Εθνική ομοψυχία

Αυτό το αβάσταχτο κλισέ "να καθίσουν όλοι μαζί σε ένα τραπέζι και να τα βρούνε", ως φάρμακο για πάσα νόσο, συναγωνίζεται επάξια το άλλο με τη σύσταση μιας τριμελούς επιτροπής από πέντε-έξι άτομα, που έλεγε κι ο Βαμβακούλας. Κι αν απορείς, σφε αναγνώστη, γιατί κάθονται σε τραπέζι κι όχι σε καρέκλες, όπως εμείς, ίσως να είναι πιασμένες και να χρειάζονται μασάζ, όπως έχει πει -και πάλι- ο Βαμβακούλας. Κι αν αγανακτείς που το λογοπαίγνια του κειμένου θυμίζουν επιθεώρηση Σεφερλή, αυτό έχει να κάνει με τη σοβαρότητα και το επίπεδο της συνάντησης των πολιτικών αρχηγών και το Λεβέντη να δίνει τον τόνο, για να ακολουθήσουν από κοντά κι άλλοι λεβέντες, σαν το Σταύρο. Ποιο πολιτικό συμβούλιο και ποια Άμστελ; Δεν είναι δα κι η τριμερής συνάντηση κορυφής Μελισσανίδη-Σαββίδη-Αλαφούζου, που θα αλλάξει ριζικά το ποδόσφαιρο. Στάνταρ... (Άσος) (από διπλό ημίχρονο)

Δεν ξέρω βέβαια πώς προκύπτει η βεβαιότητα πως αφού κάθισαν στο τραπέζι για να τα βρούνε, θα βγει ωφελημένος ο λαός. Αλλά προχτές πρέπει να εκπληρώθηκε ο εθνικός πόθος για εθνική ενότητα και συνεννόηση, με το κοινό ανακοινωθέν. Το οποίο ανησυχεί έντονα για την εθνική καθαρότητα και τον... προσφυγικό κίνδυνο, γιατί ως γνωστόν, οι καθημερινές ροές -sic- εντάσσονται σε ένα ευρύτερο σχέδιο αλλοίωσης του πληθυσμού και του καθαρού φυλετικού μας αίματος. Αλλά ομνύει με εθνική υπερηφάνεια στη μεγάλη ιδέα της ΕΕ με τις περιβόητες αξίες της και το ΝΑΤΟ ως τοποτηρητή, που ήρθε στο Αιγαίο να φυλάει τα Αιγ(αι)οπρόβατα και να διασφαλίσει την εθνική ανεξαρτησία και την εδαφική μας ακεραιότητα από τις ορδές των προσφύγων.
Γιατί αν έχεις εθνική ομοψυχία, όλα βαίνουν εθνικά καλώς για το έθνος των εκμεταλλευτών.

Εκτός από τους γνωστούς εθνικούς μειοδότες Λακεδαιμόνιους, που όρισαν στη ζωή τους να φυλάνε Θερμοπύλες, λείπει από το κοινό ανακοινωθέν κι η υπογραφή του Λεβέντη, που δεν ήθελε απλά εθνική, αλλά οικουμενική ομοψυχία και πάσης Ελλάδος. Και ο οποίος πρέπει να έχει μάθε να λέει τη λέξη "οικουμενική" σε όλες τις γλώσσες, συμπεριλαμβανομένης της νοηματικής, και να τη γράφει σε κώδικα μορς και με σύννεφα καπνού, ως γιατρικό για κάθε πρόβλημα, από την τριχόπτωση μέχρι την ανεργία. Που σημαίνει πως πρέπει να συμπληρώσουμε τα παραπάνω σοφά αποφθέγματα, καθώς το θέμα είναι να φτιάξουμε μια τριμελή επιτροπή από 5-6 άτομα, για να καθίσουν επιτέλους όλοι μαζί σε ένα τραπέζι να τα βρούνε και να σχηματίσουν μια οικουμενική κυβέρνηση, που να ορκιστεί στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, κοκ.

Εκεί βέβαια θα μπορούσε να του πει ο ΓΓ για τον πατριάρχη της αντεπανάστασης Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, που έκλεισε πρόσφατα 85 χρόνια ζωής και του ευχήθηκε -λέει- από μια ιστοσελίδα με πορνογραφικό περιεχόμενο! Λογικό από μια άποψη, αφού... γαμήθηκε το σύμπαν, στα χρόνια του. Και να συζητήσουν για το δίπολο ταξικά-οικουμενικά προβλήματα (με το οποίο μας είχε ζαλίσει τον έρωτα και τη μαρξιστική κατάρτιση η Περεστρόικα) και τη διαλεκτική τους σύνδεση. Αλλά αντί για αυτό, ο Κούτσι έχασε την ψυχραιμία του με το Λεβέντη και φέρεται να του είπε: "Κόφ' το. Δεν τα αφήνεις αυτά ρε Λεβέντη";

Παρόλα αυτά ο Λεβέντης δεν το έκοψε, και θα πει τα ίδια ακριβώς για πολλοστή φορά αύριο στον Χατζηνικολάου, που τον έχει καλεσμένο για τρίτη φορά φέτος, όπου έχει πάρει με τη σειρά σχεδόν όλους τους πολιτικούς αρχηγούς, ακόμα και τους υποψήφιους αρχηγούς της ΝΔ, εκτός από... (δε θα το μαντέψετε)... το Δημήτρη Κουτσούμπα!

Όσο για το πολιτικό συμβούλιο, το μενού περιείχε πολύ σκληρή διαπραγμάτευση, όχι σαν τις 17 ώρες του Τσίπρα με τους εταίρους, αλλά σχεδόν στη μισή διάρκεια, για να τελειώσει ακριβώς πάνω στα δελτία ειδήσεων. Και αποτύπωσε τις δημοκρατικές, ανθρωπιστικές ευαισθησίες του αστικού, πολιτικού κόσμου με τη θέση για τα κλειστά κέντρα κράτησης, ή όποιο άλλο ψευδώνυμο διάλεξαν, για να τα βαφτίσουν, ή την (καθιερωμένη πια) φράση "παράτυποι μετανάστες". Γιατί δεν είμαστε τίποτα ρατσιστές να κάνουμε λόγο για "λαθρομετανάστες". Τόσο καλά κι αριστερά.

Αλλά τι ανάγκη έχει ο Σύριζα; Σάμπως τον ψηφίζουν τίποτα αριστεροί και νιώθει την ανάγκη να τους ξεγελάσει; Μόνο στα κεντρικά τους όργανα, καλή ώρα όπως σήμερα, συνεχίζουν σαν έθιμο να πετάνε κάτι αριστερό, για να περάσει η ώρα. Και μόνο ο Κατρούγκαλος συνεχίζει να γελοιοποιείται  και να δηλώνει κομμουνιστής (σαν την κυβέρνηση αντιεξουσιαστών του ΓΑΠ) γιατί κι αυτός θέλει ένα άλλο κοινωνικό σύστημα. Για τον κομμουνισμό παλεύουμε όλοι σύντροφοι, όπως θα έλεγε κι ο σύντροφος Γιάννος. Κρίμα μόνο που δε ζει πια εκείνος ο Ιταλός κωμικός, για να συμπληρώσει το περίφημο σκετσάκι του. Κάποιος ήταν κομμουνιστής γιατί ψήφισε το τρίτο μνημόνιο...

Κι η πλάκα είναι πως το υποστηρίζει αυτό, ότι είναι δηλαδή κομμουνιστής και δεν έχει προδώσει τη νιότη του, σε μια παρέμβαση που εντοπίζει τη βασική αντίθεση όχι προφανώς στο δίπολο κεφάλαιο-εργασία και άλλα τέτοια ξεπερασμένα, αλλά ανάμεσα στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές στην Ευρώπη και τις σοσιαλδημοκρατικές. Για τέτοιο κομμουνιστή μιλάμε! Που ακόμα κι έτσι να ήταν δηλ, τι τον κάνει να πιστεύει πως ο Σύριζα εφαρμόζει σοσιαλδημοκρατική πολιτική;



Το σημερινό κείμενο κλείνει με το συμβούλιο των... ποδοσφαιρικών αρχηγών, που μπορεί να ήταν και πιο ουσιαστικό από το πολιτικό συμβούλιο, και ας μην αλλάζει τίποτα, ούτε καν τα κόζια στην ΕΠΟ. Η οποία έχει το δικό της καημό για τη ματαίωση του Κυπέλλου, με μια αντιφατική απόφαση της κυβέρνησης, που εφαρμόζει τη λογική "πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι", αλλά καταφέρνει συνάμα να είναι σαν ασπιρίνη, για να γιατρέψουμε μια περίπτωση καρκίνου.

Στην πλευρά που θίγεται από την απόφαση είναι κι ο πρωταθλητής Ολυμπιακός. Που -για να συνεχίσουμε και μια προηγούμενη ποδοσφαιρική συζήτηση- αν η κυριαρχία του οφείλεται στο λιμάνι του Πειραιά και την πρωτοκαθεδρία του εφοπλιστικού κεφαλαίου στην Ελλάδα, παράλληλα είναι εξίσου εύλογη κι η διείσδυση στις γραμμές των οργανωμένων οπαδών του, χρυσαυγιτών, που είναι τα έμμισθα μαντρόσκυλα των εφοπλιστών. (Εξ ου και το δόγμα no politica αμέσως μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, που ήταν Ολυμπιακός, σε αντίθεση με τη μεταστροφή των βάζελων προς την μπαχαλαναρχία, μετά από τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου).
Φαντάσου λοιπόν, σφε αναγνώστη, την εσωτερική αντίφαση και το δράμα αυτών των φασισταριών, που βλέπουν το αφεντικό τους να προσέχει την καλή έξωθεν εικόνα του, με την ΠΑΕ να μοιράζει τρόφιμα στους πρόσφυγες στο λιμάνι του Πειραιά. Να μη σου τύχει...

Δείτε κι αυτό το δημοσίευμα για τον ανταγωνισμό Κόσκο-Μαρινάκη με φόντο το λιμάνι, που μπορεί να εξελιχτεί σε συνεργασία.

Σε κάθε περίπτωση, ο θεός να μας φυλάει (που θα έλεγε κι ο θρησκόληπτος Άγγελος Αναστασιάδης) από την ένταση του επιχειρηματικού μπρα ντε φερ και του πολέμου συμφερόντων στο ελληνικό πρωτάθλημα. Και για να μην παρεξηγηθεί ο ρα, που είναι γνωστό... αγγελόσκυλο, το θρησκόληπτος πάει πιο πολύ σε εκείνη τη φράση από τις γραφές που λέει: μην επικαλείσαι το όνομά μου επί ματαίω. 

Η απόλαυση του κειμένου

Σε ένα κείμενο, οι δύο συγγραφείς είναι σαν τους τρεις στο ζευγάρι και τις τριμελείς επιτροπές (με πέντε-έξι άτομα) του βαμβακούλα: ο ένας περισσεύει. Και στην περίπτωση των κομισάριων περισσεύουν περισσότεροι. Κάποιοι βέβαια το βρίσκουν πιο πικάντικο έτσι. Αλλά τις πιο πολλές φορές, φέρνει γκρίνιες και προβλήματα.

Στη συγγραφή ενός κειμένου που εμπλέκεται ένας κομμουνιστής όμως, αποκλείεται να μην εμπλακούνε και μερικοί ακόμα. Και δεν εννοώ παιδικά αρρωστημένες καταστάσεις συντονισμένης, υψηλής κοπτοραπτικής, που τελικά καταλήγει στο περσινό κείμενο. Το οποίο ήταν ίδιο με το προπέρσινο κι αυτό με τη σειρά του ίδιο με το παρα-προπέρσινο. Και συνεχίζει με σεβασμό στην παράδοση και με ρετρό αφιέρωμα, μέχρι να φτάσουμε στη γέννηση του κυττάρου και των πυρήνων εαακ, οβας, κολεκτίβας κι ό,τι άλλο έχει ο καθένας ως δομή.

Εγώ αναφέρομαι στο πρώτο πληθυντικό πρόσωπο που βαίνει καταχρηστικά. Είμαστε της άποψης, δε συμφωνούμε με...
Πληθυντικός συντροφικότητας κι αττική σύνταξη απ’ την ανάποδη, σε πρώτο πρόσωπο συλλογικού εγωισμού. Η βαθιά ανάγκη του κομμουνιστή να πιστέψει ότι εκφράζει κάτι ευρύτερο, μια συλλογικότητα. Μια υπόκωφη κραυγή αγωνίας για να ξεφύγει από τη μοναξιά και το περιθώριο. Τα ίδια κίνητρα πάνω-κάτω που τον έκαναν να οργανωθεί και να εκφράζεται συλλογικά.

Που είναι πολύ εύκολο να ξεφύγουν και να αρχίσουν να φλερτάρουν με τα όρια του αυτισμού. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι πολλά αυτιστικά δεν χρησιμοποιούν το πρώτο ενικό για να μιλήσουν για τον εαυτό τους. Ένα είδος ντροπαλής μετριοφροσύνης που μπορεί να κρύβει πίσω της το ακριβώς αντίθετο. Έναν βοναπάρτη που επεκτείνει αυθαίρετα το εγώ του και πιστεύει ότι εκφράζει τους άλλους. Κι εμείς (που είμαστε οι άλλοι) υπάρχουμε απλώς για να τον επιβεβαιώνουμε και να ενσαρκώνουμε την άποψή του, που είναι κάτι σαν το απόλυτο πνεύμα του χέγκελ.

Γι’ αυτό χρειάζεται φειδώ όταν μιλάμε για τον πολιτικό αυτισμό κάποιου άλλου. Γιατί μπορεί να ανήκουμε στη συνομοταξία του κεφάλα γάιδαρου -που ειρωνεύεται τους πετεινούς- μαζί με τον μπακούνιν και τους οπαδούς του, που έχουν αναγάγει τον αυτισμό και την ιδεολογία του αυτό- σε νόημα της ζωής τους.

Πολλές φορές τα κείμενα των κομμουνιστών είναι γραμμένα σε δεύτερο ενικό πρόσωπο, υπονοώντας κάποιον αναγνώστη που τα διαβάζει και τους δίνει βάση. Του οποίου η ύπαρξη όμως δεν είναι καθόλου αυτονόητη, γι’ αυτό τον προϋποθέτουμε καλού-κακού, για να μη μας κυριεύσει η ματαιότητα και μας ρίξει το ηθικό. Κι έτσι φτάσαμε μάνι-μάνι στα τρία τουλάχιστον άτομα κι είμαστε έτοιμοι να φτιάξουμε μια όβα συγγραφέων.

Το γράψιμο δεν είναι ποτέ μια απλή, ατομική υπόθεση. Κι έτσι δικαιολογείται κι η πρόθεση συν ως συνθετικό στη λέξη συγγράφω, δηλ γράφω μαζί με άλλους. Αλλιώς θα ήμασταν σκέτοι γραφιάδες, σαν μερικούς bloggers. Άλλο αν αυτοί έχουν καμιά φορά μεγαλύτερη απήχηση από εμάς.

Το β’ ενικό πρόσωπο δίνει στο λόγο μας μεγαλύτερη αμεσότητα. Κι έτσι μπορείς να δεις πολλά στελέχη να το χρησιμοποιούν σε αχτίφ κι εκδηλώσεις, κυρίως στο σκέλος των ερωτοαποκρίσεων. Γίνεται πχ μια ερώτηση για την πορεία του κόμματος τα τελευταία είκοσι χρόνια κι αρχίζει ο ομιλητής. Είχες προβλήματα, δυσκολίες, σου έτυχε η διάσπαση. Έκανες έκτακτο συνέδριο, προχώρησες στην ανασυγκρότηση. Κι άλλα τέτοια που θυμίζουν τις αναλύσεις του γεωργίου, όταν μιλάει με τους ακροατές στο τηλέφωνο.

Το θέμα όμως είναι τι επίπεδο έχουμε εμείς οι οπαδοί από τα κάτω κι αν τρώμε κουτόχορτο. Αν μπορούμε να δούμε τα ματς δίπλα-δίπλα, στην ίδια κερκίδα, ή θα έχουμε πάντα μερικούς χούλιγκαν να δίνουν τον τόνο και να πλακώνονται.

Είμαστε απέναντι μόνο για ενενήντα λεπτά μες στο γήπεδο (και το στίβο της ταξικής πάλης), όσο δηλ κρατάνε οι πορείες (στην ευρώπη) και τα μπάχαλα. (Παρένθεση: ΌΧΙ στην UEFA, ρήξη με το Champions League! Συνεχίζουμε).
Μας χωρίζουνε μόνο οι ιδεολογικές και τακτικές μας διαφορές. Αλλά ακολουθούμε πιστά τη συμβουλή του βλαδίμηρου: μαζί να χτυπάμε, χωριστά να βαδίζουμε.

Τι διαφορές είναι αυτές; Κυρίως ιστορικές. Έντεκα δεκαετίες αγώνες και θυσία και όλα τα πουλήσαμε για μία χορηγία στη μπλαουγκράνα φανέλα και τριάντα αργύρια. Έχει κι άλλες προεκτάσεις το πράγμα, αλλά ας τις κρατήσουμε για κάποιο άλλο κείμενο.

Οι πιο πολλοί σύντροφοι νιώθουν την ανάγκη να γράψουν πολλά, επειδή κάπου διάβασαν για την ποσότητα που μετατρέπεται διαλεκτικά σε ποιότητα –αν κι εδώ, υπερισχύει μάλλον η αντίστροφη διαλεκτική. Πολύ λίγοι σφοι όμως έχουν καταλάβει ότι το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν, και δε θεωρώ εαυτόν μέσα σε αυτούς. Καλά, για τους πλην λακεδαιμονίων, ούτε συζήτηση..

Είναι σαν τους συντρόφους, που είναι επίδοξοι ποιητές κι έχουν διαβάσει ρίτσο και μπρεχτ, τους κατέχουν καλά, αλλά δε μπορούν να τους φτάσουν. Από την έννοια της στρατευμένης τέχνης, πετυχαίνουν στην καλύτερη το στρατευμένη, χωρίς να τους προκύπτει η τέχνη. Κι ενίοτε δεν έχουν καν ποιητικό λόγο.

Αυτό ισχύει εν πολλοίς και στην τέχνη της πολιτικής που είναι αυτή με τα πιο υψηλά νοήματα. Στον χώρο μας υπάρχουν πολλοί κριτές –με κριτική ικανότητα- που την κατέχουν, αλλά ελάχιστοι πραγματικοί καλλιτέχνες. Περισσεύουν όμως τα ψώνια –καλή ώρα- που πιστεύουν ότι έχουν καλλιτεχνική φλέβα και σπάνιο ταλέντο, που είναι κρίμα να πάει χαμένο.
Με άλλα λόγια έχουμε έτοιμα όλα τα υλικά για ένα καλό ριάλιτι, με ξύλο, διαγραφές κι αποχωρήσεις, όπου ο τελικός νικητής θα παίρνει το χρίσμα της πρωτοπορίας της τάξης και του αγώνα.

Παραμένουν παράλληλα άλυτα και μια σειρά καίρια γλωσσικά ζητήματα. Όπως για παράδειγμα, η πρόθεση συν, που την προσθέσαμε πριν στο ρήμα γράφω και πολλοί τη θεωρούν πανάκεια, φάρμακο για πάσα νόσο. Βάζεις πχ ένα συν στο λογικό σου εγωισμό και του δίνεις συλ-λογικό άλλοθι. Κολλάς ένα συν μπροστά από το ανήκειν και προκύπτει το συνανήκειν που λύνει φαντασιακά το πρόβλημα της ιδιοκτησίας (του κινήματος, της κολόνας και γενικώς). Αλλά εμείς καήκαμε στον χυλό του ενιαίου συν και τώρα φυσάμε και τα γιαούρτια που ρίχνουν στη βουλή οι τεντιμπόηδες του κινήματος.

Ένα ακόμα ζήτημα για το συγγράφω είναι αυτό της προφοράς. Αν το προφέρεις θυμωμένα, με φθόγγο γκ, όπως στην τσουγκράνα και το ανγκρίζεται (που λένε οι τσίπριοι αδερφοί), σε περνάν για γκροτέσκο, ασιάτη μουστακαλή και θα τρομάξουν. Ενώ αν διώξεις το κ (χωρίς να απολέσεις την κομμουνιστική φυσιογνωμία) το λες απαλά και γάργαρα, σαν ελαφρύ γουργουρητό της κοιλιάς.

Αλλά το βασικό ζήτημα παραμένει αυτό της ελευθερίας που μπορεί να απολαμβάνει ένας στρατευμένος καλλιτέχνης στα πλαίσια του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού κι αν αυτά τα δύο νοούνται αντιπαραθετικά. Στην τελευταία κομεπ –πέρα από το κομμάτι για την κίνα που τραβάει τους περισσότερους- υπάρχει ένα κείμενο της μηλιαρονικολάκη και του σκαρπερού για το σοσιαλιστικό ρεαλισμό (σρ). Στο κεφάλαιο για την κομματικότητα –ως ανώτερη μορφή της λαϊκότητας, που είναι βασικό συστατικό του σρ- βρίσκουμε κάποια αποσπάσματα από το άρθρο του λένιν για την κομματική οργάνωση και κομματική φιλολογία.

Ο λένιν θεωρεί την τέχνη αναπόσπαστο μέρος της κομματικής δουλειάς, αλλά υπογραμμίζει ότι η λογοτεχνική δουλειά λιγότερο από κάθε άλλη αντέχει στη μηχανική ευθυγράμμιση, στην επιπέδωση (προφανώς εννοείται η ισοπέδωση), στην επιβολή της πλειοψηφίας στη μειοψηφία.

Σε αυτή τη δουλειά πρέπει να εξασφαλιστεί μεγάλη ελευθερία στην προσωπική πρωτοβουλία, στις ατομικές τάσεις, ελευθερία στη σκέψη και τη φαντασία, στη μορφή και στο περιεχόμενο (…) Το λογοτεχνικό μέρος της κομματικής δουλειάς του προλεταριάτου δε μπορεί να ταυτιστεί τυποποιημένα με τα άλλα μέρη της κομματικής του δουλειάς.

Οι συγγραφείς του άρθρου –που αν και δύο, συνεργάστηκαν χωρίς πρόβλημα- προσθέτουν ότι για μεγάλους κομμουνιστές καλλιτέχνες όπως ο ελυάρ, ο πικάσο, ο χικμέτ, ο νερούντα, ο ρίτσος, ο έρενμπουργκ και πολλοί άλλοι, η κομματικότητα δεν ήταν υπόθεση μιας τυπικής συμφωνίας με την πολιτική και τη στρατηγική του κκ. Ήταν ελεύθερη –συνειδητή και σκόπιμη- συστράτευση στους σκοπούς του, μέσω της βαθιάς αφομοίωσης της ιδεολογίας του.

Εντελώς υπαινικτικά προσθέτω ότι αντίστοιχοι κανόνες οφείλουν να διέπουν και το κομμάτι της θεωρητικής κομματικής δουλειάς. Όχι στη βάση του αγνωστικισμού, αλλά της μαρξικής μεταφοράς της δαντικής κόλασης στο πεδίο της θεωρίας, όπου πριν μπεις, οφείλεις να αφήσεις στην είσοδο κάθε προκατάληψη.

Τα πιο όμορφα κείμενά μας δεν τα έχουμε γράψει ακόμα, αλλά αυτό εδώ πρέπει σιγά-σιγά να τελειώσει και να αφεθεί στην κρίση της πλειοψηφίας.
Υπέρ; Ένα δικό μου. Κατά, λευκά, άκυρα.. δεν υπάρχουν.
Εγκρίνεται ομόφωνα.