Η θάλασσα μέσα μου

Ιπποκράτειο. Πόνος. Όχι πολύς όμως, θα τον αγνοήσω.
Μπα, δε γίνεται, πονάει συνέχεια. Χτυπάει παντού, γεμίζει το μυαλό, κάθε κύτταρο, υπάρχει μόνο αυτό, τίποτα άλλο.
Το μεσουλίντ είναι το όπιο του λαού που τον λυτρώνει.
Αν μπορεί, ας κάνει χωρίς αυτό.

Φίλε, μήπως σου βρίσκεται καμιά τζούρα παυσίπονο;
Κάπου εκεί ο ασθενής συναντά την ξεχασμένη πίστη του στο θείο κι οι τραγόπαπες πελατεία για δούλεμα.
Οι σακατεμένοι κι οι μελλοθάνατοι είναι ιδανικό τάργκετ γκρουπ για εξορμήσεις με το σωτήρα και το όργανο του κσ τους.

Δεν είμαστε μάρτυρες του ιεχωβά, ή από κάποια αίρεση, είμαστε από την οργάνωση τάδε...
Μπράβο σύντροφε, κι εγώ με τους ορθόδοξους είμαι, τους αντισοβιετικούς ποτέ δεν τους πήγαινα.

Αν πας ως ιεχωβάς θα σε πιάσουν για προσηλυτισμό.
Κι αν είσαι ναρκομανής, όπως οι άστεγοι που έψαχναν στο ισόγειο καταφύγιο από το ψοφόκρυο, θα έρθουν να σε μαζέψουν οι μπάτσοι, να μη χαλάς την αισθητική του νοσοκομείου.
Αλλά αν ανήκεις σε παραεκκλησιαστική οργάνωση, σε καλύπτει το άσυλο και παίρνεις σβάρνα τα αμφιθέατρα για παρέμβαση και βιογραφικά.

Ο σοβιετικός κυριούλης πρόλαβε πάντως να τσακωθεί σε ένα επισκεπτήριο με έναν δικό τους γιατί απαίτησαν ησυχία να απαγγείλουν στους ασθενείς το ευαγγέλιο και του είπαν να κόψει το διάγγελμά του.

Όπως την κόβω τη δουλειά ο ν.509 του μέλλοντος, όταν βγει, θα απαγορεύει τον πολιτικό προσηλυτισμό και θα μας κλείνουν μέσα δέκα-δέκα. Αν έχει και καμιά παράγραφο για το πρήξιμο, θα είναι εντελώς φωτογραφικός.

Ο αστός άθεος από την άλλη, μπροστά στον πόνο, ανακαλύπτει την απελπισία και τον εαυτούλη του. Όπως ο ήρωας του όργουελ στο 1984.
Μακριά απ' τον κώλο μου κι όπου θέλει ας είναι. Και στη σύντροφό μου ακόμα, αρκεί να μην είναι σε μένα.

Η οπτική του όργουελ δεν χωρούσε τη στάση των κομμουνιστών απέναντι στον πόνο και τα βασανιστήρια.
Κάποιοι σήμερα τους θεωρούν θρησκόληπτους νέου τύπου. Το κόμμα ήταν ο θεός απ' όπου αντλούσαν δύναμη για να αντέξουν.
Η ελληνική είναι εξαιρετικά πλούσια γλώσσα. Για τα κρεμαστάρια υπάρχουν ένα σωρό συνώνυμα.
Όποιος εξακολουθεί να μη βλέπει καμία διαφορά μπορεί να διαβάσει (ξανά) την απολογία του μπελογιάννη.

Χειρουργείο. Γύρω μου μασκοφόροι που έχουν δώσει τον όρκο του χασάπη. Ιμπεριαλιστική περικύκλωση.
Γιατί δε βγάζετε τις μάσκες σας δειλοί; Προβοκάτσια...

Εκεί δε βοηθάν ούτε θεός, ούτε κόμμα. Αναρχία σκέτη.
Το μόνο που κινείται είναι το βλέμμα. Το σώμα δεν υπακούει σε καμιά εντολή.
Τα νεύρα απονεκρώθηκαν μαζί με το κράτος. Οι ιμάντες μεταβίβασης κρατικών εντολών τέθηκαν εκτός λειτουργίας μαζί με τα συνδικάτα. Ο κεντρικός σχεδιασμός παραλύει. Τα άκρα αυτονομούνται σα βαλτικές δημοκρατίες. Δεν κινείται τίποτα. Μπρεσνιεφική στασιμότητα.

Νιώθω σαν τον μπαρδέμ στο η θάλασσα μέσα μου.
Προλαβαίνω να σκεφτώ ότι κι εγώ στη θέση του μάλλον ευθανασία θα ήθελα.
Η ζωή θέλει αξιοπρέπεια. Ό,τι κι αν λεν οι γύρω σου είναι εκ του ασφαλούς. Εσύ ξέρεις πως την έχεις χάσει.
Το ναρκωτικό φτάνει στο κεφάλι και φέρνει το τέλος.
Λυτρώσεις υπάρχουν πολλές. Η ευθανασία σκοτώνει, αυτή είναι η διαφορά.

Κοιμάσαι με καθαρή συνείδηση και ξυπνάς βρώμικος είκοσι χρόνια πριν.
Την παρθενιά μας επανορθώσανε σφιχτά με ράμματα.
-Μα αδερφή, μερική νάρκωση δεν είπατε θα μου κάνετε;
-Σου έβαλαν ένα επισκληρίδιο να κοιμηθείς, να μη φρικάρεις με τα αστεία που θα λένε, μου είπε χαμογελώντας. Ανάμεσα στα δόντια της είχε μείνει ένα κομματάκι δυόσμο από τα ντολμαδάκια.

Υπήρχε και συνέχεια. Μετά τις συναινέσεις, έρχονται οι ενέσεις. Η μία πίσω απ' την άλλη. Δεν είχε μείνει φλέβα απείραχτη. Άρχισα να πιστεύω πως την τελευταία θα μου την κάνουν στη γλώσσα.

Οι πιο πολλές ήταν αντιπηκτικές. Για το αίμα υποτίθεται. Αν και μέχρι στιγμής το μόνο που δεν πήζει και παραμένει σταθερά υγρό -παχύρρευστο στην καλύτερη- είναι ό,τι εξέρχεται δια της γνωστής οικωλογικής μεθόδου στην τουαλέτα.
Κατά τα άλλα πήξαμε στην ξάπλα και στη στασιμότητα τόσες μέρες στο κρεβάτι.

Άμεση συνέπεια ήταν ότι κάθε φορά που σηκωνόμουν ένιωθα σαν διαλεκτική που την πήραν με το κεφάλι κάτω και τα πόδια πάνω και τη γύριζαν όρθια. Το κεφάλι βαρύ, το αίμα έτρεχε ποτάμι προς τα κάτω κι η φλέβα που είχε μάθει αλλιώς, φούσκωνε και πρηζόταν.
Οπότε ξαναγινόμουν οικειοθελώς εγελιανός με τα πόδια πάνω και τον μαρξ τον θυμόμουν μόνο για τουαλέτα και φαΐ.

Έχει και τα καλά της όμως η υπόθεση.
Καταρχήν έχεις την ευκαιρία να ζήσεις για λίγο στο επίκεντρο της προσοχής των άλλων.
Να νιώσεις πως σε αγαπάν τα δικά σου άτομα (μαλακία που στο δείχνουν τότε, αλλά τι να γίνει). Να εκμαιεύσεις λίγο περισσότερη αγάπη απ' όση σου αναλογεί.

Αν το παίξεις έξυπνα μπορείς να γίνεις μέχρι και χαϊδεμένο. Ανιάν στη θέση του ανιάν. Κάνοντας να σε ζηλεύουν τα άλλα παιδάκια γύρω σου (μικρά και μεγάλα). Που θα παν μετά σπίτι τους και θα βροντήξουν τη τσάντα τους στο πάτωμα φωνάζοντας:
Είναι άδικο. Γιατί να μη μπορώ να σπάσω κι εγώ το χέρι μου όπως ο κλοτέρ;
Κι όποιος μπόρεσε κατάλαβε.

Συν τοις άλλοις ήταν ευκαιρία να νικήσω έναν από τους τελευταίους φόβους μου, το νυστέρι. Πλέον μένουν η ανεργία, η μοναξιά κι αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα. Α, και να μη μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι.
Τους δύο πρώτους ειδικά δε βλέπω να τους νικάω τώρα στα κοντά.

Γενικά το πήρα ελαφρά, σαν εμπειρία που έπρεπε να ζήσω. Με μια χαζοχαρούμενη διαλεκτική διάθεση, να βλέπω το θετικό διαλεκτικά δεμένο με την ατυχία.
Σαν τον κόκορα του αρκά, που πέφτει πάνω στον σκατζόχοιρο, χαμογελάει με τα αγκάθια στη μούρη γιατί έχει αποφασίσει να είναι αισιόδοξος κι ο σκατζόχοιρος λέει: πάλι σε ηλίθιο έπεσα.
Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Με κάτι τέτοια πάντως ο κόσμος καταλαβαίνει το αυτονόητο. Η υγεία είναι σπουδαίο πράγμα.
Αν προχωρούσε λίγο ακόμα τη σκέψη του, θα καταλάβαινε ότι το ασφαλιστικό είναι σπουδαίο θέμα, η πρόνοια σπουδαίος θεσμός κι η σοβιετία που τα είχε λυμένα όλα αυτά σπουδαία χώρα με σπουδαίο σύστημα,
Αλλά αυτός το παίρνει αλλιώς και καταλήγει στο ότι ο θεός είναι μεγάλος...
Στα αποσιωπητικά ο καθένας εννοεί ό,τι θέλει.

Το αυτό ισχύει και για τους άθεους αγωνιστές.
Το σύστημα υγείας δεν είναι απλώς ένα δικαίωμα, που κάποιες χώρες το δίνουν και κάποιες όχι. Ο σοβιετικός κυριούλης λέει ότι είναι θέμα πολιτικής οικονομίας.
Πίσω από την εγχείριση που κάνεις και δεν πληρώνεις βρίσκονται ολόκληρες οικονομικές σχέσεις. Δεν είναι κάτι απλό για να το προσπερνάμε έτσι.
Το καταλαβαίνεις καλύτερα, όταν σκέφτεσαι τι ποσά θα πλήρωνες για την επέμβαση αν ήσουν ανασφάλιστος και δεν σε κάλυπτε το ταμείο σου.

Η επαφή με τους συγκρατούμενους στο θάλαμο είχε την πλάκα της. Κι ας γινόταν θάλαμος αερίων με τις οβίδες κρότου-οσμής που πετούσαν μετά το φαγητό.
Πνιγηρή μπόχα, αλλά άμα είσαι μέσα το συνηθίζεις. Και με τη ζωή κάπως έτσι γίνεται.

Αυτό που δεν παλευόταν ήταν όταν πήγαινε η κουβέντα στα πολιτικά.
Όλοι ίδιοι είναι...
Τον ξέρουμε και τον φλωράκη και τα καράβια που είχε (εγώ δεν τα ήξερα, μάλλον έμεινα πίσω από τις ιξιλίξεις που λέει κι ο σάμις).
Η οικουμενική με τον ζολώτα ήταν η καλύτερη κυβέρνηση. Γι' αυτό τη ρίξανε.
Eκεί ο εγκέφαλός μου λιποθύμησε και δεν πρόσεξα παρακάτω.

Το κκε δε θέλει να κυβερνήσει (λες να το λέει για τη βάρκιζα);
Μόνο να φωνάζει θέλει. (Α, έτσι. Είπα κι εγώ).
Κι ο σύριζα; Αυτοί φωνάζουν περισσότερο.
Τι να πεις; Εδώ υπάρχουν εξωκοινοβουλευτικοί που το πιστεύουν στα αλήθεια, αυτοί θα με πειράξουν;
Τις επόμενες μέρες φόρεσα ένα κόκκινο μπλουζάκι που γράφει Τι πλαστήρας, τι παπάγος κι οι βλακείες κόπηκαν μαχαίρι.

Με τους γιατρούς ήταν λίγο πιο εύκολο γιατί είχαν κι απεργία.
Το πρωί μιας απεργάσιμης ήρθε να μας εξετάσει ένας γιατρός πριν φύγει για καφέ στην παραλία όπως έλεγε.
-Ναι, αλλά πρώτα στο γεννηματά, του είπα, όπου καλούσε το σωματείο για αποκλεισμό.
Ναι, ναι, συμφώνησε απρόθυμα, προσπαθώντας από μέσα του να θυμηθεί πότε άνοιξε μαγαζί στην παραλία με αυτό το όνομα.

Κάποιοι ίσως περιμένουν υλικό για τις φαντασιώσεις τους με νοσοκόμες. Λυπάμαι, αλλά θα τους απογοητεύσω.
Σε μια ιστορία από τον ισοβίτη απειλούν έναν ασθενή να πάψει να γκρινιάζει γιατί θα του φέρουν τη μορφίνη να τον κοιμίσει. Η μορφίνη ήταν μια χοντρή νοσοκόμα που ερχόταν με ένα σφυρί και χτυπούσε στο κεφάλι όποιον είχε αϋπνίες.
Είμαι πεισμένος ότι η μορφίνη υπάρχει. Δουλεύει στην ορθοπεδική κλινική στο μπλε κτίριο στο ιπποκράτειο.
Δεν τόλμησα ποτέ να ρωτήσω πώς τη λένε.

Υπάρχουν βέβαια και πολύ όμορφες κοπέλες.
Αν και δε βλέπω τι το ρομαντικό -ή σεξουαλικό- μπορεί να υπάρχει σε τρυφερά ενσταντανέ, όπου σου αλλάζουν τον καθετήρα κι η απλυσιά σου μυρίζει από το δίπλα κρεβάτι.

Το υλιστικό συμπέρασμα στο οποίο κατέληξε η κε του μπλοκ είναι ότι μετά το κείμενο για την ιατρική της αθήνας οι γιατροί με έβαλαν στο μάτι, με καταράστηκαν κι άντε να ξεμπλέξεις από αυτούς.
Εδώ ούτε ο στάλιν δεν πρόλαβε να τους εξοντώσει (βλέπε υπόθεση των γιατρών λίγο πριν πεθάνει). Ήταν οι μόνοι που του ξέφυγαν -αν όχι αυτοί που τον σκότωσαν.
Βοήθειά μας.

Κατά συνέπεια κρίνω σκόπιμο, έστω και καθυστερημένα, να αναλάβω αποκλειστικά την ευθύνη για το κείμενο συνομιλίες με την κρούπσκαγια. Οι απλουστευτικές διατυπώσεις που στρέβλωσαν την αλήθεια και τα όσα είπε η ναντιέζντα βαραίνουν αποκλειστικά εμένα και είναι ποιητική αδεία υπερβολές, απόρροια της δημιουργικής δημοσιογραφίας και της μεγάλης σοβιετικής δημοσιογραφικής σχολής με τις αρχές της οποίας γαλουχήθηκα από τα μικράτα μου.

Να υπενθυμίσω ότι στο βιβλίο του μίλοβαν τζίλας συνομιλίες με το στάλιν, από το οποίο ήταν εμπνευσμένος ο τίτλος του ποστ, το τρίτο και τελευταίο μέρος του φέρει τον τίτλο απογοητεύσεις.
Δε μπορούσα παρά να συμπεριλάβω κάτι αντίστοιχο για το κοινό.

Το μόνο που δεν έχω καταλάβει ακόμα και χρήζει περαιτέρω διερεύνησης στο μέλλον πάνω στην υπόθεση των γιατρών, είναι το εξής: το μπούτι, γιατί έπρεπε να μου το ξυρίσουν κατά τη διάρκεια της εγχείρισης;

Υστερόγραφο
Στα σχόλια κατά τη διάρκεια της απουσίας μου θα απαντήσω σταδιακά. Ευτυχώς είχα την άνεση να τα διαβάσω πολλές φορές και να τα χωνέψω, γιατί αλλιώς θα κατέφευγα σε κλισέ μελό ευχαριστίες από την πολλή συγκίνηση.

Το μόνο που μπορώ να υποσχεθώ είναι πως θα διαψεύσω όλες τις πρσδοκίες, από τη μικρότερη ως τη μεγαλύτερη.
Ο θάλαμος δεν αεριζόταν πολύ λόγω κρύου, σε μπαλκόνι έχω να βγω κάτι εβδομάδες και γενικώς ο εγκέφαλος δεν παίρνει το οξυγόνο που χρειάζεται για να λειτουργεί καλά.
Για καθαρό αέρα θα πάμε μια και καλή στο τέλος...