Φοβού τους Συριζαίους και (Πολυ)δωρα φέροντας

Θυμάμαι πως όταν ήμουν μικρός, είχα πάθει ένα μικρό σοκ, φτάνοντας στην Τρίτη Δημοτικού, όταν κατάλαβα πως πρέπει να αρχίσουμε να αποστηθίζουμε διάφορα κατεβατά κείμενα από Θρησκευτικά κι Ιστορία. Κι αφού το προσπάθησα με τα χίλια ζόρια, αλλά όχι πάρα πολύ πειστικά, κάθε φορά που κόμπιαζα, καθυστερούσα και δεν τα 'λεγα νεράκι, μου έλεγαν οι δικοί μου για σπάσιμο πως μιλούσα αργά, σαν τον Βύρωνα Πολύδωρα. Που ήταν τότε κυβερνητικός εκπρόσωπος, γιατί κάποιος είχε εκτιμήσει το (όχι ακριβώς προφανές) επικοινωνιακό του χάρισμα. Μόνο που εγώ δεν ήξερα τότε να τους απαντήσω με γράνες και στρατηγούς ανέμους (αυτά θα έρχονταν αργότερα), οπότε στρωνόμουν να παπαγαλίσω καλύτερα το μάθημα και να μοιάσω σε κάποιο άλλο, πιο ικανό παπαγαλάκι του συστήματος.

Και να πώς εκκολάπτονται τα συστημικά παπαγαλάκια κι άλλα κανιβαλικά είδη του αστικού, ζωικού βασιλείου της ανάγκης, όπου κάθε άνθρωπος είναι λύκος για το συνάνθρωπό του. Κι αυτό απαντά σε μια παιδική απορία φυσιογνωμικού τύπου που είχα, βλέποντας τους συμμαθητές μου. Γιατί σε αυτές τις ηλικίες, σχεδόν όλοι καλοί φαινόμαστε, κι αναρωτιέσαι ποιος θα μπορούσε να ξεστρατίσει και να γίνει μεγαλώνοντας κάτι από αυτά που απεχθανόμασταν (τοκογλύφος, διαιτητής, πολιτικός, κοκ).

Μεγαλώνοντας βέβαια, αντιστρέφονται εντυπωσιακά οι όροι του ερωτήματος. Κι ενώ διατηρείς και ατσαλώνεις θεωρητικά την πίστη στο λαϊκό παράγοντα, αναπτύσσεις παράλληλα μια ιδιαίτερη δυσπιστία, όταν πηγαίνεις πχ αντιπρόσωπος του κόμματος σε ένα εκλογικό κέντρο και αναρωτιέσαι ποιος από όλους όσους προσέρχονται θα κάνει την έκπληξη να μας ψηφίσει. Κι είναι ελάχιστοι αυτοί που πληρούν τα εμφανισιακά κριτήρια που θέτεις νοερά (λαϊκή ατημελησιά κι έκφραση). Ευτυχώς όμως είναι πολύ περισσότεροι αυτοί που διαψεύδουν το στερεότυπο στην πράξη, κι ας μην τους το 'χες.

Θυμάμαι επίσης πως εκείνα τα χρόνια όλα ήταν απλά κι εύκολα (σαν αντιμονοπωλιακή συμμαχία) γιατί ήξερες ποιος σου φταίει (τα μονοπώλια). Ο Φοίβος πχ ήταν στα μάτια μου ο καταστροφέας του ελληνικού τραγουδιού. Αν περνούσαν όμως τα χρόνια κι η μπογιά του, μαζί με τους παράφωνους και τις αναλώσιμες τραγουδιάρες που αναδείκνυε κάθε λίγο, θα καθάριζε ο χώρος, γλιτώνοντας έτσι την τέχνη και το ποιοτικό επίπεδο. Περίπου είκοσι χρόνια μετά, ουσιαστικά δεν υπάρχει Φοίβος (και ας γιόρτασε κάπου στα κοντά τα εικοσάχρονά του στη δισκογραφία) ούτε καν ελληνικό τραγούδι καλά-καλά. Ενώ τα σουξέ της εποχής μοιάζουν σε κάποιους νοσταλγική νότα από άλλες, καλύτερες εποχές

Το βασικό δίδαγμα ωστόσο ήταν πως όσοι και αν αποχωρήσουν από το προσκήνιο, καθώς ξεφτίζει η μπογιά τους, κανείς χώρος δεν πρόκειται να καθαρίσει από μόνος του, και θα βρεθούν σύντομα άλλοι χειρότεροι να αντικαταστήσουν τους προηγούμενους (οι ζευγάδες φεύγουν μωρέ, η κοπριά μένει) αν δεν αλλάξουμε εμείς την εκφυλιστική ροή των πραγμάτων.
Κάτι που δεν κατάλαβαν ποτέ δηλαδή οι τίμιοι θιασώτες της ατομικής τρομοκρατίας που "χτυπάνε" το σύστημα, σκοτώνοντας και βγάζοντας από τη μέση επίλεκτα στελέχη του (πολιτικά, οικονομικά, κτλ) αντί για τις δομές του.

Στην ίδια ηλικία πάνω-κάτω, είχα πετύχει την πρώτη προβολή ενός επεισοδίου από τις Τρεις Χάριτες, όπου αναφερόταν ο αγαπημένος Πολύδωρας (ως υποψήφιο θύμα απαγωγής μιας φανταστικής σπείρας) και μαζί η Προλεταριακή Σημαία (του Πολύδωρου) και η 17Ν. Αλλά θα χρειαζόταν να περάσουν αρκετά χρόνια, για να καταλάβω και να εκτιμήσω τις σατιρικές πολιτικές αναφορές του στην Αριστερά και τη (μη) σχέση της με την τρομοκρατία και τον λεγκαλισμό. Που τις εκτίμησα ακόμα περισσότερο, λόγω της σπανιότητάς τους στις τηλεοπτικές σειρές τα επόμενα χρόνια -και δε φταίνε μόνο οι εποχές που άλλαξαν, αλλά και ο σχετικός προληπτικός έλεγχος. Λες κι ένα μαγικό αόρατο χέρι (σαν αυτό του Άνταμ Σμιθ) φρόντιζε να τις αφαιρεί για να δημιουργήσει ένα καθαρό, αποστειρωμένο περιβάλλον.

Για αυτό θα άξιζε ίσως τον κόπο ένα μικρό αφιέρωμα στις διάφορες στιγμές που τρύπωσαν κατά καιρούς σαν "λαθρεπιβάτες" στο επιμελώς απολίτικο τηλεοπτικό σκηνικό που διαμορφώνει κατά κόρον πολιτικές συνειδήσεις. Κι όσο παλιότερες οι σειρές, τόσο αυξάνουν οι αναφορές και το καλτ στίγμα τους -όπως με την απαγωγή του Βύρωνα από το Βλαδίμηρο (τον Κυριακίδη ντε) και την Άννα Κουρή (που δεν είναι η Άννα της 17Ν. Όχι πως χρειαζόμασταν αποδείξεις για τα αυταπόδεικτα και τη γραφικότητα του Πολύδωρα, που είναι σαν διανοούμενη βιντεοκασέτα της χρυσής δεκαετίας με τις βάτες.

Ρόδα, γραβάτα και κοπάνα...

Αυτά όμως ανήκουν στο μακρινό παρελθόν κι ο Σύριζα έχει αποφασίσει να ξεμπερδεύει με το παλιό, δια της μεθόδου της ανακύκλωσης, ανασύροντας από το χρονοντούλαπο της ιστορίας ό,τι πιο σάπιο και ξοφλημένο υπάρχει, για να φτιάξει με τέτοια υλικά το δικό του μείγμα διαχείρισης. Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης (Προ-πο) του Δεκέμβρη, και επικεφαλής στο ΕΣΡ ο αντίστοιχος υπουργός της ζαρντινιέρας. Μπράβο παιδιά, και εις ανώτερα.

Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι οι αντιδράσεις διάφορων Συριζαίων, βουλευτών και έμμισθων τρολ, που έχουν καταπιεί αμάσητα μια σειρά αντιλαϊκά μέτρα, αλλά πνίγονται σε μια κουταλιά νερό, για να εξεγερθούν ενάντια στην επιλογή του Βύρωνα -παρά το αμίμητο  διαγγελματικό γλείψιμο που έριξε στον Τσίπρα από την ΕΡΤ ο Πολύδωρας. Τι συμβαίνει λοιπόν;

Μια πρώτη ανάγνωση είναι πως μυρίζονται την εκλογική ήττα που (ενδεχομένως) πλησιάζει και ψάχνουν μια ευκαιρία-πρόσχημα για να αποστασιοποιηθούν (κι ο Πολύδωρας τους δίνει μια πολύ καλή αφορμή). Από την άλλη άποψη βέβαια, είναι αντιδράσεις χωρίς κόστος για μια πιθανότατα καμένη επιλογή, που έβλεπαν πως δεν πρόκειται να περπατήσει κι είπαν να ξεσπαθώσουν εκ του ασφαλούς και εκ των υστέρων. Οι μεν βουλευτές βγάζουν τα νεύρα τους για όλα τα προηγούμενα που αναγκάστηκαν να καταπιούν και να στηρίξουν, ενώ τα διάφορα συριζοτρόλ κάνουν ανέξοδη κριτική σε κάτι εντελώς δευτερεύον, για να χτίσουν το προφίλ του αδέσμευτου και ανεξάρτητου αγωνιστή του διαδικτύου, που τα λέει τσεκουράτα και δε διστάζει να διαφοροποιηθεί από τα κακώς κείμενα της ΔΦΑ και να τα κατακεραυνώσει.
Τι ωραία...

Και το αστικό πολιτικό σκηνικό εξελίσσεται σε ευθεία αναλογία με το ταλαίπωρο ελληνικό τραγούδι. Εκφυλίζεται, ανακυκλώνει σαθρά, ξεφτισμένα υλικά, για να ανακαινίσει τη βιτρίνα του και βαφτίζει "καλτ" γραφικές μορφές σαν τον Πολύδωρα και το Λεβέντη, για να τις νομιμοποιήσει έμμεσα και να τις αξιοποιήσει. Αλλά δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα, όσο περιμένουμε να φύγουν οι εκάστοτε "αυτοί", για να έρθουν οι επόμενοι και να "ξεβρωμίσει ο τόπος", χωρίς να αλλάξουμε τους όρους του παιχνιδιού.