το πράγμα είναι τσεκαρισμένο. Είναι σαν τον μητσάρα στα γήπεδα. Μπαίνει όπου δει φως. Κι έχει πάντα καίριες παρεμβάσεις κι απορίες.
Συνήθως δεν προσέχει καν τι της απαντάνε.

Όπως λέει κι ο κόκορας του αρκά πάντα θα βρεθεί κάποιος ηλίθιος να σου ανατρέψει έναν φιλοσοφικό συλλογισμό.

Σε δεύτερη σκέψη, θυμήθηκα κάτι που έλεγε ο φλωράκης.
Στη μάχη πάνω, δε θαύμαζε αυτούς που είχαν άγνοια κινδύνου και πολεμούσαν ηρωικά μένοντας ακάλυπτοι. Άξιους θαυμασμού θεωρούσε αυτούς που φοβόντουσαν, αλλά μπορούσαν να νικήσουν το φόβο τους και να μείνουν ψύχραιμοι.

Το ένιωσα κι εγώ αυτό κάποιες στιγμές. Κυρίως σε καταστάσεις που φοβόμουν να αντιμετωπίσω.
Δυσάρεστοι διάλογοι, όπου δεν υπήρχε κανείς να ακούσει, κατ' ευφημισμό συνεργασίες όπου δεν έβλεπα κανένα συνεργάτη για να είμαι κι εγώ συνεργάσιμος από την πλευρά μου.
Τέτοιες ώρες η παραίτηση, το δώσε τόπο στην οργή μοιάζει μονόδρομος.
Για την ηρεμία τουλάχιστον αν όχι για κάποιο αποτέλεσμα.
Αλλά οι μονόδρομοι βγάζουν σε αδιέξοδα.

Ο κόσμος σήμερα δεν έχει να χάσει παρά μόνο τους φόβους του. Που γίνονται αλυσίδες όσο δεν τους αντιμετωπίζει.
Κι αν οι μισοί φόβοι οφείλονται στην άγνοια, οι αλλοι μισοί... στην κίνα βρίσκονται. Θέλω να πω, ο θεοφοβούμενος είναι αυτός που φοβάται γιατί δεν γνωρίζει και θεοποιεί τον φόβο του. Η λύση δεν είναι να παρακάμψουμε τους φόβους, αλλά την άγνοια. Αλλιώς ο αθεόφοβος γίνεται ο τρελός του χωριού. Που ζει στην ίδια ακριβώς άγνοια με τους θεοφοβούμενους. Και θεοποιεί την άγνοιά του.

Σε ένα δεύτερο επίπεδο (βασικά αυτό που είχα κατά νου όταν ξεκινούσα το κείμενο) το θέμα δεν είναι να μην έχεις φόβους. Αλλά να τους αντιμετωπίζεις.
Υπήρξαν φάσεις της ζωής μου που ντρεπόμουν, φοβόμουν να πω κάτι σημαντικό, το πρόσωπό μου έκαιγε κι η καρδιά (που δεν πάλλεται για άλλα κι άλλα) πάλευε να φύγει και χτυπούσε να της ανοίξω.
Το θέμα όμως δεν ήταν να πάψω να τα νιώθω όλα αυτά. Το θέμα ήταν να τα νικήσω. Να βρω το θάρρος να μιλήσω και να πω αυτό που σκέφτομαι, την ίδια στιγμή που μέσα μου οι ορμόνες στήναν τρελό χορό κι εγώ ανακατευόμουν.

Δεν ξέρω αν τα 'χω καταφέρει σήμερα. Στην τελική αυτά που θέλω να πω μπορεί να είναι όντως (μ-λ)κίες και να μην αξίζουν τον κόπο.
Μια φορά όμως είναι καλύτερα από πριν. Κάθε φορά και περισσότερο. Κι αυτό ισχύει και για αυτά που σκέφτομαι και τον τρόπο που τα λέω. Κάθε ψυχρολουσία τον βελτιώνει.

Τα λέω λίγο μπερδεμένα, το ξέρω. Αν τα ξαναδιαβάσω μπορεί κι εγώ να μη βγάζω νόημα. Κι ίσως οι μπερδεμένες σκέψεις να μην αντανακλούν τίποτα παραπάνω από την προσωπική μου σύγχυση.

Ίσως τελικά να μην είναι πάντα καλό να νικάς τους φόβους σου και να λες καθαρά αυτό που σκέφτεσαι.
Λες να γίνομαι κι εγώ μητσάρας σαν την κοπελιά μπροστά μου;

Υγ: ιστορικά, τις μεγαλύτερες πίκρες του, το κίνημα τις γεύτηκε, επειδή οι πολλοί δε βρήκαν το θάρρος να νικήσουν τους φόβους τους και να μιλήσουν.
Υγ 2: οι μόνοι φόβοι μου πλέον είναι η ανεργία και η μοναξιά. Και δυστυχώς δε βασίζονται στην άγνοια. Ίσα-ίσα...