Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014

Οι μέρες που λαχταρήσαμε

Όσο πλησιάζει το κόμμα τον ένα αιώνα ζωής και δράσης, τόσο αγριεύουν κι οι «ευχές» των άσπονδων φίλων του. «Εκατό χρονών αυτό το κόμμα κι ακόμα να ψοφήσει..» Κατάρες που έρχονται πολλές φορές σε εναλλακτική συσκευασία με κινηματικό πρόσημο και χολή που θα ζήλευαν κι οι πιο ορκισμένοι εχθροί του. Εξάλλου οι φορές που κινδύνεψε η ύπαρξη κι η συνέχεια του κουκουέ δεν ήταν από τα όπλα του εχθρού ή όταν βγήκε στην παρανομία, αλλά από βέλη εξ «οικείων» κι ενωτικά, φιλικά καλέσματα που ήθελαν να το καταπιούν και να το διαλύσουν στην άμορφο χυλό τους, σαν πολιτική κινούμενη άμμος.

Αυτή τη μέρα λοιπόν γιορτάζουμε ακριβώς γιατί πήγαμε κόντρα στο ρεύμα και ξεχάσαμε να ψοφήσουμε οικειοθελώς, προς πείσμα όσων εχθρών και «φίλων» περίμεναν να κλείσει κι η «αντιπροσωπεία στην ελλάδα, αφού έκλεισαν τα τα κεντρικά στη μόσχα». Και δε μισούν το κόμμα, επειδή τάχα είναι γέρικο, γεμάτο σάπιες ιδέες που πάλιωσαν, αλλά το πολεμούν με θαυμαστή συνέπεια από την πρώτη μέρα που γεννήθηκε, προσπαθώντας σα φίδια να το πνίξουν μες στην κούνια του, απ’ όπου άρχισε τους μικρούς του άθλους.

Ζητούμενο βέβαια δεν είναι να μπούμε απλώς καρφί στο μάτι τους, αλλά να γίνουμε δύναμη ανατροπής. Το σφυρί που θα χτίσει την κοινωνία του μέλλοντος και το δρεπάνι που θα θερίσει τους καρπούς της και θα τη θρέψει. Αλλά κι ο διαβήτης και το πινέλο –από το έμβλημα της λδγ και του κορεάτικου κόμματος αντίστοιχα- που θα τη σχεδιάσει επιστημονικά και καλλιτεχνικά, γεμίζοντάς την χρώματα. Κι εδώ κάπου η κουβέντα αρχίζει να γίνεται λίγο ποδοσφαιρική. Για την ομάδα-κόμμα, που κάνει τους κύκλους της, αλλά δε ζει με τις δάφνες από τα περασμένα μεγαλεία (και διηγώντας τα να κλαις) και θα ξαναβγάλει από τις ακαδημίες της μεγάλους παίκτες, που θα την ξαναφέρουν στη λεωφόρο των επιτυχιών.

Παίρνουμε λοιπόν πάσα-διαβήτη (σαν της λδγ) από τα ποδοσφαιρικά, για να περάσουμε στην χτεσινή εκδήλωση στον πειραιά. Ο οποίος παρεμπιπτόντως έχει βρεθεί στο επίκεντρο της άγριας καπιταλιστικής κόντρας μεταξύ μαρινάκη-μελισσανίδη, με βασικό πεδίο εκδήλωσης το ποδόσφαιρο, όπου καραδοκούν σαββίδης κι αλαφούζος, θυμίζοντας κάτι από το σκηνικό της ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης στην ουκρανία και της διελκυστίνδας που έχει στηθεί. Αλλά δεν είναι της παρούσης να το αναλύσουμε περισσότερο.

Περαία μου, περαία μου, με το σαρωνικό σου
Που έχεις για καμάρι σου, το κομμουνιστικό σου
(κόμμα ελλάδας)

Αυτή τη φορά το κόμμα δε σήκωσε κάποια κεντρική εκδήλωση για τα γενέθλιά του, όπως την τελευταία διετία στο σεφ (που και αυτό δίπλα στον πειραιά είναι) αλλά περιορίστηκε σε ένα μικρότερο «πάρτι», που (και αυτό αγγλιστί κόμμα σημαίνει και) ήταν κυρίως πειραϊκή υπόθεση. Η εκδήλωση φιλοξενήθηκε στο κτίριο του ολπ στην ακτή μιαούλη, που αποδείχτηκε αρκετά μικρό, για να χωρέσει τον κόσμο που ήθελε να την παρακολουθήσει.

Ο κύριος όγκος προσήλθε με προσυγκέντρωση από το ιστορικό κτίριο, όπου έγινε το ιδρυτικό συνέδριο του σεκε και μετέπειτα κκε. Στη διαδρομή πετύχαμε τη θεία λειτουργία στον άγιο νικόλαο, που ξαφνικά άνοιξε (όχι ο ίδιος αυτοπροσώπως) τα μεγάφωνα της εκκλησίας, για να σκεπάσει τα δικά μας συνθήματα και να ξορκίσει το κακό. Απέναντι ακριβώς, φάτσα-κάρτα από το κτίριο του ολπ, ήταν αγκυροβολημένη μια γκουμούτσα-κρουαζιερόπλοιο, που με την παρουσία του και το όνομά του (costa magica), έδινε έξοχα τους συμβολισμούς της αστικής προπαγάνδας. Στη μία πλευρά η μαγική ακτή της καπιταλιστικής ανάπτυξης και του ειδυλλιακού καμποτάζ. Κι από την άλλη οι μίζεροι εχθροί της αναπτυξιακής μαγείας, που κλείνουν μαγαζιά και λιμάνια, για να σπιλώσουν το εθνικό μας σαξές στόρι.

Η σύνδεση του πειραιά με την ιστορική διαδρομή του κουκουέ δε σταματά στο ιδρυτικό συνέδριο του σεκε. Περνάει μέσα από γεγονότα-σταθμούς, όπως η απεργία του 29’ στο εργοστάσιο κανελλοπούλου, από το κίνημα των ναυτεργατών κι από μεγάλες προσωπικότητες σαν τους αμπατιέλο, τσαμπή, κεπέση και τόσους άλλους. Και γιγαντώθηκε στα χρόνια της πάλης του εαμ-ελάς, που έφτασαν να συσπειρώνουν στις γραμμές τους εκατό χιλιάδες πειραιώτες από τις 250 χιλιάδες του συνολικού πληθυσμού της πόλης τότε. Μια κορυφαία στιγμή αυτής της πάλης καταγράφεται στις σελίδες της μπροσούρας της κο πειραιά του 45’ για τη μάχη του δεκέμβρη στην πόλη, που επανεκδόθηκε πρόσφατα και πωλούνταν στο φουαγιέ. Ενώ το ιστορικό αποτύπωμα της δράσης του κόμματος στον πειραιά και σε κάθε γωνιά της ελλάδας, αποδόθηκε τόσο στο βίντεο που προβλήθηκε μετά απ’ την ομιλία του γγ, όσο και στο θεατρικό δρώμενο που ακολούθησε.


Το οποίο δυστυχώς, δεν μπόρεσα –ανωτέρα βία- να παρακολουθήσω ως το τέλος, για να έχω ολοκληρωμένη εικόνα και να το παρουσιάσω όπως θα του άξιζε. Είδα όμως φεύγοντας τα συγκινημένα πρόσωπα, ακόμα κι όσων έβλεπαν το θεατρικό διαμεσολαβημένα, από τις οθόνες στο αίθριο –γιατί δεν χώρεσαν όλοι στην κεντρική αίθουσα.
Ενώ η σκηνή από το δεκάλεπτο βιντεάκι που χειροκροτήθκε περισσότερο ήταν από το 02’ στο λιμάνι, η είσοδος των απεργών ναυτεργατών με οργανωμένες αλυσίδες που έσπασαν τον αστυνομικό κλοιό. Και είναι κάποιες φορές που σκέφτεσαι αυθόρμητα πως χρειάζονται ίσως κατά περίπτωση και άλλες τέτοιες συγκρουσιακές σκηνές –αν και μπορεί να μιλάει απλώς η μικροαστική ανυπομονησία μέσα μας, για να οξυνθούν «εδώ και τώρα» τα πράγματα. Η οργή όμως γίνεται οργάνωση κι αποκτά σταθερό, ταξικό βηματισμό, μακριά από εκτονώσεις και σπασμωδικά ξεσπάσματα, στις δυναμικές κινητοποιήσεις και αντιδράσεις του εργατικού κινήματος.

Για την ομιλία του γγ δε νομίζω πως μπορώ να προσθέσω κάτι ουσιαστικό που δεν έχει ήδη ειπωθεί και σημειωθεί. Ο κουτσούμπας δεν περιορίστηκε στις ιστορικές αναφορές για την επέτειο, αλλά επεκτάθηκε στη σημερινή πολιτική συγκυρία, επαναλαμβάνοντας μεταξύ άλλων μια (σταθερή στις τελευταίες ομιλίες) «μπηχτή» σχετικά με τις αυταπάτες που καλλιεργεί ο σύριζα για τα κοράκια της εε, που έγιναν ξαφνικά σπυργίτια. Αδυνατεί να εξηγήσει όμως πώς θα μπορέσει να τα αντιμετωπίσει αποτελεσματικά, εφόσον τα διπλώνει σε πολύ χαμηλότερα εμπόδια, όπως το καλλικρατικό πλαίσιο στην τοπική διοίκηση.

Από τα υπόλοιπα συγκράτησα μια αναφορά του στον αγώνα που θα φέρει μελλοντικά «τις μέρες που λαχταρήσαμε». Και είναι δεμένος, συμπληρώνω εγώ, με την παλιότερη πείρα από «τις μέρες που λαχταρήσαμε τον ταξικό εχθρό» και το στριμώξαμε στα σχοινιά, και με τα απαραίτητα διδάγματα από τα λάθη μας, που θα μας επιτρέψουν να οδηγήσουμε ως το τέλος την επόμενη λαχτάρα που θα τους προσφέρουμε.


Αντί επιλόγου, παραθέτω μια φωτογραφία από τα εκθέματα που παρουσιάστηκαν στο φουαγιέ και δείχνει την ευχαριστήρια επιστολή του διευθυντή ενός εργοστασίου προς τον ελας –αν σημείωσα καλά, επειδή απέτρεψε με τα όπλα την καταστροφή του από τις δυνάμεις κατοχής που αποχωρούσαν.



ΥΓ
Επανέρχομαι με ένα συμπληρωματικό σχόλιο για το θεατρικό δρώμενο, που έκλεισε την εκδήλωση στον πειραιά. Και δε θα μπορούσα να κάνω διαφορετικά, έχοντας συναντήσει χτες στην πορεία συντρόφους που ήταν ακόμα συνεπαρμένοι και ζούσαν στον απόηχο αυτού του θεατρικού. Με την αίθουσα του ολπ να ξεχειλίζει από κόσμο (πάνω από χίλια άτομα μαζί με το φουαγιέ, ενώ η συνολική χωρητικότητά της δεν πρέπει να ξεπερνούσε κανονικά το μισό) κι από συναίσθημα, που μαζευόταν και ξέσπασε στο τέλος με ένα ηφαίστειο χειροκροτημάτων και θερμών αντιδράσεων από τους θεατές. Κάποιοι γελούσαν βουρκωμένοι, οι πιο ψύχραιμοι απαθανάτιζαν με το φακό τους τα στιγμιότυπα, άλλοι αποθέωναν τους συντελεστές και τους αγκάλιαζαν, τραγουδούσαν τη διεθνή. Πρώτος και καλύτερος ο γγ, που χάρηκε το δρώμενο με την ψυχή του και συγχάρηκε έναν προς έναν τους συντελεστές του, τραγουδούσε όλους τους στίχους από τα τραγούδια της παράστασης και συμμετείχε κατά κάποιον τρόπο στην πλοκή της, όταν ένα κορίτσι κατέβηκε από τη σκηνή και του έδωσε ένα από τα μηνύματα των εξόριστων κι εκτελεσμένων κομμουνιστών.
Το σενάριο διέτρεξε όλη την ιστορική διαδρομή του κουκουέ από την ίδρυσή του, έναν χρόνο και δέκα μέρες (που συγκλόνισαν τον κόσμο) μετά από το ρώσικο οχτώβρη, στο μάη του 36’, τον αλύγιστο τατάκη στη μακρόνησο, τη δράση των κομμουνιστών στο εργατικό κίνημα, στην απελευθέρωση και τον εμφύλιο. Στάθηκε στους διωγμούς των κομμουνιστών, την περήφανη στάση των γυναικών του κομμουνιστικού κινήματος, το ρόλο του ριζοσπάστη ως καθημερινού συντρόφου, του λαού και της εργατικής τάξης που είναι οι αιμοδότες του και το ενισχύουν από το υστέρημά τους. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τραγούδια και ποίηση του ρίτσου, του μπρεχτ, του λουντέμη και του βάρναλη.
Αφού μας εσκοτώναν με το ζόρι
Στα μεκελειά τους χρόνια οι μπαζαδόροι
Κι αφού μας εσκοτώνανε πιο φίνα
Στα χρόνια της ειρήνης με την πείνα
Αφού μας εσκοτώναν έτσι, αιώνες
Οι μασκαράδες κι οι απατεώνες
Του γδικιωμού, συντρόφοι, η ώρα φτάνει.
Αρπάχτε το σφυρί και το δρεπάνι.
(από το ποίημα του βάρναλη η ώρα φτάνει)

Όπως έμαθα, υπάρχει η σκέψη το δρώμενο αυτό να συμπεριληφθεί στο αρχείο του κόμματος. Το ανέβασμά του έχει μαγνητοσκοπηθεί και είναι πολύ πιθανό να ανέβει και διαδικτυακά μέσα στις επόμενες μέρες. Και ήδη ο πήχης έχει μπει πολύ ψηλά εν όψει των εκατό χρόνων του κκε και την επόμενη αντίστοιχη προσπάθεια. Που τη ζητάει άλλωστε κι ο κόσμος, καθώς ξέρει να ξεχωρίζει και να αγκαλιάζει κάθε τι καινούριο και δροσερό, που ξεφεύγει από τα συνηθισμένα και καταφέρνει να τον αγγίξει. Με άλλα λόγια, ξέρει να εκτιμά κάτι αυθεντικό, που δε φτιάχτηκε από επαγγελματίες, αλλά από προλετάριους για προλετάριους..

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Για όποιον σχετίζεται με αναρχοαυτόνομους, ΣΥΡΙΖΑ, ΕΑΑΚ, "Μ-Λ" κ.α., ας κοιτάξει το κείμενο με τίτλο "Η ΚΝΕ, το «ηρωικό» Πολυτεχνείο και οι «350 προβοκάτορες της ΚΥΠ»", που δημοσιεύτηκε σήμερα
Δευτέρα, 17 Νοεμβρίου 2014, με ιδιαίτερη αναφορά στο αριθμόν 8 φύλλο της «Πανσπουδαστικής»
(http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/h-kne-to-hrwiko-polutechneio-kai-oi-350-probokatores-ths-kup#ixzz3JJcQ1Eo3).
Ας προβληματιστεί τώρα κάθε καλοπροαίρετος που τους ακολουθεί και νείωθει αριστερός (όπως κι αν το καταλαβαίνει ο καθένας), για αυτά που αναμασούν τόσα χρόνια αυτές οι οργανώσεις ενάντια στο ΚΚΕ.Ας προβληματιστούν για την πηγή τους και ας καταλαβούν ότι ο δρόμος προς το φασιμό είναι στρωμένος από αντικομμουνισμό και συκοφαντίες ενάντια στο ΚΚΕ!
kk-1

Ανώνυμος είπε...

Πολυ καλη αναρτηση και εξαιρετικη η εκδηλωση στον πειραια χτες. Η ομιλια του Γ.Γ πραγματικα επι της ουσιας χωρις να υπαρχει κατι που να ξεχασε. Το βιντεο απο την ιστορια του κομματος πραγματικα συγκινητικο οπως και το προσωπο του ΑΜΠΑΤΙΕΛΟΥ στην πρωτη συγκεντρωση το 1974 στον πειραια Συνεχιζουμε συντροφοι ειναι τιμη για ολους μας οτι συνεχιζει να υπαρχει ΚΚΕ εχοντας μαλιστα αποκαταστηση τα επαναστατικα χαραχτηριστικα του. Αυτη ειναι η καλυτερη τιμη στους νεκρους του αγωνα. Κοντρα σε ολα τα ταξικα ναυαγια ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Διαβαστε και θαυμαστε απαντηση του πετροπουλου στο ισκρα που απανταει ταχα στην αυγη για τον ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ οτι διαστρεβλωνει τα πραγματα για την περιπτωση του ΑΡΗ και κανει ακριβως το ιδιο. γραφει οτι αυτο που δημοσιευθηκε στις 12 ιοιυνη του 1945 στον ριζοσπαστη ητανε αποφαση του ζαχαριαδη ενω η πραγματικοτητα ειναι οτι προκειται για την αποφαση της 11ης ολομελειας τον ΑΠΡΙΛΗ και ειχε κρατηθει μυστικη. και ακομα ξεχναει να γραψει οτι ανελαβε Γ.Γ τον οκτωβρη του 1945 στο 7ο συνεδριο η αθλιοτητα και η αλητεια σε ολο της το μεγαλειο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Το ευχαριστήριο γράμμα που έχεις φωτογραφία, δεν είναι του διευθυντή "ενός" εργοστασίου. Είναι του διευθυντή της "Ηλεκτρικής" που προστάτεψε ο ΕΛΑΣ, κατά τη γνωστή μάχη, από την ανατίναξη που είχαν σχεδιάσει οι Ναζί καθώς υποχωρούσαν.

λαθραναγνώστης

Ανώνυμος είπε...

Παναγιώτη,
καλύτερα να διαβάζεις πιο προσεχτικά κείμενα όπως αυτό που σχολιάζεις, να τα ελέγχεις για την αξιοπιστία τους και αν συντρέχει λόγος να τα καταγγέλλεις κιόλας. Το λέω αυτό γιατί από ανάλογο έλεγχο που έκανα στο κείμενο των Πετρόπουλου-Χατζηδημητράκου δεν προκύπτουν αυτά που λες. Αντίθετα, μάλλον εσύ, διαστρεβλώνεις κάποια πράγματα και εκθέτεις και τον εαυτό σου και αυτό που θέλεις να υπερασπιστείς. Πουθενά από το κείμενο δεν προκύπτει να ισχυρίζονται οι Πετ-Χατζ. ότι η απόφαση για τη διαγραφή του Άρη ήταν του Ζαχαριάδη. Αντίθετα αυτό το ισχυρίζεται ο Τσαουσίδης της Αυγής και για τον ισχυρισμό του αυτό τον ξεσκεπάζουν παραθέτοντας όλο το δημοσίευμα του Ριζοσπάστη που δείχνει, όπως σωστά λες, ότι ήταν απόφαση της Κ.Ε. Αν έμπαινες και στον κόπο μάλιστα να δεις και το ανάλογο δημοσίευμα που έχουν στο παράρτημα του βιβλίου, θα διαπίστωνες ότι λένε ότι ακριβώς και συ και μάλιστα με περισσότερα στοιχεία. Όσο για την παρατήρησή σου ότι δεν γράφουν ότι ο Ζαχαριάδης ανέλαβε γ.γ. από τον Οκτώβρη του 45, από πού προκύπτει αυτό; Εσύ κάνεις λάθος εδώ. Ποτέ δεν του αμφισβητήθηκε αυτός ο ρόλος και μόλις γύρισε ανέλαβε κανονικά τα καθήκοντά του. Για την ιστορία και μόνο, σου αναφέρω, ότι όταν εκλέχτηκε ο Σιάντος, το Γενάρη του 1942 αν δεν με απατά η μνήμη μου, στην πρώτη ανακοίνωση αναφέρεται σαν γ.γ., αλλά αμέσως διορθώθηκε και έμεινε σκέτο γραμματέας της Κ.Ε. Ξαναδιάβασε τα κείμενα προσεχτικά και θα δεις ότι έκανες σοβαρό φάουλ.

Αμετανόητος

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Επανέρχομαι με ένα συμπληρωματικό σχόλιο για το θεατρικό δρώμενο, που έκλεισε την εκδήλωση στον πειραιά. Και δε θα μπορούσα να κάνω διαφορετικά, έχοντας συναντήσει χτες στην πορεία συντρόφους που ήταν ακόμα συνεπαρμένοι και ζούσαν στον απόηχο αυτού του θεατρικού. Με την αίθουσα του ολπ να ξεχειλίζει από κόσμο (πάνω από χίλια άτομα μαζί με το φουαγιέ, ενώ η συνολική χωρητικότητά της δεν πρέπει να ξεπερνούσε κανονικά το μισό) κι από συναίσθημα, που μαζευόταν και ξέσπασε στο τέλος με ένα ηφαίστειο χειροκροτημάτων και θερμών αντιδράσεων από τους θεατές. Κάποιοι γελούσαν βουρκωμένοι, οι πιο ψύχραιμοι απαθανάτιζαν με το φακό τους τα στιγμιότυπα, άλλοι αποθέωναν τους συντελεστές και τους αγκάλιαζαν, τραγουδούσαν τη διεθνή. Πρώτος και καλύτερος ο γγ, που χάρηκε το δρώμενο με την ψυχή του και συγχάρηκε έναν προς έναν τους συντελεστές του, τραγουδούσε όλους τους στίχους από τα τραγούδια της παράστασης και συμμετείχε κατά κάποιον τρόπο στην πλοκή της, όταν ένα κορίτσι κατέβηκε από τη σκηνή και του έδωσε ένα από τα μηνύματα των εξόριστων κι εκτελεσμένων κομμουνιστών.

Το σενάριο διέτρεξε όλη την ιστορική διαδρομή του κουκουέ από την ίδρυσή του, έναν χρόνο και δέκα μέρες (που συγκλόνισαν τον κόσμο) μετά από το ρώσικο οχτώβρη, στο μάη του 36’, τον αλύγιστο τατάκη στη μακρόνησο, τη δράση των κομμουνιστών στο εργατικό κίνημα, στην απελευθέρωση και τον εμφύλιο. Στάθηκε στους διωγμούς των κομμουνιστών, την περήφανη στάση των γυναικών του κομμουνιστικού κινήματος, το ρόλο του ριζοσπάστη ως καθημερινού συντρόφου, του λαού και της εργατικής τάξης που είναι οι αιμοδότες του και το ενισχύουν από το υστέρημά τους. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τραγούδια και ποίηση του ρίτσου, του μπρεχτ, του λουντέμη και του βάρναλη.

Αφού μας εσκοτώναν με το ζόρι
Στα μεκελειά τους χρόνια οι μπαζαδόροι
Κι αφού μας εσκοτώνανε πιο φίνα
Στα χρόνια της ειρήνης με την πείνα
Αφού μας εσκοτώναν έτσι, αιώνες
Οι μασκαράδες κι οι απατεώνες
Του γδικιωμού, συντρόφοι, η ώρα φτάνει.
Αρπάχτε το σφυρί και το δρεπάνι.
(από το ποίημα του βάρναλη η ώρα φτάνει)

Όπως έμαθα, υπάρχει η σκέψη το δρώμενο αυτό να συμπεριληφθεί στο αρχείο του κόμματος. Το ανέβασμά του έχει μαγνητοσκοπηθεί και είναι πολύ πιθανό να ανέβει και διαδικτυακά μέσα στις επόμενες μέρες. Και ήδη ο πήχης έχει μπει πολύ ψηλά εν όψει των εκατό χρόνων του κκε και την επόμενη αντίστοιχη προσπάθεια. Που τη ζητάει άλλωστε κι ο κόσμος, καθώς ξέρει να ξεχωρίζει και να αγκαλιάζει κάθε τι καινούριο και δροσερό, που ξεφεύγει από τα συνηθισμένα και καταφέρνει να τον αγγίξει. Με άλλα λόγια, ξέρει να εκτιμά κάτι αυθεντικό, που δε φτιάχτηκε από επαγγελματίες, αλλά από προλετάριους για προλετάριους..

Ανώνυμος είπε...

ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΣ. Με ολο το σεβασμο εγω το κειμενο τους που διαβασα στο ισκρα δεν τα λεει ετσι. Απανταει στην αυγη χωρις να αναφερει οτι η αποφαση ητανε της 11ης ολομελειας απριλη του 1945 που ειχε κρατηθει μυστικη και δημοσιευθυκε στις 12 ιουνη στον ριζοσπαστη. Γραφει για Κ.Ε με τον ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στην ελλαδα και οτι συμφωνησε μετα απο ενημερωση που του εγινε. Επισης κατα την γνωμη μου το να λες οτι ητανε Γ.Γ και κατα την περιοδο που ελειπε χρεωνεται με ευθυνες που σαφως δεν εχει απο την διαστρεβλωση του ΕΛΙΓΜΟΥ ΤΗΣ Κ.Δ και την καταληξη που ειχε το κινημα το 1944. Εγω θεωρω οτι ανελαβε στο 7ο συνεδριο τον οκτωβρη του 1945. Αν τωρα το κειμενο που διαβασα ειναι διαστρεβλωμενο εχω κανει λαθος και το δεχομαι με καλη προθεση ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

JohnyQ είπε...

Προς την ΚΕ του μπλοκ,

το σωστό είναι η "ευχαριστήρια επιστολή ενός διευθυντή ενός εργοστασίου της ΔΕΗ (Ηλεκτρική, εκέινη την εποχή), για να μην γίνονται άλλοι συνειρμοί...
ο ΕΛΑΣ προστάτεψε τις μονάδες παραγωγής ηλεκτρισμού γτ πρώτο είναι απαιράιτητες για το λαό, και δεύτερο γτ είναι λαϊκή περουσία, ο ηλεκτρισμός είναι κοινωνικό αγαθό.

Ανώνυμος είπε...

Παναγιώτη,
Θα κάνω δυο παρατηρήσεις και δεν θα επανέλθω ξανά.
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ 1η: Το κείμενο που διάβασες στην Iskra δεν είναι διαστρεβλωμένο (προκύπτει από την ίδια ακριβώς επανάληψή του σε άλλες ιστοσελίδες, πχ Ιμεροδρόμος). Πουθενά δεν φαίνεται ο ισχυρισμός ότι η διαγραφή του Άρη είναι απόφαση του Ν. Ζαχαριάδη. Αντίθετα ότι αυτή η άποψη είναι του Τσαουσίδη της Αυγής (σεσημασμένου του εργοδοτικού συνδικαλισμού και απεργοσπάστη, που κάποτε και οι ίδιοι οι συριζαίοι τον είχαν για φτύσιμο και τώρα τον ξαναμάζεψαν στην Αυγή). Όλα αυτά που λες, σωστά, ότι η απόφαση είναι της 11ης ολομέλειας της Κ.Ε., είναι γραμμένα και στο βιβλίο με τα άπαντα του Ζαχαριάδη. Αν πρόσεξες επιτιμούν τον Τσαουσίδη (ή τον ειρωνεύονται) ότι δεν διάβασε αυτά που έγραψαν στο βιβλίο. Η παράθεση του κειμένου που κάνουν από το Ριζοσπάστη είναι ακριβής (το έλεγξα, μπορείς να κάνεις το ίδιο) και δίνει απάντηση στη διαστρέβλωση του Τσαουσίδη. Αν για άλλους λόγους, θέλεις να κρίνεις τον Πετρόπουλο, κάντο αλλά όχι έτσι. Επιμένω ότι είναι φάουλ.
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ 2η: Δεν το λέω (μόνο) εγώ ότι ο Ν. Ζαχαριάδης θεωρούνταν γενικός γραμματέας του Κόμματος κατά την περίοδο της αναγκαστικής του απουσίας. Αυτή ήταν πάγια τακτική του κομμουνιστικού κινήματος. Η στέρηση της ελευθερίας (φυλακή, εξορία) κάποιου που ήταν νόμιμα εκλεγμένος σε καθοδηγητικό πόστο, δεν του στερούσε την ιδιότητα αυτή. Πόσο μάλλον του Ζαχαριάδη που ήταν ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης του Κόμματος. Μπορεί κατά της διάρκεια της (αναγκαστικής) απουσίας του να χρεωνόταν αυτό το ρόλο κάποιος (ή κάποιοι άλλοι) αλλά όταν επέστρεφε αναλάμβανε πάλι τα καθήκοντα που του αναλογούσαν. Έτσι συνέβη και με το Ζαχαριάδη. Για του λόγου το αληθές, σε παραπέμπω στον 5ο τόμο των επίσημων κειμένων του ΚΚΕ στη σελ. 59. Εκεί θα δεις ότι μετά την 8η ολομέλεια ανακοινώθηκε ότι εκλέχτηκε γ.γ. ο Σιάντος αλλά σε υποσημείωση αναφέρεται ότι «Αργότερα επειδή θεωρήθηκε ότι Γενικός Γραμματέας είναι ο Ν. Ζαχαριάδης, το Π.Γ. αποφάσισε να μη χρησιμοποιείται ο τίτλος του Γενικού Γραμματέα από τον Γ. Σιάντο». Η θεώρησή σου λοιπόν, αγαπητέ Παναγιώτη, είναι λάθος. Όσο για τις ευθύνες σχετικά με τις επιλογές της ηγεσίας κατά την διάρκεια της κατοχής, αυτό είναι άλλο θέμα.

Αμετανόητος

Ανώνυμος είπε...

ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΣ. αγαπητε μου συντροφε μαζι δεν εχουμε διαφωνια σε οτι γραφεις. Το γνωριζω οτι αυτο ητανε παγια ταχτικη να θεωρειτε ετσι την οποια εκμεταλευτηκανε ο σιαντος με τον παρτσαλιδη για να τα φορτωσουνε ολα στον ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ.Για τον πετροπουλο και την παρεα του που διαστρεβλωνουνε τα παντα ειναι διαφορετικο. π.χ το θεμα με το προγραμμα του κομματος που αποσυρθηκε το 1954 μετα απο απαιτηση του ΚΚΣΕ χρουτσωφ. Σε ευχαριστω για τον διαλογο και αν θελεις να επανελθεις ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ