Μεγάλες στιγμές

Μεγάλη στιγμή, τώρα είναι η πιο μεγάλη στιγμή

Είμαστε επιτέλους μαζί, τώρα εγώ κι εσύ

Η πρώτη φορά, που σε αγγίζω πάλι, η πρώτη φορά...

Χτες το φοιτητικό κίνημα έζησε μεγάλες ενωτικές στιγμές (το νι με ρο, όπως λέμε ραρ). Και δεν το λέω εγώ, η μπέθυ αργυράκη τα λέει. Κθέρεις θφε αναγνώθτη τι είναι να βλέπειθ όθουθ χρηθιμοποιούθαν τόθο καιρό θυθτηματικά εναντίον μαθ τα τρία θίγμα από το λίβελο του ρούθη για το θταλινικό, θεχταριθτικό, θυθτημικό κουκουέ, ναρίτεθ, θεκίτεθ και θυθπειρωθάδεθ, να καλούν θυγκέντρωθη θτα προπύλαια, την ίδια ώρα με (το) μαθ, και να μη μένουμε θε μια απλή ειρηνική θυνύπαρκθη, αλλά να πορευόμαθτε ομαλά μαδί τουθ, και ενώ οι φοιτητέθ-θπουδαθτέθ έδωθαν βροντερό «παρών», δείχνονταθ επιτέλουθ θπουδαία αντανακλαθτικά; (Τέλοθ τθεβδίθματοθ).

Το τελευταίο 48ωρο επιβεβαίωσε μερικές σταθερές αξίες αλλά είχε κι αρκετές απρόσμενες ανατροπές. Ο πρύτανης του αίσχους (δε σταματάς), άφησε παράμερα το μειλίχιο τηλεοπτικό του ύφος και ξανάπιασε το μαστίγιο της καταστολής, κηρύσσοντας κατ’ ουσίαν από χτες λοκ-άουτ στις σχολές, με τη βοήθεια των ματ. Τα οποία όμως απουσίαζαν επιδεικτικά για άλλη μια φορά από τη βουλή (!) και τα περιβόητα λουλουδάδικα (χώρια που δεν είχε κλείσει κανένας σταθμός του μετρό), προκαλώντας σε κάποιους το είδος της στενάχωρης αμηχανίας του οβελίξ, επειδή οι ρωμαίοι δεν ασχολούνται τελευταία πολύ μαζί μας –και μήπως τους έχουμε προσβάλει και να τους στέλναμε ένα γράμμα, όπου να τους εξηγούσαμε...

Ευτυχώς πάντως για τους συγκεντρωμένους γαλάτες δεν έπεσε ο ουρανός στα κεφάλια μας, όπως στη λδ του βορρά, όπου μια ισχυρή μπόρα ματαίωσε την αντίστοιχη κινητοποίηση. Εδώ ο ουρανός κρατήθηκε στο ύψος των περιστάσεων και δεν έπεσε στα κεφάλια μας παρά μόνο μια σφοδρή χαλαζόπτωση μετά τη μία τα μεσάνυχτα, που είχε κυρίως προειδοποιητικό χαρακτήρα εν όψει πολυτεχνείου.

Οι φοιτητές πήγαν χτες το πρωί έξω από τη νομική, αλλά δέχτηκαν μάλλον απρόκλητα τις (μπαμ και μπουμ) κουμπουριές το απόγευμα που έστριψαν στη νομική και βάση σχεδίου πιθανότατα το άγριο ξύλο των ματ στο πολυτεχνείο αργότερα. Εμείς, που γινόμαστε σχεδόν «φοβικοί» -και καλά κάνουμε δηλ από μια άποψη- για λόγους περιφρούρησης, τέτοιες μέρες πριν το πολυτεχνείο, δείξαμε άριστα αντανακλαστικά και δε φοβηθήκαμε την (ειρηνική τελικά) συνύπαρξη ακόμα και με κάποιους μπάχαλους. Και με (ασπίδα μπροστά μας) τους απολυμένους εργαζόμενους της κόκα-κόλα, που πάνε με (και σε) όλα, με τα κόκκινα, ταξικά μπαλόνια τους και τα πολυγλωσσικά μπλουζάκια τους: hasta la fabrica funciona de nuevo –αν και νομίζω πως θέλει subjuntivo, αλλά δε βαριέσαι.

Το πιο σημαντικό όμως είναι πως το φοιτητικό κίνημα, που δυσκολευόταν γενικά να βρει βηματισμό και να συσπειρώσει κόσμο, έδειξε πως «είμαστε ακόμα ζωντανοί, στη σκηνή, σα ροκ συγκρότημα» και ότι διατηρεί καλά αντανακλαστικά, για να αντιμετωπίσει αυτή τη νέα πρόκληση. Σε κάποιες σχολές –όπως στους χημικούς μηχανικούς- έγιναν μαζικότατες συνελεύσεις, στα επίπεδα του μαϊούνη, χωρίς καμία ιδιαίτερη προεργασία. Ενώ το χτεσινό έκτακτο κάλεσμα βρήκε μαζική ανταπόκριση, καθώς κατέβηκε –χωρίς πολύ χρόνο για ζύμωση και προετοιμασίες- όσος κόσμος δεν είχε κατέβει ίσως όλη την χρονιά ή την περασμένη βδομάδα στο πανελλαδικό (και πανεκπαιδευτικό) συλλαλητήριο –που, με εξαίρεση τους μαθητές, δεν είχε ακριβώς ενθαρρυντική εικόνα, αν και είναι πάντα ζήτημα με τι ακριβώς συγκρίνεις: με τα προ δεκαετίας δεδομένα του μαϊούνη ή με τη νηνεμία των τελευταίων χρόνων.

Η στάση των σφων του μας ήταν μια ατσάλινη αλυσίδα από συνεχόμενες μικρές, ευχάριστες εκπλήξεις για κρίκους. Παραχωρήσαμε ευγενικά την κορυφή της πορείας στα άλλα μπλοκ –που δεν είναι πάντα καλή επιλογή, εάν δε θέλεις να παίξεις με τους όρους τους και να λουστείς τις συνέπειές τους- κρατώντας την οπισθοφυλακή. Φωνάζαμε συνθήματα με έντονα αντικατασταλτικό και «αντιμπατσικό» χαρακτήρα (ούτε στην ασοεε, ούτε στη νομική, τα ματ να πάρουν πόδι από κάθε σχολή) με αμείωτο παλμό και ορισμένες προλεκάλτ στιγμές από το σφο ντουντουκέρη: συνάδελφοι από το φμς (φυσικομαθηματικό), θα περάσει η τρομοκρατία; Σφοι από το εμπ, μας φοβερίζει –sic- η καταστολή; {η σωστή απάντηση ήταν πως όχι}. Την περισσότερη «πλάκα» πάντως την είχαν πιο μπροστά οι.. συνάδελφοι του σεμφε, όπου αν κατάλαβα καλά πάρθηκε απόφαση στο δσ από κοινού κι οι σφοι έπρεπε να κρατάνε μισοί-μισοί με τους εαακίτες το πανό του συλλόγου, κρατώντας παράλληλα τα συμφωνηθέντα και τις ισορροπίες.

Τι άλλο μας επιφύλασσε λοιπόν η συνέχεια; Θα φωνάζαμε στους προπορευόμενους «δεν ακούγεστε»; Θα τους αιφνιδιάζαμε και θα πηγαίναμε εμείς μόνοι μας για «ντου» στη νομική; Θα συνεχίζαμε για κοινό συντονιστικό στου γκίνη; Θα περνούσαμε μια βόλτα από το άτικα, παρεμπιπτόντως, για να φοβερίσουμε μερικούς βραδινούς τσιμισκανθρώπους; Πού θα φτάσει τελικά αυτή η πολύμορφη ευελιξία;

Τελικά σταματήσαμε στα προπύλαια, όπου ολοκληρώθηκε ο κύκλος μετά το πέρασμα από τη βουλή, ενώ οι άλλοι συνέχισαν προς το πολυτεχνείο, με μια μικρή παράκαμψη από την αποκλεισμένη νομική, όπου βρήκαν κι εκεί κλειστές τις πύλες. Και μετά από σύντομη διαβούλευση και το σπάσιμο της πόρτας για να μπουν μες στο πολυτεχνείο, δέχτηκαν την επίθεση των ματ και μαζί το ξύλο της αρκούδας και του αρκουδέα.

Εμείς, ως παρέα, τους αφήσαμε διακριτικά στη στουρνάρη, πριν ξεφύγει η κατάσταση, και πήγαμε λίγο πιο πέρα για τον απολογισμό της ημέρας. Μυρίσαμε από απόσταση ασφαλείας τα δακρυγόνα και τους καμένους κάδους, διαβάζαμε στα ενημερωτικά δίκτυα για κυνηγητό στους δρόμους των εξαρχείων και γυρνούσαμε απορημένοι δεξιά-ζερβά τα κεφάλια, για να πετύχουμε κάτι από την έγκυρη περιγραφή τους (αλλά τζίφος).

Στο τέλος της μέρας ωστόσο μας προβλημάτιζε περισσότερο ένα πιο σημαντικό ερώτημα: τι ακριβώς σηματοδοτούν όλα αυτά και ποιος είναι ο βαθύτερος κρατικός σχεδιασμός; Κάποιοι αρχικοί χειρισμοί της κυβέρνησης έδειχναν πως επιδιώκει μάλλον να μαζέψει το μέτωπο της παιδείας και να χαμηλώσει τους τόνους. Η τακτική των αποκλεισμένων σχολών και η χτεσινή άγρια καταστολή συνηγορεί προφανώς προς την αντίθετη κατεύθυνση. Η κυβέρνηση μπορεί να εναλλάσσει ευέλικτα το καρότο με το μαστίγιο και να τραβάει κατά το δοκούν το σχοινί, όσο δε συναντά αντίδραση, αλλά με αυτήν την κίνηση φαίνεται να σκούντησε και να ανέστησε το «πτώμα» του φοιτητικού κινήματος, δίνοντας απρόσμενα ενδιαφέρον κι ιδιαίτερο χρώμα στον τριήμερο εορτασμό του πολυτεχνείου, που ξεκινάει αύριο. Εκτός και αν πρόκειται για οργανωμένο σχέδιο και προσεκτικά υπολογισμένες κινήσεις, που ανάβουν τεχνητά τα πνεύματα και οξύνουν την ένταση, για να βρει πάτημα να καταστείλει άγρια τη φετινή πορεία και να «τελειώνει» με τον εορτασμό του πολυτεχνείου, που έχει μπει (μαζί με το άσυλο) στο στόχαστρό της.

Σε κάθε περίπτωση, το σενάριο της.. «σπασμωδικής κίνησης της κυβέρνησης» που θα της γυρίσει όμως μπούμερανγκ (κατά το ρόλο του τυχαίου και του ηλίθιου στην ιστορία), προσωπικά με πείθει λιγότερο κι από τις πιο εξεζητημένες «θεωρίες συνωμοσίας». Συνεπώς τα μάτια μας δεκατέσσερα τις επόμενες μέρες, γιατί το πολυτεχνείο προμηνύεται θερμό από κάθε άποψη.