Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2014

Η χούντα δεν τελείωσε το 73’

-Στις τράπεζες;
-Έλα μου;
-Λέω. Στις τράπεζες;
-...;!
-Λεφτά. Στη νεολαία;
-...;!
-Σφαίρες.
-Ααα.. Ήρθε η ώρα;
-Για τις δικές μας μέρες!

Διάλογος με σφους μετά από την πορεία της πέμπτης, ως παρενέργεια της ειρηνικής συνύπαρξης με τους άλλους και τα συνθήματά τους. Που μπορεί να ασκήσουν ποικιλόμορφη επίδραση στο θυμικό σφων και φίλων συναγωνιστών. Πολλοί σφοι είχαν κολλήσει πχ το μαϊούνη το «Ζει! Ζει!» για τον τεμπονέρα. Ένας φίλος φώναζε με κεκτημένη ταχύτητα «Μίσος! Μίσος (ταξικό)» σε κάθε γωνία, κερδίζοντας τη συμπόνοια και την αγάπη των περαστικών (αλλά όχι το ταξικό τους μίσος). Ενώ μια σφισσα αφιονίζεται μέχρι και σήμερα, όταν θυμάται τους πλαταιείς, και φωνάζει «ουστ!» προς κάθε κατεύθυνση, χτυπώντας ρυθμικά παλαμάκια. Όλα από τη ζωή βγαλμένα, με μια μικρή δόση υπερβολής, για να δέσει η σάλτσα.

Στις πλατείες καθιερώθηκε κι ένα άλλο σύνθημα που λέει πως η χούντα δεν τελείωσε το 73’. Κι έχει δίκιο από ιστορική άποψη, γιατί τυπικά τελείωσε τον ιούλη του 74’ –αν και είχε ήδη φάει τα ψωμιά της μετά τα γεγονότα του νοέμβρη. Κι αυτή ήταν η βασική συνεισφορά της εξέγερσης του πολυτεχνείου, που θα ήταν σπουδαία ούτως ή άλλως, ακόμα κι αν δεν είχε φέρει κάποιο άμεσο, απτό αποτέλεσμα.

Αυτές οι μέρες λοιπόν προσφέρονται για διάφορες συγκρίσεις κι απολογισμούς. Οι νοσταλγοί της επταετίας πατάνε στον εκφυλισμό της γενιάς του πολυτεχνείου και τις συνέπειες της κρίσης, για να καταλήξουν στο πόσο ωραία ήμασταν στο γύψο. Οι «φίλοι της δημοκρατίας» κρύβουν το βόλεμά τους πίσω από παχιά λόγια για πολιτικά ιδανικά κι αγώνες που δεν πιστεύουν. Στα φοιτητικά αμφιθέατρα, θα βρεθεί πάντα κάποιος να εστιάσει στο κύριο, δηλ την πανσπουδαστική νο 8, που δεν έλεγε όμως ακριβώς αυτό που νομίζει –και στην τελική ας ζητούσε το λόγο από εαακ κι αρεν για το τζιαντζή και το λαφαζάνη που ήταν τότε στο κόμμα και είχαν την ευθύνη. Ενώ κάποιοι άλλοι συγκρίνουν το άγριο ξύλο των ματ στους φοιτητές, το βράδυ της πέμπτης, με την καταστολή της χούντας, που κατέφυγε στα τανκς για την επιβολή της τάξης, καταλήγοντας στο ίδιο συμπέρασμα με το σύνθημα: πως και σήμερα χούντα έχουμε και μάλιστα χειρότερη σε κάποιους τομείς. Τότε πχ ο πρύτανης του μετσόβιου αρνήθηκε να συναινέσει στην είσοδο της αστυνομίας στον πανεπιστημιακό χώρο και παραιτήθηκε, ενώ ο φορτσάκης τις προάλλες κάλεσε μόνος του από υπερβάλλοντα ζήλο τα ματ να αποκλείσουν τις σχολές.

Σε αυτό το τελευταίο βέβαια, την έχουν πατήσει πολλοί, σαν τον τσοπάνη που φώναζε «λύκος-λύκος», για να κάνει πλάκα στους συγχωριανούς του κι όταν χρειάστηκε όντως βοήθεια, δεν τον πίστευε κανείς για να τρέξει δίπλα του. Γιατί, εδώ και μια δεκαετία σχεδόν, κάνουν λόγο για την χούντα του καραμανλή (με τα καλτ απαγορευτικά σηματάκια του σεκ), που τη διαδέχτηκε η χούντα εε και δντ, μαζί με λίγη γερμανική κατοχή, κτλ.

Το βασικό πρόβλημα δεν είναι η φράση αυτή καθαυτή, που έχει γίνει ψωμοτύρι, αλλά ίσως να έχει μια προπαγανδιστική αξία για ζύμωση στον κόσμο, ούτε ακριβώς το πολιτικό της συμπέρασμα –στο οποίο θα μπορούσα και να συμφωνήσω υπό προϋποθέσεις και με συγκεκριμένο σκεπτικό. Το πρόβλημα είναι η κυρίαρχη ερμηνεία της κι οι πολιτικές της προεκτάσεις: ότι δεν έχουμε «κανονική δημοκρατία» αλλά μια παρέκκλιση από το (αστικό) δημοκρατικό ιδεώδες και μια μορφή εκτροπής. Εκτίμηση που περιορίζει το στόχο στη διόρθωση αυτής της εκτροπής και την αποκατάσταση της δημοκρατίας (γενικά και αόριστα), την επιστροφή δηλ σε μια υποτιθέμενη «κανονικότητα» –που βρίσκει το οικονομικό της αντίστοιχο στις αυταπάτες για επιστροφή στα προκρισιακά δεδομένα και σε ένα πιο «ήπιο και δίκαιο μοντέλο κεϊνσιανής διαχείρισης».

Αποτυγχάνει όμως έτσι να δείξει πως η αστική δημοκρατία δεν χωρίζεται με σινικά τείχη από το φασιστικό ολοκληρωτισμό αλλά συγκλίνει συνεχώς με αυτόν και στρώνει πολλές φορές το έδαφος για την επιβολή του –με πιο κοντινό σε εμάς παράδειγμα την κοινοβουλευτική ανάδειξη του μεταξά που έφερε την 4η αυγούστου και πλέον χαρακτηριστικό την εκλογική επικράτηση του ναζισμού στη γερμανία. Στον αντίποδα βέβαια κι οι δικτατορικές «εκτροπές» αναζητούν συχνά μανδύες δημοκρατικής νομιμοποίησης, όπως η περιβόητη απόπειρα φιλελευθεροποίησης της χούντας –που βρήκε κριτικούς υποστηρικτές στον χώρο της «αριστεράς του εφικτού» αλλά αποτράπηκε από τον αγώνα των φοιτητών και τη λαϊκή εξέγερση του πολυτεχνείου. Το ρευστό εργασιακό μοντέλο του μισοάνεργου-μισοεργαζόμενου, ο οποίος είναι κάτι ανάμεσα σε αυτά τα δύο, χωρίς ευκρινή μεταξύ τους όρια, δείχνει το δρόμο στο πολιτικό εποικοδόμημα για μια ημιχουντική μισοδημοκρατία, χωρίς ουσιαστικές διαφορές ανάμεσα στις δύο έννοιες.

Το βασικό είναι να καταδειχτεί πως τόσο η δημοκρατική όσο και η δικτατορική μορφή διακυβέρνησης είναι συμπληρωματικές και όχι αντιθετικές όψεις της αστικής εξουσίας, που δεν είναι παρά η δικτατορία της αστικής τάξης. Συνεπώς η δική μας απάντηση περνάει μέσα από την υπεράσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών –κι όχι της αστικής δημοκρατίας γενικά- συνδεμένη με τη μόνη ουσιαστική εναλλακτική, που δεν είναι άλλη από την εργατική εξουσία, δηλ τη δικτατορία του προλεταριάτου. Εάν τα συνθήματα του πολυτεχνείου παραμένουν επίκαιρα, είναι γιατί δεν έχουν βρει ακόμα δικαίωση. Και αν η δική μας εποχή αρχίζει να θυμίζει επικίνδυνα την επταετία, είναι επειδή η εξέγερση του πολυτεχνείου έμεινε στα μισά της διαδρομής, αποσπώντας επιμέρους και επισφαλείς κατακτήσεις, χωρίς να μπορέσει να δώσει διέξοδο στο μεταπολιτευτικό ριζοσπαστισμό και να συνδεθεί με την προοπτική αυτής ακριβώς της εναλλακτικής.

Όπως σημειώνει το φετινό υλικό της κνε για το πολυτεχνείο:
Η μορφή άσκησης της εξουσίας το 1974 άλλαξε, η εξουσία όμως παρέμεινε στα χέρια των εφοπλιστών, των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των μεγαλοεπιχειρηματιών. Όσες κυβερνήσεις αναδείχτηκαν από τότε μέχρι και σήμερα αυτούς υπηρετούν.

Κάποιοι ίσως πουν πως αυτή είναι μια αριστερίστικη θέση, που υποτιμά το δημοκρατικό μέτωπο και τις δυνατότητες ευρύτερης συσπείρωσης που προσφέρει, κτλ. Εγώ από την πλευρά μου θα πω πως ακόμα κι ο ανδρέας παπανδρέου είχε ισχυριστεί –περίπου- κάτι αντίστοιχο, μιλώντας για απλή εναλλαγή νατοϊκής φρουράς. Κι εδώ υπάρχουν δύο διαφορετικές αναγνώσεις. Η μία λέει πως το πασοκ της μεταπολίτευσης χρησιμοποιούσε συχνά ακόμα κι αριστερίστικα συνθήματα, προκειμένου να φανεί πιο ριζοσπαστικό και να λεηλατήσει εκλογικά τη βάση μας και τον εαμικό κόσμο. Και η άλλη που λέει πως είναι προτιμότερο να έχεις τέτοια δυναμική και καθαρή στόχευση, που να αναγκάζεις το εκάστοτε πασόκ, της κάθε εποχής, να προσαρμόζει αντίστοιχα τις αναλύσεις και τη συνθηματολογία του, παρά να σέρνεσαι εσύ πίσω από τις πολιτικές του εκπτώσεις και την τακτική του άμεσου κι «εφικτού».

Αλλά αυτό σηκώνει κι άλλη συζήτηση, σε επόμενη ανάρτηση.

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

(δεν απευθύνεται στον απολίθωμα, αλλά αναφέρει πράγματα από την ανάρτηση του).

1. να ζητήσουν τον λόγο από τα ΕΑΑΚ για έναν (σπουδαίο) σύντροφο που ήταν 40 40 κάτι όταν δημιουργήθηκαν τα ΕΑΑΚ, λίγο δύσκολο. Σε γενικές γραμμές οι τομές μέσα στο κομμουνιστικό κίνημα κρίνονται και για το πως γίνανε, και για το πότε, και για το αν αργήσανε, και για το πόσο βαθιές ήτανε και για τα πάντα, αλλά όχι με μικροψυχία. Δεν μπορούμε να βάλουμε μια λογική ότι η Αναγέννηση και η ΟΜΛΕ δεν έφυγαν πιο πριν και ανέχτηκαν ξέρω γω διάφορα, ότι η Β Πανελλαδική ανέχτηκε άλλα, το ΝΑΡ άλλα.

2. Το οτι μπορεί και να υπάρχουν νεολαιίστικα μπλοκ που από μόνα τους δεν λένε τα συνθήματα που χαρακτήρισαν γενιές ολόκληρες αγώνων της νεολαίας, δεν τα τιμάει. Είναι κέρδος έστω και έτσι.

3. Το Πολυτεχνείο δεν δικαιώθηκε, η ρωγμή έκλεισε γρήγορα, οι απόψεις που τύπου ΚΚΕ ΚΚΕεσ που αρνήθηκαν την εξέγερση, προσπάθησαν να μην γίνει, προσπάθησαν να την εκτρέψουν (μόνο φοιτητική, μόνο αντιχουντική, εθνική ενότητα με ΕΡΕ και ΕΚ, να φύγουμε όπως στην Νομική) γρήγορα κυριάρχησαν. Οι δηλώσεις Μπάμπη Δρακόπουλου, η πλαστή ανακοίνωση της Π08, η απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ το 76 που επιμένει και τα λέει χύμα και χυδαία (πραγματικά διαβάστε την) τα "Μαθήματα του Νοέμβρη" δια χειρός Κύρκου με το ίδιο περιεχόμενο, είναι όλα χαρακτηριστικά, μνημείο και ντοκουμέντο διαχείρισης και ηττοπάθειας. Η αντιμονοπωλιακή αριστερά του ΚΚΕ, και η μπερλινγκουεριανή εθνική ενότητα του ΚΚΕ εσ, ενσωματώθηκαν στο μπλοκ της αλλαγής, σε ένα αστικό σχέδιο εκδημοκρατισμού και καπιταλιστικού εκσυγχρονισμού. Λογικές τύπου μλ, αναζητώντας συνεχώς άκαιρα και άκυρα την πραγματική συνέχεια της εαμικής τομής απέναντι στην "εξάρτηση" και την "υπανάπτυξη" έμειναν πίσω από την συγκυρία. Οι εξεγερτικές τάσεις της μεταπολίτευσης (εργοστασιακός συνδικαλισμός, έκρηξη του φκ το 79-80 απέναντι σε ΝΔ και την "προοδευτική ηγεσία του φκ από ΚΝΕ-ΠΑΣΠ- ΡΦ, οι διάφορες ημιεξεγέρσεις, με ντου στην αμερικάνικη πρεσβεία και τον στρατιωτικό νόμο ψωμοτύρι από τον, για την ιστοριογραφία ΚΚΕ/ΣΥΡΙΖΑ δημοκράτη Καραμανλή) έδειξαν δυνατότητες που έμειναν μισές. Δεν υπήρξε σύνδεση των νέων ανώριμων και ανολοκλήρωτων πρωτοποριών με την εργατική τάξη, δεν υπήρξε το πολιτικό υποκείμενο που να συνδυάσει την ορθή ανάλυση για τα όρια του πασοκικού εκσυγχρονισμού με μια μαζική πρακτική όχι μόνο στην νεολαία, και πραγματικές σχέσεις πολιτικής εκπροσώπησης. Ο περιορισμός αυτού του δυναμικού κατά την δεκαετία του 80 σε έναν συνδυασμό κάπου ανάμεσα στην θεωρία και τον συνδικαλισμό, ήταν το καλύτερο που κατάφερε τότε.

4. Σήμερα, με το εργατικό κίνημα υπνωτισμένο ανάμεσα στον ταξικό αμυντισμό του "χειρότεροι δεν θα είναι, κάτι θα δώσουν" και την πολιτική καμπάνια της "επανάστασης", με την ρωγμή στις σχέσεις εκπροσώπησης το 2010- 2012 να προκαλεί πανικό εκτός από τα εγχώρια και διεθνή αστικά και ιμπεριαλιστικά επιτελεία και σε ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ, μπορούμε να πιάνουμε το νήμα από εκείνους τους αγώνες που δεν δικαιώθηκαν.

Το πόσο δείχνουν να φοβούνται την νεολαία, ειδικά στην συγκυρία που η ενότητα των αγωνιζόμενων φοιτητικών και μαθητικών μπλοκ δείχνει για πρώτη φορά μετά από χρόνια δυνατή, είναι κάτι χαρακτηριστικό.

Να μην τους διαψεύσουμε.

ΟΙ ΧΟΥΝΤΕΣ ΠΕΦΤΟΥΝ ΜΕ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ ΠΟΥ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΞΕΚΙΝΑΝΕ ΜΕ ΝΟΜΙΚΕΣ

"κάποιος σύντροφος"

Ανώνυμος είπε...

Το Πολυτεχνείο δεν δικαιώθηκε, η ρωγμή έκλεισε γρήγορα, οι απόψεις που τύπου ΚΚΕ ΚΚΕεσ που αρνήθηκαν την εξέγερση, προσπάθησαν να μην γίνει, προσπάθησαν να την εκτρέψουν (μόνο φοιτητική, μόνο αντιχουντική, εθνική ενότητα με ΕΡΕ και ΕΚ, να φύγουμε όπως στην Νομική) γρήγορα κυριάρχησαν. Αυτο το προσπαθησαν να μην γινει ειναι ολα τα λεφτα τωρα τι να γραψεις για την δικη του αποψη που αναποδογυριζει τα ιστορικα γεγονοτα ερμηνευει τα κειμενα του κκε με αντικκεδικη διαθεση στα ορια ενος αφορητου αντικομουνισμου λειτουργοντας σαν σοφιστης επιμενει να γραφει χυδαια αναζητωντας ακαιρα και ακυρα ορισμους οπως η συνδεση των ανωριμων και ανολοκληρωτων πρωτοποριων.
Το πόσο δείχνουν να φοβούνται την νεολαία,εδω ο σοφιστης οραματιζεται.Τον αφηνω στην νιρβανα του και να παει να γραφτη στο μισθολογιο ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΛΛΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ

Ανώνυμος είπε...

ΚΑΠΟΙΟΣ. δεν υπαρχει καμμια ενοτητα σε πολιτικη βαση. Το ΜΑΣ ειναι τμημα της ΛΑ ΙΚΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ με στοχο την αλλαγη ταξης στην εξουσια οσο για τον αντικομμουνισμο που προσπαθεις να κανεις απο το παρελθον ειναι πολυ αργα για εσενα. Η κορυφαια στιγμη της ταξικης παλης ει ο ΔΣΕ 1946 1949 ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

anonymous anonymous είπε...

Απολίθωμα, με τη φράση σου "η αστική δημοκρατία δεν χωρίζεται με σινικά τείχη από το φασιστικό ολοκληρωτισμό αλλά συγκλίνει συνεχώς με αυτόν και στρώνει πολλές φορές το έδαφος για την επιβολή του" υπέπεσες σε βαρύτατο φάουλ.

Η έννοια του "ολοκληρωτισμού" είναι βαθύτατα αντιδραστική και χρησιμοποιείται από τους κάθε λογής αντικομμουνιστές για να εξομοιώσουν τις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού με τα ναζιστικά/φασιστικά καθεστώτα του μεσοπολέμου. Ιστορικά, η λέξη πρωτοχρησιμοποιήθηκε από τη γνωστή αντικομμουνίστρια Χάνα Αρεντ μετά τον πόλεμο στο βιβλίο της "The origins of totalitariansm".

Να αναμένω επανόρθωση;

Ανώνυμος είπε...

@anonymous anonymous

Όχι φίλε μου, μεταπολεμικά και ciaτζίδικα χρησιμοποιήθηκε έτσι όπως λες. Βασικά, η τακτική της ΣΙΑ και της Άρεντ είναι ναζιστική. Οι ναζί ήταν που κάνανε εγκλήματα και τα ρίχναν σε άλλους. (κάψιμο βουλής, λιμοί, κάτεργα - βασανιστήρια κλπ).

Πρωτοχρησιμοποιήθηκε λοιπόν, από τον ίδιο το Μουσολίνι. Και ναι, η Άρεντ πήρε 30 χρόνια μετά τα λόγια του Μουσολίνι για να κατηγορήσει τη ΣΕ, για την οποία είναι σίγουρη πως ΚΑΠΟΤΕ θα μετατρεπόταν σε αντισημιτική απάνθρωπη ολοκληρωτική δικτατορία όπως αυτή του Χίτλερ και του Μουσολίνι.

τσαφ

Πρωην είπε...

Λες "η αστική δημοκρατία δεν χωρίζεται με σινικά τείχη από το φασιστικό ολοκληρωτισμό αλλά συγκλίνει συνεχώς με αυτόν και στρώνει πολλές φορές το έδαφος για την επιβολή του"

και μετα "Το βασικό είναι να καταδειχτεί πως τόσο η δημοκρατική όσο και η δικτατορική μορφή διακυβέρνησης είναι συμπληρωματικές και όχι αντιθετικές όψεις της αστικής εξουσίας, που δεν είναι παρά η δικτατορία της αστικής τάξης. Συνεπώς η δική μας απάντηση περνάει μέσα από την υπεράσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών –κι όχι της αστικής δημοκρατίας γενικά- συνδεμένη με τη μόνη ουσιαστική εναλλακτική, που δεν είναι άλλη από την εργατική εξουσία, δηλ τη δικτατορία του προλεταριάτου. "

Αρα με την λογικη σου "Δικτατορια της Αστικης Ταξης" = φασιστικος ολοκληρωτισμος

και τι σε κανει να πιστευεις τοτε, οτι "Δικτατορια του προλεταριάτου" δεν οδηγει σε φασιστικο ολοκληρωτισμο ή εστω σε ολοκληρωτισμο-σκετο; Το παραδειγμα της προοδευτικης ΕΣΣΔ; Το παραδειγμα της Γιουγκοσλαβιας, της Καμπότζης κτλ; Μηπως το φωτεινο παραδειγμα της Β.Κορεας;

Ανώνυμος είπε...

4.12 H ΔΙΚΤΑΚΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ οδηγει την εργατικη ταξη στην εξουσια και οχι στον ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΦΑΣΙΣΜΟ. εκει οδηγησε η επικρατησει του οπορτουνισμου στα ΚΚ με αφετηρια το 20ο συνεδριο 1956 οπου εφαρμοζοντας νομους του καπιταλισμου σταδιακα ανετρεψε τα καθεστωτα. Απο εκει βγαινει και το ονομα ΣΟΣΙΑΛΦΑΣΙΣΤΕΣ. οσο για την Λ.Δ ΚΟΡΕΑΣ που δεν σου αρεσει ειναι πολυ καλο. Σε αντιθετη περιπτωση θα υπηρχε σοβαροτατο προβλημα ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ