Τροπάρια για φονιάδες και εργατοπατέρες

Το βασικό σχέδιο-προσδοκία της κυβέρνησης για το μεγάλο φουσκωμένο ποτάμι της λαϊκής οργής είναι πως αυτό διανύει τα στάδια του πένθους, μετά το έγκλημα στα Τέμπη, και ότι σύντομα θα περάσει από το στάδιο της οργής σε αυτό της αποδοχής, με τελικό προορισμό τις κάλπες, για να επιστρέψουμε ομαλά στο γνώριμο, πένθιμο σκηνικό της καταθλιπτικής κανονικότητας.

Αλλά όσο το ποτάμι αυτό ρέει στους δρόμους, διαψεύδει τις μεγάλες προσδοκίες της και αρνείται να μπει στις κοίτες που του όρισαν, τόσο αυτή πενθεί για τη χαμένη συναίνεση των υπηκόων της. Και αν η βελόνα της έχει κολλήσει στο στάδιο της οργής, με χημικά, γερανούς και άγρια καταστολή στους διαδηλωτές, όλο αυτό δεν κρύβει τελικά κάποιο πένθος αλλά τον φόβο μιας θρασύδειλης εξουσίας, που διψάει για αίμα -αρκεί να μην είναι το δικό της. Η βία παραμένει άλλωστε το μοναδικό απαράβατο «κρατικό μονοπώλιο» στην παρούσα φάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Χτες μπορεί να μην είδαμε στον δρόμο τον απίστευτο όγκο μαθητών, που έκαναν τη διαφορά στις 8 Μάρτη, μπορεί κάποιοι τελικά να φοβήθηκαν ή να μην τους έπαιρνε η τσέπη τους να απεργήσουν δεύτερη φορά μες σε έναν μήνα. Αλλά οι δρόμοι έγραψαν πάλι τη δική τους ιστορία. Και η πορεία του ΠΑΜΕ περνούσε επί τρία τέταρτα μπροστά από το Σύνταγμα.

Οπότε τίθεται το ερώτημα. Τι είναι άραγε πιο αστείο: Οι χαλαρές εκτιμήσεις της ΕΛ.ΑΣ. για μόνο 20 χιλιάδες άτομα ή η λάθος εκτίμηση της πολιτικής της ηγεσίας πως η ωμή καταστολή θα τρομάξει τον κόσμο και θα ξεφουσκώσει την οργή του, ενώ στην πράξη πετυχαίνει το ακριβώς αντίθετο;

Ίσως το μόνο πιο αστείο να είναι η δήλωση του Θεοδωρικάκου για τους αστυνομικούς που προστατεύουν τους διαδηλωτές και αυτή είναι η βασική τους αποστολή. Τόση προστασία, Τάκη μου, ούτε νταβατζήδες να ήταν. Και ποιος μπορεί να ορκιστεί ότι δεν είναι, άλλωστε...

Γιατί να κωλώσει, όμως, ο Τάκης; Βλέπει έναν άλλο υπουργό να λέει χωρίς ντροπή ότι είναι ντροπή να βάζουμε θέμα ασφάλειας για τις μεταφορές -και να θεωρείται ευαίσθητος γιατί παραιτήθηκε... Και να τον καλύπτει ένας τρίτος συνάδελφός του, γιατί θα ήταν «ανεύθυνο» να παραδέχεται ένας υπουργός πως υπάρχει όντως πρόβλημα...
Γιατί δηλαδή να μην κάνει ρελάνς ο Τάκης -πρώην στέλεχος του Συνασπισμού, για να μην ξεχνιόμαστε- και να μην πει και αυτός τη μουσμουλιά του για τους προστάτες μας;

Τα πρόσφατα ανδραγαθήματα των μπουμπουκιών της ΕΛ.ΑΣ. περιλαμβάνουν συνοπτικά:
-Έναν γερανό που ζήλεψε τη δόξα των τρίκυκλων και του Γκοτζαμάνη, και όποιον πάρει ο χάρος, με ζιγκ-ζαγκ μες στο πλήθος. Έναν νταή Μπαλούρδο να δείχνει πόσο μάτσο άνδρας μπάτσος είναι σε μια κοπέλα με την ασπίδα του. Έναν ένστολο μπαχαλάκια να σπάει στην ψύχρα ένα αμάξι, για να το χρεωθούν οι «ταραξίες». Το χαφιεδότσουρμο με τις κουκούλες, πίσω από τα ΜΑΤ στη Θεσσαλονίκη -που δεν είναι καν είδηση αλλά είναι πάντα ενδιαφέρον όταν δένει με αδιάψευστα τεκμήρια. Και το εν ψυχρώ χτύπημα της διαδήλωσης στο Σύνταγμα, βάσει σχεδίου, χωρίς να έχει συμβεί το παραμικρό. Ποιος είπε, εξάλλου, πως νοιάζονται για τα προσχήματα;

Βασικά αυτό είναι υλικό για να γράψει κανείς δίσκο, πχ τη συνέχεια από τα «Τροπάρια για Φονιάδες» του Μικρούτσικου (Ανδρέα, ψήνεσαι για ένα κύκνειο άσμα;). Για τους ένστολους, αφιονισμένους μπάχαλους, πάλι, είναι απλά μια μέρα στη δουλειά -στην κυριολεξία.

Αν στην περίπτωση του ΟΣΕ έβλεπαν όλοι οι ιθύνοντες το θανατηφόρο δυστύχημα να έρχεται αλλά δεν έκαναν απολύτως τίποτα για να το αποτρέψουν, στο μέτωπο της καταστολής, μοιάζει να είναι θέμα χρόνου να θρηνήσουμε θύματα και αυτό το γνωρίζει καλά η πολιτική ηγεσία τους. Δεν είναι, όμως, πολύ σαφές αν ενδιαφέρεται να το αποτρέψει ή αν -αντιθέτως- το επιδιώκει.

Κι αν κάποιος πιστεύει ότι η κυβέρνηση πληρώνει παθογένειες και αμαρτίες χρόνων, χωρίς να έχει την αποκλειστική ευθύνη για αυτές, βασικά το ξέσπασμα της οργής δεν αφορά μόνο όσα αμέλησε να κάνει για να αποτρέψει το έγκλημα στα Τέμπη, αλλά όσα έκανε εκ των υστέρων για να το «διαχειριστεί».

Χτύπησε στυγνά και επανειλημμένα τα παιδιά που διαμαρτύρονταν στον δρόμο. Φρόντισε να τα φορτώσει όλα στον «μοιραίο σταθμάρχη». Μετά στους συνδικαλιστές και στην έλλειψη αξιολόγησης. Ξέπλυνε καλά τις ευθύνες του Καραμανλή και τον έβαλε εκ νέου υποψήφιο. Πήγε σαν τον λύκο στην αναμπουμπούλα να περάσει και την ιδιωτικοποίηση του νερού. Ζήτησε ονόματα απεργών, για να τους φακελώσει και να τους τρομοκρατήσει. Κυνήγησε διοικητικά τους μαθητές που βγήκαν μπροστά.
Πού να μην υπολόγιζε δηλαδή προεκλογικά και το πολιτικό κόστος...

Το ζήτημα είναι ως πότε θα δρουν ασύδοτα, νιώθοντας πως έχουν το ακαταλόγιστο. Ιδίως στο κομμάτι της ανεξέλεγκτης κρατικής βίας. Ως πότε θα νιώθει ελεύθερος ο εκάστοτε Τάκης να κυκλοφορεί χαλαρός στη Βουλή, να χαριεντίζεται με συναδέλφους και να κάνει τον πολιτικό συνήγορο της κρατικής καφρίλας; Το ζητούμενο δεν είναι να νιώσουμε εμείς μια προσωρινή ηθική ικανοποίηση (και να χαρεί ο «αριστεριστής» που μπορεί να κρύβουμε μέσα μας) κάνοντάς τους να τρομάξουμε. Αλλά να καταλάβουν -όπως είχε πει και ο Παφίλης κάποτε στη Βουλή- πως το ξύλο έχει δύο άκρες και μπορεί να τους γυρίσει μπούμερανγκ.

-.-

Τελικά το πιο αστείο, σε αυτή την ιστορία, αν και παίζει εκτός συναγωνισμού, είναι ο θίασος της ΓΣΕΕ. Ο καλύτερος φίλος της -εκάστοτε- κυβέρνησης, που θεωρητικά καλούσε σε συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Αλλά αν πήγαινες την καθορισμένη ώρα, θα έβλεπες μόνο τη νεολαία ΣΥΡΙΖΑ (αλίμονο), το μπλοκ του ΑΚΕΠ, μια σημαία με σταυρό στα ασπρόμαυρα και έναν φωτορεπόρτερ που αναρωτιόταν αν αυτοί ειναι αναρχικοί. Δεν ήταν ούτε καν το ΣΕΚ που ονειρεύεται το Ενιαίο Μέτωπο και γίνεται παραδοσιακά ο χειροκροτητής της ΓΣΕΕ, αλλά αυτή τη φορά προτίμησε τη συγκέντρωση της ΑΔΕΔΥ στην Κλαυθμώνος.

Ο Παναγόπουλος και το παρεάκι του όμως, πουθενά. Και τρεις ώρες να περνούσε η πορεία του ΠΑΜΕ από το Σύνταγμα, δε θα είχε καμία ελπίδα να πετύχει στα πέριξ τους εργατοπατέρες, που δεν είχαν στήσει καν μια κερκίδα για την υποτιθέμενη συγκέντρωση, στην οποία καλούσε η αφίσα τους, με εμφανείς επιρροές από την Ιωάννα της Λοραίνης: Εσείς ακούτε τις φωνές ή είστε τίποτα βολεμένοι αστοί, που ρουφάτε αίμα εργατικό;

Μπορεί οι δυνάμεις καταστολής να μην προστατεύουν ακριβώς τους εργαζόμενους, προστατεύουν όμως -και πολύ αποτελεσματικά μάλιστα- τους εργατοπατέρες. Το έκαναν με μεγάλη επιτυχία πριν από τρία χρόνια στην εργατούπολη του Καβουριού, και έκτοτε η ΓΣΕΕ κάνει ό,τι μπορεί για να ξεπληρώσει τα γραμμάτια στους προστάτες της. Κρύφτηκε για μια διετία πίσω από το πρόσχημα της πανδημίας, έλειπε στις 8 Μάρτη γιατί ετοίμαζε -λέει- το Συνέδριό της και χτες εφάρμοσε για πολλοστή φορά το πρωτοπόρο σύστημα της τηλε-απεργίας (!), όπου ο δήθεν απεργός κρατά τη γραμμή «μένουμε σπίτι» και αγωνίζεται από εκεί υπεύθυνα, χωρίς να ταλαιπωρεί τους συμπολίτες του στον δρόμο.

Εντάξει, προκήρυξαν 24ωρη απεργία, έβγαλαν και αφίσα, τι άλλο περιμένατε; Να τρέξουν κιόλας για την επιτυχία της και να δηλώσουν «παρών»; Πόσος μαξιμαλισμός πια; Έχουν άλλωστε εσωτερικά θέματα και βαριά σεκλέτια να λύσουν, μετά τις καταγγελίες της ΔΑΚΕ του Κουτσιούκη για τη συμμαχία που έσπασε. Τέτοιος πόνος και λυγμός, που συγκίνησε ακόμα και τον Τασιούλα του ΠΑΜΕ που τους αφιέρωνε από το βήμα καψουροτράγουδα, για να τα βρούνε.

Όλα τα έδωσα για σένα, τίποτα δεν κράτησα
Γιατί εσένα στη ζωή μου, μόνο εσένα αγάπησα

Και στο τέλος να τραγουδάνε:

Θα προχωράμε μαζί,
κάνε κουράγιο γιατί
Έχει ανηφόρα μπροστά...

Όποιος αγαπά καταλαβαίνει... (μετά το 8.44.00)

Η γραφειοκρατική κλίκα απέδειξε για άλλη μια φορά πως δεν έχει καμία απολύτως επίδραση στο ζωντανό κίνημα και είναι εντελώς περιττή η ύπαρξή της για τις απεργίες και τους μεγάλους αγώνες της τάξης μας. Η υπαρξιακή αγωνία της, όμως, δεν είναι ότι έχει χάσει κάθε χρηστική αξία για τους εργαζόμενους. Αλλά ότι είναι εντελώς άχρηστη και περιττή για τα αφεντικά της. Δεν τους χρησιμεύει ούτε καν ως κοινωνικός εταίρος σε έναν στημένο διάλογο με προκαθορισμένους όρους, αφού ακόμα και οι αυξήσεις-ψίχουλα στους μισθούς ανακοινώνονται πλέον απευθείας από την κυβέρνηση, χωρίς το θέατρο των σκληρών, πολύωρων διαπραγματεύσεων. Μη σου τύχει...

Και τώρα τι μέλλει γενέσθαι; Η επόμενη μέρα περιλαμβάνει νέες κινητοποιήσεις, ένα μέτωπο αιχμής ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού, που συνδέεται άμεσα με το εγκληματικό ξεπούλημα του ΟΣΕ, και πολλά κρίσιμα και ενδιαφέροντα ερωτήματα. Αλλά αυτά, καλώς εχόντων, σε επόμενη ανάρτηση.

Υστερόγραφο:

Αν ποτέ βγει τελικά ο δίσκος που λέγαμε (Τροπάρια για Φονιάδες ΙΙ), μπορεί να πει ως bonus track το νέο κομμάτι των ΚΘ για το έγκλημα στα Τέμπη. Και αν θεωρούσαν παράσημο για την μπάντα να ακούγονται τα τραγούδια της από τα μεγάφωνα στις συγκεντρώσεις, τώρα το πήγαν και ένα βήμα πιο πέρα, κάνοντας πρεμιέρα σε απεργιακή συγκέντρωση, για ένα επίκαιρο τραγούδι που σε λίγες ώρες ήταν στα χείλη όλων.

Πάντα τέτοια...

Jour debout - το χρονικό της πρώτης μέρας

Αν κάποιοι γελούσαν με το χτεσινό κείμενο που εξηγούσε πόσο καλή είναι η αριστερή κυβέρνηση, βιάστηκαν κι ίσως χρειαστεί να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους (για το μαρξισμό ούτε συζήτηση, με αυτόν τελειώσαμε εδώ και χρόνια). Αλλά ας μη δώσουμε έτοιμο, μασημένο συμπέρασμα, προτού ξετυλίξουμε το νήμα με ένα σύντομο χρονικό της μέρας.

Η οποία ήταν απεργιακή, που σημαίνει πως ξεκινάει (και τελειώνει) πάντα με την περιφρούρηση στους χώρους δουλειάς κι όχι μεσημεράκι, με τον καφέ στο χέρι και στρωμένη επιδερμίδα. Από τα στιγμιότυπα που ξεχώρισαν ήταν ο αποκλεισμός των κεντρικών γραφείων του Άκτορα, δηλαδή του Μπόμπολα (ίσως βγουν και κάποια βιντεάκια μες στη μέρα), με απόφαση του ΣΜΤ. Εκεί οι δυνάμεις καταστολής δεν ήταν σε ετοιμότητα, αλλά έκαναν ρελάνς αργότερα στο εργοτάξιο του Νιάρχου, στο φαληρικό Δέλτα (όπου καταλήγουν τα απόνερα της σοσιαλδημοκρατίας). Σημειωτέον πως η στοχοποίηση αυτού του μονοπωλίου από το ΠΑΜΕ κάθε άλλο παρά τυχαία είναι, καθώς εκτός από πυλώνας της ανάπτυξης, είναι και βασικό στήριγμα της αριστερής κυβέρνησης στο χώρο των ΜΜΕ με τη φιλική γραμμή που κρατάει το Έθνος (απ' τα χρόνια του Αντρέα, πάντα αγωνιστικά).

Πρώτο πέρασμα από την προσυγκέντρωση στην Κάνιγγος, όπου βρίσκουμε μεταξύ άλλων το ΣΕΗ (ηθοποιοί), που πήρε απόφαση μετά από αρκετό καιρό, και το πανό εργαζόμενων στα ΜΙΚΕΛ, το γνωστό κάτεργο με τις ατομικές συμβάσεις, όπου μπορεί να κληθείς να υπογράψεις τα πάντα: από το ότι δε θα δουλέψεις σε ανταγωνιστή, μέχρι ότι δε θα συνδικαλιστείς (απεταξάμην).

Οι προσυγκεντρώσεις κυκλώνουν την Ομόνοια απ' όλες τις μεριές, κι όχι μόνο από την κάτω πλευρά προς το Μοναστηράκι, όπως άλλες φορές. Η πορεία ξεκινάει, κινείται από Πανεπιστημίου και φτάνει στο Σύνταγμα, όπου αντιλαμβανόμαστε πόσο μαζική είναι. Προσωπικά έχω την εντύπωση ότι μπορεί να πλησίασε κάπως τον παλμό και τον όγκο της απεργίας στις 4 Φλεβάρη, όπου επικρατούσε πάντως πολύ διαφορετικό κλίμα (με το αγροτικό στην πρώτη γραμμή και τα κανάλια στα κεραμίδια, εναντίον της κυβέρνησης, για τους δικούς τους λόγους).

Σε κάθε περίπτωση, η μαζικότητα ήταν αξιοσημείωτη, ιδίως αν υπολογίσει κανείς τον κυβερνητικό αιφνιδιασμό με τις φαστ-τρακ διαδικασίες, την απεργία στις συγκοινωνίες, που αποθάρρυνε κάποιον κόσμο που ήθελε να έρθει, αλλά έμενε μακριά και δεν είχε δικό του μεταφορικό μέσο, τα σχολεία και τις σχολές που δεν έχουν ανοίξει ακόμα, για να γίνει ενημέρωση, ζύμωση και γενική κινητοποίηση (αντίθετα με τις 4 Φεβλάρη, όπου οι μαθητές ειδικά είχαν δώσει μαζικό "παρών". Τηρουμένων των αναλογιών πάντως, τα μπλοκ του ΜΑΣ είχαν καλή παρουσία και άναψαν δύο πυρσούς (έτσι, για τη φάση).

Όλα αυτά είναι λίγο σχετικά βέβαια, αναλόγως και με τι συγκρίνεις. Γιατί συγκριτικά με τους άλλους πχ, τους πλην Λακεδαιμονίων (το Αριστεροχώρι, που θα έλεγε κι ο Τσίπρας), που ήταν δεν ήταν όλοι μαζί κάνα διχίλιαρο, μας λες και λαοθάλασσα.
Στην αρχή ήρθαν μόνα τους τα μ-λ, σαν ανιχνευτικό σώμα, που ξέκοψε από τους υπόλοιπους, τύπου ανεξάρτητη πορεία. Και πίσω τα τέσσερα άλφα Αδεδυ, λοιπό Αριστεροχώρι, Ανταρσυα, Αναρχία, με συνδετικούς κρίκους Σεκ και ΛαΕ. Η οποία φώναζε 'καμιά θυσία για το ευρώ', σαν τον παλιό, καλό Σύριζα, αλλά και το κορυφαίο:
Το δρόμο το δείχνει η Γαλλία
Κάθε Κυριακή, όλοι στην πλατεία

Λογικό, γιατί στην απεργία μαζεύτηκαν συγγενείς και φίλοι. Άσε κιόλας που το νουί ντεμπού (που ντεμπουτάρει με ολονυχτία μες στο Σ/Κ), πέφτει απογευματόβραδο, σε πιο βολικές ώρες, και δε θα υπάρξει η γνωστή δυσκολία με το πρωινό ξύπνημα για τους ξενύχτηδες αγωνιστές.

Κατά τα άλλα, η ΓΣΕΕ αμφιβάλλω αν πορεύτηκε με δικό της πανό και συγκροτημένο μπλοκ (πάλι καλά που ενημέρωσε ότι προκήρυξε απεργία). Κι αυτή που σίγουρα δε βρέθηκε στο δρόμο, ούτε καν φιλική συμμετοχή, για την απεργιακή κινητοποίηση, ήταν η Κόντρα. Δεν υπάρχουν...
Την ιδια στιγμή στην πλατεία, η συνέλευση ανέργων κι εργαζομένων της πλατείας Συντάγματος είχε στήσει μικροφωνική εγκατάσταση, όπου μας ενημέρωνε πως εργάζεται ήδη για την απαλλοτρίωση του παραγόμενου πλούτου (κι ας μην άφησε ποτέ την πλατεία, για να βγει στο δρόμο). Μα τότε είναι απλώς ζήτημα χρόνου...

Εν τω μεταξύ, μέχρι χτες το βράδυ στο εξωκοινοβούλιο, πολλοί δε γνώριζαν καν αν υπήρχε κάποια απόφαση-κάλεσμα από το συντονισμό, και πού ακριβώς καλούσε για σήμερα το πρωί. Το πρόβλημα όμως δεν είναι ο αιφνιδιασμός της κυβέρνησης. Το πρόβλημα είναι ο μηδαμινός βαθμός ετοιμότητας ενός χώρου που έχει πέσει σε κατάθλιψη διαρκείας μετά το δημοψήφισμα και την προδοσία της "αριστερής μας κυβέρνησης". Τώρα που έρχεται σαββατοκύριακο όμως (και με πιο φιλικές ώρες για τις κινητοποιήσεις), μπορεί να κατεβάσουν περισσότερο κόσμο.

Αλλά την πιο αριστερή κυβέρνηση δεν την είχαμε ζήσει ακόμα. Κι η απεργία ξεκινάει και τελειώνει πάντα με την περιφρούρηση των χώρων δουλειάς. Έτσι λοιπόν, κατά την απογευματινή βάρδια στο εργοτάξιο του Νιάρχου, το κάτεργο όπου κανείς δεν έχει πλήρη ασφάλιση, (κι όπου πρόσφατα ήρθαν στην επιφάνεια κάποια αρχαιολογικά ευρήματα, που παραπέμπουν πιθανότατα στο Κυλώνειο Άγος), είχαμε το άγος της αριστερής κυβέρνησης. Τριάντα προσαγωγές οικοδόμων, όχι μόνο των μελών της περιφρούρησης αλλά και οικοδόμων από το τοπικό παράρτημα που έσπευσαν να συνδράμουν. Γιατί εργάτες είναι και αυτοί. Αργότερα θα μαθαίναμε για το ξύλο στο λιμάνι της Κέρκυρας και άλλη μία προσαγωγή απεργού που περιφρουρούσε τη σημερινή κινητοποίηση στο Βόλο.

Αν υπήρχε κανείς που εξακολουθούσε να αμφιβάλει για τις διαφορές των κομμάτων εξουσίας και για το ηθικό πλεονέκτημα του Σύριζα, η ΔΦΑ κάνει ό,τι μπορεί για να βγάλει τις τσίμπλες από τα μάτια του. Δεν είναι μόνο το τρίτο μνημόνιο (καλομελέτα κι είναι στο δρόμο και το τέταρτο) και η ψήφιση νόμων Κυριακάτικα (που ούτε οι Γερμανοί δεν έκαναν εκτελέσεις) με κατεπείγουσες διαδικασίες. Το Αριστεροχώρι καλείται τώρα να καταπιεί και τις προσαγωγές αγωνιστών-απεργών που περιφρουρούν τον αγώνα τους.

Ναι, αλλά δεν τα λέτε όλα. Γιατί επί Σαμαρά οι προσαγωγές ήταν 35 κι έγιναν συλλήψεις. Ενώ τώρα ήταν μόνο 30 και τους άφησαν ελεύθερους. Είναι να μην έχεις αριστερή κυβέρνηση, το βλέπεις μετά παντού, love is in the air... Άσε που έχεις το χαζοχαρούμενο, παρδαλό αριστεροχώρι σε καταστολή, να παρακολουθεί τη διάψευση της ελπίδας που έρχεται. Για αυτό σου λέω, είναι γαμάτη η αριστερή κυβέρνηση. Αλλά πού να το καταλάβετε έτσι αχάριστοι και σεχταριστές που είστε...

Συμπέρασμα; Καλή αρχή, ελπιδοφόρα, και την Κυριακή προβλέπεται ολοήμερη (πριν την ολονυχτία των αγανακτισμένων) από το πρωί ως το απόγευμα. Αλλά για αυτά θα μιλήσουμε και αύριο...

ΠΑΜΕ Μαξίμου

Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Κι έγινε θέμα συζήτησης σε όλα τα πηγαδάκια και είδηση σε όλα τα πρωινά ενημερωτικά. Καμιά εκατοστή μέλη του ΠΑΜΕ κατάφεραν να παρακάμψουν τον αστυνομικό κλοιό του Μαξίμου και να συγκεντρωθούν μπροστά στο Μαξίμου για να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους στο νόμο-λαιμητόμο  του ασφαλιστικού, που ετοιμάζεται να φέρει η κυβέρνηση.

Οι (όχι και τόσο) παλιότεροι ανέσυραν από τη μνήμη τους την προηγούμενη φορά, όταν μικρές παρέες συνταξιούχων και σφοι, που παρίσταναν τα ζευγαράκια, βγήκαν τη συνεννοημένη ώρα από τον Εθνικό Κήπο και σχημάτισαν μια μικρή διαδήλωση μπροστά στο Μαξίμου. Έκτοτε οι κρατούντες έχουν κλειδωμένη τη συγκεκριμένη έξοδο, για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο.

Αυτή τη φορά, το τέχνασμα ήταν διαφορετικό και περιείχε ένα είδος κινηματικού τουρισμού, καθώς η διάβαση μπροστά από το πρωθυπουργικό μέγαρο επιτρέπεται μόνο σε τουριστικά λεωφορεία. Έτσι οι σφοι κατάφεραν να ξεγελάσουν τα λαγωνικά που φυλάνε τα αφεντικά τους, παριστάνοντας τους τουρίστες. Αλλά ο πρωθυπουργός δεν εκτίμησε την επίσκεψή τους, για να βγει να τους προϋπαντήσει και να βγάλουν μια ομαδική σέλφι, για ενθύμιο.

Σπαράζω μέσα μου, για την ενότητα της Αριστεράς και τον αδιόρθωτο σεχταρισμό του πρωθυπουργού, που απομονώθηκε από τις μάζες και δεν υπηρετεί αυτή την ιερή υπόθεση με τη στάση του. Εκτός κι αν ήθελε μια αριστερή, κυβερνητική συνεργασία, για να συνδιαμορφώσουμε μαζί του το τρίτο μνημόνιο και να αποφύγει ακριβώς τέτοιες κινηματικές... εξαλλοσύνες! Αλλά αδυνατώ να πιστέψω κάτι τέτοιο για τον Αλέξη, που είναι τόσο καλό, συμπαθητικό παιδί και διαπραγματευόταν επί 17 ολόκληρες (να είναι οι) ώρες (του).

Οι υπόλοιποι συγκεντρωθήκαμε στο προκαθορισμένο ραντεβού στο Υπουργείο Εργασίας, όπου ήταν κι οι πενταμηνίτες με τις σκηνές τους, που βρίσκονται σε κινητοποίηση αυτό το διάστημα. Απλήρωτη εργασία, πεντάμηνα παντού, αυτή είναι η σαπίλα του καπιταλισμού.
Αλλά μπάστα παιδιά, μη λέτε 'καπιταλισμός' γιατί τρομάζουν οι μάζες και φεύγουν. Να μιλάμε απλά και κωδικοποιημένα, όπως ο Γκράμσι στα τετράδια της φυλακής, για να ξεγελάσει τη λογοκρισία της, ή όπως η σημερινή κυβέρνηση, για να κοροϊδεύει το λαό.

Ο κόσμος πρέπει να ήταν γύρω στις τρεις χιλιάδες, πάρα πολύς για το εργάσιμο της ώρας και της μέρας. Αν μάζευε η ΓΣΕΕ πχ τόσο στις απεργιακές της συγκεντρώσεις, θα έβγαζε πανηγυρική ανακοίνωση. Εξάλλου για αυτούς κι η απεργία εργάσιμη είναι. Ποιον πείθουν δηλ να απεργήσει, για να το φέρουν και στη συγκέντρωσή τους;

Τον τόνο τον έδιναν οι συνταξιούχοι κι οι μαζικές οργανώσεις τους, αλλά υπήρχε κόσμος κάθε ηλικίας, και το κεντρικό πανό στην κεφαλή το κρατούσαν νεολαίοι, για να σπάσει αυτή η παγιωμένη στρεβλή αντίληψη πως το ασφαλιστικό αφορά μόνο τους ηλικιωμένους -οι άλλοι έτσι κι αλλιώς, δε θα δούνε ποτέ σύνταξη.

Φτάνουμε στα λουλουδάδικα, όπου μας περιμένουν για την υποδοχή οι πρώτες κλούβες. Ο Πέρρος τους εξηγεί ότι δεν ήταν ανάγκη και καλεί τις αρχές να αποσύρουν τα ΜΑΤ, γιατί η πορεία θα κατευθυνθεί ούτως ή άλλως προς το Μαξίμου. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι αιφνιδιάστηκε ή ότι δεν είχε προειδοποιηθεί. Όπως ούτε και εμείς εξάλλου δε διατηρούσαμε το δικαίωμα στην έκπληξη για τη δική τους αντίδραση και τα δακρυγόνα σε άμαχους διαδηλωτές και συνταξιούχους.

Κάποτε βέβαια ο Σύριζα, ως αντιπολίτευση, αγανακτούσε με τα δακρυγόνα που σημάδευαν τον 90χρονο (και βάλε) Γλέζο, μαζί με άλλους διαδηλωτές. Έκτοτε όμως έχουν αλλάξει πολλά. Αυτά είναι αλλιώτικα χημικά που μοσχομυρίζουν, όπως πχ το αριστερό κόψιμο των συντάξεων που είναι καλύτερο από τα προηγούμενα 11 και το αριστερό μνημόνιο, που δεν είναι σαν τα άλλα μνημονιακά σκατά. Όσο για το Γλέζο, πλέον θεωρείται ένας αλλοπαρμένος γέρος, που τολμάει μες στην παραφροσύνη του να εναντιώνεται στις βουλές της κυβέρνησης και ενός τόσο σοφού ηγέτη.

Το σκηνικό ήταν σχεδόν κινηματογραφικό. Από τα μεγάφωνα έπαιζε Θεοδωράκης και μετά Ξυλούρης. Έχει η πλάση κοκκινίσει (είτε από ζωή είτε από θάνατο) άλλος ήλιος έχει βγει (ροζ, χωρίς τις ακτίνες του ΠαΣοΚ). Και στο φινάλε Κατσιμιχαίοι, ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά.
Κι ύστερα σιωπή, πριν την καταιγίδα: ντου-κρότοι-ελιγμός.
Ο αστυνομικός κλοιός της αριστερής κυβέρνησης σπάει από τα δεξιά στα Λουλουδάδικα κι οι Ματατζήδες τρέχουν να στήσουν νέο μπλόκο πιο κάτω, που θα μπορούσε να είναι και της Κοκκινιάς, έτσι κατακόκκινη και φιλεργατική, που είναι η κυβέρνησή μας.

Το βαθύ κυβερνητικό τουίτερ αγανακτεί με την κόκκινη προπαγάνδα για Ματ και χημικά. Προφανώς κάτι κεφάλια άνοιξαν μόνα τους και λούστηκαν με κέτσαπ, τα δακρυγόνα δεν άντεξαν στη συγκίνηση κι έσκασαν από μόνα τους κι αυτά, οι τόσοι Μπαλούρδοι ήταν κομπάρσοι της Ελληνοφρένειας και οι κλούβες ενώθηκαν αυθόρμητα σε αλυσίδες, μόλις μας είδαν, για να μας προϋπαντήσουν με αγωνιστικό φρόνημα.

Φτάσαμε στη στροφή του Μαξίμου (προς τα δεξιά), όπου υπήρχε διπλή, ενισχυμένη στρώση με κλούβες κι απορούσαμε τι ακριβώς έχει να φοβηθεί μια τόσο δημοφιλής και φιλολαϊκή κυβέρνηση, για να κρύβεται πίσω από τους Πραιτωριανούς της. Ενώ ακούγαμε πίσω τους τα συνθήματα των συντρόφων που βρίσκονταν ακριβώς μπροστά στο Μαξίμου. Τους περιμέναμε να κάνουν τον κύκλο από την πίσω πλευρά και ενωθήκαμε με αγκαλιές, συνθήματα και χειροκροτήματα, για να αποχωρήσουμε λίγο αργότερα, με τιμητική συνοδεία τα ΜΑΤ, από τα πλάγια.

Η τάξη έχει αποκατασταθεί στο σάπιο βασίλειο της Δανιμαρκίας του νότου και η Σκωμπία επιστρέφει σιγά-σιγά στους κανονικούς της ρυθμούς. Μέχρι την επόμενη απεργία...

Στο πρώτο χτύπημα

Χτυπάνε τους εργάτες ματατζήδες, μετρώ τους χτύπους την τσίπα μετρώ.

Στο πρώτο χτύπημα είναι στην πόρτα. 

Αυτοί ευτυχώς άντεξαν και νίκησαν.

Δεύτερο χτύπημα σβήνω τα φώτα

Αυτοί παλεύουν για να νικήσουν.

Στο τρίτο χτύπημα η πόρτα ανοίγει κ η ελίνα (ή μήπως η ελπίδα) έχει φύγει

Αυτός νίκησε και οι άλλοι το φυσάνε και δεν κρυώνει

Που πάει να πει πρώτη φορά αριστερά 
βαστάω γερά κρατάω καλά

Μεγάλες στιγμές

Μεγάλη στιγμή, τώρα είναι η πιο μεγάλη στιγμή

Είμαστε επιτέλους μαζί, τώρα εγώ κι εσύ

Η πρώτη φορά, που σε αγγίζω πάλι, η πρώτη φορά...

Χτες το φοιτητικό κίνημα έζησε μεγάλες ενωτικές στιγμές (το νι με ρο, όπως λέμε ραρ). Και δεν το λέω εγώ, η μπέθυ αργυράκη τα λέει. Κθέρεις θφε αναγνώθτη τι είναι να βλέπειθ όθουθ χρηθιμοποιούθαν τόθο καιρό θυθτηματικά εναντίον μαθ τα τρία θίγμα από το λίβελο του ρούθη για το θταλινικό, θεχταριθτικό, θυθτημικό κουκουέ, ναρίτεθ, θεκίτεθ και θυθπειρωθάδεθ, να καλούν θυγκέντρωθη θτα προπύλαια, την ίδια ώρα με (το) μαθ, και να μη μένουμε θε μια απλή ειρηνική θυνύπαρκθη, αλλά να πορευόμαθτε ομαλά μαδί τουθ, και ενώ οι φοιτητέθ-θπουδαθτέθ έδωθαν βροντερό «παρών», δείχνονταθ επιτέλουθ θπουδαία αντανακλαθτικά; (Τέλοθ τθεβδίθματοθ).

Το τελευταίο 48ωρο επιβεβαίωσε μερικές σταθερές αξίες αλλά είχε κι αρκετές απρόσμενες ανατροπές. Ο πρύτανης του αίσχους (δε σταματάς), άφησε παράμερα το μειλίχιο τηλεοπτικό του ύφος και ξανάπιασε το μαστίγιο της καταστολής, κηρύσσοντας κατ’ ουσίαν από χτες λοκ-άουτ στις σχολές, με τη βοήθεια των ματ. Τα οποία όμως απουσίαζαν επιδεικτικά για άλλη μια φορά από τη βουλή (!) και τα περιβόητα λουλουδάδικα (χώρια που δεν είχε κλείσει κανένας σταθμός του μετρό), προκαλώντας σε κάποιους το είδος της στενάχωρης αμηχανίας του οβελίξ, επειδή οι ρωμαίοι δεν ασχολούνται τελευταία πολύ μαζί μας –και μήπως τους έχουμε προσβάλει και να τους στέλναμε ένα γράμμα, όπου να τους εξηγούσαμε...

Ευτυχώς πάντως για τους συγκεντρωμένους γαλάτες δεν έπεσε ο ουρανός στα κεφάλια μας, όπως στη λδ του βορρά, όπου μια ισχυρή μπόρα ματαίωσε την αντίστοιχη κινητοποίηση. Εδώ ο ουρανός κρατήθηκε στο ύψος των περιστάσεων και δεν έπεσε στα κεφάλια μας παρά μόνο μια σφοδρή χαλαζόπτωση μετά τη μία τα μεσάνυχτα, που είχε κυρίως προειδοποιητικό χαρακτήρα εν όψει πολυτεχνείου.

Οι φοιτητές πήγαν χτες το πρωί έξω από τη νομική, αλλά δέχτηκαν μάλλον απρόκλητα τις (μπαμ και μπουμ) κουμπουριές το απόγευμα που έστριψαν στη νομική και βάση σχεδίου πιθανότατα το άγριο ξύλο των ματ στο πολυτεχνείο αργότερα. Εμείς, που γινόμαστε σχεδόν «φοβικοί» -και καλά κάνουμε δηλ από μια άποψη- για λόγους περιφρούρησης, τέτοιες μέρες πριν το πολυτεχνείο, δείξαμε άριστα αντανακλαστικά και δε φοβηθήκαμε την (ειρηνική τελικά) συνύπαρξη ακόμα και με κάποιους μπάχαλους. Και με (ασπίδα μπροστά μας) τους απολυμένους εργαζόμενους της κόκα-κόλα, που πάνε με (και σε) όλα, με τα κόκκινα, ταξικά μπαλόνια τους και τα πολυγλωσσικά μπλουζάκια τους: hasta la fabrica funciona de nuevo –αν και νομίζω πως θέλει subjuntivo, αλλά δε βαριέσαι.

Το πιο σημαντικό όμως είναι πως το φοιτητικό κίνημα, που δυσκολευόταν γενικά να βρει βηματισμό και να συσπειρώσει κόσμο, έδειξε πως «είμαστε ακόμα ζωντανοί, στη σκηνή, σα ροκ συγκρότημα» και ότι διατηρεί καλά αντανακλαστικά, για να αντιμετωπίσει αυτή τη νέα πρόκληση. Σε κάποιες σχολές –όπως στους χημικούς μηχανικούς- έγιναν μαζικότατες συνελεύσεις, στα επίπεδα του μαϊούνη, χωρίς καμία ιδιαίτερη προεργασία. Ενώ το χτεσινό έκτακτο κάλεσμα βρήκε μαζική ανταπόκριση, καθώς κατέβηκε –χωρίς πολύ χρόνο για ζύμωση και προετοιμασίες- όσος κόσμος δεν είχε κατέβει ίσως όλη την χρονιά ή την περασμένη βδομάδα στο πανελλαδικό (και πανεκπαιδευτικό) συλλαλητήριο –που, με εξαίρεση τους μαθητές, δεν είχε ακριβώς ενθαρρυντική εικόνα, αν και είναι πάντα ζήτημα με τι ακριβώς συγκρίνεις: με τα προ δεκαετίας δεδομένα του μαϊούνη ή με τη νηνεμία των τελευταίων χρόνων.

Η στάση των σφων του μας ήταν μια ατσάλινη αλυσίδα από συνεχόμενες μικρές, ευχάριστες εκπλήξεις για κρίκους. Παραχωρήσαμε ευγενικά την κορυφή της πορείας στα άλλα μπλοκ –που δεν είναι πάντα καλή επιλογή, εάν δε θέλεις να παίξεις με τους όρους τους και να λουστείς τις συνέπειές τους- κρατώντας την οπισθοφυλακή. Φωνάζαμε συνθήματα με έντονα αντικατασταλτικό και «αντιμπατσικό» χαρακτήρα (ούτε στην ασοεε, ούτε στη νομική, τα ματ να πάρουν πόδι από κάθε σχολή) με αμείωτο παλμό και ορισμένες προλεκάλτ στιγμές από το σφο ντουντουκέρη: συνάδελφοι από το φμς (φυσικομαθηματικό), θα περάσει η τρομοκρατία; Σφοι από το εμπ, μας φοβερίζει –sic- η καταστολή; {η σωστή απάντηση ήταν πως όχι}. Την περισσότερη «πλάκα» πάντως την είχαν πιο μπροστά οι.. συνάδελφοι του σεμφε, όπου αν κατάλαβα καλά πάρθηκε απόφαση στο δσ από κοινού κι οι σφοι έπρεπε να κρατάνε μισοί-μισοί με τους εαακίτες το πανό του συλλόγου, κρατώντας παράλληλα τα συμφωνηθέντα και τις ισορροπίες.

Τι άλλο μας επιφύλασσε λοιπόν η συνέχεια; Θα φωνάζαμε στους προπορευόμενους «δεν ακούγεστε»; Θα τους αιφνιδιάζαμε και θα πηγαίναμε εμείς μόνοι μας για «ντου» στη νομική; Θα συνεχίζαμε για κοινό συντονιστικό στου γκίνη; Θα περνούσαμε μια βόλτα από το άτικα, παρεμπιπτόντως, για να φοβερίσουμε μερικούς βραδινούς τσιμισκανθρώπους; Πού θα φτάσει τελικά αυτή η πολύμορφη ευελιξία;

Τελικά σταματήσαμε στα προπύλαια, όπου ολοκληρώθηκε ο κύκλος μετά το πέρασμα από τη βουλή, ενώ οι άλλοι συνέχισαν προς το πολυτεχνείο, με μια μικρή παράκαμψη από την αποκλεισμένη νομική, όπου βρήκαν κι εκεί κλειστές τις πύλες. Και μετά από σύντομη διαβούλευση και το σπάσιμο της πόρτας για να μπουν μες στο πολυτεχνείο, δέχτηκαν την επίθεση των ματ και μαζί το ξύλο της αρκούδας και του αρκουδέα.

Εμείς, ως παρέα, τους αφήσαμε διακριτικά στη στουρνάρη, πριν ξεφύγει η κατάσταση, και πήγαμε λίγο πιο πέρα για τον απολογισμό της ημέρας. Μυρίσαμε από απόσταση ασφαλείας τα δακρυγόνα και τους καμένους κάδους, διαβάζαμε στα ενημερωτικά δίκτυα για κυνηγητό στους δρόμους των εξαρχείων και γυρνούσαμε απορημένοι δεξιά-ζερβά τα κεφάλια, για να πετύχουμε κάτι από την έγκυρη περιγραφή τους (αλλά τζίφος).

Στο τέλος της μέρας ωστόσο μας προβλημάτιζε περισσότερο ένα πιο σημαντικό ερώτημα: τι ακριβώς σηματοδοτούν όλα αυτά και ποιος είναι ο βαθύτερος κρατικός σχεδιασμός; Κάποιοι αρχικοί χειρισμοί της κυβέρνησης έδειχναν πως επιδιώκει μάλλον να μαζέψει το μέτωπο της παιδείας και να χαμηλώσει τους τόνους. Η τακτική των αποκλεισμένων σχολών και η χτεσινή άγρια καταστολή συνηγορεί προφανώς προς την αντίθετη κατεύθυνση. Η κυβέρνηση μπορεί να εναλλάσσει ευέλικτα το καρότο με το μαστίγιο και να τραβάει κατά το δοκούν το σχοινί, όσο δε συναντά αντίδραση, αλλά με αυτήν την κίνηση φαίνεται να σκούντησε και να ανέστησε το «πτώμα» του φοιτητικού κινήματος, δίνοντας απρόσμενα ενδιαφέρον κι ιδιαίτερο χρώμα στον τριήμερο εορτασμό του πολυτεχνείου, που ξεκινάει αύριο. Εκτός και αν πρόκειται για οργανωμένο σχέδιο και προσεκτικά υπολογισμένες κινήσεις, που ανάβουν τεχνητά τα πνεύματα και οξύνουν την ένταση, για να βρει πάτημα να καταστείλει άγρια τη φετινή πορεία και να «τελειώνει» με τον εορτασμό του πολυτεχνείου, που έχει μπει (μαζί με το άσυλο) στο στόχαστρό της.

Σε κάθε περίπτωση, το σενάριο της.. «σπασμωδικής κίνησης της κυβέρνησης» που θα της γυρίσει όμως μπούμερανγκ (κατά το ρόλο του τυχαίου και του ηλίθιου στην ιστορία), προσωπικά με πείθει λιγότερο κι από τις πιο εξεζητημένες «θεωρίες συνωμοσίας». Συνεπώς τα μάτια μας δεκατέσσερα τις επόμενες μέρες, γιατί το πολυτεχνείο προμηνύεται θερμό από κάθε άποψη.

Ραντεβού με την εισαγγελία

Πιάνουμε το νήμα από εκεί που το είχαμε αφήσει στην τελευταία ανάρτηση.

Φεύγοντας λίγο πριν τα μεσάνυχτα απ’ τη λεωφόρο, βλέπουμε τον μανουσογιαννάκη με δυο συντρόφους να ξεροσταλιάζουν στα σκαλιά της γαδα, περιμένοντας εκεί πιθανότατα για ό,τι ανάγκη τυχόν προκύψει. Την άλλη μέρα το πρωί ήταν στο πόδι, κι είναι ζήτημα αν (και πόσο) είχαν κοιμηθεί λίγο στο ενδιάμεσο.

Σύντομη ξεκούραση και πρωινό ξύπνημα, για να πάμε στο πεδίο του άρεως. Ο κόσμος είναι ήδη πολύς, ξεπερνά τις προσδοκίες για τόσο άγριες ώρες. Η πορεία ξεκινά χωρίς καθυστέρηση και οι αργοπορημένοι τρέχουν ξωπίσω της να την προφτάσουν. Σπάνια βλέπεις τόση δύναμη σε τόσο κουρασμένα πρόσωπα.

Φτάνουμε στα δικαστήρια κι απλωνόμαστε γύρω απ’ την είσοδο. Ο χώρος δεν είναι ο ίδιος και δε βοηθά για συγκρίσεις, αλλά πρέπει να είμαστε διπλάσιοι απ’ ό,τι στη γαδα την προηγούμενη μέρα. Περιμένουμε ότι θα φύγουν κάποιοι εργαζόμενοι και θα σπάσει λίγο ο κόσμος, αλλά έρχονται κι άλλοι και γινόμαστε συνεχώς περισσότεροι –ούτως ή άλλως πολλοί από εμάς είναι άνεργοι. Προφανώς δεν έχουμε όλοι τις πελατειακές σχέσεις που υπονόησε ο προκλητικός βρούτσης. Κι όπως πάει το πράγμα σε λίγο θα πρέπει να έχει μέσο κανείς για να πάρει σύνταξη και θα θεωρείται προνομιούχος.

Φτάνουν τα δυο λεωφορεία με τους συλληφθέντες. Βγαίνουν έχοντας ψηλά το κεφάλι, το φρόνημα και τις σφιγμένες γροθιές. Ο κόσμος τους χαιρετά, τους χειροκροτά, τους εμψυχώνει. Όλη η συγκέντρωση είναι μια αγκαλιά που τους ξεπροβοδίζει. Κι άξαφνα οι ρόλοι αλλάζουν. Οι συλληφθέντες είναι ελεύθεροι, ένα με το πλήθος, παίρνουν δύναμη απ’ τη δύναμή του. Κι οι ανθρωποφύλακες χάνονται μέσα του, γίνονται δεσμώτες πολιορκημένοι, χρυσαυγίτες με στολή οι περισσότεροι –όπως είπε κι ο ζιώγας σε μια εκπομπή στην τηλεόραση- που ξεχωρίζουν σαν τη μύγα μες στο ατσάλι.

Πρώτη ανακοίνωση από τα μεγάφωνα, των δικαστικών υπαλλήλων, παρίστανται και συμπαρίστανται.. Διαβάζει δυο λόγια πρόχειρα ο εκπρόσωπός τους και δίνει ετεροχρονισμένα μια απάντηση σε κάποιον δημοσιογράφο που ρωτούσε στο γυαλί αν οι συνδικαλιστές είχαν κανονίσει ραντεβού με τον υπουργό, ότι η εργατική τάξη μόνο ένα ραντεβού έχει (περιμένουμε να ακούσουμε: αγωνιστικό ραντεβού στους δρόμους ή κάτι παρόμοιο, αλλά όχι)· ραντεβού με την ιστορία!

Την τελευταία φορά που είχαμε τέτοιο ραντεβού βέβαια, η αλλαγή μας έστησε στη γωνία και περιμέναμε άδικα. Ενώ ο χάρρυ κλυνν πήρε τη φράση του ανδρέα, μετά το σκάνδαλο κοσκωτά και το έκανε ραντεβού με την εισαγγελία, που ταιριάζει και στην περίσταση –εξ ου κι ο τίτλος της ανάρτησης. Κι είναι ζήτημα εάν αυτό έγινε μάθημα στον κόσμο ή αν αναπολεί το στήσιμο που έφαγε και τις αυταπάτες του –οι οποίες έρχονται πάντα πακέτο με την καταστολή, ως καρότο και μαστίγιο. Αλλά το ταξικό κίνημα έχει σήμερα μεγαλύτερη πείρα για να μην εγκλωβιστεί στην ίδια κατάσταση και να μην κάνει λάθη του παρελθόντος.

Δεύτερη ανακοίνωση, παρίστανται και συμπαρίστανται σύσσωμοι οι εργάτες του εργοστασίου της ελίτ, που απέργησαν σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τον αυταρχισμό της κυβέρνησης! Και εδώ το θαυμαστικό μπαίνει ακριβώς ως ένδειξη θαυμασμού κι ειλικρινούς ενθουσιασμού για μια τέτοια κίνηση αλληλεγγύης, που σπανίζει στις μέρες μας. Αλλά για αυτούς ήταν στοιχειώδης υποχρέωση να ανταποδώσουν την ολόπλευρη στήριξη που είχαν ανά πάσα στιγμή από το παμε. Ακολουθούν κι άλλες ανακοινώσεις από διεθνείς συνδικαλιστικές ενώσεις από σουηδία, πακιστάν, παλαιστίνη, κ.α.

Αναπτύσσουμε σχέσεις με τους γειτονικούς εβε και τις καφετέριες. Πολλοί προτιμούν την πεπατημένη της γνωστής παρακείμενης αλυσίδας, αλλά τα καλύτερα πράγματα τα έχει ένας φούρνος παραμέσα, που τον σταμπάρουμε για την επόμενη φορά.

Βγαίνει η αλέκα από τα δικαστήρια και μαθαίνουμε ότι κατέπεσε η κατηγορία για φθορά δημόσιας περιουσίας, είτε γιατί αναγνωρίζουν εμμέσως τη σκηνοθεσία κι ότι δε μπορεί να σταθεί το κατηγορητήριο, είτε για να την προετοιμάσουν καλύτερα. Μένει μόνο η κατηγορία για διατάραξη της κοινής ησυχίας, η οποία είναι απαραίτητη για να μένουν εν υπνώσει οι λαϊκές συνειδήσεις.

Έρχεται ένα μικρό μπλοκ πισωμουλάδων με πανό, προκήρυξη και διακριτή παρουσία. Αυτοί είναι λίγο πιο παραδοσιακοί και ξύπνησαν εγκαίρως. Για τους άλλους το πρωινό κάλεσμα έπεσε λίγο νωρίς, αλλά δεν πειράζει γιατί είχαν δώσει το «παρών» την προηγούμενη μέρα.

Στήνουμε πηγαδάκια και αναλύουμε τις εξελίξεις. Για τους συλληφθέντες που βγαίνοντας με αλυσίδες από το υπουργείο εργασίας τραγουδούσαν προφητικά το μπεζεντάκο. Για την προβοκάτσια με τις φωτογραφίες των καταστροφών ένας σύντροφος λέει: εγώ κι εσύ να παλέψουμε σπίτι μου, λίμπα θα το κάνουμε το δωμάτιο. (-Άσε που το δικό μου είναι έτσι κάθε μέρα, χωρίς καβγά, λέω από μέσα μου). Ένας άλλος κάνει το συνειρμό με την καμπάνια για την απελευθέρωση των πέντε κουβανών πατριωτών και βγάζει το σύνθημα:

FREE THE ΠΑΜΕ THIRTY FIVE.

Συζητάμε για τις τηλεοπτικές παρουσίες των συντρόφων, που αυτές τις μέρες βγάζουν τον καλύτερό τους εαυτό –κι αναρωτιέσαι γιατί να μην είναι και τον υπόλοιπο χρόνο το ίδιο καλοί. Εμείς ήμασταν ως επί το πλείστον στο δρόμο κι έχουμε χάσει τα περισσότερα, αλλά πετυχαίνουμε το βράδυ στον ευαγγελάτο τον κουμπούρη, που ήταν ανάμεσα στους συλληφθέντες. Προσπάθησαν να τον στριμώξουν σχετικά με τις δημοκρατικές διαδικασίες των σωματείων και την χρονική στιγμή αυτής της κίνησης –υπονοώντας ότι η απόφαση πάρθηκε κεντρικά από τον περισσό, για να ανακάμψει το κόμμα. Αλλά τους γύρισε μπούμερανγκ κι ο κουμπούρης τους είπε να μην κρίνουν μόνο από τις κινητοποιήσεις που προβάλλει το κανάλι τους, γιατί στην πραγματικότητα έχουν γίνει πολύ περισσότερες.

Κουμπούρης-Σκάι 1-0 (κι εκτός έδρας μάλιστα).

Γενικώς η γραμμή που πουλάνε ενορχηστρωμένα αυτές τις μέρες τα μίντια είναι ότι το κκε έχει επιλέξει να ανεβάσει την ένταση, για να ξεφύγει από τη στασιμότητα και τα πολιτικά του αδιέξοδα. Τα νέα μάλιστα το πήραν και το έκαναν πρωτοσέλιδο, με ένα σκίτσο της γγ καβάλα σε τρακτέρ και τίτλο: η επιστροφή της αλέκας. Που κι ετυμολογικά δηλ να το πάρεις, πρϋποθέτει να υπάρχει κάποια στροφή (πριν την επιστροφή). Που αν δεν είσαι εργατικός αγώνας να μιλάς για την τροτσκιστική στροφή της ηγεσίας του κόμματος, μπούρου-μπούρου, δεν σου προκύπτει από πουθενά. Πότε σταμάτησε δηλαδή να πρωτοστατεί σε κινητοποιήσεις το παμε, για να τους προκαλεί έκπληξη η «σκληρή στάση των συνδικαλιστών του κκε»;

Εμάς πάλι δε μας εκπλήσσει καθόλου η δική τους στάση. Είναι η ίδια ακριβώς με αυτήν που κράτησαν στην απεργία του μετρό, στα λιμάνια, στα μπλόκα των αγροτών, στις καταλήψεις μαθητών και φοιτητών, και γενικώς απέναντι σε όποιον τολμά να προβάλει αντίσταση. Πάντα η ίδια μόνιμη επωδός: σεβόμαστε το δικαίωμα στην απεργία αλλά... είναι ιερό βεβαίως το δικαίωμα στην απεργία, ωστόσο... Με άλλα λόγια σαν να μας λένε, ιερό το δικαίωμα στην απεργία, αλλά γαμώ τα ιερά και όσιά σας, το δικαίωμα στην απεργία και γενικώς όλα τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του λαϊκού κινήματος. Όπως είπε κι ένας αγροτοσυνδικαλιστής στο φακό τις προάλλες: απεργία δε θέλετε, μπλόκα δε θέλετε, καταλήψεις δε θέλετε, ε πώς να αντιδράσουμε δηλαδή, παίζοντας πρέφα;

Άσε που αν έχεις μια στοιχειώδη επαφή με τα πράγματα, καταλαβαίνεις αμέσως πως δε μπορεί να σταθεί αυτό το σκεπτικό. Συνεδρίασαν δηλαδή στον περισσό και είπανε: δεν κάνουμε μια συμβολική κατάληψη και μια επίσκεψη στα μπλόκα, να ανεβάσουμε τα ποσοστά μας; Για να γελάει ο κόσμος...

Οι συλληφθέντες αφήνονται ελεύθεροι και βγαίνουν από τα δικαστήρια. Ο πέρρος παίρνει τη ντουντούκα και βγάζει ένα σύντομο λόγο με την κατακλείδα: σε τούτα εδώ τα μάρμαρα, κακιά σκουριά δεν πιάνει.

Μαθαίνουμε ότι ορίστηκε τακτική δικάσιμος για τις 12 φλεβάρη, έναν χρόνο μετά την ψήφιση του μνημονίου επί παπαδήμου, τη μεγάλη διαδήλωση στην αθήνα και την παρα-κρατική προβοκάτσια με την πυρπόληση κτιρίων του κέντρου (καμία φαντασία και πρωτοτυπία, μετά το ράιχσταγκ). Κι ακριβώς στην επέτειο της συμφωνίας της βάρκιζας.

Μια ιδιαίτερη σημειολογία με την οποία το κράτος φαίνεται να λέει «βάρκιζα τέλος», αλλά με τον δικό του τρόπο. Βάρκιζα τέλος, με την έννοια ότι τελείωσε η ανακωχή κι η περίοδος ανοχής της μεγαλόχαρης αστικής δημοκρατίας,. Όταν η καταστολή χτυπάει συμβολικές καταλήψεις και μαζικές παραστάσεις διαμαρτυρίας, παύει να είναι συμβολική. Την τελευταία εβδομάδα μόνο η επίθεση ξεδιπλώθηκε σε όλα τα μέτωπα (ενάντια σε αγρότες, επιτροπές κατοίκων κατά των διοδίων, συνδικαλιστές). Η κατάσταση έχει ξεφύγει. Οι κρατούντες βρίσκουν και κάνουν επίδειξη πυγμής, αλλά αυτή δεν είναι τίποτα άλλο από την άλλη όψη της αδυναμίας τους και των αδιεξόδων του συστήματος που υπηρετούν.

Παράλληλα όμως η αστική εξουσία εξακολουθεί να θέλει το λαό αφοπλισμένο από υλική και ιδεολογική-πολιτική άποψη. Κι αυτός με τη σειρά του πρέπει να σηκώσει το γάντι και να την πολεμήσει. Όχι απλώς επειδή «σου πίνουνε το αίμα». Όχι μόνο επειδή τον ξεζουμίζουν διπλά σε περίοδο κρίσης. Αλλά και γιατί «σου κήρυξαν τον πόλεμο, πολέμα τους κι εσύ». Προς το παρόν μοιάζει να είναι επαναστατημένος, αλλά η στάση του δεν είναι ακόμα επαναστατική, δεν έχει πάρει ώριμα και συνειδητά χαρακτηριστικά.

Κάποτε στα χρόνια της μεταπολίτευσης ο μίσσιος είχε πει σε μια ομιλία του στους φοιτητές της νομικής, ότι το δυστύχημα της γενιάς τους είναι ότι δεν έχει ούτε ένα τόσο δα λόγο να πάει φυλακή. Το ευτύχημα –που δεν πρόλαβε να ζήσει για να το δει ο χρόνης- είναι ότι η πολιτεία φροντίζει για όλα και δεν πρόκειται να μας αφήσει παραπονεμένους σε χλωρό κλαρί.

Το στοίχημα για το εργατικό κίνημα είναι να μπορέσει να ενισχυθεί αποφασιστικά, για να ανταποκριθεί στις ανάγκες αυτού του πολέμου. Να μπορέσει δηλαδή αφενός να γίνει τόσο ισχυρό, που να μη μπορούν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί να πιάνουν με μια ψαριά τόσα στελέχη του και να το αφήνουν ακέφαλο, χωρίς ηγεσία. Κι αφετέρου να μπορεί να βγάζει συνεχώς καινούρια στελέχη από τις γραμμές του, ψημένα και ετοιμοπόλεμα, που να βγαίνουν μπροστάρηδες στις μάχες και την οργάνωσή του.

Μπροστά μας έχουμε τη δεύτερη 48ωρη των ναυτεργατών και το σταθμό της γενικής απεργίας στις 20 φλεβάρη. Κι αν μέχρι τώρα κάποιες κινητοποιήσεις έτειναν ίσως να πάρουν τα χαρακτηριστικά μιας επαναλαμβανόμενης ρουτίνας –όσο μπορεί να το πει κανείς αυτό, για τους απεργούς που ρισκάρουν τη δουλειά τους και το ψωμί που τρώει η οικογένειά τους- αυτή τη φορά θα έχει ξεκάθαρα τον χαρακτήρα μάχης.

Τάξη απέναντι σε τάξη, όπως λέει το σύνθημα..

Έχουμε πόλεμο δικέ μου

Ξεκινάμε με ένα σύντομο ιστορικό.

Πρωί στα γραφεία του υπουργείου εργασίας στη σταδίου (το κυρίως κτίριο βρίσκεται στην πειραιώς). Συγκεντρώνονται αντιπρόσωποι από ομοσπονδίες, πρωτοβάθμια σωματεία, ενώσεις συνταξιούχων και πραγματοποιούν μαζική παράσταση διαμαρτυρίας για τις προκλητικές δηλώσεις του βρούτση πως το ασφαλιστικό (δηλαδη το δικαίωμα στη σύνταξη) έχει βασιστεί στις πελατειακές σχέσεις. Σύνολο μερικές δεκάδες άνθρωποι. Ζητάνε συνάντηση με τον υπουργό, που έχει προλάβει να φύγει και αποφασίζουν να τον περιμένουν στο γραφείο του. Ωστόσο, η κυβερνητική εκδοχή των πραγμάτων λέει ότι απειλήθηκε ο βρούτσης, ο οποίος δε βρισκόταν καν στον χώρο.

Λίγο πιο πέρα έχει έρθει μια επιτροπή εργαζομένων από τα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας –με αναφορά στον αυτόνομο χώρο- και στην κλαυθμώνος συγκεντρώνονται γονείς, μαθητές κι εκπαιδευτικοί από τα μουσικά σχολεία.

Φτάνει μια διμοιρία ματ και περνάει αμέσως στην επίθεση. Χωρίς να υπάρχουν φθορές, αντεγκλήσεις, προκλήσεις και γενικά κάποιο πρόσχημα. Τότε γιατί; Για τη μαγκιά. Γιατί μπορούσαν. Και για τη μνήμη του ντερτιλή, που κάπως έπρεπε να την τιμήσουν. Περικυκλώνουν τον συγκεντρωμένο κόσμο, έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο με την περιφρούρηση και την ψεκάζουν από απόσταση εκατοστών. Οι σύντροφοι αντιστέκονται πέντε λεπτά, αλλά αναγκάζονται να υποχωρήσουν. Όσοι μένουν στο κτίριο κατεβάζουν τα ρολά και μένουν μέσα, ενώ η αστυνομία λέει πως όλοι οι έγκλειστοι θα προσαχθούν στην ασφάλεια.

Η διμοιρία μοιράζεται σε δύο μέτωπα, στην περιφρούρηση που ανασυγκροτείται και στην επιτροπή από την κοινωφελή εργασία. Οι αυτόνομοι μας κάνουν νόηματα, ότι με ένα ντου τους έχουμε, σύντομα όμως έρχονται ενισχύσεις.

Στο μεταξύ, κάποιος δικός μας φωνάζει τρελαμένος σε έναν με πηλίκιο, που πρέπει να ήταν ο επικεφαλής αξιωματικός:

-Ξέρεις τι κάνεις; Με το παμε τα έβαλες. Τελείωνε.

Ενώ οι αυτόνομοι έπιασαν τον τύπο στο ψιλό:

-Δηλαδή εσύ τώρα χάρηκες; Εσύ τους έβαλες να τα ρίξουν, ε;

-Ποιος, εγώ; Όχι..!

-Και τότε μόνοι τους βαράνε;

Μεσολαβεί ένα διάστημα ανασύνταξης, που ήταν η ηρεμία πριν την καταιγίδα, και αρχίζει ο δεύτερος γύρος, με μουσική υπόκρουση από τη διπλανή συγκέντρωση των μουσικών. Οι δικοί μας επιχειρούν να προσεγγίσουν το κτίριο κι οι ματάδες βαράνε αδιακρίτως και στο ψαχνό. Ανοίγουν κεφάλια, σημαδεύουν στα γεννητικά όργανα, τρώνε αδέσποτες οι περαστικοί που θέλουν να πάνε απέναντι. Ένας σύντροφος δε μπορεί να πατήσει το πόδι του και φεύγει υποβασταζόμενος, ένας άλλος, που ‘χε χτυπηθεί και πέρσι στις 20 οκτώβρη από τους μπάχαλους, είναι σοβαρά τραυματίας και τον παίρνει το ασθενοφόρο. Αργότερα μαθαίνουμε ότι πήγαν στο νοσοκομείο ασφαλίτες με πολιτικά και ζητούσαν τα στοιχεία των τραυματιών.

Οι ματάδες ανοίγουν την είσοδο του κτιρίου και κατεβάζουν κάτω τους δικούς μας για να τους πάνε στο λεωφορείο για προσαγωγή. Όλοι έμπειροι συνδικαλιστές, πρόεδροι σωματείων και μέλη δσ, ένας κι ένας. Βγαίνουν συγκροτημένα με αλυσίδες κι ο κόσμος, που όσο περνά η ώρα ολοένα και αυξάνεται, κυκλώνει το λεωφορείο και σχηματίζει κλοιό γύρω του, για να μην το αφήσει να φύγει. Εκεί αρχίζει ο τρίτος γύρος που είναι σύντομος και σφοδρός. Ένας μεσήλικας χάνει τις αισθήσεις του και ξαπλώνει στην άσφαλτο.

Απ’ την άλλη κατεύθυνση φεύγει το λεωφορείο με τους προσαχθέντες, που έχουν υψωμένες γροθιές. Ακούς τριγύρω πηγαδάκια και συνομιλίες: ήταν η γυναίκα μου στη συγκέντρωση με τους μουσικούς και με παίρνει τηλέφωνο να μου πει πως της έκαναν προσαγωγή. Πρέπει να πάω...

Αρχίζουν οι συνεννοήσεις. Κώστα θα βάλετε συγκέντρωση; Ναι μωρέ, όλοι τώρα στη γαδα.

Στο κτίριο δε μπαίνει κανείς, μέχρι να δώσουν μυστική παράσταση οι ματάδες και να πετάξουν με στιλ θεοχάρη δυο φακέλους και μια καρέκλα στο πάτωμα, για να έχουν να δείχνουν μετά βανδαλισμούς του παμε στα κανάλια.

Φεύγουμε για τη γαδα, στο δρόμο η πορεία έτρεχε και φώναζε ξέπνοη ενωτικά συνθήματα, χωρίς εσένα..., και η τρομοκρατία δε θα περάσει... Στρίβουμε στην αλεξάνδρας, περνάμε απ’ το γήπεδο και βλέπουμε ψηλά επίκαιρες σκηνές από το ουέμπλεϊ επί χούντας, που επιστρέφει δριμύτερη. Κυκλώνουμε τη γαδα, καμιά πεντακοσαριά άτομα, που αυξάνονται και πληθύνονται με γοργούς ρυθμούς. Φωνάζουμε τα συνθήματα, φτιάχνουμε πηγαδάκια και συζητάμε τα ενδεχόμενα. Θα τους αφήσουν ελεύθερους ή μήπως θέλουν να τους δικάσουν με τον τρομονόμο για κατάληψη δημοσίου χώρου; Και γιατί αργούν να τους απαγγείλουν κατηγορίες; Ζυγίζουν να δούνε τι τους παίρνει να βγάλουν, ή μας κάνουν πόλεμο νεύρων και περιμένουν να σπάσει ο κόσμος;

Έρχεται εσπευσμένα κι η αλέκα απ’ την λάρισα, και συναντιέται με τον αττικάρχη. Λες να την κρατήσουν κι αυτή μέσα, επειδή δεν πληρώσαμε το χαράτσι για την κοα και τον περισσό;

Ο κεδίκογλου κάνει το άσπρο μαύρο και κάνει λόγο για εξτρεμισμούς του παμε. Και έρχεται αυθόρμητα ο συνειρμός με την παλιότερη δήλωση του αλέξη για εξαλλοσύνες, πριν καν γίνει επίδοξος πρωθυπουργός και αρχίσει να τα στρογγυλεύει.

Κάποιοι μαύροι χτενίζονται κυριολεκτικά και πετάνε τρικάκια για τις καταλήψεις των ελεύθερων χώρων, μες στην επικαιρότητα.

Τα κανάλια δίνουν γραμμή ότι το κουκουέ, ούτε λίγο ούτε πολύ, έχει κεντρική πολιτική γραμμή να κάνει τζέρτζελα για να ενισχύσει τη θέση του –χωρίς να διαφέρει θεαματικά η ακριβής τους διατύπωση- και δε λένε κουβέντα για τον πρωτοφανή τσαμπουκά και το νταηλίκι της κυβέρνησης.

Ένας αγρότης στα μπλόκα δίνει την ατάκα της ημέρας: δε θέλετε να κάνουμε καταλήψεις, δε θέλετε να κλείνουμε τους δρόμους, να απεργούμε. Δηλαδή πώς θέλετε να αντιδράσει ο λαός, παίζοντας πρέφα;

Οι προσαγωγές γίνοναι συλλήψεις με κατηγορίες για διατάραξη κοινής ειρήνης και διακεκριμένες φθορές δημόσιας περιουσίας. Θα κρατηθούν τη νύχτα και η δίκη θα γίνει το πρωί, με διαδικασία αυτόφωρου.

Σήμερα έχουμε χρέος να διαταράξουμε ξανά την κοινωνική τους ειρήνη, που την επιβάλλουν με τη σιδερένια φτέρνα του συστήματος. Η ανακωχή και οι αυταπάτες τελείωσαν. Το αστικό κράτος κάνει επίδειξη δύναμης, αλλά μπορεί να έχει κάνει και το μοιραίο λάθος, γιατί μέχρι τώρα κέρδιζε χωρίς αντίπαλο κι έγινε υπεροπτικό, πιστεύοντας ότι έχει έρθει η ώρα να βάλει στο χέρι και τους κομμουνιστές.

Ίσως αν δεν είχε μεσολαβήσει το 4,5% του ιουνίου, να μας υπολόγιζαν περισσότερο και να φοβούνταν να κάνουν τα ίδια. Ίσως πάλι να τα έκαναν ούτως ή άλλως, γιατί δεν έχουν πια περιθώρια ανοχής κι ελιγμών. Όπως και να έχει μπαίνουμε σε μια καινούρια φάση, όπου το πράγμα χοντραίνει επικίνδυνα.

Έχουμε πόλεμο σύντροφε...