Δελτίο Κομινφόρμ 8

Κυριακάτικο σημειωματάριο

-Η πολιτική απόφαση του 20ού Συνεδρίου δε βάζει προφανώς κάτι καινούριο πολιτικά -σε σχέση με την εισήγηση και το κλείσιμο της απερχόμενης ΚΕ- αλλά είναι σημαντικό κείμενο που συνοψίζει την ουσία, την πολιτική ανάλυση του κόμματος, τις δραστηριότητες και τα καθήκοντα μέχρι το επόμενο συνέδριο.

Συνίσταται ιδιαίτερη ανάγνωση στο υποκεφάλαιο για την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, την εκτίμηση πως ένας πιθανός πόλεμος μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας θα είναι ιμπεριαλιστικός και από τις δύο πλευρές (ασχέτως ποιος επιτέθηκε πρώτος), αλλά και τον αγώνα ενάντια σε κάθε αλλαγή συνόρων, σε μια πιθανή εισβολή-κατοχή.

Όπως επίσης και στο υποκεφάλαιο για την αποδέσμευση της Ελλάδας από την ΕΕ και τις εκτιμήσεις για τον αστικό ευρωσκεπτικισμό.
Η πάλη για την αποδέσμευση πρέπει να μπει στην προμετωπίδα των λαϊκών αγώνων, διεκδικώντας ταυτόχρονα τα κλειδιά της οικονομίας και την εξουσία.
Η καπιταλιστική Ελλάδα με εθνικό νόμισμα δε συνιστά ρήξη με το σύστημα, προς όφελος του λαού.
Αν επιλεγεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο από την αστική τάξη, το ΚΚΕ θα παλέψει με συγκεκριμένη γραμμή.
Το λαϊκό κίνημα πρέπει να αξιοποιήσει τις όποιες αντιθέσεις και να βαθύνει τα πιθανά ρήγματα.

Όποιος είναι καλοπροαίρετος, καταλαβαίνει καθαρά και ξάστερα.
Όποιος δε θέλει να ζυμώσει το στόχο της αποδέσμευσης από την ΕΕ, σε άμεση σύνδεση με την πάλη ενάντια στο κεφάλαιο και την αστική εξουσία, κοσκινίζει τα συνεδριακά ντοκουμέντα δέκα μέρες -που δε συγκλόνισαν τον κόσμο- μετά το συνέδριο κι ανακαλύπτει ασάφειες -ενώ κατάπινε αμάσητες τις δημιουργικές ασάφειες του Βαρουφάκη και το 70% του μνημονίου που είναι καλό και θα έπρεπε να το ψηφίσουμε κι από μόνοι μας.

-Η απάντηση του Μαργαρίτη στην Αυγή και τον (χαρές που) Καρτερό είναι απολαυστικό κείμενο -όπως άλλωστε και το αρχικό για τον Τσίπρα- με λεπτή πλην άκρως πολιτική ειρωνεία (υποθέτω πως σας είναι γνωστό το έντυπο "Πολίτης"). Ο Μαργαρίτης προκαλεί την εφημερίδα ή τον αρθρογράφο να υποδείξουν συγκεκριμένα τα σημεία που στοιχειοθετούν τις κατηγορίες τους (αμοραλισμός, καριερισμός, χρυσαυγίτικο υβρεολόγιο, κοκ) ή αλλιώς να παραδεχτούν ότι είναι ανακριβή.

Ο Καρτερός πουλάει τρέλα ζητώντας... "συγνώμη για την αντιγραφή" αυτούσιων φράσεων από το αρχικό κείμενο του Μαργαρίτη για τον Τσίπρα και τη φιέστα της Αμαλιάδας. Αλλά κάνει γαργάρα, γλου-γλου όλα τα υπόλοιπα που πρόσθεσε ο ίδιος, ή μάλλον κάνει την πάπια, και βασικά μια κότα λιράτη, που αποφεύγει την ουσία. Αν και από όλα τα πετούμενα, ίσως να του ταίριαζε καλύτερα το μαύρο κοράκι (με νύχια γαμψά), που γαβγίζει σαν κυβερνητικό μαντρόσκυλο κι εξαπέλυσε χυδαία επίθεση εναντίον ενός ιστορικού που σηκώνει το κύριο βάρος της ιστορικής αλήθειας -κυρίως για τη δεκαετία του 40'- και της υπεράσπισής της απέναντι στο ρεύμα Καλύβα-Μαραντζίδη, αλλά και λοιπούς παραχαράκτες, διαφόρων πολιτικών αποχρώσεων -καλή ώρα.

Εκτός από την αποσιώπηση των χλευαστικών σημείων που πρόσθεσε από μόνος του ο Καρτερός και φανερώνουν βαθιά κομπλεξικό άτομο με απωθημένα απέναντι στο Μαργαρίτη, η πολιτική βρωμιά δεν περιορίζεται σε μεμονωμένα πρόσωπα, αλλά αντανακλά συνολικά την κυβερνητική φυλλάδα της Αυγής. Η οποία είχε στη διάθεσή της -μια βδομάδα σχεδόν- την απάντηση του Μαργαρίτη και δεν τη δημοσίευσε παρά μόνο το απόγευμα του Σαββάτου στην ιστοσελίδα της (εκτός κι αν υπάρχει και στα σαββατοκυριακάτικα φύλλα της έντυπης έκδοσης). Όταν δηλ κυκλοφόρησαν στο κέντρο της Αθήνας οι κυριακάτικες εφημερίδες, είδαν τα περιεχόμενα του Ρίζου με την επιστολή που δε δημοσίευαν επί μία βδομάδα, κι έσπευσαν να προλάβουν, για να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις...

-Ο Κουτσούμπας δανείστηκε στίχους της Μποφίλιου σε μια συνέντευξή του στις "Αληθινές Ειδήσεις", για να απαντήσει σε ερώτηση σχετικά με το ενδεχόμενο εκλογών.
Στις ειδήσεις είπαν πάλι για εκλογές
Και γελάνε με μας δώδεκα φυλές

Φαντάσου πχ να τον ρωτούσαν για την επανάσταση που έρχεται και τις προοπτικές της, για να τους απαντήσει: έρχονται οι μέρες του φωτός...
Και κάπου εκεί εξαντλούνται οι γνώσεις μου για τα τραγούδια της Μποφίλιου, και τα λογοπαίγνια που θα μπορούσα να σκεφτώ.
Υπάρχει και το "σε έχω βρει και σε χάνω", αλλά αυτό θα ταίριαζε καλύτερα για κάποιο αδικαίωτο -ακόμα- πολιτικό φλερτ, όπως της Ανταρσυα με τη ΛαΕ και τον ευρωσκεπτικισμό.

Αύριο το βράδυ, ο ΓΓ δίνει συνέντευξη στην ΕΡΤ -που έδωσε ρέστα τις τελευταίες μέρες- και τον Πάνο Χαρίτο (που στη νιότη του έδειχνε πως θα γινόταν άλλος), στην πρώτη τηλεοπτική εμφάνισή του μετά το συνέδριο. Θα έχει αν μη τι άλλο ενδιαφέρον...

-Την περασμένη βδομάδα, η δημόσια τηλεόραση -υπό αριστερή διοίκηση- έθαψε το 20ό συνέδριο του κόμματος.
Μες στη βδομάδα κατάφερε να βαφτίσει το απογευματινό συλλαλητήριο της Πέμπτης, όπου καλούσε η ΑΔΕΔΥ (με πιο αγωνιστικά ένσημα από τη ΓΣΕΕ), η ΛαΕ κι η Ανταρσυα (ή μάλλον ο συντονισμός για την πρωτοβουλία πρωτοβάθμιων) κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ!

Δεν ξέρω τι έκανε την Παρασκευή, που είχε όντως συλλαλητήριο το ΠΑΜΕ στην Ομόνοια (και σε όλες τις πόλεις της χώρας). Σίγουρα όμως θα ήταν λίγο δύσκολο να το μπερδέψει με τη μαζικότατη ανταπόκριση μερικών δεκάδων ατόμων στο παλλαϊκό κάλεσμα της Πέμπτης. Όχι σας τους άλλους, τους σεχταριστές, που είναι μερικές χιλιάδες και απομονώνονται.

Σήμερα ολοκληρώνεται και η παγκόσμια ημέρα δράσης για την υπεράσπιση των ΒΑΕ, που όπως έγραφαν κάποια πλακάτ στο συλλαλητήριο διαρκεί από 3-9 Απρίλη. Πού να δεις, σφε αναγνώστη, και στην επαναστατική κατάσταση, όταν κάθε μέρα θα μετράει σα μήνας, συμπυκνώνοντας πλούσια πολιτικά γεγονότα...

-Από τις τελευταίες κυκλοφορίες στο χώρο του βιβλίου, ξεχωρίζει η επανέκδοση του χρονικού του Μάη του 36' της Θεσσαλονίκης, που έγραψε ο Θέμης Κορνάρος. Καθώς κι η έκδοση της ΣΕ για τα 50χρονα από την επιβολή της δικτατορίας, με την επιμέλεια του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ, που θα παρουσιαστεί στην έδρα της κετουκε στον Περισσό, ανήμερα της μαύρης επετείου.

Η σημασία της έκδοσης έγκειται στα εξής: συνδέεται με τη μελέτη της αντίστοιχης περιόδου στα πλαίσια της συγγραφής του δοκιμίου (καθώς τα χρόνια της μεταπολίτευσης, ως το 91', εξετάζονται ξεχωριστά), έχει ενδιαφέρουσες θεματικές, κείμενα και ντοκουμέντα, και καταπιάνεται με μια ιστορική περίοδο, που δεν έχει φωτιστεί ιδιαίτερα από το κόμμα, με ολοκληρωμένες επεξεργασίες και προσεγγίσεις.

Από άλλους εκδοτικούς οίκους, ξεχωρίζω μια έκδοση των redmarks (που κάνουν λογοπαίγνιο και με το Μαρξ) της ΔΕΑ και τη βιογραφία του Κάρολου από τον Φραντς Μέρινγκ, συντρόφου της Ρόζας και του Κ. Λίμπκνεχτ, που πέθανε δύο βδομάδες μετά τη στυγερή δολοφονία τους από τους σοσιαλδημοκράτες.

-Το ιστορικό αρχείο της κετουκε εμπλουτίζεται διαρκώς εν όψει των 100χρονων του κόμματος.
Μέχρι κι ο Μητοτάκης προσκόμισε ένα έγγραφο από την Αντίσταση στην Κρήτη, για να παίξει το δικό του πολιτικό παιχνίδι με τους κατάλληλους συμβολισμούς (εθνικής συνεννόησης, κτλ). Κρίμα μόνο που δε βγήκε τελικά καμιά φωτογραφία με τον Κυριάκο και φόντο το Λένιν στα γραφεία του κόμματος στη Βουλή (όπου έγινε η συνάντηση με τον ΓΓ) για να γίνει και το σχετικό τρολάρισμα.

-Σχετικά με ένα δευτερεύον "προσωπικό" επεισόδιο των ημερών (πάτε στο σύνδεσμο, στο τελευταίο τρίλεπτο του αρχείου), το συμπέρασμα είναι πως όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρώνει οι κότες. Και δεν εννοώ προφανώς τώρα που πέφτουν οι όποιες γέφυρες, αλλά το αμέσως προηγούμενο διάστημα, τις 'λάθος πορείες' και τις επαφές με τα καβαλημένα ξεφτιλισμένα "εγώ", τους διάφορους επαγγελματίες κουκουεδολόγους, κτλ.

Αν δεν πιάνετε τα φωτογραφικά υπονοούμενα, δεν υπάρχει λόγος να εμβαθύνετε. Μπορείτε να συνταχθείτε με το ειλικρινές "δεν κατάλαβα τίποτα" που λέει ο Κοττάκης στο τέλος.

Υστερόγραφο

Έλαβα και προωθώ μερικούς συνδέσμους και μια ανακοίνωση για τις τελευταίες εξελίξεις στο ΕΚ Κοζάνης.
Tα στελέχη της ΔΑΚΕ έχουν χάσει την ψυχραιμία τους, κι όχι μόνο!

Το Σωματείο Ιδιωτικών Υπαλλήλων Νομού Κοζάνης καταγγέλλει του τραμπουκισμούς της παράταξης της ΔΑΚΕ στο Εργατικό Κέντρο Ν Κοζάνης.

Για τις πρακτικές της ΔΑΚΕ τις επόμενες μέρες του Συνεδρίου του Εργατικού Κέντρου Κοζάνης

ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, το τελευταίο διάστημα, έχουν επιδοθεί, συνειδητά, σε ένα αισχρό αγώνα…

Εντάσεις στις εργασίες του ΕΚ Κοζάνης

Ακολουθεί η ανακοίνωση της Ταξικής Ενότητας, που καταλήγει με τη φράση: έχουμε μπροστά μας αγώνες που πρέπει να δοθούν και όχι να προδοθούν...

ΑΠΟΚΡΟΥΣΤΗΚΕ Η ΕΦΟΡΜΗΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΟΥ -ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟ ΕΚΦΥΛΙΣΜΟ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ Ν. ΚΟΖΑΝΗΣ

Εδώ και δύο μήνες εκδηλώθηκε η, από πριν σχεδιασμένη, προσπάθεια για την ολοκληρωτική κυριαρχία της ΔΑΚΕ στο Συνέδριο και συνεπώς στη νέα Διοίκηση του Εργατικού Κέντρου Ν. Κοζάνης (ΕΚΝΚ). Τα πρώτα σημάδια φάνηκαν στα τέλη Γενάρη του 2017 όταν το σωματείο στο οποίο «μετακόμισε» ο πρόεδρος του ΕΚΝΚ παρουσίασε αύξηση ψηφισάντων 683% σε σχέση με το 2014 και 13 αντιπροσώπους. Τον αντισυνδικαλιστικό κατήφορο της ΔΑΚΕ ακολούθησαν τόσο η διάσπασή της (ΑΚΕ), όσο και η ΠΑΣΚΕ, στήνοντας ένα μήνα πριν την διεξαγωγή του συνεδρίου τρία νέα σωματεία με τις επωνυμίες «Σωματείο Υπαλλήλων Ιδιωτικού Δικαίου και Ανέργων Περ. Εν. Κοζάνης», «Σωματείο Εργαζομένων η ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ Παράρτημα Κοζάνης» και το σωματείο με τον περίεργο τίτλο «Οργάνωση πολιτών ανέργων και επισφαλώς εν γένει εργαζομένων Περ. Εν. Κοζάνης», όπου αθροιστικά εμφανίζουν να ψήφισαν 1.903 που μεταφράζεται σε 39 αντιπροσώπους. Ανέστησαν το ανενεργό «Σωματείο Μαγείρων, Σερβιτόρων κλπ» (6 αντιπρόσωποι) και πέτυχαν αύξηση «μόνο» 220% στο «Σωματείο Τεχνικών Υπαλλήλων Ελλάδας, παράρτημα Κοζάνης» (6 αντιπρόσωποι).

Προσπαθώντας η κάθε μια απ’ αυτές (ΔΑΚΕ, ΑΚΕ, ΠΑΣΚΕ) να εξασφαλίσουν το προβάδισμα έναντι των άλλων που θα τους εξασφάλιζε την πρωτιά και την καρέκλα, έκαναν πληθώρα αντικαταστατικών, παράνομων και αντισυνδικαλιστικών πράξεων.

Με την εφόρμησή τους οι παρατάξεις ΔΑΚΕ, ΑΚΕ, ΠΑΣΚΕ επιχείρησαν να νομιμοποιήσουν επιπλέον 66 αντιπροσώπους στο 35^ο Συνέδριο του ΕΚΝΚ ^[1].

Το Διοικητικό Συμβούλιο του ΕΚΝΚ στις 23/03 και 30/03 δεν έκανε δεκτή την εγγραφή αυτών των νέων σωματείων και δεν νομιμοποίησε τους αντιπροσώπους των σωματείων ήδη μελών του ΕΚΝΚ που παρουσίασαν ξαφνική, εξωφρενική και εξωπραγματική αύξηση των ψηφισάντων αναντίστοιχη με την αδράνεια και ολοκληρωτική απουσία τους από το εργατικό κίνημα και γενικότερα το δημόσιο χώρο. Στο 35^ο Συνέδριο παρ’ ότι ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ, αφού πρώτα «τα βρήκαν», προσπάθησαν με αιφνιδιασμό στην έναρξη του Συνεδρίου να πραγματοποιήσουν αντιδημοκρατική εκτροπή, το σώμα των αντιπροσώπων του Συνεδρίου την απέτρεψε, στις ψηφοφορίες επικύρωσε τις αποφάσεις των συνεδριάσεων του ΔΣ της 23/03 και 30/03 και με αδιαμφισβήτητη πλειοψηφία απέρριψε όλον αυτόν τον «στρατό» των 66 αντιπροσώπων.

Αφού οι αποφάσεις του Συνεδρίου, του ανώτατου σώματος των αντιπροσώπων των σωματείων, δεν άρεσαν σε ΔΑΚΕ, ΑΚΕ, ΠΑΣΚΕ από την επόμενη κιόλας μέρα ξεκίνησαν έναν αγώνα δρόμου για να τις προσβάλλουν δικαστικά καταθέτοντας αιτήσεις ασφαλιστικών μέτρων και ζητώντας η κάθε μια την νομιμοποίηση των αντιπροσώπων τους. Τελικά όλες οι αιτήσεις τους απορρίφθηκαν από το δικαστήριο την Παρασκευή κι έτσι την Κυριακή 09/04/2017 από τις 9:00 πμ μέχρι 19:00 μμ θα γίνουν οι εκλογές για νέο ΔΣ και αντιπροσώπους για ΓΣΕΕ με βάση τις αποφάσεις του 35^ου Συνεδρίου.

Η ΤΑΞική ΕΝότητα με την ακλόνητη στάση της αποτέλεσε τον σταθερό κορμό της αποτροπής και της ανάσχεσης αυτής της εφόρμησης, τόσο στο ΔΣ και στο Συνέδριο όσο και στο δικαστήριο, υπερασπιζόμενη τις αποφάσεις του ΔΣ και του Συνεδρίου.

Συνάδελφοι, συναδέλφισσες, εργαζόμενοι, άνεργοι, νέοι

Αυτή η προσπάθεια απέτυχε! Για να αποτύχουν και οι επόμενες χρειάζεται η αποφασιστική ενίσχυση της ΤΑΞικής ΕΝότητας στο νέο ΔΣ, η αύξηση της συμμετοχής των εργαζομένων στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και ιδιαίτερα στα ταξικά προσανατολισμένα σωματεία, το τσάκισμα του εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού και η απομόνωση των βαρώνων της «εργατικής αριστοκρατίας».

Έχουμε αγώνες μπροστά μας που πρέπει να δοθούν κι όχι να προδοθούν!

1^{[ ]} Για να γίνει κατανοητό το μέγεθος της «εφόρμησης», το 66 αντιστοιχεί στο 70% των 95 αντιπροσώπων του 35^ου Συνεδρίου!!!

Η γη της ανάστασης

Αυτές τις μέρες, η κε του μπλοκ διαβάζει (και βασικά τελειώνει οσονούπω, γιατί δεν είναι ιδιαίτερα ογκώδες βιβλίο) τη "γη της Ανάστασης" του Θέμου Κορνάρου, του κουμπάρου της εργατικής τάξης, που αφηγείται τις "ταξιδιωτικές" και όχι μόνο εντυπώσεις του από ένα ταξίδι του στη ΛΔ της Κίνας, στα τέλη της δεκαετίας του 50', ως επίσημος προσκεκλημένος των Κινέζων. Και είναι εντυπωσιακό πως εκεί τιμήθηκε πολύ περισσότερο απ' ό,τι στη δική του πατρίδα, όπου οι αρχές του επιφύλασσαν ως μοναδικό παράσημο φυλακίσεις κι εξορίες.

Ο Κορνάρος βαφτίζει την Κίνα "γη της ανάστασης", τονίζοντας τη μεταμόρφωσή της και κάνοντας τις απαραίτητες συγκρίσεις με το προηγούμενο ταξίδι του στην Ασία, στα χρόνια του μεσοπολέμου, όταν οι παιδικές-νεανικές του εικόνες για τη μαγεία της Ανατολής πνίγονται στη λάσπη και τις μύγες κι ο κόσμος του παραμυθιού συναντά τη σκληρή πραγματικότητα. Τότε που ένας συνταξιδιώτης του πετούσε ένα μισοτελειωμένο κύπελλο καφέ στο χώμα, μπροστά από μια παρέα παιδιά, που έσπευσαν να το διεκδικήσουν για να το γλείψουν και να το γευτούν, ξεγελώντας την πείνα τους.

Τότε που οι Κινέζοι ντρέπονταν ακόμα και να συστηθούν και ζητούσαν χίλιες συγνώμες για την ίδια τους την υπόσταση, που φέρει ένα κάποιο όνομα.

Για να σου αυτοσυστηθούνε έπρεπε πρώτα να σου γυρέψουνε χίλιες συγνώμες για την απρέπεια, επειδή κι αυτοί είχαν ένα κάποιο όνομα, όπως και συ, που ντρέπονταν να προσβάλουνε την ακοή σου, φέροντάς το!...

(Προσωπικά μου είναι αδύνατο να αποφύγω το συνεριμό με μια σκηνή από τους Απαράδεκτους και τη Δήμητρα να λέει, με προσποιητή σεμνότητα: "είμαι κι εγώ ένα κορίτσι, σαν όλα τα άλλα, μα ποια είμαι εγώ, μήπως είμαι κάποια...;")

Τότε που οι Κινέζοι λογίζονταν ακόμα ως κίτρινη φυλή, σαν τον ποταμό που τους έπνιγε κάθε τόσο και βρίσκονταν ανυπεράσπιστοι στο έλεός του. Τότε που οι γυναίκες είχαν κοντόχοντρα ποδαράκια, που τα στραμπουλούσαν στο χώμα και τις πέτρες, και οι Κινέζοι λογίζονταν ως φυλή νάνων, επειδή βασικά υποσιτίζονταν και δεν μπορούσαν να αναπτυχθούν ως οργανισμοί.

Ενώ οι δυτικοί τους λένε πως τώρα η χώρα χάνει τουριστικώς, φτωχαίνουν το ανθρώπινο κάλλος, την παραδοσιακή ομορφιά, τους πατροπαράδοτους κανόνες. Τους λένε πως γίνονται τυχοδιώκτες και πως κάνουν μεγάλα ιστορικά άλματα στο κενό, πηγαίνοντας κατευθείαν στη μορφή της αγροτικής κομμούνας, αντί να μείνουν κολλημένοι στο παρελθόν. Τότε που έβλεπαν τι θα κάνουν τα μυρμήγκια για να καταλάβουν αν έρχεται κάποια "θεομηνία" και που τα ζωντανά είχαν μεγαλύτερη αξία από τη ζωή του ανθρώπου, από τα παιδιά και τους γέρους.

Το ιστορικό πλαίσιο του βιβλίου καθορίζει τις αποχρώσεις της πολιτικής του ανάλυσης, όχι όμως και την ταξική του ένταξη ή το πολιτικό του στίγμα, που είναι δεδομένα. Έτσι ο κουμπάρος της φτωχολογιάς βγάζει μια εμφατική αγάπη για την πατρίδα, τη γη, που εμφανίζεται ως μάνα των λαών, την Κύπρο που είναι "σκλαβωμένη αδελφή μας". Πέρα όμως από τα λογοτεχνικά σχήματα, τους δεδομένους περιορισμούς της εποχής ή την αντανάκλαση μιας στρατηγικής με συγκεκριμένες προβληματικές πτυχές, η αναφορά έχει πρωτίστως ταξικό νόημα. Η Ελλάδα είναι βασικά ο εργαζόμενος λαός της, που ταυτίζεται με τον τόπο του, τη γη του, τις ρεματιές, τις καλύβες και τα πεζούλια του.

Από την άλλη, ο Κορνάρος εξυμνεί τα κατορθώματα των Κινέζων, καθώς ταξιδεύει πριν το σινοσοβιετικό σχίσμα και την επικράτηση της θεωρίας των τριών κόσμων. Δεν καταφεύγει όμως σε μια χυδαία εξιδανίκευση για την οποία θα μετάνιωνε αργότερα, στην αποσιώπηση των αδυναμιών και των προβλημάτων (πχ στο πολύ ιδιαίτερο γλωσσικό ζήτημα των Κινέζων με τους μανδαρίνους, που μυστικοποίησαν σε υπέρτατο βαθμό τη γραφή, τη γνώση και τη δυνατότητα μεταφοράς της, έτσι ώστε οι γραφές να εμφανίζονται ως κάτι δυσνόητο, σχεδόν θεϊκό, που δεν υπόκειται σε αμφισβήτηση κι έλεγχο).

Ίσα-ίσα, διακατέχεται αρχικά από την ανησυχία μήπως η ιδεολογική του συμφωνία με τις αρχές της χώρας που επισκέπτεται, του στερήσει το δικαίωμα και την απόλαυση της αμφισβήτησης, της αναζήτησης της αλήθειας. Η ίδια η ζωή όμως επιμένει στην πράξη να τον εντυπωσιάζει, να αφοπλίζει τις ανησυχίες του, να καταρρίπτει τους δυτικούς μύθους για όσα "τερατώδη" γίνονται στη χώρα, από τότε που ανέλαβαν τις τύχες της οι κομμουνιστές.

Η μόνη αντίφαση που του διαφεύγει ίσως μες στον ενθουσιασμό του για την ορμητική ανάπτυξη της Κίνας, που παρασέρνει κάθε κατάλοιπο στο διάβα της, για το πάθος με το οποίο χιμούν στη ζωή οι Κινέζοι κι ανυπομονούν να αδράξουν κάθε χυμό της, το ζήλο με τον οποίο εργάζονται, όχι μόνο για να καλύψουν τις δικές τους ελλείψεις, αλλά την πείνα σε όλο τον κόσμο, που τυραννά τόσες χώρες, είναι η ίδια η οικοδόμηση κι η αντιφατική της πορεία, η πιθανότητα ενός πισωγυρίσματος -όπως και συνέβη τελικά στην Κίνα. Αυτό όμως ήταν κάτι που λίγοι μπορούσαν να το δουν -ή να σταθούν σε αυτό- μες στην αισιοδοξία της εποχής.

Όπως και να έχει, αυτά δε μειώνουν στο παραμικρό την αξία της μαρτυρίας του Κορνάρου και τις συγκλονιστικές περιγραφές του, που γελοιοποιούν την αστική προπαγάνδα και τις κρυφές επιδιώξεις της, παίρνουν τον αγώνα των λαών, με μοναδική γραφή και φαντασία, και τον υψώνουν στο βάθρο που του αξίζει, στην έφοδό του προς τον ουρανό.

Ακολουθεί ένα μικρό, χαρακτηριστικό κι επίκαιρο δείγμα.

Κίτρινη φυλή δεν υπάρχει. Κι ακόμη: ο Κινέζος εψήλωσε! (...)
Τι κρίμα αλήθεια να μην υπάρχουν χαμηλοί Κινέζοι και κίτρινη φυλή στο μωσαϊκό των λαών! Κρίμα, η Κίνα χάνει "τουριστικώς"!

Βέβαια, γιατί τι Κίνα είναι αυτή, χωρίς κιτρινάδα, χωρίς νάνους, και χωρίς γυναίκες με ποδαράκια σα γροθιές;... Εδώ κι εκεί μονάχα μπορείς να δεις ακόμη κάποια κατάλοιπα από την αγριότητα των παλιών καιρών που στραμπουλούσε των μωρών τα πόδια, τα δίπλωνε απάνθρωπα, για να κατασκευάσει κινέζικες ανάπηρες "ωραιότητες" χαλασμένου γούστου.

Στη σπανιότητα περνάει κι αυτό το αποκρουστικό σακατιλίκι που οι εποχές ξεπεσμού το ανέχτηκαν για "ομορφιά"! Το ίδιο, σπάνιο έγινε και το κίτρινο χρώμα, και το πατηκωμένο ανάστημα.

(...)

Δε χρειάζεται τώρα τόλμη για ένα πολύ απλό συμπέρασμα: Φτάσανε εννιά χρόνια υποφερτής διατροφής για να γεμίσουν αίμα κι οι φλέβες ενός λαού 650 εκατομμυρίων. Καθάρισε πια το δέρμα, κοκκίνισε το πρόσωπο, θράφηκε το λιμασμένο κορμί που αιώνες είταν παραδομένο στον υποσιτισμό -κι ό,τι περίσσευε από τα δόντια της πείνας, το τρώγανε οι μύγες κι η ψείρα...

Ανατριχιάζω καθώς θυμάμαι την ελληνική ελονοσία και τους εγγλέζικους επαίνους για το λιτοδίαιτο του Έλληνα! Για τον εθελοντικό λιμό δηλαδή! Λίγο ακόμη και θα είχανε καταφέρει να μιλάει ο κόσμος για... κίτρινη ελληνική φυλή και για νάνους Έλληνες!...

Στην Κίνα τα καταφέρανε καλύτερα. Επαινέσανε πολύ -και με επιτελικό σύστημα- την υπομονή και τη σοφία του Κινέζου που τον κάνανε ικανό δέχεται ατάραχος τη μαύρη του μοίρα, και να πορεύεται στη Νιρβάνα μες από τους καπνούς και τις παραισθήσεις του ναρκωτικού.

Μπλοκάρανε με απάτη, ανάλγητα, προγραμματισμένα, ολάκαιρο Λαό και πέσανε απάνω του αυτές οι σιχαμερές βδέλλες της ιστορίας, και πιπιλίζανε αίματα, δύναμη, όνειρα, ελπίδες, για να δείχνουνε ύστερα το πτώμα και να λένε: "Κίνδυνος κίτρινου υπερπληθυσμού! Πρέπει να βρεθεί τρόπος περιορισμού της αύξησης των Κινέζων, γιατί θα έρθει εποχή που όλη η γη θα κατοικηθεί απ' αυτά τα σιχαμερά κίτρινα πλάσματα..."

Και βρήκανε πολλούς τρόπους: Αφήκανε αυτή τη χώρα να την πνίγουνε οι αλήτες ποταμοί και ταυτόχρονα συνηθίσανε όλη την ανθρωπότητα να ακούει με απάθεια -σα να είταν το φυσικότερο πράμα- πως σαράντα εκατομμύρια Κινέζοι πνιγήκανε από τις πλημμύρες του 1932!... Άλλοτε αναγγέλνανε, σαν ευεργεσία μάλιστα στην ανθρωπότητα, πως άλλα είκοσι πέντε εκατομμύρια κιτρινίσανε και σαπίσανε από αρρώστιες! Κι αυτός είταν, λέει, ο λόγος της εξαιρετικής... ευφορίας της γης μια χρονιάς!...

Δεν αφήκανε σ' αυτούς τους ευεργέτες της ανθρωπότητας όσο χρόνο χρειαζόντανε για να ολοκληρώσουνε το εκπολιτιστικό τους πρόγραμμα στην Κίνα. Τους ανακόψανε την ορμή! Και ορίστε τώρα τ' αποτελέσματα: Κίτρινοι Κινέζοι να μην υπάρχουνε! Χασισοπότες Κινέζοι, πού ακούστηκε να λείπουνε απ' το δειγματολόγιο της ζωής; Και στη θέση τους να βλέπεις μια νέα κινέζικη γενιά ροδοκόκκινη σαν κι όλους τους γερούς ανθρώπους, και με μπόι πιο πάνω από το μέτριο!...

Και σα να μη φτάνανε όλες αυτές οι συμφορές, μάθανε και... τρώνε και πληθύνονται, και προπάντων δουλεύουνε ανθρώπινα για να προβαδίζει, λέει, πάντα η αύξηση των αγαθών από την αύξηση του πληθυσμού!