Save Gizmo

Μετά την κνε (που πήγε περίπου σύσσωμη στην κνε ναρ) τον σεπτέμβρη του 89 ήταν η σειρά του φεστιβάλ να διασπαστεί. Τα μ-λ μπορεί να την είχαν γλιτώσει λόγω παρανομίας, αλλά την κνε ναρ την πήγαμε στα δικαστήρια και κρατήσαμε το κοπιράιτ στο όνομα. Τον κόσμο όμως δε μπορούσαμε να τον διεκδικήσουμε δικαστικά και φυλλορρόησε.

Θρυλείται ότι στο δικό τους φεστιβάλ συνέρρευσε κοντά ένα εκατομμύριο κόσμος. Η υπερβολή συνοδεύει πάντα τους θρύλους, το παρελθόν και τις εκτιμήσεις για τα μεγάλα πλήθη (σε γήπεδα, πορείες και φεστιβάλ). Και το μισό να είναι αλήθεια όμως, το νούμερο είναι αν μη τι άλλο εντυπωσιακό. Ειδικά όταν στο δικό μας, το ορίτζιναλ, είχαν μείνει να φυλάνε θερμοπύλες κάποιοι παππούδες (που ανεξάρτητα από εποχές είναι διαχρονικοί, ηρωικοί και μορφές του κινήματος, υπεράνω κρίσεων).

Αλήθεια όμως, τι απέγιναν όλοι αυτοί οι μυριάδες;

Το ναρ σήμερα έχει αρκετά κομμάτια και κινδυνεύει να γίνει χίλια.

Ο (μικρο)αστικός μύθος λέει ότι στις γραμμές του υπάρχει ακόμη και φράξια με την επωνυμία "μπολσεβίκοι". Η πραγματικότητα λέει ότι στις γραμμές του οι κομμουνιστογενείς (sic) μαρξιστές νιώθουν μάλλον σαν μενσεβίκοι. Δηλαδή μειοψηφία.

Οι του "αναρχο"-κινηματικού ρεύματος έχουν το πάνω χέρι στους συσχετισμούς και στο τελευταίο συνέδριο φώναζαν για τους "μενσεβίκους": αέρα-αέρα να φύγει η χολέρα.

Τα παιδικά τραύματα σημάδεψαν έντονα την πορεία του ναρ.

Ο φόβος για τους καρεκλοκένταυρους και την ιεραρχία έγινε κυκλική εναλλαγή σε όργανα και δσ, αλλά όχι για πολύ (ευτυχώς). Ο φόβος για τυχόν καπέλωμα της νεολαίας από το κόμμα έφερε την υστερία για το ακηδεμόνευτο και τα εαακ. Η καχυποψία απέναντι στον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, με τον τρόπο που (δεν) εφαρμόστηκε, οδήγησε σε χαλαρές (αποδι)οργανωτικές γραμμές. Η επίσημη ονομασία του κόμματος για αυτό είναι οργανωτικός φιλελευθερισμός -και μόνο από τη βαρύγδουπη ονομασία, φαίνεται πόσο βαρύ είναι το παράπτωμα.

Τέλος, οι σιδερένιες μαρξιστικές νομοτέλειες που "κατέρρευσαν" και μας πλάκωσαν, έδωσαν τη θέση τους στον σχετικισμό και σε έναν ιδιότυπο (sic) αγνωστικισμό. Η επαναθεμελίωση πάνω στα ιδεολογικά ερείπια έβγαλε μεγάλο κομμάτι της θεωρίας για τα μπάζα και την εκ(μετα)μοντέρνισε με το δικό της στιλ.

Τα παιδικά τραύματα έφεραν το σπέρμα της παιδικής αρρώστειας. Κι όπως έλεγε ένας θρυλικός αρχι-εαακίτης (μη ναρίτης) από το φυσικό του απθ: η αρεφ (το σχήμα του δηλ) είναι η παιδική αρρώστεια του αριστερισμού.

Τα εαακ εν γένει θα έλεγα εγώ.

Το σύνθημα για τους ναρίτες τους λέει μεταλλαγμένους κνίτες.

Κάθε φορά που το ακούω ο συνειρμός με τα γκρέμλιν είναι αναπόφευκτος. Οι κνίτες που ξεστράτισαν από το μαντρί βρέθηκαν ξαφνικά εκτεθειμένοι στο νερό του ποταμιού που δε γυρίζει πίσω πια και το φως του ακηδεμόνευτου και της αμεσοδημοκρατίας. Την πάτησαν σαν γκίζμο και μεταλλάχτηκαν σε εαακ. Αυτοί δεν πάθαν τίποτα, αλλά γύρω τους τα τερατάκια γκρέμλιν πολλαπλασιάζονταν και σκορπούσαν χαμό και πανικό στο διάβα τους γκρεμίζοντας τα πάντα αντί να επαναθεμελιώνουν.

Κι άντε να τους μαζέψεις μετά...

Τώρα οι συμπαθείς γκίζμο είναι είδος υπό εξαφάνιση στο κόμμα των γκρέμλιν, ανήμποροι να γυρίσουν πίσω το ποτάμι. Κάποιοι από αυτούς δεν άντεξαν κι έφυγαν (ήρθαν στη μεγάλη οικογένεια των ανένταχτων κομμουνιστών).

Το κόμμα είναι πια ό,τι πιο κοντά σε αυτό που τους εκφράζει. Αλλά τα βιώματα φορτίζουν το κλίμα και η παραβολή του ασώτου μπορεί να μην έχει χάπι εντ αυτή τη φορά. Άσε που είναι ζήτημα ποιος ακριβώς είναι ο άσωτος της υπόθεσης.

Η περιπέτεια του ναρ θυμίζει το τραγούδι: "να σε σκεφτώ και να σε νοσταλγήσω και αν υπάρχει λόγος(3) να γυρίσω"... Υπάρχει όμως;

Έλα ντε! Μεγάλη κουβέντα. Και τελειώνει και το ποστ...

Σε κάθε περίπτωση υπάρχουν δύο σίγουρα δεδομένα.

1ον: όσοι έφυγαν το 89 κι έφτιαξαν το ναρ έφυγαν εξαιτίας (ή τέλος πάντων με κύρια αφορμή) της κυβέρνησης τζανετάκη.

2ον: επισήμως αυτοκριτική, ή έστω παραδοχή κάποιου λάθους για αυτό το θέμα, το κόμμα δεν έκανε ποτέ (ούτε και στο 14ο της ανασυγκρότησης όπου έκανε λόγο για σωστή επιλογή).

Ψήγματα τέτοιας υπάρχουν στο τελευταίο βιβλίο για τον στράτο τσαμπή που επιμελήθηκε ο ίδιος λίγο πριν τον θάνατό του.

Αλλά αυτά θα μας απασχολήσουν σε επόμενο σημείωμα...

.

Υγ: σήμερα περισσότερο από ποτέ είναι ανάγκη να συσταθεί μια επιτροπή σωτηρίας για τους λιγοστούς γκίζμο που έχουν απομείνει στο ναρ. Θα μπορούσε να είναι κι ανοιχτή, αλλά θα υπήρχε ο κίνδυνος να την καπελώσουν τα γκρέμλιν κι οι αποφάσεις να παίρνονται αναγκαστικά ομόφωνα ή καθόλου, οπότε δε θα έβγαινε τίποτα.

.

(Συνεχίζεται...)