Το μικρό σπίτι στο κολχόζ

Η μαμά πατρίδα της σοβιετίας ήταν η πιο στοργική μητέρα.
Το κακό με τις στοργικές μάνες είναι ότι ευνουχίζουν τα παιδιά τους που δε μαθαίνουν ποτέ να πατάνε στα πόδια τους και μένουνε μια ζωή μαμόθρεφτα.
Κι όταν κάποιο απ' αυτά ξεθαρρεύει και γίνεται μητροκτόνος, τα υπόλοιπα το βλέπουν και δεν αντιδρούν, γιατί νιώθουν να λυτρώνονται από την παρουσία της που τα πλάκωνε. Αλλά μόλις μείνουν ορφανά, καταλαβαίνουν τι έχασαν κι αρχίζουν να τη νοσταλγούν. Το αυτό και για τον πατερούλη.

Όσο ζούσε ο πατερούλης ήμασταν όλοι μαζί μια ωραία ατμόσφαιρα. Σαν το μικρό σπίτι στο κολχόζ. Ήτο λίγο αυστηρός ο πατερούλης, παλαιοκομμουνιστής νέου τύπου, αλλά σε γενικές γραμμές -πέρα από λάθη κι αδυναμίες- καλά περνούσαμε.

Η μητέρα μας τον λάτρευε τον πατερούλη και μοιάζαν το τέλειο ζευγάρι. Αλλά όταν πέθανε, μετά το εικοστό μνημόσυνο, οι επίγονοι της έβαλαν λόγια στο στόμα της, ότι την χτυπούσε και την καταπίεζε και την έκαναν να τον αποκηρύξει.

Έκτοτε άρχισε να ξενοκοιμάται με το νόμο της αξίας και στο τέλος με τόσες απιστίες ο σοσιαλισμός μας έβγαλε κέρατα, σαν τους τάρανδους στις τούνδρες της γιακουτίας.

Εγώ τη μαμά πατρίδα μου δεν τη γνώρισα καλά. Πέθανε όταν ήμουν οκτώ χρονών. Αυτή ήταν εβδομηντατεσσάρων, όσο ήταν κι ο πατερούλης όταν τον έφαγαν οι γιατροί του χρουτσιόφ.
Δεν πρόλαβα ούτε το οιδιπόδειό μου να ξεπεράσω. Κι έτσι μου έγινε εμμονή και διαβάζω συνέχεια για αυτήν ό,τι πέσει στο χέρι μου.

Η μικρή μου μπρέζνιεβα -που έχει χρόνια ιλαρά με μαυροκόκκινα εξανθήματα- βλέπει το κόλλημά μου με τη σοβιετία και τη ζηλεύει. Πώς να νικήσει κάτι που δεν υπάρχει; Το απωθημένο δεν το νίκησε κανείς.

-Βρε κουτό, μη συγκρίνεις ανόμοια πράγματα.
Εμείς σήμερα είμαστε μαζί κι αύριο θα είμαστε πάλι ζευγάρι.
Ενώ η σοβιετία τη μια μέρα δεν υπάρχει κι ούτε πρόκειται να υπάρξει την άλλη. Δεν υπάρχει κι είναι εδώ...

Είναι ο λόγος (της) ύπαρξής μας και των υπαρξιακών μας.
Το αιώνιο μη είναι που περικλείει διαλεκτικά το είναι, σαν αρνητική διαλεκτική της σχολής του αντόρνο καραμπάχ.
Είναι το αιώνιο γήρας που μένει αναλλοίωτο στο χρόνο.
Μια αιώνια γριά 74 χρονών, που κάνει για δύο 36άρες, τρεις 24χρονες κι έξι δωδεκάχρονες για τους ανώμαλους.
Και περισσεύει και μια διετία για τον γκόρμπι, να τα διαλύσει όλα.

-Ξέρεις πότε βρίσκουμε καταφύγιο στο παρελθόν;
Όταν δε βρίσκουμε προοπτική στο μέλλον που έρχεται.
Αλλά δεν είναι τόσο απλό. Μια φυγή προς τα πίσω, στείρα προγονολατρεία.
Αν διαγράφεις το παρελθόν σου, χαντακώνεις το μέλλον σου.
Μόνο αγαπώντας ό,τι έχεις κάνει, μαζί με τα λάθη σου, μπορείς να μάθεις και να γίνεις σοφότερος.
Αλλιώς πετάς στα σκουπίδια την πείρα σου -που τόσο ακριβά απέκτησες- και ξεκινάς πιο πίσω κι από το μηδέν.

Η μικρή μου μπρέζνιεβα βρήκε άλλη απάντηση.
Κολλάμε με το παρελθόν μας, τη στιγμή που το αφήνουμε οριστικά πίσω μας. Το βλέπουμε να περνάει από μπροστά μας και να χάνεται, να αδειάζει το σκληρό μας δίσκο.
Τι να σου πω κούκλα μου, εντάξει, μην ανησυχείς. Έτσι είναι, αν το θέλεις, αν αυτό σε βοηθάει πιο πολύ.

Βλέπω τη ζωή της σοβιετίας να περνάει σαν φιλμ μπροστά απ' τα μάτια μου.
Κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την κόκκινη πλατεία.
Κι όλο φεύγω, μη μείνουμε μόνοι, τον γκόρμπι μη δω.

Ένα φιλμ που δεν τελειώνει ποτέ κι ούτε θέλω να τελειώσει.
Το έργο κυλάει με ρυθμούς σοβιετικούς, τα πλάνα αλλάζουν κάθε τρίλεπτο, μένουν στο ίδιο μοτίβο, μπρεζνιεφικά στάσιμα.
Η ταινία παίζει σε soviet motion, όπου το σόβιετ είναι συνώνυμο του σλόου, για να δηλώνει την καθυστέρηση που μας άφησε η τσαρική ρωσία. Παραλάβαμε καμένη γη...
Στην επανάσταση κάθε μέρα μοιάζει με μήνα και κάθε φιλμ με μέρα ολόκληρη.

Αντί χάπι εντ (από τις σελίδες του ριζοσπάστη)

Είκοσι παραδοσιακά τραγούδια του γλεντιού και του χορού απ' όλη την Ελλάδα περιλαμβάνονται στο τελευταίο CD της Σούλας Βαζούρα με τίτλο «Πάμε στο πανηγύρι με τη Σούλα Βαζούρα» (κυκλοφορεί από τη «Φοίνιξ»).
Η ηχογράφηση του δίσκου έγινε στο περσινό φεστιβάλ της κνε.

Τι λέει όμως η ίδια για όλα αυτά;
«Μου άρεσε ο Μίκης Θεοδωράκης και τα τραγούδια εκείνης της εποχής. Τότε δε φανταζόμουν πως μια μέρα θα τραγουδάω δημοτικά». Ούτε εμείς, σούλα μου.
Περισσότερες λεπτομέρειες στο πολιτιστικό ρεπορτάζ του ριζοσπάστη, στη σελίδα 19 στο φύλλο της τρίτης.

Η γιορτή της δημοκρατίας

Αν η αποχή μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο, θα ήταν παράνομη.
Που τυπικά είναι, ή τουλάχιστον ήταν μέχρι πρόσφατα.
Αλλά ποτέ κανείς δεν υπέστη κυρώσεις επειδή δεν ψήφισε.

Το αυτό ισχύει βέβαια για μια σειρά πράγματα. Το οκτάωρο, τις συντάξεις, τη δωρεάν παιδεία κι άλλες κατακτήσεις. Αν μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο θα ήταν παράνομες. Αυτό δε σημαίνει πως δεν τις θέλουμε κιόλας.

Με αυτό το σκεπτικό -αν το πάμε μέχρι τέλους- παλιά που δεν είχαμε εκλογικό δικαίωμα κι απαγορεύονταν οι αρχαιρεσίες, οι εκλογές μπορεί και να άλλαζαν τον κόσμο. Κι αυτό δεν είναι κάποια καρικατούρα (για να φέρω το σκεπτικό στα μέτρα μου και να το απορρίψω). Είναι απλώς η τελική του συνέπεια.

Τα νόμιμα μέσα δε μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Αν μπορούσαν θα ήταν παράνομα. Εκεί πρέπει να στραφούμε λοιπόν. Μόνο τα παράνομα μέσα μπορούν να αλλάξουν πραγματικά τον κόσμο. Τα υπόλοιπα δε μας χρειάζονται.

Μόνο ο ένοπλος αγώνας είναι αποδεκτός για τους επαναστάτες. Η ζύμωση με τις μάζες δεν είναι απαραίτητη. Εξάλλου αν μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο θα ήταν παράνομη.
Η τυπική (αναρχική) λογική στα καλύτερά της.

Λογική που ακολουθούν και στη στάση τους για τα κόμματα και τις πολιτικές οργανώσεις εν γένει.
Αν το κόμμα μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο θα ήταν παράνομο.
Σε αυτό το τελευταίο θα βρουν κι αρκετούς από το εξωκοινοβούλιο να συμφωνήσουν μαζί τους. Άλλο αν κανείς απ' τους δυο δε βρίσκεται στην παρανομία. Τεχνική λεπτομέρεια.
Εμένα μια φορά, το κόμμα σήμερα μου φαίνεται μάλλον πιο επικίνδυνο για το σύστημα απ' ό,τι το κόμμα που ήταν στην παρανομία τη δεκαετία του εξήντα.

Από αυτό το σημείο ως τον πάτο, η απόσταση δεν είναι μεγάλη.
Ο φετιχισμός της παρανομίας φτάνει στο σημείο να πιστεύει πως οτιδήποτε παράνομο είναι εξ ορισμού επαναστατικό.
Οι ληστείες απαλλοτριώνουν τα κλεμμένα, το σπάσιμο της βιτρίνας στρέφεται ενάντια στην ιδιοκτησία που είναι στον πυρήνα του συστήματος και η βία είναι το θηλυκό του βίου.
Έτσι είναι, αν έτσι νομίζουμε.

Σε τελική ανάλυση, όσοι κάνουν την αποχή άλφα κι ωμέγα της προπαγάνδας τους, δίνουν στην ψήφο πολύ μεγάλη σημασία, έστω κι απ' την ανάποδη. Και καταλήγουν ασυνεπείς στις ίδιες τους τις διακηρύξεις.

Στην καλύτερη περίπτωση είναι μια αυθόρμητη αντίδραση ενάντια στη λογική της ανάθεσης και στην εκλογολαγνεία.
Που αν κάποιος αναγνώστης πιστεύει ότι ο χώρος του δεν πάσχει από αυτό το τελευταίο, να πατήσει συμβολικά αριστερό κλικ με το ποντίκι, ή να σβήσει το βράδυ για πέντε λεπτά τα φώτα στο σπίτι του. Κι αφού το ξανασκεφτεί το συζητάμε.
Ακόμα κι έτσι όμως, η αποχολαγνεία δεν παύει να είναι καθαρός ετεροπροσδιορισμός κι ως τέτοιος έχει κοντά ποδάρια και στενούς ορίζοντες.

Τις τελευταίες ημέρες κάποιοι σύντροφοι, έμπλεοι αμηχανίας, ζητούσαν από την κε του μπλοκ να βγάλει γραμμή εν όψει ευρω-εκλογών.
Καταρχήν δεν υπάρχει γραμμή. Η γραμμή είναι μέσα μας.
Κατά δεύτερον στο βαθμό που υπάρχει, την ξέρουν και μάλλον δε συμφωνούν.
Και τρίτον, η κε κατανοεί και συμμερίζεται την αμηχανία τους.
Το μόνο που δε μπορεί να συμμεριστεί είναι η αποχή.
Και θα νιώσει πολύ αμήχανη αν πρέπει να εξηγήσει το γιατί σε κομμουνιστές. Γιατί δεν έχει να τους πει κάτι που δεν ξέρουν κι από μόνοι τους.

Την μόνη αποχή που μπορεί να δικαιολογήσει με πάθος κι επιχειρήματα η κε του μπλοκ είναι αυτή του 46.
Για αυτήν αν θέλετε μιλάμε με τις ώρες.

Δεύτερο μέρος: εκλογικές ασυναρτησίες

Κανονικά με τους οικολόγους πρέπει να γίνει ό,τι με την αποχή το 46. Όπου αν έβλεπαν στο βιβλιάριό σου ότι είχες απόσχει, σε είχαν σταμπάρει για αντεθνικό κι εαμοβούλγαρο.
Τους οικολόγους πρέπει να τους δίνουν πιστοποιητικό απολιτικών φρονημάτων και γιούχου συνείδησης.
Αλλά τη γλιτώνουν γιατί η ψήφος είναι μυστική.

-Το ωραίο θα ήταν να την πατήσουν οι ψηφοφόροι τους όπως οι δικοί μας οι παππούδες που έχουν πρεσβυωπία και το ρίχνουν στα μ-λ. Τόσους οικολόγους έχει στα ψηφοδέλτια, σιγά μην ξεχωρίσει όλη η απολιτίκ μάζα το σωστό.

-Δημοκρατία σημαίνει να επικρατεί η άποψη της πλειοψηφίας.
Οπότε -βάση τυπικής λογικής- όταν γίνουμε 50%+1 θα επιβάλουμε δικτατορία του προλεταριάτου;
Αυτές είναι τυπικές απορίες που έχει κάθε καινούριος σύντροφος. Με τον καιρό μαθαίνει να τις ξεπερνάει. Όχι επειδή τις έχει λύσει. Απλά όσο παλιώνει μαθαίνει να τις θεωρεί αφελείς όταν τις ακούει από τους πιο νέους.

-Όταν πάρουμε την εξουσία το τροπάρι για τη δημοκρατία αλλάζει.
Δημοκρατία είναι ο σεβασμός της μειοψηφίας (δηλ των αστών).
Δύο τρόπους έχει αναδείξει το λαϊκό κίνημα για να ξεπεράσουμε αυτόν το σκόπελο.
Ο ένας είναι να στείλεις όλους τους αντιφρονούντες στη σιβηρία για να μην υπάρχουν μειοψηφίες και διαφωνούντες.
Κι ο άλλος είναι να τους εξοντώσεις με απάνθρωπα δεκάωρα συντονιστικά, ώσπου να συνετιστούν και να ομοφωνήσουν οικειοθελώς.
Ειλικρινά, δεν ξέρω να πω ποιο απ' τα δύο είναι χειρότερο για τη μειοψηφία που διαφωνεί.

-Όπως και να 'χει, η φόρμουλα του λένιν έχει διαχρονική ισχύ.
Η χειρότερη σοβιετική δημοκρατία (λες να 'χε μυριστεί τη συνέχεια;) είναι ένα εκατομμύριο φορές πιο δημοκρατική από την καλύτερη αστική δημοκρατία.
Για τους αναρχικούς βέβαια αυτό δεν αλλάζει πολλά.
Όσες φορές και να πολλαπλασιάσεις το μηδέν, μηδενικό θα παραμείνει. Όλα τα πολλαπλάσια του μηδέν μας δίνουν μηδέν. Οι θεωρίες των αναρχικών επίσης. Γι' αυτό τους λέμε μηδενιστές άλλωστε.

-Αν εκτιμάτε την ειλικρίνεια ψηφίστε κάτι σε σοσιαλδημοκρατία. Γιωργάκη, αλαβάνο/τσίπρα, ή τρεμόπουλο.
Είναι οι μόνοι πολιτικοί αρχηγοί που δε βάφουν τα μαλλιά τους.

-Το κόμμα κατεβαίνει στις εκλογές με κεντρικό σύνθημα: η εε χειρότερη γίνεται, καλύτερη όχι.
Το βασικό αντεπιχείρημα με το οποίο προσπαθεί να διαφοροποιηθεί το εξωκοινοβούλιο συνοψίζεται στο σύνθημα:
Το κκε χειρότερο γίνεται, καλύτερο όχι.
Η διαφορά είναι ότι το κόμμα σηκώνει μόνο του σχεδόν το αντι-εε μέτωπο. Ενώ στο αντι-κκε υπάρχουν πολλοί.

-Γιατί καμία δημοσκόπηση δε μετράει τη συσπείρωση της ανταρσύας στην εαακ; Δε θα 'χε ενδιαφέρον; Ή τουλάχιστον πλάκα;
-Προσωπικά θα μετρούσα και τη συσπείρωση που έχει το σαλάμι.
Πόσοι από αυτούς που το έριξαν σαλάμι στις φοιτητικές, το έκαναν στην κυριολεξία και στις ευρω-εκλογές;

-το παπαγαλάκι του κρεμλίνου μου μεταδίδει από το μέτωπο των στρατευμένων νιάτων ότι το νέο σύνθημα του σύριζα χάσε ένα μπάνιο να χάσουν τον ύπνο τους έχει μεγάλη απήχηση.
Το ακολουθούν καθημερινά πολλοί φαντάροι και κάνουν τους άλλους στο θάλαμο να χάνουν τον ύπνο τους απ' τη βρώμα.

Μέρος τρίτο: προγνωστικά (για τους λίγους που θα προλάβουν να τα διαβάσουν εγκαίρως)

Δεν θα είναι πρωτόγνωρο για ευρωεκλογές αν ο δικομματισμός πέσει κάτω από το 70%. Η διαφορά θα είναι κοντά στις πέντε μονάδες και το 37-32 μοιάζει πιθανό σενάριο (με μιντιακό αέρα ανόδου για τους πράσινους δεξιούς και τάσεις καθίζησης για τους γαλάζιους). Αρκεί να μην είναι πολύ μεγάλη η αποχή.

Αν συμβεί αυτό περισσεύουν περίπου 30 μονάδες για τους υπόλοιπους.
Επειδή οι οικολόγοι θα πέσουν κάπου στο 5% (κι αν μεσολαβούσε κι άλλος χρόνος θα ξεφούσκωναν κι άλλο) κι από τους άλλους δύσκολα θα ανέβει κάποιος πάνω από το 6%, περισσεύουν δεκαπέντε περίπου ποσοστιαίες μονάδες που θα τις μοιραστούν κκε και λοιπά με λόγο δύο προς ένα.
Η άνοδος σε σχέση με το 04 και το διψήφιο ποσοστό μοιάζουν εφικτά. Ο τρίτος ευρω-βουλευτής όχι και τόσο.

Τα κουκιά είναι σχεδόν μοιρασμένα για τις 22 ευρω-έδρες.
Το πασοκ παίρνει σίγουρα οκτώ, η νου-δούλα είναι ευχαριστημένη με επτά, εμείς έχουμε σίγουρες δύο κι από μία για σύριζα, λαος, οικολόγους. Σύνολο είκοσι και περισσεύουν δύο.
Οι πασόκοι ορέγονται μια ένατη, εμείς θέλουμε να κρατήσουμε την τρίτη και παίζουν δυνατά για δεύτερη συριζα και λαος (φαβορί όποιος από τους δυο καταφέρει να βγει τέταρτος).

Το μέτρο για την έδρα είναι κοντά στο 4,5%. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι το κόμμα θα έχει ουσιαστικές ελπίδες μόνο άμα πιάσει διψήφιο. Μετά θα παίξουν ρόλο τα υπόλοιπα που παίζει να είναι οριακά και να 'χουμε θρίλερ.
Το σκηνικό θυμίζει αρκετά φοιτητικές (με τα μ-λ να καταγγέλλουν κλασικά τη συνδιοίκηση και να μένουν εκτός).

Στα του εξωκοινοβουλίου το ερώτημα είναι αν θα πλησιάσει η ανταρσύα το μ-λ κκε που παίρνει σχεδόν το σύνολο των ψηφοφόρων του κκε μ-λ που απέχει.
Αν είχαν ενωθεί θα είχαν αθροιστικά πάνω από 0,5% και θα χτυπούσαν μέχρι και βουλευτή με το υπόλοιπο.
Ενάντια στον κατήφορο, στο δρόμο της σαπίλας
στο δρόμο που μας χάραξε ο σύντροφος δεσύλλας

Επίλογος

Η αλέκα κάλεσε τον κόσμο να περάσει το χαντάκι (μη μας πέσουν μέσα όμως) και να στηρίξει το κόμμα. Γιατί, όπως είπε σε άλλο σημείο το ασανσέρ του κκε πρέπει να ανέβει.
Κι έτσι, ειρηνικά και με ασανσέρ, χωρίς αγκομαχητά και λαχάνιασμα, θα κάνουμε την έφοδό μας στον ουρανό.
Αρκεί να μην πατήσει κανας π... το ισόγειο...

Πιο πολύ κι απ' τον ποιητικό οίστρο της αλέκας όμως με έπεισε το κάλεσμα της αοιδού σούλας βαζούρα (φωτό) στο ριζοσπάστη της τρίτης, το οποίο καταλήγει ως εξής:
Αναγνωρίζουμε την πεντακάθαρη στάση του ΚΚΕ απέναντι στα λαϊκά συμφέροντα και ψηφίζουμε ΜΟΝΟ ευρωβουλευτές που κατεβάζει το Κόμμα μας. Με το χέρι στην καρδιά ψηφίζω ΚΚΕ. Καλή επιτυχία στο Κόμμα που ΑΓΑΠΩ.


Ομολογώ πως δεν ξέρω με ποιον τρόπο μπορείς να ψηφίσεις μαζί ευρωβουλευτές από πολλά κόμματα, αλλά στην τελική ποιος είμαι εγώ για να αμφισβητήσω τη σούλα βαζούρα. Ειδικά το τέλος σε στιλ μαρίας αλιφέρη με σκλάβωσε. Κι οι όποιες αμφιβολίες μου σκορπίσαν μονομιάς.

Λοιπόν είναι οριστικό.
Σε αυτές τις ευρω-εκλογές το Κάπα Κάπα Ύψιλον, οι ποσαδιστές, η μαρξιστική τάση, η σούλα βαζούρα και το μπρεζνιεφικό απολίθωμα στηρίζουν το κόμμα. Μαζί τους και η παρέμβαση αριστερών πολιτών (που δεν τους έχει δει ποτέ κανείς και παίζει να είναι κάτι σαν τους φανταστικούς φίλους-συμμάχους που είχαμε μικροί).
Τώρα κκε!

Υγ: οι πληροφορίες που ήθελαν τον γίγαντα σπύρο μπιμπίλα να κάνει δήλωση στήριξης στο κόμμα δεν κατέστη δυνατόν να διασταυρωθούν. Παρακαλείται όποιος γνωρίζει λεπτομέρειες όπως επικοινωνήσει με το μπλοκ και διαφωτίσει τους αναγνώστες του σφυροδρέπανου.