Πώς θα σβήσουμε το ΚΚΕ

Αν και το συγκεκριμένο θέμα έχει πιθανότατα εξαντληθεί (όχι με την έννοια πως λύθηκε), τόσο εισηγητικά, όσο και στα σχόλια, η κε του μπλοκ καταγράφει κωδικοποιημένα κάποια σημεία που μας έκαναν "σοφότερους" χτες.

-Οι χρυσαυγίτες βουλευτές τσίταραν χτες Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν (διάλογος με Τσέτκιν) και γενικά όλους τους κλασικούς του μαρξισμού. Που με βάση τους τρομερούς συσχετισμούς και τα άλματα λογικής τύπου μπάτσος=όργανο=μπάτσος (ενώ το σωστό θα ήταν =μπαγλαμάς) που παρακολουθεί κανείς στο διαδίκτυο, είναι πιθανότατα από ομοφοβικοί μέχρι φασίστες.

-Αν το απόλυτο κριτήριο είναι ποιος ψηφίζει τι και μαζί με ποιον, δείξε μου τι ψήφισες να σου πω τι είσαι κι η θεωρία των δύο άκρων από το παράθυρο, όπως λέει η Αλέκα, τότε πρέπει να επισημάνουμε (και να προβληματιστούμε επ' αυτού) πως υπέρ του συμφώνου (ΣΣ) ψήφισε σχεδόν όλο το μαύρο μνημονιακό μέτωπο, που ψάχνει να βρει αλλού τεκμήρια προοδευτικότητας.

Κι αν αυτό είναι το απόλυτο κριτήριο για το ποιος είναι-θεωρείται δημοκρατικός (και ποιος ομοφοβικός φασίστας), τότε ας καλωσορίσουμε στο μεγάλο δημοκρατικό μέτωπο τον Κυριάκο Μητσοτάκη (που μπορεί να αναδειχτεί και πρόεδρος της ΝΔ) και το μεγάλο δημοκρατικό πνεύμα του Θόδωρου Φορτσάκη -που είναι μάλιστα και υπέρ της κατοχύρωσης της υιοθεσίας για τα ομόφυλα ζευγάρια.

-Ο κυβερνητικός λόχος ξαφνικά αναθάρρησε και βγήκε επιθετικά από τη ντουλάπα του, για να δείξει πόσο προοδευτικός είναι. Τόσο προοδευτικός που θεωρεί πχ ότι στη Σοβιετική Ένωση καταπιέζονταν οι ομοφυλόφιλοι και οι γυναίκες (Φίλης) ή πως το ΣΣ είναι πιο σημαντικό από το μνημόνιο (τάδε έφη Τσακαλώτος). Αλλά αυτοί δυστυχώς δε διαθέτουν το πολύ καλό μάρκετινγκ που έχει το ΚΚΕ, για να γίνουν κι οι δικές τους δηλώσεις ανάρπαστες και να τους περιλάβουν οι επαγγελματίες τουιτεράδες.

Μάθαμε επίσης (Καραγιαννίδης) ότι τα σήμαντρα του ΚΚΕ χτυπάνε πένθιμα, σαν αυτά του Αμβρόσιου στο Αίγιο και τα Καλάβρυτα (γιατί χωρίς λίγη θεωρία των άκρων, η ζωή μας θα ήταν άχαρη, τσίχλα δίχως ζάχαρη). Και δε μου λες μεγάλε, πότε ακριβώς θα ψηφίσετε το διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους; Πότε; Σόρι, δε σε ακούω πολύ καλά, γιατί χτυπάνε από το πρωί κάτι σήμαντρα πένθιμα και μας έχουν τρελάνει.
Σώπα, όπου να 'ναι θα σημάνουν οι καμπάνες...

-Παρεμπιπτόντως, αν έχω καταλάβει καλά, τα φορολογικά ζητήματα αποσυνδέθηκαν και βγήκαν από το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε χτες. Με άλλα λόγια, ένα απ' τα βασικά θέματα που άνοιξε τη συζήτηση και υπαγόρευε θεωρητικά την ανάγκη να ψηφιστεί το ΣΣ, παραμένει ανικανοποίητο. Τότε γιατί ακριβώς φιλιέται και χαμογελά ο κόσμος πατέρα; Και δεν ήταν κάτι που έπρεπε να το αναδείξουμε επιθετικά, για να φανεί η υποκρισία και οι πραγματικές στοχεύσεις της πρωτοδεύτερης φοράς αριστερά;

-Από χτες βγήκαν παγανιά από το σεντούκι (αν είχαν μπει δηλ ποτέ), σαν έτοιμα και ώριμα από καιρό, σα θαρραλέα, διάφορα σχόλια του στιλ "ΝΤΡΟΠΗ!!!", "ξεράστε ελεύθερα", με κεφαλαία, θαυμαστικά και υστερικές κραυγές, που δε διαφέρουν πάρα πολύ ως λογική και ύφος από διάφορους φαιούς σχολιαστές του διαδικτύου.

Είναι θεμιτό να διαφωνεί κανείς και να θεωρεί λάθος πχ αυτό το απόσπασμα από την πρώτη ομιλία του Γκιόκα
Ούτε προκύπτει από επιστημονικά τεκμηριωμένες σύγχρονες έρευνες πώς προκύπτει ο σεξουαλικός προσανατολισμός προς το ίδιο φύλο. Σε μεγάλο βαθμό, έχει τις ρίζες του σε χρόνια κοινωνικά προβλήματα στις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων, στα βιώματα των παιδιών μέσα στην οικογένεια, στο ευρύτερο οικογενειακό, φιλικό, σχολικό περιβάλλον, στην ενδοοικογενειακή βία. Συνεπώς, δεν μπορεί να παρουσιάζεται ως αποκλειστικά ατομική απόφαση, ανεξάρτητα από τον κοινωνικό περίγυρο
ή αυτό
Με τη διαμόρφωση της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας, οπωσδήποτε θα διαμορφωθεί νέος τύπος συμβίωσης, ως σχετικά σταθερής ετεροφυλικής σχέσης και αναπαραγωγής. Βασικό στοιχείο θα είναι η ισοτιμία της γυναίκας, η απελευθέρωσή της από τη σκλαβιά του ατομικού νοικοκυριού, η απαλλαγή της από την αποκλειστική ευθύνη στην ανατροφή των παιδιών, η εξασφάλιση ελεύθερου χρόνου για την ισότιμη συμμετοχή της στην οργάνωση και διεύθυνση της κοινωνικής παραγωγής, με μέτρα προστασίας της υγείας της, παίρνοντας υπόψη τις ιδιαίτερες ανάγκες που προκύπτουν από τη μητρότητα.

Αλλά αυτό απέχει αρκετά από το "ντροπή", το "ξεράστε ελεύθερα" κι άλλα τινά παρόμοια και μάλιστα σε ένα λεπτό θέμα, όπου ελάχιστοι έχουν μια κατασταλαγμένη θέση ή μια επεξεργασία σε στέρεα, επιστημονική βάση.
Θα μπορούσα πχ κι εγώ να πω ότι ξερνάω (ελεύθερα) με όσους θεωρούν το φύλο κοινωνική κατασκευή κι ατομική επιλογή του καθενός, αλλά τι ακριβώς θα ερχόταν να προσθέσει αυτό και πώς θα ωφελούσε το διάλογο;

-Στον αντίποδα, είναι κρίσιμο να σημειωθεί και να υπογραμμιστεί πως το ΚΚΕ έχει δικούς του εκπροσώπους και κρίνεται από αυτούς. Κι όχι από τα άστοχα σχόλια και τις χοντράδες που μπορεί να γράφει ο κάθε αυτόκλητος υπερασπιστής του στο δίκτυο (κι αυτό συμπεριλαμβάνει προφανώς κι εμένα). Από την άλλη, αν πολλοί οπαδοί του κόμματος έχουν κι εκφράζουν ανοιχτά τέτοιες (ας τις πούμε έτσι χάριν συνεννόησης) ομοφοβικές απόψεις, αυτό είναι κάτι που ξεφεύγει από τα όρια της σύμπτωσης και πρέπει να μας προβληματίσει σοβαρά.

-Εν πάση περιπτώσει, αν κάποιοι μισούν τόσο πολύ το (δογματικό, σεχταριστικό, ομοφοβικό, σταλινικό και δε συμμαζεύεται) ΚΚΕ από το χάρτη, ας παλέψουν όλοι μαζί για να φέρουμε μια ώρα αρχύτερα τον κομμουνισμό, όπου δε θα υπάρχουν τάξεις, κόμματα και πολιτική (με τη σημερινή έννοια τουλάχιστον) και συνεπώς το ΚΚΕ θα καταργηθεί-απονεκρωθεί εκ των πραγμάτων.

Κατά τα άλλα, είδαμε-μάθαμε-ακούσαμε.
Μια πολύ καλή ομιλία της Αλέκας, που (είναι καλό να τη δείτε ολόκληρη από το βίντεο του 902 και όχι μόνο από τα αποσπάσματα του σημερινού Ρίζου, που δεν είναι τόσο αντιπροσωπευτικά, και) δείχνει (κατά τη γνωμη μου) τις βαθιές γνώσεις της πάνω στο ζήτημα των έμφυλων σχέσεων και κάθε άλλο παρά αμηχανία (την οποία διέκριναν κάποιοι αναλυτές στο δημόσιο λόγο του κόμματος).



-Την κατάθεση στα πρακτικά της Βουλής, της Αγίας Γραφής από το Νικολόπουλο. Είναι ζήτημα όμως αν το κείμενό της επιδέχεται τροπολογιών και συμπληρώσεων -όπως διαμορφώθηκαν εξάλλου, στο πέρασμα των χρόνων, και τα περισσότερα ιερά κείμενα.

-Το Ζουράρι να διαφοροποιείται από τους Ανελ και να υπερψηφίζει το ΣΣ στη μνήμη του κομμουνιστή πατέρα του και της πρωτοπόρας μελέτης του για τη σεξολογία -που κατατέθηκε κι αυτή στα πρακτικά.

-Τον Πειραιώς Σεραφείμ να αποφαίνεται ότι με το στοματικό έρωτα αυξάνονται τα κρούσματα καρκίνου του στόματος (να τι συμβαίνει όταν δε χρησιμοποιούμε σωστά τον οργανισμό μας). Υποθέτω πως με το ίδιο σκεπτικό, για τα αυξημένα κροιύσματα του καρκίνου του μαστού μπορεί να ευθύνονται πχ τα λεγόμενα ισπανικά (που στα ισπανικά πάντως λέγονται κουβάνο, νομίζω). Άλαλα τα χείλη των ασεβών (και στην κυριολεξία...)

Ενώ δεν είδαμε την ψήφο της Λιάνας Κανέλλη, που ήταν απούσα, καθώς στο τέλος της συνεδρίασης είχε μείνει μόνο ο Γκιόκας από την ΚΟ του ΚΚΕ.

Papa don’t preach

Η ρώμη έχει τόσο πολλές εκκλησίες-αξιοθέατα, που αν τυχόν έχεις στην ταξιδιωτική σου συντροφιά κάποιον αρχιτέκτονα, κολλημένο με τα κτίρια και το αντικείμενό του, μπορεί να σε σέρνει μαζί του από ιερό ναό σε ναό, να τρέχεις αλαφιασμένος να τους προλάβεις όλους και να σε βεβαιώνει στο τέλος πως είδατε μόνο τους πιο σημαντικούς, τα σοσάκια που λέγαμε στο λύκειο, αφού ξεπεράσει γελώντας διπλωματικά το σχόλιο πως μοιάζετε πλέον με γκρουπ γιαγιάδων προσκυνητριών που το ‘χουν βάλει τάμα να δούνε όλες τις εκκλησίες. Πάλι καλά που δεν πήγαμε με τα γόνατα δηλαδή. Κι ενώ σκέφτεσαι πως ούτε στην ελλάδα δεν πρέπει να έχεις μπει σε τόσους ναούς και πως η μόνη σχέση σου με το άθλημα (που το αποφεύγεις ευλαβικά, ακόμα και το πάσχα, που οι άλλοι πηγαίνουν για την κοινωνική σύμβαση και το τζέρτζελο) ήταν ο ιταλός ποδοσφαιριστής chiesa, που στα ιταλικά σημαίνει εκκλησία (άντε και ο iglesias στον ατρόμητο, για τον ίδιο λόγο), μπαίνει ο διάολος (δηλ ο θεός) μέσα σου και σου κολλάει ο ρυθμός από το τροπάρι που ψάλλουνε οι καπουτσίνοι, αλλά σε μια πιο ραπ εκδοχή: σά-ντα μαρία σάντα, σά-ντα μαρία σάντα…

Η βασική εξήγηση για την ύπαρξη τόσων σανταμαριών –μέχρι και μια σανταμαρία οδηγήτρια (που «ζει, ζει…») πετύχαμε- είναι μάλλον ότι κάπου πρέπει να βολευτούν και να χωρέσουν όλοι αυτοί οι κουκουλοφόροι καπουτσίνοι (μεταφραστικός πλεονασμός) που συρρέουν από κάθε καθολική γωνιά της γης. Και μόνο εδώ καταλαβαίνεις πλήρως πόσο κίβδηλο και ψευδεπίγραφο είναι το δίλημμα του συνθήματος «ή με τις κουκούλες ή με τις γραβάτες», καθώς αποτελούν τις δύο συμπληρωματικές όψεις του νομίσματος της εξουσίας, που νίπτουν ή μία την άλλη και οι δυο μαζί τον καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο· που οργανώνει φιλανθρωπικού χαρακτήρα παροχές, αλλά νίπτει με τη σειρά του τας χείρας του (δηλ την εκκλησία και το πολιτικό, κυβερνητικό προσωπικό) για τις πραγματικές αιτίες της κοινωνικής δυστυχίας.

Άσε που τώρα πλέον μπορείς να βρεις και μια αριστερά χωρίς γραβάτες, που να κάνει τη δουλειά πολύ καλύτερα από το γραβατωμένο προσωπικό και δεν χαϊδεύει πια τα αυτιά κουκουλοφόρων ή καπουτσίνων, αλλά της δεξιάς του κυρίου, των δικών μας ρασοφόρων, που συνεχίζουν τις χρυσοφόρες μπίζνες τους και γνωρίζουν καλά από πρώτο χέρι πως τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, ούτε και οι διακηρύξεις του παππά και το πρόγραμμα της θεσσαλονίκης τους αριστερούς. Κι άσε το αίτημα του διαχωρισμού εκκλησίας-κράτους να εκκρεμεί ως τη δευτέρα παρουσία του σοσιαλισμού, που θα είναι επ-ανάσταση νεκρών κι αυτών που, κατά ζίζεκ, ξέχασαν να πεθάνουν, γιατί μόνο μια σοσιαλιστική επανάσταση μπορεί να προωθήσει στην πράξη άλυτα αστικοδημοκρατικά ζητήματα που χρονίζουν και κακοφορμίζουν.

Μέχρι τότε η εκκλησία παραμένει κράτος εν κράτει, ή μάλλον κρατίδιο εν κράτει, στην προκείμενη, εφόσον μιλάμε για το βατικανό και τη ρώμη. Αλλά πριν πούμε περισσότερα για αυτό, ας σημειωθεί παρενθετικά η ειρωνεία του πράγματος, με τόσες σανταμαρίες, να είναι ο σαν τζιοβάνι (λατεράνο) καθεδρικός της πόλης και ο σαν πιέτρο η πιο γνωστή και διαφημισμένη κιέζα (εκκλησία).

Δηλ όταν λες κρατίδιο, έχει και σύνορα; Όχι, αλλά αντί για συνοριοφύλακες, βρίσκεις μια σειρά αρπακτικά με.. πληροφορίες στη διαδρομή από το σταθμό του οκταβιανού μέχρι το βατικανό, που περιμένουν να σε τσιμπήσουν, πρόθυμοι να σε βοηθήσουν να skip the line, να παρακάμψεις την ουρά της αναμονής, που όσο την πλησιάζεις (και προτού να τη δεις) αυξάνεται θεαματικά στα λόγια για να τρομάξεις και να πειστείς: δύο, τρεις, πέντε ώρες, ενώ στην πραγματικότητα δεν πρέπει να υπερέβαινε το μισάωρο (βαριά μία ώρα). Αλλά είναι πραγματικά απίστευτη η κοσμοσυρροή, με το λαό να πιάνει το μισό και παραπάνω του κύκλου (έλλειψης για την ακρίβεια) της επιβλητικής πλατείας. Ουρά υπάρχει ακόμα και στις τουαλέτες του βατικανού ή στα παγωτά που πουλάνε δίπλα, στην οδό του σάντο σπιρίτου (βοήθειά μας). Φρενίτιδα! Αλλά γιατί όχι; Στην ελλάδα σχηματίζαμε πολύωρες ουρές για να προσκυνήσουμε μία εικόνα της παναγίας (άξιον εστί). Ας βλέπουμε και τη δική μας καμπούρα, πριν βγάλουμε τους εαυτούς μας καλύτερους.

Καθώς λοιπόν οι συνοριοφύλακες είναι εκπαιδευμένα τσακάλια, τους αρκεί μια λέξη, για να καταλάβουν την εθνικότητά σου κι αρχίζουν να σου μιλάν σε σπαστά ελληνικά: «εσύ, έλατε, στάσου..» Μα πώς διάολο (πάλι αυτός) μας καταλαβαίνουν, μυρίζουμε θυμάρι και βασιλικό; Μα όχι, εμείς δεν είμαστε με τον εδες, εμείς είμαστε οι άλλοι. Α, si... prima volta sinistra, e? –Νο, no, fratello, camarata, αυτοί είναι seconda volta πασόκ. Θε μου τη δεύτερη φορά που θα ‘ρθω να ψηφίσω, όσα πασοκ κι αν λαχταρώ, δε θα ξαναγαπήσω. Άσε που η στάση otaviano για βατικανό στο μετρό –εκεί που όλα είναι πενταβρώμικα, σαν πράσινο 89’, που εμείς το ξεβρωμίσαμε- είναι αμέσως μετά από τη στάση cipro (τσίπρο), αν δε με απατά το παπικό αλάθητο.

Αλλά εμείς δεν παρακάμπτουμε τίποτα, προτιμάμε να hold the line, που τραγουδάνε και οι τότο, τη γραμμή κρατάμε και τους προσπερνάμε, αναθεωρητές δε γινόμαστε. Και δεν είμαστε και στο μαυσωλείο του λένιν, όπου η ουρά περιμένει μέσα στο τσουχτερό κρύο, αλλά μπορούσες να την παρακάμψεις αν είχες ειδική άδεια από τις σοβιετικές αρχές ή το κόμμα.

Ο άγιος πέτρος μπορεί να έχει πολλά αναγεννησιακά έργα-στοιχεία αλλά για μένα ήταν η πρώτη ουσιαστική επαφή και κατανόηση της έννοιας του μπαρόκ. Που, αν δεν κάνω κάποια χοντροκομμένη απλοποίηση, δίνει βάρος στην επίδειξη και τον εντυπωσιασμό, ως μια τελευταία προσπάθεια της φεουδαρχίας που σαπίζει να πιαστεί από το τρένο της ιστορίας και να επιβληθεί με ένα μεταβατικ(αν)ό πρόγραμμα. Όλες οι εκκλησίες της ρώμης είναι επιβλητικές, φορτωμένες με χιλιάδες αναμνήσεις, χρυσάφι, περίτεχνους θόλους, ζωγραφικούς πίνακες και γλυπτά για να προσελκύσουν με αυτόν τον τρόπο το ευρύ κοινό. Αλλά ο τελικός τους σκοπός δεν είναι να εξυμνήσουν τον άνθρωπο και το μεγαλείο του, που εν σοφία εποίησε όλα αυτά τα θαυμαστά έργα με πενιχρά μέσα και τεχνογνωσία, αλλά να κάνουν τον επισκέπτη να νιώσει μικρός κι ασήμαντος μπροστά στη θεία δύναμη, ένα ταπεινό, τιποτένιο σκουπίδι, που νιώθει τύψεις ακόμα και για την ύπαρξή του. Κι αν αυτό ισχύει μια φορά για κάποιες «συμβατικές» σαντα-μαρίες, στο βατικανό δε στοχεύουν να εντυπωσιάσουν απλώς τον απλό κι εύπιστο λαό, αλλά σε μια επίδειξη ρώμης (της ρώμης) που θα υποτάξει και τους τρανούς βασιλιάδες που (δε διαθέτουν απαραίτητα περισσότερη καλλιέργεια και γούστο από τους «κοινούς θνητούς» και) θα αιχμαλωτιστούν από το επιβλητικό θέαμα, για να γονατίσουν και να προσκυνήσουν τον πάπα.

Αυτό που μένει κατά την (τελείως υποκειμενική) γνώμη μου, είναι μια σχεδόν κιτς αίσθηση νεοπλουτισμού. Ο άγιος πέτρος μπορεί να διαθέτει μερικά πολύ αξιόλογα έργα, που το καθένα απ’ αυτά είναι αριστούργημα. Όλα μαζί όμως συνθέτουν μια υπερβολή, που το ποδοσφαιρικό της αντίστοιχο θα ήταν να θες να χωρέσεις πχ τρία σέντερ φορ και τρία δεκάρια στην ίδια ενδεκάδα, χωρίς καν έναν μακελελέ να τρέχει να τους καλύπτει.

Χαρακτηριστική για όσα λέγαμε παραπάνω είναι κι η ελληνική επιγραφή στον τρούλο του άγιου πέτρου, που δε μιλάει καν για ποίμνιο, αλλά για πρόβατα κι ερίφια: βόσκεις τα αρνιά σου, ποιμαίνεις τα πρόβατα.

Την εκκλησία πάντως μπορείς να την εκτιμήσεις και να την χαρείς καλύτερα αν ανέβεις στο εσωτερικό μέρος του θόλου και μετά στην οροφή του, εξωτερικά, σκαρφαλώνοντας 500 και βάλε σκαλοπάτια (μισό παλαμήδι, που λέει κι ο redfly), που σου προσφέρουν μια καλή ευκαιρία να ιδρώσεις και αρκετά καλές πιθανότητες πνευμονίας, καθώς βγαίνεις στον καθαρό αέρα να θαυμάσεις την επιβλητική θέα. Μη φυσάς δεν είναι απαραίτητο, μη φυσάς, θα κάτσω ένα τέταρτο.

Την περιγραφή του μουσείου του βατικανού και της καπέλα σιξτίνα, λέω να την αφήσω στο redfly, που περιηγήθηκε κάνα τετράωρο, αλλά πέρασε λέει σχεδόν τρέχοντας κάποια κομμάτια, δεν είδε τίποτα από την πτέρυγα των ετρούσκων, και αν τον αφήναμε μονάχο, ακόμα μέσα θα ήτανε.

Ανακεφαλαιώνοντας στον επίλογο, δε μπορεί να μη σημειώσει κανείς την απίστευτη βιομηχανία θρησκευτικού τουρισμού που έχει στηθεί από το βατικανό. Και δεν είναι κάτι καινούριο, που δεν το γνώριζες και δεν το είχες δει στην χώρα σου, αλλά φτάνει πραγματικά σε επίπεδα γραφικότητας, όταν πρέπει πχ να βάλεις μία μονέδα (κέρμα) για να ανάψεις ένα ηλεκτρονικό κεράκι (!) ή να φωτίσεις τη σκοτεινή γωνιά μιας εκκλησίας, που κρύβει κάποιο σπουδαίο έργο του καραβάτζιο ή κάποιου άλλου ζωγράφου (για δύο λεπτά και μετά πάλι από την αρχή, άλλο νόμισμα).

 Χώρια η απίστευτη σειρά προϊόντων με τον πάπα-φρανσίσκο (και τους προηγούμενους). Πάπας σε μπλουζάκια, σε κούπες, σε κονκάρδες, ημερολόγια, σημειωματάρια και καρτ ποστάλ, πάπας-καρικατούρα, έξω από καντίνες, σε κάθε τουριστική γωνιά, σε πάγκους πλανόδιων, σε διάφορες πόζες, να χαμογελά, να χαιρετά, να ευλογεί, να σκέφτεται, κτλ. Μόνο πάπα σε εσώρουχο δε βρήκαμε κι αυτό επειδή δεν το ψάξαμε, ίσως.

Ντάξει ρε φίλε, ποιος νομίζεις ότι είσαι δηλ, ο τόττι;

Πού κι αυτός είναι κάτι σαν παπικό είδωλο για την πόλη.

Στην τελική όμως αυτός έχεις την μπλάζι. Εσύ τι έχεις;

Εσύ, θα μου πεις, έχεις εκατομμύρια πιστούς με την ευφυΐα του τόττι. Και είναι ό,τι ακριβώς χρειάζεσαι για να διαιωνίζεις την κυριαρχία σου στην αιώνια πόλη και την οικουμένη.

Όλα για όλους

Μετά από το στενό κορτάρισμα της ρένας δούρου στην επίσημη εκκλησία και το άγιο όρος, ήρθε κι η επίσκεψη του αλέξη στο τρίτο πόδι –όπου αδυνατούσε αντικειμενικά να πάει η ρένα, γιατί μόνο τα αγοράκια (περηφανεύονται πως) έχουν δικό τους τρίτο πόδι- να προσθέσει μερικές ακόμα πινελιές στο νέο ειδύλλιο και σε αυτό που ο αδειούχος πάνος ζάχαρης (γιατί ρε αλέξη; γιατί δεν τον περίμενες;) ονόμασε εύστοχα κάπου: κατά subcomandante marcos ευαγγέλιο. Κι επειδή η λογική λέει πως δε θα είναι το τελευταίο επεισόδιο (ή μάλλον περικοπή–εδάφιο) του φλερτ, μπορούμε να δώσουμε στα επιτελεία της κουμουν-δούρου μερικές ιδέες, που μπορεί να αξιοποιηθούν στην ίδια κατεύθυνση.

Του Πάνου Ζάχαρη

Αφού αρχικά θυμίσουμε ένα παλιότερο κείμενο για την «αριστερά του κυρίου», που θα μπορούσε να αναδημοσιευτεί σχεδόν αυτούσιο σήμερα και τις πολύ εύστοχες συμπληρώσεις του near east (μα πού χάθηκε αυτός;) στα σχόλια της ανάρτησης. Όπου τους προτρέπαμε μεταξύ άλλων να θυμηθούν τους κληρικούς που εντάχθηκαν στο εαμ, έχοντας έτοιμο το αντάρτικο μούσι, και να συγκρίνουν τις δομές της εκκλησίας με τις «εκκλησιάζουσες του αριστοφάνη και την αμεσοδημοκρατική λειτουργία της εκκλησίας του δήμου στην αρχαία αθήνα. Τελικά η δική τους φαντασία (οσονούπω στην εξουσία) το πήγε πιο μακριά, σε δυσθεώρητα ύψη που δύσκολα θα μπορούσε ένας κοινός νους να προβλέψει.

Στην επόμενη επίσκεψή του λοιπόν, τώρα που έμαθε το δρόμο, ο αλέξης μπορεί να πει ότι ο χριστός ήταν ο πρώτος κομμουνιστής, πως οι μοναχοί έχουν μακριά γένια σαν το φιντέλ κάστρο (εκτός από τους ελασίτες αντάρτες), να πει για την καινή και παλαιά διαθήκη, που βρίσκουν το αντίστοιχό τους στη διαθήκη του λένιν και το μικρό της συμπλήρωμα στη συνέχεια. Να μιλήσει στους πιστούς για τη δική του δευτέρα παρουσία (όχι τη σοσιαλιστική), όπου η εε θα γίνει δημοκρατική, προς όφελος των λαών, που θα ζούνε πια αδελφωμένοι και μονιασμένοι με τα μονοπώλια.

Θα αποφύγει εντέχνως τους πονηρούς συνειρμούς με την κοινοκτημοσύνη των πρώτων χριστιανών (η βάση), που θυσιάζονταν στα λιοντάρια για τις ιδέες τους, και τον γραφειοκρατικό εκφυλισμό των αγίων πατέρων της εκκλησίας (η ηγεσία), που έγιναν κατεστημένο, αλλά φορούν σταθερά τη λεοντή του σεμνού και ταπεινού χριστιανού. Θα παρακάμψει τους επικίνδυνους παραλληλισμούς με κομμουνιστικές ορθοδοξίες και οπορτουνιστικές αιρέσεις, με διασπαστικά σχίσματα (εκκλησιαστικά και σινοσοβιετικά) κι ενωτικούς μειοδότες, με δογματικούς μαρξιστές κι ιερατεία. Μπορεί να θυμίσει διακριτικά όμως πως ο ευρωκομμουνιστικός πολιτικός πρόγονος του σημερινού σύριζα κατηγορούσε τους κολλημένους παλαιοημερολογίτες της αριστεράς πως ο πολιτικός τους λόγος και τα φυλλάδια των μαρτύρων του ιεχωβά έμοιαζαν σα δύο σταγόνες νερό. Κι ότι αυτοί ουδέποτε αντιλαμβάνονταν το μαρξισμό σα δόγμα, γι’ αυτό και είναι έτοιμοι να γνωρίσουν και άλλες ιδέες και να ανταλλάξουν απόψεις –ή να ασχοληθούν με άλλα πολιτικά ανταλλάγματα- στις μεταξύ τους συζητήσεις.

Μπορεί να πει επίσης πως οι μοναχοί που ακολουθούν το σύνθημα «όλα για όλους, για εμάς τίποτα», θυμίζουν κάπως το «τσοβόλα δώστα όλα» και τα χρόνια της αλλαγής, που εμπνέουν και το δικό του πολιτικό φαντασιακό. Να αποσιωπήσει τις αναλογίες με τη σημερινή κυβέρνηση που (χρηματοδοτεί αδρά από τον κρατικό προϋπολογισμό την εκκλησία, χωρίς να φορολογεί πχ τα άμφια με ενφια και) δίνει τα πάντα, σε τιμή ευκαιρίας, από τη δημόσια περιουσία, χωρίς να κρατάει τίποτα για τον εαυτό της. Και να δώσει δείγμα καλής γραφής για την προθυμία και της δικής του κυβέρνησης να τα δώσει όλα στους άγιους πατέρες, προκειμένου να μαζέψει ψήφους από παντού και να τα παίξει όλα για όλα για την αυτοδυναμία.

Υπάρχει κανείς άραγε που να πιστεύει ειλικρινά πως μια αριστερή κυβέρνηση με κορμό το σύριζα θα συγκρουστεί με το εκκλησιαστικό κατεστημένο, για να προχωρήσει έστω στο διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας; Το πρόβλημα δεν είναι μόνο (ή κυρίως σε αυτή την περίπτωση) η ρεφορμιστική λογική των μικρών στόχων-μεταρρυθμίσεων, που δεν ξεφεύγουν από τα πλαίσια του συστήματος (θεωρητικά όμως οδηγούν σταδιακά κάπου). Αλλά ότι μια τέτοια κυβέρνηση δε θα είναι πρόθυμη ούτε καν αυτά τα μικρά βήματα να εξασφαλίσει, στο όνομα του πολιτικού ρεαλισμού και του πολιτικού κόστους. Και πως θα καταλήξει να είναι λιγότερο προοδευτική κι από το φανταστικό σχέδιο του τόμας μορ στην ουτοπία του.

Το πιο βασικό, όπως σημειωνόταν και στην «αριστερά του κυρίου» είναι πως η εκκλησία της ελλάδος κι ο σύριζα είναι δύο φιλόπτωχα ιδρύματα, που θέλουν να ανακουφίσουν και να προστατέψουν τους φτωχούς από τις συνέπειες της κρίσης, χωρίς να πολεμήσουν το σύστημα που γεννά τη φτώχια και την αδικία, όπως το σύννεφο τη βροχή. Τη στιγμή που ο λαός ξανασταυρώνεται κι ανεβαίνει αγόγγυστα το γολογοθά του, αυτοί του αλείφουν μύρο στις πληγές, για να μην τσούζει, αλλά κάνουν τον πόντιο πιλάτο και δεν του λένε ότι πρέπει να σταματαήσει να θυσιάζεται για σκοπούς ξένους προς το συμφέρον της τάξης του.

Η Αριστερά του Κυρίου

Αν κάποιος έχει παιχνιδιάρικη διάθεση κι ασχοληθεί με τη σημειολογία θα βρει τόσες (επιφανειακές) ομοιότητες μεταξύ εκκλησίας κι αριστεράς (και σε ένα άλλο επίπεδο μεταξύ χριστιανισμού και κομμουνισμού), που μπορεί να στηρίξει ολόκληρη θεωρία.

Μπορεί να ξεκινήσει πχ από τον χριστό, που ήταν ο πρώτος κομμουνιστής και την (αγία) τριάδα των κλασικών του μαρξισμού (μαρξ, ένγκελς, λένιν) για να θυμηθούμε και τον τραμπάκουλα, που άναβε κεράκια στο εικονοστάσι του βλαδίμηρου –καλός άνθρωπος ήτανε, θεός σχωρέστον.

Να ψάξει για τον ιούδα του κινήματος, για τον οποίο υπάρχουν πολλές υποψηφιότητες, με επικρατέστερο φαβορί, μακράν του δεύτερου, τον πολυαγαπημένο γκόρμπι, με τα τριάντα αργύρια που πήρε για τη διαφήμιση της πίτσας χατ. Εκεί που κάποιος απ’ τους ρώσους θαμώνες της πιτσαρίας λέει σε κάποια φάση: because of him we have opportunities –χάρη σε αυτόν έχουμε ευκαιρίες. Και μάλλον μπέρδεψε τις λέξεις, που είναι κι ομόρριζες, γιατί κατά πάσα πιθανότητα ήθελε να πει: because of him, we had opportunism, δηλ εξαιτίας του είχαμε οπορτουνισμό –κι αυτό είναι το μόνο βέβαιο.

Μπορεί ακόμα να αναπαράγει τη γνωστή αστική κριτική για τη μεσσιανική τάχα αντίληψη που διέπει το μαρξισμό για το προλεταριάτο, το οποίο είναι η περιούσιος κοινωνική τάξη –αλλά χωρίς καμία απολύτως περιουσία- κι ο εκλεκτός του λαού για να λυτρώσει όχι μόνο τον εαυτό του αλλά ολόκληρη την ανθρωπότητα. Ή για το παπικό αλάθητο των ηγεσιών, τα κομματικά ιερατεία και το ποίμνιο που τα ακολουθεί. Με την ειδοποιό διαφορά ότι αυτό το «ποίμνιο» δεν είναι ένα άτακτο κοπάδι που πορεύεται μπουλουκηδόν, αλλά οργανώνει συνειδητά την πάλη του ενάντια στους λύκους που το περιστοιχίζουν και δεν πάει ως πρόβατο επί σφαγή.

Μπορεί επίσης να μιλήσει για την κομμουνιστική ορθοδοξία και τις διάφορες αιρέσεις που διασπάστηκαν από το κυρίως σώμα της. Καθώς και για το σινοσοβιετικό σχίσμα με την κινέζικη εκκλησία για το φιλιόκβε και κάτι συνοριακές διαφορές. Ή για τους αναθεωρητές που πιστεύουν στην επανάσταση με το κρίνο, χωρίς σεξ και βία και θεωρούν δογματικούς όσους τους κριτικάρουν. Αλλά αν θεωρείς δόγμα το μαρξισμό –εξ ου και δογματικοί οι οπαδοί του- πιθανότατα δεν τον έχεις καταλάβει κι είναι εντελώς αμφίβολο αν είχες ποτέ οποιαδήποτε σχέση μαζί του.

Μπορείς να θυμηθείς τους κληρικούς που εντάχθηκαν στο εαμ και τους γενειοφόρους αντάρτες στο βουνό, που έμοιαζαν με ένοπλους ιεραπόστολους της λαοκρατίας και του κομμουνισμού. Ή αυτό που διάβασες κάπου ότι η βίβλος και το κομμουνιστικό μανιφέστο είναι τα δυο βιβλία που έχουν επηρεάσει τις μάζες και την ιστορική εξέλιξη, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο.

Μπορείς εν τέλει να συγκρίνεις την εκκλησία με την αμεσοδημοκρατία στην εκκλησία του δήμου και τις εκκλησιάζουσες του αριστοφάνη. Ή τη βασιλεία των ουρανών με την έφοδο της εργατικής τάξης στον ουρανό, και το βασίλειο της ελευθερίας, όπως το ονόμασαν οι κλασικοί, που θα αντικαταστήσει το βασίλειο της αναγκαιότητας –με την έννοια του καταναγκασμού.

Εάν είσαι λοιπόν συριζαίος εν χριστώ αδελφέ, και θέλεις να δικαιολογήσεις κάπως το φλερτ του χώρου σου με την εκκλησιαστική ηγεσία, έχεις μπροστά σου πεδίο δόξης λαμπρό, με πλούσια και ευφάνταστα επιχειρήματα για κάθε χρήση. Πόσο μάλλον όταν έχεις πάρει φόρα τελευταία και έχεις αρχίσει να δικαιολογείς τα πάντα, όπως τα ραντεβού του αλέξη στις ενωμένες πολιτείες. Όσο να πεις είναι κάπως διασκεδαστικό, συν τοις άλλοις.

Όμως πέρα από την πλάκα και το βλαδιβοστόκ –που τώρα πια είναι κι εκεί πατρίδα με χριστιανισμό- πιστεύω πως σε ό,τι έχει να κάνει με το σύριζα, αυτή η σχέση και η σημειολογία της είναι πολύ εύστοχη και ταιριαστή. Κι είναι πολύ λογικό, εφόσον ο κλήρος πέφτει στο σύριζα για τον σχηματισμό της επόμενης κυβέρνησης, να σταματήσει να την πέφτει ο σύριζα στον κλήρο και την ηγεσία του, προκειμένου να εξασφαλίσει ότι θα γίνει όντως κυβέρνηση.

Είναι λογικό γιατί η εκκλησία της ελλάδος κι ο σύριζα είναι δυο φιλόπτωχα ιδρύματα, που θέλουν να ανακουφίσουν και να προστατέψουν τους φτωχούς απ’ τις συνέπειες της κρίσης, χωρίς να πολεμήσουν το σύστημα που γεννά τη φτώχια και την αδικία, όπως το σύννεφο τη βροχή. Τη στιγμή που ο λαός ξανασταυρώνεται κι ανεβαίνει αγόγγυστα το γολγοθά του, αυτοί του αλείφουν μύρο στις πληγές, για να μην τσούζει, αλλά κάνουν τον πόντιο πιλάτο και δεν του λένε ότι πρέπει να σταματήσει να θυσιάζεται για σκοπούς ξένους προς του συμφέρον της τάξης του. Κι ο σύριζα της εποχής (και της ακοα) πχ, μπορεί να έδειχνε αμέριστη συμπάθεια στον πρωτόγονο κομμουνισμό των χριστιανικών κοινοτήτων –γιατί, και στην κοινοκτημοσύνη πιστεύομεν! Αλλά δε θα έκανε το παραμικρό για να τους γλιτώσει από το λάκκο των λεόντων και την αρένα της ενωμένης ευρώπης.

Είναι ταιριαστή η σχέση γιατί οι προγραμματικές διακηρύξεις του σύριζα θυμίζουν γλυκανάλατα κηρύγματα και την παπαδίστικη μεταφυσική, που θα αλλάξει την καπιταλιστική βαρβαρότητα μεταρρυθμίζοντάς της, με προσευχές και διαπραγμάτευση, χωρίς να πειράξουν τα ιερά και τα όσια της αστικής εξουσίας, που τα πάντα εν σοφία κι ελευθερία εποίησε, μέσα σε αυτό το δημοκρατικό σύστημα. Κι όταν μιλάει για το σοσιαλισμό, σαν τη δευτέρα παρουσία, στην ουσία δεν κάνει τίποτα άλλο από το να διακηρύσσει με τον τρόπο του, ότι αυτό το σύστημα είναι αιώνιο, κι αυτό που πρέπει να δούμε είναι πώς θα το βελτιώσουμε.

Κι έτσι φτάνουμε στο βασικό κοινό παρονομαστή των δύο φιλάνθρωπων φορέων. Τη μεταφυσική. Και συγκεκριμένα τη μεταφυσική ενός ανθρώπινου καπιταλισμού, καλού και φιλεύσπλαχνου, που θα βάζει τον άνθρωπο πάνω από τα κέρδη χωρίς να τα καταργεί, θα έχει φιλολαϊκές τράπεζες και φορολογική επανάσταση, ευρώ χωρίς μνημόνιο, ομελέτα χωρίς αυγά. Και θα γίνει το θάμα των βρυξελλών, ή μια αναπαράσταση του θαύματος στην έρημο, που πολλαπλασιάστηκαν τα ψάρια και τα καρβέλια, κι ο σύριζα θα χορτάσει τον πεινασμένο μας λαό, χωρίς να βάλει χέρι στα μονοπώλια και τη μεγάλη καπιταλιστική ιδιοκτησία.

Κι αυτό με τη σειρά του μας οδηγεί σε ένα ακόμα κοινό γνώρισμα. Την υποκρισία. Γιατί κι οι δυο γνωρίζουν πολύ καλά, ότι αυτή η γη της επαγγελίας είναι ψεύτικη. Κι ότι όσα ευαγγελίζονται δε μπορούν να πραγματοποιηθούν, αλλά ηχούν ευχάριστα και ναρκώνουν τη μέση λαϊκή συνείδηση.

Γιατί όμως χάφτει ο λαός τις παραβολές και τα παραμυθάκια που του σερβίρουν; Γιατί το σοσιαλδημοκρατικό και το θρησκευτικό αφιόνι είναι η απελπισία που μεταμφιέζεται σε ελπίδα και περιμένει απεγνωσμένα ένα σωτήρα να μεσολαβήσει για την επίτευξη του ονείρου της, λειτουργώντας ως αντίβαρο για τη δική της παραίτηση και τη λογική της ανάθεσης. Σώσον κύριε το λαό σου, και ευλόγησον την απραξία του.

Και δε μιλάμε για την πνευματική καθυστέρηση ενός αγροτικού λαού, που ζούσε πρακτικά για αιώνες στο μεσαίωνα, κι έβλεπε τον τρότσκι σαν τον άι γιώργη με το δόρυ, και προσευχόταν στα θεία στο μεγάλο πατριωτικό πόλεμο κατά των ναζί, αλλά την ίδια στιγμή πάλευε με το όπλο στο χέρι για το δίκιο του –γιατί δεν είναι πολύ σοφό να τα περιμένεις όλα από τη θεά της σοφίας, χωρίς να κινήσεις κι εσύ λίγο το χεράκι σου.

Αν καλλιεργείς εσύ στο λαουτζίκο το αφιόνι και τις αυταπάτες μιλάμε για μια διαφορετική ποιότητα φαινομένου.

Σε τελική ανάλυση η σχέση αυτή είναι αγαστή, γιατί τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, ούτε και τον καλό χριστιανό. Όπως οι φραστικές διακηρύξεις δεν κάνουν τον κομμουνιστή, ούτε και τον αριστερό –έτσι γενικά και αόριστα. Πόσο μάλλον όταν ακόμα και σε καθαρά διακηρυκτικό επίπεδο, ο σύριζα έχει βάλει μπόλικο νερό στο κρασί του και μετατοπίζεται συνεχώς προς τα δεξιά.

Το αποτέλεσμα θα είναι ότι ο σύριζα θα χάσει και το τελευταίο φύλλο συκής και του ψευδεπίγραφου ριζοσπαστισμού του, ακόμα και με τα αστικά κριτήρια για το τι είναι προοδευτικό και τι όχι. Γιατί θα κάνει πίσω στο θέμα του διαχωρισμού εκκλησίας-κράτους, όπου μέχρι τώρα κέρδιζε ανέξοδες δάφνες προοδευτισμού, ξιφουλκώντας με άσφαιρα πυρά εναντίον του κλήρου.

Αυτή είναι η αριστερά του κυρίου που εκφράζει ο σύριζα. Κι αν αυτή η ιστορία βοηθήσει να πέσουν τα καφάσια από τα μάτια ενός κόσμου, για να γλιτώσει από τις αυταπάτες του μια ώρα αρχύτερα, τόσο το καλύτερο. Γιατί η καμπάνα δεν χτυπά χαρμόσυνα για την κυβέρνηση της αριστεράς που έρχεται, ούτε πένθιμα για την επίπλαστη ευημερία που χάσαμε εξαιτίας της κρίσης. Αλλά χτυπά σαν καμπανάκι κινδύνου, για να καταλάβουμε πως

Θεοί αρχόντοι βασιλιάδες, με πλάνα λόγια μας γελούν

Της γης οι δούλοι κι οι ραγιάδες μοναχοί τους θα σωθούν

Και να πάρουμε επιτέλους την κατάσταση στα χέρια μας..

Εξουσία τι μπάλα παίζεις

Συνεχίζοντας σε αθλητικό πνεύμα, η κε του μπλοκ θα ασχοληθεί στη σημερινή ανάρτηση με το τελευταίο βιβλίο του ελευθεράτου. Τίτλος του, ο τίτλος του κειμένου.


Εν αρχή ένα απόσπασμα από τον πρόλογο του παντελή μπουκάλα, με μερικές σκέψεις που μάλλον έχουν απασχολήσει κάθε κομμουνιστή φίλαθλο που προσπαθεί να απενοχοποιήσει τον εαυτό του.

Όσο διαβάζεις τις σελίδες του διονύση ελευθεράτου, φίλαθλος εσύ –τι φίλαθλος δηλαδή, πες καλύτερα κολλημένος με τη μπάλα σε όλες τις εκδοχές της, πλην των πεπονόμορφων- σκοντάφτεις πάνω στο αυθόρμητο και τόσο λογικό ερώτημα: πού να την πάρει ο άνεμος, τη μπάλα και να τη στείλει στο διάστημα, σαν έναν ακόμα δορυφόρο, πώς με όλα τούτα τα φάουλ και τα οφσάιντ, δε λες να πάρεις επιτέλους αποστάσεις ασφαλείας; Πώς, παρόλα αυτά παραμένεις πιστός του παιχνιδιού, ενήμερος μεν για τα παιχνίδια που παραχαράσσουν το καθαυτό παιχνίδι ή και το ακυρώνουν, αλλά εντέλει αδιάφορος, ακόμα κι αν εικάζεις ότι κάπως έτσι νομιμοποιείς τους όπου γης, όποιας φανέλας κι όποιας ιδεολογίας μπερλουσκόνηδες που καταχρώνται το κόλλημά σου, το εκμεταλλεύονται πολιτικά, οικονομικά, ιδεολογικά, θρησκευτικά.

Το ‘χουν αυτό τα κείμενα κριτικής και μάλιστα όταν ο κρίνων δε στέκεται απόμακρος, ένας σνομπ βλοσυρός, ένας ακόμα απομυθοποιητής κι αποδομητής, σίγουρος πως τώρα μόλις αυτός πρωτοδιακρίνει όσα οι άλλοι, συναισθηματικώς εμπλεγμένοι ή πνευματικώς υστερούντες, αδυνατούσαν να δουν. Έχουν δηλ το γνώρισμα, εν όσω προσφέρουν απλόχερα υλικό για να στοιχειοθετηθεί ο πιο αυστηρός έλεγχος, να μη σε οδηγούν στην πλήρη άρνηση, αφού δεν παύουν να σου θυμίζουν ότι δε φταίει το καθαυτό παιχνίδι αν οι παιχνιδοκράτορες (οικονομικοί, πολιτικοί, θρησκευτικοί, πάπες, καρδινάλιοι, δικτάτορες κι αυτοκράτορες, πρωθυπουργοί και πρόεδροι), το γελοιοποιούν, το κιβδληεύουν, το μετατρέπουν όντως σε όπιο.

Κι αυτό ακριβώς συμβαίνει σε τούτο το βιβλίο. Ο συγγραφέας του, το ξέρουμε άλλωστε κι από την πυκνή και πολύχρονη δημοσιογραφική δουλειά του, αγαπάει το αντικείμενο της κριτικής του, δεν το σνομπάρει, όπως το σνομπάρει πότε η πολλή λογιοσύνη και πότε η πολλή αριστεροσύνη και βέβαια το μείγμα τους. Κι όσο περισσότερα επίσημα ή φανταχτερά ενδύματα του αφαιρεί, ξηλώνοντάς τα με μεθοδικότητα, τόσο βαθύτερα και τρυφερότερα το αγαπάει, σα να θέλει να το προστατέψει, αλλά για αυτό που όντως είναι κι όχι για ό,τι θα θέλαμε ιδεοληπτικά, φαντασιωσικά ή κατά τους ορισμούς της νοσταλγίας μας, να είναι: αποκαθαρμένο, άθικτο, αγνό.

Στη συνέχεια μια γεύση από το κυρίως μέρος του βιβλίου με αποσπάσματα από το κεφάλαιο με τίτλο από του διόδωρου τη ρομφαία, στου άνθιμου τη σημαία. Καλή ανάγνωση.

Αλήθεια ποιες φωτογραφίες, ποια στιγμιότυπα θα είχαν θέση σε ένα άλμπουμ με θέμα «εκκλησία και μπάλα» -ασπρόμαυρη ή πορτοκαλί- στην ελλάδα; Η πρώτη απάντηση προφανής και εύκολη, αφορά στην εικόνα του συχωρεμένου χριστόδουλου στο πλημμυρισμένο από κόσμο καλλιμάρμαρο, τον ιούλιο του 2004. Τότε που ανακήρυττε την παναγία αρχιστράτηγο του άθλου της ποδοσφαιρικής εθνικής ελλάδας.

Ο ελευθεράτος αναφέρει στη συνέχεια την ευλογία που πήρε ο ολυμπιακός από τον διόδωρο ιεροσολύμων το 94 στο φάιναλ φορ του τελ αβίβ, αλλά έχασε τον τίτλο από την μπανταλόνα του αλησμόνητου κορνήλιους τόμπσον.

Τετάρτη 1η ιουλίου 2009, στο γήπεδο της τούμπας, 15.000 φίλοι του παοκ παρακολουθούν την πρώτη προπόνηση της ομάδας. Ανάμεσά τους είναι και δύο ιερείς. Ο παπα-πέτρος κι ο παπα-χρήστος, αμφότεροι γνωστοί κι ως παπα-παοκ στους κύκλους των φίλων της ομάδας. Ο παπα-χρήστος διαθέτει εισιτήριο διαρκείας στη θύρα 4, όπως κι οι δυο γιοι του, οι οποίοι μάλιστα είναι κι οι ίδιοι ποδοσφαιριστές.

Μόλις δημοσιεύεται στον τύπο η φωτογραφία των δύο ιουλιανών παραβατών, χαμογελαστών (ανόσιο αυτό, ε;) στις κερκίδες, δραστηριοποιούνται οι... υψηλόβαθμοι. Η μητρόπολη έδεσσας πέλλας κι αλμωπίας, στην οποία ανήκει ο παπα-πέτρος απαιτεί περισσότερη ιεροπρέπεια και –όπως τουλάχιστον γράφεται στον τύπο- αφήνει ανοιχτό ακόμη και το ενδεχόμενο του αφορισμού! Ο παπα-πέτρος καλείται σε απολογία.

Ο παπα-χρήστος είναι ιερέας στην κασσάνδρεια, αλλά ελέγχεται από το άγρυπνο μάτι και τη μηδενική ανοχή του μητροπολίτη θεσσαλονίκης άνθιμου. Με έγγραφο πλήρες σκληρών εκφράσεων, ο άνθιμος ζητά να τιμωρηθεί ο παπα-χρήστος κι αναθέτει σε δεσπότη να καλέσει σε απολογία τον «παρεκτραπέντα» παπά.

Μιλώντας, όχι στη μητρόπολη, αλλά στον αθλητικό ραδιοφωνικό σταθμό metropolis, ο παπα-χρήστος λέει το αυτονόητο: πως η κλήση του σε απολογία, εκτός των άλλων, προσβάλλει συλλήβδην χιλιάδες ανθρώπους που συχνάζουν στις κερκίδες, καθώς εδράζεται στην αντίληψη ότι είναι ανίερος ο συναγελασμός μαζί τους. Περισσότερο δηκτικός είναι στη συνέντευξή του στα νέα, στον αντώνη ρεπανά: υπάρχει υποκρισία και στους ανθρώπους της εκκλησίας. Δεν αντέχουμε το διαφορετικό. Δεν το μπορούμε. Έχουμε φτιάξει καλούπια στα οποία δε μπορούν να χωρέσουν όλοι οι άνθρωποι.

Το αναπόφευκτο ερώτημα είναι τι στην ευχή επιτρέπουν τα καλούπια της εσωτερικής εκκλησιαστικής λειτουργίας. Οι κερκίδες δεν έχουν τίποτε το ανόσιο, όταν συχνάζουν εκεί «υψηλόβαθμοι» εκπρόσωποι του κυρίου- είτε επειδή όντως το νιώθουν, είτε διότι παίζουν το επικοινωνιακό παιχνίδι «ποίμνιό μου κοίτα με, είμαι κι εγώ εδώ».

Τη Δευτέρα 3 αυγούστου 2009, ξεδιαλύνεται κάπως το μυστήριο της ανακολουθίας ανάμεσα στην πρακτική των υψηλόβαθμων της εκκλησίας και τα αναθέματα σε βάρος των ποδοσφαιρόφιλων ιερέων. Την ημέρα εκείνη ο παπα-χρήστος συναντάται με τον εντεταλμένο δεσπότη, ο οποίος του κοινοποιεί τη «γραμμή», στην πλήρη ανάπτυξή της: εφόσον ήθελε να πηγαίνει στο γήπεδο της τούμπας, όφειλε να τιμά τη θύρα 1 κι όχι την 4, όπου μαζεύονται οι «αλήτες». Εν ολίγοις, αν είσαι και παπάς, στα επίσημα θα πας.

Ο μητροπολίτης πειραιά σεραφείμ διαμαρτυρήθηκε προς τη μητρόπολη θεσσαλονίκης για κάτι που επιβαρήνει τους παπα-παοκ με συμπληρωματικό ανοσιούργημα: η ιδιότητά τους (παπάς) κάνει ρίμα με τη λέξη πειραιάς, διευκολύνοντας τους οπαδούς του παοκ να λένε το σύνθημα: γεια σου παπά, παπά, γαμώ τον πειραιά.

Από την άλλη οι οπαδοί του ολυμπιακού (κι όχι μόνο) εδώ και δεκαετίες τραγουδάνε ότι ασελγούν πάνω στον πύργο το λευκό, στο ρυθμό του τραγουδιού του τσιτσάνη «όμορφη θεσσαλονίκη». Άρχισαν να το κάνουν αρκετά χρόνια πριν πεθάνει, αλλά ο άνθιμος ολιγώρησε και δεν κατηγόρησε τον τσιτσάνη, που εκτός των άλλων ντρόπιασε και την παιδική του ιστορία: τα πρώτα μουσικά του ακούσματα εμπεριείχαν κι εκκλησιαστικές βυζαντινές ψαλμωδίες.

Τις επόμενες μέρες ένας blogger έγραψε σε ένα φόρουμ φίλων του παοκ.
Παπα-χρήστο, όταν θα πας για απολογία στον εξάνθιμο, μην αμελήσεις να του δωρίσεις κι αυτήν τη φωτογραφία. Ο νέος σε ηλικία άνθιμος εμφανίζεται σε κάποια εγκαίνια δίπλα στον γ. παπαδόπουλο, τον στ. παττακό κι άλλους στυλοβάτες της ελλάδας ελλήνων χριστιανών.

Άλλος blogger έγραψε: πού να έπαιζε και το hell’s bells όταν βγήκε η παοκάρα (σσ: τραγούδι των AC-DC που παίζει στην αρχή κάθε εντός έδρας αγώνα της Σεντ Πάουλι).
Αλλά τα περισσότερα σχόλια ήταν για το σκάνδαλο βατοπεδίου. Η αγνή αγάπη της εκκλησίας στα ταπεινότερα αθλήματα αναδείχθηκε στο λεγόμενο νοτιότερο βατοπέδι. Στις νηές βόλου. Εκεί η μητρόπολη δημητριάδος αποφάσισε να περιθάλψει το γκολφ.
Με άλλα λόγια ήθελε να κάνει μπίζνες με γήπεδο γκολφ σε κάτι εκτάσεις αμφίβολης κυριότητας.

Τι άλλο προέβλεπε η δουλειά, πέραν του γκολφ στην καταπατημένη έκταση; Α, ορισμένα ψιλοπράγματα... Μαρίνα για γιοτ και το κυριότερο ξενοδοχείο 999 κλινών. Γιατί όχι χιλίων; Για να μη γίνει υπέρβαση του ορίου, άνω του οποίου απαιτούνται πολλές περιβαλλοντικές μελέτες και άδειες πέραν αυτής που χορηγεί η νομαρχία. Αυτό κι αν είναι θαύμα. Αναρίθμητοι άνθρωποι της εκκλησίας ανατριχιάζουν με τον αριθμό 999, διότι δείχνει αντεστραμμένο το 666. Στις νηές, όμως, το 999 ήταν ευλογημένος αριθμός.

Το νοτιότερο βατοπέδι θα περνούσε απαρατήρητο, δίχως τις εμπεριστατωμένες μελέτες, το τρέξιμο και τη δημοσιοποίηση στοιχείων που έκαναν ορισμένοι δραστήριοι φορείς και πολίτες. Εξαιτίας τους η μητρόπολη δημητριάδας τα βρήκε μπαστούνια και δεν ήταν του γκολφ.

1793

Του Βίκτωρος Ουγκώ. Κυκλοφορεί και από τη σύγχρονη εποχή, το είχε βιβλιοπρόταση ο τελευταίος κυριακάτικος ριζοσπάστης.
Ένα απόσπασμα:
"Κάποτε ένας άντρας γκρεμίστηκε μέσα στην εθνοσυνέλευση. Έπεσε πάνω σχεδόν στον Μασιέ, επίσκοπο του Μποβαί και είπε: "Κοίτα να δεις! Να λοιπόν που οι δεσποτάδες χρειάζονται καμιά φορά"!

Η γαλλία του 1793 είναι χρόνια μπροστά σε αυτό το θέμα από την ελλάδα του 2008. Και δεν προβλέπεται στα κοντά να αλλάξει αυτός ο συσχετισμός.
Τι γίνεται άραγε με αυτό το ρυάκι το μετώπου;
Πιστεύει κανείς ότι μπορούν να αλλάξουν πολλά πράγματα όσο μένει στο απυρόβλητο αυτό το αφιόνι και το ιερατείο του; Ότι ο νέου τύπου άνθρωπος, στη νέα κοινωνία θα προβάλει χωρίς να απαλλαγεί από αυτό; Ότι στόχος των κομμουνιστών είναι απλώς η ανεξιθρησκία στο όνομα της ελευθερίας των πεποιθήσεων (που είναι στόχος. Αλλά σταματάμε εκεί;).
Ότι είναι στην ημερήσια διάταξη και προβάλλεται ως θέμα αιχμής ο διαχωρισμός κράτους εκκλησίας (που σημειωτέον είναι ζήτημα αστικού εκσυγχρονισμού, ούτε καν επαναστατικής εξουσίας);
Ότι αυτό συζητούσαν πχ η γγ με τον τζερόνυμο στην τελευταία τους συνάντηση;
Ότι δε φοβόμαστε το πολιτικό κόστος; Κι ότι αναβάλλουμε αυτό το μέτωπο;
Ότι είναι μέτωπο που δεν πρέπει να ανοίξει άμεσα; Ότι δεν επείγει;
Ότι οι παπάδες θα μας βοηθήσουν στην επανάσταση, όπως το κάναν μερικοί στην αντίσταση;

Αν στα παραπάνω η απάντηση θεωρείται αυτονόητη, οι πράξεις δυστυχώς δεν είναι. Και δείχνουν άλλα...
Ως πότε;