Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2008

Η κόρη μου η αποστάτρια

Το σύστημα με τις πολλαπλές επιλογές στην ψηφοφορία ανοίγει νέους ορίζοντες στην επιστήμη της σοβιετικής στατιστικής. Αν κι η συμμετοχή έπεσε εκ νέου ελαφρώς, στο σύνολο οι ψήφοι βγάζουν άθροισμα 41. Και τα αντίστοιχα ποσοστά κοντά 300%.
Βολεύει και για εκλογομαγειρέματα. Πχ η επιρροή των υποψηφίων της ψηφοφορίας μπορεί να υπολογίζεται είτε δια του 14 είτε δια του 41, ανάλογα με το αν απολαμβάνουν της εύνοιας της κε του μπλοκ ή όχι.
Σε επόμενο δημοψήφισμα θα δοκιμαστεί και η κατάργηση του σταυρού με την κατάρτιση ψηφοδελτίων και συνδυασμών με έτοιμες λίστες από τα πριν που θα κατεβαίνουν απλώς για έγκριση (ήδη έγινε μια προεργασία που μέτρησε θετικά βήματα σε αυτή την ψηφοφορία με τις πολυπρόσωπες κλίκες). Το δια βοής δεν ανήκει ακόμα στις κατακτήσεις της σάιμπερδημοκρατίας (κατά τον όρο σοσιαλδημοκρατία).

Χωρίς σταυρό γίνονταν κι οι εκλογές επί ανδρέα στα 80'ς που ακόμα κι από αυτή την άποψη ήταν απίστευτη εποχή. Προσωπικές εκστρατείες και μ-λ-κίες...
Το παρήγορο είναι ότι το κόμμα παρά την αλλαγή του εκλογικού συστήματος και την επαναφορά του σταυρού έχει μείνει βασικά στο προηγούμενο καθεστώς με τις λίστες.
Όπου οι ψηφοφόροι είναι ατίθασοι ή όχι καλά συγκεντρωμένοι κατά την επιλογή τους ("συγκεντρώσου..." που λέει και το ανέκδοτο με τους μεθυσμένους και σόρι που δεν καταλαβαίνετε ιησού όσοι δεν το ξέρετε) τα αυθόρμητα λάθη διορθώνονται μετεκλογικά με ροτέισον και τις απαραίτητες αλλαγές.

Πάντα ωστόσο θα με τρώει η αμφιβολία (αχώριστος σύντροφος κάθε σωστού κουμουνιστή) αν έπρεπε να τεθεί πιο επιτακτικά το ερώτημα. Με διατύπωση του στιλ "είστε σε ένα δωμάτιο με όλους αυτούς κι έχετε ένα πιστόλι με μία μόνο σφαίρα. Πώς θα διαλέξετε να την αξιοποιήσετε;" ή "έχετε μια απόφαση εκτόπισης για τα γκούλαγκ με ανοιχτό αποδέκτη. Ποιο όνομα θα συμπληρώνατε".
Αλλά αυτά τα αιμοβόρικα δεν ταιριάζουν σε δημοκράτες αριστερούς.
Βάζω και τον εαυτό μου μέσα, εξαιρώντας την περίπτωση του λουίς φίγκο που δεν εμπίπτει στις ανθρώπινες ευαισθησίες μου, μολονότι διατηρεί ακόμα κάρτα μέλους της μπαρτσελόνα.

Η κλίκα ανδρουλάκη-δαμανάκη-φαράκου και σια ήταν λογικό φαβορί για την πρώτη θέση. ο λαός του κκε δεν ξεχνά τι σημαίνει αριστερά (σκέτο χωρίς πάγο σιβηρίας) και δη ο συνασπισμός της.
Το γεγονός ότι ο κοτζιάς βγήκε από τα αριστερά αλλά κατέληξε στο ίδιο σημείο (πασοκ για 3 από τους 4 και η μεγάλη οικογένεια της σοσιαλδημοκρατίας εν γένει που τους αγκαλιάζει όλους) αποδεικνύει -κάπως εκχυδαϊσμένα η αλήθεια είναι- για το φανατικό ακροατήριο την κατάντια και τον κατήφορο που περιμένει όσους αφήσουν το μαντρί. Οι άσωτοι αποστάτες πέφτουν νομοτελειακά στα δόντια του λύκου του οπορτουνισμού με τον οποίον κλείνουν ντιλ και του πουλάν την ψυχή τους για να μην τους φάει.
Παρά τα σωστά συμπεράσματα στα οποία καταλήγουμε ωστόσο, η μέθοδος αυτή είναι ελαφρώς σπεκουλαδόρικη γιατί αφήνει στους ορθόδοξους που μένουν εντός μαντριού το ρόλο του προβάτου. Γι' αυτό η επιστημονικότητά της ελέγχεται.

Επί της ευκαιρίας να ασκήσω δημόσια και την αυτοκριτική μου για την παράλειψή μου να συμπεριλάβω την κομματικά ορθή και εγκεκριμένη υποψηφιότητα της κεδα και του κοψίδη που θα κέρδιζε αναμφισβήτητα και ανυπόκριτα την αγάπη σας.

Ο λουίς φίγκο που ισοψηφεί στην πρώτη θέση παίζει ουσιαστικά εκτός συναγωνισμού. Κερδίζει δικαιωματικά (πέρα από τα αργύρια) τον τίτλο του μεγαλύτερου προδότη όλων των εποχών ξεπερνώντας κατά πολύ σε αναγνωρισιμότητα ιούδα και εφιάλτη.
Συμπεριλαμβάνεται όμως στην ειδική κατηγορία "προδότες του κινήματος" λόγω μπάρτσα.

Κατά τα άλλα οι αθλητικές υποψηφιότητες δεν σας συγκίνησαν ιδιαίτερα. Θα πω όμως δυο λόγια με την ευκαιρία.
Για τη γυμνάστρια νάντια κομανέντσι που στο μόντρεαλ τερμάτισε τα μηχανήματα της ωμέγα που κατέγραφαν μέχρι 9.90 και δεν προέβλεπαν δεκαρι, ακούγονταν διάφορα πικάντικα κομμουνιστικά γκόσιπ για τις σχέσεις της με τον γιο του τσαουσέσκου που δεν είμαι πολύ σίγουρος ότι ήταν σε αμοιβαία εθελοντική βάση. Σε κάθε περίπτωση όμως της εξασφάλισαν τα μέσα για να αυτομολήσει στη δύση όπου ζει μέχρι σήμερα ούσα πρέσβειρα σε μια παπαριά (με το συμπάθειο) που μου διαφεύγει. Πιθανότατα του αντικομμουνισμού και της ανυπαρξίας.

Όσο για τον πούσκας, η ευαίσθητη δημοκρατική του καρδούλα δεν άντεξε την διεθνιστική σοβιετική βοήθεια (sic) στην χώρα του την ουγγαρία και για αυτό έπνιξε τον πόνο του στην ελεύθερη φασιστική ισπανία κι αργότερα στην ελλάδα επί επταετίας με τη χούντα και το ουέμπλεϊ. Αυτό που δεν είναι ευρύτερα γνωστό είναι ότι πριν καταλήξει στη ρεάλ μαδρίτης διαπραγματευόταν κι είχε περίπου συμφωνήσει με τον εθνικό πειραιώς...(!)

Με συγκίνησαν ιδιαίτερα οι σύντροφοι που (εκ)τίμησαν την τετραπλή υποψηφιότητα των κύρτσου, πάγκαλου, βίσση και φασούλα και το κοινό κομμουνιστικό παρελθόν τους, όταν η κνε ήταν περίπου μόδα και απαραίτητη προϋπηρεσία για όσους αριβίστες ήθελαν επιπλέον αγωνιστικά προσόντα για να εξαργυρώσουν στη συνέχεια.
Για την βίσση θα ήθελα να πω ότι πριν γνωρίσει τον καρβέλα τραγουδούσε κουγιουμτζή και τα χρόνια της υπομονής στο πλευρό του νταλάρα(!), ενώ για το φασούλα να προσθέσω ότι διετέλεσε μαθητής της μάνας μου η οποία πάντως δε φέρει την παραμικρή ευθύνη για την τελική διαμόρφωση του χαρακτήρα του αντρός και την μετέπειτα πορεία του που αποτυπώθηκε ανάγλυφα σε σχετικό σύνθημα των παοκτζήδων (μια μέρα θα το γράψει η ιστορία, ένας μ...ς δύο μέτρα δεκατρία, πρόδοσε λαό και ιστορία...). Ο αστικός μύθος αναφέρει μάλιστα ότι χρειαζόταν να ανέβει στην έδρα με τα παπούτσια για να τον κοιτάξει κατάματα.

Εγώ πάντως ψήφισα τον αντιδραστικό αντιδραστήρα υπ' αριθμόν 4 του τσέρνομπιλ και ο δεύτερος που το έκανε κερδίζει ένα κείμενο παραγγελία με θεματική της αρεσκείας του, αρκεί να βρει τρόπο να μου το κοινοποιήσει.
Πέρα από την προδοσία του πάντως ο εν λόγω αντιδραστήρας τίναξε στον αέρα το ιδεολόγημα φούσκα του γκόρμπι περί γκλάσνοστ και διαφάνειας. Εδώ πέρασαν τριάντα μέρες από το ατύχημα κι αν δεν το έπαιρνε χαμπάρι η σοσιαλιστική(sic) σουηδία που έκανε δικές της ατμοσφαιρικές μετρήσεις, ίσως να μην ανακοινωνόταν ποτέ. Η γκλάσνοστ χρησίμευσε μόνο για να φάνε τίμιους μπρεσνιεφικούς αγωνιστές σαν τον λιγκατσόφ και τον νικολάι κολόφ...

Για το τέλος αυτής της ανάλυσης αφήσαμε την σβετλάνα αλληλούγιεβα, γνωστή κι ως κόρη του στάλιν, που αξίζει μια ειδική αναφορά.
Ακόμα και σήμερα μου έχει μείνει η απορία αν έφυγε επειδή ήταν αντιφρονούσα και φίδι που ο πατερούλης (της) έτρεφε στον κόρφο του, ή άτυχο θύμα των χρουτσοφικών διώξεων (sic) και των κατασταλτικών οργίων στα πλαίσια της αποσταλινοποίησης (δεύτερο sic). Αγνοώ και το πότε ακριβώς αυτομόλησε, το οποίο ίσως να βοηθούσε.
Ίσως πάντως να φταίνε τα δύσκολα παιδικά της χρόνια. Για κάποιους ο στάλιν είναι εφιάλτης και σαν ιδέα μόνο, πόσο μάλλον να τον είχαν και πατέρα τους.
Ίσως πάλι να της είχε λείψει η πατρική στοργή, γιατί τη μοιραζόταν με εκατομμύρια σοβιετικούς και κομμουνιστές που θεωρούσαν τον στάλιν πατερούλη τους.

Στις επιστολές που έγραψε όσο ήταν στη δύση πάντως δύο πράγματα γίνονται φανερά: η τρυφερότητα για τις οικογενειακές στιγμές με τον πατέρα της (ε, ναι λοιπόν ήταν άνθρωπος) και η περιγραφή της απέριττης λιτότητας που χαρακτήριζε τη ζωή του πατέρα της αλλά και των υπόλοιπων ηγετικών στελεχών του κόμματος (κι αυτό είναι μακράν το πιο σοβαρό σημείο αυτού του σημειώματος). Εντάξει, δεν ανήκε και στη γενιά των 700 ο στάλιν όπως βγήκε ανέκδοτο για το δικό μας τον ρουσσώ(πουλο), αλλά πέρα από τα απαραίτητα προς το ζην και μια ντάτσα στη κριμαία για το καλοκαίρι δεν είχε προσωπική περιουσία. Ίσως μάλιστα η αλληλούγιεβα να πήγε στη δύση για να κάνει αυτό ακριβώς που δεν μπορούσε στη σοβιετική ένωση: περιουσία...
Σε κάθε περίπτωση θέμα σύγκρισης με τα δεδομένα των αδιάφθορων έντιμων πολιτικών του δυτικού κόσμου απλώς δεν υφίσταται. Ίσως ούτε καν με τα ηγετικά στελέχη του κκσε μετά το διαβόητο εικοστό...

Υγ: η υποψηφιότητα του στάλιν και της κλίκας του δεν συγκέντρωσε καμία ψήφο κι αυτό είναι κομματικά σωστό και εγκεκριμένο (κατά το πολίτικαλυ κορεκτ).
Ωστόσο ένας άλλος αστικός μύθος (ένας ακόμη) αναφέρει ότι επί σοβιετικής ένωσης όσοι υποψήφιοι συγκέντρωναν περισσότερες ψήφους από τον στάλιν σε διάφορα συνέδρια και ψηφοφορίες δεν είχαν και πολύ καλή τύχη στη συνέχεια.
Σε αυτή την ψηφοφορία τον πέρασαν βασικά όλοι, οπότε τη συνέχεια μπορούμε να τη φανταστούμε. Το 70% των υποψηφίων θα ακολουθήσει πιθανότατα τη μοίρα του 70% της κε του 17ου συνεδρίου των νικητών (πριν τη διετία με τις εκκαθαρίσεις).
Εντάξει, για την κόρη του θα το σκεφτεί.
Δεν είναι δα και κανα άσπλαχνο (πα)τέρας ο πατερούλης...

Δεν υπάρχουν σχόλια: