Οι μέρες που λαχταρήσαμε

Όσο πλησιάζει το κόμμα τον ένα αιώνα ζωής και δράσης, τόσο αγριεύουν κι οι «ευχές» των άσπονδων φίλων του. «Εκατό χρονών αυτό το κόμμα κι ακόμα να ψοφήσει..» Κατάρες που έρχονται πολλές φορές σε εναλλακτική συσκευασία με κινηματικό πρόσημο και χολή που θα ζήλευαν κι οι πιο ορκισμένοι εχθροί του. Εξάλλου οι φορές που κινδύνεψε η ύπαρξη κι η συνέχεια του κουκουέ δεν ήταν από τα όπλα του εχθρού ή όταν βγήκε στην παρανομία, αλλά από βέλη εξ «οικείων» κι ενωτικά, φιλικά καλέσματα που ήθελαν να το καταπιούν και να το διαλύσουν στην άμορφο χυλό τους, σαν πολιτική κινούμενη άμμος.

Αυτή τη μέρα λοιπόν γιορτάζουμε ακριβώς γιατί πήγαμε κόντρα στο ρεύμα και ξεχάσαμε να ψοφήσουμε οικειοθελώς, προς πείσμα όσων εχθρών και «φίλων» περίμεναν να κλείσει κι η «αντιπροσωπεία στην ελλάδα, αφού έκλεισαν τα τα κεντρικά στη μόσχα». Και δε μισούν το κόμμα, επειδή τάχα είναι γέρικο, γεμάτο σάπιες ιδέες που πάλιωσαν, αλλά το πολεμούν με θαυμαστή συνέπεια από την πρώτη μέρα που γεννήθηκε, προσπαθώντας σα φίδια να το πνίξουν μες στην κούνια του, απ’ όπου άρχισε τους μικρούς του άθλους.

Ζητούμενο βέβαια δεν είναι να μπούμε απλώς καρφί στο μάτι τους, αλλά να γίνουμε δύναμη ανατροπής. Το σφυρί που θα χτίσει την κοινωνία του μέλλοντος και το δρεπάνι που θα θερίσει τους καρπούς της και θα τη θρέψει. Αλλά κι ο διαβήτης και το πινέλο –από το έμβλημα της λδγ και του κορεάτικου κόμματος αντίστοιχα- που θα τη σχεδιάσει επιστημονικά και καλλιτεχνικά, γεμίζοντάς την χρώματα. Κι εδώ κάπου η κουβέντα αρχίζει να γίνεται λίγο ποδοσφαιρική. Για την ομάδα-κόμμα, που κάνει τους κύκλους της, αλλά δε ζει με τις δάφνες από τα περασμένα μεγαλεία (και διηγώντας τα να κλαις) και θα ξαναβγάλει από τις ακαδημίες της μεγάλους παίκτες, που θα την ξαναφέρουν στη λεωφόρο των επιτυχιών.

Παίρνουμε λοιπόν πάσα-διαβήτη (σαν της λδγ) από τα ποδοσφαιρικά, για να περάσουμε στην χτεσινή εκδήλωση στον πειραιά. Ο οποίος παρεμπιπτόντως έχει βρεθεί στο επίκεντρο της άγριας καπιταλιστικής κόντρας μεταξύ μαρινάκη-μελισσανίδη, με βασικό πεδίο εκδήλωσης το ποδόσφαιρο, όπου καραδοκούν σαββίδης κι αλαφούζος, θυμίζοντας κάτι από το σκηνικό της ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης στην ουκρανία και της διελκυστίνδας που έχει στηθεί. Αλλά δεν είναι της παρούσης να το αναλύσουμε περισσότερο.

Περαία μου, περαία μου, με το σαρωνικό σου

Που έχεις για καμάρι σου, το κομμουνιστικό σου

(κόμμα ελλάδας)

Αυτή τη φορά το κόμμα δε σήκωσε κάποια κεντρική εκδήλωση για τα γενέθλιά του, όπως την τελευταία διετία στο σεφ (που και αυτό δίπλα στον πειραιά είναι) αλλά περιορίστηκε σε ένα μικρότερο «πάρτι», που (και αυτό αγγλιστί κόμμα σημαίνει και) ήταν κυρίως πειραϊκή υπόθεση. Η εκδήλωση φιλοξενήθηκε στο κτίριο του ολπ στην ακτή μιαούλη, που αποδείχτηκε αρκετά μικρό, για να χωρέσει τον κόσμο που ήθελε να την παρακολουθήσει.

Ο κύριος όγκος προσήλθε με προσυγκέντρωση από το ιστορικό κτίριο, όπου έγινε το ιδρυτικό συνέδριο του σεκε και μετέπειτα κκε. Στη διαδρομή πετύχαμε τη θεία λειτουργία στον άγιο νικόλαο, που ξαφνικά άνοιξε (όχι ο ίδιος αυτοπροσώπως) τα μεγάφωνα της εκκλησίας, για να σκεπάσει τα δικά μας συνθήματα και να ξορκίσει το κακό. Απέναντι ακριβώς, φάτσα-κάρτα από το κτίριο του ολπ, ήταν αγκυροβολημένη μια γκουμούτσα-κρουαζιερόπλοιο, που με την παρουσία του και το όνομά του (costa magica), έδινε έξοχα τους συμβολισμούς της αστικής προπαγάνδας. Στη μία πλευρά η μαγική ακτή της καπιταλιστικής ανάπτυξης και του ειδυλλιακού καμποτάζ. Κι από την άλλη οι μίζεροι εχθροί της αναπτυξιακής μαγείας, που κλείνουν μαγαζιά και λιμάνια, για να σπιλώσουν το εθνικό μας σαξές στόρι.

Η σύνδεση του πειραιά με την ιστορική διαδρομή του κουκουέ δε σταματά στο ιδρυτικό συνέδριο του σεκε. Περνάει μέσα από γεγονότα-σταθμούς, όπως η απεργία του 29’ στο εργοστάσιο κανελλοπούλου, από το κίνημα των ναυτεργατών κι από μεγάλες προσωπικότητες σαν τους αμπατιέλο, τσαμπή, κεπέση και τόσους άλλους. Και γιγαντώθηκε στα χρόνια της πάλης του εαμ-ελάς, που έφτασαν να συσπειρώνουν στις γραμμές τους εκατό χιλιάδες πειραιώτες από τις 250 χιλιάδες του συνολικού πληθυσμού της πόλης τότε. Μια κορυφαία στιγμή αυτής της πάλης καταγράφεται στις σελίδες της μπροσούρας της κο πειραιά του 45’ για τη μάχη του δεκέμβρη στην πόλη, που επανεκδόθηκε πρόσφατα και πωλούνταν στο φουαγιέ. Ενώ το ιστορικό αποτύπωμα της δράσης του κόμματος στον πειραιά και σε κάθε γωνιά της ελλάδας, αποδόθηκε τόσο στο βίντεο που προβλήθηκε μετά απ’ την ομιλία του γγ, όσο και στο θεατρικό δρώμενο που ακολούθησε.

Το οποίο δυστυχώς, δεν μπόρεσα –ανωτέρα βία- να παρακολουθήσω ως το τέλος, για να έχω ολοκληρωμένη εικόνα και να το παρουσιάσω όπως θα του άξιζε. Είδα όμως φεύγοντας τα συγκινημένα πρόσωπα, ακόμα κι όσων έβλεπαν το θεατρικό διαμεσολαβημένα, από τις οθόνες στο αίθριο –γιατί δεν χώρεσαν όλοι στην κεντρική αίθουσα.

Ενώ η σκηνή από το δεκάλεπτο βιντεάκι που χειροκροτήθκε περισσότερο ήταν από το 02’ στο λιμάνι, η είσοδος των απεργών ναυτεργατών με οργανωμένες αλυσίδες που έσπασαν τον αστυνομικό κλοιό. Και είναι κάποιες φορές που σκέφτεσαι αυθόρμητα πως χρειάζονται ίσως κατά περίπτωση και άλλες τέτοιες συγκρουσιακές σκηνές –αν και μπορεί να μιλάει απλώς η μικροαστική ανυπομονησία μέσα μας, για να οξυνθούν «εδώ και τώρα» τα πράγματα. Η οργή όμως γίνεται οργάνωση κι αποκτά σταθερό, ταξικό βηματισμό, μακριά από εκτονώσεις και σπασμωδικά ξεσπάσματα, στις δυναμικές κινητοποιήσεις και αντιδράσεις του εργατικού κινήματος.

Για την ομιλία του γγ δε νομίζω πως μπορώ να προσθέσω κάτι ουσιαστικό που δεν έχει ήδη ειπωθεί και σημειωθεί. Ο κουτσούμπας δεν περιορίστηκε στις ιστορικές αναφορές για την επέτειο, αλλά επεκτάθηκε στη σημερινή πολιτική συγκυρία, επαναλαμβάνοντας μεταξύ άλλων μια (σταθερή στις τελευταίες ομιλίες) «μπηχτή» σχετικά με τις αυταπάτες που καλλιεργεί ο σύριζα για τα κοράκια της εε, που έγιναν ξαφνικά σπυργίτια. Αδυνατεί να εξηγήσει όμως πώς θα μπορέσει να τα αντιμετωπίσει αποτελεσματικά, εφόσον τα διπλώνει σε πολύ χαμηλότερα εμπόδια, όπως το καλλικρατικό πλαίσιο στην τοπική διοίκηση.

Από τα υπόλοιπα συγκράτησα μια αναφορά του στον αγώνα που θα φέρει μελλοντικά «τις μέρες που λαχταρήσαμε». Και είναι δεμένος, συμπληρώνω εγώ, με την παλιότερη πείρα από «τις μέρες που λαχταρήσαμε τον ταξικό εχθρό» και το στριμώξαμε στα σχοινιά, και με τα απαραίτητα διδάγματα από τα λάθη μας, που θα μας επιτρέψουν να οδηγήσουμε ως το τέλος την επόμενη λαχτάρα που θα τους προσφέρουμε.

Αντί επιλόγου, παραθέτω μια φωτογραφία από τα εκθέματα που παρουσιάστηκαν στο φουαγιέ και δείχνει την ευχαριστήρια επιστολή του διευθυντή ενός εργοστασίου προς τον ελας –αν σημείωσα καλά, επειδή απέτρεψε με τα όπλα την καταστροφή του από τις δυνάμεις κατοχής που αποχωρούσαν.

ΥΓ
Επανέρχομαι με ένα συμπληρωματικό σχόλιο για το θεατρικό δρώμενο, που έκλεισε την εκδήλωση στον πειραιά. Και δε θα μπορούσα να κάνω διαφορετικά, έχοντας συναντήσει χτες στην πορεία συντρόφους που ήταν ακόμα συνεπαρμένοι και ζούσαν στον απόηχο αυτού του θεατρικού. Με την αίθουσα του ολπ να ξεχειλίζει από κόσμο (πάνω από χίλια άτομα μαζί με το φουαγιέ, ενώ η συνολική χωρητικότητά της δεν πρέπει να ξεπερνούσε κανονικά το μισό) κι από συναίσθημα, που μαζευόταν και ξέσπασε στο τέλος με ένα ηφαίστειο χειροκροτημάτων και θερμών αντιδράσεων από τους θεατές. Κάποιοι γελούσαν βουρκωμένοι, οι πιο ψύχραιμοι απαθανάτιζαν με το φακό τους τα στιγμιότυπα, άλλοι αποθέωναν τους συντελεστές και τους αγκάλιαζαν, τραγουδούσαν τη διεθνή. Πρώτος και καλύτερος ο γγ, που χάρηκε το δρώμενο με την ψυχή του και συγχάρηκε έναν προς έναν τους συντελεστές του, τραγουδούσε όλους τους στίχους από τα τραγούδια της παράστασης και συμμετείχε κατά κάποιον τρόπο στην πλοκή της, όταν ένα κορίτσι κατέβηκε από τη σκηνή και του έδωσε ένα από τα μηνύματα των εξόριστων κι εκτελεσμένων κομμουνιστών.

Το σενάριο διέτρεξε όλη την ιστορική διαδρομή του κουκουέ από την ίδρυσή του, έναν χρόνο και δέκα μέρες (που συγκλόνισαν τον κόσμο) μετά από το ρώσικο οχτώβρη, στο μάη του 36’, τον αλύγιστο τατάκη στη μακρόνησο, τη δράση των κομμουνιστών στο εργατικό κίνημα, στην απελευθέρωση και τον εμφύλιο. Στάθηκε στους διωγμούς των κομμουνιστών, την περήφανη στάση των γυναικών του κομμουνιστικού κινήματος, το ρόλο του ριζοσπάστη ως καθημερινού συντρόφου, του λαού και της εργατικής τάξης που είναι οι αιμοδότες του και το ενισχύουν από το υστέρημά τους. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τραγούδια και ποίηση του ρίτσου, του μπρεχτ, του λουντέμη και του βάρναλη.

Αφού μας εσκοτώναν με το ζόρι
Στα μεκελειά τους χρόνια οι μπαζαδόροι
Κι αφού μας εσκοτώνανε πιο φίνα
Στα χρόνια της ειρήνης με την πείνα
Αφού μας εσκοτώναν έτσι, αιώνες
Οι μασκαράδες κι οι απατεώνες
Του γδικιωμού, συντρόφοι, η ώρα φτάνει.
Αρπάχτε το σφυρί και το δρεπάνι.

(από το ποίημα του βάρναλη η ώρα φτάνει)

Όπως έμαθα, υπάρχει η σκέψη το δρώμενο αυτό να συμπεριληφθεί στο αρχείο του κόμματος. Το ανέβασμά του έχει μαγνητοσκοπηθεί και είναι πολύ πιθανό να ανέβει και διαδικτυακά μέσα στις επόμενες μέρες. Και ήδη ο πήχης έχει μπει πολύ ψηλά εν όψει των εκατό χρόνων του κκε και την επόμενη αντίστοιχη προσπάθεια. Που τη ζητάει άλλωστε κι ο κόσμος, καθώς ξέρει να ξεχωρίζει και να αγκαλιάζει κάθε τι καινούριο και δροσερό, που ξεφεύγει από τα συνηθισμένα και καταφέρνει να τον αγγίξει. Με άλλα λόγια, ξέρει να εκτιμά κάτι αυθεντικό, που δε φτιάχτηκε από επαγγελματίες, αλλά από προλετάριους για προλετάριους..