Η φαντασία στην εξουσία

Πριν από δέκα περίπου μέρες ήταν η επέτειος της δολοφονίας του τζον λένον, του δημιουργού κι ερμηνευτή του Imagine. Οι στίχοι του οποίου είναι ένας μικρός ύμνος του κομμουνισμού, που τον εκλαϊκεύει ως έννοια προς τις μάζες, με λόγια απλά, όμορφα και κατανοητά από τον καθένα. Να μην υπάρχουν θρησκείες, πόλεμοι, κράτη κι ιδιοκτησία. Ή έστω ύμνος του ουτοπικού σοσιαλισμού, που επανέκαμψε δριμύτερος την εποχή των χίπις, ως άρνηση του υπαρκτού σοβιετικού και της –κατ’ αυτούς- εκφυλισμένης μετεξέλιξης του οκτώβρη.

Στην ανάλυση του ποιήματος, ο σύντροφος άβερελ είχε σταθεί στην κλιμάκωση των νοημάτων κάθε στροφής.
Φαντάσου ότι δεν υπάρχει παράδεισος, είναι εύκολο αν προσπαθήσεις.
Φαντάσου ότι δεν υπάρχουν χώρες, δεν είναι δύσκολο να το κάνεις.
Φαντάσου ότι δεν υπάρχει ιδιοκτησία, αμφιβάλλω αν μπορείς να το κάνεις.
Ο φόβος κάθε μικροαστού που είναι χαμένος από χέρι στον καπιταλισμό, αλλά τρέμει μην έρθουν οι κομμουνιστές και του πάρουν την περιουσία. Και για να καταλαγιάσουν οι φόβοι του, του μιλάμε για λαϊκή εξουσία, ή μεταβατικό πρόγραμμα, αναλόγως την πολιτική ένταξη.

Εκεί που το χάνει λίγο ο στιχουργός είναι στο ρεφραίν. Μπορεί να λες ότι είμαι ονειροπόλος αλλά δεν είμαι ο μόνος και ελπίζω να έρθεις μαζί μας. Ας δώσει ο παντοδύναμος λαός!
Μπορεί δηλ να μας λες ουτοπικούς, αλλά η απάντησή μας είναι ότι είμαστε πολλοί. Όχι, ξέρω ‘γω ρεαλιστές, απ’ τη σκοπιά του διαλεκτικού υλισμού, κι άλλα τέτοια ξύλινα. Αλλά πολλοί.

Είμαστε το 99% όπως έλεγε και το κίνημα εναντίον της wall street στην πόλη όπου δολοφόνησαν τον λένον. Μαζί με την ελπίδα της ουτοπίας που πεθαίνει πάντα τελευταία κι ανασταίνεται κάθε φορά στο τέλος της ιστορίας του φουκουγιάμα.

Ενώ αν έβαζες τον ίδιο αριθμό επί τοις εκατό, σε οτιδήποτε σχετικό με τους κομμουνιστές, θα έφριτταν άπαντες με τα σταλινικά ποσοστά. Που αν τα αναλύσεις είναι αντεστραμμένα τα τρία εξάρια του αντίχριστου και σχηματίζουν το σατανικό 999, με το κόμμα στο ρόλο της υποδιαστολής. Τέτοιοι ήταν πάντα τους οι εβραιομπολσεβίκοι και ας έχουν το θράσος να παρουσιάζονται με αξιώσεις –κομμουνιστικής- ορθοδοξίας.

Θα μου πεις βέβαια, για στάσου ρε σύντροφε, τραγούδι έγραφε ο άνθρωπος, όχι μανιφέστο. Κι έπειτα είναι κι ένα άλλο ζήτημα. Πού να τα χωρέσεις τόσα νοήματα σε ένα τραγούδι; Ο στίχος δε μου φτάνει δεκατρείς συλλαβές. Πού να μπει η ανάλυση για το δια-ματ και τις ζιου-ζίτσου λαβές;

Σαν εκείνο το σύνθημά μας που λέει αγώνας-(μετά το δεκέμβρη βγήκε και δεύτερη εκδοχή που έλεγε οργάνωση)-ρήξη-ανατροπή, η ιστορία γράφεται με πάλη ταξική (παλιότερα λέγαμε και με ανυπακοή, αλλά έτσι είναι πιο μεστό κι επιστημονικό).Το σωστό –λέω εγώ- θα ‘ταν να λέμε ότι η ιστορία γράφεται με ταξική πάλη, που δρα σε ένα αντικειμενικό πλαίσιο που ορίζει η διαλεκτική σχέση μεταξύ παραγωγικών δυνάμεων, παραγωγικών σχέσεων. Φαντάσου τώρα να το λέμε όλο αυτό στο σύνθημα έμμετρα. Αμφιβάλλω, αν μπορείς να το κάνεις.

Το ίδιο πρόβλημα είχαμε και με το θέμα της τελευταίας διεθνούς συνάντησης των κκ στην αθήνα. Στη σύντομη εκδοχή του ήταν «ο σοσιαλισμός είναι το μέλλον». Στην πλήρη ανάπτυξή του όμως, φτάνει τη μία παράγραφο* και μοιάζει με εκφώνηση θέματος στις πανελλήνιες. Δεν είναι ακριβώς εύκολο να το πεις, αν σε ρωτήσει κανείς.

(*σσ: «Ο Σοσιαλισμός είναι το μέλλον. Η διεθνής κατάσταση και η εμπειρία των κομμουνιστών 20 χρόνια μετά την αντεπανάσταση στην ΕΣΣΔ. Τα καθήκοντα για την ανάπτυξη της ταξικής πάλης σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, ιμπεριαλιστικών πολέμων, των σύγχρονων λαϊκών αγώνων και εξεγέρσεων, για τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, την ενίσχυση του προλεταριακού διεθνισμού και του αντιιμπεριαλιστικού μετώπου, για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού»)

Όπως και να ‘χει, το φαντασιακό –κι η θέσμισή του- είναι σπουδαία υπόθεση. Ο κόσμος βρίσκει στη φαντασία του καταφύγιο από τη μίζερη πραγματικότητα, που είναι ποτισμένη από την ήττα και μας τυλίγει, σαν υγρασία. Οι ιδέες μας αρχίζουν να μουχλιάζουν και στις πιο προχωρημένες περιπτώσεις πρασινίζουν εμφανώς και πέφτουν στην αγκαλιά της σοσιαλδημοκρατίας. Πολλοί σύντροφοι –με την ευρεία έννοια- νιώθουν έντονα την ανάγκη να αποδράσουν και φαντάζονται νίκες, ασφαλείς νησίδες κι εκδίκηση από τον ταξικό εχθρό, που μένει στο επίπεδο του θυμικού.

Στη σοβιετία πειραματίστηκαν με την έννοια του χρήσιμου μύθου. Όπως το 1941 με την επίκληση της τσαρικής άμυνας εναντίον του ναπολέοντα, για να συσπειρώσουν τους ρώσους μουζίκους στο μεγάλο, πατριωτικό πόλεμο κατά του φασισμού. Ή με τη θεωρία του σοσιαλισμού σε μια χώρα. Που εκτός από θεωρητική επεξεργασία, ήταν κι ένα άκρως αποτελεσματικό σύνθημα που κέντρισε το φαντασιακό των λαών της σοβιετικής ένωσης και τους έδωσε έναν στόχο. Και αυτοί που έλεγαν ότι όλα αυτά είναι παραμύθια της χαλιμάς, είδαν τις μάζες να γίνονται ο ήρωας του παραμυθιού, και να κατορθώνουν με μυθικές προσπάθειες, τον ένα άθλο μετά τον άλλο.

Το εικοστό συνέδριο του νικήτα, εκτός από σημείο καμπής για τη ρεβιζιονιστική στροφή, είχε και μια άλλη πτυχή, σχετικά δευτερεύουσα, αλλά όχι τελείως ασήμαντη. Ο σοβιετικός κυριούλης λέει ότι κατάφερε να πληγώσει τη συλλογική, ιστορική μνήμη ενός ολόκληρου λαού, αφήνοντας στο φαντασιακό του ένα μεγάλο κενό, που δεν αντικαταστάθηκε.


Αυτή η σύνδεση του υπαρκτού (σοσιαλισμού) με το μυθικό στην περίπτωση της σοβιετίας, φέρνει συνειρμικά στο νου την φρουτοπία, που –όπως και η εσσδ- είναι μοναδική, η μόνη υπαρκτή –δεν υπάρχει άλλη καμία. Εκεί ο αγώνας των φρούτων –και των σύμμαχων ζαρζαβατικών- απέδωσε καρπούς, κι έτσι έγινε πράξη το σύνθημα, φρούτο μπορείς χωρίς αφεντικά, και μανάβηδες να σε δυναστεύουν.

Εκεί τα φρούτα μαζεύονται στις προεκλογικές συγκεντρώσεις και φωνάζουν αντι-ιμπεριαλιστικά συνθήματα: άνθρωποι-ψυγεία η ίδια συμμορία. Κι ο αιμίλιος το μήλο διοργανώνει προεκλογική φιέστα για να σιγουρέψει το τελικό αποτέλεσμα μολονότι είναι ο ένας και μοναδικός υποψήφιος. Εκλέγεται με σταλινικά ποσοστά, βάζοντας ακόμα και τα δέντρα να ψηφίσουν και δίνει συνεντεύξεις σε δυτικούς δημοσιογράφους, όπως στον πίκο απίκο.
Εκεί οι προδότες, σαν το σωτήρη το καρπούζι που ήταν τροτσκιστής κι ήθελε να δώσει τον χάρτη στους μανάβηδες, παρά τις τύψεις του, αποτυγχάνουν στο σχέδιό τους και μετανοούν.

Εκεί τα βλίτα δεν είναι κουτά, και τα παντζάρια δεν είναι δειλά.
Εργατιά κι αγροτιά σφιχταγκαλιάζονται με τη διανόηση κι οικοδομούν απερίσπαστες το σοσιαλισμό. Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός λειτουργεί ομαλά κι απαρέγκλιτα. Οι αντιφρονούντες ούτε καν διαφωνούν. Δε φραξιονίζουν και δε διαγράφονται. Κι ό, τι άλλο φανταστεί ο καθένας, σαν στίχος από το imagine της νέας εποχής και του νέου κόσμου, του σοσιαλισμού.

Κάθε κρεμμύδι μοσχοβολά, τα κολοκύθια είναι δυνατά.
Κολοκύθια τούμπανα, δηλ. Άμαξες για την έφοδο στο σοσιαλισμό, που τα μεσάνυχτα ξανάγιναν κολοκύθες. Και μένει ένα φάντασμα που πλανάται πάνω από την ευρώπη –και όχι μόνο- και τις νύχτες τρυπάει τους τοίχους και τα απομεινάρια από το τείχος του βερολίνου.

Αλλά οι μνήμες από τα κατορθώματά της μένουν ζωντανές κι επίκαιρες.
Όσο κι αν τα χρόνια θα περνούν, δεν πρόκειται ποτέ να μαραθούν

I 'm back

Οι προβληματισμοί συνεχίζουν να πέφτουν βροχή. Σα σφαίρες.

Πώς δημιουργείται τελικά κομμουνιστική συνείδηση στην εργατική τάξη;
Έρχεται απ' έξω, όπως γράφει ο λένιν; Ντελίβερι μαζί με τις πίτσες και το ιντίλκα που παραγγείλαμε;
Γιατί όμως να μην εμπιστευόμαστε περισσότερο τις μάζες ότι μπορούν να μαγειρέψουν και μόνες τους;
Τα καμένα μπιφτέκια του προλεταριάτου, ιστορικά, είναι απείρως πιο γόνιμα από το καλύτερο σουβλάκι μιας κεντρικής επιτροπής. Κι από τα ντολμαδάκια επίσης.
Αρκεί να μην αλείφουν βιτάμ στο ψωμί της αντίδρασης. Είναι ανθυγιεινό κι αντεδείκνυται.

Ποιο θα είναι το επόμενο χτύπημα μετά το περιβόητο διήγημα και την ραγδαία αύξηση της κυκλοφορίας του κυριακάτικου ρίζου;
Έπεσε στο τραπέζι μια ιδέα να κάνουμε σαν πανσπουδαστική προβολή το munich που είναι κι επίκαιρο.
Να αναδείξουμε ότι το πρόβλημα δεν είναι ο πράκτορας της μοσάντ, αλλά συνολικό και συγκεκριμένο.

Κάποιος σύντροφος μου είπε για το διήγημα ότι αυτόν δεν τον πείραξε, το εξέλαβε ως ειρωνεία.
Ρε σύντροφε, παραέξω λέγε ό,τι θες, έτσι κι αλλιώς γραφικούς μας λένε. Κι εγώ τα ίδια κάνω, ακόμα και τώρα. Αλλά μεταξύ μας, γιατί;
Το μόνο βέβαιο είναι ότι κάποιος μας κάνει πλάκα. Και με το διήγημα και με άλλα.
Πιο παλιά κοιτούσα στα γραφεία σε ένα πορτρέτο το σύντροφο με το μουστάκι. Και μου γελούσε ειρωνικά, είμαι σίγουρος. Το διασκεδάζει ο μπαγάσας από κει κάτω που μας βλέπει...

Τώρα που είπα μοσάντ. Στο αμέρικα γιατί έχουν και FBI και CIA; Για να σπάσει το κρατικό μονοπώλιο;
Άμα λειτουργεί ο ανταγωνισμός, πέφτουν και οι τιμές. Ειδικά η αξία της ανθρώπινης ζωής βρίσκεται στο ναδίρ.
Όσοι ζουν στο πετσί τους το αμερικάνικο όνειρο, λεφτά για κατανάλωση μπορεί να μην έχουν, αναλώσιμοι μια φορά είναι. Το καλό να λέγεται.

Πάμε τώρα και στα πιο σοβαρά των ημερών.
Στο θέμα της κονσταντίνας κούνεβα. Όπου τα καλύτερα αντανακλαστικά τα έδειξαν οι αναρχικοί κι ο κούλογλου. Το κόμμα και το εξεγερμένο εξωκοινοβούλιο, έμειναν στο ίδιο έργο θεατές.
Ειδικά το δεύτερο, δεν έπιασε ούτε το νήμα της παλαιστίνης, ούτε αυτό της κυριακάτικης αργίας. Η εξέγερση αναβλήθηκε.
Τα χριστούγεννα είναι σαν τον ρόκι. Στο τέλος πάντα νικάνε.

Γιατί δεν έγινε και με την κούνεβα ό,τι έγινε με τον αλέξη;
Επειδή ο ένας ήταν μαθητής και η άλλη εργάτρια;
Επειδή δεν πέθανε η κούνεβα; Η απόπειρα δολοφονίας δε μετράει;
Επειδή τον αλέξη τον σκότωσαν μπάτσοι του κράτους, ενώ στην κονσταντίνα επιτέθηκαν ανεπίσημοι μπάτσοι, τραμπούκοι της εργοδοσίας, σε έμμισθη μαφιόζικη αποστολή;
Τελικά ποιον μισούμε περισσότερο; Τον μπάτσο ή τον καπιταλιστή;
Ποιος είναι ο εχθρός μας;

Βαρέθηκα αυτές τις μέρες να βλέπω μπλοκ να ενημερώνουν για το λογαριασμό στην τράπεζα ή να παραπέμπουν στο βιντεάκι του κούλογλου. Και να βαυκαλιζόμαστε ότι κάναμε έτσι το αγωνιστικό μας καθήκον.
Όπως βαυκαλίζομαι ότι το έκανα εγώ κράζοντας αυτούς που το κάνουν. Και μένουν σε αυτό.

Για την παλαιστίνη αντίθετα, τα καλύτερα αντανακλαστικά τα έδειξε το κόμμα, μακράν. Αλλά εγώ θα περάσω στις ενστάσεις, που είναι το αλατοπίπερο της ζωής.

Πώς ερμηνεύουμε τελικά την τυφλή βία;
Τη γεννάει η προβοκάτσια, ή η φτώχεια κι η λαϊκή οργή;
Γιατί αν είναι το δεύτερο, φταίμε εμείς που έχασε τα ταξικά γυαλιά της και μένει τυφλή.
Δεν είναι πάντα καταδικαστέα, γενικά κι αφηρημένα.

Κάπου εκεί οι νηφάλιες σκέψεις σταματάνε.
Οι αναρχικοί μας λένε για τους κουκουλοφόρους της χαμάς που κρύβουν το πρόσωπό τους. Κι αφού συγκρίνουν μήλα και πορτοκάλια χωρίς αναλογίες, εμείς τους λέμε να ζωστούν πυρομαχικά και να ξεκινήσουν επιθέσεις.

Φαντάζομαι την ιδεολογική ζύμωση στο αφγανιστάν των 80'ς.
Οι σοβιετικοί ιεραπόστολοι να εξηγούν στις γυναίκες με τις μπούρκες ότι αν τρέμουν από οργή για την αδικία είναι συντρόφισσές τους κι ότι ο λαός δεν θεωρεί τιμή του να συναναστρέφεται με μπουρκοφόρους.
Κι αυτές να απαντάν ότι τη γκούγκλαραν τη φράση στο κοράνι, αλλά δε βρήκαν πουθενά τέτοια λόγια του γκεβάρα. Βρήκαν όμως ότι ο τσε έλεγε πως το υλικό κίνητρο και το κέρδος λειτουργούν σαν μοχλός του καπιταλισμού.
Οπότε σταματούσε η κουβέντα και ξεκινούσε εδε με έκτακτο σοβιετοδικείο για τους πρωταίτιους της ανταρσίας.

Πέρα από αυτό όλοι γνωρίζουμε για τον αποκλεισμό της γάζας και τις τραγικές ελλείψεις σε είδη πρώτης ανάγκης. Οι σύντροφοι άραβες έχουν αδιάβροχα αυτιά που δεν ιδρώνουν. Και στη διεθνή κοινότητα βρήκαμε επιτέλους σαν τον άσιμο ένα παπάκι να μας κάνει πα, να μας κάνει πα-πα-πα. Και δε μας καίγεται καρφί...

Η μόνη διέξοδος για τη γάζα είναι η θάλασσα. Αλλά τα καθίκια από το κράτος του ισραήλ την έκοψαν κι αυτήν, χωρίς να τηρούν ούτε τα προσχήματα. Όπως με το πλοίο dignity τις προάλλες που το διεμβόλισαν σε διεθνή χωρικά ύδατα για να μη φτάσει στον προορισμό του.

Αυτό που δεν είναι ευρύτερα γνωστό είναι ότι υπήρξαν κι άλλες τέτοιες αποστολές μες στο 2008 και μάλιστα με ελληνικά μέλη. Οι αποστολές αυτές είχαν αποταθεί σε όλα τα ελληνικά κόμματα, αλλά ανταπόκριση δεν υπήρξε.
Τελικά στη δεύτερη εξ αυτών βρέθηκε μάλλον από σπόντα ο κουράκης, ο οποίος και την ακολούθησε μέχρι τέλους, ενώ στην επιστροφή βρέθηκαν διάφοροι μαϊντανοί για να εισπράξουν πολιτική υπεραξία εκ του ασφαλούς.

Αυτές τις μέρες βρίσκεται σε εξέλιξη η τέταρτη κατά σειρά αποστολή στην οποία συμμετέχουν διεθνείς προσωπικότητες κι επίσης η σακοράφα με τον δρίτσα.
Στόχος της είναι να δώσει κάποια ανθρωπιστική βοήθεια, κυρίως όμως έχει συμβολική σημασία. Να σπάσει την απομόνωση της γάζας, να δείξει στους παλαιστίνιους ότι δεν είναι μόνοι τους, ότι ο αγώνας τους έχει διεθνή απήχηση.

Και τώρα το κρίσιμο ερώτημα: με ποιο σκεπτικό δε στηρίξαμε εμείς αυτή την κίνηση;
Όποιος γνωρίζει το παραμικρό ας το μοιραστεί μαζί μας, για να ξέρω κι εγώ τι να απαντάω σε όσους μας διαβάζουν.

Κερασάκι στην τριλογία είναι οι σφαίρες εναντίον των μπάτσων.
Δεν υπάρχει στοιχειωδώς σοβαρός χώρος που να μην το χαρακτήρισε τρελή προβοκάτσια. Από βαλτούς ή από χρήσιμους ηλίθιους, μικρή σημασία έχει. Φάνηκε η σημασία της και στις συνελεύσεις που έγιναν. Οι διαθέσεις του κόσμου αντιστράφηκαν πλήρως.

Όλοι έβγαλαν το κκε που κρύβουν μέσα τους κι έκαναν λόγο για προβοκάτσια που μέχρι τότε ήταν απαγορευμένη λέξη.
Το κόμμα είναι σαν την ήβη. Όλοι έχουμε λίγο μέσα μας.
Όλοι; Όχι. Το μικρό γαλατικό χωριό της κόντρα παρά το ρεπό δυο εβδομάδων μες στις γιορτές, θα συνεχίσει να αντιστέκεται στην προβοκατορολογία των ημερών.
Είναι και η μόνη εφημερίδα που στήριξε ενεργά τις αποστολές στη γάζα με ρεπορτάζ στον ιστότοπό της ακόμα και τις μέρες που δεν κυκλοφορούσε.

Πάνω που πηγαίναμε να βρούμε αυτό που μας ενώνει έρχεται η συντρόφισσα λιάνα. Που νοιάζεται για το ηθικό των μπάτσων και ρίχνει το δικό μου στα τάρταρα.
Η πιάτσα λέει ότι αυτή έγραψε το διήγημα. Άλλοι λένε ότι είναι ο άνθρωπος του δολ μες στο κόμμα.
Κι οι πιο προχώ ότι είναι βαλτή απ' το δολ και μας εκθέτει επίτηδες.
Κι ύστερα λένε ότι δεν έχουμε φαντασία.

Οι άλλοι είχαν σύνθημα η φαντασία στην εξουσία. Αλλά το είχαν βάλει στρεβλά με το κεφάλι κάτω.
Εμείς το βάζουμε σωστά, μαρξιστικά: η εξουσία στην φαντασία.
Όχι παίζουμε...

Να οργανωθούμε (2)

Συνεχίζουμε από εκεί που μείναμε χτες.
Μετά τη διαπίστωση ότι δεν πάει άλλο η αφίσα της κοε δίνει και τη διέξοδο:
Να οργανωθούμε...
Και πιο κάτω λέει για τις επιτροπές ακρίβειας.

Έτσι όπως μπαίνει το σύνθημα μου θυμίζει ένα ανέκδοτο.
Όπου ξαφνικά εν μέσω της παρτούζας κάποιος ανάβει τα φώτα και διαμαρτύρεται:
Παιδιά να οργανωθούμε λίγο. Όχι να τον παίρνω συνέχεια εγώ...

Ζητώ συγνώμη από όσους θεωρούν χυδαίο το ανέκδοτο, τη σύνδεση, ή εμένα που την κάνω, αλλά ο συνειρμός είναι αναπόφευκτος.
Τη στιγμή που ο λαός στενάζει στα τέσσερα και του τον φοράνε κανονικά, η κοε ανάβει τα φώτα και φωνάζει να οργανωθούμε. Εντάξει, να υπάρχουν παρτούζες. Αλλά να μην τον παίρνουμε συνέχεια εμείς.

Αυτό συμπυκνώνεται και στο σύνθημα ο άνθρωπος πάνω από τις παρτούζες. Οι ταξικές δυνάμεις όμως ξεσκέπασαν τον ρεφορμιστικό του χαρακτήρα. Και ανέδειξαν ότι το βασικό είναι να μην υπάρχουν καθόλου παρτούζες.
Ο άνθρωπος ενάντια στις παρτούζες, όχι πάνω από αυτές.
Έτσι μπαίνει ταξικά το ζήτημα.

Σε ένα δεύτερο επίπεδο, αυτό το να οργανωθούμε είναι λίγο αφηρημένο. Πώς ακριβώς να οργανωθούμε;
Από τα κάτω και αριστερά σαν τρίτος πόλος;
Να αυτο-οργανωθούμε αυτο-διαχειριζόμενοι;
Υπάρχει μια ασάφεια...

Αντίθετα εμείς το βάζουμε ταξικά και ξάστερα.
Οργανώσου στην κνε, έλα στην ομορφιά του αγώνα.
Βέβαια το προσπέκτους καμιά φορά έχει ανακρίβειες. Κι εσύ ψάχνεις να βρεις την ομορφιά του αγώνα που σου υποσχέθηκαν. Ή έστω τον αγώνα.
Αλλά τότε είναι αργά. Έχεις ήδη φύγει από το ταμείο.

Είναι σαν την ατάκα των ρωμαίων λεγεωνάριων στον αστερίξ μετά από κάθε ξύλο με τους γαλάτες.
Καταταγείτε, μας λέγανε, θα συναντήσετε ένα ωραίο φιλικό περιβάλλον, μας λέγανε.
Βάλτε το οργανωθείτε ως προστακτική αντί του καταταγείτε, και τη λέξη συντροφικό αντί για φιλικό κι έχετε το ίδιο νόημα για άλλη περίσταση.

Ντάξει, τώρα υπερβάλλω και γίνομαι πικρόχολος.
Η αλήθεια είναι πως ό,τι όμορφο στη ζωή μου το οφείλω στην κνε. Από τρόπο σκέψης, ζωής, ακόμα και το ραδιόφωνο που έκανα και τις κοπέλες που κατά καιρούς είχα.
Και το κυριότερο, μέσω της κνε ήρθα σε επαφή με την ιδεολογία που γεμίζει και νοηματοδοτεί τη ζωή μου.
Κι ας μη συμβαδίζει πάντα πλήρως με αυτή...

Το θέμα είναι ότι ποσοτικά (από πλευράς συχετισμών, για να χρησιμοποιήσουμε ταξική ορολογία) εμείς είμαστε το γαλατικό χωριό κι οι άλλοι οι στρατιές του καίσαρα.
Και δεν έχουμε καν μαγικό ζωμό. Ή έστω τον οβελίξ...

Επιμύθιο

Ξαναγυρνάμε στο ερώτημα που είχαμε θέσει στην αρχή (του πρώτου κειμένου).
Η αφίσα της κοε δείχνει ότι πάντα υπάρχουν και χειρότερα.
Γιατί να μην είναι καλές οι δικές μας αφίσες;
Το κλειδί για τη λύση βρίσκεται ίσως σε εκείνο το αντικειμενικά και ανεξάρτητα από τη θέλησή μας. Ειδικά σε αυτό το ανεξάρτητα.

Γιατί αν μας είχαν ρωτήσει θα είχαμε γλιτώσει από αρκετά καλτ αριστουργήματα.
Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, όπως τον αντιλαμβάνομαι, δεν είναι μόνο να υλοποιείς ενιαία. Είναι να συζητάς και πιο πριν για το τι απόφαση θα πάρεις.
Αλλιώς αποφασίζει κάποιος να κάνει την αφίσα με πηγαία έμπνευση. Και μετά οι άλλοι υλοποιούν ενιαία βλαστημώντας από μέσα τους ενώ αφισοκολλούν το καλτ αριστούργημα...

Θα μου πεις, σπουδαίο πεδίο εφαρμογής του δ.σ. βρήκες τώρα απολίθωμα.
Οκ, δεκτή η ένσταση. Όμως ακόμα κι εκεί στην πράξη φαίνεται η διαφορά.
Δεν είναι τυχαίο που στα γιγαντοπανό όπου συμμετέχουμε όλοι αμεσοδημοκρατικά (sic) δε μας παραβγαίνει κανείς.

Η έλλειψη φαντασίας δεν είναι θέμα του κνίτη.
Είναι θέμα λειτουργίας που δεν ενθαρρύνει τη φαντασία και τις πρωτοβουλίες...