Aufhebung

Εγώ πάντως όταν σκέφτομαι διαφορικές εξισώσεις μου πέφτει.
Εγώ μου πέφτει... τσ, τσ… κλασικό λάθος πολυτεχνίτη θετικής κατεύθυνσης.
Εντάξει ρε συ, μην ξεψειρίζεις, το σημαντικό είναι να συνεννοούμαστε.
Ο(υγ)κ.

Εσένα σου πέφτει, αλλά αν ερχόσουν να ακούσεις για μαρξισμό και βαζιούλιν, θα σου ανέβαζε τη φιλοσοφική λίμπιντο. Το (κάτι σαν) σύνθημα ήταν γραμμένο σε έναν τοίχο του πολυτεχνείου όπου κατέφυγε ο όμιλος για την εκδήλωσή του. Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης, γιατί στον πύργο του παιδαγωγικού έγιναν κάτι κλοπές και βανδαλισμοί κι η έδρα μας τιμωρήθηκε.

Μαζευτήκαμε λοιπόν συγγενείς και φίλοι σε μια αίθουσα του πολυτεχνείου να ακούσουμε την εισήγηση του συντρόφου, που είχε ως βάση μια εργασία του για το μεταπτυχιακό του στον χέγκελ και την κοινωνική φιλοσοφία εν γένει.

Κυριακή απομεσήμερο, η άνοιξη να σου χαϊδεύει τα μαλλιά και τα σωθικά και να ευφραίνει με τις μυρωδιές της καρδιές και ρουθούνια. Πρώτη μέρα θερινής ώρας, που κατά το σύντροφο σιάντο είναι αστική συνήθεια, αλλά «μικραίνει» τη νύχτα και το σκοτάδι μέσα μας. Και τα σπουργίτια, αλήτες των ουρανών, να εισβάλλουν με αναίδεια από τα παράθυρα και να ρωτάνε επίμονα:
-Τσιρ! Τι κάνετε εδώ; Τσιρ! Γιατί δε βγαίνετε έξω;
Σώπα σύντροφε! Σώπα να ακούσουμε το πουλί!

Κι ο σύντροφος να κελαηδάει μιάμιση ώρα σερί, να μας τα λέει ελαφρολαϊκά κι εκλαϊκευμένα, σα μελωδία στα αυτιά, για να μας τα χωρέσει. Αλλά αυτά τα θέματα έχουνε προαπαιτούμενα. Τριβή με το αντικείμενο και τις έννοιες, προϋπηρεσία, υψηλό επίπεδο πρόσληψης και άριστη διανοητική κατάσταση για γρήγορες αναβάσεις από το αφηρημένο στο συγκεκριμένο κι αντίστροφα. Μέχρι κι άριστη γνώση γερμανικής απαιτούν. Ντας ιστ γκενούχ λίμπλιχε φγιτζ!

Τα γερμανικά είναι η γλώσσα της φιλοσοφίας. Κι όταν εντρυφήσεις σε αυτήν είναι σχεδόν υποχρεωτικό να έχεις φρικτά παράπονα από τις κακές μεταφράσεις του αναγνωστίδη κι άλλων παλιών εκδόσεων. Που είναι όντως άθλιες. Αλλά αν είσαι αρχάριος δεν το καταλαβαίνεις και δεν πειράζει τόσο, ενώ όταν είσαι σε πιο υψηλό επίπεδο, είσαι σε θέση να το αντιληφθείς, οπότε δεν υπάρχει τόσο μεγάλο πρόβλημα.

Εξάλλου αυτές οι μεταφράσεις έχουν και μια καλτ απόχρωση, που είναι αναντικατάστατη. Προτσέσα, ματεριαλισμός, χρήσιμη αξία και τα ρέστα. Ή όπως έλεγε και σε ένα παλιό εξώφυλλο: ιμπεριαλισμός, ο τελευταίος σταθμός του καπιταλισμού. Το τρένο φεύγει στις οκτώ... αλλά είχε ανταπόκριση στο σταθμό της ετε κι εμείς μείναμε στάσιμοι και το χάσαμε.

Παρόλα αυτά στους κύκλους των διανοούμενων θεωρείται εκ των ων ουκ άνευ να αναφέρεσαι στις διάφορες έννοιες, έχοντας σε παρένθεση και τη γερμανική λέξη από το πρωτότυπο. Πχ vernuft και verstand, που είναι για το λόγο και τη διάνοια. Ή να μιλάς για τον κρατικό μηχανισμό που πρέπει να τον zebrechen (τσακίσουμε) και για τις εκλογές όπου ο λαός επιλέγει κάθε τρία ή έξι χρόνια ποιος θα τον zetreten (τσαλαπατάει).

Ο δικός μας σύντροφος –για τον οποίο δεν έχω βρει κάποιο παρατσούκλι και θα τον αναφέρω ως μικρό φιλόσοφο- δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία, αλλά το θέμα του ήταν η aufhebung του καντ από τον χέγκελ. Έννοια που μπορεί να αποδοθεί ως διαλεκτική άρση, αλλά δεν είναι εύκολο να μεταφραστεί με ακρίβεια στα ελληνικά, γιατί σημαίνει τρία διαφορετικά πράγματα: διατήρηση, άρνηση και υπέρβαση.

Αν προσπαθούσα να αναπαραγάγω την εισήγησή του θα τη φτώχαινα και θα την αδικούσα (μπορείτε όμως να τη διαβάσετε ολόκληρη σε αυτή τη διεύθυνση: http://www.scribd.com/doc/50566602/Η-Aufhebung-του-Καντ-από-τον-Χέγκελ-Πολιτικό-Καφενείο). Για αυτό περιορίζομαι στην καταγραφή κάποιων σημειώσεων που κράτησα από την παρέμβαση του σοβιετικού κυριούλη, ειδομένη μέσα από τους δικούς μου παραμορφωτικούς φακούς πρόσληψης, και διαμεσολαβημένη από τη λήθη και το χρονικό διάστημα που πέρασε από εκείνη τη μέρα.

Τις παραθέτω σε μορφή ξεχωριστών σημείων:
-Ξεκινήσαμε από τη σχέση του είναι με το μηδέν και το ερώτημα αν το είναι αποτελεί παράσταση ή έννοια. Η παράσταση αφορά το αισθητηριακά συγκεκριμένο, αυτό που αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις, ενώ η έννοια γενικεύει και βασίζεται στην αφαίρεση. Το αφηρημένο είναι, το είναι γενικώς, είναι μηδέν. Αν όμως ξεκινάει από το μηδέν, δηλ από κάτι αφηρημένο, πώς προκύπτει η κίνηση, η εξέλιξη;

Στη Λογική του ο χέγκελ ξεκινά από την αφαίρεση –το απόλυτο πνεύμα- έξω από κάτι προσδιορισμένο. Ο προσδιορισμός παραπέμπει σε κάτι ορισμένο που έχει αρχή και τέλος δηλαδή στο αισθητηριακά συγκεκριμένο. Ο χέγκελ κάνει μια φιλοσοφική προβολή του θεού –που είναι το απόλυτο πνεύμα- και μια θεολογίζουσα προβολή του πολιτισμού, της κοινωνίας –που εξελίσσεται σε ανώτερες μορφές, για να ενσαρκώσει τέλεια το απόλυτο πνεύμα.

Η ένσταση του μικρού φιλόσοφου είναι ότι δε μπορούμε να δούμε τη Λογική του χέγκελ ξεκομμένη από τη φαινομενολογία του πνεύματος. Η φαινομενολογία είναι στην ουσία το πρώτο μέρος της Λογικής κι εκεί ο χέγκελ πηγαίνει από το συγκεκριμένο στο αφηρημένο, για να συνεχίσει μετά στη Λογική, από το πνεύμα.

Αυτό το πνεύμα όμως, λέει ο περικλής είναι το καθαρό επίστασθαι, η απόλυτη γνώση, που πετάει από κορυφή σε κορυφή κι από επιτυχία σε επιτυχία, χωρίς τη διαλεκτική γνώσης και πλάνης. Είναι μια γνώση που δεν προκύπτει συγκεκριμένα αλλά αυτοαποκαλύπτεται, δηλαδή ο εξ αποκαλύψεως θεός.

Το γίγνεσθαι όμως είναι πάντα συγκεκριμένο. Κι αυτός είναι ο λόγος που ο μαρξ λέει στην πρώτη ακριβώς φράση του κεφαλαίου ότι ο πλούτος της κοινωνίας στον καπιταλισμό εμφανίζεται ως ένα σύνολο (σωρός) από εμπορεύματα και κάθε χωριστό εμπόρευμα ως συστατική μορφή αυτού του πλούτου.*

Αυτό το τελευταίο αναδεικνύει μια βασική διαφορά του μαρξ από τον χέγκελ. Παρόλα αυτά, δεν πρέπει να εστιάσουμε μονομερώς στην τομή και τις μεταξύ τους διαφορές, γι’ αυτό ο περικλής μας ανέφερε ένα κείμενό του στα αγγλικά, όπου αναδεικνύονται τα κοινά σημεία της σκέψης τους. Αν ενδιαφέρει κάποιον, η κε του μπλοκ μπορεί να το ψάξει και να βάλει μια παραπομπή στα σχόλια ή ως υστερόγραφο.

-Δεύτερο σημείο. Ο χιουμ λέει ότι ανάμεσα στα διάφορα φαινόμενα υπάρχει χρονική ακολουθία, όχι όμως κι αιτιότητα. Μπορεί να βλέπω σύννεφα να μαζεύονται στον ουρανό και μετά να βρέχει πχ, αλλά ποιος μου λέει ότι αυτό θα γίνεται κάθε φορά;

Το πρόβλημα του καντ είναι να μπορέσει να διαπιστώσει την αιτιότητα πέρα από τον εμπειρισμό του χιουμ. Γι’ αυτό εισάγει την έννοια του a priori που υπερβαίνει την εμπειρία και το άτομο. Αλλά το καθολικό στον καντ προκύπτει δια της επαγωγής, από επιμέρους περιπτώσεις. Έτσι ο καντ δεν υπερβαίνει τον εμπειρισμό, αλλά τον αμφισβητεί κι αυτή είναι η μεγάλη του συμβολή.

Ο καντ καταλαβαίνει ότι υπάρχει κάτι υπερατομικό, αλλά δε γνωρίζει την προέλευσή του. Όταν βλέπουμε τον ήλιο δε λέμε ότι είναι μια κίτρινη μπάλα που φωτίζει και θερμαίνει, αλλά ότι είναι ουράνιο σώμα. Αυτό είναι μόνο επαγωγικό, δηλ εμπειρικό; Όχι.
Σε ποιο άλλο επίπεδο πρέπει να το δούμε; Στο ιστορικό. Το επίπεδο του πολιτισμού και της κεκτημένης γνώσης της ανθρωπότητας, η οποία γενικεύει την εμπειρία σε γνώση, κάνει το a posteriori της ανθρώπινης εμπειρίας, a priori γνώση για τις επόμενες γενιές.

Και τα ζώα έχουν παραστάσεις και μνήμη, αλλά δεν έχουν έννοιες. Η ανθρώπινη γλώσσα δομείται από έννοιες, οι οποίες είναι το θησαυροφυλάκιο της ανθρώπινης γνώσης (όλης της ανθρωπότητας, όχι του ανθρώπου ατομικά). Κάθε γλώσσα μπορεί να μεταφραστεί σε οποιαδήποτε άλλη, ακριβώς γιατί οι λέξεις αντιστοιχούν σε έννοιες και μπορούν να αντιστοιχηθούν και μεταξύ τους. Διαφορετικά ο μύθος της βαβέλ θα ήταν κάτι παραπάνω από μια αλληγορία κι ίσως μας απασχολούσε ακόμη, στην πραγματική ζωή.

Στο τέλος είπαμε και μια φράση του χέγκελ, για το ενικό εγώ, το εδώ και τώρα, που περιλαμβάνει όλους τους εαυτούς, όλα τα εδώ κι όλα τα τώρα. Ακόμα και στις πιο απλές φράσεις ο άνθρωπος μιλάει με έννοιες, δηλ γενικά.

Αυτά εν ολίγοις.
Σε όλα τα παραπάνω οι λεκτικές και θεωρητικές ακροβασίες βαραίνουν αποκλειστικά εμένα. Το αυτό ισχύει και για τους συνειρμούς παρακάτω.

Ο μπρέζνιεφ ήταν ο «ήλιος του σοσιαλισμού που μας φώτιζε», μέχρι που έδυσε κι αυτοί που πριν τον παίνευαν, αφόριζαν την περίοδο της στασιμότητας σαν να ήταν ο σκοταδιστικός μεσαίωνας. Αλλά ο λεωνίδας ήταν σαν το φιλότιμο που χάθηκε. Δεν υπάρχει στις γλώσσες των άλλων λαών ή στη ζωή τους σαν έννοια κι έτσι μένει αμετάφραστος...

Δεύτερος συνειρμός με τον πολυδιαφημισμένο κυνόδοντα, τα ζόμπι, τα πληκτρολόγια, τις έννοιες και τη μεταμοντέρνα κατασκευή της γλώσσας. Παρεμπιπτόντως ο ρίζος είχε πρόσφατα μα κριτική της τζίας γιοβάννη, γραμμένη σε άπταιστη ξύλινη γλώσσα και στο δίκτυο έγινε ένας μικρός χαμός –αντιστρόφως ανάλογος με τον πραγματικό αριθμό των αναγνωστών της εφημερίδας.

Η πλάκα είναι ότι πέρα από τη φόρμα του κειμένου στο περιεχόμενο η τζία είχε δίκιο. Ο φράχτης, ο προστατευτικός πατερούλης και μια σειρά άλλα στοιχεία δε στρέφονται γενικά κι αόριστα ενάντια στον ολοκληρωτισμό απ’ όπου κι αν προέρχεται, αλλά παραπέμπουν στο σοσιαλιστικό μπλοκ. Και δεν ξέρω καμία άλλη κριτική που να αναδεικνύει αυτή την πτυχή.

Το θέμα είναι ότι αν δεν το ‘γραφε η τζία ελάχιστοι θα το πρόσεχαν κι οι περισσότεροι θα έμεναν στο πρώτο επίπεδο ανάγνωσης που δε θα ενοχλούσε κανένα. Εν πάση περιπτώσει..

Η επόμενη συνάντηση του ομίλου θα γίνει κατά πάσα πιθανότητα την παρασκευή με θέμα το τι να κάνουμε του λένιν. Οπότε θα πιάσει και ζητήματα οργανωτικής φύσης από ένα θεωρητικό πρίσμα. Θα υπάρξει ενημέρωση για ακριβή μέρα κι ώρα.

Υποσημείωση

*Παράλληλα όμως το εμπόρευμα είναι η απλούστερη αφαίρεση στον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής. Κι η βασική –κατά βαζιούλιν- μεθοδολογική συνεισφορά του μαρξ στο κεφάλαιο είναι ότι (δεν έμεινε στο επίπεδο της αφαίρεσης, αλλά) πραγματοποίησε την (αντίστροφη) ανάβαση από το αφηρημένο (εμπόρευμα) στο συγκεκριμένο.

Αρνητική διαλεκτική

Τα μέλη της νΚα έχουν την τάση να πηγαίνουν στον χώρο του φεστιβάλ με καθυστέρηση, πιο μετά κι απ' τις επιρροές τους. Κάποια άλλα έφτιαξαν δική τους τάση και δεν πήγαν καθόλου στον χώρο. Κι όλοι μαζί οι νΚαπελεύθεροι είναι ρεύμα μες στο ρεύμα, με δικό τους ωράριο εν μέσω θερινής ώρας. Δυο φορές αστική συνήθεια δηλ, για να μιλήσουμε με όρους σιάντου.

Πήρα ένα φυλλάδιο να περάσει η ώρα.
Η ανταρσύα δεν αποτελεί ενιαία οργάνωση, ή ενιαίο κόμμα. Είναι ένα πολιτικό κοινωνικό μέτωπο-συσπείρωση με προωθημένα πολιτικά και ιδεολογικά στοιχεία ενότητας.
Μαργαριτάρια στο βυθό που είναι κρυμμένα. Ας το πάρουμε απ' την αρχή.

Πρώτα απ' όλα γνώθι σεαυτόν. Ό,τι κι αν είμαστε δεν είναι ενιαίο.
Ναι, αλλά τι είμαστε; Μετωπική συσπείρωση; Μέτωπο που συσπειρώνει; Όχι ακριβώς. Ένα μέτωπο-συσπείρωση.
Τι χαρακτήρα έχει; Πολιτικό-κοινωνικό. Πολιτική συμφωνία κορυφών από τα πάνω. Και κοινωνικό ας πούμε με τα πρωτοβάθμια. Που κι αυτό στην ουσία πολιτικό είναι.

Και τα καλύτερα έρχονται. Με προωθημένα στοιχεία ενότητας.
Μάλιστα. Αλλά αν είναι έτσι τα προωθημένα, τα φυγόκεντρα στοιχεία και τις διαφωνίες πώς θα τα πούμε; Πλούσια γλώσσα η ελληνική, αλλά δε βοηθάει. Χρειάζεται μια περίφραση. Και λίγη διαλεκτική.

Ενότητα και πάλη των αντιθέτων. Αυτό είναι καλύτερο.
Η ανταρσύα είναι μια διαλεκτική πολιτική ενότητα με μη ανταγωνιστικές αντιθέσεις που μπορεί να οξυνθούν και να εξελιχθούν σε αξεπέραστες αντιφάσεις. Η δομή της ακολουθεί το μοντέλο της αρνητικής διαλεκτικής. Οι αντιθέσεις δεν εκδηλώνονται ελεύθερα αλλά συγκαλύπτονται με την ελπίδα να πάρουν αντίστροφα τις διαλεκτικές κατηγορίες του καντ και να φτάσουν από τη διαφορά και την απλή διάκριση στο στάδιο της ταυτότητας.

Οπότε όσο να πεις, χωράει και λίγος χολογουέι με αρνητική διαλεκτική. Και μια αντιδιαλεκτική θεώρηση για εγχειρήματα όπως η σοβιετία που είναι και το βασικότερο στοιχείο ιδεολογικο-πολιτικής ενότητας στην ανταρσύα.

Αυτό εν τω μεταξύ πάντα το είχα απορία. Πώς αντιδρά αυθόρμητα ο μέσος αντάρτης στο άκουσμα του σοβιετικού ύμνου;
Αν το πάρουμε καντιανά με την έννοια του καθαρού συναισθήματος, η κατηγορική προσταγή που δίνει το υποσυνείδητο είναι να χαρεί και να πορωθεί. Στους απ' έξω όμως πρέπει να λέει για ντεμέκ σοσιαλιστικά καθεστώτα που κατασυκοφάντησαν τα αγνά, παρθένα ιδανικά μας. Μύλος...

Επιστροφή στη διαλεκτική ενότητα. Στην οποία όπως λέει κι ο σκληρός διαλεκτικός οι δύο πόλοι αλληλοπροϋποτίθενται αλληλοαποκλειόμενοι. Με άλλα λόγια μαζί δεν κάνουνε και χώρια δε μπορούνε. Καταλαβαινόμαστε τώρα.

Στη συνέχεια μετεξελίσσονται αμφότεροι σε μια άλλη ποιότητα, διαφορετική από πριν. Στην αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας πχ το ζητούμενο δεν είναι να νικήσουμε τον καπιταλισμό και να γίνουμε όλοι εργάτες, αλλά να καταργήσουμε όλες τις τάξεις. Μαζί και την εργατική.

Ας πάρουμε τώρα την περίπτωση της ανταρσύα.
Το επιθυμητό σενάριο είναι το εξής. Στον έναν πόλο έχουμε μεταλλαγμένο νεο-αριστερό ρεύμα με μεταμοντέρνα χαρακτηριστικά αναρχίας. Και στον άλλο πόλο σεκίτες με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Προσδοκώμενο αποτέλεσμα: ένα σύγχρονο κομμουνιστικό κόμμα.

Την ίδια στιγμή όμως, ανοίγεις το πριν στις μέσα σελίδες να δεις φρέσκια ανάλυση για την κομμουνιστική προοπτική και τα χάνεις. Η συλλογική ιδιοκτησία θα είναι στο επίκεντρο της νέας κοινωνίας.
Για τα πέριξ δεν έχουμε λεπτομέρειες. Μας αρκεί όμως κι αυτό που μάθαμε για το επίκεντρο. Δεν έχουμε κοινωνική ή κρατική ιδιοκτησία, αλλά συλλογική. Που μπορεί να σημαίνει από κολχόζ κι αυτοδιαχειριζόμενες κολεκτίβες μέχρι συντροφιές και νοικοκυριά.
Επαναθεμελίωση τύπου γκόρμπι. Κι αυτά δεν τα λέει η χαρι-τάση, αλλά μέλος της πε στην οποία έχουν μεινει πλέον μόνο οι ορθόδοξοι.

Οπότε κερδίζει έδαφος το δεύτερο -μη επιθυμητό- σενάριο. Μετεξέλιξη σε συριζα του εξωκοινοβουλίου και συγχώνευση μεσοπρόθεσμα με κομμάτι του ρίζα.
Βαρύ κι άδικο; Σημασία έχει η τάση και το βελάκι. Πέντε χρόνια πριν κανείς δεν θα έπαιρνε στα σοβαρά το νέο εαμ και την παναριστερά του ευτύχη. Τώρα;

Πρέπει να φάνε τα μούτρα τους αλλά με ελεγχόμενο τρόπο και να αλλάξουν πορεία. Όπως τότε που τα έσπασαν με τους μεταμοντέρνους. Σε μια κατεξοχήν κινηματική περίοδο που θεωρητικά ευνοούσε και δικαίωνε την χαρι-τάση, αλλά έδειχνε ταυτόχρονα τα όρια και τις αντιφάσεις της. Αν και για τους επτά ήταν ήδη αργά.

Ξεκίνησε η κουβέντα. Με τον πλανόδιο καζάκη που περιφέρει τη ρεφορμιστική του πρόταση σε ευήκοα ώτα. Για περισσότερη δημοκρατία με μια άλλη εξουσία που θα είναι αδιάφθορη.
Τον ιβάν λεμέτρ, ιστορικό στέλεχος του νουβό παρτί που ιδρύθηκε μόλις προ διετίας.
Τον σύντροφο γκαργκάνα που μας είπε ότι ο καπιταλισμός δε δουλεύει. Ε, να τον πάμε στον μάστορα της σοσιαλδημοκρατίας να μας τον φτιάξει.
Τον σκιώδη χάγιο που έβαλε τη γραμμή χωρίς ουσία κι έμπνευση.
Και τη συνιστώσα πι-πι(κατά κόσμον πέτρος παπακωνσταντίνου).

Που δε συμφωνεί ακριβώς με το νέο εαμ. Εκτός κι αν το πούμε Ελεύθεροι Αγωνιζόμενοι Μισθωτοί. Μην τυχόν προσβληθούν οι ντεφαιτιστές φίλοι μας. Αν και είναι η πρώτη φορά -λέει ο πι-πι- που τα συμφέροντα των εργατών συμπίπτουν τόσο άμεσα με το εθνικό.
Εθνικό με την καλή έννοια! συμπλήρωσε απνευστί, μη τύχει και θίξει το διεθνιστή σύντροφο. Σύντροφο... Με την καλή έννοια, που λέει κι ο λαζόπουλος.

Ποιος θα είναι σε αυτό το μέτωπο; Αυτό διαφέρει κάθε φορά, ανάλογα με τη σύνθεση του τραπεζιού. Αυτή τη φορά ήταν μέσα το κόμμα κι εκτός με σαφή οριοθέτηση το πασοκ. Και είχε θέση γενικώς όποιος αριστερός σέβεται τον εαυτό του!! Σα δε ντρεπόμαστε λέω εγώ.

Αν διαβάσετε ριζοσπάστη αυτές τις μέρες, μας είπε ο πι-πι, θυμίζει αριστερίστικη μαοϊκή γκρούπα, λες και είμαστε σε μέρες δυαδικής εξουσίας.
Κι εγώ που νόμιζα ότι η λαϊκή εξουσία είναι μικροαστικός σοσιαλισμός χωρίς επανάσταση...

Στο κουκουέ στέκονται σα νάρκισοι μπροστά στον καθρέφτη και λένε ότι είναι οι ομορφότεροι. Ε, λοιπόν, όχι σύντροφοι. Δεν είστε οι πιο όμορφοι...
Α-α-α! Πρώτα μαθαίνω ότι τελικά δεν κατέχουμε την απόλυτη αλήθεια και μετά αυτό. Όλα τα χτυπήματα της μοίρας μαζεμένα.

Το πρόβλημα με τον απόλυτο αριστερό-αναλυτή δεν είναι η άποψή του για μας. Είναι μια στάσις κι αυτή. Νιώθεται.
Το πρόβλημά του είναι η πολιτική μυωπία. Που θέλει να φορέσει με το ζόρι το γοβάκι του κομμουνιστή σύμμαχου στα χοντρά πόδια του σεκ και του καζάκη.
Δεν είμαστε εμείς άσχημοι, αυτός είναι πολιτικά μύωψ.

Δε λέω ότι το γοβάκι είναι δικό μας και το χάσαμε. Αν και τις προάλλες στο σπόρτινγκ η αλέκα φορούσε φούστα με σπορτέξ -μάλλον για λόγους υγείας. Κι η κόβα στιλέτο είναι ό,τι πιο κοντινό στη σταχτοπούτα του παραμυθιού. Ενώ οι σεκίτες στην πρώτη ρίψη κρότου-λάμψης θα γίνουν πάλι κολοκύθες, προτού καν δούνε τη λάμψη.

Στο τέλος της ημέρας γνώρισα από κοντά και τον επίμονο παύλο, τον κομμουνιστή του ναρ που από κοντά είναι μια χαρά ταλιμπάν, με καλλιτεχνικές ευαισθησίες, ευχάριστος για παρέα σαν τον ύψιλον. Αλλά το πληκτρολόγιο είναι σαν την πολιτική. Αλλάζει τον άνθρωπο και τον κάνει αγνώριστο. Ιδίως όταν συνδυάζονται αυτά τα δύο.
Ρωτήστε και τη μπρέζνιεβα που είδε τη γλύκα από κοντά.

Το πιο σημαντικό με τον παύλο είναι που δεν ενθουσιάζεται εύκολα με βαρυσήμαντους μούσμουλους και τα σάπια που μας σερβίρουν.
Εδώ υπήρχαν άνθρωποι που ενθουσιάστηκαν με το βαρετό σκιώδη επειδή έβαζε τη γραμμή! Πόσο κουκουέ είναι όλοι τους κατά βάθος...
Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία που θα πούμε σε άλλο κείμενο.

Υστερόγραφο: παρακαλείται όποιος έχει κονέ με την έλενα κατρίτση, ή το ψηφιακό αρχείο της νετ και βρει τη συνέντευξη που της έδωσε ο χρόνης μίσσιος, να δώσει τα φώτα του στον κομάντο που είναι στα πρόθυρα της απελπισίας.
Ο δε κομάντο παρακαλείται να ετοιμάσει ένα κείμενο για το μεγάλο του δάσκαλο και να το θέσουμε σε συζήτηση στην ολομέλεια.