Δελτίο Κομινφόρμ VI

Πέρυσι τέτοιο καιρό, το κλίμα ήταν διαφορετικό. Τα κανάλια πίεζαν την κυβέρνηση, γιατί περίμεναν τη διαδικασία με τις άδειες (που κατέληξε σε φιάσκο), οι αγρότες ήταν πάλι στους δρόμους, αλλά με πιο μαζικούς όρους -απ' όσο μπορώ να καταλάβω τουλάχιστον- κι η πανεργατική απεργία ήταν ίσως η μεγαλύτερη της τελευταίας τριετίας, ευχάριστη νότα από το πρόσφατο κινηματικό παρελθόν.

Φέτος η μόνη "πίεση" είναι για να κλείσει η αξιολόγηση -που έχει γίνει όρος-φετίχ. Και μόνο τα ΝΕΑ -που δεν είναι πια εδώ- πίεζαν λίγο την κυβέρνηση, για να πάρουν δάνειο και να συνεχίσουν να λειτουργούν. Αλλά δεν το έκαναν από θέση ισχύος και πάντως δεν είχαν αντίπαλο την κυβέρνηση που μέχρι και κυβερνητικό επίτροπο έβαλε στο συγκρότημα, για να βρει μια λύση.

Η δική μας αξιολόγηση "κλείνει" στις 21 Φλεβάρη, στο δρόμο και τα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ -και όσο πιο μαζική είναι τόσο το καλύτερο. Ενώ μια βδομάδα πριν, είναι το κεντρικό συλλαλητήριο των αγροτών που είναι στα μπλόκα. Σκέφτεστε κάτι καλύτερο για Βαλεντίνο;

* * *

Η επικαιρότητα μονοπωλήθηκε και από δύο σκάνδαλα (το πανάκριβο σπίτι που αγόρασε η Μαρέβα και το ταξίδι του Τσίπρα) αποφεύγοντας επιμελώς  όμως να ασχοληθεί με την ουσία του ταξιδιού και τις υψηλές συναντήσεις του Αλέξη και τις χρυσοφόρες μπίζνες για το κεφάλαιο (που θα φέρει όμως την ανάπτυξη). Τα υπόλοιπα είναι τόσο αδιάφορα, που αρκεί πως τα ανακίνησαν δύο κολοσσοί, σαν το Βαξεβάνη και τον Άδωνη, για να καταλάβεις τη βαρύτητά τους.

Εν τω μεταξύ, η ΔΦΑ θέλει να φτιάξει την αριστερή της λεζάντα με το επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης. Όπου δεν αρκεί να είσαι οικονομικά εξαθλιωμένος για να το πάρεις, αν δεν πάρεις μια γεύση κι από την αθλιότητα στις ουρές του ΟΑΕΔ, αφού το ηλεκτρονικό σύστημα κατέρρευσε -εκτός κι αν το ανέτρεψαν αντεπαναστάτες. Ο μακροπρόθεσμος στόχος μοιάζει να είναι σκυμμένα κεφάλια, που θα γλείφουν τα ψίχουλα και θα λένε ευχαριστώ ή απλά θα σιχτιρίσουν με αυτήν την ταλαιπωρία και θα τα χαρίσουν στο κράτος. Έτσι κι αλλιώς τη λεζάντα της η κυβέρνηση την έχει κάνει.

Και φροντίζει να την επιβεβαιώνει κάθε τόσο, όπως τώρα στην Ουκρανία με τη νομιμοποίηση μιας ημι-φασιστικής κυβέρνησης που καταργεί τον εορτασμό της 8ης Μάρτη (ημέρα της γυναίκας) και ποινικοποιεί κάθε αναφορά στο σοβιετικό παρελθόν. Κι εις ανώτερα...

* * *

Την ίδια στιγμή, ο δημόσιος προσυνεδριακός διάλογος στο Ριζοσπάστη συνεχίζεται με αυξημένο ενδιαφέρον. Ξεχωρίζω (χωρίς να ομαδοποιώ και να ταυτίζω μεταξύ τους) τις παρεμβάσεις δυο σφων που βάζουν το ζήτημα της βελτιωμένης παρουσίας του κόμματος στο διαδίκτυο (1η και 2η), μία άλλη παρέμβαση που δε μένει στην ανάγκη διάδοσης και αύξησης κυκλοφορίας του Ρίζου, αλλά προτείνει μερικά σημεία για το πώς μπορεί να επιτευχθεί αυτό, κι άλλη μία που βάζει σημαντικά ζητήματα στο μέτωπο της Τέχνης και του Πολιτισμού (εξηγώντας μάλιστα και τις διαφορές των δύο όρων).

* * *

Στο αθλητικό δελτίο, εκτός από την αγωνιστική δραστηριότητα, χτες ήταν η επέτειος του τραγικού θανάτου των 21 οπαδών της "Θύρας 7" στο Καραϊσκάκη (συνωστισμό θα το έλεγαν μάλλον κάποιοι ιστορικοί), που αμαύρωσε το θρίαμβο της ομάδας τους επί της ΑΕΚ.
36 χρόνια μετά, τα περισσότερα γήπεδα έχουν αποκτήσει θεωρητικά ασφαλείς εξόδους, καθίσματα-καρεκλάκια και ηλεκτρονικά συστήματα ασφαλείας, αλλά το βασικό είναι πως έχουν αδειάσει. Λίγο η τηλεόραση, κάτι οι τιμές των εισιτηρίων που είναι αδικαιολόγητα υψηλές, κάτι το πρωτάθλημα που αντικειμενικά δε βλέπεται...
Έτσι ο κίνδυνος δυστυχημάτων ελαχιστοποιείται κι η πρόληψη αποδεικνύεται ο πιο αποτελεσματικός τρόπος αντιμετώπισης...

Ας σημειωθεί, παρεμπιπτόντως, και το εξής. Συνηθίζουμε να λέμε και να πιστεύουμε πως το αφιόνι του ποδοσφαίρου γίνεται βαλβίδα ασφαλείας για το σύστημα, αποπροσανατολίζοντας τη νεολαία -κι όχι μόνο- από τα πραγματικά προβλήματα της ζωής κι εκτονώνοντας την ορμή της σε ακίνδυνα -για το σύστημα- μονοπάτια.
Στον αντίποδα, υπάρχει όμως και μια αντίστροφη ανάγνωση, που λέει πως ο κόσμος του γηπέδου δεν είναι ακριβώς αντίπαλος για το μαζικό κίνημα και δεν πηγαίνει αντιπαραθετικά προς αυτό. Πριν από τριάντα χρόνια, βρισκόταν και τα δύο στο ζενίθ της μαζικότητάς τους κι ακολούθησαν παράλληλους βίους και σχεδόν ταυτόχρονη παρακμή, μαζί με κάθε τι άλλο μαζικό και συλλογικό από εκείνη την εποχή..

* * *

Πρωθύστερο υστερόγραφο: Δηλ θα έρθουν όντως οι Boney M;
Κοίτα να δεις... Ναι αλλά η φίρμα τους έχει πεθάνει. Και ξέρουν πως πρωταγωνιστούν άθελά τους σε δύο κορυφαίες ελληνικές ταινίες της εποχής; Το μάθε παιδί μου γράμματα και το Αλαλούμ;
Ρα-Ρα-Ράσπουτιν...

* * *

Κλείνουμε τη σημερινή ανάρτηση με ένα διήμερο ιστορικών εκδηλώσεων για το ΔΣΕ. Μερικοί αναγνώστες μπορεί να θυμούνται μια πρόσφατη αναφορά σε τμήματα του αναρχικού χώρου που υπερασπίζονται κριτικά (με έμφαση στο κομμάτι της υπεράσπισης) τον ένοπλο αγώνα του ΔΣΕ και νιώθουν (και) δική τους κληρονομιά την παρακαταθήκη που άφησε, αναδεικνύοντάς την με το δικό τους τρόπο.

Δεν ξέρω αν αυτή η περίπτωση υπάγεται στο παραπάνω σχήμα (ή αν την τσουβαλιάζω άδικα και κάνω συνειρμικά έναν άστοχο συσχετισμό, επειδή είδα την αφίσα τους σε Εξάρχεια και Indymedia). Όπως και να είναι, σημασία έχει αυτή καθαυτή η πρωτοβουλία και οι κρίσεις επί του περιεχομένου μπορούν να ακολουθήσουν. Η κε του μπλοκ σκόπευε ούτως ή άλλως να την προβάλλει, πόσο μάλλον αφού μου έστειλαν ενημερωτικό μήνυμα με το πρόγραμμα των εκδηλώσεων που ακολουθεί.

Πρόγραμμα εκδηλώσεων

Παρασκευή 10 Φλεβάρη

18:30 Οι γυναίκες στο ΔΣΕ

19:30 Από τη Βάρκιζα στην ίδρυση του ΔΣΕ: ο αγώνας για την ανασυγκρότηση
του επαναστατικού κινήματος στις συνθήκες του μονόπλευρου εμφυλίου πολέμου

Εικαστική εγκατάσταση "Πηνελόπη": Μια αφήγηση για την πορεία των χιλίων
αόπλων της Ρούμελης

Σάββατο 11 Φλεβάρη

18:30 Ο λαϊκός επαναστατικός πόλεμος 1946-1949

20:30 Η ιστορική παρακαταθήκη του ΔΣΕ

Πρωτοβουλία για την υπεράσπιση της επαναστατικής ιστορίας

Ακολουθεί το κείμενο που συνοδεύει το κάλεσμά τους στο συνέδριο.

Η ιστορία του ΔΣΕ είναι η ιστορία μιας λαϊκής επανάστασης! Διήμερο Εκδηλώσεων για τα 70 χρόνια από την ίδρυση του ΔΣΕ, Πολυτεχνείο, κτίριο Γκίνη, 10 και 11 Φλεβάρη

Η ιστορία δεν είναι μια απλή εξάσκηση ακαδημαϊκών γνώσεων και μια απλή αλληλουχία σημαντικών γεγονότων. Η ιστορία είναι το ίδιο το αίμα που ποτίζει το παρόν και το μέλλον μας. Είναι ταμπούρι, είναι προμαχώνας, είναι θέση μάχης στον διεξαγόμενο ταξικό πόλεμο. Η επαναστατική μνήμη δεν είναι νεκρό γράμμα, δεν είναι μαυσωλείο. Είναι ζώσα ιστορία, διδάσκει, πλάθει το παρόν μας και φωτίζει το μέλλον. Από τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες του χθες παίρνουμε τη σκυτάλη για να συνεχίσουμε την πάλη για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, δίχως αφέντες και δούλους. Για μια κοινότητα των ανθρώπινων αναγκών και όχι του αδηφάγου καπιταλιστικού κέρδους. Ακόμα και όταν δεν ταυτιζόμαστε με τους αγώνες του χθες, τιμάμε τη μνήμη τους, πλουτίζουμε τη χλώρη και πλαταίνουμε τη γη στο περιβόλι που μας κληρονομήσαν. Βυθιζόμαστε στις ρίζες του παρελθόντος για να στήσουμε τον κορμό μας ακόμα πιο στέρεα στο παρόν και να υψώσουμε τα κλαδιά μας ακόμα ψηλότερα στο μέλλον. Η κληρονομιά του χθες δεν είναι στάχτη. Είναι ζωντανό κύτταρο της σημερινής μάχης.

Αυτός ο τόπος είναι πλούσιος σε κάστρα αγώνα. Και η ιστορία του Δημοκρατικού Στρατού είναι ένα από αυτά. Η ένοπλη αναμέτρηση που έδωσε ο ΔΣΕ με το μοναρχοφασιστικό αστικό καθεστώς και τους ιμπεριαλιστές προστάτες του (Βρετανούς αρχικά, Αμερικάνους ακολούθως) ήταν η κορυφαία και πιο συγκλονιστική στιγμή της ταξική πάλης στην Ελλάδα. Εκεί που η αστική εξουσία αμφισβητήθηκε στα ίσια και επιδιώχθηκε στην πράξη η συνέχεια και ολοκλήρωση της λαϊκής εποποιίας του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ. Μιας εποποιίας βαθιά ταξικής, πατριωτικής και διεθνιστικής συνάμα, που συμπυκνώθηκε από τους στίχους του αντάρτικου: “Θέλουμε ελεύθερη εμείς πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά”. Η στρατιωτική ήττα του 1949 δεν μειώνει σε τίποτα αυτούς τους ηρωικούς αγώνες. Κάθε ήττα, έλεγε η μεγάλη κομμουνίστρια Ρόζα Λούξεμπουργκ, σφυρηλατεί έναν ακόμα κρίκο στην αλυσίδα των διαδοχικών ιστορικών ηττών που ανοίγουν εν τέλει το πέρασμα για την μεγάλη και οριστική νίκη της κοινωνικής επανάστασης.

Ο κύκλος των εκδηλώσεων που θα ξεκινήσει με αφορμή τα 70 χρόνια από την ίδρυση του ΔΣΕ, ας θεωρηθεί μια μικρή συμβολή στη σφυρηλάτηση της επαναστατικής μνήμης. Μιας μνήμης που μετουσιώνεται σε ζώσα Ιστορία. Και με τα λόγια το Βάλτερ Μπένγιαμιν, ας μετατρέψουμε την ταξική μνήμη σε κάλεσμα των ηττημένων της Ιστορίας για εκδίκηση!

Είμαστε ακόμα ζωντανοί σαν ΔΟΛ συγκρότημα

Σημειώσεις για την επικείμενη αναστολή λειτουργίας των εκδόσεων του ΔΟΛ

Το "Ελεύθερο Βήμα" έπαψε να είναι ελεύθερο μετά την κατοχή -σε αντίθεση με τον ελληνικό λαό, που κι αυτός σύντομα θα ξανασκλαβωνόταν- κι έμεινε σκέτο "Βήμα", για να αποσυνδεθεί από τους δυσάρεστους συνειρμούς και τις μνήμες του δοσιλογικού του παρελθόντος. Οσονούπω μπορεί να πάψει να είναι και "Βήμα" και να υπάρχει γενικώς.

-Το 65' στα Ιουλιανά, δεν είχε κάτι άλλο να πετάξει από τον τίτλο του, κι ο κόσμος έκαιγε τα φύλλα του, εξαγριωμένος με τη στάση του. Το συγκρότημα μπορεί να είναι ΠαΣοΚ, σε όλες τις αποχρώσεις του, από την εποχή του Βενιζέλου, μα ένας εκδότης είναι πάνω απ' όλα με τον εαυτό του και τα δικά του συμφέροντα. Βλέπε πχ και την υπόθεση Κοσκωτά, όπου το ζουμί δεν ήταν στα σκάνδαλα, αλλά στην προσπάθεια άλωσης του τύπου και παραγκωνισμού των μεγαλοεκδοτών.

-Τη δεκαετία του 90' το συγκρότημα βρέθηκε στο απόγειο της δόξας, της κυκλοφορίας των εντύπων του και της ισχύος του, με το Σημίτη, τα ΔΟΛιανά, την είσοδό του στο χρηματιστήριο, την επέκταση των δραστηριοτήτων του, τις "ευγενείς χορηγίες" για το Μέγαρο, που θεμελίωναν επιχειρηματικές συμφωνίες.

-Μόνο στο χώρο του τύπου, το συγκρότημα έφτασε να ελέγχει και να εκδίδει τα εξής έντυπα.
"Βήμα", "Νέα, "Οικονομικός Ταχυδρόμος", "Marie Claire", "Το παιδί μου κι εγώ", "Vita", "Γάμος", "Διακοπές", "National Geographic", "Ram", "Hitech", "Rom", "Marker Hitech", "Αγγελιοφόρος" κι "Αγγελιοφόρος της Κυριακής". Ενώ στις ιδιόκτητες εκτυπωτικές του μονάδες τυπώνονταν δεκάδες άλλα έντυπα, εφημερίδες και περιοδικά. Χώρια η πρόσκαιρη ανάμειξή του στο ALTER κι η εκπομπή του Ψυχάρη στον ΑΝΤ-1, στα μέσα της δεκαετίας του 90'.
Θα μπορούσαμε να πούμε πως ο ΔΟΛ πληρώνει το γεγονός ότι ζούσε κι εξέδιδε παραπάνω από τις δυνατότητές του...

-Σταδιακά, μαζί με το (παλιό, "ορθόδοξο") ΠαΣοΚ, κλείνουν τα εκδοτικά στηρίγματα της Αλλαγής και τα τελευταία απομεινάρια του κύκλου της Μεταπολίτευσης: Ελευθεροτυπία, ΔΟΛ και φυσικά το Μέγκα, που ήταν το τηλεοπτικό τους δημιούργημα, μαζί με τον Μπόμπολα και το Βαρδινογιάννη.
Αυτό μπορεί να είναι "τέλος εποχής" για τα ΜΜΕ που γνωρίσαμε, όχι όμως για το σύστημα και τα συμφέροντα που εξυπηρετεί ή για τα παχυλά αμειβόμενα παπαγαλάκια του.

-Ούτε κλαίμε, ούτε γελάμε, όπως θα έλεγε κάποτε η Αλέκα. Το (μιντιακό έστω) σύστημα δεν πεθαίνει με το θάνατο ενός συγκροτήματος, όπως η αστική τάξη δεν εξαφανίζεται με τη δολοφονία ή τον τυχαίο θάνατο ενός καπιταλιστή. Αυτοί που θα την πληρώσουν είναι οι εργαζόμενοι που μένουν στο δρόμο, χωρίς δουλειά. Σε αντίθεση με τα παπαγαλάκια που δεν πρόκειται να χαθούν -αλλά πόσα να χωρέσει κι ο ΣΚΑΪ, αν πάρει και τον Πρετεντέρη;

Αυτό από την άλλη δε νομιμοποιεί ακριβώς διάφορες "αριστερές υπογραφές" που θεώρησαν χρέος στο Λαμπράκη (όρκο στη ζωή) να εκφράσουν την αγωνία τους για να σωθεί το συγκρότημα και να συνεχίσει το Ταξίδι του Ψυχάρη.

-Στη σημερινή συγκυρία, υπάρχουν εξελίξεις που μας φαίνονται περίεργες, μέχρι να ξεκαθαρίσει το τοπίο και να φανεί η σκοπιμότητά τους.
Δεν είναι λίγο περίεργο να κολλάει το ενδιαφέρον του Σαββίδη -αν είναι όντως υπαρκτό; Ή να βγαίνει η ανακοίνωση της επικείμενης αναστολής λειτουργίας, λίγο μετά την (επανα)τοποθέτηση του Μουλόπουλου στο συγκρότημα, εν είδει κυβερνητικού επιτρόπου (όπως στην Τράπεζα Κρήτης); Και οι Συριζαίοι να χαίρονται για το "τέλος της διαπλοκής", έχοντας καταπιεί αμάσητο το διορισμό του Μουλόπουλου;

-Κι από την άλλη, δε μοιάζει τραγική ειρωνεία το άδειασμα του συγκροτήματος από τις τράπεζες, που το στήριζαν συστηματικά όλο αυτό το διάστημα, πχ με χορηγίες για το Μέγαρο;
Σημειώνω από το βιβλίο του Ντένη Αντύπα (βετεράνου δημοσιογράφου, που θήτευσε σε διάφορα διευθυντικά πόστα στο συγκρότημα) για το Λαμπράκη, που μπορείτε να το βρείτε στο παζάρι στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης.

Μεγάλοι χορηγοί και ευεργέτες-δωρητές του Μεγάρου Μουσικής γίνονται κατά καιρούς η Εθνική Τράπεζα (επί διοικήσεων Στέλιου Παναγόπουλου, Γιώργου Μίρκου, Θεόδωρου Καρατζά, Τάκη Αράπογλου), η Εμπορική Τράπεζα (επί διοικήσεων Αδαμάντιου Πεπελάση, Παναγιώτη Πουλή, Κωνσταντίνου Γεωργουτσάκου, Γιάννη Στουρνάρα), η Ιονική (επί προεδρίας Τάκη Αράπογλου, Παναγιώτη Κορλίρα, Χ. Σταματόπουλου), η Eurobank.

Στους δωρητές συναντάμε επίσης τους Αλαφούζους της Καθημερινής, το Βαρδινογιάννη, τον Κόκκαλη, τη Λάτση, τον Μπόμπολα, τον Κοντομηνά, τον Κωστόπουλο της ALPHA BANK, το Φιλίππου της ΦΑΓΕ, τον εφοπλιστή Γουλανδρή, τον Παπαστράτο, την καπνοβιομηχανία Καρέλια, τον Κυριακού του ΑΝΤ-1, τον Κοπελούζο (φυσικό αέριο, σε μεταγενέστερη περίοδο), το Μέγκα, την Τογιότα, το Ίδρυμα Ωνάση, το Τζόνι Γουόκερ, το Μυτιληναίο, το Μαρινόπουλο, το Μόραλη, το Δήμο Αθηναίων επί Έβερτ και...
...τον Κώστα Καίσαρη, τη σεζόν 2000-01.

Η συνέχεια, εντός των ημερών, όπως λέει κι η ανακοίνωση του ΔΟΛ...

Ένα ΒΗΜΑ εμπρός

...και δύο πίσω που δεν έγιναν ποτέ, γιατί αυτή η κυβέρνηση πετάει μόνο από νίκη σε νίκη. Και πάλι καλά που δεν είναι στα πολύ... αριστερά της φεγγάρια κι έτσι δε διαβάζουμε τέτοιες ωραίες συνδέσεις και λενινιστικούς παραλληλισμούς, όπως την περίοδο του τρίτου μνημονίου, δηλ του νέου Μπρεστ Λιτόφσκ. Πχ ότι ο Μουλόπουλος μπαίνει ως λαϊκός επίτροπος (κομισάριος) στην εφημερίδα, για να καθοδηγήσει το επαναστατικό προτσές και την κατάλληλη προβολή του από τις σελίδες. Και έφτασε πάνω στην ώρα για να ετοιμάσει το αφιέρωμα της εφημερίδας στα 100 χρόνια της Οχτωβριανής (και τα δύο της "αριστερής κυβέρνησης").
Στηρίζουμε τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, ελέγχουμε την εξουσία...

Δεν ξέρω αν οι θεωρητικοί του Σύριζα εκτιμούν πως η ΔΦΑ είναι στην κυβέρνηση, αλλά δεν έχει καταλάβει ακόμα την πραγματική εξουσία. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, οδεύει ολοταχώς για την άλωση της τέταρτης εξουσίας. Η τουλάχιστον του τύπου, γιατί στο τηλεοπτικό τοπίο δεν της βγήκε ακριβώς η ιστορία με τις άδειες.

Φαντάσου τώρα αυτοί οι τύποι να είχαν βάλει χέρι στην τηλεόραση του 902, για να "παραμείνει στην αριστερά", όπως ζητούσαν, και πώς θα τον είχαν διαμορφώσει. Έλειπε πολύ ένας Αρβανίτης πχ, ένας Σίλας, μια Κασίμη, μια Γιάμαλη βρε αδερφέ, που συναγωνίζονται επάξια τα πορτατίφ του Σαμαρά.

Για την τοποθέτηση-επιστροφή Μουλόπουλου στο ΔΟΛ έχουν γραφτεί διάφορα εύστοχα και χαριτωμένα. Ότι η Αυγή κρύβεται μες στο (πίσω από το) Βήμα, όπως στις δεκαετίες του 50' και του 60' με το χωροφύλακα. Ότι ο Μουλόπουλος ήταν αποσπασμένος υπάλληλος του ΔΟΛ στο Σύριζα, σε κοινοβουλευτική δουλειά και τώρα γυρίζει πίσω. Ή ότι η ΔΦΑ τα έχει πάρει όλα απ' το παλιό ΠαΣοΚ -ακόμα και το ΔΟΛ.

Έπιασε έτσι τόπο κι η έκκληση προσωπικοτήτων και (πολλών αριστερών) καλλιτεχνών για τη σωτηρία του ιστορικούς συγκροτήματος. Θα μου πεις, ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται. Κι είναι ζήτημα αν πρόκειται για κίνηση απόγνωσης του ΔΟΛ ή την τελευταία προεκλογική ζαριά του Σύριζα. Δεν αποκλείεται όμως να βουλιάξουν κι οι δυο μαζί παρέα, αγκαλιά κι αγαπημένοι.

Μέχρι τώρα πάντως, τα κυρίαρχα ΜΜΕ ήταν το μυστικό της επιτυχίας του Σύριζα, αφού στρέφονταν άγαρμπα και ψυχροπολεμικά εναντίον του και τον καθιστούσαν αυτομάτως συμπαθή στις μάζες και τα αυθόρμητα αντανακλαστικά τους. Τώρα που τα μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα πάνε με το μέρος του (Μπόμπολας, ΔΟΛ κι όλη η παλιοπαρέα του Μέγκα, που "χαιρόμασταν" γιατί έκλεινε) θα δούμε αν χαλάσει το "γούρι" κι η γνωστή συνταγή: με πολεμάνε τα μεγάλα συμφέροντα.
Η γάτα Ιμαλαΐων τι να κάνει άραγε;

Ένα παράπλευρο συμπέρασμα-διαπίστωση από την υπόθεση είναι πως το κόμμα του Σύριζα γίνεται "βαθύ κράτος" και ας έχει μόλις δυο χρόνια στην κυβέρνηση. Δεν υπάρχει δικό του στέλεχος που να ψάχνεται σχετικά και να μην έχει βολευτεί-τοποθετηθεί σε κάποιο πόστο για να βοηθήσει το προτσές της οικοδόμησης, ενώ περισσεύουν θέσεις και για μη δικούς του, με τις οποίες εξαγοράζει επιτυχώς συνειδήσεις, με πολύ χαμηλό αντίτυπο (πχ τα 500άρικα των συριζοτρόλ), αφού οι καιροί είναι δύσκολοι και οι απαιτήσεις χαμηλές.
Ακόμα κι έτσι όμως, λεφτά υπάρχουν κι η ενσωμάτωση πάει σύννεφο.

Κατά τα άλλα, η τηλεόραση συνεχίζει τις ηρωικές αντίφα στιγμές της, καθώς μετά την καμπάνια για τον Αντετοκούμπο και τη συμμετοχή του στο All Star Game (αγώνας επίλεκτων) του ΝΒΑ, η Τατιάνα ντύθηκε Τάκης Τσουκαλάς κι έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα ενός χρυσαυγίτη, που το έπαιζε αγανακτισμένος γονιός στο Πέραμα (τη μόνη περιοχή όπου τα φασισταριά δε λούφαξαν ούτε μετά τη δολοφονία του Φύσσα). Και φημολογείται πως ετοιμάζεται να εξαργυρώσει την τηλεθέαση και τα αντίφα παράσημά της, κατεβαίνοντας υποψήφια στις εκλογές με τη ΝΔ του  Κούλη, γιατί κανείς (celebrity) δεν περισσεύει στον "αγώνα" για "να φύγουν αυτοί-οι-οι...".

Οι χρυσαυγίτες τουλάχιστον έχουν μια φασιστική συνέπεια μες στη σκατοψυχιά τους και δεν ανέχονται μαύρους παίκτες, σαν τον Αντετοκούμπο και το Σχορτσανίτη να φοράνε τη φανέλα της εθνικής ομάδας. Φοβούνται μη τυχόν η μαύρη επιδερμίδα λερώσει την εθνική τους καθαρότητα και τα σκατά που κουβαλάν στο κεφάλι τους. Ακόμα και τα σκατά όμως έχουν μια τίμια ειλικρίνεια, σε σχέση με τους συναδέλφους-ομοϊδεάτες τους που προσπαθούν να παρφουμαριστούν πολιτικά για να κρύψουν το πραγματικό τους πιστεύω.

Στην κατακλείδα θα μπορούσε ίσως να τεθεί ως προέκταση το ερώτημα για τις αλλαγές που θα έφερνε μια πραγματική επανάσταση στο κλάδο των ΜΜΕ, την τύχη των μονοπωλίων του χώρου, των δημοσιογράφων, των εφημερίδων της αντιπολίτευσης, και γενικά το ρόλο που θα κληθούν να παίξουν στην κοινωνία του μέλλοντος. Αλλά και τη μορφή που θα πάρει η ελεύθερη ή ανεξέλεγκτη χρήση του διαδικτύου, πχ με τις στρατιές των έμμισθων τρολ που διαμορφώνουν έντεχνα κλίμα και άλλα μέσα που θα μεταχειριστεί η προπαγάνδα του ταξικού εχθρού.

Αλλά είναι πολύ μεγάλο θέμα για να στριμωχτεί σε ένα μικρό επίλογο.

Οι μνηστήρες της εξουσίας

Τούτες τις μέρες, που ο Ψυχάρης κι ο ΔΟΛ φαίνεται να παίρνουν την κάτω βόλτα, η κε του μπλοκ έτυχε να διαβάσει το βιβλίο του πρώτου "οι μνηστήρες της εξουσίας", που είναι απομαγνητοφώνηση των συνεντεύξεων επτά πολιτικών ηγετών, με αλφαβητική σειρά, από τον Αβέρωφ ως το Φλωράκη, στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Ο πλήρης τίτλος, για την ακρίβεια, είναι "οι μνηστήρες της εξουσίας, στο παιχνίδι της αλήθειας". Αν κι ο Χαρίλαος, αφενός δεν πάλευε για τον ίδιο τύπο εξουσίας με τους υπόλοιπους (Ηλιού, Μαύρος, Παπαληγούρας, Παπανδρέου, Ράλλης κι Αβέρωφ, όπως είπαμε πριν). Κι αφετέρου ίσως προτιμούσε να παίξει κάτι άλλο (πχ το "θάρρος ή αλήθεια"), όπου έχεις δικαίωμα επιλογής. Όχι επειδή δεν ήταν φιλαλήθης, κάθε άλλο. Διευκρινίζει μάλιστα μεταξύ άλλων πως το ψευδώνυμο που είχε στο βουνό ήταν Γιώτης σκέτο, και ότι δεν υπήρξε ποτέ καπετάνιος, αλλά του το κόλλησαν οι εφημερίδες, ίσως για να φαντάζει πιο τρομακτικός στους φιλήσυχους νοικοκυραίους. Αλλά απαντά από μονολεκτικά έως καθόλου σε διάφορες ερωτήσεις, που σίγουρα φαντάζουν περίεργες στον ηγέτη ενός κόμματος που βγαίνει από τόσα χρόνια παρανομίας, κι έτσι τις αποφεύγει ευγενικά.
-Πώς βγήκατε στο εξωτερικό;
-Ας τα αφήσουμε τώρα αυτά. Αυτό που μπορώ να σας πω...

Είναι επίσης πολύ ενδιαφέρον πως μολονότι βρισκόμαστε σε μικρή χρονική απόσταση από τη χούντα (με τα σταγονίδιά της να μην εξατμίζονται ποτέ από τον κρατικό μηχανισμό) και με δεξιά κυβέρνηση Καραμανλή, ο σοσιαλισμός είναι η λέξη της μόδας, αφού ακόμα και πολλοί υπουργοί κατηγορούνται για σοσιαλμανία και την πολιτική των κρατικοποιήσεων. Με τον Ανδρέα να διαφοροποιείται από τη Δεξιά μιλώντας για κοινωνικοποιήσεις (πασοκάρα αθάνατη) και τους φιλελεύθερους πολιτικούς να εξυμνούν μεν την ιδιωτική πρωτοβουλία, αλλά να εξηγούν πως δεν είναι κατάλληλη για επενδύσεις σε τομείς όπως το νερό, το ρεύμα, κτλ. Τι λες τώρα...
Στον αντίποδα όμως, συναντάμε πολλά από τα κλισέ που κυριαρχούν σήμερα στο δημόσιο λόγο και μας ταλαιπωρούσαν ήδη από τότε, με το φρέσκο λόγο τους και τη δύναμη των επιχειρημάτων τους.

Στη συνέχεια της ανάρτησης πάντως δε θα παρουσιάσουμε το βιβλίο, αλλά μερικά αποσπάσματα από μια πολύ ενδιαφέρουσα ομολογία του Ηλία Ηλιού, που εκείνη την εποχή ήταν επικεφαλής της ΕΔΑ, κρατώντας τον τίτλο του παλιού ενιαίου πολιτικού συνασπισμού, και βασικά μετρούσε αντίστροφα, για να περάσει στο ΠαΣοΚ, μαζί με το Γλέζο. Θεωρώ πως είναι καλύτερο να επικεντρώσουμε εδώ, παρά να αναζητήσουμε την αποστασία του στις ρίζες του ή στις αστικές του καταβολές που ποτέ δεν απέβαλε (εξάλλου δεν κρίνουν τα πρώτα τα στερνά).

Σε ένα ταξίδι μου στο εξωτερικό είδα τη "σοφή ηγεσία", όπως ειρωνικά τους έλεγα, και τους έκανα μια αυστηρή κριτική. Τους είπα χαρακτηριστικά ότι, αν θελήσει κανείς κάποτε να γράψει την ιστορία του ΚΚΕ από τον πόλεμο και εδώ, από το '39, το '40 και εδώ, δε χρειάζεται να γράψει σοβαρό σύγγραμμα, αλλά ένα χιουμοριστικό βιβλίο σχετικά με τις πεπονόφλουδες! "Δεν αφήσατε", τους είπα, "απάτητη πεπονόφλουδα!¨. Φυσικά, αυτό είχε ως αποτέλεσμα να συμπληρώνει το φάκελό μου η "σοφή ηγεσία".

(...)

-Από την πλευρά, πάντως, του ΚΚΕ, νομίζω ότι τώρα σας κατηγορούν ως αποστάτη...
-Εγώ πιστεύω ότι αυτοί κάνανε την αποστασία!...
-Εσείς σήμερα είστε μαρξιστής. Ποιες είναι οι δικές σας -ή μάλλον να θέσω διαφορετικά το ερώτημα: Είστε κομμουνιστής;
-Όχι!
-Θέλω τότε να μου πείτε τη διαφορά μεταξύ μαρξιστή και κομμουνιστή...
-Να σας πω. Εγώ δέχομαι τη διδασκαλία του Μαρξ ως τρόπο εξηγήσεως των ιστορικών φαινομένων. Δε δέχομαι όμως τις παρεκκλίσεις της "πρακτικής" του κομμουνισμού με Στάλιν, με Ζαχαριάδη, με Κολιγιάννη και ως σήμερα αυτά που γίνονται στην Τσεχοσλοβακία κλπ. Την πρακτική αυτή την οποία ο κομμουνισμός εφαρμόζει δεν τη δέχομαι και πιστεύω ότι, έτσι, ως σύστημα πια απέτυχε και δεν υπάρχει λόγος να είμαι κομμουνιστής. Αποβλέπω σε ένα σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο χωρίς αγριανθρωπισμό. Αν αυτοί το λένε αποστασία, εγώ τους ανταπαντώ ότι αυτοί διαστρέβλωσαν τις διδασκαλίες του Μαρξ ακόμα και του Λένιν και ότι εγώ μένω πιστός, εγώ και όσοι σκέπτονται σαν κι εμένα μένουμε πιστοί στο πνεύμα, ενώ αυτοί "κρατάνε τη σφραγίδα". (...) Πιστεύω ότι αυτό που σκέφτονται και θέλουν να εφαρμόσουν και προβάλλουν ο Μπερλινγκουέρ, ο Μαρσαί, ο Καρίγιο σήμερα, αυτό που προσπάθησε να φτιάξει ο Ντούμπτσεκ αλλά τον καταπνίξανε, αυτό είναι σωστός δρόμος.

(...)
Σε μια ερώτηση για τις διαφορές του με το εσ.
Υπάρχουν και άλλες προοδευτικές σοσιαλιστικές δυνάμεις στον χώρο τον ελληνικό. Θεωρώ τέτοιες δυνάμεις και την "πρωτοβουλία" και τη "Σοσιαλιστική Πορεία" και τους "Χριστιανούς" του Ψαρουδάκη και βεβαίως, καλά θα ήταν, αν ήθελε, και ο Ανδρέας. Αλλά ο Ανδρέας και ο Μαύρος φοβάμαι ότι τρέφουν ηγεμονικά όνειρα... (...) Αλλά πάντως νομίζω ότι μπορεί να πραγματοποιηθεί μια αξιόλογη, ευρύτερη ενότητα και αυτή, σαν πυρήνας, ύστερα να επιταχύνει διαφοροποιήσεις, από τις οποίες τελικά δεν εξαιρώ ούτε το ΚΚΕ του εξωτ. Και τούτο όχι διότι πιστεύω ότι μόνο του θα ξυπνήσει. Όχι. Αλλά πιστεύω ότι αυτά που γίνονται στον Ανατολικό Κόσμο, αυτά που κάνει ο Ζαχάροφ, αυτά που κάνουν οι Τσέχοι, οι Πολωνοί, οι Ούγγροι κομμουνιστές, δείχνουν διεργασίες, δείχνουν διεκδικήσεις για ελευθερίες.

(...)

-Ορισμένοι σας κατηγορούν ως καραμανλικό ή κρυπτοκαραμανλικό... Τι έχετε να πείτε γι' αυτό;
-Καραμανλικός βεβαίως δεν είμαι. Αλλά εγώ ίσως είμαι ο μόνος μαζί με τον από τα ηγετικά στελέχη της ΕΔΑ φίλο μου Μίκη Θεοδωράκη που δεν έχω κανένα κόμπλεξ, ώστε να κάνω λχ "αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση". Και στο σημείο εκείνο που βλέπω ότι καλά τα κάνει ο Καραμανλής θέλω να το πω, ότι εδώ έχεις δίκιο, καλά έκανες. Ενώ οι άλλοι, από κόμπλεξ πιστεύω, όχι από μεγάλη αγνότητα, από κόμπλεξ μήπως φανούν ότι δίνουν χάρη στον αντίπαλό τους, κάνουν "αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση" και δεν εξαιρώ κανένα!

-Δηλαδή αν σας ζητούσε κάποιος να ζυγίσετε τις πράξεις του Καραμανλή, θα βλέπατε περισσότερες θετικές ή περισσότερες αρνητικές;
-Ξέρετε, μου ζητάτε να ανακαλύψω μια ζυγαριά που ούτε στα φαρμακεία υπάρχει...

(...)

-Πείτε μου αν θέλετε ποιες είναι οι διαφορές σας οι πολιτικές από τις θέσεις του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος επίσης τονίζει ότι είναι σοσιαλιστής;
-Εγώ με τον Ανδρέα Παπανδρέου στο θεωρητικό επίπεδο δε θα είχα καμία ίσως διαφορά. Αλλά δεν ξέρω, δεν τον βρίσκω πουθενά, δεν μπορώ να είμαι σίγουρος τι θα βγάλει την άλλη μέρα από άποψη πολιτικής τακτικής.

(...)

-Θα μπορούσατε να εξηγήσετε με δυο λόγια ποιος ήταν ο λόγος που σας έκανε να μεταβάλετε τη θέση σας έναντι της Κοινής Αγοράς; Ως ΕΔΑ πριν από τη δικτατορία ήσασταν εναντίον της εντάξεως, είχατε πολεμήσει τη συμφωνία συνδέσεως. Μετά τη δικτατορία, εμφανιστήκατε να υποστηρίζετε τη σύνδεση...
-Αυτό είναι το μεγάλο επιχείρημα του Φλωράκη. Λοιπόν, τότε πιστέψαμε όλοι, από τις αναλύσεις που κάναμε τις οικονομικές, οι οποίες ίσως επηρεάζονταν και από τις απέξω πολιτικές "ντιρεκτίβες" του κομμουνιστικού κόμματος και του Σοβιετικού Κομμουνιστικού Κόμματος, ότι η ένταξή μας, η σύνδεσή μας θα ήταν καταστροφή. Ύστερα, μια προσεκτικότερη ανάλυση των πραγμάτων μας δίδαξε δύο πράγματα: Πρώτα πρώτα, όχι μόνο δεν κατέρρευσε ως τα σήμερα η βιοτεχνία, η βιομηχανία, ακόμα και η αγροτική οικονομία, η οποία βέβαια χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, δεν κατάρρευσαν αλλά απεναντίας έδειξαν αντοχή. Σήμερα, το ελληνικό κόσμημα, το ελληνικό έπιπλο, το ελληνικό ρούχο κλπ. έχουν κατακλύσει τις αγορές των χωρών της Ευρώπης. Ακόμα και βιομηχανικά προϊόντα μας πηγαίνουν εκεί. Όταν μάλιστα συνδέσαμε το ότι η Ελλάδα, μπαίνοντας με πλήρη ένταξη στην Κοινή Αγορά, θα είναι ο προχωρημένος σταθμός εμπορίου της ΕΟΚ προς τις χώρες της Μέσης Ανατολής κλπ... Το δεύτερο είναι, αν θέλετε, ζήτημα ανάγκης. Σήμερα, το μέγιστο μέρος και των εξαγωγών και των εισαγωγών κατευθύνεται προς ή προέρχεται από τις χώρες της Κοινής Αγοράς. Είμαστε δεμένοι, είτε το θέλομε είτε όχι. Και αν ακόμα δε μας ήταν ευχάριστο δε θα ήταν δυνατό η οικονομία μας να απαγκιστρωθεί απ' αυτό τον εναγκαλισμό.

Συμπέρασμα; Ακόμα και το ελληνικό σαξές στόρι είναι μάλλον παλιά ιστορία. Αλλά δεν είναι μόνο ο Σαμαράς. Κι ο Σύριζα έρχεται δεύτερος (και τρίτος και τέταρτος) στον πολιτικό ρόλο ενός φορέα που "θα είναι σαν αριστερά, αλλά θα είναι δεξιά". Τουλάχιστον ο Ηλιού παίρνει θέση κατά της ένταξης της χώρας στο ΝΑΤΟ, γιατί δε μας έχει ωφελήσει σε τίποτα. Ενώ η σημερινή ΔΦΑ είναι πίσω κι από αυτό ακόμα...

Κι αφού μάθαμε και τη διαφορά μεταξύ μαρξιστή και κομμουνιστή, μπορούμε να κλείσουμε με μια πολύ εύστοχη ατάκα του Χαρίλαου.

-Εσείς τους αποκαλείτε αναθεωρητές, αναθεωρητική ομάδα. Σε τι συνίσταται αυτή η αναθεώρηση;
-Αυτό είναι γεγονός. Το να τους αποκαλούμε αναθεωρητές δεν είναι βρισιά, ούτε συκοφαντία. Είναι απλώς η ονομασία μιας πραγματικότητας.

Με τη ροζ μυτούλα

Η ΔΦΑ φτάνει σε νέες απάτητες κορυφές  -από Έβερεστ και πάνω- τη μάχη κατά της διαπλοκής, με φόντο μια γάτα Ιμαλαΐων και ένα νουάρ της πεντάρας, που συναγωνίζεται σε λυρικούς διαλόγους τη μυθοπλασία της Ζωής για το Γενάρη του 15' (γιατί άμα είσαι μεγάλος ηγέτης, γίνεσαι διαρκής πηγή καλλιτεχνικής έμπνευσης). Μόνο που εδώ δε μιλάμε για πενταροδεκάρες. Είναι πολλά τα λεφτά (και λίγες οι συχνότητες) Ψυχ-Άρη. Κι εσύ Άρη, που θέλεις να κατέβει ο στρατός στους δρόμους για τους πρόσφυγες. Μόνο μια χούντα (του προλεταριάτου) θα μας σώσει από κάτι φασισταριά, σαν και του λόγου σου...

Έγιναν λοιπόν τέσσερις συναντήσεις, σαν τις τέσσερις συχνότητες, που προκαλούν τόσο συχνές συναντήσεις. Με μοναδικό μάρτυρα ένα τετράποδο, να συμβολίζει τη γάτα της διαπλοκής που σκίζει η ΔΦΑ. Με βασικό θέμα το ΔΟΛ και το Μέγκα, που οι περισσότεροι το έχουν αποθηκευμένο στο '4' της τηλεόρασής τους. Και την τελευταία συνάντηση να γίνεται στις 4 Ιούλη, στην εθνική γιορτή των Αμερικάνων, που ήδη είχαν αρχίσει να καλοβλέπουν τον Τσίπρα, με τις τέσσερις μονάδες διαφορά στις πρόσφατες ευρωεκλογές. Κι όλα αυτά, με φόντο το τρίτο μνημόνιο, που μπορεί σύντομα να το ακολουθήσει και τέταρτο κάπου στα κοντά, μαζί με μια τέταρτη προσφυγή στις κάλπες, κι εμάς στα τέσσερα να παίρνουμε τα τρία μας.

Και με τον Ολυμπιακό να παίρνει το 43ο πρωτάθλημα και να τραγουδάει "τα (ένα και δύο και τρία και τέσσερα) παιδιά του Πειραιά", όπου είναι δήμαρχος ο Μώραλης, ο υπάλληλος του Μαρινάκη. Και δεν ξέρω πώς μου ήρθε αλήθεια να τους συνδέσω συνειρμικά, αλλά ο Χατζηνικολάου είχε χτες στον Ενικό τον Τσίπρα, για να δώσει απαντήσεις και να σκίσει τη γάτα της διαπλοκής, περίπου σαν τα μνημόνια, σε ένα άρθρο με ένα νόμο, άλλο εάν του πήρε τελικά τέσσερις συναντήσεις, για να το καταφέρει, γιατί μπορεί να την κυνηγούσε να την πιάσει, και να το έσκιζαν μαζί, σελίδα-σελίδα, σαν τους προηγούμενους.



Με τη διαφορά πως αυτοί είναι διαφορετικοί, γιατί έχουν και παράλληλο πρόγραμμα (πάμε μια βόλτα;), που είναι το ένα εικοστό από το περιλάλητο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, λιγότερα και από τα ψίχουλα του Σαμαρά. Ναι αλλά εκείνοι δεν είχαν 98% απορρόφηση των ΕΣΠΑ, όπως δηλ η αριστερή κυβέρνηση, που τα καταφέρνει καλύτερα και στις ιδιωτικοποιήσεις, με τα 14 αεροδρόμια, κι ας μη συμφωνεί μαζί τους κατά βάθος.

Γιατί, ναι... αριστερή κυβέρνηση, αλλά όχι σε περιόδους κρίσης και καταιγίδας, αφού τώρα προέχουν τα εθνικά συμφέροντα, που τα διασφαλίζει καλύτερα μια συμμαχία με το ΝΑΤΟ και άλλους αγαθούς ιμπεριαλιστές, και για κάποιο λόγο είναι πάντα δεξιά, για όσους τα επικαλούνται και βαφτίζουν έτσι τα κέρδη της κυρίαρχης τάξης.
Που μου θυμίζει, παρεμπιπτόντως, εκείνο το απαράμιλλο "κυριάρχως" που πέταξε ο Τσίπρας, μαζί με το απεφάνθη κι άλλα τέτοια ωραία μαλλιαρά, που δείχνουν σημειολογικά πως ξεμπερδέψαμε με το παλιό "διαλεκτικά", ενσωματώνοντάς το. Αλλά αυτό να ήταν το πρόβλημα.

Το πρόβλημα δεν είναι αν ο πρωθυπουργός είπε κυρά-Τασία τη Χριστοδουλοπούλου που ο ίδιος επέλεξε για αυτή τη θέση. Αν λέει τη μισή αλήθεια για το νεράκι που έχυσε και τη διαφημιστική σπατάλη της ΕΥΔΑΠ, που έδινε 2,5 εκατομμύρια επί ΝΔ, χωρίς να έχει κανέναν ανταγωνιστή (όπως δεν έχει ούτε τώρα, που δίνει απλώς ένα μύριο λιγότερο). Ούτε καν ότι χρησιμοποιεί όπως ακριβώς ο αντίπαλός του τη φράση "παράτυπος μετανάστης" γιατί έχουν την εντύπωση πως δε χτυπάει άσχημα, όπως το λαθρομετανάστης.

Το πρόβλημα είναι η πολύ βολική αντιπολίτευση που του κάνουν από δεξιά. Ή καταπίνεις αμάσητα τα χοτ-σποτ και τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης ή είσαι δεξιός ρατσιστής, όπως διαδίδει η ομάδα του Σύριζα στα social media για τον Πελετίδη. Έτσι η ΔΦΑ έχει λυμένα τα χέρια της να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα τους τελευταίους μήνες, δηλ αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση, για να δείξει τις μεγάλες (ιδεολογικές, γιατί στην πράξη δε βγαίνουν) διαφορές της.

Κι όσο για τα ερωτήματα που έμειναν ανοιχτά;
-Γιατί χρειάστηκε τέσσερις συναντήσεις ο Τσίπρας, αν ήταν απλώς να απορρίψει τα αιτήματα του Ψυχάρη; Όσο καλά και αν είχε δουλέψει από πριν την απάντησή του στον Ενικό, πρέπει να θεωρεί αφελείς τους δικούς του, όσο δεν απαντά πειστικά σε αυτό. Εξάλλου, πάνω από μια φορά είναι σχέση, όπως λέει κι ένας χρυσός κανόνας των αρπαχτών πάσης φύσης. Πόσο μάλλον τέσσερις...

-Είναι ψοφάλογο ο Ψυχάρης και δρα σπασμωδικά, ψυχορραγώντας; Ή μήπως έχει ηχογραφήσει τις συνομιλίες τους και κρατάει τον Τσίπρα;
-Τι απέγινε αλήθεια ο Μουλόπουλος κι εξαφανίστηκε έξαφνα από τα ψηφοδέλτια του Σύριζα μες στον τελευταίο χρόνο;

-Και τι γίνεται με το ηθικό πλεονέκτημα και την ειλικρίνεια του Τσίπρα, όταν τον καρφώνουν ακόμα κι οι πρώην δικοί του, όπως ο Πιτσιρίκος; Ο οποίος σκούζει στα κεραμίδια σαν απατημένος εραστής Ιμαλαΐων και τον δίνει στεγνά για όσα είχε πει στα παρασκήνια της συνέντευξης που είχε δώσει κάποτε στο Unfollow, όπου δήλωνε πως ούτε είχε συναντήσει ποτέ τον κ. ΔΟΛ, ούτε είχε και κάποιο λόγο να το κάνει;

Ιδού οι απορίες... Τι κάνει άραγε νιάου-νιάου στα κεραμίδια;

Σταλινικοί και μενσεβίκοι

…η γη αυτή δε σας ανήκει

Ανασκόπηση της εβδομάδας

Παίρνοντας σκυτάλη από τη νέα στήλη του κυριακάτικου ρίζου με την ανασκόπηση των γεγονότων, συνεχίζουμε από εκεί που το άφησε, με μια ενδεικτική σταχυολόγηση χαρακτηριστικών στιγμών της εβδομάδας που φτάνει στο τέλος της.

Υπάρχει μια άποψη πως το κκε είναι σαν την ήβη και το σλόγκαν της διαφήμισης: ο καθένας κρύβει λίγο μέσα του. Κατά βάθος δηλ πολύς κόσμος είναι κουκουέ χωρίς να το ξέρει κι είναι απλώς θέμα χρόνου να το ανακαλύψει. Ως τότε φαίνεται μόνο σε κάποια πράγματα που λέει ή κάνει ασυνείδητα, με μια ιδιότυπη πρωτοπόρα ασυνειδησία. Πώς αλλιώς να εξηγήσεις πως υπάρχουν τόσοι σταλινικοί γύρω μας το τελευταίο διάστημα να κυριαρχούν στα κοινά και την πολιτική ζωή της χώρας;

Από την κουμουνδούρου ως την παιανία όλη η αττική γη μια σοβιετία.

Υπάρχει όμως και η αντίθετη άποψη που κάνει λόγο για ιδεολογική ηγεμονία του τροτσκισμού στο δημόσιο λόγο -πέρα από το κκε (που ως γνωστόν κάνει τροτσκιστική στροφή στην καριέρα του, ενώ πριν έκανε νέο-σταλινική στροφή και τώρα ετοιμάζεται να μπει στην παραμπόλικα της μόντζα για να ‘ρθει το τέλος). Μόνο οι τροτσκιστές έχουν το χάρισμα να ανακαλύπτουν παντού σταλινικό δάχτυλο.

Σταλινικό έλεγαν το νικήτα (δεν ξεγελιούνται αυτοί με το εικοστό συνέδριο), σταλινικό καθεστώς τη σοβιετία επί μπρέζνιεφ, σταλινικοί ήταν και όσοι διαφωνούσαν με τους ρυθμούς της περεστρόικα και εμπόδιζαν την «αντιγραφειοκρατική επανάσταση ενάντια στο σταλινικό θερμιδώρ» όπως είχαν γράψει κάποια φωτεινά τροτσκιστικά μυαλά εκείνη την εποχή. Τόσους σταλινικούς από τη γκλάσνοστ είχαμε να δούμε…

Συν τοις άλλοις οι τροτσκιστές έχουν ένα ακόμα συγκριτικό πλεονέκτημα, γιατί πιάνονταν από το παλιό σύνθημα «οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε μία χώρα» -στο οποίο βάζουν πονηρά το «μόνο» [μία], σα να μιλάμε για μια (φρ)ουτοπία. Και εγώ με τη σειρά μου προσθέτω πως δε μιλάμε για μια τυχαία, οποιαδήποτε χώρα, αλλά για τη ρωσία που καταλάμβανε το ένα έκτο της υφηλίου και είχε πλούσιο υπέδαφος. (Μόνο) μία αλλά λέων –όχι όμως τρότσκι.

Οι τροτσκιστές λοιπόν πιάνονταν από αυτό το σύνθημα, για να εξισώσουν τους σταλινικούς με τους μενσεβίκους (τρέχα γύρευε πώς, αλλά ας μείνουμε με αυτό το κρατούμενο της ταύτισης). Με τον ίδιο περίπου τρόπο (από την ανάποδη) που εξισώνουν τα νέα πχ τους σύγχρονους μενσεβίκους με το σφο με το μουστάκι.

Έχει δηλ ο αλέξης τις ικανότητες και το εκτόπισμα του στάλιν; Πολύ θα το ‘θελε… Έχει όμως το λαφαζάνη για «αριστερή αντιπολίτευση» της εποχής μας. Με την ιστορία να επαναλαμβάνεται ως φάρσα και τραγωδία μαζί.

Εκ πρώτης όψεως φαίνεται πως το συγκρότημα λαμπράκη βάζει στο στόχαστρο τον αλέξη και τον τσουβαλιάζει με το στάλιν, για να του πλήξει το προφίλ του ηγέτη της δημοκρατικής παράταξης, που γίνεται βορά στις «νεοσταλινικές ύαινες» που τον περιστοιχίζουν στο κόμμα του.

Στην πραγματικότητα η σκοπιμότητα της ταύτισης έχει τον ακριβώς αντίθετο στόχο. Να ταυτίσει στις συνειδήσεις μας το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε και την κομμουνιστική προοπτική γενικότερα με τις κωλοτούμπες και το νερόβραστο πολιτικό λόγο του σύριζα, για να έχει μια σοσιαλδημοκρατική εφεδρεία ενσωμάτωσης της διογκούμενης λαϊκής δυσαρέσκειας.

Το ρεπορτάζ του δολ συνεχίζει λέγοντας πως ο αλέξης τρέφει μεγάλη εκτίμηση μεταξύ άλλων για τη σκέψη του μάο, το λένιν, τον τσε (πριν μας προσγειώσει με ρούζβελτ). Εντάξει αυτός μπορεί να έχει όποια άποψη θέλει, σα να διαλέγει απ’ τον μπουφέ της ιστορίας το αγαπημένο του ποτό ή ξέρω 'γω μια μάρκα απορρυπαντικού. Το θέμα είναι τι άποψη θα είχαν αυτοί για τον αλέξη, αν μπορούσαν υποθετικά να το γνωρίσουν, κι αν θα ήταν αμοιβαία αυτή η εκτίμηση.

Κι ο τσώρτσιλ εξάλλου θαύμαζε το σύντροφο με το μουστάκι και τις ικανότητές του, αλλά δύσκολα θα τον κατατάσσαμε στους σταλινικούς για αυτό το λόγο.

Δηλ εμείς αποδεχόμαστε τον όρο; Όχι ακριβώς, γιατί το θεωρούμε κάπως αντι-επιστημονικό. Σε τι συνίσταται δηλ ο σταλινισμός ως έννοια, για να ορίσουμε αντίστοιχα και το σταλινικό; Είναι τιμή μας όμως να μας αποκαλεί έτσι ο αντίπαλος και να μας το απευθύνει σα ρετσινιά, γιατί υπερασπιζόμαστε την προσφορά του στάλιν, που στοιχειώνει ακόμα τον ύπνο της αστικής τάξης.

Θυμάμαι επίσης μια φράση του πετρόπουλου, που ήταν καλεσμένος της ελληνοφρένειας να μιλήσει για το ζαχαριάδη και είπε πως εκείνα τα χρόνια όλοι ήταν (ή όλοι θα ήμασταν) σταλινικοί.

Και όλοι ήταν –ή τουλάχιστον δήλωναν- κομμουνιστές. Ακόμα κι ο νικήτας.

Σήμερα που τα κόζια έχουν αλλάξει κι επιχειρούν να ξαναγράψουν την ιστορία, οι κόκκινες προβιές είναι περιττές και όλοι είναι αντικομμουνιστές ως το μεδούλι –και για αυτό ακριβώς αντισταλινικοί. Σήμερα «ρετσινιά» δεν είναι μόνο να είσαι σταλινικός, αλλά και (κολλημένος, παρωχημένος) κομμουνιστής. Κι οι πιο πολλοί εξ αυτών έχουν γίνει ιδρυτικά μέλη σε αυτό ακριβώς το κλαμπ που λέει πως ήθελε να αποφύγει ο παύλος χρήμας: των πρώην κομμουνιστών που έγιναν κομμουνιστές.

Αυτοί συνήθως γίνονται κι οι χειρότεροι αντικομμουνιστές. Κι είναι σαφώς περισσότεροι από όσους πέρασαν αντίστροφα το ρουβίκωνα κι ήρθαν στο δικό μας στρατόπεδο, ιδίως αφότου ερρίφθη ο κύβος και το τείχος του βερολίνου. (Τώρα πλέον η μόνη θεαματική απόδραση είναι κάθε τόσο, όταν περνάει κάποιος το τείχος της αστικής σκέψης και συστρατεύεται με τους κομμουνιστές).

Τέτοια πρέπει να ήταν κι η περίπτωση του δημοσιογράφου χρήστου θεοχαράτου, που έφυγε μες στη βδομάδα και είχε κατέβει υποψήφιος –μία και μοναδική φορά αν δεν κάνω λάθος- με το κόμμα στις εκλογές του 93’, την πιο δύσκολη κατά τη γνώμη μου εκλογική αναμέτρηση από τη μεταπολίτευση, όπου μετρούσαμε το ποσοστό και τους πραγματικούς φίλους στα δάχτυλα του ενός χεριού, μετά την κρίση του 91’. Εκεί που επιβεβαιώθηκε και η λαϊκή θυμοσοφία: άμα έχεις τέτοιους (πρώην) συντρόφους, τι να τους κάνεις τους εχθρούς…

Ο θεοχαράτος άφησε πίσω του παρακαταθήκη τη δίτομη βιογραφία του χαρίλαου, που μπορεί να τη βρει κανείς πια σε πολύ προσιτή τιμή κι αποτελεί ένα πολύτιμο βοήθημα εν όψει και της διαδικασίας συγγραφής του τρίτου τόμου του δοκιμίου για την περίοδο από το 68’ ως το 91’. Ιδίως τώρα που οι κουρήδες και ο δολ, που χυδαιολογούσαν για τα κότερα του χαρίλαου, θυμήθηκαν να τους πιάσει ο πόνος για… την αποκαθήλωση του φλωράκη από τον περισσό. Παινεύουν αυτούς που πέθαναν, για να θάψουν τους ζωντανούς, όπως είχε πει κάποτε κι ο καπετάν-γιώτης.

Τη ίδια στιγμή η αεκ ετοιμάζεται να αποκτήσει ξανά δικό της γήπεδο, με το μελισσανίδη να χτίζει την επιχειρηματική του εξόρμηση πάνω στην αγιά-σοφιά και τα όνειρα των αεκτζήδων. Γι’ αυτό και οι κολαούζοι του τίγρη θέλουν να παρουσιάσουν μια εικόνα παλλαϊκού ενθουσιασμού κι ομοψυχίας σε όλο το δημοτικό συμβούλιο της πόλης, χωρίς λακεδαιμόνιους να την χαλάνε.

Σε όλο; Όχι. Γιατί μια ηρωική δημοτική παράταξη, περιστοιχισμένη από νενέκους και κερκόπορτες, συνεχίζει να αντιστέκεται και να τους χαλά τη μανέστρα, με τα ενοχλητικά ερωτήματα που βάζει για το γήπεδο –έχοντας υπόψη και το αρνητικό προηγούμενο με το καραϊσκάκη. Και γίνεται στόχος του δημοσιογραφικού εσμού και μιας χυδαίας επίθεσης, με ελεεινά κείμενα σε αθλητικές ιστοσελίδες και μμε –σαν αυτό, καλή ώρα, που εύχεται ολόψυχα τη διάλυση του κόμματος.

Αν όλα αυτά γίνονταν στη σοβιετία βέβαια, η ομοψυχία –πλην λακεδαιμονίων- θα βαφτιζόταν «σταλινικά ποσοστά συμφωνίας». Η αεκ θα ήταν η ομάδα του οπαπ, κατ’ αντιστοιχία της τσεσεκά, που είναι η ομάδα του στρατού –αν και ο παλιός κρατικός οπαπ είχε αναλάβει εν είδει αγαθοεργίας, την χρηματοδότηση όλων των ποδοσφαιρικών ανώνυμων εταιριών. Και το λειτούργημα της πληρωμένης δημοσιογραφίας, με κείμενα κατά παραγγελία, θα πνίγονταν στη λογοκρισία των κομματικών οργάνων.

Χαίρε ω χαίρε ελεύθερε κόσμε, οι μελλοθάνατοι κομμουνιστές σε χαιρετούν, πριν πέσουν «στην πυρά, στην πυρά» για τις διαφωνίες τους και διαλυθούν ησύχως.

Σήμερα η εβδομάδα ολοκληρώνεται με τις εκλογές στο τεε, όπου ο σύριζα θέλει να… ανατρέψει το δικομματικό σκηνικό στους μηχανικούς. Γι’ αυτό εγκολπώνει πχ ανανήψαντες μετανοημένους πρώην πασόκους, ενώ παλιότερα είχε αναδείξει πρόεδρο του τεε τον αδερφό του αριστερού αλαβάνου, με τη στήριξη της παράταξης των νεοδημοκρατών.

Τέτοια ανατροπή από τη δευτέρα στον πρετεντέρη είχαμε να δούμε…

Μπόνους για τους απαιτητικούς αναγνώστες μια παραπομπή στο ιστολόγιο του χαρίδημου, για την ενότητα του εξωκοινοβουλίου στο τεε. Αν δεν τον έχουν λιντσάρει και αυτόν δηλαδή στο ενδιάμεσο, για τις όποιες διαφωνίες του στα του γηπέδου της αεκ.

Υγ: μετά από το νότη και την αντίφα δέσποινα, το σουξέ σύνθημα για την ενότητα της (παν)αριστεράς είναι ένα και γηπεδικό.
Όλοι μαζί, το βράδυ στη βανδή...

I 'm back

Οι προβληματισμοί συνεχίζουν να πέφτουν βροχή. Σα σφαίρες.

Πώς δημιουργείται τελικά κομμουνιστική συνείδηση στην εργατική τάξη;
Έρχεται απ' έξω, όπως γράφει ο λένιν; Ντελίβερι μαζί με τις πίτσες και το ιντίλκα που παραγγείλαμε;
Γιατί όμως να μην εμπιστευόμαστε περισσότερο τις μάζες ότι μπορούν να μαγειρέψουν και μόνες τους;
Τα καμένα μπιφτέκια του προλεταριάτου, ιστορικά, είναι απείρως πιο γόνιμα από το καλύτερο σουβλάκι μιας κεντρικής επιτροπής. Κι από τα ντολμαδάκια επίσης.
Αρκεί να μην αλείφουν βιτάμ στο ψωμί της αντίδρασης. Είναι ανθυγιεινό κι αντεδείκνυται.

Ποιο θα είναι το επόμενο χτύπημα μετά το περιβόητο διήγημα και την ραγδαία αύξηση της κυκλοφορίας του κυριακάτικου ρίζου;
Έπεσε στο τραπέζι μια ιδέα να κάνουμε σαν πανσπουδαστική προβολή το munich που είναι κι επίκαιρο.
Να αναδείξουμε ότι το πρόβλημα δεν είναι ο πράκτορας της μοσάντ, αλλά συνολικό και συγκεκριμένο.

Κάποιος σύντροφος μου είπε για το διήγημα ότι αυτόν δεν τον πείραξε, το εξέλαβε ως ειρωνεία.
Ρε σύντροφε, παραέξω λέγε ό,τι θες, έτσι κι αλλιώς γραφικούς μας λένε. Κι εγώ τα ίδια κάνω, ακόμα και τώρα. Αλλά μεταξύ μας, γιατί;
Το μόνο βέβαιο είναι ότι κάποιος μας κάνει πλάκα. Και με το διήγημα και με άλλα.
Πιο παλιά κοιτούσα στα γραφεία σε ένα πορτρέτο το σύντροφο με το μουστάκι. Και μου γελούσε ειρωνικά, είμαι σίγουρος. Το διασκεδάζει ο μπαγάσας από κει κάτω που μας βλέπει...

Τώρα που είπα μοσάντ. Στο αμέρικα γιατί έχουν και FBI και CIA; Για να σπάσει το κρατικό μονοπώλιο;
Άμα λειτουργεί ο ανταγωνισμός, πέφτουν και οι τιμές. Ειδικά η αξία της ανθρώπινης ζωής βρίσκεται στο ναδίρ.
Όσοι ζουν στο πετσί τους το αμερικάνικο όνειρο, λεφτά για κατανάλωση μπορεί να μην έχουν, αναλώσιμοι μια φορά είναι. Το καλό να λέγεται.

Πάμε τώρα και στα πιο σοβαρά των ημερών.
Στο θέμα της κονσταντίνας κούνεβα. Όπου τα καλύτερα αντανακλαστικά τα έδειξαν οι αναρχικοί κι ο κούλογλου. Το κόμμα και το εξεγερμένο εξωκοινοβούλιο, έμειναν στο ίδιο έργο θεατές.
Ειδικά το δεύτερο, δεν έπιασε ούτε το νήμα της παλαιστίνης, ούτε αυτό της κυριακάτικης αργίας. Η εξέγερση αναβλήθηκε.
Τα χριστούγεννα είναι σαν τον ρόκι. Στο τέλος πάντα νικάνε.

Γιατί δεν έγινε και με την κούνεβα ό,τι έγινε με τον αλέξη;
Επειδή ο ένας ήταν μαθητής και η άλλη εργάτρια;
Επειδή δεν πέθανε η κούνεβα; Η απόπειρα δολοφονίας δε μετράει;
Επειδή τον αλέξη τον σκότωσαν μπάτσοι του κράτους, ενώ στην κονσταντίνα επιτέθηκαν ανεπίσημοι μπάτσοι, τραμπούκοι της εργοδοσίας, σε έμμισθη μαφιόζικη αποστολή;
Τελικά ποιον μισούμε περισσότερο; Τον μπάτσο ή τον καπιταλιστή;
Ποιος είναι ο εχθρός μας;

Βαρέθηκα αυτές τις μέρες να βλέπω μπλοκ να ενημερώνουν για το λογαριασμό στην τράπεζα ή να παραπέμπουν στο βιντεάκι του κούλογλου. Και να βαυκαλιζόμαστε ότι κάναμε έτσι το αγωνιστικό μας καθήκον.
Όπως βαυκαλίζομαι ότι το έκανα εγώ κράζοντας αυτούς που το κάνουν. Και μένουν σε αυτό.

Για την παλαιστίνη αντίθετα, τα καλύτερα αντανακλαστικά τα έδειξε το κόμμα, μακράν. Αλλά εγώ θα περάσω στις ενστάσεις, που είναι το αλατοπίπερο της ζωής.

Πώς ερμηνεύουμε τελικά την τυφλή βία;
Τη γεννάει η προβοκάτσια, ή η φτώχεια κι η λαϊκή οργή;
Γιατί αν είναι το δεύτερο, φταίμε εμείς που έχασε τα ταξικά γυαλιά της και μένει τυφλή.
Δεν είναι πάντα καταδικαστέα, γενικά κι αφηρημένα.

Κάπου εκεί οι νηφάλιες σκέψεις σταματάνε.
Οι αναρχικοί μας λένε για τους κουκουλοφόρους της χαμάς που κρύβουν το πρόσωπό τους. Κι αφού συγκρίνουν μήλα και πορτοκάλια χωρίς αναλογίες, εμείς τους λέμε να ζωστούν πυρομαχικά και να ξεκινήσουν επιθέσεις.

Φαντάζομαι την ιδεολογική ζύμωση στο αφγανιστάν των 80'ς.
Οι σοβιετικοί ιεραπόστολοι να εξηγούν στις γυναίκες με τις μπούρκες ότι αν τρέμουν από οργή για την αδικία είναι συντρόφισσές τους κι ότι ο λαός δεν θεωρεί τιμή του να συναναστρέφεται με μπουρκοφόρους.
Κι αυτές να απαντάν ότι τη γκούγκλαραν τη φράση στο κοράνι, αλλά δε βρήκαν πουθενά τέτοια λόγια του γκεβάρα. Βρήκαν όμως ότι ο τσε έλεγε πως το υλικό κίνητρο και το κέρδος λειτουργούν σαν μοχλός του καπιταλισμού.
Οπότε σταματούσε η κουβέντα και ξεκινούσε εδε με έκτακτο σοβιετοδικείο για τους πρωταίτιους της ανταρσίας.

Πέρα από αυτό όλοι γνωρίζουμε για τον αποκλεισμό της γάζας και τις τραγικές ελλείψεις σε είδη πρώτης ανάγκης. Οι σύντροφοι άραβες έχουν αδιάβροχα αυτιά που δεν ιδρώνουν. Και στη διεθνή κοινότητα βρήκαμε επιτέλους σαν τον άσιμο ένα παπάκι να μας κάνει πα, να μας κάνει πα-πα-πα. Και δε μας καίγεται καρφί...

Η μόνη διέξοδος για τη γάζα είναι η θάλασσα. Αλλά τα καθίκια από το κράτος του ισραήλ την έκοψαν κι αυτήν, χωρίς να τηρούν ούτε τα προσχήματα. Όπως με το πλοίο dignity τις προάλλες που το διεμβόλισαν σε διεθνή χωρικά ύδατα για να μη φτάσει στον προορισμό του.

Αυτό που δεν είναι ευρύτερα γνωστό είναι ότι υπήρξαν κι άλλες τέτοιες αποστολές μες στο 2008 και μάλιστα με ελληνικά μέλη. Οι αποστολές αυτές είχαν αποταθεί σε όλα τα ελληνικά κόμματα, αλλά ανταπόκριση δεν υπήρξε.
Τελικά στη δεύτερη εξ αυτών βρέθηκε μάλλον από σπόντα ο κουράκης, ο οποίος και την ακολούθησε μέχρι τέλους, ενώ στην επιστροφή βρέθηκαν διάφοροι μαϊντανοί για να εισπράξουν πολιτική υπεραξία εκ του ασφαλούς.

Αυτές τις μέρες βρίσκεται σε εξέλιξη η τέταρτη κατά σειρά αποστολή στην οποία συμμετέχουν διεθνείς προσωπικότητες κι επίσης η σακοράφα με τον δρίτσα.
Στόχος της είναι να δώσει κάποια ανθρωπιστική βοήθεια, κυρίως όμως έχει συμβολική σημασία. Να σπάσει την απομόνωση της γάζας, να δείξει στους παλαιστίνιους ότι δεν είναι μόνοι τους, ότι ο αγώνας τους έχει διεθνή απήχηση.

Και τώρα το κρίσιμο ερώτημα: με ποιο σκεπτικό δε στηρίξαμε εμείς αυτή την κίνηση;
Όποιος γνωρίζει το παραμικρό ας το μοιραστεί μαζί μας, για να ξέρω κι εγώ τι να απαντάω σε όσους μας διαβάζουν.

Κερασάκι στην τριλογία είναι οι σφαίρες εναντίον των μπάτσων.
Δεν υπάρχει στοιχειωδώς σοβαρός χώρος που να μην το χαρακτήρισε τρελή προβοκάτσια. Από βαλτούς ή από χρήσιμους ηλίθιους, μικρή σημασία έχει. Φάνηκε η σημασία της και στις συνελεύσεις που έγιναν. Οι διαθέσεις του κόσμου αντιστράφηκαν πλήρως.

Όλοι έβγαλαν το κκε που κρύβουν μέσα τους κι έκαναν λόγο για προβοκάτσια που μέχρι τότε ήταν απαγορευμένη λέξη.
Το κόμμα είναι σαν την ήβη. Όλοι έχουμε λίγο μέσα μας.
Όλοι; Όχι. Το μικρό γαλατικό χωριό της κόντρα παρά το ρεπό δυο εβδομάδων μες στις γιορτές, θα συνεχίσει να αντιστέκεται στην προβοκατορολογία των ημερών.
Είναι και η μόνη εφημερίδα που στήριξε ενεργά τις αποστολές στη γάζα με ρεπορτάζ στον ιστότοπό της ακόμα και τις μέρες που δεν κυκλοφορούσε.

Πάνω που πηγαίναμε να βρούμε αυτό που μας ενώνει έρχεται η συντρόφισσα λιάνα. Που νοιάζεται για το ηθικό των μπάτσων και ρίχνει το δικό μου στα τάρταρα.
Η πιάτσα λέει ότι αυτή έγραψε το διήγημα. Άλλοι λένε ότι είναι ο άνθρωπος του δολ μες στο κόμμα.
Κι οι πιο προχώ ότι είναι βαλτή απ' το δολ και μας εκθέτει επίτηδες.
Κι ύστερα λένε ότι δεν έχουμε φαντασία.

Οι άλλοι είχαν σύνθημα η φαντασία στην εξουσία. Αλλά το είχαν βάλει στρεβλά με το κεφάλι κάτω.
Εμείς το βάζουμε σωστά, μαρξιστικά: η εξουσία στην φαντασία.
Όχι παίζουμε...