Δε λυγάνε τα ξεράδια

Ήξερες μήπως σφε αναγνώστη ότι εκτός από τον ξύλινο λόγο υπάρχουν κι οι ξύλινες ερωτήσεις, που επαναλαμβάνονται απαράλλαχτες και με μαθηματική ακρίβεια, ιδίως όταν έρχεται η σειρά του Κουτσούμπα;

-Κύριε Κουτσούμπα, ποιες είναι οι διαφορές σας από τη ΛαΕ του κυρίου Λαφαζάνη;

-Κύρια Μάρα, Όλγα και Σία, ποια είναι η διαφορά σας από την ακριβώς προηγούμενη ερώτηση που μου τέθηκε;

Ήξερες μήπως πως το επίπεδο των δημοσιογράφων έχει πέσει τόσο χαμηλά, που τις καλύτερες ερωτήσεις τις έκανε μάλλον ο Σρόιτερ; Κι ότι η Μάρα κάθεται κάθε βράδυ μαζί με το Θοδωρή και μελετάνε τους κλασικούς του Μαρ(ξ)ισμού, ανταλλάσσοντας γνώμες, απόψεις και άρες-Μάρες-κουκουνάρες, πάνω στη θέση και το ρόλο των δημόσιων λειτουργών στην κοινωνία του μέλλοντος, τον αιρετό-ανακλητό χαρακτήρα των αξιωμάτων τους και το ύψος της αμοιβής τους; Ήξερες πως παρά τη μεγάλη της θεωρητική κατάρτιση, η Μάρα μπέρδεψε μάλλον (έτσι εικάζω δηλ) τη 18^η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη με τον Εμφύλιο Πόλεμο στη Γαλλία, που εξετάζει την πείρα της Παρισινής Κομμούνας (συμβαίνει καμιά φορά και στους κορυφαίους μαρξιστές διανοούμενους των καιρών μας); Ότι η 18^η Μπρυμαίρ λοιπόν κατακεραυνώνει τις συντεχνίες των ρετιρέ, την εργατική αριστοκρατία, τη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία και τον κρατισμό; Ενώ το Κράτος κι Επανάσταση είναι ένας ύμνος υπέρ των ώριμων διοικητικών μεταρρυθμίσεων και της επανίδρυσης του αστικού κράτους; Ήξερες πως αυτοί που μας κατηγορούσαν για «κρατιστές», έφεραν τους κλασικούς στα μέτρα τους και βρήκαν πως ο Μαρξ κι ο Λένιν διαφωνούσαν με την κάλυψη των οργανικών κενών στο δημόσιο τομέα ή τις προσλήψεις γιατρών και δασκάλων, γιατί πχ είναι με την απονέκρωση του κράτους; Και τέλος πάντων, αφού μιλάει η Ζαχαρέα για Μαρξ, γιατί να μην το ρίξει στο καλαμπούρι κι ο Λάφα, μιλώντας για... σοσιαλιστικό κράτος;

Ήξερες άραγε πως ο Τσίπρας είναι πιο βαρετός κι από το Σημίτη, ενώ διαβάζει από μέσα τα σκονάκια που του έχουν δώσει, για να μην κάνει σαρδάμ; Ότι ο Βαγγέλας, παρά το γέλιο που βγάζει η αυθόρμητη, αστική του ευγένεια (να του δείξω κι εγώ πόσο ευγενικός είμαι Αστερίξ; Ε, να του δείξω;), είναι πολύ έξυπνος κι επικίνδυνος –καμία σχέση με το είδος του ανόητου δεξιού, που ενσάρκωνε ιδανικά ο Σαμαράς; Ότι ο Σταύρος ζητάει κατάργηση της πολεοδομίας, για να μην μπλέκουν ασήμαντα, γραφειοκρατικά εμπόδια κι υπηρεσίες στα πόδια του αφεντικού; Και ότι το Ποτάμι δεν έχει πουθενά γραφεία, ούτε χρωστάει πουθενά, γιατί προφανώς πάνε αρκετά καλά οι δουλειές του αφεντικού;

Το ξέρεις μήπως ότι ο ηττοπαθής Λάφα Παν(αρ)ίτες παρατάχτηκε στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ με τον Πι-πι αριστερό εξτρέμ (λέμε τώρα) κι έστησε ένα δεύτερο μικρό διάγγελμα, βγαίνοντας απ’ αυτό, κρίνοντας ίσως πως πιέστηκε από το ΓΓ; Ότι η Φώφη ήταν η βασική ευκαιρία για τον τηλεθεατή να πάει τουαλέτα, χωρίς να χάσει κάτι σημαντικό, σε μια τρίωρη εκπομπή, χωρίς διαφημιστικό διάλειμμα; Ότι όλοι τους σχεδόν ήταν τόσο σφιγμένοι και αγχωμένοι, που έπαιζαν πρώτα για το μηδέν παθητικό, μη βάλουν κάνα επικοινωνιακό αυτογκόλ, και με το αγαπημένο προπονητικό σύστημα του Λαϊκού Στρώματος: «όλοι πίσω» -κι ας λένε πως πάνε «μόνο μπροστά»;

Κι ότι ο Κούτσι είναι τόσο καλή ψυχή (λαϊκή ευγένεια), που δεν άφησε ούτε καν μια σπόντα για τις πασοκιές-Λαφαζανιές του Γλέζου (έπρεπε όμως); Αλλά δεν έχει νόημα να κρίνεις κάποιον ή να του ζητάς περισσότερα, με τέτοιες συνθήκες ακραίας επικοινωνιακής ζούγκλας, σε ενενήντα δευτερόλεπτα –που δεν είναι ούτε καν τα ενενήντα λεπτά που έχουν οι παίκτες στο ποδόσφαιρο, χώρια τα στημένα σκηνικά και οι φάσεις σαν την «κόντρα» Τσίπρα-Τρέμη. Ούτε μπορεί κανείς να βγάλει ασφαλή συμπεράσματα από ένα ντιμπέι, (όπως είπε κι ο γγ), παρά μόνο να συζητήσει για τις εντυπώσεις του, που είναι ως ένα βαθμό κι υποκειμενικές, ή να γελάσει με τα στιγμιότυπα που θα μείνουν στην ιστορία, όπως ο μαρξισμός της (κουτα)Μάρας.

Ξεράδια, μπορείς να μου πεις. Δε χρειαζόταν μάλλον όλη αυτή η παράσταση, για να μάθουμε πράγματα που μας ήταν ήδη γνωστά και να τα επιβεβαιώσουμε. Είναι όμως κι αυτή μέρος του εθιμοτυπικού. Το ζήτημα είναι ποιος θα μπορέσει να δει και να πάει πέρα από αυτό. Το θέμα δηλ είναι πως...

Δε λυγάνε τα ξεράδια,

και πονάνε τα ρημάδια...

Άιντε θύμα, άιντε ψώνιο...

Όπως (δεν) έλεγε κι ο Λένιν, σε μια συμμαχία κάποιος κάνει πάντα το άλογο και κάποιος άλλος τον αναβάτη. Και τα αφεντικά προσπαθούν να μας πείσουν με μαστίγιο και καρότο πως το κάρο είναι μια αμοιβαία, επωφελής συμμαχία, μέχρι να ξυπνήσουν τα υποζύγια μονομιάς και να έρθει ανάποδα ο ντουνιάς...

Στα τρίκαλα στα δυο στενά

Στιγμιότυπο από την χτεσινή τηλεμαχία όπως καταγράφεται στο σημερινό ρίζο.
-Σ. Κοσιώνη: (...) Αν έρθουν ιδιώτες να επενδύσουν καθαρή ενέργεια στην Πτολεμαΐδα, που λόγω των βρώμικων πρώτων υλών που χρησιμοποιεί η κρατική ΔΕΗ κάθε σπίτι έχει τουλάχιστον ένα καρκίνο και η τοπική κοινωνία είναι απόλυτα εξαρτημένη εργασιακά από τη ΔΕΗ, θα πείτε όχι;
-Αλέκα Παπαρήγα: Κα Κοσιώνη, βεβαίως με το σημερινό συσχετισμό δύναμης που υπάρχει, οι εργαζόμενοι είναι... «στα Τρίκαλα στα δυο στενά σκοτώσανε το Σακαφλιά» (...)

Μια πρώτη επεξήγηση.

Στα Τρίκαλα στα δυο στενά
σκοτώσανε το Σακαφλιά
σκοτώσανε το Σακαφλιά
στα Τρίκαλα στα δυο στενά

Τέτοιο ντερβίσικο παιδί
το κλαίμε όλοι μας μαζί
το κλαίμε όλοι μας μαζί
τέτοιο ντερβίσικο παιδί

Δεν τον ξεχνάμε βρε παιδιά
το φίλο μας το Σακαφλιά
το φίλο μας το Σακαφλιά
δεν τον ξεχνάμε βρε παιδιά

Ως εδώ ο σακαφλιάς θα μπορούσε να είναι κι η σοβιετία. Αλλά όχι. Μια δεύτερη, πιο αναλυτική επεξήγηση, από ηλεκτρονική πηγή, διαφωτίζει το θέμα.

Σακαφλιάς ονομάζεται σήμερα ο έλκων την καταγωγή από τα Τρίκαλα, άσχετα αν κατοικεί ακόμη στη συγκεκριμένη πόλη ή έχει μετοικήσει αλλού.
Ο Σακαφλιάς (άγνωστου βαπτιστικού ονόματος) ήταν υπαρκτό πρόσωπο κι η δράση του χάνεται κάπου στην αχλή του μεσοπολέμου. Τον Σακαφλιά τον φάγανε μπαμπέσικα κάτι μαχαιροβγάλτες στη φυλακή των Τρικάλων, που είναι γνωστή ως «Δυο Στενά» επειδή έχει σχήμα Γ. Την ιστορία μελοποίησε ο μεγάλος Τρικαλινός βάρδος Βασίλης Τσιτσάνης με το πασίγνωστο άσμα «Στα Τρίκαλα στα Δυο Στενά".
Χαρακτηριστικό είναι ότι υπάρχει κλαμπ οπαδών του A.O. Τρίκαλα με το όνομα «Σακαφλιάδες».

Ενώ σύμφωνα με μια κάπως διαφορετική εκδοχή, ο Σακαφλιάς έζησε την εποχή του Μεσοπολέμου, λίγο μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Την περίοδο εκείνη στα Τρίκαλα το στυλ του μποέμ τύπου και καρδιοκατακτητή των γυναικών, του ξακουστού Σακαφλιά (που σημαίνει ο φίλος της σάρκας), κυριαρχούσε στην τοπική κοινωνία. Ο περίφημος Σακαφλιάς, ήταν ένας ωραίος άντρας που είχε αναστατώσει την τρικαλινή κοινωνία με τα καμώματά του, ώσπου κάποιοι του στήσανε καρτέρι στα στενά σοκάκια του Βαρουσίου και τον μαχαιρώσανε.

Έτσι είναι. Όταν έχεις δεσμούς νύχι-κρέας με το λαό, μιλάς τη γλώσσα του και σε καταλαβαίνει. Και κολλάς στον τοίχο ακομπλεξάριστος τα παπαγαλάκια του συστήματος που πάνε να σε στριμώξουν.

Είπε κι άλλα ωραία η συντρόφισσα αλέκα.
Έκανε λόγο καθαρά και ξάστερα για ρώσικα και κινέζικα κεφάλαια. Καθώς επίσης και για άλλες διαδικασίες, πιο ενδιαφέρουσες από τις εκλογές, έτσι για να αφρίζει το στόμα του πρετεντέρη. Άκρως ενδιαφέρον...
Έπιασα τον εαυτό μου να πανηγυρίζει με τα αυτονόητα. Που καμιά φορά είναι και τα πιο δύσκολα, ακόμα και στα λόγια.

Πριν προλάβει ο μέσος κουκουές να πει δόξα τω θεώ για όσα άκουγε, το είπε η ίδια η αλέκα και γυρίσαμε ξανά στα βόηθα παναγιά.
Δόξα τω θεώ, στο κόμμα μας δεν έχουμε νεόπλουτους είπε απαντώντας στη μπηχτή του αλτεριανού ρουφ για τις επιχειρήσεις.
Ο τελευταίος άνθρωπος που είδε πριν το ντιμπέιτ η συντρόφισσα γγ ήταν η λιάνα κι αυτό δεν την άφησε ανεπηρέαστη.

Το πιο σημαντικό όμως δεν είναι η δήλωση καθαυτή.
Το πλέον εντυπωσιακό είναι ότι ο σημερινός ρίζος παραθέτει αυτολεξεί τις απαντήσεις της αλέκας, αλλά κάνει γαργάρα τη φράση, τη λογοκρίνει στην απομαγνητοφώνηση κι αφήνει τα υπόλοιπα χωρίς να αλλοιωθεί το νόημα (δεν έχουμε νεόπλουτους στο κόμμα...).
Η πράβδα ζει και σπέρνει εφιάλτες. Ακόμα και σε γγ. Στο κόμμα όλοι ίσοι είναι, δεν υπάρχουν εξαιρέσεις.

Η μπρέζνιεβα λέει πως η αλέκα της θυμίζει παλιό βινύλιο που παίζει συνέχεια τα ίδια.
Ναι, αλλά παίζει το αγαπημένο μας τραγούδι. Σκρατσάρει λίγο μετά από τόσα χρόνια, αλλά θέλουμε να το ακούμε συνέχεια, μόνο σε αυτή την εκτέλεση. Οι μεταμοντέρνες διασκευές των αναθεωρητών δεν ακούγονται με τίποτα.

Αγάπησα ένα κόμμα ευνούχο, με αρβύλα, ταγάρι, προπέρσινο ρούχο,
με τρύπια μυαλά γεμάτα φουρκέτες, κολλημένο χρόνια στις ίδιες κασέτες.
Αλλά δεν έπαψα ποτέ να το στηρίζω, γιατί
έχει τον έλεγχο των πιο κρυφών κυττάρων μου, του οργασμού, της πείνας μου, της μάρκας των τσιγάρων μου.
Κι ας μην καπνίζω.

Την αλέκα την περιγράφει ανάγλυφα μια δική της ατάκα από την τηλεμαχία του 07. Μας ξέρετε, είπε στον κόσμο κοιτώντας τις κάμερες.
Σαν τον σοσιαλισμό που γνωρίσαμε. Αυτόν ξέρουμε, αυτόν εμπιστευόμαστε. Η αλέκα που γνωρίσαμε κι αγαπήσαμε.

Κάποιοι γνωρίζοντας το κόμμα αγάπησαν την αναρχία.
Η γνώση είναι δύναμη. Αν είχαν είκοσι χρόνια πριν τη στερνή τους δύναμη είναι ζήτημα αν θα 'καναν τις ίδιες επιλογές.

Στο καταληκτικό μου δίλεπτο θέλω να πω τα εξής.
Είμαι γιος άβερελ, γιος ναρίτη. Ώριμο τέκνο της οργής ανώριμων συνειδήσεων που παλιμπαιδίζουν. Γνωρίζω τα προβλήματα του χώρου. Την αναρχίζουσα ψυχοσύνθεση και τις παλαιοκομμουνιστικές ευαισθησίες. Το κόλλημα με το 89, τον ολοκληρωτικό και την αμεσοδημοκρατία.
Αυτόν τον ενάμιση χρόνο ως γραμματέας της κε του μπλοκ έζησα μια γεμάτη πολιτικά περίοδο που υπόσχεται πολλά.
Έχουμε ντεζαβού με την ιστορία.

Σε αυτές τις εκλογές εμπιστευτείτε μας. Εμπιστευτείτε το σφυροδρέπανο κι όσους συνδυασμούς το φέρουν στο ψηφοδέλτιό τους (χωρίς τεσσάρια, παρενθέσεις κι αστερίσκους).
Για να αλλάξουν οι συσχετισμοί και να πάμε σε πιο ενδιαφέρουσες καταστάσεις και προτσέσα. Να πάρουμε εκδίκηση για το χυμένο αίμα του σακαφλιά.
Ως πότε παληκάρια θα ζούμε στα (δυο) στενά...;