Αγαπητέ Άγιε Βασίλη

Όπως κάθε χρόνο, από τότε που έμαθα να γράφω, δηλαδή εδώ κι ένα σωρό χρόνια, είπα στον μπαμπά και τη μαμά πως θα σου γράψω γράμμα για να σου ζητήσω τι δώρα θέλω για τα Χριστούγεννα.

Το πρόβλημα είναι πως ο μπαμπάς με πήρε στα γόνατά του και μου εξήγησε πως φέτος δεν έχεις πολλά λεφτά, ιδίως μετά τη ζημιά που έπαθες, που χρειάστηκε δηλαδή να πληρώσεις χρήματα για να φτιάξεις το έλκηθρό σου, επειδή ο άλλος ο βλάκας σου βγήκε από τα δεξιά με το δικό του έλκηθρο κι αν και υπήρχαν μάρτυρες, δεν είχε δίκιο η ασφαλιστική εταιρεία γιατί εσύ είχες προτεραιότητα. Το ίδιο ακριβώς έπαθε κι ο μπαμπάς μου, την περασμένη βδομάδα με το αυτοκίνητό του και δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένος.

Και μετά, ο μπαμπάς μου είπε πως πρέπει να είμαι γενναιόδωρος και καλό παιδί κι αντί να ζητάω δώρα για όλους όσους αγαπάω και για τους φίλους μου. Εγώ, λοιπόν, είπα καλά, εντάξει, και η μαμά με φίλησε. Μου είπε πως ήμουν το μεγάλο της αγοράκι κι ότι ήταν σίγουρη πως, παρά το πρόβλημα με το έλκηθρο, θα σου περίσσευαν λίγα χρήματα για να μου πάρεις ένα μικρό δωράκι. Είδες τι καλή που είναι η μαμά μου!

Γι' αυτό λοιπόν, δε θα σου ζητήσω τίποτα για μένα.

Για τον μπαμπά μου και τη μαμά μου θα ήθελα ένα μικρό αυτοκίνητο που να με χωράει και που να προχωράει μόνο του, χωρίς να χρειάζεται να κάνω πετάλια, με φώτα που να ανάβουν, όπως άναβαν τα φώτα στο αυτοκίνητο του μπαμπά, πριν από το ατύχημα. Το αυτοκίνητο το έχω δει στη βιτρίνα του μαγαζιού που είναι κοντά στο σχολείο. Αν φέρεις, λοιπόν, αυτό το αυτοκίνητο στον μπαμπά μου και τη μαμά μου, θα είναι τέλεια, γιατί, το υπόσχομαι, θα παίζω μ' αυτό όλη τη μέρα στον κήπο και δε θα εκνευρίζω πια τη μαμά, που δε θέλει να τρέχω πάνω κάτω μέσα στο σπίτι και να κάνω αταξίες στην κουζίνα. Κι ο μπαμπάς θα μπορεί να διαβάζει ήσυχος την εφημερίδα του, γιατί όταν παίζω μπάλα στο σαλόνι, θυμώνει και ρωτάει τι έφταιξε για να πληρώνει έτσι και γιατί ύστερα από μια ολόκληρη μέρα στο γραφείο δεν μπορεί να έχει λίγη ησυχία στο σπίτι του.

Αν φέρεις στον μπαμπά μου και τη μαμά μου το μικρό αυτοκίνητο, σε παρακαλώ να διαλέξεις το κόκκινο. Υπάρχει και σε μπλε χρώμα, αλλά νομίζω πως το κόκκινο θα τους αρέσει πιο πολύ.

Για τη δασκάλα, που είναι τόσο καλή και τόσο όμορφη όταν δεν κάνουμε φασαρία, θα ήθελα να μου φέρεις τις λύσεις όλων των προβλημάτων των μαθηματικών της χρονιάς. Ξέρω πως η δασκάλα στενοχωριέται πολύ όταν μας βάζει κακούς βαθμούς. "Μη νομίζεις, Νικόλα", μου λέει συχνά, "πως μ' ευχαριστεί να σου βάζω μηδέν. Ξέρω πως μπορείς να τα καταφέρεις πολύ καλύτερα". Γι' αυτό, αν έχω τις λύσεις θα είναι τέλεια, γιατί η δασκάλα μου είναι χαρούμενη. Κι ύστερα, ο Ανιάν, που είναι το χαϊδεμένο της δασκάλας, δε θα είναι πάντα ο πρώτος της τάξης και καλά να πάθει γιατί μας σπάει συνεχώς τα νεύρα.

Ο μπαμπάς του Ζοφρουά, ενός φίλου μου, είναι πολύ πλούσιος και του αγοράζει ό,τι θέλει. Πριν από λίγες μέρες του πήρε μια τρομερή στολή σωματοφύλακα, μ' ένα σπαθί, τσαφ τσαφ, ένα καπέλο με φτερό και διάφορα άλλα. Όμως μόνο αυτός έχει στολή σωματοφύλακα κι έτσι όταν ο Ζοφρουά παίζει μαζί μας, δεν έχει πλάκα, ιδίως όταν πρέπει να παλέψουμε με τα σπαθιά. Εμείς παίρνουμε χάρακες, αλλά δεν είναι το ίδιο. Γι' αυτό αν είχα μια στολή σωματοφύλακα, ο Ζοφρουά θα ήταν πολύ χαρούμενος γιατί θα μπορούσε να παίζει μαζί μου, τσαφ τσαφ, και οι άλλοι, με τους χάρακές τους, δε θα κατάφερναν και πολλά, και οι νικητές θα ήμασταν πάντα εμείς.

Για τον Αλσέστ, έναν άλλο φίλο μου, δε χρειάζεται να σκεφτώ πολύ. Του Αλσέστ του αρέσει να τρώει, γι' αυτό αν είχα πολλά λεφτά, θα τον κερνούσα, κάθε μέρα μετά το σχολείο, κρουασάν σοκολάτα που μας αρέσουν πολύ. Στον Αλσέστ αρέσουν και τα λουκάνικα, όμως εγώ θα του αγοράζω κρουασάν σοκολάτα, γιατί στο κάτω κάτω εγώ πληρώνω κι αν δεν του αρέσει, ας αγοράζει μόνος του τα λουκάνικα του. Έτσι δεν είναι;

Στον Ιωακείμ αρέσουν οι βόλοι. Είναι αλήθεια πως είναι πολύ καλός στους βόλους γιατί όταν ρίχνει, μπιγκ! πετυχαίνει πάντα το στόχο. Γι' αυτό, δε θέλουμε πια να παίζουμε μαζί του, επειδή εμείς παίζουμε με αληθινούς βόλους και χάνουμε όλους τους δικούς μας. Κι έτσι ο Ιωακείμ βαριέται στο διάλειμμα. "Ελάτε, βρε παιδιά, ελάτε να παίξουμε!..." μας λέει ο Ιωακείμ και είναι κρίμα. Αν είχα, λοιπόν, ένα σωρό βόλους, θα ήθελα να παίζω με τον Ιωακείμ, γιατί έτσι, ακόμα κι αν αυτός ο παλιοζαβολιάρης κέρδιζε συνεχώς, εγώ δε θα ξέμενα ποτέ από βόλους.

Ο Εντ, που είναι πολύ δυνατός και του αρέσει να βαράει μπουνιές στη μύτη των φίλων του, μου είπε πως θα σου ζητήσει να του φέρεις γάντια του μποξ για να παίζουμε στο διάλειμμα. Γι' αυτό, το καλύτερο δώρο για τον Εντ θα ήταν να μην του φέρεις γάντια του μποξ. Ξέρεις τι σου λέω, γιατί μετά ο Εντ θα έρχεται με τα γάντια του, θα μας δίνει μπουνιές στη μύτη, θα ανοίγουν οι μύτες μας, εμείς θα βάζουμε τις φωνές κι ο επιστάτης θα βάζει τιμωρία τον Εντ κι εμείς θα στενοχωριόμαστε, όπως στενοχωριόμαστε πάντα όταν κάποιο από τα παιδιά τρώει τιμωρία. Γι' αυτό αν θέλεις να φέρεις οπωσδήποτε αυτά τα γάντια του μποξ, δώσε τα καλύτερα σε μας, για να μην έχει φασαρίες ο Εντ.

Ο Κλοτέρ είναι ο τελευταίος της τάξης. Όταν τον σηκώνει η δασκάλα για μάθημα, τον βάζει πάντα τιμωρία να μη βγει για διάλειμμα κι όταν παίρνουμε τους ελέγχους, γίνεται ολόκληρη φασαρία στο σπίτι του και οι δικοί του τού κόβουν το σινεμά, τα γλυκά και την τηλεόραση. Ο Κλοτέρ τρώει συνεχώς τιμωρίες, και ο διευθυντής ήρθε στην τάξη του και του είπε μπροστά σε όλους πως θα καταλήξει στη φυλακή και πως οι γονείς του θα στενοχωρηθούν πολύ γιατί κάνουν τόσες θυσίες για να του προσφέρουν μια καλή ανατροφή. Εγώ όμως ξέρω για ποιο λόγο ο Κλοτέρ είναι κακός μαθητής και γιατί είναι χαζός. Δεν είναι πιο χαζός, ας πούμε, από το Ρούφους, όμως είναι πάντα κουρασμένος.

Ο Κλοτέρ προπονείται συνεχώς με το φοβερό κίτρινο ποδήλατό του, γιατί θέλει αργότερα, όταν μεγαλώσει να τρέξει στο Γύρο της Γαλλίας. Κι όπως καταλαβαίνεις, εξαιτίας της προπόνησης, δεν προλαβαίνει να κάνει τα μαθήματά του, ούτε να λύνει τις ασκήσεις του, και γι' αυτό η δασκάλα τον βάζει να γράφει τιμωρίες και να μαθαίνει όλες τις κλίσεις των ρημάτων κι επειδή του βάζουν όλο και πιο πολλή δουλειά, χάνει ώρες από την προπόνηση και αναγκάζεται να προπονείται τις Κυριακές. Για να μην είναι, λοιπόν, πάντα τελευταίος ο Κλοτέρ, για να μην του κόβουν το σινεμά, τα γλυκά και την τηλεόραση, το καλύτερο θα ήταν να πάρεις πίσω το ποδήλατό του. Έτσι κι αλλιώς, αν συνεχίσει έτσι, θα καταλήξει στη φυλακή, όπως λέει κι ο διευθυντής, κι αποκλείεται να τον αφήσουν να βγει από εκεί μέσα, για να τρέξει στο Γύρο της Γαλλίας. Αν θέλεις όμως, μπορείς να μου δώσεις εμένα το ποδήλατο του Κλοτέρ, να το κρατήσω ώσπου να μεγαλώσει, όταν δε θα χρειάζεται πια να πηγαίνει στο σχολείο.

Για το Σουπιά, που είναι ο επιστάτης μας, αλλά που δεν τον λένε στα αλήθεια έτσι, πρέπει να κάνεις κάτι πολύ σημαντικό. Είναι αλήθεια πως στα διαλείμματα τρέχει συνεχώς πάνω κάτω στην αυλή, για να μας χωρίζει όταν τσακωνόμαστε, για να μας παίρνει την μπάλα όταν παίζουμε μήλα (από τότε που σπάσαμε το τζάμι στο γραφείο του διευθυντή), για να μας φωνάζει όταν κάνουμε βλακείες, για να μας βάζει τιμωρία στη γωνία, για να μας βάζει τιμωρίες για το σπίτι, για να χτυπάει το κουδούνι, όταν τελειώνει το διάλειμμα. Γι' αυτό είναι πολύ κουρασμένος ο Σουπιάς. Πρέπει, λοιπόν, να τον στείλεις αμέσως διακοπές, να πάει στο σπίτι του, στο Κορέζ, και να μείνει εκεί πολύ καιρό. Και το σωστό θα ήταν να στείλεις διακοπές και τον κύριο Αλογόμυγα, που είναι ο αντικαταστάτης του Σουπιά, όταν ο Σουπιάς λείπει.

Κι έπειτα, για την Άννα Μαρία, που είναι ένα κοριτσάκι που μένει δίπλα μας και που είναι πολύ συμπαθητική, παρότι είναι κορίτσι, με το ροζ πρόσωπό της, τα μπλε μάτια της και τα κίτρινα μαλλιά της, θα ήθελα να μάθω να κάνω τρομερές κωλοτούμπες. Της αρέσει πολύ να βλέπει τους άλλους να κάνουν κωλοτούμπες, γι' αυτό αν μπορείς να μου μάθεις να κάνω τις καλύτερες κωλοτούμπες του κόσμου, η Άννα Μαρία θα λέει: "Ο Νικόλας είναι και ο πρώτος!" Και θα είναι πολύ χαρούμενη.

Αυτά! Σου ζήτησα δώρα για όλους όσους αγαπάω. Μπορεί να ξέχασα μερικούς, γιατί αγαπάω ένα σωρό ανθρώπους, γι' αυτό δώσε και σ' εκείνους που ξέχασα πάρα πολλά δώρα.

Για μένα, όπως σου είπα και πριν, δε θέλω τίποτα.

Ούτε καν αν σου περισσέψουν χρήματα και σου περάσει από το μυαλό η σκέψη να μου κάνεις καμιά έκπληξη, φέρνοντάς μου, ας πούμε, το αεροπλάνο που βρίσκεται στη βιτρίνα του μαγαζιού όπου θα αγοράσεις το αυτοκίνητο του μπαμπά και της μαμάς. Να προσέχεις, όμως, πολύ, όταν θα κατεβαίνεις από την καμινάδα, γιατί το αεροπλάνο είναι κόκκινο, όπως το αυτοκίνητο, και λερώνεται εύκολα.

Σου υπόσχομαι πάντως να είμαι όσο πιο φρόνιμος γίνεται και σου εύχομαι ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

Υγ: υπάρχουν και τα Χριστούγεννα του μικρού Νικόλα, αλλά ας τα κρατήσουμε για του χρόνου.

Τα Χριστούγεννα του μικρού Νικόλα

Είθισται τέτοιες μέρες να λέμε διάφορες ιστορίες. Κι αν δε μιλάμε για αυτήν που γράφεται από τους λαούς, δεν υπάρχει άλλη, καλύτερη, από αυτές που διηγείται ο Γκοσινί για το μικρό Νικόλα. Και ας έχω σοβαρές ιδεολογικές διαφωνίες για την καινούρια μετάφραση: ποιος Ζοφρουά; Ποιος Σουπιάς; Ποιος Ζοακίμ ή Ιωακείμ; Πού είναι ο Γκοφρουά, ο Ζουμιάς κι ο Γιοακίμ; Όλα όσα αγαπήσαμε; Ο παιδικός μας κόσμος που καταρρέει σα χάρτινος πύργος;

Καλή ανάγνωση, καλές γιορτές.

Πριν τα Χριστούγεννα είναι υπέροχα

Συνήθως, ο μπαμπάς μου λέει πως ο Αϊ-Βασίλης είναι πολύ φτωχός και πως δεν μπορεί να μου φέρει όλα αυτά τα τρομερά πράγματα που του ζητάω, αλλά φέτος θα είναι υπέροχα, γιατί ο μπαμπάς μου υποσχέθηκε πως θα έχω ό,τι ζητήσω.

Σήμερα ήταν η τελευταία μέρα του σχολείου πριν τις διακοπές. Ο Ζοφρουά έχει έναν πολύ πλούσιο μπαμπά, που του αγοράζει πράγματα όλο το χρόνο κι εμείς φυσικά δε ζηλεύουμε γιατί ο Ζοφρουά είναι φίλος μας, αλλά δεν είναι δίκαιο αυτός ο χαζός να παίρνει συνεχώς δώρα ενώ εμείς να παίρνουμε δώρα μόνο στα γενέθλιά μας, τα Χριστούγεννα και όταν ερχόμαστε πρώτοι στα διαγωνίσματα, πράγμα όμως που δε συμβαίνει συχνά, γιατί πρώτος είναι πάντα ο Ανιάν, που είναι το χαϊδεμένο της δασκάλας.

Ο Ζοφρουά δεν πρόλαβε να μας μιλήσει για τα γυαλιά αεροπόρου που του πήραν, γιατί χτύπησε το κουδούνι και αναγκαστήκαμε να μπούμε στη σειρά για να πάμε στην τάξη. Και στην τάξη, η δασκάλα θύμωσε γιατί ο Ζοφρουά κι ο Εντ μιλούσαν μεταξύ τους.

-Ζοφρουά! Εντ! φώναξε η δασκάλα. Θέλετε να μείνετε τιμωρία όλα τα Χριστούγεννα στο σχολείο;
-Εγώ δεν μπορώ, κυία, είπε ο Ζοφρουά. Φεύγω αύριο για σκι στο βουνό.
-Σιγά, αν είσαι τιμωρία, είπε ο Εντ, θα μείνεις στο σχολείο όπως κι εγώ και δε θα φύγεις, είναι απλό!
-Α, έτσι; είπε ο Ζοφρουά. Ο πατέρας μου έχει κλείσει δωμάτια στο ξενοδοχείο και θέσεις στο τρένο, άμα θες να ξέρεις!
-Ησυχία! φώναξε η δασκάλα. Είσαστε ανυπόφοροι!... Νικόλα, ελπίζω να μη σε ενοχλεί που μιλάω την ώρα που μιλάς κι εσύ... Μα τι έχετε πάθει σήμερα, δε σας αντέχω! Μία λέξη ακόμα και όλη η τάξη θα μείνει τιμωρία, Χριστουγεννιάτικα!
-Βλέπεις! είπε ο Εντ.

Και η δασκάλα έβαλε τον Εντ και το Ζοφρουά τιμωρία όρθιους, από τη μια και από την άλλη μεριά του πίνακα. γιατί οι γωνιές της τάξης ήταν πιασμένες από τον Κλοτέρ, που είχε σηκωθεί για μάθημα -αυτός πηγαίνει πάντα στη γωνία, στο βάθος, όταν σηκώνεται για μάθημα- και το Ρούφους, που είχε πετάξει ένα χαρτάκι στο Μεξάν, όπου είχε γράψει, "Στο διάλειμμα πρέπει να σου μιλήσω" και η δασκάλα είχε δει το χαρτάκι και δεν της αρέσει να πετάμε χαρτάκια στην τάξη. Λέει πως αν έχουμε κάτι σημαντικό να πούμε, μπορούμε να περιμένουμε το διάλειμμα για να το πούμε. Και μετά, χτύπησε το κουδούνι και η δασκάλα μας άφησε όλους να βγούμε έξω, ακόμα και τους τιμωρημένους. Είναι πολύ καλή η δασκάλα και επιπλέον μου φαίνεται πως της αρέσει να μένει πού και πού μόνη στην τάξη.

Στην αυλή, ο Μεξάν ρώτησε το Ρούφους τι ήταν αυτό που ήθελε να του πει, αλλά ο Ρούφους του είπε πως δε λέει τίποτα στους χαζούς που αφήνουν τη δασκάλα να τους τσακώνει, όταν τους ρίχνουν χαρτάκια, πως αυτό είχε μόνο να του πει και πως δε θα του ξανάλεγε τίποτα ποτέ πια.

Την ώρα που ο Μεξάν έλεγε στο Ρούφους να του πει παρόλα αυτά εκείνο που ήθελε να του πει, εμείς μαζευτήκαμε γύρω από το Ζοφρουά, που είχε φορέσει τα γυαλιά του αεροπόρου και που μας εξηγούσε πώς τα φορούν όταν κάνουν σκι.

-Εσύ ξέρεις να κάνεις σκι; τον ρώτησα.
-Όχι ακόμα, μου απάντησε ο Ζοφρουά, αλλά στο βουνό, θα κάνω μαθήματα σκι με ένα δάσκαλο και μετά θα πάρω μέρος σε αγώνες, όπως οι τύποι που βλέπουμε στην τηλεόραση και επειδή θα πηγαίνω πολύ γρήγορα, χρειάζομαι γυαλιά αεροπόρου.
-Παραμύθια, είπε ο Εντ.

Αυτό δεν άρεσε στο Ζοφρουά.
-Αυτό το λες γιατί ζηλεύεις! φώναξε ο Ζοφρουά.
-Ας γελάσω, είπε ο Εντ. Άμα θέλω, για τα Χριστούγεννα μπορώ να ζητήσω γυαλιά αεροπόρου και θα μου πάρουν ένα σωρό.
-Παραμύθια! φώναξε ο Ζοφρουά. όταν δεν κάνεις σκι, δεν έχεις το δικαίωμα να έχεις γυαλιά αεροπόρου.
-Τι λες καλέ! είπε ο Εντ. Κι αν θες να ξέρεις, θα ζητήσω να μου πάρουν σκι και θα χρειάζομαι τα γυαλιά του αεροπόρου ακόμα πιο πολύ από σέναμ γιατί θα τρέχω πιο γρήγορα από σένα!

Άρχισαν να δέρνονται και ο Σουπιάς έφτασε τρέχοντας. Ο Σουπιάς, δεν ξέρω αν σας το έχω πει, είναι ο επιστάτης μας και τον φωνάζουμε έτσι γιατί λέει συχνά "Κοιτάξτε με καλά στα μάτια", και μέσα στη σούπα, όταν βράζει, πολλές φορές σχηματίζονται κύκλοι σαν μάτια. Οι μεγάλοι του έβγαλαν αυτό το όνομα.

-Απαίσια παλιόπαιδα! φώναξε ο Σουπιάς. Αυτό είναι το πνεύμα των Χριστουγέννων; Θα συμπεριφέρεστε σαν αγρίμια μέχρι την τελευταία μέρα; Και κατ' αρχήν γιατί τσακώνεστε; Κοιτάξτε με καλά στα μάτια και απαντήστε μου!
-Αυτός λέει πως τρέχει πιο γρήγορα από μένα, με τα παλιοσκί του! φώναξε ο Ζοφρουά.

-Καλά, καλά, είπε ο Σουπιάς. Ούτε κιχ να μην ακούσω. Θα μου κλίνετε και οι δύο το εξής: "Δεν πρέπει να λέω παλαβομάρες στο διάλειμμα, ούτε να συμπεριφέρομαι σαν βάνδαλος, παίζοντας ξύλο στην αυλή του σχολείου, με τις πιο ανόητες δικαιολογίες". Σε όλες τις φωνές και όλους τους χρόνους. Για μετά τις διακοπές. Και τώρα και οι δύο τιμωρία.

-Μα εγώ φεύγω αύριο για σκι! είπε ο Ζοφρουά.
-Παραμύθια, είπε ο Αλσέστ.
Και ο Σουπιάς τον έβαλε τιμωρία.

-Εγώ, είπε ο Κλοτέρ, θα γράψω στον Αϊ-Βασίλη να μου φέρει ένα σύστημα που αλλάζεις ταχύτητες, για το ποδήλατό μου.
-Σε ποιον θα γράψεις; ρώτησε ο Ιωακείμ.
-Στον Αϊ-Βασίλη, φυσικά, απάντησε ο Κλοτέρ. Σε ποιον θέλεις να γράψω, για να ζητήσω αυτό το σύστημα για τις ταχύτητες;
-Ας γελάσω, είπε ο Ιωακείμ. Και εγώ όταν ήμουνα μικρός πίστευα στον Αϊ-Βασίλη. Τώρα όμως ξέρω πως ο Αϊ-Βασίλης είναι ο πατέρας μου.
Ο Κλοτέρ κοίταξε τον Ιωακείμ και μετά χτύπησε το πλάι του κεφαλιού του με το δάχτυλό του.

-Αφού σου λέω πως τον είδα! φώναξε ο Ιωακείμ. Πέρσι, ξύπνησα. Η πόρτα του δωματίου μου ήταν ανοιχτή και είδα τον πατέρα μου να βάζει τα δώρα κάτω από το δέντρο. Αφού το δέντρο κόντεψε μάλιστα να πέσει πάνω του και ο πατέρας μου είπε μια κακή λέξη.

-Ε, παιδιά! είπε ο Κλοτέρ. Λέει πως ο πατέρας του είναι ο Αϊ-Βασίλης! Ας γελάσω! Εσύ μπορεί να είδες τον πατέρα σου, αλλά εγώ είδα τον Αϊ-Βασίλη μέσα σε ένα μαγαζί, με την άσπρη του γενειάδα και την κόκκινη κάπα του, κάθισα κιόλας στα γόνατά του και ένιωσα πολύ άσχημα γιατί με ρώτησε αν ήμουνα καλός μαθητής! Και δεν ήταν ο πατέρας σου!

-Φυσικά και δεν ήταν ο πατέρας μου! φώναξε ο Ιωακείμ. Ο πατέρας μου δε θα δεχόταν να κάτσει ένας χαζός στα γόνατά του!
-Ούτε εγώ, είπε ο Κλοτέρ, θα ήθελα ποτέ να καθίσω στα γόνατα του πατέρα σου, ακόμα και αν με πλήρωναν! Και έπειτα, αν μπει ποτέ στο σπίτι μου και κάνει τον Καραγκιόζη γύρω από το δέντρο μας, ε να ξέρεις, πως ο πατέρας μου θα τον πετάξει έξω, σίγουρα! Ο πατέρας σου ας καθίσει στο δικό του δέντρο που δεν μπορεί καλά-καλά να σταθεί όρθιο!
-Για ξαναπές αυτό που είπες για το δέντρο μας! είπε ο Ιωακείμ.

Και ο Σουπιάς ήρθε πάλι τρέχοντας, γιατί ο Κλοτέρ και ο Ιωακείμ άρχισαν να πλακώνονται στα χαστούκια.
-Αν ο πατέρας μου έχει όρεξη να κάνει τον Καραγκιόζη γύρω από το δέντρο σου, σιγά μην τον εμποδίσει ο δικός πατέρας! φώναζε ο Ιωακείμ. Κι ούτε πρόκειται ποτέ στη ζωή σου να καθίσεις στα γόνατα του πατέρα μου!
-Σκοτίστηκα για τα γόνατα του πατέρα σου! φώναξε ο Κλοτέρ.

Ο Σουπιάς έγινε κατακόκκινος, έδειξε το βάθος της αυλής και είπε χωρίς να κουνάει τα δόντια:
-Τιμωρία εκεί κάτω. Μαζί με τους άλλους. Και θα γράψετε κι εσείς την ίδια τιμωρία.

Και πριν τελειώσει το διάλειμμα, ο Σουπιάς χρειάστηκε να έρθει πάλι για το Ρούφους, που είχε ξαπλώσει κάτω, και το μεξάν που είχε ξαπλώσει πάνω στο Ρούφους και που του έλεγε: "Θα μου πεις τι ήθελες να μου πεις ή δε θα μου πεις;" Και ο Ρούφους έκανε όχι, με το κεφάλι, σφίγγοντας δυνατά τα χείλια του, για να μη μιλήσει.

Και μετά, την τελευταία ώρα, μας έβαλαν στη σειρά στην αυλή και ο διευθυντής ήρθε να μας πει πως μας ευχόταν "Καλά κι Ευτυχισμένα Χριστούγεννα" και πως ήξερε ότι μερικοί ήταν πολύ εκνευρισμένοι, αλλά πως, επειδή άρχιζαν οι διακοπές, θα μας χάριζε όλες τις τιμωρίες. Έχει δίκιο ο διευθυντής, κι εγώ το έχω προσέξει. η δασκάλα κι ο Σουπιάς είναι πάντα πολύ εκνευρισμένοι πριν τις διακοπές και όλο βάζουν τιμωρίες.

Σχολώντας, επειδή όλοι είμαστε μια φοβερή και μεγάλη παρέα φίλων, καθίσαμε λίγο για να ευχηθούμε ο ένας στο άλλον "Χρόνια Πολλά". Ο Κλοτέρ τα ξανάφτιαξε με τον Ιωακείμ και του είπε πως αυτά που είχε πει για τα γόνατα του πατέρα του Ιωακείμ, τα έλεγε για πλάκα και ο Ιωακείμ είπε πως θα ζητούσε από τον πατέρα του να χαρίσει στον Κλοτέρ ένα σύστημα που αλλάζεις ταχύτητες, ο Ρούφους είπε στο Μεξάν αυτό που ήθελε να του πει και του είπε πως είχε δει σε ένα μαγαζί με παιχνίδια κάτι τηλέφωνα που δούλευαν σαν αληθινά. Οπότε, αν ο Μεξάν που μένει δίπλα στο Ρούφους, ζητήσει ένα τέτοιο τηλέφωνο για τα Χριστούγεννα θα ζητήσει κι αυτός κι έτσι θα μπορούν να μιλούν συνέχεια και ο Μεξάν είπε πως αυτή ήταν πολύ καλή ιδέα και πως μπορούσαν κιόλας να φέρουν τα τηλέφωνά τους στην τάξη και να μιλάνε κι έτσι η δασκάλα δε θα θυμώνει με τα χαρτάκια που πετάνε. Κι έφυγαν και οι δύο πολύ χαρούμενοι, για να ζητήσουν τα τηλέφωνα από τους πατεράδες τους. Γελάσαμε πολύ με τον Ανιάν, που μας είπε πως την περασμένη χρονιά είχε ζητήσει τους τρεις πρώτους τόμους μιας τρομερής εγκυκλοπαίδειας και πως φέτος θα ζητούσε τους τρεις τελευταίους, από το Μ ως το Ω. Είναι παλαβός ο Ανιάν! Ο Εντ θα ζητήσει σκι.

Και μετά έφυγα με τον Αλσέστ, που είναι ο καλύτερός μου φίλος, ένας χοντρός που τρώει συνεχώς και που μένει δίπλα στο σπίτι μου.
-Την παραμονή θα έχουμε στο σπίτι μας τη γιαγιά, τη θεία Ντοροτέ και το θείο Ευγένιο, του είπα.
-Στο δικό μας, μου είπε ο Αλσέστ, θα έχουμε γαλοπούλα γεμιστή.

Και μετά κοιτάξαμε τις βιτρίνες της γειτονιάς, που είναι πολύ ωραίες, γιατί έχουν Χριστουγεννιάτικα στολίδια, γιρλάντες, έλατα, χιόνι, γυάλινες μπάλες που λάμπουν, φάτνες και Αϊ-Βασίληδες.

Η βιτρίνα του μπακάλικου του κυρίου Κομπανί ήταν πολύ ωραία. Είχε ένα έλατο από σαρδελοκούτια, με άχνη ζάχαρη γύρω του και μείναμε πολλή ώρα μπροστά στο ζαχαροπλαστείο, γιατί είχε χριστουγεννιάτικα γλυκά και η κυρία του ζαχαροπλαστείου βγήκε έξω και είπε στον Αλσέστ να φύγει, γιατί την εκνευρίζει να τον βλέπει να στέκεται εκεί, ακίνητος, με τη μύτη κολλημένη στη βιτρίνα.

Ακόμα και το μαγαζί που πουλάει κάρβουνα, όπου συνήθως έχει μόνο βρόμικους, μεγάλους σάκους, τώρα είχε μια γιρλάντα με τρεις μικρές λάμπες. Αν μιλάμε για λάμπες, φυσικά, το πιο τρομερό ήταν το μαγαζί με τα ηλεκτρικά όπου όλες οι λάμπες στη βιτρίνα -υπήρχαν ένα σωρό κι απ' όλα τα χρώματα- αναβόσβηναν, συνέχεια και πολύ γρήγορα. Και το φως ήταν τόσο δυνατό που φώτιζε τα παντζούρια του απέναντι σπιτιού. Και μετά, ο Αλσέστ έφυγε τρέχοντας γιατί είχε αργήσει και στο σπίτι του ανησυχούν πολύ, όταν αργεί για φαγητό.

-Πάλι τριγύριζες μετά το σχολείο, μου είπε η μαμά όταν έφτασα σπίτι. Σου αξίζει να μη σε πάρω μαζί μου στο κέντρο, να δεις τα μαγαζιά!
-Αχ ο΄χι μαμά, σε παρακαλώ, μαμά!
Τότε η μαμά γέλασε, είπε "καλά εντάξει, άντε γιατί είναι οι διακοπές των Χριστουγέννων, φάε το απογευματινό σου και μετά θα πάμε".

Έφαγα πολύ βιαστικά, άλλαξα πουκάμισο και πουλόβερ γιατί είχε ένα λεκέ από γάλα και πήραμε το λεωφορείο, που ήταν γεμάτος κυρίες με παιδιά της ηλικίας μου και ήμασταν πολύ στριμωγμένοι, αλλά ήμασταν όλοι πολύ χαρούμενοι, ειδικά τα παιδιά.

Στο κέντρο, ήμασταν ξανά πολύ στριμωγμένοι όπως στο λεωφορείο και τα μαγαζιά είχαν ένα σωρό φώτα που γύριζαν απ' όλες τις μεριές και που φώτιζαν τα σταματημένα αυτοκίνητα που γέμιζαν τους δρόμους και μέσα στ' αυτοκίνητα, οι άνθρωπο φώναζαν και πατούσαν τις κόρνες και ήταν πάρα πολύ ωραία. Ήταν ακόμα πιο ωραία κι από το μαγαζί με τα ηλεκτρικά της γειτονιάς, αλλά ήταν πιο δύσκολο να πλησιάσεις τις βιτρίνες.

-Ωραία ιδέα είχα, να έρθουμε εδώ! είπε η μαμά.
-Ω, ναι, είπα.
-Κυρία μου, επιτέλους μη σπρώχνετε, είπε μια κυρία.
-Δε σπρώχνω κυρία μου. Με σπρώχνουν, απάντησε η μαμά.

Και φτάσαμε μπροστά σε μία βιτρίνα, με κούκλες που κουνιόταν, πολύ αστείες, και σε ένα βαγόνι ήταν ένας χοντρός ελέφαντας και γύρω του κάτι ηλεκτρικά τρένα με τούνελ, ανισόπεδες διαβάσεις, σταθμούς, μικρές αγελάδες, γέφυρες και η μαμά μου είπε να προχωρήσω, κι εγώ της είπα:
-Όχι, άσε με να δω ακόμα λίγο, έλα!

-Μα προχωράτε επιτέλους κυρία μου, είπε η κυρία. Δε βλέπετε πως κλείνετε το πέρασμα; Δεν είστε μόνη σας στο δρόμο.
-Οχ, κυρία μου, είπε η μαμά, σας αρέσει δε σας αρέσει, θα κάνετε όπως όλος ο κόσμος!

Τα τρένα ήταν πολύ ωραία, ιδίως αυτά που είχαν πολύ παλιές ατμομηχανές, αυτά που είχαν φουγάρα απ' όπου έβγαινε αληθινός καπνός.

-Θα προχωρήσετε, ναι ή όχι, κυρία μου; είπε η κυρία.
-Φαίνεται πως δεν έχετε παιδί, κυρία μου, είπε η μαμά. Αλλιώς θα δείχνατε μεγαλύτερη κατανόηση.
-Πώς δεν έχω παιδί; είπε η κυρία. Και μετά φώναξε:
-Ροζέ! Ροζέ! Ροζέ! Πού είσαι Ροζέ; Έλα εδώ αμέσως! Ροζέ! Ροζέ!

Και μετά είδαμε άλλες βιτρίνες με αλογάκια που γύριζαν στα αλήθεια, αληθινά ξύλινα αλογάκια, και υπήρχαν και πολλά μολυβένια στρατιωτάκια και πανοπλίες και  αυτοκίνητα και μπάλες και είπα στη μαμά να μπούμε στο μαγαζί να αγγίξω τα παιχνίδια.

-Μ' όλη αυτή την κοσμοσυρροή; είπε η μαμά. Ούτε να το σκέφτεσαι, Νικόλα! Πρέπει να είναι κανείς τρελός για να μπει εκεί μέσα! Θα έρθεις άλλη μέρα με τον μπαμπά.

Αλλά δεν μπορούσαμε να φύγουμε γιατί μας έσπρωχνε όλος αυτός ο κόσμος και αναγκαστήκαμε να μπούμε στο μαγαζί και η μαμά είπε, "καλά, ας κάνουμε μία μικρή βόλτα, αλλά θα ξαναβγούμε αμέσως".

Ανεβήκαμε από την κυλιόμενη σκάλα. Εμένα μου αρέσει η κυλιόμενη σκάλα, αλλά εκεί, στα παιχνίδια, δεν μπορούσα να δω και πολλά εξαιτίας των μεγάλων που ήταν παντού και γι' αυτό είναι πιο βολικό να πηγαίνω στα μαγαζιά με τον μπαμπά, γιατί αυτός με σηκώνει ψηλά και μπορώ να δω. Είναι πολύ δυνατός ο μπαμπάς.

Υπήρχε μια ουρά με παιδάκια που περίμεναν να μιλήσουν στον ΑΪ-Βασίλη και στην ουρά ήταν και ένας μεγάλος, ένας κύριος που έμοιαζε θυμωμένος και που κρατούσε από το χέρι ένα πολύ μικρό παιδί, που έκλαιγε και που φώναζε πως φοβόταν και πως δεν ήθελε να του κάνουν πάλι εμβόλιο.

-Πάμε, είπε η μαμά.
-Λίγο ακόμα, έλα! παρακάλεσα.
Αλλά η μαμά με αγριοκοίταξε και κατάλαβα πως δεν ήταν η στιγμή για τέτοια και πριν τα Χριστούγεννα καλύτερα να μην έχουμε φασαρίες. Ήταν πολύ δύσκολο να φύγουμε από το μαγαζί εξαιτίας όλου αυτού του κόσμου κι όταν επιτέλους βγήκαμε έξω, η μαμά ήταν κατακόκκινη και είχε χάσει ένα γάντι.

Όταν φτάσαμε στο σπίτι, ο μπαμπάς ήταν ήδη εκεί.
-Πού ήσασταν; Πόση ώρα κάνατε! Άρχισα να ανησυχώ!
-Α, για σε παρακαλώ, είπε η μαμά. Τις παρατηρήσεις σου κράτα τες για άλλη φορά!
Η μαμά πήγε να αλλάξει και ο μπαμπάς με ρώτησε:
-Μα επιτέλους πού ήσασταν;

-Ε, πήγαμε να δούμε τα μαγαζιά, του εξήγησα, και ήταν φοβερά, είδαμε βιτρίνες με ανθρωπάκια που κουνιούνται, ηλεκτρικά τρένα με παλιές ατμομηχανές, που βγάζουν καπνό και το λεωφορείο ήταν πολύ γεμάτο και μπροστά στο μαγαζί ήταν μια κυρία που τσακώθηκε με τη μαμά και η κυρία έχασε το γιο της, που τον έλεγαν Ροζέ, και υπήρχαν κι ένα σωρό φωτάκια και μουσική κι ένας ΑΪ-Βασίλης κι ένα παιδάκι που φοβόταν να τον πλησιάσει και περιμέναμε πολλή ώρα το λεωφορείο γιατί ήταν όλα γεμάτα και είχε πάρα πολλή πλάκα!

-Κατάλαβα! είπε ο μπαμπάς.
Φάγαμε αρκετά αργά και η μαμά φαινόταν κουρασμένη.
-Μπαμπά, τι δώρα θα πάρω τα Χριστούγεννα; ρώτησα την ώρα που τρώγαμε το γλυκό, τη μεσημεριανή μηλόπιτα. Νόστιμη! Οι φίλοι μου ζήτησαν ένα σωρό πράγματα.
-Εξαρτάται κάπως από εσένα, μωρό μου, είπε γελώντας ο μπαμπάς. Τι θέλεις να ζητήσεις από τον Αϊ-Βασίλη;

-Ένα ηλεκτρικό τρένο που βγάζει καπνό, είπα, ένα καινούριο ποδήλατο, ένα σύστημα που αλλάζεις ταχύτητες για το καινούριο ποδήλατο, μολυβένια στρατιωτάκια, ένα μικρό μπλε αυτοκίνητο με φωτάκια που ανάβουν, ένα παιχνίδι με κατασκευές κι ένα τηλέφωνο που δουλεύει σαν τα αληθινά για να μιλάω στην τάξη με τον Αλσέστ.

-Αυτά μόνο; ρώτησε ο μπαμπάς χωρίς να γελάει πια.
-Και μια μπάλα ποδοσφαίρου και μία μπάλα του ράγκμπι, είπα.
-Ξέρεις Νικόλα, μου είπε ο μπαμπάς, ο Αϊ-Βασίλης φέτος δεν είναι πολύ πλούσιος.
-Α, κάθε φορά τα ίδια! είπα. Δεν είναι δίκαιο, οι φίλοι μου παίρνουν πάντα ότι ζητήσουν κι εγώ ποτέ!
-Νικόλα! φώναξε ο μπαμπάς.

-Α, όχι, είπε η μαμά. Μην αρχίζετε πάλι! Σας είναι πολύ δύσκολο να κάνετε λίγη ησυχία και να σταματήσετε αυτήν την κουβέντα; Έχω τρομερά πονοκέφαλο.
-Πολύ καλά, τότε, άψογα, άψογα, είπε ο μπαμπάς. Λοιπόν, για να τελειώνουμε αυτήν τη συζήτηση, θα έχεις όλα αυτά που ζήτησες Νικόλα,. Κι επιπλέον για να ισοφαρίσουμε, θα σου πάρω κι ένα γιοτ. Σύμφωνοι;

Τότε η μαμά γέλασε, σηκώθηκε, φίλησε τον μπαμπά και μετά είπε:
-Σου ζητώ συγνώμη, αγάπη μου. Έχω την εντύπωση πως θα είναι ατελείωτος ο χρόνος μέχρι τα Χριστούγεννα... Πρέπει να οπλιστούμε με υπομονή.
-Υπομονή, δε θα πει τίποτα! είπε ο μπαμπάς.

Εμένα αυτό μου αρέσει πιο πολύ πριν τα Χριστούγεννα, να είμαι ανυπόμονος. Ιδίως όταν σκέφτομαι τα μούτρα του Ζοφρουά, μετά τα Χριστούγεννα, όταν με δει να οδηγώ το γιοτ μου, πολύ γρήγορα, φορώντας τα γυαλιά του αεροπόρου.

Τα διδάγματα της εξέγερσης

Λίγα λόγια εισηγητικά για να περάσουμε στις τοποθετήσεις.

Ο ζοφρουά είναι το νεαρό πλουσιόπαιδο από τα βόρεια προάστια με αποκλίνουσα συμπεριφoρά. Ήταν κακομαθημένος, με πλούσιο μπαμπά που του αγόραζε ό,τι ήθελε και με προκλητική περιφρόνηση προς τα όργανα της τάξης και τον σουπιά.

Παρά τις ταξικές διαφορές η παρέα του δε δίστασε να αγκαλιάσει το δράμα του ζοφρουά και να τον μετατρέψει -άθελά του ίσως- σε σύμβολο του αγώνα ενάντια στη θεσμική καταστολή και τα όργανα. Δηλ τον σουπιά και το σύστημα.

Η εξέγερση ήταν καθολική, ξεσηκωμός μιας ολόκληρης γενιάς. Μιας ολόκληρης τάξης ενάντια στη νέα τάξη πραγμάτων.
Κι ήταν διαταξική πέρα από παλιοδογματικά, ταξικά καλούπια που φέρνουν την εξεγερμένη νεολαία στα μέτρα τους, αντί να προσπαθήσουν να έρθουν αυτά στα μέτρα της.

Η παρέα των εκδικητών είναι μετωπικό σχήμα τοπικής εμβέλειας. Στα ελληνικά δεδομένα θα μπορούσε να είναι το μερα. Κι αν δεν το έχει κατοχυρώσει κάποια άλλη συλλογικότητα είναι ό,τι πρέπει για την ονομασία του νέου φορέα του σπόρτιγκ και το καταθέτω επισήμως ως πρόταση.
Εδώ άλλοι υπογράφουν ως διάφοροι-ες, κάποιοι-ες. Στο παρέα των εκδικητών θα κολλήσουμε;

Η εκδίκηση περιγράφει απόλυτα το στίγμα και τον ορίζοντα πολλών συνιστωσών του κινήματος. Σε ευθεία αντίθεση με τη διεκδίκηση που θεωρείται πολιτικάντικη, ή κατά το κοινώς λεγόμενο φλωριά.
Η πρόθεση τα αλλάζει όλα.

Γενικά οι προθέσεις παίζουν σπουδαίο ρόλο, ειδικά οι καλές. Κι ας στρώνουν πολλές φορές το δρόμο για την κόλαση, όπως προειδοποιεί ο λένιν. Ακόμα και με το διάβολο θα συμμαχήσουμε για το καλό του κινήματος είχε πει ο χαρίλαος το 89.
Και για να του πουλήσουμε την ψυχή μας, συμφώνησαν οι υπόλοιποι.

Ακόμα και στα ρήματα η σύγκριση είναι καταλυτική.
Διεκδικώ κι εκδικούμαι.
Το εκδικούμαι είναι παθητικό και σαν φωνή και σα νόημα. Το διεκδικώ είναι ενεργητικό ρήμα, αλλά λίγοι το κάνουν στην πράξη, πέρα από τα λόγια.

Ο ζοφρουά κατάλαβε όσο λίγοι μεγάλοι ότι το να παίζεις είναι επαναστατικό. Μια ανέμελη πράξη αυτο-οργάνωσης του ελεύθερου χρόνου ενάντια στον επιστατικό αυταρχισμό, τους κανόνες και την κανονικότητα. Με δυο λόγια ενάντια στην καταπίεση.
Μια γροθιά στο στομάχι του συστήματος.

Παράλληλα όμως κουβαλούσε μαζί του τα ταξικά του κατάλοιπα. Δέος μπροστά στο σύστημα (αλά φλωράκης). Μικροαστικός σεβασμός για την ιδιοκτησία. Υπακούει στο κόμμα που έχει μέσα του και πηγαίνει πιο εκεί να μη σπάσει το τζάμι.
Υποταγή στους κανόνες της εξουσίας. Φόβος μπροστά στην ελευθερία. Και μπρος στην πιθανή βία. Που σε τελική ανάλυση είναι ελευθερία. Με άλλα λόγια το θηλυκό του βίου.

Τα ερωτήματα για τον σουπιά είναι πολιτικά κι αμείλικτα.
Ανήκει στην εργατική τάξη ή είναι τσιράκι του συστήματος;
Κάτω απ' το κεφάλι του έχει σκατά ή ταξική συνείδηση;
Δουλεύει για τη φουκαριάρα τη μάνα του ή για τη θεσούλα του και το βόλεμά του;
Παράγει υπεραξία; Τι λένε τα μ-λ σχετικά;
Και τι δουλειά είχε ο αντουάν σκυλάκ στην εκδήλωση του σωματείου που έχουν οι παιδοφύλακες;

Στη γλώσσα της γεωμετρίας η μπάλα είναι σφαίρα. Αλλά εξοστρακίστηκε όντως στον τοίχο; Ή ήταν μια εν ψυχρώ βολή κατά του ανυποψίαστου σουπιά;
Την επόμενη βδομάδα η κυριακάτικη ουμανιτέ δημοσίευσε το ανυπόγραφο διήγημα το λάθος σουτ σε έναν επιστάτη που έδινε μια διαφορετική, αιρετική εκδοχή των πραγμάτων.

Το τρίπτυχο με το οποίο πέρασε στην ιστορία η εξέγερση ήταν:
-να πέσει ο σουπιάς (από τα κάτω κι αριστερά)
-να επιστραφεί πίσω η μπάλα κι όλα τα κλεμμένα (από τα αποθεματικά των ταμείων μέχρι την ίδια τη ζωή).
-όλη η εξουσία στα σοβιέτ των μαθητών

Ο εντ με τις τάσεις ηγεμονίας είναι το ναρ.
Το τετράστιχο που του αρέσει και τον εκφράζει πάει ως εξής:
Όλοι σε φωνάζαν αρχηγό
κι ήξερες μονάχα να διατάζεις
κι έτρεχα ξοπίσω σου κι εγώ
για να με κοιτάζεις

Ο ατίθασος ρούφους, που στην κρίσιμη στιγμή φεύγει με καταγγελίες από τα αριστερά για ηγεμονισμό και την αντιδημοκρατική συμπεριφορά του ναρ μες στο μετωπικό σχήμα αντιπροσωπεύει το φλογερό καταγγελτικό λόγο του ανυπότακτου σάββα μιχαήλ.
Το μειωτικό παρατσούκλι ρούφους του το έβγαλαν οι γάλλοι σύντροφοι του νακ για τις τάσεις φυγής του από το μερα εξαιτίας της κόντρας με το σεκ. Αυτό στην μετωπική αργκό λέγεται εσωτερίκευση των ενδοτροτσκιστικών διαφορών.

Κατά μία άλλη εκδοχή το πλήρες όνοματεπώνυμό του είναι ρούφους μπεζανσνό. Είναι ο μεγάλος αδερφός του ολιβιέ, μέλος της τρομοκρατικής οργάνωσης παρέα των εκδικητών, τα μέλη της οποίας συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν κατά τη διάρκεια μιας απόπειρας δολοφονίας του τσάρου ντε γκωλ.
Ο μικρός ολιβιέ ορκίστηκε εκδίκηση για τον αδερφό του κα συνεχίζει το έργο του σήμερα.

Γενικώς η παρέα των εκδικητών είναι στην ουσία μια ευκαιριακή συγκόλληση με πολύ κοντό ορίζοντα. Στην πρώτη ευκαιρία τα μέλη της τη διαλύουν πρόθυμα με εκατέρωθεν κατηγορίες και διαχείριση της μιζέριας.
Τα συντροφικά μαχαιρώματα πέφτουν βροχή. Ψάχνουν όλοι έναν προδότη να του φορτώσουν την ήττα.

Η ουσιαστική αυτοκριτική είναι ζωτική λειτουργία για το σχήμα. Δεν είμαι προδότης, τουλάχιστον όχι περισσότερο απ' ό,τι εσύ, λέει ο νικόλας στον εντ.
Αυτοκριτική που αποτελεί οδηγό για το μέλλον.
Στο επόμενο κίνημα θα σου δείξω ποιος είναι προδότης...

Ο ανιάν είναι το χαϊδεμένο του αστικού συστήματος εξουσίας. Θυμώνει που οι άλλοι χαϊδεύουν τα αυτιά των αναρχικών αντί για δικά του και τους καταγγέλλει.
Την κρίσιμη στιγμή απουσιάζει από το κίνημα. Στο τέλος όμως δικαιώνεται. Δεν ήταν εξέγερση αυτό που έγινε. Κι ας μην έσπασε ούτε ένα τζάμι.

Ο μικρός νικόλας είναι αυτό ακριβώς που σχολίασε ο μπαγούδο στο πιο κάτω ποστ: ο τύπος που έκατσε μέχρι τέλους και την έκανε από τα αριστερά. όχι γιατί διαφωνούσε, αλλά γαμώτο, κανείς δε θα τον πει προδότη.
Επειδή είναι αφηγητής, λέω να τον κάνω δημοσιογράφο. Μάλλον του πριν για να έχει και ίντριγκα.

Το τέλος της ιστορίας μας αφήνει αρκετά ερωτήματα για το ρόλο των νέων πρωτοπόρων, τη μαθητική νεολαία και το επαναστατικό υποκείμενο. Για τις μορφές πάλης και τη σχέση μας με το αυθόρμητο.
Πλάκα-πλάκα κι ο μάης του 68 κάπως έτσι ξεκίνησε. Και μάλιστα από τη γενιά του μικρού νικόλα!

Ωστόσο, καμιά απορία μας, καμιά μεταμοντέρνα θεωρητική αναζήτηση, δεν αναιρεί τις αλύγιστες, ατσάλινες νομοτέλειες για το ρόλο της πρωτοπορίας και του κόμματος νέου τύπου, που επιβεβαιώνονται καθημερινά από την ίδια ζωή.

Όπως διαβάζουμε στην αναθεωρημένη έκδοση του εμφύλιου πολέμου στη γαλλία, το λάθος της παρέας των εκδικητών δεν ήταν ότι έκανε κατάχρηση βίας και της εξουσίας που είχε. Το ακριβώς αντίθετο. Φοβήθηκε και δεν χρησιμοποίησε συστηματικά τη βία και την εξουσία που είχε.

Θέλετε λοιπόν να μάθετε τι λογής είναι μια εξέγερση;
Κοιτάξτε την παρέα των εκδικητών. Πάρτε τις ιστορίες του μικρού νικόλα και διαβάστε τες.
Στο επόμενο κίνημα προσπαθήστε απλά να μην είστε ο προδότης.
Ή τουλάχιστον να μην είστε γραφικοί σαν τους ήρωες της ιστορίας. Που είναι βγαλμένοι από τη ζωή ένας προς έναν...

Η εξέγερση

Χτες το απόγευμα ο Ζοφρουά έφερε στο σχολείο μια μεγάλη μπάλα και στο διάλειμμα, ο Σουπιάς (ο επιστάτης μας) του είπε: "Να μην παίξεις μ' αυτή τη μπάλα γιατί θα σπάσεις κανένα τζάμι ή θα χτυπήσεις κανέναν".

Τότε ο Ζοφρουά πήρε τη μπάλα του και πήγε πιο πέρα και την ώρα που ο Σουπιάς μιλούσε μ' ένα μεγάλο, βάρεσε μια δυνατή κλοτσιά στη μπάλα, αλλά ήταν πολύ άτυχος γιατί η μπάλα χτύπησε στον τοίχο, μετά το χέρι του Σουπιά κι ο Ζοφρουά έβαλε τα κλάματα. Ο Σουπιάς έγινε κατακόκκινος, μάζεψε τη μπάλα, έπιασε το Ζοφρουά από το χέρι και πήγαν κι οι τρεις στο διευθυντή. Και μετά ο Ζοφρουά δεν ξαναγύρισε γιατί ο Σουπιάς του έδωσε δυο μέρες αποβολή.

Όταν σχολάσαμε, ήμασταν όλοι πολύ στενοχωρημένοι γιατί ο Ζοφρουά είναι φίλος μας κι όταν τρώμε αποβολή γίνεται χαμός στα σπίτια μας και γιατί επιπλέον ο Σουπιάς είχε κρατήσει τη μπάλα, που ήταν τέλεια για να παίζουμε ποδόσφαιρο στην αλάνα.

-Αυτό δεν είχε δικαίωμα να το κάνει ο Σουπιάς, είπε ο Εντ.
-Ναι, είπα εγώ.
-Μπορεί να μην είχε το δικαίωμα, αλλά το έκανε, είπε ο Ρούφους.
-Α, ναι; είπε ο Εντ. Ε, λοιπόν κι εμείς θα του δείξουμε πως δεν είχε το δικαίωμα να το κάνει! Ξέρετε τι θα κάνουμε παιδιά; Αύριο το πρωί, θα έρθουμε όλοι νωρίς στο σχολείο κι όταν χτυπήσει ο Σουπιάς το κουδούνι για να μπούμε στην τάξη, εμείς δε θα μπούμε. Και μετά θα πούμε στο Σουπιά: Αν θέλετε να πάμε στην τάξη, πάρτε πίσω την αποβολή του Ζοφρουά και ξαναδώστε του τη μπάλα, καταλάβατε; Θα του δείξουμε εμείς!

Αυτή η ιδέα ήταν καταπληκτική κι όλοι φωνάξαμε "γιούπι, γιούπι, μπράβο"!
-Ναι, είπε ο Μεξάν, θα δουν πως η παρέα των Εκδικητών δεν αστειεύεται!
Η παρέα των Εκδικητών είμαστε εμείς και πραγματικά δεν αστειευόμαστε.
-Αν θέλετε να μπούμε στην τάξη, πάρτε πίσω την αποβολή του Ζοφρουά και δώστε του τη μπάλα, καταλάβατε; έτσι θα πούμε στο Σουπιά, είπε ο Εντ.
-Θα του δείξουμε εμείς! είπε ο Κλοτέρ.
-Συμφωνούμε όλοι λοιπόν; ρώτησε ο Ιωακείμ.
-Ναι! φωνάξαμε όλοι.
-Τα λέμε αύριο παιδιά! είπε ο Εντ.

Κι έφυγε με τον Ιωακείμ, που το σπίτι του είναι δίπλα στο δικό του και στο δρόμο του εξηγούσε τι θα λέγαμε αύριο στο Σουπιά. Εγώ ένιωθα πολύ περήφανος επειδή ανήκω σε μια φοβερή παρέα που δεν αστειεύεται. Ο Αλσέστ που περπατούσε δίπλα μου τρώγοντας ένα κρουασάν αναστέναξε βαθιά και πριν μπει στο σπίτι του μου είπε:
-Θα γίνει μεγάλη φασαρία αύριο.
Σ' αυτό είχε δίκιο ο Αλσέστ. Θα γινόταν μεγάλη φασαρία και ο Σουπιάς θα καταλάβαινε μια για πάντα ποιος είναι ο πιο δυνατός, εμείς ή αυτός.

Τη νύχτα δεν κοιμήθηκα καλά. Έτσι γίνεται πάντα όταν έχω κάτι σοβαρό να κάνω την επόμενη μέρα. Κι όταν η μαμά ήρθε να μου πει πως ήταν ώρα να σηκωθώ, ήμουνα ήδη ξύπνιος και πολύ εκνευρισμένος.
-Έλα σήκω, τεμπελάκο! μου είπε η μαμά.
Μετά με κοίταξε και με ρώτησε:
-Τι ύφος είναι αυτό Νικόλα; Τι έχεις;
-Δεν αισθάνομαι πολύ καλά, είπα.
Και είναι αλήθεια πως δεν αισθανόμουν καλά. Είχα έναν κόμπο στο λαιμό, πονούσε λίγο η κοιλιά μου και κρύωναν τα χέρια μου. Η μαμά έβαλε το χέρι της στο μέτωπο και μου είπε:
-Ναι είσαι λίγο ιδρωμένος...

Ο μπαμπάς που έβγαινε από το μπάνιο μπήκε στο δωμάτιό μου και ρώτησε:
-Τι τρέχει; Τα συνηθισμένα πρωινά συμπτώματα πριν από το σχολείο;
-Δε μου φαίνεται πολύ καλά, είπε η μαμά. Αναρωτιέμαι αν... Ξέρεις ο συμμαθητής του ο Ανιάν πέρασε μαγουλάδες και...
-Μα τις πέρασε και ο Νικόλας τις μαγουλάδες, είπε ο μπαμπάς. Δείξε μου τη γλώσσα σου διαβολάκο!
Έβγαλα τη γλώσσα μου, ο μπαμπάς μου χάιδεψε τα μαλλιά και είπε:
-Νομίζω πως θα επιζήσεις! Άντε σβέλτα, φιλαράκο θ' αργήσεις. Και μην παίρνεις αυτό το ύφος. Αν στο σχολείο συνεχίσεις να μη νιώθεις καλά θα γυρίσεις σπίτι. Σύμφωνοι;
Κι εγώ σηκώθηκα. Πριν βγει από το δωμάτιό μου, ο μπαμπάς γύρισε και με ρώτησε:
-Μήπως έχεις κανένα πρόβλημα στο σχολείο;
-Όχι απάντησα.

Όταν έφτασα στο σχολείο τα παιδιά ήταν κιόλας στην αυλή και κανείς δε μιλούσε πολύ. Ο Κλοτέρ φαινόταν άρρωστος και ο Αλσέστ δεν έτρωγε.
-Είδατε τον Σουπιά παιδιά; είπε ο Εντ. Σε λίγο θα πάψει να χαμογελάει!
-Ναι είπε ο Ρούφους.
-Αυτός ο προδότης ο Ανιάν δεν είναι εδώ, οπότε κανείς δε θα μπει στην τάξη και χωρίς εμάς δε μπορούν να κάνουν μάθημα. Η δασκάλα όταν δε μας δει στην τάξη θα ρωτήσει τον Σουπιά τι συμβαίνει, εκείνος θα της πει κι αυτή θα πάει στο διευθυντή να παραπονεθεί για το Σουπιά. Θα σπάσουμε πολλή πλάκα, θα δείτε! είπε ο Εντ.

-Μα τι ακριβώς θα κάνουμε; ρώτησε ο Κλοτέρ.
-Όταν ο Σουπιάς χτυπήσει το κουδούνι, μας εξήγησε ο Εντ, όλοι οι άλλοι θα μπουν στις γραμμές, αλλά εμείς θα μείνουμε εδώ ακίνητοι. Τότε ο Σουπιάς θα έρθει να μας ρωτήσει γιατί δε μπαίνουμε στις γραμμές κι εμείς θα του πούμε: Πάρτε πίσω την αποβολή του Ζοφρουά και δώστε μας τη μπάλα, αλλιώς δε μπαίνουμε στην τάξη!
-Ποιος θα του το πει; ρώτησεο Κλοτέρ.
-Ξέρω γω; είπε ο Εντ. Εσύ, εσύ, ή εσύ.

-Εγώ; είπε ο Ρούφους. Γιατί εγώ; Στο κάτω κάτω δική σου ιδέα ήταν.
-Κατάλαβα, είπε ο Εντ, είσαι προδότης; Το ήξερα.
-Εγώ προδότης; φώναξε ο Ρούφους. Όχι κύριε, δεν είμαι προδότης! Αλλά δε μου αρέσει να με περνούν για βλάκα! Είναι εύκολο να βάζεις τους άλλους να κάνουν τα δύσκολα!
-Ναι, είπαν ο Κλοτέρ κι ο Μεξάν.
-Και πρώτον δεν είμαι υποχρεωμένος να κάνω ό,τι λες! φώναξε ο Ρούφους. Δεν είσαι ο αρχηγός της παρέας!
-Αφού είναι έτσι δε ανήκεις πια στην παρέα! είπε ο Εντ.
-Σκασίλα μου και τόσο το καλύτερο! φώναξε ο Ρούφους. Εγώ δεν είμαι δειλός να υπακούω σε σένα επειδή φωνάζεις πιο δυνατά από τους άλλους.
Κι ο Ρούφους έφυγε τρέχοντας.

-Άσ' τον να φύγει, είπε ο Εντ. Δε θέλουμε προδότες στην παρέα.
-Ναι, είπε ο Μεξάν. Όμως καλά λέει πως δεν είσαι εσύ ο αρχηγός. Έχει δίκιο!
-Α, έτσι; Ε, τότε πήγαινε κι εσύ με αυτόν τον προδότη, φώναξε ο Εντ.
-Αυτό θα κάνω! φώναξε ο Μεξάν. Δε μου αρέσει να με διατάζουν!
Κι έφυγε μαζί με τον Κλοτέρ και τον Ιωακείμ.

-Αφού μένουμε μόνο εμείς οι τρεις είπε ο Αλσέστ δεν έχει πια νόημα... Μπορούν να κάνουν μάθημα και χωρίς εμάς, άσε που θα φάμε σίγουρα αποβολή.
-Είσαι κι εσύ προδότης όπως οι άλλοι έτσι; είπε ο Εντ.
-Και να σου πω και κάτι άλλο; Στο κάτω-κάτω ο Ζοφρουά δεν είχε παρά να μην κάνει βλακείες! φώναξε ο Αλσέστ. Ο Σουπιάς του είχε πει να μην παίξει με την μπάλα του, δεν είχε παρά να καθίσει φρόνιμος!
-Μπα; Τώρα είσαι με το μέρος του Σουπιά; έκανε ο Εντ.
-Δεν είμαι με το μέρος κανενός, απάντησε ο Αλσέστ, αλλά δεν έχω καμία όρεξη να φάω αποβολή επειδή ένας βλάκας έκανε μια βλακεία! Μετά στο σπίτι μου γίνεται χαμός και μου απαγορεύουν να τρώω γλυκά. Για χάρη δηλ ενός βλάκα που πέταξε τη μπάλα του πάνω στον Σουπιά, να μη φάω εγώ φράουλες σαντιγί; Τι μας λες;
Κι ο Αλσέστ έφυγε δαγκώνοντας μια μπουκιά από ένα μεγάλο σάντουιτς με τυρί.

-Άντε φύγε κι εσύ λοιπόν! μου φώναξε ο Εντ. Τι κάθεσαι; Κι εσύ προδότης δεν είσαι;
-Προδότης εγώ; φώναξα. Όχι πιο πολύ από εσένα πάντως. Για ξαναπές το αν τολμάς!
Δεν προλάβαμε να παίξουμε ξύλο γιατί χτύπησε το κουδούνι, όμως καθώς προχωρούσαμε για να μπούμε στις γραμμές και να πάμε στην τάξη, είπα στον Εντ:
-Στο επόμενο διάλειμμα, θα σου δείξω εγώ ποιος είναι προδότης!



Αφήνω μια μέρα την εισήγηση για ανάγνωση και μετά θα προχωρήσουμε σε σημειολογική ανάλυση, συνειρμούς και τοποθετήσεις.

Η θάλασσα μέσα μου

Ιπποκράτειο. Πόνος. Όχι πολύς όμως, θα τον αγνοήσω.
Μπα, δε γίνεται, πονάει συνέχεια. Χτυπάει παντού, γεμίζει το μυαλό, κάθε κύτταρο, υπάρχει μόνο αυτό, τίποτα άλλο.
Το μεσουλίντ είναι το όπιο του λαού που τον λυτρώνει.
Αν μπορεί, ας κάνει χωρίς αυτό.

Φίλε, μήπως σου βρίσκεται καμιά τζούρα παυσίπονο;
Κάπου εκεί ο ασθενής συναντά την ξεχασμένη πίστη του στο θείο κι οι τραγόπαπες πελατεία για δούλεμα.
Οι σακατεμένοι κι οι μελλοθάνατοι είναι ιδανικό τάργκετ γκρουπ για εξορμήσεις με το σωτήρα και το όργανο του κσ τους.

Δεν είμαστε μάρτυρες του ιεχωβά, ή από κάποια αίρεση, είμαστε από την οργάνωση τάδε...
Μπράβο σύντροφε, κι εγώ με τους ορθόδοξους είμαι, τους αντισοβιετικούς ποτέ δεν τους πήγαινα.

Αν πας ως ιεχωβάς θα σε πιάσουν για προσηλυτισμό.
Κι αν είσαι ναρκομανής, όπως οι άστεγοι που έψαχναν στο ισόγειο καταφύγιο από το ψοφόκρυο, θα έρθουν να σε μαζέψουν οι μπάτσοι, να μη χαλάς την αισθητική του νοσοκομείου.
Αλλά αν ανήκεις σε παραεκκλησιαστική οργάνωση, σε καλύπτει το άσυλο και παίρνεις σβάρνα τα αμφιθέατρα για παρέμβαση και βιογραφικά.

Ο σοβιετικός κυριούλης πρόλαβε πάντως να τσακωθεί σε ένα επισκεπτήριο με έναν δικό τους γιατί απαίτησαν ησυχία να απαγγείλουν στους ασθενείς το ευαγγέλιο και του είπαν να κόψει το διάγγελμά του.

Όπως την κόβω τη δουλειά ο ν.509 του μέλλοντος, όταν βγει, θα απαγορεύει τον πολιτικό προσηλυτισμό και θα μας κλείνουν μέσα δέκα-δέκα. Αν έχει και καμιά παράγραφο για το πρήξιμο, θα είναι εντελώς φωτογραφικός.

Ο αστός άθεος από την άλλη, μπροστά στον πόνο, ανακαλύπτει την απελπισία και τον εαυτούλη του. Όπως ο ήρωας του όργουελ στο 1984.
Μακριά απ' τον κώλο μου κι όπου θέλει ας είναι. Και στη σύντροφό μου ακόμα, αρκεί να μην είναι σε μένα.

Η οπτική του όργουελ δεν χωρούσε τη στάση των κομμουνιστών απέναντι στον πόνο και τα βασανιστήρια.
Κάποιοι σήμερα τους θεωρούν θρησκόληπτους νέου τύπου. Το κόμμα ήταν ο θεός απ' όπου αντλούσαν δύναμη για να αντέξουν.
Η ελληνική είναι εξαιρετικά πλούσια γλώσσα. Για τα κρεμαστάρια υπάρχουν ένα σωρό συνώνυμα.
Όποιος εξακολουθεί να μη βλέπει καμία διαφορά μπορεί να διαβάσει (ξανά) την απολογία του μπελογιάννη.

Χειρουργείο. Γύρω μου μασκοφόροι που έχουν δώσει τον όρκο του χασάπη. Ιμπεριαλιστική περικύκλωση.
Γιατί δε βγάζετε τις μάσκες σας δειλοί; Προβοκάτσια...

Εκεί δε βοηθάν ούτε θεός, ούτε κόμμα. Αναρχία σκέτη.
Το μόνο που κινείται είναι το βλέμμα. Το σώμα δεν υπακούει σε καμιά εντολή.
Τα νεύρα απονεκρώθηκαν μαζί με το κράτος. Οι ιμάντες μεταβίβασης κρατικών εντολών τέθηκαν εκτός λειτουργίας μαζί με τα συνδικάτα. Ο κεντρικός σχεδιασμός παραλύει. Τα άκρα αυτονομούνται σα βαλτικές δημοκρατίες. Δεν κινείται τίποτα. Μπρεσνιεφική στασιμότητα.

Νιώθω σαν τον μπαρδέμ στο η θάλασσα μέσα μου.
Προλαβαίνω να σκεφτώ ότι κι εγώ στη θέση του μάλλον ευθανασία θα ήθελα.
Η ζωή θέλει αξιοπρέπεια. Ό,τι κι αν λεν οι γύρω σου είναι εκ του ασφαλούς. Εσύ ξέρεις πως την έχεις χάσει.
Το ναρκωτικό φτάνει στο κεφάλι και φέρνει το τέλος.
Λυτρώσεις υπάρχουν πολλές. Η ευθανασία σκοτώνει, αυτή είναι η διαφορά.

Κοιμάσαι με καθαρή συνείδηση και ξυπνάς βρώμικος είκοσι χρόνια πριν.
Την παρθενιά μας επανορθώσανε σφιχτά με ράμματα.
-Μα αδερφή, μερική νάρκωση δεν είπατε θα μου κάνετε;
-Σου έβαλαν ένα επισκληρίδιο να κοιμηθείς, να μη φρικάρεις με τα αστεία που θα λένε, μου είπε χαμογελώντας. Ανάμεσα στα δόντια της είχε μείνει ένα κομματάκι δυόσμο από τα ντολμαδάκια.

Υπήρχε και συνέχεια. Μετά τις συναινέσεις, έρχονται οι ενέσεις. Η μία πίσω απ' την άλλη. Δεν είχε μείνει φλέβα απείραχτη. Άρχισα να πιστεύω πως την τελευταία θα μου την κάνουν στη γλώσσα.

Οι πιο πολλές ήταν αντιπηκτικές. Για το αίμα υποτίθεται. Αν και μέχρι στιγμής το μόνο που δεν πήζει και παραμένει σταθερά υγρό -παχύρρευστο στην καλύτερη- είναι ό,τι εξέρχεται δια της γνωστής οικωλογικής μεθόδου στην τουαλέτα.
Κατά τα άλλα πήξαμε στην ξάπλα και στη στασιμότητα τόσες μέρες στο κρεβάτι.

Άμεση συνέπεια ήταν ότι κάθε φορά που σηκωνόμουν ένιωθα σαν διαλεκτική που την πήραν με το κεφάλι κάτω και τα πόδια πάνω και τη γύριζαν όρθια. Το κεφάλι βαρύ, το αίμα έτρεχε ποτάμι προς τα κάτω κι η φλέβα που είχε μάθει αλλιώς, φούσκωνε και πρηζόταν.
Οπότε ξαναγινόμουν οικειοθελώς εγελιανός με τα πόδια πάνω και τον μαρξ τον θυμόμουν μόνο για τουαλέτα και φαΐ.

Έχει και τα καλά της όμως η υπόθεση.
Καταρχήν έχεις την ευκαιρία να ζήσεις για λίγο στο επίκεντρο της προσοχής των άλλων.
Να νιώσεις πως σε αγαπάν τα δικά σου άτομα (μαλακία που στο δείχνουν τότε, αλλά τι να γίνει). Να εκμαιεύσεις λίγο περισσότερη αγάπη απ' όση σου αναλογεί.

Αν το παίξεις έξυπνα μπορείς να γίνεις μέχρι και χαϊδεμένο. Ανιάν στη θέση του ανιάν. Κάνοντας να σε ζηλεύουν τα άλλα παιδάκια γύρω σου (μικρά και μεγάλα). Που θα παν μετά σπίτι τους και θα βροντήξουν τη τσάντα τους στο πάτωμα φωνάζοντας:
Είναι άδικο. Γιατί να μη μπορώ να σπάσω κι εγώ το χέρι μου όπως ο κλοτέρ;
Κι όποιος μπόρεσε κατάλαβε.

Συν τοις άλλοις ήταν ευκαιρία να νικήσω έναν από τους τελευταίους φόβους μου, το νυστέρι. Πλέον μένουν η ανεργία, η μοναξιά κι αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα. Α, και να μη μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι.
Τους δύο πρώτους ειδικά δε βλέπω να τους νικάω τώρα στα κοντά.

Γενικά το πήρα ελαφρά, σαν εμπειρία που έπρεπε να ζήσω. Με μια χαζοχαρούμενη διαλεκτική διάθεση, να βλέπω το θετικό διαλεκτικά δεμένο με την ατυχία.
Σαν τον κόκορα του αρκά, που πέφτει πάνω στον σκατζόχοιρο, χαμογελάει με τα αγκάθια στη μούρη γιατί έχει αποφασίσει να είναι αισιόδοξος κι ο σκατζόχοιρος λέει: πάλι σε ηλίθιο έπεσα.
Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Με κάτι τέτοια πάντως ο κόσμος καταλαβαίνει το αυτονόητο. Η υγεία είναι σπουδαίο πράγμα.
Αν προχωρούσε λίγο ακόμα τη σκέψη του, θα καταλάβαινε ότι το ασφαλιστικό είναι σπουδαίο θέμα, η πρόνοια σπουδαίος θεσμός κι η σοβιετία που τα είχε λυμένα όλα αυτά σπουδαία χώρα με σπουδαίο σύστημα,
Αλλά αυτός το παίρνει αλλιώς και καταλήγει στο ότι ο θεός είναι μεγάλος...
Στα αποσιωπητικά ο καθένας εννοεί ό,τι θέλει.

Το αυτό ισχύει και για τους άθεους αγωνιστές.
Το σύστημα υγείας δεν είναι απλώς ένα δικαίωμα, που κάποιες χώρες το δίνουν και κάποιες όχι. Ο σοβιετικός κυριούλης λέει ότι είναι θέμα πολιτικής οικονομίας.
Πίσω από την εγχείριση που κάνεις και δεν πληρώνεις βρίσκονται ολόκληρες οικονομικές σχέσεις. Δεν είναι κάτι απλό για να το προσπερνάμε έτσι.
Το καταλαβαίνεις καλύτερα, όταν σκέφτεσαι τι ποσά θα πλήρωνες για την επέμβαση αν ήσουν ανασφάλιστος και δεν σε κάλυπτε το ταμείο σου.

Η επαφή με τους συγκρατούμενους στο θάλαμο είχε την πλάκα της. Κι ας γινόταν θάλαμος αερίων με τις οβίδες κρότου-οσμής που πετούσαν μετά το φαγητό.
Πνιγηρή μπόχα, αλλά άμα είσαι μέσα το συνηθίζεις. Και με τη ζωή κάπως έτσι γίνεται.

Αυτό που δεν παλευόταν ήταν όταν πήγαινε η κουβέντα στα πολιτικά.
Όλοι ίδιοι είναι...
Τον ξέρουμε και τον φλωράκη και τα καράβια που είχε (εγώ δεν τα ήξερα, μάλλον έμεινα πίσω από τις ιξιλίξεις που λέει κι ο σάμις).
Η οικουμενική με τον ζολώτα ήταν η καλύτερη κυβέρνηση. Γι' αυτό τη ρίξανε.
Eκεί ο εγκέφαλός μου λιποθύμησε και δεν πρόσεξα παρακάτω.

Το κκε δε θέλει να κυβερνήσει (λες να το λέει για τη βάρκιζα);
Μόνο να φωνάζει θέλει. (Α, έτσι. Είπα κι εγώ).
Κι ο σύριζα; Αυτοί φωνάζουν περισσότερο.
Τι να πεις; Εδώ υπάρχουν εξωκοινοβουλευτικοί που το πιστεύουν στα αλήθεια, αυτοί θα με πειράξουν;
Τις επόμενες μέρες φόρεσα ένα κόκκινο μπλουζάκι που γράφει Τι πλαστήρας, τι παπάγος κι οι βλακείες κόπηκαν μαχαίρι.

Με τους γιατρούς ήταν λίγο πιο εύκολο γιατί είχαν κι απεργία.
Το πρωί μιας απεργάσιμης ήρθε να μας εξετάσει ένας γιατρός πριν φύγει για καφέ στην παραλία όπως έλεγε.
-Ναι, αλλά πρώτα στο γεννηματά, του είπα, όπου καλούσε το σωματείο για αποκλεισμό.
Ναι, ναι, συμφώνησε απρόθυμα, προσπαθώντας από μέσα του να θυμηθεί πότε άνοιξε μαγαζί στην παραλία με αυτό το όνομα.

Κάποιοι ίσως περιμένουν υλικό για τις φαντασιώσεις τους με νοσοκόμες. Λυπάμαι, αλλά θα τους απογοητεύσω.
Σε μια ιστορία από τον ισοβίτη απειλούν έναν ασθενή να πάψει να γκρινιάζει γιατί θα του φέρουν τη μορφίνη να τον κοιμίσει. Η μορφίνη ήταν μια χοντρή νοσοκόμα που ερχόταν με ένα σφυρί και χτυπούσε στο κεφάλι όποιον είχε αϋπνίες.
Είμαι πεισμένος ότι η μορφίνη υπάρχει. Δουλεύει στην ορθοπεδική κλινική στο μπλε κτίριο στο ιπποκράτειο.
Δεν τόλμησα ποτέ να ρωτήσω πώς τη λένε.

Υπάρχουν βέβαια και πολύ όμορφες κοπέλες.
Αν και δε βλέπω τι το ρομαντικό -ή σεξουαλικό- μπορεί να υπάρχει σε τρυφερά ενσταντανέ, όπου σου αλλάζουν τον καθετήρα κι η απλυσιά σου μυρίζει από το δίπλα κρεβάτι.

Το υλιστικό συμπέρασμα στο οποίο κατέληξε η κε του μπλοκ είναι ότι μετά το κείμενο για την ιατρική της αθήνας οι γιατροί με έβαλαν στο μάτι, με καταράστηκαν κι άντε να ξεμπλέξεις από αυτούς.
Εδώ ούτε ο στάλιν δεν πρόλαβε να τους εξοντώσει (βλέπε υπόθεση των γιατρών λίγο πριν πεθάνει). Ήταν οι μόνοι που του ξέφυγαν -αν όχι αυτοί που τον σκότωσαν.
Βοήθειά μας.

Κατά συνέπεια κρίνω σκόπιμο, έστω και καθυστερημένα, να αναλάβω αποκλειστικά την ευθύνη για το κείμενο συνομιλίες με την κρούπσκαγια. Οι απλουστευτικές διατυπώσεις που στρέβλωσαν την αλήθεια και τα όσα είπε η ναντιέζντα βαραίνουν αποκλειστικά εμένα και είναι ποιητική αδεία υπερβολές, απόρροια της δημιουργικής δημοσιογραφίας και της μεγάλης σοβιετικής δημοσιογραφικής σχολής με τις αρχές της οποίας γαλουχήθηκα από τα μικράτα μου.

Να υπενθυμίσω ότι στο βιβλίο του μίλοβαν τζίλας συνομιλίες με το στάλιν, από το οποίο ήταν εμπνευσμένος ο τίτλος του ποστ, το τρίτο και τελευταίο μέρος του φέρει τον τίτλο απογοητεύσεις.
Δε μπορούσα παρά να συμπεριλάβω κάτι αντίστοιχο για το κοινό.

Το μόνο που δεν έχω καταλάβει ακόμα και χρήζει περαιτέρω διερεύνησης στο μέλλον πάνω στην υπόθεση των γιατρών, είναι το εξής: το μπούτι, γιατί έπρεπε να μου το ξυρίσουν κατά τη διάρκεια της εγχείρισης;

Υστερόγραφο
Στα σχόλια κατά τη διάρκεια της απουσίας μου θα απαντήσω σταδιακά. Ευτυχώς είχα την άνεση να τα διαβάσω πολλές φορές και να τα χωνέψω, γιατί αλλιώς θα κατέφευγα σε κλισέ μελό ευχαριστίες από την πολλή συγκίνηση.

Το μόνο που μπορώ να υποσχεθώ είναι πως θα διαψεύσω όλες τις πρσδοκίες, από τη μικρότερη ως τη μεγαλύτερη.
Ο θάλαμος δεν αεριζόταν πολύ λόγω κρύου, σε μπαλκόνι έχω να βγω κάτι εβδομάδες και γενικώς ο εγκέφαλος δεν παίρνει το οξυγόνο που χρειάζεται για να λειτουργεί καλά.
Για καθαρό αέρα θα πάμε μια και καλή στο τέλος...

Καλλιστεία

Φίλη αναγνώστρια μου έλεγε ότι το δημοψήφισμα -στο οποίο και ψήφισε και ψηφίστηκε- έχει αυξημένη συμμετοχή μάλλον επειδή οι υποψήφιες είναι γυναίκες. Κι είχε δίκιο!
Ο κόσμος ψοφάει για καλλιστεία τη σήμερον. Κι η δαπάρα με την πειθώ, τον πολιτικό λόγο και τα αφράτα, πεταχτά επιχειρήματα των κοριτσιών της, δεν είναι τυχαία πρώτη δύναμη τόσα χρόνια.

Υπ' αυτή την έννοια η πρωτιά της κόκκινης ρόζας μπορεί να θεωρηθεί έκπληξη. Γιατί πόσο συχνά κερδίζει καλλιστεία μια βραχύσωμη γυναίκα, με πλακουτσωτή μύτη, κυρτό, καμπουριασμένο σώμα και περίεργο βάδισμα;
Κι όμως, δεν πρέπει να υπήρξε άλλη γυναίκα τόσο δυναμική και φλογερή, με τέτοια αύρα και γοητεία.
Το αναγνωστικό κοινό του μπλοκ έδειξε πως ξέρει να ανθίσταται στη δικτατορία του φαίνεσθαι και να εκτιμά τον εσωτερικό κόσμο μιας γυναίκας.

Η εκλογή αυτή βρίσκει απολύτως σύμφωνο και το μπρεσνιεφικό απολίθωμα που τρέφει ιδιαίτερη αδυναμία στη ρόζα και νιώθει μεγάλο πειρασμό να την υποστηρίξει σε όλα σχεδόν τα ζητήματα στα οποία διαφώνησε κατά καιρούς με τον λένιν.
Ίσως επειδή μεταξύ άλλων τη ρόζα τη διακρίνει αδιαμφισβήτητα ένα γενικό πνεύμα φιλελευθερισμού, όπως λέει ο καθ' όλα συμπαθής γιώργος ρούσης.
Με βάση αυτό η μία από τις τρεις ευχές μου στο τζίνι θα ήταν να δω πριν πεθάνω μια φράξια που να πρεσβεύει τα ιδανικά του κομμουνιστικού φιλελευθερισμού με έμβλημα τη ρόζα και ιδεολογικό υπεύθυνο το γιώργο ρούση.

Στον αντίποδα δυσάρεστη έκπληξη αποτέλεσαν οι δυο αλεξάνδρες που μέχρι και λίγες μέρες πριν το τέλος της ψηφοφορίας δεν είχαν καμία ψήφο, αναδεικνύοντας αυτό ακριβώς που σημαίνει κυριολεκτικά το όνομά τους βάση ετυμολογίας.
Τελικά στο τέλος βρέθηκαν δυο χριστιανοί άνθρωποι, πιστοί κομματικοί να ψηφίσουν τη συντρόφισσα γγ και να σώσουν το γόητρο του κόμματος.
Συνολικά όμως όλα αυτό αποτελεί αχαριστία προς τη συντρόφισσα, που πριν γίνει ανέλπιστα γγ, ασχολήθηκε εκτενώς με το γυναικείο κίνημα, στο μοναδικό βιβλίο της πολυγραφότατης αλεκας, με θέμα το γυναικείο ζήτημα.
Εγώ πάντως πιο πολύ στενοχωρήθηκα για την κολοντάι, που ήταν στη θρυλική εργατική αντιπολίτευση.

Μεγάλο ντέρμπι παίχτηκε για τη δεύτερη θέση όπου είχαμε τετραπλή ισοψηφία. Σε περιπτώσεις ισοβαθμίας το κριτήριο για την κατάταξη είναι οι συμπάθειες της κε του μπλοκ.
Η ναντιέζντα κρούπσκαγια μαυρίστηκε από τους φανατισμένους σταλινικούς. Αλλά κερδίζει το βραβείο ευ αγωνίζεσθαι γιατί δεν ψήφισε τον εαυτό της.
Αυτήν και τη σφισσα γιώτα έπρεπε κανονικά να τις προφυλάξω και να θέσω τις υποψηφιότητές τους εκτός σοσιαλιστικής άμιλλας, ανταγωνισμού και εμπορευματικών σχέσεων.
Αν πάρουν πάντως βιογραφικά για το μπλοκ κι αυξήσουν το φαν κλαμπ τους έχουν πολλές πιθανότητες για τα καλλιστεία της επόμενης χρονιάς.

Στην ίδια θέση βρέθηκε η λιάνα κανέλλη με το εμπνευσμένο σύνθημα νάτη η κάλπη γαρουφαλιά γεμάτη, αλλά και η φωνή του πολυτεχνείου και της -ξεπουλημένης- συνείδησής μας μαρία δαμανάκη.
Οι τρεις ψήφοι για την συντρόφισσα μαρία είναι καθαρά με χαβαλέ κριτήριο, αλλά τους δεχόμαστε γιατί ο μύλος της πανσπουδαστικής όλα τα αλέθει.
Ή τέταρτη είναι απόρροια μιας πολύ ανθρώπινης στάσης, από άτομο που έχει μείνει σταματημένο στο 89, όπως στο γκουντμπάι λένιν. Το κοντινό του περιβάλλον του λέει ότι η μαρία είναι ακόμα πρόεδρος του ενιαίου συν και παντρεμένη με τον δανίκα.

Πλάκα-πλάκα αν οι αναθεωρητές το είχαν παίξει πιο έξυπνα κι είχαν βάλει τη δαμανάκη αντί του δραγασάκη υποψήφια στο 13ο παίζει να μας είχαν. Με τον μίμη αρχηγό η νίκη τους θα ήταν σίγουρη κι ο μαρξιστικός νεο-φιλελευθερισμός υπαρκτός και κραταιός.

Η μονοπρόσωπη, σαν διεύθυνση σοβιετικού εργοστασίου, κε του μπλοκ χαιρετίζει το συναγωνιστή του μι λάμδα χώρου που ψήφισε την χήρα του μαο κι ομολογεί δημόσια ότι η πρώτη ψήφος ήταν σικέ, ώστε να αναθαρρήσουν και να εκδηλωθούν κι οι υπόλοιποι του χώρου.

Μία ψήφο συμπάθειας κέρδισε κι η ηρωική εμποροϋπάλληλος σοφία καλαντάλινα για την άνανδρη αντικομμουνιστική επίθεση που δέχτηκε από συνδικαλιστές του σύριζα. Γνωρίζοντας πάντως τον τσαμπουκά της συντρόφισσας το πρόβλημα θα το είχαν μάλλον οι άλλοι που κάναν το λάθος να τα βάλουν μαζί της.

Τέλος μόνο ένας αναγνώστης εκτίμησε τη διαλεκτική σχέση καλλιστείων και σοσιαλιστικού προτσές παίρνοντας υπ' όψιν τη λενινιστική φόρμουλα ότι σοσιαλισμός = εξηλεκτρισμός + σταρ εσσδ + μις κομσομόλ. Κι επίσης την οξυδερκή λενινιστική υπόδειξη ότι το θέμα είναι να κρατήσουμε την προοδευτική ουσία του τεϊλορισμού και του θεσμού των καλλιστείων.

Δίπλα τρέχει ήδη νέα ψηφοφορία από την οποία συνειδητά και κατόπιν συζήτησης αποκλείστηκαν ο ηρωικός νικολάι κολόφ του πολιτμπιρό από το Ρόκι IV κι ο μικρός νικόλας λόγω ροπής προς τον αναρχοσυμμοριτισμό.
Δε συζητήθηκαν παρά μόνο σε πηγαδάκια καλτ υποψηφιότητες όπως του νίκου μαστοράκη -όπου θα έπαιζε και καλή μουσική- και του νίκου παπαναδρέου με πάρτι-ποιητική βραδιά και απαγγελία της τελευταίας ποιητικής του συλλογής με τίτλο κρατισμός κι αντεπανάσταση.