Ήμουν Συριζαίος, δε μίλησα

Το χτεσινό σχόλιο του ratm ήταν κάτι μεταξύ προδημοσίευσης και "χαλάστρας". Οι Συριζαίοι είναι καταδικασμένοι να λουστούν τα ακριβώς αντίθετα από αυτά για τα οποία αγωνίστηκαν. Ποια; Ε όλα αυτά. Το ένα, το άλλο, από εδώ, από εκεί...

Πάρε για παράδειγμα τον Αλέξη ("ο γκάβλας" κατά Ζαραλίκον).
Αναδείχτηκε ως "παιδί των μαθητικών καταλήψεων", αλλά ως πρωθυπουργός συνέδεσε το όνομά του με εισαγγελικές παρεμβάσεις για τη διάλυσή τους. Εις ανώτερα, άντε και σε μαθητοδικεία.
Οι καταλήψεις συνδέθηκαν με τη δολοφονία του Τεμπονέρα από τον Καλαμπόκα, στέλεχος της ΝΔ στην Πάτρα, όπου είχε υψηλόβαθμη στελεχική θέση και ο Ν. Νικολόπουλος, μετέπειτα συνεργάτης του Τσίπρα, στη συγκυβέρνηση με τους ΑνΕλλ.

Μία από τις πρώτες δημόσιες εμφανίσεις του ως επικεφαλής της Νεολαίας του Συνασπισμού τότε, ήταν εν όψει της επίσκεψης του Κλίντον στην Αθήνα, το Νοέμβριο του 99', με την πρωτοβουλία της ΚΝΕ για κοινή συνέντευξη τύπου των πολιτικών νεολαιών. Από εκεί μας έχει μείνει και η "ιστορική" φωτογραφία με το Σοφιανό (που είχε ασπρίσει από τότε, με όσα έζησε, τραβώντας το δύσκολο κουπί της ανασυγκρότησης της νεολαίας).

Πιθανότατα, δε θα μπορούσε να φανταστεί τότε πως πριν κλείσουν καν δυο δεκαετίες, θα υποδεχόταν επίσημα, από τη θέση του πρωθυπουργού, έναν άλλο Αμερικανό πρόεδρο, πάλι κοντά στην επέτειο του Πολυτεχνείου, αλλά με τελείως διαφορετικά (;) αισθήματα, χωρίς να διαδηλώνει στους δρόμους. Εξάλλου ο Ομπάμα είναι φίλος μας (και αυτός) και θα μας βοηθήσει στο ζήτημα του χρέους.

Πώς τα φέρνει η σουζάνα η Ζωή (όχι η Κωνσταντοπούλου)!

Κι αν αυτά συνέβησαν με τον αρχηγό, πριν καν γίνει αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και αρχίσει τα παχιά λόγια, που τον εκθέτουν, φαντάσου τι έγινε στη συνέχεια, σε επίπεδο και κλίμακα κόμματος, με όλους τους Συριζαίους, συνολικά. Δεν έχουν αφήσει ούτε ένα μέτωπο (ούτε ρουθούνι) ανοιχτό, που να μην είπαν κάτι και να κάνουν ακριβώς το αντίθετο.

Έκαναν σημαία το αντιμνημόνιο, για να ψηφίσουν τελικά το τρίτο και μακρύτερο. Κι όταν το 'φεραν στη βουλή, δε μίλησαν, γιατί είχαν έναν έρπη στο κάτω χείλος, που τους ενοχλούσε.

Έκαναν σημαία τους ότι ξεμπερδεύουν με το παλιό, κι έφεραν τον Πάκη για ΠτΔ και τον Βύρωνα για επικεφαλής στο ΕΣΡ (άσχετα που δεν περπάτησε). Αλλά ήταν Συριζαίοι και δε μίλησαν, γιατί ήταν μπουκωμένοι με την κουτάλα της Αλλαγής.

Όταν έγιναν πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, ήταν Συριζαίοι, δε μίλησαν. Είχε κλείσει η φωνή τους από πριν, που φώναζαν "κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη".

Όταν είδαν το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης (που ήταν μετριοπαθής κεϊνσιανισμός, σύμφωνα με το Λαπαβίτσα) να μένει στα χαρτιά, δε μίλησαν, γιατί δεν ήταν από τη Θεσσαλονίκη (οι περισσότεροι), ούτε καν από την Γκότα ή την Ερφούρτη.

Όταν πέρασαν το ασφαλιστικό, όταν έπνιξαν στα χημικά τους συνταξιούχους, όταν, όταν, όταν... δε μίλησαν γιατί ήταν Συριζαίοι, έμμισθα τρολ του διαδικτύου, για 500 ευρώ (πολύ καλό συμπλήρωμα για δεύτερη δουλειά-παράλληλη απασχόληση).

Ή μάλλον μίλησαν κάποιοι, εκφράζοντας την αντίθεσή τους με την κυβέρνηση που στηρίζουν, μέχρι να σβήσει ο ήλιος (ο ανατέλλων του ΠαΣοΚ). Και μένεις τελικά με την απορία τι απ' τα δυο είναι πιο προκλητικό: η εκκωφαντική σιωπή τους, ή οι υποκριτικές φωνές διαμαρτυρίας, χωρίς αντίκρισμα, για τα μάτια του κόσμου.

Το ερώτημα δεν είναι η δική τους πολυφωνική οσφυοκαμψία. Αλλά να σπάσουμε την αφωνία της δικής μας πλευράς και τη σιγή νεκροταφείου, ως ένα από τα στάδια του πένθους, που επικρατεί σε πολύ κόσμο τα τελευταία χρόνια. Τι θα κάνουμε για να ενώσουμε τις φωνές μας και να δούμε σε ποια κατεύθυνση θα τις οδηγήσουμε.

Αντί επιλόγου ή κάποιου άλλου υστερόγραφου, αξίζει τον κόπο να αφιερώσετε μερικά λεπτά για να διαβάσετε τα εξής:
-μια διαφορετική συνέντευξη του Κουτσούμπα στον Καμπουράκη (και την καινούρια σελίδα του), με τις "φρέσκιες, εναλλακτικές" ερωτήσεις του. Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα.

Έχετε μετρήσει στα αρχεία του Περισσού, πόσοι από τους σημερινούς υπουργούς, βουλευτές, γραμματείς και Φαρισαίοι της σημερινής κυβέρνησης, αλλά και άλλων πολιτικών χώρων, πέρασαν από τις γραμμές του Κόμματος και της νεολαίας σας;

Τόσοι ώστε εάν ήταν στο ΚΚΕ όλοι αυτοί, θα ήμασταν σήμερα η μεγαλύτερη Κοινοβουλευτική Ομάδα. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση, δε θα ήμασταν πλέον ΚΚΕ…

Αλήθεια, όταν ακούτε τον Γιώργο Κατρούγκαλο να λέει ότι ήταν και παραμένει κομμουνιστής, πως αντιδράτε;

Αντί απάντησης σας στέλνω ένα ευρηματικό γελοιογράφημα που κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο.

Και από την ίδια σελίδα, δύο κείμενα του Αντώνη Αναστασόπουλου.

-God Bless America

για τις Πασοκικές παλινωδίες της ΔΦΑ εν όψει Ομπάμα κι όχι μόνο

-Παίρνω το Σύνταγμα και φεύγω

για τα παιδάκια με την μπάλα, τους καπιταλιστές με τα μέσα παραγωγής και το στημένο παιχνίδι.

Καρφί και πρόκα

Πριν ξεκινήστε το κείμενο, πάρτε μια σακούλα για τον εμετό, μπορεί να χρειαστεί. Το βιβλίο που θα μας απασχολήσει έχει τίτλο: «ποιος σκότωσε το νίκο τεμπονέρα»; Το χρονικό ενός προσχεδιασμένου πολιτικού γκλήματος και μιας προαποφασισμένης ποινικής καταδίκης. Συγγραφέας είναι ο μιχάλης αρβανίτης, συνήγορος υπεράσπισης του καλαμπόκα.


Στο εκδοτικό σημείωμα ο ιωάν. γιαννάκενας μας λέει:
Η περίπτωση του γιάννη καλαμπόκα είναι μια κλασική περίπτωση σκηνοθετημένου ενόχου. Είναι ο μπροστάρης, ο αγωνιστής της πρώτης γραμμής, που ενοχλεί αφάνταστα το «προοδευτικό» και σοσιαλ-κομμουνιστικό κατεστημένο. Διότι δεν τους φοβάται και λέει ελεύθερα τις ιδέες του και διότι είναι ένα λαϊκό παιδί.

Αυτό το λαϊκό παιδί λοιπόν κλήθηκε να σηκώσει το σταυρό του μαρτυρίου, μας λέει ο αρβανίτης και τον παρομοιάζει με τον ιησού. Η παράσταση είχε γραμματείς, φαρισαίους, όχλο, ψευδομάρτυρες ιούδα κι έναν πιλάτο που είναι ο μητσοτάκης. Η σειρά των πράξεων ίδια: η συνωμοσία, η σύλληψη, η δίκη, η διαπόμπευση κι η σταύρωση.

Ποια είναι η δική του εκδοχή για τα γεγονότα;
Ο θάνατος του τεμπονέρα –που δεν ήταν ακαριαίος- προκλήθηκε την ώρα που βρισκόταν σε εξέλιξη μανιασμένη επίθεση εκατοντάδων υποκινούμενων «δημοκρατικών» πολιτών με σκοπό τη βία εκδίωξη απ’ το προαύλιο των σχολείων μια ομάδας νεαρών της τοπικής νεολαίας της δεξιάς που ‘χαν παγιδευτεί μέσα σε αυτό κι ενώ επιχειρούσαν εκδήλωση αποδοκιμασίας των μαθητικών καταλήψεων κάνοντας ταυτόχρονα και τη σχετική αφισοκόλληση.

Ακροκουκουέδες και συνοδοιπόροι ζαλισμένοι από το αναπάντεχο λαχείο που τους έπεσε προσπαθούσαν να βρουν τον επικερδέστερο τρόπο για να το εξαργυρώσουν. Είχε χρόνια να τους στέρξει ένας λαμπράκης ή ένας πέτρουλας (σσ: με πέτρουλα, λαμπράκη μας οδηγεί).

Σαν πιο βολικός και κερδοφόρος κατά πως ήταν φυσικό τους γυάλιζε ο γιάννης καλαμπόκας γιατί και δημοτικός σύμβουλος της δεξιάς ήταν και πρόεδρος της τοπικής νεολαίας και προγραμμένο αγκάθι μες στο μάτι τους. Οι συντροφοσυνοδοιπόροι δίκασαν και καταδίκασαν αμετάκλητα τον καλαμπόκα για το φόνο του ακροκουκουέ καθηγητή. Κρυβόταν κι ετοιμαζόταν να απολογηθεί για το έγκλημά του να είναι δεξιός κι όχι αριστερός ή συνοδοιπόρος-προοδευτικός.

Εισαγωγικά εκθέτει τη γενική κατάσταση στην ελλάδα εκείνου του χρόνου και φροντίζει να μας δώσει πειστήρια για το πολιτικό του ποιόν για να μη μας μείνει καμία αμφιβολία.
Καταλήψεις. Νέο φρούτο απ’ το μπαξέ της συντροφοσυνοδοιπορίας. (...) Καταργούν τα αρχαία ελληνικά και την καθαρεύουσα στις δημόσιες υπηρεσίες (κάτι που δεν τον εμποδίζει να μας πετάξει ένα ωραιότατο, στις μιάμιση, μερικές σελίδες μετά).
Η αστυνόμευση θεωρείται μέτρο αντιδημοκρατικό και φασιστικό. Γι’ αυτό η διαλυμένη αστυνομία δεν αστυνομεύει, αλλά συνδικαλίζεται. Τα τάγματα εθνοφυλακής διαλυμένα κι αυτά για να μπαίνουν οι σκύλοι μες στο ξέφραγο αμπέλι. (σσ: ενώ τώρα ευτυχώς οι συνοδοιπόροι βάζουν φράχτη).

Στη νδ τη βγαίνει από τα δεξιά από θέσεις ιδεολογικής καθαρότητας και συνέπειας στην αίσθηση του καλτ.
Το ρόλο του υπουργού παιδείας διορίστηκε για να παίξει ένα θλιβερό ανδρείκελο. Το μόνο που καταφέρνει είναι το τίποτα κι η συντήρηση του χάους. Χορεύει στο ρυθμό που παίζουν τα όργανα του συντροφο-σοσιαλιστικού κατεστημένου που προετοίμασε στρώνοντας χαλί ο κερκυραίος κερένσκυ με τη γαλλική προφορά. Όμως κι αυτός, όπως και τόσοι άλλοι προδότες της παράταξης και της ιστορίας της, οπορτουνιστής κι αμοραλιστής απ’ τη φύση του, σκεφτόταν μόνο πώς θα δώσει εξετάσεις στον προοδευτικό χώρο, ώστε να αυτομολήσει την κατάλληλη στιγμή ως οψιμοδημοκράτης, με το αζημίωτο βέβαια.

Για όσους δε θυμούνται ή δεν κατάλαβαν εννοεί τον κοντογιαννόπουλο που λίγα χρόνια μετά μεταπήδησε στο πασόκ. Κερκυραίος κερένσκι με γαλλική προφορά είναι ο γέωγιος γάλλης που κατάργησε την καθαρεύουσα κι έγινε και πρωθυπουργός. Μετά μπαίνουν στο στόχαστρο κι οι υπόλοιποι.

Μάχιμος μπροστάρης ο χαρισματικός νοσοκόμος του αμερικανικού ναυτικού που ξαναγύρισε στην ελλάδα για να την εκδικηθεί. Ανάμεσά τους ο σ-ερέ-ος τριανταφυλλίδης που ανακάλυψε την ευρώπη! Μόνο που τώρα δεν κράταγε γκλίτσα, αλλά μπαστούνι του γκολφ. Ο λαός του έδωσε την κυβέρνηση του τόπου νομίζοντάς τον δεξιό! Αλλά ήταν μακριά νυχτωμένος κι εξαπατημένος.
Δεν αναφέρεται στη σοσιαλ-μανία αλλά στη νομιμοποίηση του κόμματος του εγκλήματος και της προδοσίας).

Κι ακολουθούν οι πρωταγωνιστές τοπικής εμβέλειας.
Ο συντροφο-συνοδοιπόρος δήμαρχος που μπήκε πριν τα γεγονότα στο βουδ (σχολικό συγκρότημα) είδε τον καλαμπόκα και του είπε: τι θες εσύ εδώ; -Ό,τι κι εσείς κύριε δήμαρχε. Βγαίνοντας έδωσε στους δικούς του το σύνθημα: καμιά εικοσαριά είναι, μπείτε μέσα και λιώστε τους.

Η σουσουδομποβαρίζουσα προεδρίνα της ελμε που συντόνιζε την επιχείρηση. Βγήκε στον τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό για να δώσει εντολές στον όχλο να μαζευτεί έξω από το σχολείο. Και στη δίκη κατέθεσε ότι ο τεμπονέρας δέχτηκε χτυπήματα με ένα λοστό (σκύλλα). Ακόμα κι αυτό είδε η πράσινη η σκύλα που έλειπε την ώρα των γεγονότων, αλλά είχε σκονάκι.

Η τοπική νοδε που είχε σύσκεψη κι άφησε τους νεολαίους της αντιμέτωπους με τον όχλο. Αργότερα βρήκαν μια καλή ευκαιρία να πιάσουν με ένα σμπάρο δυο τριγόνια. Θυσίασαν τον καλαμπόκα ως αποδιοπομπαίο τράγο για να ξεφορτωθούν έναν ικανό ανταγωνιστή. Τάδε έφη αρβανίτης.

Ένας απ’ τους μαθητές του σχολείου, δημοκρατουράκι καταληψίας, που στο εξής αναφέρεται ως ο δεκαπενταμελές.
Μάρτυρες που κατέθεσαν ότι είδαν τον καλαμπόκα να χτυπάει τον τεμπονέρα κι ο αρβανίτης τους λέει ψευδομάρτυρες γιατί άργησαν να δώσουν κατάθεση και τα θυμήθηκαν εκ των υστέρων, που έπεσε σύρμα, υποπίπτοντας συνάμα σε πολλές αντιφάσεις.

Ο μαγκάκης που ορίστηκε πολιτική αγωγή κατά των καλαμπόκα-μαραγκού και σπίνου. Ο γνωστός λαλίστατος μεγαλέμπορος δημοκρατικών κι αντιστασιακών προϊόντων που ξέχασε τι είχε γράψει το 89 στο υπόμνημά του προς τον αρχηγό, το ναύτη τον αμερικάνο: "το πασοκ ευθύνεται για δημιουργία παρακράτους, εισαγωγή βίας και τραμπουκισμού στην πολιτική ζωή και τον εκχυδαϊσμό της".
Αυτός ο μασκαράς ήρθε στο δικαστήριο ένα χρόνο μετά κι αερολόγησε για δεξιούς τραμπούκους καταπίνοντας όσα είχε ξεράσει στα μούτρα του πασοκ.

Και καταλήγει:
Ε λοιπόν ναι! Πολιτικό έγκλημα ήταν αλλά απ την πλευρά τους. Αυτοί ήταν πολιτικοί εγκληματίες που το προκάλεσαν με μια σειρά εγκληματικών πράξεων, έχοντας ανέλπιστα για συνεργούς τα ανεύθυνα κι ασυνείδητα ανθρωπάκια της νομαρχιακής διοίκησης του κόμματος της δεξιάς που συντέλεσαν έμμεσα με την εγκληματική τους παράλειψη.

Από το παραλήρημα δε γλιτώνει ούτε ο δολοφονημένος τεμπονέρας. Ο ακροκουκουές καθηγητής που αποσπάστηκε από την κόρινθο, γιατί η εργατούπολη της πάτρας παρουσίαζε μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Πίστευε στον πατερούλη στάλιν και τον είχε πρότυπο, όπως άλλωστε όλοι οι κουκουέδες, ακραίοι και μη (!).
Την ίδια στιγμή στον τύπο είχαμε θρήνους κι οδυρμούς για τη βαρυπενθούσα χήρα που τα τελευταία δύο χρόνια της διάστασης μόνο στο δικαστήριο έβλεπε τον τεμπονέρα.

Το σύντροφο με το μουστάκι τον ξαναπιάνει σε ένα ακόμα σημείο.
Και στη δημοκρατία της σοβιετίας ακόμα, του πατερούλη στάλιν, κρατούσαν τα προσχήματα και μετά την κατηγορία καλούσαν το θύμα σε απολογία ή το υποχρέωναν σε ομολογία πριν να το σκοτώσουν.
Ακόμα και κείνο το γεωργιανό ανθρωπόμορφο τέρας, αν ζούσε θα τους σιχαινότανε. Ο καλαμπόκας ήταν ήδη καταδικασμένος.

Επιστροφή στη ροή των γεγονότων, έξω από το σχολικό συγκρότημα του βουδ.
Ο ντοπαρισμένος όχλος φωνάζει: θάνατος στους φασίστες, το πασόκ είναι εδώ ενωμένο δυνατό. Οι πραιτοριανοί (sic) του τεμπονέρα ήταν πεντακόσια άτομα όχλος. Αναλογία ένας προς εικοσιπέντε σε σχέση με τους νεολαίους της δεξιάς.

Η συντροφοσυνοδοιπορία με το σύμπλεγμα του περιθωριακού προχωράει σε συλλ-αλητήρια και πολιτική εκμετάλλευση για να μη σταματήσουν οι καταλήψεις. Ομάδες κρούσης του όχλου κάνουν επίδειξη φιλειρηνισμού εκτοξεύοντας μολότοφ. Η αστυνομία απαντάει με δακρυγόνα και πλαστικές σφαίρες (!). Στην αθήνα ωστόσο παρά τις συγκρούσεις και τα επεισόδια η κυβέρνηση απλά παρατηρεί και δημοκρατουρεί.
Εν τω μεταξύ τα εξάρχεια απαξιοί να τα γράψει με κεφαλαίο έψιλον. Και μάλλον δεν το κάνει από άποψη όπως η κε του μπλοκ με τοπωνύμια και κύρια ονόματα.

Το επόμενο μεσημέρι έγινε η κηδεία στο β’ νεκροταφείο.
Σύντροφοι και συνοδοιπόροι σύσσωμοι στην κηδεία. Ανάμεσά τους κι ο βουλευτής της αντιπολίτευσης που έγινε πέντε χρόνια μετά πρωθυπουργός χωρίς να ‘χει αντίρρηση βέβαια η 17Ν (το σημίτη εννοεί). Κόκκινο πανί με κίτρινα γράμματα (ΕΑΜ) σκέπαζε το φέρετρο. Ο πατέρας του νεκρού άγνωστης… εθνικότητας, ξέσπασε κατά των ελλήνων φωνάζοντας με οργή κι αγανάχτηση: άτιμοι έλληνες!

Διαβάστηκε και ψήφισμα του συλλόγου κληρικών. Στη νεκρώσιμη ακολουθία συμμετείχαν τουλάχιστον τριάντα παπάδες στο πένθος της συντροφο-συνοδοιπορίας. Οι λειτουργοί του χριστού τιμούσαν το λειτουργό του στάλιν με την άδεια ή την εντολή του μασόνου δεσπότη τους.

Έξω απ’ τη μητρόπολη η μπάντα του δήμου πάτρας παιάνιζε συντροφο-αντιστασιακούς ύμνους και τον εθνικό(!) μας ύμνο. Ο φανατισμένος όχλος κροτάλιζε αδιάκοπα αντιδεξιά συνθήματα. Τα στεφάνια που ‘στειλε η κυβέρνηση του κρητικού πιλάτου ποδοπατήθηκαν από τον όχλο. Την ίδια τύχη θα είχε παραλίγο κι η υφυπουργός της κυβέρνησης. Τη γλίτωσε φτηνά, τελευταία στιγμή με σπρωξιές και μερικές καρέκλες από το μαινόμενο όχλο με τη δημοκρατική ευαισθησία.

Τραγούδι για τον τεμπονέρα όμως δεν έχουν για να τραγουδήσουν. Ο μίκης θεοδωράκης, συμμέτοχος τώρα στην κυβέρνηση του κρητικού πιλάτου, δε φτιάχνει πια τραγούδια για τα γελαστά παιδιά.
Είπε πολλά εμετικά, αλλά αυτό το τελευταίο ήταν μαχαιριά στην καρδιά, γιατί είναι αλήθεια.

Στη συνέχεια μας λέει για κρίστελ νάχτεν (νύχτα των κρυστάλλων). Ειρωνεύεται το σύνθημα όχι στο φασισμό (εννούν στον μαύρο ή στον κόκκινο;).

Λέει ότι ο καλαμπόκας έκανε απεργία πείνας στη φυλακή γιατί τον έπνιγε το δίκιο του. Ότι το μοιραίο χτύπημα στον τεμπονέρα ήρθε από πίσω, άρα πρέπει να του το έδωσαν κατά λάθος οι δικοί του. Μετά όμως λέει ότι τον τεμπονέρα τον χτύπησε ο μαραγκός (ουραγκοτάγκος). Κι ότι τον είδε ο σπίνος, αλλά δεν το κατέθεσε, ούτε τον μαρτύρησε στη συνέχεια (το τελευταίο κατόπιν παρότρυνσης του καλαμπόκα). Αλλά φτάνει ως εδώ. Πήραμε μια γερή γεύση από γραφικά εμέσματα.

Η ανάρτηση αυτή έχει το εξής νόημα σύντροφε αναγνώστη. Αν πετύχεις αυτό το βιβλίο μην γελαστείς από τον τίτλο και το κοκκινόμαυρο εξώφυλλο. Κάνε τουλάχιστον τον κόπο να δεις τον υπότιτλο με το πολυτονικό και το όνομα του εκδοτικού. Είναι αρκετά για να υποψιαστείς.

Και σε ένα δεύτερο επίπεδο μπαίνει για να θυμηθούμε σε ποιους απευθύνεται το σύνθημα στον τίτλο του κειμένου. Αν και προτιμάμε το άλλο με τον πέτρουλα και το λαμπράκη.

Υστερόγραφο: σήμερα είναι κι η επέτειος του θανάτου του πατρός γράψα. Σκεφτόμουν να βάλω ένα παλιό του κείμενο του 92’ με τίτλο οργάνωση-μέτωπο-κίνημα που πιάνει γενικά και το υποκείμενο –το θέμα που θα απασχολήσει ένα από τα σώματα της σοβαρής συνιστώσας μες στον χρόνο -βασικά όποτε καταστεί δυνατόν να μαζευτούν ως σωματίδια σε πυρήνα.

Αλλά εκτός του ότι ήταν λίγο βαρύ, είδα ότι με έχουν προλάβει τα χρονικά του περιθωρίου που το ανέβασαν προ διετίας: http://historiasmarginales.wordpress.com/2009/02/20/epanastatiko_ipokeimeno/

Αυτό που με απογοήτευσε στον κύκλο μου ήταν ότι ελάχιστοι δικοί τους γνώριζαν τη σύγκληση αυτού του σώματος κι ακόμα λιγότεροι την ύπαρξη αυτού του κειμένου.
Στην επόμενη επέτειο μπορεί να επανέρθουμε με καλύτερο υλικό.

Πράσινα παπούτσια και πράσινα άλογα

Ας κάνουμε ένα μικρό ψυχολογικό πείραμα.
Είστε κνίτης/ισσα και αντικρίζετε την παραπάνω φωτογραφία. Ποια είναι η πρώτη αυθόρμητη αντίδρασή σας;
Μεταξύ μας. Μάλλον αρνητική, ε; Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το κοντόξυλό μας, δεν ωφελεί.

Για να λέμε και του κνίτη το δίκιο το κακό είχε παραγίνει εκείνο τον καιρό. Τα πράσινα σταράκια είχαν αρχίσει να θεωρούνται πράξη αντίστασης από μόνα τους.
Στο καπάκι άκουγες τον αλαβάνο αυτόκλητο εκπρόσωπο της γενιάς των bloggers, των επτακοσίων και των πράσινων παπουτσιών που είναι το επαναστατικό υποκείμενο της εποχής μας στη θέση του γηραλέου, ενσωματωμένου προλεταριάτου.
Και σου ερχόταν να πας στο ληξιαρχείο να αλλάξεις χρονολογία γέννησης για να μην ανήκεις σε αυτή τη γενιά.

Προσωπικά νιώθω αποστάτης (μεταξύ άλλων και) της γενιάς μου.
Χάθηκε ο κόσμος να 'μασταν 20 χρόνια πριν και να 'χαμε προλάβει τα θρυλικά 80'ς...;
Παρόλα αυτά μπλόγκερ έγινα -κι ας το κορόιδευα στην αρχή.
Και τα 700 τα θεωρώ άπιαστο όνειρο επί του παρόντος.
Μόνο στα σταράκια κρατάω αντιστάσεις (φοράω ακόμα μόνο αθλητικά). Κι ας ήταν γραμμή στη σπουδάζουσα λόγω κατσάνου.

Λογικό λοιπόν να την παίρνουν στο χαβαλέ την υστερία με τα πράσινα παπούτσια οι σφοι.
Αν και το θέμα δεν είναι να συγκρίνεσαι με το γιούχου και να βγαίνεις εντάξει. Αλλά να πιάσεις το γιούχου και να το κάνεις συνειδητό μη γιούχου.
Δύσκολα πράγματα.
Ειδικά όταν κάποιοι αποθεώνουν το γιούχου για να το καπελώσουν και μπαίνουν αυτόκλητοι εκφραστές του.

Το χαβαλέ όμως διαμορφώνει συνειδήσεις. Και μετά εκδικείται.
Όπως με τα ειρωνικά χορευτικά για το σύνθημα με τον τεμπονέρα, όπου προφέρεις το ζει σα γάλλος κομμωτής (σόρι για το στερεότυπο). Λογικό είναι μετά να παθαίνεις κολούμπρα όταν πρέπει να το φωνάξεις στις πορείες με τα κοινά πλαίσια.

Μόνο δυο-τρεις σύντροφοι ξελαρυγγιάζονταν από χαρά που μπορούσαν να το φωνάξουν επιτέλους. Ποιος ξέρει πότε θα ξανάχαμε τέτοια ευκαιρία.
Κι άντε να εξηγήσεις μετά -και σε ποιον- ότι ο τεμπονέρας ήταν στο εαμ (όχι σε αυτό του 40. Ούτε στο βήτα το σημερινό). Κι ότι δεν πρέπει να τον χαρίζουμε στους άλλους.

Ε, ναι λοιπόν ο τεμπονέρας δεν ήταν ναρίτης.
Το μαθαίνεις αυτό ως κνίτης (αν το μάθεις ποτέ) και τα στεγανά σου κλονίζονται. Και μετά είναι στο χέρι σου.
Ή να τα γκρεμίσεις μια και καλή.
Ή να τα κρατήσεις, γιατί έτσι έμαθες να σκέφτεσαι και χωρίς αυτά δε μπορείς. Τα 'χεις για πυξίδα.

Έτσι και με τον παναγιωτάκη.
Σατιρίζεις τα πράσινα παπούτσια. Περιμένεις να δεις τον αλαβάνο ή έστω τον τσίπρα με πράσινα σταράκια σε κάποιο αμφιθέατρο για ψηφοθηρία. Και λίγους μήνες μετά πηγαίνεις στις ντάτσες στο ποσείδι για διακοπές και τον βλέπεις [τον παναγιωτάκη] καλεσμένο σε εκδήλωσή μας στην καντίνα.
Ξανακοιτάς να σιγουρευτείς ότι δεν είναι φάρσα.
-Ρε συ, σίγουρα είναι δική μας;

Το μυαλό ταξιδεύει φλας μπακ 80 μέρες πριν.
Έξοδος από το στρατόπεδο, βόλεψε για μια εκδήλωση με το σοβιετικό κυριούλη στο πολυτεχνείο. Φτάνοντας απ' έξω μιλιούνια πλήθος. Πορεία αλληλεγγύης στον παναγιωτάκη.

Ψάχνεις να βρεις το μπλοκ μας, τζίφος. Μπορεί μεμονωμένα κανας σφος με φιλότιμο. Με μέτρα αυτοπεριφρούρησης για τυχόν αναγνώριση.
Οι υπόλοιποι σφοι σε άδεια. Την καθιερωμένη, ανεπίσημη την επομένη των εκλογών.
Πολλή κούραση. Ας τη βάζαν άλλη μέρα την πορεία.

Επιστροφή στη φύση και στις ντάτσες στο ποσείδι.
Η εκδήλωση ξεκινάει. Εσωτερική διαπάλη.
Η φωνή μέσα μου επαναλαμβάνει μονότονα: γιατί δεν ήμασταν στην πορεία το μάη; Γιατί δεν ήμασταν στην πορεία το μάη;
Έλα ντε, γιατί δεν ήμασταν;

Υπακούω σαν ζαν ντ' αρκ και κάνω ερώτηση.
Με αθώα διατύπωση. Και σάλτσα ότι δύσκολα σηκώνουμε αλληλεγγύη όταν ο άλλος δεν είναι απ' το χώρο μας. Κι όχι μόνο εμείς. Γενικώς...

Ο βουλευτής από το χημικό απαντά με αυστηρό ύφος.
Γενικά στην αρχή. Με το γνωστό μπρεχτικό ανέκδοτο για τους ναζί.
Στην αρχή ήρθαν και πήραν τους κομμουνιστές. Δε μίλησα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής. Μετά ήρθαν και πήραν τους εβραίους. Δε μίλησα γιατί δεν ήμουν εβραίος. Κι όταν ήρθαν να πάρουν εμένα δεν είχε μείνει κανείς να αντιδράσει.

Στη συνέχεια και ειδικά. Η κοθ είχε βγάλει ανακοίνωση για το θέμα. Και η κοινοβουλευτική μας ομάδα έκανε μια σειρά επερωτήσεις.
Το τέλος το σκέπασαν χειροκροτήματα. Το απαιτητικό κοινό καλύφθηκε από την απάντηση.
Ναι, αλλά στην πορεία, γιατί δεν πήγαμε;

Γιατί όπως θα 'λεγε κι ο μπρεχτ: στην αρχή ήρθαν και πήραν τους μπλόγκερ. Βγάλαμε ανακοίνωση καταγγελίας. Μετά έπιασαν τη γενιά των 700. Κάναμε επερώτηση στη βουλή.
Κι όταν ήρθαν τελικά να πάρουν κι εμάς, δεν είχε μείνει κανείς για να βγάλει ανακοίνωση και να κάνει επερώτηση.

Σήμερα ήταν να γίνει η δίκη του παναγιώτη κετίκη, αλλά πήρε αναβολή. Λεπτομέρειες δεν γνωρίζω ακόμα. Πχ αν πήγαν και σύντροφοι στην κατερίνη για συμπαράσταση ή όχι (γιατί οι άλλοι πήγαν).
Πάντως έγραψε σχετικά κι ο ριζοσπάστης. Μπορεί να κορυφώσουμε με καμιά επερώτηση στη βουλή.

Αλληλεγγύη και πράσινα άλογα...

(Συνεχίζεται...)