Αρνητική διαλεκτική

Τα μέλη της νΚα έχουν την τάση να πηγαίνουν στον χώρο του φεστιβάλ με καθυστέρηση, πιο μετά κι απ' τις επιρροές τους. Κάποια άλλα έφτιαξαν δική τους τάση και δεν πήγαν καθόλου στον χώρο. Κι όλοι μαζί οι νΚαπελεύθεροι είναι ρεύμα μες στο ρεύμα, με δικό τους ωράριο εν μέσω θερινής ώρας. Δυο φορές αστική συνήθεια δηλ, για να μιλήσουμε με όρους σιάντου.

Πήρα ένα φυλλάδιο να περάσει η ώρα.
Η ανταρσύα δεν αποτελεί ενιαία οργάνωση, ή ενιαίο κόμμα. Είναι ένα πολιτικό κοινωνικό μέτωπο-συσπείρωση με προωθημένα πολιτικά και ιδεολογικά στοιχεία ενότητας.
Μαργαριτάρια στο βυθό που είναι κρυμμένα. Ας το πάρουμε απ' την αρχή.

Πρώτα απ' όλα γνώθι σεαυτόν. Ό,τι κι αν είμαστε δεν είναι ενιαίο.
Ναι, αλλά τι είμαστε; Μετωπική συσπείρωση; Μέτωπο που συσπειρώνει; Όχι ακριβώς. Ένα μέτωπο-συσπείρωση.
Τι χαρακτήρα έχει; Πολιτικό-κοινωνικό. Πολιτική συμφωνία κορυφών από τα πάνω. Και κοινωνικό ας πούμε με τα πρωτοβάθμια. Που κι αυτό στην ουσία πολιτικό είναι.

Και τα καλύτερα έρχονται. Με προωθημένα στοιχεία ενότητας.
Μάλιστα. Αλλά αν είναι έτσι τα προωθημένα, τα φυγόκεντρα στοιχεία και τις διαφωνίες πώς θα τα πούμε; Πλούσια γλώσσα η ελληνική, αλλά δε βοηθάει. Χρειάζεται μια περίφραση. Και λίγη διαλεκτική.

Ενότητα και πάλη των αντιθέτων. Αυτό είναι καλύτερο.
Η ανταρσύα είναι μια διαλεκτική πολιτική ενότητα με μη ανταγωνιστικές αντιθέσεις που μπορεί να οξυνθούν και να εξελιχθούν σε αξεπέραστες αντιφάσεις. Η δομή της ακολουθεί το μοντέλο της αρνητικής διαλεκτικής. Οι αντιθέσεις δεν εκδηλώνονται ελεύθερα αλλά συγκαλύπτονται με την ελπίδα να πάρουν αντίστροφα τις διαλεκτικές κατηγορίες του καντ και να φτάσουν από τη διαφορά και την απλή διάκριση στο στάδιο της ταυτότητας.

Οπότε όσο να πεις, χωράει και λίγος χολογουέι με αρνητική διαλεκτική. Και μια αντιδιαλεκτική θεώρηση για εγχειρήματα όπως η σοβιετία που είναι και το βασικότερο στοιχείο ιδεολογικο-πολιτικής ενότητας στην ανταρσύα.

Αυτό εν τω μεταξύ πάντα το είχα απορία. Πώς αντιδρά αυθόρμητα ο μέσος αντάρτης στο άκουσμα του σοβιετικού ύμνου;
Αν το πάρουμε καντιανά με την έννοια του καθαρού συναισθήματος, η κατηγορική προσταγή που δίνει το υποσυνείδητο είναι να χαρεί και να πορωθεί. Στους απ' έξω όμως πρέπει να λέει για ντεμέκ σοσιαλιστικά καθεστώτα που κατασυκοφάντησαν τα αγνά, παρθένα ιδανικά μας. Μύλος...

Επιστροφή στη διαλεκτική ενότητα. Στην οποία όπως λέει κι ο σκληρός διαλεκτικός οι δύο πόλοι αλληλοπροϋποτίθενται αλληλοαποκλειόμενοι. Με άλλα λόγια μαζί δεν κάνουνε και χώρια δε μπορούνε. Καταλαβαινόμαστε τώρα.

Στη συνέχεια μετεξελίσσονται αμφότεροι σε μια άλλη ποιότητα, διαφορετική από πριν. Στην αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας πχ το ζητούμενο δεν είναι να νικήσουμε τον καπιταλισμό και να γίνουμε όλοι εργάτες, αλλά να καταργήσουμε όλες τις τάξεις. Μαζί και την εργατική.

Ας πάρουμε τώρα την περίπτωση της ανταρσύα.
Το επιθυμητό σενάριο είναι το εξής. Στον έναν πόλο έχουμε μεταλλαγμένο νεο-αριστερό ρεύμα με μεταμοντέρνα χαρακτηριστικά αναρχίας. Και στον άλλο πόλο σεκίτες με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Προσδοκώμενο αποτέλεσμα: ένα σύγχρονο κομμουνιστικό κόμμα.

Την ίδια στιγμή όμως, ανοίγεις το πριν στις μέσα σελίδες να δεις φρέσκια ανάλυση για την κομμουνιστική προοπτική και τα χάνεις. Η συλλογική ιδιοκτησία θα είναι στο επίκεντρο της νέας κοινωνίας.
Για τα πέριξ δεν έχουμε λεπτομέρειες. Μας αρκεί όμως κι αυτό που μάθαμε για το επίκεντρο. Δεν έχουμε κοινωνική ή κρατική ιδιοκτησία, αλλά συλλογική. Που μπορεί να σημαίνει από κολχόζ κι αυτοδιαχειριζόμενες κολεκτίβες μέχρι συντροφιές και νοικοκυριά.
Επαναθεμελίωση τύπου γκόρμπι. Κι αυτά δεν τα λέει η χαρι-τάση, αλλά μέλος της πε στην οποία έχουν μεινει πλέον μόνο οι ορθόδοξοι.

Οπότε κερδίζει έδαφος το δεύτερο -μη επιθυμητό- σενάριο. Μετεξέλιξη σε συριζα του εξωκοινοβουλίου και συγχώνευση μεσοπρόθεσμα με κομμάτι του ρίζα.
Βαρύ κι άδικο; Σημασία έχει η τάση και το βελάκι. Πέντε χρόνια πριν κανείς δεν θα έπαιρνε στα σοβαρά το νέο εαμ και την παναριστερά του ευτύχη. Τώρα;

Πρέπει να φάνε τα μούτρα τους αλλά με ελεγχόμενο τρόπο και να αλλάξουν πορεία. Όπως τότε που τα έσπασαν με τους μεταμοντέρνους. Σε μια κατεξοχήν κινηματική περίοδο που θεωρητικά ευνοούσε και δικαίωνε την χαρι-τάση, αλλά έδειχνε ταυτόχρονα τα όρια και τις αντιφάσεις της. Αν και για τους επτά ήταν ήδη αργά.

Ξεκίνησε η κουβέντα. Με τον πλανόδιο καζάκη που περιφέρει τη ρεφορμιστική του πρόταση σε ευήκοα ώτα. Για περισσότερη δημοκρατία με μια άλλη εξουσία που θα είναι αδιάφθορη.
Τον ιβάν λεμέτρ, ιστορικό στέλεχος του νουβό παρτί που ιδρύθηκε μόλις προ διετίας.
Τον σύντροφο γκαργκάνα που μας είπε ότι ο καπιταλισμός δε δουλεύει. Ε, να τον πάμε στον μάστορα της σοσιαλδημοκρατίας να μας τον φτιάξει.
Τον σκιώδη χάγιο που έβαλε τη γραμμή χωρίς ουσία κι έμπνευση.
Και τη συνιστώσα πι-πι(κατά κόσμον πέτρος παπακωνσταντίνου).

Που δε συμφωνεί ακριβώς με το νέο εαμ. Εκτός κι αν το πούμε Ελεύθεροι Αγωνιζόμενοι Μισθωτοί. Μην τυχόν προσβληθούν οι ντεφαιτιστές φίλοι μας. Αν και είναι η πρώτη φορά -λέει ο πι-πι- που τα συμφέροντα των εργατών συμπίπτουν τόσο άμεσα με το εθνικό.
Εθνικό με την καλή έννοια! συμπλήρωσε απνευστί, μη τύχει και θίξει το διεθνιστή σύντροφο. Σύντροφο... Με την καλή έννοια, που λέει κι ο λαζόπουλος.

Ποιος θα είναι σε αυτό το μέτωπο; Αυτό διαφέρει κάθε φορά, ανάλογα με τη σύνθεση του τραπεζιού. Αυτή τη φορά ήταν μέσα το κόμμα κι εκτός με σαφή οριοθέτηση το πασοκ. Και είχε θέση γενικώς όποιος αριστερός σέβεται τον εαυτό του!! Σα δε ντρεπόμαστε λέω εγώ.

Αν διαβάσετε ριζοσπάστη αυτές τις μέρες, μας είπε ο πι-πι, θυμίζει αριστερίστικη μαοϊκή γκρούπα, λες και είμαστε σε μέρες δυαδικής εξουσίας.
Κι εγώ που νόμιζα ότι η λαϊκή εξουσία είναι μικροαστικός σοσιαλισμός χωρίς επανάσταση...

Στο κουκουέ στέκονται σα νάρκισοι μπροστά στον καθρέφτη και λένε ότι είναι οι ομορφότεροι. Ε, λοιπόν, όχι σύντροφοι. Δεν είστε οι πιο όμορφοι...
Α-α-α! Πρώτα μαθαίνω ότι τελικά δεν κατέχουμε την απόλυτη αλήθεια και μετά αυτό. Όλα τα χτυπήματα της μοίρας μαζεμένα.

Το πρόβλημα με τον απόλυτο αριστερό-αναλυτή δεν είναι η άποψή του για μας. Είναι μια στάσις κι αυτή. Νιώθεται.
Το πρόβλημά του είναι η πολιτική μυωπία. Που θέλει να φορέσει με το ζόρι το γοβάκι του κομμουνιστή σύμμαχου στα χοντρά πόδια του σεκ και του καζάκη.
Δεν είμαστε εμείς άσχημοι, αυτός είναι πολιτικά μύωψ.

Δε λέω ότι το γοβάκι είναι δικό μας και το χάσαμε. Αν και τις προάλλες στο σπόρτινγκ η αλέκα φορούσε φούστα με σπορτέξ -μάλλον για λόγους υγείας. Κι η κόβα στιλέτο είναι ό,τι πιο κοντινό στη σταχτοπούτα του παραμυθιού. Ενώ οι σεκίτες στην πρώτη ρίψη κρότου-λάμψης θα γίνουν πάλι κολοκύθες, προτού καν δούνε τη λάμψη.

Στο τέλος της ημέρας γνώρισα από κοντά και τον επίμονο παύλο, τον κομμουνιστή του ναρ που από κοντά είναι μια χαρά ταλιμπάν, με καλλιτεχνικές ευαισθησίες, ευχάριστος για παρέα σαν τον ύψιλον. Αλλά το πληκτρολόγιο είναι σαν την πολιτική. Αλλάζει τον άνθρωπο και τον κάνει αγνώριστο. Ιδίως όταν συνδυάζονται αυτά τα δύο.
Ρωτήστε και τη μπρέζνιεβα που είδε τη γλύκα από κοντά.

Το πιο σημαντικό με τον παύλο είναι που δεν ενθουσιάζεται εύκολα με βαρυσήμαντους μούσμουλους και τα σάπια που μας σερβίρουν.
Εδώ υπήρχαν άνθρωποι που ενθουσιάστηκαν με το βαρετό σκιώδη επειδή έβαζε τη γραμμή! Πόσο κουκουέ είναι όλοι τους κατά βάθος...
Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία που θα πούμε σε άλλο κείμενο.

Υστερόγραφο: παρακαλείται όποιος έχει κονέ με την έλενα κατρίτση, ή το ψηφιακό αρχείο της νετ και βρει τη συνέντευξη που της έδωσε ο χρόνης μίσσιος, να δώσει τα φώτα του στον κομάντο που είναι στα πρόθυρα της απελπισίας.
Ο δε κομάντο παρακαλείται να ετοιμάσει ένα κείμενο για το μεγάλο του δάσκαλο και να το θέσουμε σε συζήτηση στην ολομέλεια.