Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010

Αρχίζει το ματς…

…και όλοι μιλάνε.
Εκεί που άπαντες είχαν χάσει τη μιλιά τους -πλην λακεδαιμονίων που θρηνούσαμε για την κόκκινη μηλιά. Κι όλοι τηρούσαν σιγή ιχθύος κι έκαναν συντροφιά στο ψαράκι της γυάλας. Ξαφνικά τους έπιασε λογοδιάρροια κι έχουν άποψη. Με αναλύσεις κι επιχειρήματα, όχι αστεία. Ακριβοί στα πίτουρα… και το άλλο μισό δεν το θυμάμαι.

Αν είχαν το ίδιο κριτήριο στην πολιτική, αν αφιέρωναν τον ίδιο χρόνο να σκεφτούν τα κοινά και τους εαυτούς τους, θα ‘χαμε ήδη προεπαναστατική κατάσταση.
Προς το παρόν αντί για ποσότητα μεταφέρουν ποιότητα και ψυχολογία γηπέδου στο στίβο της ταξικής πάλης. Κι η διαλεκτική βόσκει χαμένη κάπου στο πέταλο.

Ο ταξικός αγώνας συνεχίζεται. Παίζουμε τις καθυστερήσεις. Ή που θα ανατρέψουμε αυτό το σύστημα, ή θα σαπίσουμε μαζί του.
Μα το ντέρμπι είναι στημένο κι από πριν ξεπουλημένο κι εσύ ντύνεσαι με δίχρωμα κασκόλ και με κουκούλες, σαν χούλιγκαν του κινήματος.

Είμαστε η γενιά της ανατροπής, λέει η αλέκα. Που έτυχε να είναι στη γενιά των ανατροπών και της κατάρρευσης. Ανατροπή και πέναλτι! Θέλουμε την εσχάτη των ποινών για αυτή τη σάπια κοινωνία. Να τη στήσουμε στα έντεκα βήματα και να την εκτελέσουμε αλά πάνενκα που κρέμασε τον αντίπαλο.
Να δούμε όμως τι θα σφυρίξει κι η τσούλα η ιστορία.

Το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό είναι ότι στο προηγούμενο μουντιάλ είχαμε μαϊούνη. Θυμάμαι μαζευόμασταν στην κατάληψη των μμε και κρατούσαμε συντροφιά ο ένας στον άλλον να μην κοιμηθούμε μπροστά στην οθόνη. Φέτος η κινηματική συγκυρία πέρασε ανεκμετάλλευτη κι απ’ το πολύ θέαμα μας βλέπω αγκαλιά με το μορφέα κι ό,τι προκύψει.

Στο κίνημα κάνουμε τα όνειρά μας πραγματικότητα. Χωρίς κίνημα και πιο ενδιαφέρουσες διαδικασίες η πραγματικότητα μας είναι γεμάτη χασμουρητά και βαριά βλέφαρα. Και τα όνειρα παραμένουν υπόθεση του ύπνου. Το άλλο πρωί θυμόμαστε ελάχιστα και κάνουμε ακόμα λιγότερα.

Ένα αφιέρωμα στο μουντιάλ πρέπει καταρχήν να σέβεται τη μυθολογία του κινήματος που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Το χέρι του θεού και πώς τον γείωσε τέσσερα χρόνια μετά το ιερατείο της πούτα φιφα. Το αλάνι από τη μασσαλία κι η λιμανίσια κουτουλιά στον ιταλό μακαρονά που έβρισε την αδερφή του. Τα μινγκ του λομπανόφσκι που τα έσφαξε η διαιτησία με το βέλγιο. Τους μεξικάνους στις κερκίδες που εκτός από την hola (κύμα) φώναζαν: θέλουμε φασόλια, όχι γκολ. Τον μαοϊκό μπράιτνερ που δεν ταξίδεψε για πολιτικούς λόγους με τη BDR το 78 στην αργεντινή του κεντρώου βιντέλα. Τη σοβιετία που μηδενίστηκε στα προκριματικά γιατί αρνήθηκε να παίξει στην χιλή του πινοσέτ και του δντ.

Και τη –λιγότερο γνωστή- επίδειξη προλεταριακού διεθνισμού στην ίδια χώρα –προ πινοσέτ- από τους χρουτσωφικούς –προ σχίσματος. Οι σοβιετικοί ήθελαν μία νίκη στο μουντομπάσκετ για να αναδειχθούν παγκόσμιοι πρωταθλητές αλλά αρνήθηκαν να αγωνιστούν απέναντι στη φορμόζα και το καθεστώς του σεκ. Όχι της ανταρσύα, του άλλου.

Κι αν είναι από δεξιά σκοπιά για τον πελέ που άκουσε τον συμπαίκτη του να έρχεται και του έβγαλε πάσα στα τυφλά. Που αν έπαιζε με βουβουζέλες στη νότιο αφρική δεν θα τον άκουγε ποτέ και θα είχαμε όλοι την ησυχία μας τώρα.

Αυτά όμως δευτερευόντως. Πρώτα θα πει για τις μίζες, τους χορηγούς, το στοίχημα, τη ντόπα, τα σικέ παιχνίδια, τα ακριβά εισιτήρια, τα τηλεοπτικά και πάει λέγοντας. Και καλά θα κάνει.
Όπως κάνουμε και στις συναυλίες. Πρώτα λέμε για τους χορηγούς, για τη μουσική που έχει γίνει εμπόρευμα, για τα ακριβά εισιτήρια, τα προκλητικά νυχτοκάματα των τραγουδιστών, τις κόκες που παίρνουν για να αντέξουν σε αυτούς τους ρυθμούς.

Ή όπως κάνουμε κάθε πάσχα. Καταγγέλλουμε το όπιο του λαού, την εκκλησία που κάνει τον ντίλερ, τη φάμπρικα με τις λαμπάδες, τα τζάμπο, την κερδοσκοπία στο πασχαλινό τραπέζι.

Η μπάλα είναι η χαρά μιας άχαρης ζωής. Η καρδιά ενός άκαρδου κόσμου που χάνει από τη βαλβίδα και λασκάρει τις βίδες του κόσμου, αφήνοντας πίσω ξεφούσκωτα ιδανικά κι ελπίδες στα κάγκελα. Μίζερο υποκατάστατο συλλογικότητας και διασκέδασης σε μια ακόμα πιο μίζερη εξατομικευμένη πραγματικότητα.

Όποιος μείνει στη φράση με το όπιο, βλέπει μια ουσία, αλλά την Ουσία την χάνει. Δηλώνει απλώς την απέχθειά του για τα θεία και μπαίνει με όρους τζιχάντ απέναντι στο μουλά μπογιό και τους πιστούς του που θεωρούν το ποδόσφαιρο θρησκεία χωρίς απίστους και χάνουν τη διαλεκτική από την ανάποδη.
Εμείς όμως δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε απ’ τον κόσμο.

Το μουντιάλ είναι πάνω απ’ όλα η γιορτή των φιλάθλων. Σε ένα άλλο επίπεδο είναι πανηγύρι λαών και των φυλών όλου του κόσμου. Και σε ένα τρίτο πανηγύρι χορηγών και πολυεθνικών που ‘κονομάνε χοντρά.
Είναι το τρίτο ακριβώς επειδή υπάρχουν τα άλλα δυο στοιχεία. Κι όπου τα βρίσκουν πέφτουν σαν ύαινες που βρήκαν την κότα με τα χρυσά αυγά.

Βλέπαμε σε μια φάση έναν αγώνα στα εξάρχεια σε γιγαντοοθόνη και στο διάλειμμα έπαιζε μια καινούρια διαφήμιση με τον κριστιάνο κι ένα σαμπουάν που μόλις το δοκιμάζει αρχίζει τις κεφαλιές και τα ανάποδα ψαλίδια.
Κι ήταν πίσω μου κάτι γκοθούδες που τον πήραν στο ψιλό.
Α! Αχ αγόρι μου! Τι είσαι εσύ… Σκίσε τα δίχτυα! κι άλλα τέτοια.
Γελοίο θέαμα, αλλά το πράγμα δεν αλλάζει. Οι θαυμαστές του θα τον γουστάρουν γιατί είναι πολύ καλός παίκτης κι οι υπόλοιποι βρήκαμε ένα παραπάνω λόγο για δούλεμα και καζούρα.

Κολλημένοι με τη μπάλα; Αν θες να πιάσεις τον παλμό τους, πρέπει να τους μιλήσεις για τις γραφές και τους αγίους τους. Να βγάλεις τα παπούτσια σου πριν μπεις στα χωράφια τους και να τους πεις για την χαρά του αθλήματος που αργοπεθαίνει.

Για το ρονάλντο που είχε κρίση επιληψίας πριν τον τελικό του 98 αλλά έπαιξε με το ζόρι γιατί ήταν απαίτηση της ΝΙΚΕ. Και πήγε χαμένο ένα φαινόμενο με σερί τραυματισμούς. Για το ροναλντίνιο που τον έφαγε η τριντέντ, τα πατατάκια κι η καλοπέραση.

Για τους ξεζουμισμένους παίκτες και τις σούπες που μας σερβίρουν καλοκαιριάτικα. Για τις φανέλες που είναι γεμάτες χορηγούς. Για τους ακριβοπληρωμένους μισθοφόρους που δεν τις ιδρώνουν. Για τα πανάκριβα εισιτήρια που σου κόβουν το γήπεδο. Για τη σκοπιμότητα που σκοτώνει το θέαμα. Για τα γκολ που λιγοστεύουν όσο πιο επαγγελματικό γίνεται το άθλημα. Για τους προέδρους που ξεπουλάν τις σημαίες της ομάδας. Για τα σωματεία της γειτονιάς που όταν δεν κλείνουν, φυτοζωούν.

Ακόμα και για τη χαμένη δημοκρατία του αθλήματος. Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που μπορούσαν να το παίξουν ψηλοί, κοντοί, χοντροί και λεπτοί, ή παίκτες σαν τον γκαρίντσα που είχε το ένα πόδι κοντύτερο απ’ το άλλο. Σήμερα σε υψηλό επίπεδο μπορούν να παίξουν μόνο υπεράνθρωποι επαγγελματίες που τρέχουν σαν τα σκυλιά κι είναι ποτισμένοι με ντόπα.

Και σε ένα ανώτερο επίπεδο να του μιλήσουμε για το δεξιό(στροφο) και το αριστερό(στροφο) ποδόσφαιρο. Όπου στο πρώτο οι παίκτες είναι γρανάζια μιας μηχανής ενώ στο δεύτερο έχουν ελευθερία κινήσεων και δημιουργίας. Αλλά και για τη διαλεκτική υπέρβαση με το 3-5-2 του λομπανόφσκι που αναδεικνύει την κοινωνική ατομικότητα και τη σοβιετική πειθαρχία.

Κι αφού τα λύσουμε όλα αυτά να κάνουμε το αυθόρμητο πολιτικό και να πιάσουμε την κρίση αντιπροσώπευσης.
Την εθνική ποτέ δεν την αγαπήσαμε κι αυτό κυρίως έχει να κάνει με τη μπάλα που παίζει, όχι με αντι-εθνικές υστερίες. Με αυτή του μπάσκετ μια χαρά πωρωνόμαστε.
Παίζει βέβαια ένα είδος ανταρτοπόλεμου με βασικό επιθετικό σύστημα τα γιουρούσια, τιμώντας έτσι τις καλύτερες παραδόσεις του κινήματος. Αλλά τα ράσα δεν κάνουν τον παπά ούτε μπορούν να καλύψουν τους γερμανοτσολιάδες του ρεχάγκελ.

Η λδ της κορέας θα ήταν φαβορί αν παίζαμε ναυμαχία (άλφα δύο, βύθισα φρεγάτα) αλλά στον όμιλο που έτυχε (με βραζιλία, πορτογαλία και ακτή ελεφαντοστού) δεν έχει πιθανότητες να περάσει τον όμιλο. Ούτε καν το 20% που είχε όταν ξεκινούσε ο λένιν.
Στην τελική δεν ξέρουμε ούτε έναν παίκτη της για δείγμα. Και μην αρχίστε στην τύχη τα κιμ τάδε και τα λι κάτι.

Καμία αυταπάτη για τους λούληδες της βραζιλίας, τη ντροπή της λατινικής αμερικής και του αδύναμου κρίκου, με το δήθεν λαϊκό ηγέτη και το αφόρητο φολκλόρ.
Έρχονται –λέει- κι οι εγγλέζοι, μα ο λαός τους χέζει… Θυμόσοφος από παλιά.

Η κε του μπλοκ στηρίζει αρχεντίνα γιατί είναι αυτοκαταστροφική, έχει ταλέντο, φράξιες και υποομάδες (με το βερόν σε ρόλο πλεχάνοφ που κάποτε ήταν πρώτος και καλύτερος, αλλά τα στερνά δεν τίμησαν τα πρώτα). Και γιατί σε τελική ανάλυση δε θα το πάρει.
Είναι η στρατιά της νίκης με έτοιμο κομαντάντε και πρωτοπαλίκαρο. Αλλά ο καπετάνιος της είναι ελαφρός μισότρελος. Μπορεί να ρίξει το καράβι στην ξέρα και να καταλήξουμε ναυάγιο της ταξικής πάλης από τη φάση των 16.

Ρόλο συμμάχου σε αυτό το μέτωπο μπορούν να έχουν η ισπανία κι η ολλανδία. Γιατί παίζουν καλή μπάλα –μέχρι αποδείξεως του εναντίου- είναι παραδοσιακές σχολές που αντέχουν στον χρόνο και την παγκοσμιοποίηση κι η ένωσή τους μας έδωσε τη μπάρτσα.

Πουλέν της κε είναι βάση ονόματος και συγκυρίας ο ιάπωνας φορ οκαζάκι.

Υγ: χρόνια πολλά στον ερνέστο και στους απανταχού τιρινινήδες.

15 σχόλια:

Μαοϊκος τριπλαδόρος είπε...

Paul Breitner
http://www.lutz-krause.de/meinehunde/b5342009aa80cf2c070.jpg
Κνίτες είχατε τέτοιον παιχταρά; Δεν νομίζω... χα!

Αφιερωμένο δρέπανε! Ο δημοκράτης Λάουντρουπ διαλύει την σοβιετοφασιστική αρμάδα του Γκορμπατσώφ.
Πάντως από αυτή την ομάδα του 86 πρέπει να βγουν πολιτικά συμπεράσματα... Η καλύτερη ομάδα των σοβιετικών, το καλύτερο ματς που έδωσαν και όμως έχασαν...
Για την ιστορία η βασική ενδεκάδα ήταν Ουκρανοί δηλαδή όλη η Δυναμό Κιέβου μαζι και με τον επίσης Ουκρανό Βαλέρι Λομπανόφσκι.
Επίσης μια μικρή υπενθύμιση για τον Περισσό και την σχέση του με το "ερασιτεχνικό" ποδόσφαιρό... Πάντως μεγάλος επιχειρηματικός εκπρόσωπος ο Φλωράκης. Αν και φαντάζομαι ότι τον είχαν οι σοβιετικοί κάτι σαν τον Βγενόπουλο.Dealer της κόκκινης αρκούδας δηλαδή...
http://www.sentragoal.gr/article.asp?catid=10770&subid=2&pubid=8292755

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=304596&ct=5&dt=13/12/2009

JohnyQ είπε...

ο λαός αγρυπνά!

"ο αντικομμουνισμός θα ενταθεί" έχουμε προειδοποιήσει...ορίστε και δυστυχώς και οι αποδείξεις.

ο λαός αγρυπνά!

Κινέζος στράικερ είπε...

συμφωνώ! Ο αντικομμουνισμός και η διαστρέβλωση του μαρξισμού λενινισμού, έχει ξεκινήσει καιρό...

Με την ευκαιρία της διεξαγωγής του 16ου Συνεδρίου του ΚΚ Κίνας η ΚΕ του ΚΚΕ απέστειλε στο ΚΚ Κίνας το παρακάτω χαιρετιστήριο:

«Προς την ΚΕ του ΚΚ Κίνας

Αγαπητοί σύντροφοι,

Η Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας με την ευκαιρία του 16ου Συνεδρίου του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας σάς στέλνει θερμό αγωνιστικό χαιρετισμό.

Αγαπητοί σύντροφοι,

Παρακολουθούμε με προσοχή τις προσπάθειες του Κόμματός σας και τον αγώνα του κινεζικού λαού στις σημερινές δύσκολες και εξαιρετικά περίπλοκες εσωτερικές και διεθνείς συνθήκες.

Καθώς η καπιταλιστική βαρβαρότητα εντείνει διαρκώς την κοινωνική ανισότητα στον πλανήτη και η ιμπεριαλιστική νέα τάξη πραγμάτων προκαλεί και απειλεί τους λαούς με πρόσχημα τον λεγόμενο αντιτρομοκρατικό αγώνα, η πορεία της ΛΔ Κίνας προς την πρόοδο και την ευημερία του λαού της εμπνέει εκατομμύρια εργαζόμενους σ' ολόκληρη τη Γη, που αγωνίζονται ενάντια στην εκμετάλλευση, ενάντια στον ιμπεριαλισμό, για την υπόθεση της νίκης του σοσιαλισμού στον κόσμο.

Προσβλέπουμε οι αποφάσεις του Συνεδρίου σας να συμβάλουν στην παραπέρα ανάπτυξη της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας για το συμφέρον του λαού της και την πορεία προς το σοσιαλισμό. Οι Ελληνες κομμουνιστές νιώθουμε αλληλέγγυοι μαζί σας στην πάλη σας για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην πατρίδα σας και την αντιμετώπιση των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών που στρέφονται ενάντια και στον κινεζικό και στον ελληνικό λαό.

Με θερμούς αγωνιστικούς χαιρετισμούς

Αθήνα, 6-11-2002

Η ΚΕ του ΚΚΕ»

ΒΙΡΓΙΝΙΑ ΡΙΧΤΕΡ είπε...

καλα απολιθωμα τα τρολ πολλαπλασιαζονται εκθετικα σαν τα βακτηρια!
Τωρα στα σοβαρα. Στηριζουμε αγγλια των τρειντ γιουνιονς και του παραπεταμενου νιουκαστλ των καρβουνιαρηδων.
Του οουεν του φουνταριστου του αδικοχαμενου απο την οθονη μας.
του γκριν που του την πεσαν ολοι. Του εγκεφαλικου ποδοσφαιρου σε αντιθεση με το ποζεραδικο της αρχεντινα.
του ρουνι ρουνι το κακο γουρουνι που ειναι η εκδικηση του ασχημοπαπου στις γειτονιες του λιβερπουλ.
Του κινγκ που το ματιασιανε το μελαχρινο αγορι και παει τον χασαμε και αυτον.
Και τελοσπαντων αγγλια γιατι ετσι μας αρεσει.
Παρελκομενο: Στα προηγουμενα 2 μουντιαλ ημουν φοιτητρια και τους αγωνες τους βλεπαμε στο κυλικειο μεταξυ καφεδων και βιβλιων. Νιατα...

sniper είπε...

Επιτελους νεο κειμενο! Το φλασακι μου δεν χρειαστηκε να υποθεσω....

Νομιζω οτι ο Τσομσκι ειχε πει καποτε πως αν οι Αμερικανοι ασχολουνταν με την πολιτικη οπως με τα αθλητικα, θα ηταν ο πιο πολιτικοποιημενος λαος στον κοσμο. Αυτο βεβαια ισχυει για καθε λαο εδω που τα λεμε. Αλλοι παλι δεν εχουν ουτε καν ποδοσφαιρο να ασχολουνται...

Κατα τα αλλα, στο Μουντιαλ δεν ειμαστε κολλημενοι. Αγαπαμε πολλες ομαδες, αλλα μισουμε μια: την Ιταλια.

Αγαπαμε και μισουμε ταυτοχρονα με εναν σαδομαζοχιστικο τροπο την ποδοσφαιρομανα Αγγλια. Αγαπαμε Αργεντινη για ολους τους προφανεις λογους. Αγαπαμε Ολλανδια γιατι ειναι η πιο αδικημενη ομαδα στην ιστορια του Μουντιαλ και γιατι δεν περιμενεις απο βορειοευρωπαιους να εχουν τοση φαντασια (οση μπορει να εχει το σημερινο ποδοσφαιρο). Και αγαπαμε και Γερμανια για λογους που δεν μπορω να προσδιορισω. Βασικα αγαπαμε τη Σκωτια και την Ιρλανδια πανω απ' ολα, αλλα δεν μας δινουν την ευκαιρια να τους το δειξουμε. Μακαρι να το παρει η βαμο βαμο Αργεντινα να τους τρελανει ολους ο Ντιεγκο.

Πουλεν δικο μου ειναι ο φαν Περσι. Αλλα το μεγαλυτερο πουλεν (και στο χω ξαναπει) ηταν ο ξανθος ελληνοαμερικανος Alexi Lalas των ΗΠΑ στο μουντιαλ του '94, με τα μακρια μαλλια και το τραγισιο αλα Pantera μουσι.

ΥΓ: Παει το χιονι, παει το χιονι, λιωνει στα βουνα/μικρο μου τρολι, μικρο μου τρολι, ανοιξη δεν θα δεις ξαναααααα......

Ανώνυμος είπε...

Όταν, στις παλιές καλές εποχές, ο Ι.Β. είχε πάει να δεί πρώτη φορά αγώνα ποδοσφαίρου είχε ρωτήσει κάτι παρατρεχάμενους να του εξηγήσουν τί είναι τελοσπάντων αυτό το άθλημα. Του είπαν ότι είναι ένα άθλημα που "20.000 άνθρωποι βλέπουν 22 άλλους να παίζουνε με μια μπάλα" -Τότε ο Ι.Β. ενοχλημένος είπε " Α! Εμείς θέλουμε να παίζουνε 20.000 και να παρακολουθούνε 22!!"

Άν η στρατηγική είναι ελεύθερο, δημιουργικό, φαντεζί ποδόσφαιρο για όλους - η τακτική πρέπει να είναι ολοκληρωτική άρνηση του υπάρχοντος ποδοσφαίρου. Εντάξει το μουντιάλ κάθε τέσσερα χρόνια είναι...ας ασχοληθούμε και λίγο.Έχουν συμβεί πράματα και θάματα άλλωστε, όπως η κουτουλιά του αλγερινού ή το έργο τέχνης του -μισητού κατά τα άλλα- μαύρου διαμαντιού...http://www.youtube.com/watch?v=ryIGWJx_CmA&feature=related
Mπορεί να μη μπήκε αλλά έχει την ίδια αξία μ'ένα έργο του Πικάσσο ή ένα ποίημα του Μαλλαρμέ.

Όμως όσον αφορά τα εθνικά πρωταθλήματα η γραμμή πρέπει νάναι ολοκληρωτικά αρνητική και καταδικαστική. Δεν είναι δυνατόν κάποιος να είναι κομμουνιστής, αναρχικός ή οτιδήποτε άλλο και να αγοράζει κάθε μέρα sport day. Ειδικά στην ελλάδα, το ποδόσφαιρο προσέφερε κατά καιρούς ΠΟΛΥΤΙΜΕΣ υπηρεσίες στην άρχουσα τάξη. Ας θυμηθούμε τον βάζελο στο Γουέμπλευ, την ώρα που απέναντι απ'τη λεωφόρο η φυλακή ήταν γεμάτη πολιτικούς κρατούμενους.
ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ. Όλη τη σαιζόν τα πρεζάκια της μπάλας ασχολούνται με την ομάδα τους την ώρα που τους κλέβουν και τα τελευταία υπολείματα της εργατικής τους δύναμης. Μιλάμε για ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ και δε χωράνε "αδυναμίες" ή "μεράκια". Οι αριστεροί δε τραγουδάνε για να ξεχωρίσουνε απ'τον κόσμο, αλλά στο συγκεκριμμένο θέμα πρέπει να κάνουν δουλειά για να "ξεχωρίσουνε" τον κόσμο απ'τα ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ. Απ' το όπιο των εργαζομένων, των άθλιων, τον κολασμένων και των ανέργων που λέγεται ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, ΠΑΟ, ΑΕΚ, ΑΡΗΣ κτλ.
Οτιδήποτε άλλο είναι συμβιβασμός.


-Κατά τ' άλλα θέλουμε να πάρει το κύπελλο ο τρελός με τον Τσε στο μπράτσο.
Είναι σαφές πως κάτι τέτοιο θα είναι ένας πολύ θετικός οιωνός για την ταξική πάλη σ'ολόκληρο το πλανήτη -και μάλιστα εν μέσω κρίσης και εν όψει του θερμού φθινοπώρου που έρχεται.


κομμάντο Σλιαπνικωφικής εντροπίας

αλεκος είπε...

ο μεγάλος ηγέτης Καντάφι είχε πει για τον επαγγελματικο αθλητισμό ότι είναι σαν να αθλησε δια αντιπροσώπων.
Δεν μπορουμε να δουμε με την ησυχία μας το μουντιάλ την ωρα που η χωρα που το διοργανώνει είναι τίγκα στη διαφθορα όταν το 2% του πληθυσμού (ασπροι και μαυροι) δε ξέρουν τι έχουν και τοι 98% (μαύροι) δεν έχουν τίποτα. Δεν μπορούμε να το ευχαριστηθούμε όταν δεν πληρώνουν τους ανθρώπους που τους πήραν από τα χωριά τους για να δουλέψουν και τους διαλύει η αστυνομία όταν διαμαρτύρονται
Παρόλα αυτά αγαπώ την Ιταλία γιατί εκεί έζησα 5 ωραία χρόνια και πανηγύρισα live το 1982
Φυσικα Αργεντινή
και Μεξικό
και φυσικά γελάμε πάντα τρανταχτά σε κάθε γκολ που τρώει η πολύπαθη Ελλάς γιατί δεν παίζει μπάλα και γιατί δεν έχει καμιά σχέση με το μπάσκετ που ευχαριστιέσαι να βλέπεις τους παιχταράδες που γεννιούνται μέσα στα τσιμεντένια γηπεδάκια των αστικών μας κέντρων
όσο για τους βορειοευρωπαίους δεν την χρειάζονται την συμπαράστασή μας και φυσικά δεν υποστηρίζουμε την Βόρεια Κορέα γιατί δεν είναι κομμουνιστές (εκτός κι αν παίζαμε ναυμάχία)

A8lios είπε...

Εμένα σταθερή αγάπη είναι το Μεξικό, τελευταία αγαπώ και Γκάνα, αν και έστησε τους αγώνες της στο προηγούμενο μουντιάλ.

Σαν κάθε μεταναστόπουλο που μεγάλωσε στη Γερμανία, αλλά και σαν κάποιος που εκεί έμαθε μπάλα στα παιδικά της πρωταθλήματα, μισώ το ποδόσφαιρό της θανάσιμα.

Επίσης, δε λησμονούμε κάθε βράδυ να παρακολουθούμε Πανουτσοκαρπετόπουλους στο sport.gr, στην πρώτη αν δε κάνω λάθος λάιβ εκπομπή, με διαφημίσεις μάλιστα, που μεταδίδεται μόνο διαδικτυακά.

Blancο ζω να σε δω να κάνεις χοροπηδηχτή ντρίμπλα στο τελικό!

Vamos!

Y.G. Σοβαρή ανάλυση τώρα: Είναι το τουρνουά-σταθμός για τον Μέσι. Εγώ από όσα έχω δει από τον παίχτη αυτόν μέχρι τώρα, νομίζω πως ήταν στη barca απλά το κερασάκι στη τούρτα. Αν δεν υπήρχαν Xavi, Iniesta, δε θα υπήρχε και Μέσι.
Είναι το τουρνουά που θα δείξει αν μπορεί να είναι ηγέτης ο τύπος...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ο λάουντρουπ; Πήε μεταγραφή στο βέλγιο; Μήπως τα μπερδεύεις λίγο;

Φοβερή πηγή το βήμα. Τόσο καλά. Κι εις ανώτερα.

Κι εγώ θα μπορούσα να τσιτάρω από τολούδη τι λέει ο κρατούμενος νίκος ζαχαριάδης για τους κινέζους. ή ακόμα καλύτερα κείμενα και ντοκουμέντα από 10ο και 11ο συνέδριο του κκκ. Αλλά δε βλέπω τι ακριβώς θα εξυπηρετούσε.

Κομάντο τον παοκ δεν τον έβαλες τυχαία ε; Ή...;
Στις μυθικές στιγμές βάλε και την κραυγή του ταρντέλι της ιταλίας το 82. Και τον πρόεδρο στις κερκίδες που πανηγύριζε και προσωπικά μου θύμιζε το γεροντάκι από το μπένι χιλ. Θα τα θυμάται κι ο αλέκος.

Για τον μέσι δεν είναι ακριβώς έτσι. Γενικά δε θα υπήρχαν ούτε τσάβι κι ινιέστα αν δεν υπήρχε η μπάρτσα ως σύνολο. Αναδεικνύονται όλοι τους μέσα από την ομάδα. Αυτό θα πει διαλεκτική.
Πανουτσοκαρπετόπουλοι σε επανάληψη παίζουν; Πλάκα-πλάκα είναι η πιο καλή ανάμνηση από την φαρσοκωμωδία της άπω ανατολής. Tora tora tora

υγ: σε οπαδούς της αγγλίας αρνούμαι να μιλήσω. τουλάχιστον όχι διαδικτυακά, όχι σε αυτό το ποστ και σε κάθε περίπτωση όχι πριν την επιστροφή των φώκλαντ.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Εκπληκτικές στιγμές στο αποψινό ματς. Ο μαϊκόν σκόραρε κι αμέσως έκλαψε αυτοκριτικά καταλαβαίνοντας ότι το τέρμα που σημείωσε ζημίωνε αντικειμενικά τις λαϊκές δυνάμεις.
Οι βραζιλιάνοι έπαιζαν με ατομικές ενέργειες κι οι σύντροφοι κορεάτες αντιπαρέταξαν ατομική (πυρηνική) ενέργεια. Πέτυχαν γκολ στο 89 μες στη σημειολογία κι έκαναν τους πεντακαμπεόνες να τρέμουν, αλλά το κοράκι (μαύρο με νύχια γαμψά) κράτησε μόνο δύο λεπτά καθυστέρηση.
Έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη. Βενσερέμος.

Ανώνυμος είπε...

Γλώττα λανθάνουσα....

Η αλήθεια είναι ότι τώρα τελευταία έχω σχηματίσει την άποψη πως ο ΠΑΟΚ είναι η πλέον προλεταριακή ομάδα στην Ελλάδα.
Παλιά, όντας ακόμα ναρκωμανής, πίστευα πως είναι ο Θρύλος. Λόγω Ανδριανόπουλων εαμιτών, κοκκινιάς, παππού αρχίατρου Πέτρου,γιου Σωκράτη μεγαλωμένου στις λαϊκές δημοκρατίες κτλ κτλ

ΟΥΤΕ ΣΚΛΗΡΑ ΟΥΤΕ ΜΑΛΑΚΑ
ΠΡΩΤΑ ΣΤΙΣ ΠΑΕ ΜΕΤΑ ΣΤΟΝ ΟΚΑΝΑ


κομμάντο Σλιαπνικωφικής εντροπίας

A8lios είπε...

Δεν είναι έτσι.
Ο Τσάβι ήταν ο ηγέτης της εθνικής ισπανίας που κατάφερε να πάρει το ευρωπαϊκό για πρώτη φορά (και καλύτερος παίχτης της διοργάνωσης).

Ο Μέσι μέχρι τώρα στην εθνική δεν έχει δείξει τπτ ιδιαίτερο.

Πανουτσοκαρπετόπουλους έχει όλη μέρα:
http://www.sport.gr/default.asp?pid=278

δρεπάνι του Γεναν είπε...

Δρεπανάκο, για τον Λάουντρουπ έγραψα για το 4-2 στον όμιλο το 85 .Παραλειψή μου το βίντεο...Σε πέρδεψα και έχεις δίκιο...Για την ιστορία, ο Λομπανόφσκι ανέλαβε στο μουντιάλ...
Για το άρθρο, οι πηγές έχουν αντληθεί από το βιβλίο του Γιώργου Τζια επί σειρά ετών μέλος του Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ και επί χρόνια επικεφαλής της Επιτροπής Αθλητισμού του κόμματος, με τίτλο «προσκύνημα στους ξεχασμένους ζάνες».
Δώρο βιντεάκι με τον μαύρο πάνθηρα, τον καλύτερο τερματοφύλακα στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου... Λεβ Γιασίν...http://www.youtube.com/watch?v=QaM_CaRTLRc

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Κι η ισπανία μοιάζει πολύ με τη μπάρτσα. Θα ήθελαν να βγάλουν μβπ τον τόρες, αλλά ο βίγια είχε βάλει πιο πολλά γκολ, κανένα όμως στα κρίσιμα νοκ άουτ. Οπότε πήγαν σε μέσο.

Αν θες τη γνώμη μου κι αν βλέπεις μπάρτσα, ο ινιέστα είναι πολύ πιο χρήσιμος, πραγματικό βαρόμετρο. Δε θεωρώ τυχαίο αυτό που έγινε με την ίντερ ενώ απουσίαζε αυτός που μας ξελάσπωσε πέρσι με την τσέλση.
Αλλά ακόμη και χωρίς αυτόν υπάρχει μπάρτσα. Το περσινό πρωτάθλημα το είχε καθαρίσει όταν πήρε τέσσερα ντέρμπι στη σειρά: βαλένθια 4-0, σεβίγια 0-3, ρεάλ 2-0, βιγιαρεάλ 1-2, όλα χωρίς τον ινιέστα.

Ο μέσι έχει πάρει τα πάντα με τις μικρές εθνικές, χρυσό στο πεκίνο με αυτό που κατεβαίνει στους ολυμπιακούς -U23 και τρεις ενήλικες- και στο προηγούμενο μουντιάλ η αργεντινή αποκλείστηκε στο μοναδικό αγώνα που δεν έπαιξε γιατί ο πέκερμαν νόμιζε ότι είναι ιταλία και μπορεί να κρατήσει το 1-0 με αμυντικές αλλαγές απέναντι στη γερμανία. Ίδωμεν.

Τη δανία απ όσο ξέρω τη νικήσαμε στο άλλο ματς. Γενικά συμβαίνουν αυτά. Όλος ο εικοστός αιώνας ήταν ένα ωραίο ματς που δώσαμε με μια πολύ καλή ομάδα κι ενώ γύρω στο 70 ήμασταν καθαρό φαβορί χάσαμε με αυτογκόλ, προδοσία κι ανατροπή στο 91.

Εσύ είχες από παλιά το βιβλίο ή το έμαθες από το βήμα; Το είχα πάρει εκείνο το φύλλο κι εκτός του ότι πέρασα ένα διασκεδαστικό τέταρτο διαβάζοντάς το δε μπορώ να πω ότι κλονίστηκα ιδιαίτερα.

σέντερ μπακ με σκέψη Μάο Τσε είπε...

Όντως, κέρδισαν οι Σοβιετικοί 1-0, στο άλλο παιχνίδι την δημοκρατική Δανία.
Το βιβλίο αυτό πέρσι εκδόθηκε από την αυγούλα...Έγώ από το σαιτ του goal το διάβασα,το ξεφύλησα μετά σε ένα βιβλιοπωλείο, αλλά σε καμμία περίπτωση δεν είναι στις προταιρεότητες για αγορά. Εδώ κυκλοφόρησε η Ιστορία της σύγχρονης Κινεζικής Επανάστασης ανατύπωση από τις εκδόσεις του Υπουργείου Ανώτερης Εκπαίδευσης της Λ.Δ. Κίνας του 58, με κνίτες θα ασχολούμαι; (μην παρεξηγήσε κάνουμε και καμμια πλάκα γιατι έχει πέσει ζέστη μαοϊκού τριτοκοσμικού τύπου.)
Πρέπει να μνημονεύσουμε και το πισώπλατο τάκλιν του αποστάτη Τίτο στους Ολυμπιακούς του 52 με το 1-3 που βύθισε το σοσιαλιστικό κόσμο στην στεναχώρια για την ήττα από τους τιτοϊκούς. Δυστυχώς από τότε η ΕΣΣΔ ξαναεμφανήστηκε στους Ολυμπιακούς του 56 και δεν την αναγνωρίζω πλέον ως ομάδα στην υπηρεσία του παγκόσμιου προλαιταριάτου. Αν σε ενδιαφέρει το θέμα ποδόσφαιρό-λογοτεχνία πάρε το Διαβάζω του τρέχοντος μήνα, έχει πολύ καλό αφιέρωμα.
Mετά το πρώτο 10λεπτό του β ημιχρόνου και την αλλαγή τεχνικής ηγεσίας στον πάγκο, η ομάδα κατάρρευσε. Οι οπαδοί έφυγαν από το γήπεδο, κάποιοι λίγοι χουλιγκάνοι συνελήφθησαν, οι παίχτες έπαιζαν μόνο για καλύτερο συμβόλαιο φλομωμένοι στο αναβολικό της ειρηνικής συνύπαρξης και με το 70 έχασαν την μπάλα, κλοτσόντας και απειλόντας τους αντίπαλους...
Πάντως είσαι μεγάλος οπαδός του Λεωνίδα. Όχι αυτού με τις ψησταριές, του άλλου του βλοσυρού καγκεπίτη.
Δεν πάβει όμως, να σε σέβομαι για την υψηλού επιπέδου γνώσεις σου και για το σαράκι που σε κατατρώει για την μέγαλη υπόθεση που ονομάζεται Κομμουνιστικο κινήμα.
Σου χαρίζω,ένα εξαιρέτικο τραγούδι, από την χορωδία της ΠΠΣΠ για τον Ν. Μπελογιάννη γνήσιο παιδί του Ελληνικού λαού και του πραγματικού ΚΚΕ(και το σφυροδρέπανο με αστέρι παρακαλώ!):
http://www.youtube.com/watch?v=eGZls_TX-8c