Ήμουν Συριζαίος, δε μίλησα

Το χτεσινό σχόλιο του ratm ήταν κάτι μεταξύ προδημοσίευσης και "χαλάστρας". Οι Συριζαίοι είναι καταδικασμένοι να λουστούν τα ακριβώς αντίθετα από αυτά για τα οποία αγωνίστηκαν. Ποια; Ε όλα αυτά. Το ένα, το άλλο, από εδώ, από εκεί...

Πάρε για παράδειγμα τον Αλέξη ("ο γκάβλας" κατά Ζαραλίκον).
Αναδείχτηκε ως "παιδί των μαθητικών καταλήψεων", αλλά ως πρωθυπουργός συνέδεσε το όνομά του με εισαγγελικές παρεμβάσεις για τη διάλυσή τους. Εις ανώτερα, άντε και σε μαθητοδικεία.
Οι καταλήψεις συνδέθηκαν με τη δολοφονία του Τεμπονέρα από τον Καλαμπόκα, στέλεχος της ΝΔ στην Πάτρα, όπου είχε υψηλόβαθμη στελεχική θέση και ο Ν. Νικολόπουλος, μετέπειτα συνεργάτης του Τσίπρα, στη συγκυβέρνηση με τους ΑνΕλλ.

Μία από τις πρώτες δημόσιες εμφανίσεις του ως επικεφαλής της Νεολαίας του Συνασπισμού τότε, ήταν εν όψει της επίσκεψης του Κλίντον στην Αθήνα, το Νοέμβριο του 99', με την πρωτοβουλία της ΚΝΕ για κοινή συνέντευξη τύπου των πολιτικών νεολαιών. Από εκεί μας έχει μείνει και η "ιστορική" φωτογραφία με το Σοφιανό (που είχε ασπρίσει από τότε, με όσα έζησε, τραβώντας το δύσκολο κουπί της ανασυγκρότησης της νεολαίας).

Πιθανότατα, δε θα μπορούσε να φανταστεί τότε πως πριν κλείσουν καν δυο δεκαετίες, θα υποδεχόταν επίσημα, από τη θέση του πρωθυπουργού, έναν άλλο Αμερικανό πρόεδρο, πάλι κοντά στην επέτειο του Πολυτεχνείου, αλλά με τελείως διαφορετικά (;) αισθήματα, χωρίς να διαδηλώνει στους δρόμους. Εξάλλου ο Ομπάμα είναι φίλος μας (και αυτός) και θα μας βοηθήσει στο ζήτημα του χρέους.

Πώς τα φέρνει η σουζάνα η Ζωή (όχι η Κωνσταντοπούλου)!

Κι αν αυτά συνέβησαν με τον αρχηγό, πριν καν γίνει αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και αρχίσει τα παχιά λόγια, που τον εκθέτουν, φαντάσου τι έγινε στη συνέχεια, σε επίπεδο και κλίμακα κόμματος, με όλους τους Συριζαίους, συνολικά. Δεν έχουν αφήσει ούτε ένα μέτωπο (ούτε ρουθούνι) ανοιχτό, που να μην είπαν κάτι και να κάνουν ακριβώς το αντίθετο.

Έκαναν σημαία το αντιμνημόνιο, για να ψηφίσουν τελικά το τρίτο και μακρύτερο. Κι όταν το 'φεραν στη βουλή, δε μίλησαν, γιατί είχαν έναν έρπη στο κάτω χείλος, που τους ενοχλούσε.

Έκαναν σημαία τους ότι ξεμπερδεύουν με το παλιό, κι έφεραν τον Πάκη για ΠτΔ και τον Βύρωνα για επικεφαλής στο ΕΣΡ (άσχετα που δεν περπάτησε). Αλλά ήταν Συριζαίοι και δε μίλησαν, γιατί ήταν μπουκωμένοι με την κουτάλα της Αλλαγής.

Όταν έγιναν πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, ήταν Συριζαίοι, δε μίλησαν. Είχε κλείσει η φωνή τους από πριν, που φώναζαν "κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη".

Όταν είδαν το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης (που ήταν μετριοπαθής κεϊνσιανισμός, σύμφωνα με το Λαπαβίτσα) να μένει στα χαρτιά, δε μίλησαν, γιατί δεν ήταν από τη Θεσσαλονίκη (οι περισσότεροι), ούτε καν από την Γκότα ή την Ερφούρτη.

Όταν πέρασαν το ασφαλιστικό, όταν έπνιξαν στα χημικά τους συνταξιούχους, όταν, όταν, όταν... δε μίλησαν γιατί ήταν Συριζαίοι, έμμισθα τρολ του διαδικτύου, για 500 ευρώ (πολύ καλό συμπλήρωμα για δεύτερη δουλειά-παράλληλη απασχόληση).

Ή μάλλον μίλησαν κάποιοι, εκφράζοντας την αντίθεσή τους με την κυβέρνηση που στηρίζουν, μέχρι να σβήσει ο ήλιος (ο ανατέλλων του ΠαΣοΚ). Και μένεις τελικά με την απορία τι απ' τα δυο είναι πιο προκλητικό: η εκκωφαντική σιωπή τους, ή οι υποκριτικές φωνές διαμαρτυρίας, χωρίς αντίκρισμα, για τα μάτια του κόσμου.

Το ερώτημα δεν είναι η δική τους πολυφωνική οσφυοκαμψία. Αλλά να σπάσουμε την αφωνία της δικής μας πλευράς και τη σιγή νεκροταφείου, ως ένα από τα στάδια του πένθους, που επικρατεί σε πολύ κόσμο τα τελευταία χρόνια. Τι θα κάνουμε για να ενώσουμε τις φωνές μας και να δούμε σε ποια κατεύθυνση θα τις οδηγήσουμε.

Αντί επιλόγου ή κάποιου άλλου υστερόγραφου, αξίζει τον κόπο να αφιερώσετε μερικά λεπτά για να διαβάσετε τα εξής:
-μια διαφορετική συνέντευξη του Κουτσούμπα στον Καμπουράκη (και την καινούρια σελίδα του), με τις "φρέσκιες, εναλλακτικές" ερωτήσεις του. Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα.

Έχετε μετρήσει στα αρχεία του Περισσού, πόσοι από τους σημερινούς υπουργούς, βουλευτές, γραμματείς και Φαρισαίοι της σημερινής κυβέρνησης, αλλά και άλλων πολιτικών χώρων, πέρασαν από τις γραμμές του Κόμματος και της νεολαίας σας;

Τόσοι ώστε εάν ήταν στο ΚΚΕ όλοι αυτοί, θα ήμασταν σήμερα η μεγαλύτερη Κοινοβουλευτική Ομάδα. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση, δε θα ήμασταν πλέον ΚΚΕ…

Αλήθεια, όταν ακούτε τον Γιώργο Κατρούγκαλο να λέει ότι ήταν και παραμένει κομμουνιστής, πως αντιδράτε;

Αντί απάντησης σας στέλνω ένα ευρηματικό γελοιογράφημα που κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο.

Και από την ίδια σελίδα, δύο κείμενα του Αντώνη Αναστασόπουλου.

-God Bless America

για τις Πασοκικές παλινωδίες της ΔΦΑ εν όψει Ομπάμα κι όχι μόνο

-Παίρνω το Σύνταγμα και φεύγω

για τα παιδάκια με την μπάλα, τους καπιταλιστές με τα μέσα παραγωγής και το στημένο παιχνίδι.