Τι έγινε ρε παιδιά το 89;

Το κόλλημα του ναρ με το 89 είναι πιο μεγάλο κι από αυτό της αυριανής. Ο τζανετάκης για αυτούς, ήταν λόγος διάσπασης κι ως ένα σημείο και ύπαρξης, όπως για τους τροτσκιστές είναι ο στάλιν και για τα μ-λ ο χρουτσόφ.
Δεν θέλω να τους μειώσω, αυτούς ή το λόγο που έφυγαν. Ούτε πουλάω τρέλα για να αποφύγω την ουσία του θέματος. Αλλά σε μια καταμέτρηση ψήφων για τις εκλογές των εστιακών βεβαιώθηκα για το προχωρημένο της κατάστασής τους.

Τα πνεύματα δεν είχαν πολυανάψει, μέχρι που βγήκε το ψηφοδέλτιο νο 89. Οπότε αρχίσαμε:
"Και το 89; Τι έγινε το 89; Να μας πουν τι έγινε το 89..."
Έπεσε το τείχος του βερολίνου ρε φίλε.
Το βρήκα; Τι κερδίζω;

Το υπόλοιπο της βραδιάς κύλησε ευχάριστα με συνθήματα για τον άρη [βελουχιώτη], τον στάλιν και τους οικοδόμους που έρχονται.
Οι πασόκοι στην εφορευτική κοιτούσαν απορημένοι χωρίς να πιάνουν το πολιτικό διακύβευμα. Στις εστίες το απολιτίκ και το ζαμάν φου αυξάνει εκθετικά...

Το 89 άφησε στους ναρίτες παιδικά τραύματα κι έκτοτε βλέπουν παντού φαντάσματα (να πλανώνται πάνω τους).
Έτσι στο φύλλο 894 του πριν διαβάζουμε στη στήλη "σχόλια στο ημίφως":
"Εντύπωση προκάλεσε το γεγονός ότι το φετινό φεστιβάλ της κνε (...) ανακοινώθηκε ως φεστιβάλ κκε-κνε και όχι ως φεστιβάλ κνε-οδηγητή, όπως ήταν γνωστό επί δεκαετίες".
Η επίσημη δικαιολογία για τα 90 χρονα του κκε, κρίνεται ως ελάχιστα πειστική από τους συντάκτες γιατί έτσι κι αλλιώς θα είχαν την τιμητική τους στο φεστιβάλ.
Το σχόλιο κλείνει με το εξής καταπληκτικό: "Το ερώτημα είναι αν πρόκειται για ένα ακόμη βήμα στον περιορισμό της αυτοτέλειας της κνε, η οποία έτσι κι αλλιώς βρίσκεται υπό στενή επιτήρηση μετά την ανταρσία του 89".

Είμαι πρόθυμος να γράψω τιμωρία ένα εκατομμύριο φορές τη φράση "δεν θα ξανακάνουμε κυβέρνηση συνεργασίας με αστικά κόμματα" παρά να διαβάζω τόσο έγκυρες αναλύσεις.
Λες κι αυτά τα πράγματα (και να υπήρχαν) φαίνονται απ' το όνομα του φεστιβάλ.
Δουλειά δεν είχε ο διάολος δηλ... Που ακόμα και με αυτόν θα συμμαχήσουμε για την κάθαρση και το καλό του τόπου, όπως έλεγε εκείνο τον καιρό (το 89) ο χαρίλαος.
Εν παρόδω, ο τόπος, απ' ό,τι έχω καταλάβει, είναι ο αριστερός τρόπος για να πεις πατρίδα, έθνος, χώρα (κι άλλες αστικές φυλλάδες) για να μη σε πούνε σωβινιστή.

Μία εβδομάδα πριν, στη στήλη κίνηση ιδεών της ίδιας εφημερίδας γινόταν παρουσίαση του βιβλίου "στην αγκαλιά της εργατικής τάξης" του στράτου τσαμπή (για τη ζωή του), από τις εκδόσεις σύγχρονη εποχή.
Την παρουσίαση την έκανε ο θανάσης κάππος, ο οποίος είναι γιος του κώστα κάππου και μέλος του ναρ. Επομένως είχε δυο λόγους παραπάνω για να επικεντρώσει στο τελευταίο μέρος του βιβλίου όπου γίνεται κριτική για την πολιτική της δεκαετίας του 80 (δυνάμεις της αλλαγής κτλ), για το 89 με το τζανετάκη και τη σοβιετική ένωση.

Προσπερνάμε τα όσα λέει ο τσαμπής για ανδρέα και εσσδ και περνάμε κατευθείαν στο απόσπασμα -που παρατίθεται και στο πριν- για την περίοδο του σκανδάλου κοσκωτά.
"Όταν ξέσπασε το σκάνδαλο κοσκωτά, ο μητσοτάκης κήρυξε σταυροφορία για την κάθαρση, έλεγε ότι είναι ο αρχάγγελος της κάθαρσης και πίστευε ότι ήταν η ευκαιρία να ανατρέψει τον ανδρέα και να γίνει πρωθυπουργός. Εκεί, κατά τη γνώμη του στράτου (που γράφει σε τρίτο πρόσωπο για τον εαυτό του) το κόμμα έπεσε στο λάθος να ζητάει κι αυτό κάθαρση για να ομαλοποιηθεί η πολιτική ζωή, αφού για μια στιγμή φαινόταν ότι ο ανδρέας μπορούσε να κάνει πολιτικό πραξικόπημα για να κρατηθεί στην εξουσία. Εδώ η τοποθέτηση του κόμματος κατά τον στράτο ήταν δεξιά, οπορτουνιστική. Το Κόμμα θα έπρεπε να καταγγείλει για σκάνδαλα και τα δύο κόμματα που ήταν υπεύθυνα και να οδηγήσει στο βάθεμα της κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος. Πολύ περισσότερο που είχε μια δύναμη στη βουλή και κι από αυτή εξαρτιόταν ο σχηματισμός της κυβέρνησης. Ωστόσο, η θέση που πήρε βοήθησεκαι τα δύο κόμματα να φορτώσουν στο κκε την ευθύνη της παραγραφής, αν δε δεχόταν να βοηθήσει στο σχηματισμό κυβέρνησης".

Εδώ κολλάει αυτό που θρυλείται ότι άφησε γραμμένο σε ένα χαρτάκι ένας σύνεδρος του περιβόητου 20ού στον χρουτσόφ, αφού ο τελευταίος τους διάβασε τη μυστική έκθεση:
Κι εσύ σύντροφε τι έκανες για όλα αυτά;
Εκείνη την περίοδο όμως (το 89, όχι επί στάλιν) γίναν τόσα σημεία και τέρατα στα μουλωχτά που εγώ δεν κατηγορώ κανέναν που δε μπόρεσε να τα σταματήσει.

Για επιδόρπιο έχουμε τα εκπληκτικά συμπεράσματα του θ.κ. από όσα διάβασε.
Θεωρεί ότι το βιβλίο εξέπληξε και τον πιο καλοπροαίρετο αναγνώστη δεδομένου ότι το κκε μέχρι σήμερα δεν έχει κάνει καμία ουσιαστική αυτοκριτική για το 89 και την διαδικασία κατάρρευσης των πρώην σοσιαλιστικών χωρών (sic! αλλά τουλάχιστον τις λέει σοσιαλιστικές και μάλιστα δύο φορές, ενώ πιο κάτω χρησιμοποιεί τον ουδέτερο όρο πτώση αντί του κατάρρευση).
Όπως λέει όμως, το ζήτημα για το συγκεκριμένο βιβλίο δεν είναι μόνο οι θέσεις του συγγραφέα, αλλά η χρονική στιγμή έκδοσής του και η γενικότερη θέση του κκε (σ.σ: αχά!). Το βιβλίο του στρατή τσαμπή μπορεί να μας μιλά για πιθανές επόμενες κινήσεις της ηγεσίας του κόμματος(!).

Και μας αποτελειώνει με τα εξής:
"Σχεδόν ένα χρόνο πριν από το συνέδριο του κκε και είκοσι χρόνια μετά το 1989, λέτε να ακούσουμε και να διαβάσουμε πράγματα που θα δημιουργήσουν αίσθηση; ο χαρίλαος φλωράκης δεν υπάρχει πια στη ζωή και πιθανόν να ήρθε η ώρα να ειπωθούν "παραπονεμένα λόγια". Αφήστε που αν δεν το κάνει το κκε, η αστική τάξη περιμένει στη γωνία. Η άννα παναγιωταρέα έχει στα συρτάρια της το δεύτερο τόμο από όσα της είχε εμπιστευτεί ο χαρίλαος φλωράκης. Δεν θα πρέπει κάποια στιγμή να τα "χρησιμοποιήσει"; Αφήστε που το σύστημα μόλις κρίνει πως ήρθε η κατάλληλη ώρα, θα βγάλει στη φόρα πράγματα για να χτυπήσει το κκε, κάτι το οποίο δεν αποτελεί και κάτι καινούριο. Έχει γίνει κατά κόρον στο παρελθόν.
Συνεπώς ας βιαστεί το κκε να κάνει αυτοκριτική για τα κακώς κείμενα του παρελθόντος και τις λαθεμένες πολιτικές επιλογές της τελευταίας εικοσαετίας, γιατί αλλιώς δεν θα υπάρχει γυρισμός".

Μα αν το κκε βοήθησε την αστική τάξη το 89, τότε γιατί μας περιμένουν στη γωνία;
Τόμπολα...

Κατόπιν αυτής της εμβριθούς ανάλυσης τα μόνα που έχω να προσθέσω από πλευράς μου είναι τα εξής:
-το βιβλίο της φαιδράς παναγιωταρέα για τον χαρίλαο με τον τίτλο "κι σεν' πως σε λεν;" διαβάζεται μονορούφι και προσωπικά περιμένω πώς και πώς το δεύτερο μέρος που θα συμπεριλαμβάνει και "πικρές αλήθειες" για τον συνασπισμό και τη σοβιετική ένωση.
Γιατί όμως η αννούλα του χιονιά δεν το εξέδωσε όσο ο χαρίλαος ήταν εν ζωή; Για να έχει κάλυψη ότι κανείς δεν θα μπορεί να διαψεύσει όσα γράψει σε τελική μορφή;
-αυτό το τροπάρι με το θάνατο του χαρίλαου που αλλάζει τα δεδομένα είχε ακουστεί και για την περίπτωση του πατρός κάππου που κατά δήλωσή του "ποτέ δεν έφυγε από το κκε", αλλά δε μπορούσε να επιστρέψει κιόλας, γιατί -λένε- έθετε προσωπικό βέτο ο χαρίλαος που του το κρατούσε μανιάτικο για τη στάση του με τον τζανετάκη.
Η ατυχία είναι ότι ο κάππος πέθανε πολύ νέος, τρεις μόλις μήνες μετά τον χαρίλαο κι έτσι δεν είχαμε ποτέ την τύχη να τα δούμε όλα αυτά στην πράξη.

Στ' αλήθεια τώρα.
Τον κάππο θα ήθελα πολύ να τον δω να επιστρέφει στο κκε, έστω και στο τέλος της ζωής του. Τα υπόλοιπα είναι ωραία εναλλακτική λύση αντί του παιχνιδιού με τις τάπες των βαρελιών για να περνάμε τον χρόνο μας διασκεδάζοντας.

Υγ: το θέμα περί τζανετάκη και 89 μπαίνει στο συρτάρι με τα προσεχώς και θα αναλυθεί όταν ωριμάσουν οι συνθήκες...
Υγ2: υπάρχουν κι άλλα ενδιαφέροντα δημοσιεύματα από το πριν, αλλά τα κρατάμε κι αυτά στο αρχείο μαζί με το τζανή, για να μπούμε στην τελική ευθεία και σε αυτό που ήταν εξαρχής ο σκοπός μας.
Τις θέσεις του ναρ για τη σοβιετία...

(Συνεχίζεται...)

Save Gizmo

Μετά την κνε (που πήγε περίπου σύσσωμη στην κνε ναρ) τον σεπτέμβρη του 89 ήταν η σειρά του φεστιβάλ να διασπαστεί. Τα μ-λ μπορεί να την είχαν γλιτώσει λόγω παρανομίας, αλλά την κνε ναρ την πήγαμε στα δικαστήρια και κρατήσαμε το κοπιράιτ στο όνομα. Τον κόσμο όμως δε μπορούσαμε να τον διεκδικήσουμε δικαστικά και φυλλορρόησε.

Θρυλείται ότι στο δικό τους φεστιβάλ συνέρρευσε κοντά ένα εκατομμύριο κόσμος. Η υπερβολή συνοδεύει πάντα τους θρύλους, το παρελθόν και τις εκτιμήσεις για τα μεγάλα πλήθη (σε γήπεδα, πορείες και φεστιβάλ). Και το μισό να είναι αλήθεια όμως, το νούμερο είναι αν μη τι άλλο εντυπωσιακό. Ειδικά όταν στο δικό μας, το ορίτζιναλ, είχαν μείνει να φυλάνε θερμοπύλες κάποιοι παππούδες (που ανεξάρτητα από εποχές είναι διαχρονικοί, ηρωικοί και μορφές του κινήματος, υπεράνω κρίσεων).

Αλήθεια όμως, τι απέγιναν όλοι αυτοί οι μυριάδες;

Το ναρ σήμερα έχει αρκετά κομμάτια και κινδυνεύει να γίνει χίλια.

Ο (μικρο)αστικός μύθος λέει ότι στις γραμμές του υπάρχει ακόμη και φράξια με την επωνυμία "μπολσεβίκοι". Η πραγματικότητα λέει ότι στις γραμμές του οι κομμουνιστογενείς (sic) μαρξιστές νιώθουν μάλλον σαν μενσεβίκοι. Δηλαδή μειοψηφία.

Οι του "αναρχο"-κινηματικού ρεύματος έχουν το πάνω χέρι στους συσχετισμούς και στο τελευταίο συνέδριο φώναζαν για τους "μενσεβίκους": αέρα-αέρα να φύγει η χολέρα.

Τα παιδικά τραύματα σημάδεψαν έντονα την πορεία του ναρ.

Ο φόβος για τους καρεκλοκένταυρους και την ιεραρχία έγινε κυκλική εναλλαγή σε όργανα και δσ, αλλά όχι για πολύ (ευτυχώς). Ο φόβος για τυχόν καπέλωμα της νεολαίας από το κόμμα έφερε την υστερία για το ακηδεμόνευτο και τα εαακ. Η καχυποψία απέναντι στον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, με τον τρόπο που (δεν) εφαρμόστηκε, οδήγησε σε χαλαρές (αποδι)οργανωτικές γραμμές. Η επίσημη ονομασία του κόμματος για αυτό είναι οργανωτικός φιλελευθερισμός -και μόνο από τη βαρύγδουπη ονομασία, φαίνεται πόσο βαρύ είναι το παράπτωμα.

Τέλος, οι σιδερένιες μαρξιστικές νομοτέλειες που "κατέρρευσαν" και μας πλάκωσαν, έδωσαν τη θέση τους στον σχετικισμό και σε έναν ιδιότυπο (sic) αγνωστικισμό. Η επαναθεμελίωση πάνω στα ιδεολογικά ερείπια έβγαλε μεγάλο κομμάτι της θεωρίας για τα μπάζα και την εκ(μετα)μοντέρνισε με το δικό της στιλ.

Τα παιδικά τραύματα έφεραν το σπέρμα της παιδικής αρρώστειας. Κι όπως έλεγε ένας θρυλικός αρχι-εαακίτης (μη ναρίτης) από το φυσικό του απθ: η αρεφ (το σχήμα του δηλ) είναι η παιδική αρρώστεια του αριστερισμού.

Τα εαακ εν γένει θα έλεγα εγώ.

Το σύνθημα για τους ναρίτες τους λέει μεταλλαγμένους κνίτες.

Κάθε φορά που το ακούω ο συνειρμός με τα γκρέμλιν είναι αναπόφευκτος. Οι κνίτες που ξεστράτισαν από το μαντρί βρέθηκαν ξαφνικά εκτεθειμένοι στο νερό του ποταμιού που δε γυρίζει πίσω πια και το φως του ακηδεμόνευτου και της αμεσοδημοκρατίας. Την πάτησαν σαν γκίζμο και μεταλλάχτηκαν σε εαακ. Αυτοί δεν πάθαν τίποτα, αλλά γύρω τους τα τερατάκια γκρέμλιν πολλαπλασιάζονταν και σκορπούσαν χαμό και πανικό στο διάβα τους γκρεμίζοντας τα πάντα αντί να επαναθεμελιώνουν.

Κι άντε να τους μαζέψεις μετά...

Τώρα οι συμπαθείς γκίζμο είναι είδος υπό εξαφάνιση στο κόμμα των γκρέμλιν, ανήμποροι να γυρίσουν πίσω το ποτάμι. Κάποιοι από αυτούς δεν άντεξαν κι έφυγαν (ήρθαν στη μεγάλη οικογένεια των ανένταχτων κομμουνιστών).

Το κόμμα είναι πια ό,τι πιο κοντά σε αυτό που τους εκφράζει. Αλλά τα βιώματα φορτίζουν το κλίμα και η παραβολή του ασώτου μπορεί να μην έχει χάπι εντ αυτή τη φορά. Άσε που είναι ζήτημα ποιος ακριβώς είναι ο άσωτος της υπόθεσης.

Η περιπέτεια του ναρ θυμίζει το τραγούδι: "να σε σκεφτώ και να σε νοσταλγήσω και αν υπάρχει λόγος(3) να γυρίσω"... Υπάρχει όμως;

Έλα ντε! Μεγάλη κουβέντα. Και τελειώνει και το ποστ...

Σε κάθε περίπτωση υπάρχουν δύο σίγουρα δεδομένα.

1ον: όσοι έφυγαν το 89 κι έφτιαξαν το ναρ έφυγαν εξαιτίας (ή τέλος πάντων με κύρια αφορμή) της κυβέρνησης τζανετάκη.

2ον: επισήμως αυτοκριτική, ή έστω παραδοχή κάποιου λάθους για αυτό το θέμα, το κόμμα δεν έκανε ποτέ (ούτε και στο 14ο της ανασυγκρότησης όπου έκανε λόγο για σωστή επιλογή).

Ψήγματα τέτοιας υπάρχουν στο τελευταίο βιβλίο για τον στράτο τσαμπή που επιμελήθηκε ο ίδιος λίγο πριν τον θάνατό του.

Αλλά αυτά θα μας απασχολήσουν σε επόμενο σημείωμα...

.

Υγ: σήμερα περισσότερο από ποτέ είναι ανάγκη να συσταθεί μια επιτροπή σωτηρίας για τους λιγοστούς γκίζμο που έχουν απομείνει στο ναρ. Θα μπορούσε να είναι κι ανοιχτή, αλλά θα υπήρχε ο κίνδυνος να την καπελώσουν τα γκρέμλιν κι οι αποφάσεις να παίρνονται αναγκαστικά ομόφωνα ή καθόλου, οπότε δε θα έβγαινε τίποτα.

.

(Συνεχίζεται...)