Για τη μέρα της γυναίκας (ξανά)

Εναλλακτικό κείμενο, με αφορμή μια τοπική εκδήλωση.

Πήγαμε να μπούμε με αριστερισμό κατευθείαν από την κύρια είσοδο που ήταν κλειδωμένη. Τελικά επιλέξαμε το ζιγκ-ζαγκ που το προτιμά η ιστορία και την κερκόπορτα στα πλάγια, που τη φυλούσε ένας προδότης.


Μπήκαμε στην αίθουσα και μας τύλιξε η μυρωδιά της γιαγιάς. Ελπίδες μέσα στη φορμόλη. Σαν τις ιδέες ενός απολιθώματος. Smells like teen spirit, είπα στον κάσπερ. Και μου είπε για τη συνωμοσία των 27 ετών, ηλικία στην οποία πέθαναν ο κομπέιν, ο τζιμ μόρισιν, ο χέντριξ και η τζόπλιν, οι πιο πολλοί καταπίνοντας τον εμετό τους. Έτσι με κέφι το πήγαμε μέχρι τέλους.

Από νεολαία είχαμε μόνο ένα κοριτσάκι με τη γιαγιά του, ντυμένο στα μωβ (πρώτο σύμπτωμα της γνωστής παιδικής αρρώστιας). Βρήκε κάτι προκηρύξεις δίπλα της, έτοιμη να φωνάξει: "συνάδελφοι!" και να αρχίσει το μοίρασμα.
Τελικά όμως άρχισε να μασουλάει επιδεικτικά ποπ-κορν κι έφυγε στη μέση της εκδήλωσης, παίρνοντας μαζί τη σκληρή ανεμελιά της σημερινής νεολαίας.

Πήραμε από ένα λουλούδι (το δικό μου στραπατσαρισμένο, σαν το ηθικό μας) και καθίσαμε για να ακούσουμε τα κορίτσια της χορωδίας. Χιονισμένα κεφάλια, άλλα με στρώσεις βαφών, ομοιόμορφο ντύσιμο κατηχητικού, ψιλές φωνές και συνοδεία πιάνου.

Είπαν τη μαργαρίτα-μαργαρώ (κι όλοι μαζί, το η μάνα σου είναι τρελή), κι άλλα τραγούδια για την αννούλα, την ειρήνη και διάφορα γυναικεία ονόματα. Περίμενα να πούνε και τη ρίνα-κατερίνα του μπίγαλη, αλλά δεν έκατσε.

Πού είναι τα νιάτα; Πού είναι η ομορφιά; Πού είναι η τόλμη και γοητεία; Μα η ομορφιά των σίριαλ δεν έχει θέση εδώ. Εξαργυρώνει τα κάλλη της και λύνει αλλιώς το πρόβλημά της. Εξαρτά την ευτυχία της από το φαίνεσθαι. Θέλει να μείνει απ’ έξω για πάντα νέα, ενώ το μέσα της σαπίζει.

Η ομορφιά είναι εσωτερική ιδιότητα σύντροφε. Οδηγεί στο άλλο ρεύμα από το απ’ έξω του λένιν, πηγάζει από μέσα κι αντανακλά στο εποικοδόμημα. Σαν τις γυναίκες στις ταινίες της αλίντας δημητρίου. Τη λάμψη στα μάτια δε μπορεί να στη δώσει κανένα καλλυντικό. Ούτε στη λάμψη του φώσκολου μπορείς να τη βρεις.

Και γιατί δε λέμε πιο ντούρα, αγωνιστικά τραγούδια; Γιατί η εκδήλωση ήταν πιο πλατειά, σε συνεργασία με τη δημοτική κοινότητα τριανδρίας κι έγινε εν τέλει πλαδαρή μ’ ένα σωρό επίσημους και τιμώμενα πρόσωπα από το παρελθόν. Κι είχαν και κάτι πρωτιές που δεν τις ακούγαμε κι έτσι η φαντασία συμπλήρωνε τα κενά. Η πρώτη δημοτική σύμβουλος που πέταξε στο διάστημα, ο πρώτος δήμαρχος που τον πέταξαν στη θάλασσα κοκ.

Κι ήταν και μια δεξιά δημαρχίνα κι αγριεύτηκα.
-Τι δουλειά έχει αυτή εδώ; Είναι κι αυτή στην ογε;
-Όχι. Αλλά πρέπει να είναι στον τοπικό σύλλογο.
-Και τι είναι ο σύλλογος; Αυτόνομο σχήμα εαακ;
Μάλλον κάτι είχαμε καταλάβει λάθος. Αλλά τι;

Σε αυτό το σημείο να ευχαριστήσουμε και τους χορηγούς μας...
-Καλά, έχουμε και χορηγούς;
-Σταμάτα, ρε. Τους χορωδούς είπε.
-Α, είπα κι εγώ. Με όσα γίνονται σήμερα, ποτέ δεν ξέρεις.

Ο μόνος που διασώθηκε από το διαταξικό ναυάγιο ήταν ο θηλυκός γονιός του κάσπερ που μας είπε κάποια πράγματα για την ιστορία της επετείου και τη θέση των γυναικών στην σύγχρονη κοινωνία. Καλά τα είπε αλλά θα μπορούσε να πει κι άλλα (αν δεν ήταν τόσο πλατειά η εκδήλωση).

Να πει για την ώρα της εκδήλωσης που ήταν προσεκτικά διαλεγμένη για να μη συμπέσει με κάνα σίριαλ και χαλάσει την καθημερινή εξάρτηση. Το ίδιο συμβαίνει και με τους άντρες όταν έχει κάνα ποδοσφαιρικό αγώνα. Και με τους κομμουνιστές όταν έχει επιτροπή αγώνα, ή συλλαλητήριο.

Να πει για το σύστημα που δημιουργεί χαζογκόμενες παντός φύλου, αλλά στήνει περισσότερες παγίδες στο γυναικείο, που είναι πιο αδύνατο, όχι απ’ τη φύση του, αλλά εξαιτίας της θέσης του στην κοινωνία. Να πει και για την πορνογραφία που λειτουργεί σα σχολείο για τους άντρες, γιατί δεν υπάρχουν πολλοί άλλοι τρόποι για να μάθεις λεπτομέρειες για τη σεξουαλική πράξη.
Κι εκεί γεννιούνται τα πρώτα σπέρματα του μισογυνισμού. Μαθαίνεις να βλέπεις τη γυναίκα ως σκεύος ηδονής, η οποία αυξάνει ευθέως ανάλογα με την ταπείνωση της συντρόφου σου.

Να πιάσει το σφυγμό όσων ήταν εκεί, να τους μιλήσει απλά, με παραδείγματα από τη ζωή τους και τη μιζέρια που όλοι λουζόμαστε.
Να τους πει... να σου πω την αλήθεια ούτε εγώ ξέρω τι παραπάνω θα μπορούσε να τους πει. Δώσε μου λίγο χρόνο να το σκεφτώ κι ίσως τα γράψω ολοκληρωμένα του χρόνου, στην επόμενη επέτειο. Ή και πιο νωρίς. Μια επέτειος είναι απλά η αφορμή, όχι ευκαιρία για καμπανιακή δράση.

Μετά από όλα αυτά ήμασταν έτοιμοι για την χτεσινή πορεία. Αυτή τη φορά συνδιοργανωτές ήταν το παμε και το μας. Δεν αναμένονταν εκπλήξεις (δυσάρεστες και γενικώς).

Φωνάξαμε ότι οι μόνες θυσίες που έχουνε αξία είναι στον αγώνα για την άλλη εξουσία (ναι, αλλά τι αξία; Ανταλλακτική ή αξία χρήσης); Προς το παρόν όμως, ο κόσμος ζει στον κομπέιν του, αντιστρέφει διαλεκτικά το σύνθημα και θυσιάζει σαν αβραάμ τις αξίες του για να επιβιώσει.

Φωνάξαμε, στον καπιταλισμό ποτέ συγχωροχάρτι (νόμος είναι το δίκιο του εργάτη). Και σκέφτηκα ότι έτσι κι αλλιώς δεν είμαστε ιερά εξέταση για να δίνουμε συχωροχάρτια κι ίσως να ταίριαζε πιο πολύ αν φωνάζαμε το σύνθημα για τους οπορτούνες. Στον οπορτουνισμό ποτέ συχωροχάρτι!
Ακόμα κι αυτό όμως δεν είναι τελείως σωστό, γιατί τακτικά και με το διάβολο μπορεί να συμμαχήσεις. Κι η τακτική συμμαχία (όχι για το μέτωπο, αλλά για τα επιμέρους) δεν πάει να πει ότι δίνεις συχωροχάρτι σε κάποιον. Ούτε σε μας τους ίδιους δεν πρέπει να δίνουμε. Το φάρμακο για τα λάθη είναι η αυτοκριτική. Η συγχώρεση έρχεται στην πορεία.

Σταματήσαμε μπροστά στα public όπου η εργοδοσία απέλυσε μια συντρόφισσα (με αριστερίστικο παρελθόν) κι όταν μας είδε να πλησιάζουμε πήγε να κατεβάσει το στόρι για να μην ενοχλήσουμε την πελατεία της. Αλλά οι σύντροφοι πρόλαβαν, το σταμάτησαν κι αυτό δεν άντεξε στην πίεση του κινήματος και λύγισε κάνοντας μια καμπύλη που από μακριά έμοιαζε με αψίδα του ταξικού μας θριάμβου. Κάναμε ένα τέταρτο παρέμβαση και διαλυθήκαμε συντονισμένα λίγο αργότερα.

Εμείς εν τω μεταξύ ήμασταν τελευταίο μπλοκ, ουρά του κινήματος κι όπως κοιτούσαμε προς τα πάνω για να δούμε από πού βολεύει καλύτερα για την έφοδο στον ουρανό, στάμπαρε ένας δικός μας μια ταράτσα και μια πινακίδα που έγραφε: κέρδος. Τίποτα άλλο, απλά κέρδος. Θα μπορούσε να είναι η εφημερίδα, αλλά δεν είχε ούτε λογότυπο, ούτε κάτι άλλο.

Κι όπως στεκόμασταν οκτώ πατώματα πιο κάτω και το κοιτούσαμε με δέος, είπαμε πως είναι το ιδανικό σκηνικό για ένα σεκίτικο δρώμενο. Να ανέβει πάνω ένας ακτιβιστής με ξυλοπόδαρα, ή ένα κίνημα με ξύλινη γλώσσα και πήλινα πόδια και το κοινό από κάτω να δει το όνειρό του να γίνεται πραγματικότητα: ο άνθρωπος πάνω από το κέρδος.

Περάσαμε από το μαγαζί ταμτάκος στην ερμού, καταλήξαμε στο βρετανικό προξενείο κι ανανεώσαμε το αγωνιστικό ραντεβού για μια άλλη φορά που ο καιρός πιο μενετός. Πολύ κρύο εφέτος...

Ο αριστερισμός στο μεσοπόλεμο

Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τη σύγχρονη εποχή το τελευταίο βιβλίο του γκίκα ρήξη κι ενσωμάτωση, που από τον τίτλο και μόνο θα μπορούσε να είναι η διαλεκτική απάντηση στο δίλημμα που έβαλε ο ευτύχης το 89 στο βιβλίο του, ρήξη ή ενσωμάτωση, που επισφράγιζε τη ρήξη του με το κόμμα και την ενσωμάτωσή του στον παχύρρευστο χώρο του εξωκοινοβουλίου.
Το θέμα του όμως είναι το εργατικό-κομμουνιστικό κίνημα στην περίοδο του μεσοπολέμου και βασίζεται στη διδακτορική διατριβή που έκανε κάπου στην αμερική με παρόμοια θεματολογία.


Ο γκίκας είναι συνεργάτης του τμήματος ιστορίας της κετουκέ (κε του κκε), δηλ του μαΐλη, κατά κύριο λόγο. Ένα ερώτημα είναι γιατί ο ιστορικός πετρόπουλος, που επιμελήθηκε όλες τις ιστορικές εκδόσεις της ΣΕ κατά τη δύσκολη δεκαετία του 90 (πχ την τρίχρονη εποποιία του δσε) τώρα έχει σταματήσει να γράφει για τέτοια θέματα και στο ρίζο γράφει μόνο για τον καλλικράτη. Αλλά δε θα μας απασχολήσει σε αυτή την ανάρτηση.

Τον γκίκα κάποιοι τον έμαθαν πρώτα μέσα από τα βιβλία του και κάποιοι άλλοι (όπως εγώ) τον μάθαμε μέσα από την πολεμική που αναπτύχθηκε με αρθρογράφους της παρδαλής αριστεράς για την κατυν-ολογία και τους πόντιους στη σοβιετία. Σε κάθε περίπτωση τα γραπτά του ξεχώριζαν για τη ντοκουμενταρισμένη τεκμηρίωση και τη σφαιρική προσέγγιση.

Περισσότερα για το βιβλίο μπορείτε να βρείτε στις παρουσιάσεις που έκαναν ο ηρόδοτος κι ο άθλιος στις διευθύνσεις:
http://mygranma.wordpress.com/2010/12/19/agwnas_rhksh_anatroph/
και http://erodotos.wordpress.com/2010/09/12/riksi-enswmatwsi/
http://erodotos.wordpress.com/2010/11/23/prosfuges-kke-1920/
http://erodotos.wordpress.com/2010/11/25/prosfuges-kke-1930/

Εμάς εδώ θα μας απασχολήσει το ζ’ μέρος του πέμπτου κεφαλαίου (για τη λειτουργία και τη δράση του κκε). Το μέρος αυτό αναφέρεται στα υπόλοιπα πολιτικά σχήματα -σοσιαλδημοκράτες, τροτσκιστές και κατά βάση τους δεύτερους- και τη σχέση τους με το κόμμα. Το στοιχείο μας δηλ. Παρακάτω η κε του μπλοκ παραθέτει ένα ποτ πουρί, διανθισμένο με μερικά δικά της σχόλια, όπου χρειάζεται.

Εν αρχή ήταν η αντίληψη για το κόμμα. Οι αρχείοι πρόβαλαν το σύνθημα πρώτα μόρφωση κι ύστερα δράση με στόχο την άνοδο του θεωρητικού επιπέδου των μελών. Μαζί τους συμφωνούσαν κι άλλες ομάδες. Στο τρίτο συνέδριο, ο παλιός γραμματέας του κόμματος παντελής πουλιόπουλος (πι-πι κι αυτός) είπε ότι το κκε πρέπει να συγκεντρώσει ταξικώς αδιάφθορα και πραγματικά εκλεκτά προλεταριακά στοιχεία για να γίνει πρώτα ένα πάρτι σελεξιονέ (στάλιν-λένιν) κι ύστερα να γίνει κόμμα μαζών.

Νο στάλιν-λένιν, σελεξιονέ. Νο πάρτι. Ελιτισμός που ξεχειλίζει κι απ’ τις διατυπώσεις. Τις απόκριες μπορεί να κάνουμε και κάνα πάρτι μαζών στη λέσχη για το ευρύ κοινό. Το κόμμα μαζών μπορεί να περιμένει. 80 χρόνια μετά παραμένει άπιαστο όνειρο για τον χώρο. Προς το παρόν μαζεύει τους αδιάφθορους.

Απ’ τις αρχές της δεκαετίας του 30 τα εθνικά τμήματα της διεθνούς αριστερής αντιπολίτευσης παύουν να συγκροτούνται ως αντιπολιτευτικές φράξιες μες στα υπάρχοντα κκ και προχωρούν στη δημιουργία ξεχωριστών κομμάτων κι αργότερα της δ’ διεθνούς. Έκτοτε αρχίζουν κι οι μεταξύ τους διασπάσεις με ρυθμούς αμοιβάδας.

Στον πίνακα της σελίδας 234 ο γκίκας προσπαθεί να απεικονίσει σχηματικά την εξέλιξη των οργανώσεων εκτός κουκουέ. Το έλα να δεις (του κλίμοφ): κομλε-αρχειομαρξιστές, κακε, οκδε, κδεε, εοκδε, τρίτη κατάσταση, νέος δρόμος, ομάδα για τη μπολσεβικοποίηση του κκε, φραξιονιστές, κομμουνιστική ενωτική ομάδα. Μόνο το κκε μπουλκουμέ του χαρούλη λείπει. Την παράσταση κλέβει όμως η λακκε (λενινιστική αντιπολίτευση του κκε) που οδηγεί συνειρμικά στους λακέδες της αστικής τάξης (ή τους λακκέδες της εργατικής αν προτιμάτε).

Τι απέγινε όμως όλο αυτό το γενεαλογικό δέντρο με τα τόσα παρακλάδια;
Μόνο η οργάνωση του αρχειομαρξισμού διασπάστηκε ή μετονομάστηκε επτά φορές κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου, ενώ το διάστημα 1924-36 σημειώθηκαν συνολικά 18 διασπάσεις και μετονομασίες στον χώρο. Κατά μέσο όρο δηλ περίπου μία κάθε εννιά μήνες. Περίπου όσο μια εγκυμοσύνη. Κάθε γέννα κυοφορούσε διαλεκτικά την επόμενη διάσπαση.

Αξιοποιώντας από αρχεία ένα δείγμα βιογραφικών ο γκίκας φτάνει στα ακόλουθα στατιστικά συμπεράσματα: Μόλις ένα 16% παρέμεινε μέλος μίας και μόνο οργάνωσης την περίοδο 1923-36, ενώ ένα 50% εντάχθηκε σε 3,4,5 ή ακόμα κι έξι οργανώσεις! Ενδιαφέρον παρουσιάζει κι ο χρόνος παραμονής τους σε αυτές. Το 49% του δείγματος είχε μέσο όρο παραμονής λιγότερο από 2 χρόνια, ενώ μόλις το 19% παρουσίαζε μέσο όρο πάνω από έξι χρόνια.

Πολλές διασπάσεις ήταν προσωποκεντρικές, όπως άλλωστε κι οι ίδιες οι οργανώσεις. Οι διαμάχες ηγετικών στελεχών κι οργανώσεων για τον τίτλο του «γνήσιου μπολσεβίκου» ήταν σφοδρές. Ο άγης στίνας εκ μέρους της λακκε, έβαλλε εναντίον της δεξιάς του πουλιόπουλου κατηγορώντας ταυτόχρονα τους αρχείους για παπικό δογματισμό. Την ίδια στιγμή η πάλη των τάξεων (αρχειομαρξιστές) χαρακτήριζε τους πουλιόπουλο και μάξιμο (του σπάρτακου) ως τους πρώτους ρωμιούς σταλινικούς!
Μετά από αυτό κατάλαβα γιατί ο ρασκόλνικοφ δε δηλώνει τροτσκιστής, αλλά αρχειομαρξιστής (ακόμα κι αν το κάνει για πλάκα).

Αυτοί οι τελευταίοι πρέπει να ήταν κι οι πολιτικοί πρόγονοι του σεκ. Το γιατί, φαίνεται από μια μαρτυρία του κ. αναστασιάδη, για το κυνηγητό που γινόταν σε όποιον πλησίαζε το αρχείο. Παρακολουθούνταν συστηματικά και μεθοδικά από τους αρχείους που τον γνώριζαν. Πρώτη τους φροντίδα ήταν να μάθουν πού κάθεσαι. Έτσι, εάν έλειπες σε ραντεβού, θα τους ξανάβρισκες στην πόρτα του σπιτιού σου την επόμενη ή μεθεπόμενη να σε αναζητούν να μη σε χάσουν. Αντίθετα με το περιβάλλον του σεκε και κατόπιν κκε, όπου μπορούσες να χαθείς για καιρό και να εμφανιστείς πάλι χωρίς απολύτως κανέναν έλεγχο.
Κι έτσι βρήκαμε και τους πρώτους σφους φαντάσματα, κι ανάμεσά τους και τους προγόνους του δικού μας κάσπερ.

Σημαντικό ρόλο σε αυτές τις διασπάσεις έπαιξε κι η διεθνής παράμετρος.
Το 33’ ο σπάρτακος έγραφε ότι ο σταλινισμός επικράτησε παρά τα εγκληματικά του σφάλματα εξαιτίας της ηγετικής φράξιας και του εκτρώματος που ακούει στο όνομα επίσημη δαα (διεθνής αριστερή αντιπολίτευση). Ο τρότσκι γαλούχησε μες στη δαα τον γραφειοκρατισμό, τον τυχοδιωκτισμό, συνέθλιψε τη διεθνή οργάνωση και της μετέδωσε έναν ανίατο ατροφισμό.

Ο σπάρτακος διαφωνεί και με την κριτική του τρότσκι για την επικράτηση των ναζί στη γερμανία, όπου κάνει λόγο για προδοσία της γερμανικής επανάστασης από τους σταλινικούς –μεγαλύτερη κι από αυτήν του spd το 14- για να στηρίξει τις δευτεροκομματικές και τεταρτοδιεθνιστικές αντιλήψεις του.
Την επόμενη χρονιά η ίδια ομάδα σχημάτισε δεύτερο κόμμα τάχθηκε –ως οκδε πλέον- υπέρ της δ’ διεθνούς!

Αυτό πάει να πει αντιπολίτευση με αρχές. Εν τω μεταξύ μια άλλη γκρούπα (ομάδα κομμουνιστών) κατηγορεί εκ των υστέρων (1946) τους αρχείους για σύνδεση με τον τροτσκισμό χωρίς αρχές, για να βγει από το πολιτικό του αδιέξοδο. Είναι η θεωρία που του πήγαινε καλά στην αντικομματική του διαπαιδαγώγηση.

Κάτι παρόμοιο λέει κι η μειοψηφία της κε του κόμματος των αρχείων σε μια μπροσούρα του 45’. Η τεχνητή αντιδιαστολή (συνήθως με όπλα δάνεια από το τροτσκιστικό οπλοστάσιο) θα το καθιστά φορέα αντιλήψεων κι επιδράσεων αστικής, αντιδραστικής κριτικής και νοοτροπίας.

Στην πράξη η πολεμική του αντισταλινισμού εκφράστηκε με συκοφαντίες για συνεργασία των σταλινικών με την ασφάλεια και το αστικό κράτος (μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ) και συμπόρευση με τις αντιδραστικές ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος (πόσο άλλαξες, πόσο άλλαξα). Το όργανο της γαλλικής κομμουνιστικής λίγκας έλεγε ότι το παρελθόν του κουκουέ είναι περίπου μια προδοσία και το παρόν του σχεδόν μηδέν (κι έτσι επιστρέφουμε διαλεκτικά στην αρχική μας θέση: όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν).

Προς το τέλος του κεφαλαίου ο γκίκας αναφέρει την περίπτωση ενός περιφερειακού γραμματέα της νεολαίας του κουκουέ που γλίτωσε παρά τρίχα τη δολοφονία από τους αρχείους σε ένα ταξίδι γιατί διαγράφτηκε(!) και την επίθεση αρχειο-τραμπούκων με περίστροφα και φαλτσέτες στο ιδρυτικό συνέδριο της ενωτικής γσεε.

Αφήνουμε τον επίλογο στην ομάδα των κομμουνιστών, ως μια κριτική αποτίμηση για την πορεία των αρχείων, αλλά και για όλη την περίοδο γενικότερα: η υποκειμενική τοποθέτηση του αρχειομαρξισμού στη θέση της πρωτοπορίας και η με πείσμα διεκδίκηση αυτής της θέσης ανάπτυξε στον αρχειομαρξισμό μια αντικομμουνιστική νοοτροπία και ψυχολογία που, όσο πέρναγε ο καιρός και γινότανε η διαπαιδαγώγηση στη βάση της πολιτικής θέσης της πρωτοπορίας, έπαιρνε τα γνωρίσματα ψύχωσης. Έγινε σταθερά η άρνηση του κόμματος. Η θέση όμως της πρωτοπορίας είναι μία και δε μπορούν να κάτσουν δύο σε αυτήν. Όπως κι έγινε. Τη θέση αυτή την πήρε και την κρατάει σταθερά το κκε.

Ή όπως είχε γράψει αρκετά χρόνια πριν κι ο πουλιόπουλος, αν μπόρεσε το κουκουέ να διατηρήσει το πολιτικό μονοπώλιο και να ματαιώσει αλλεπάλληλες απόπειρες για τη δημιουργία άλλων εργατικών κομμάτων στη χώρα αυτό δε μπορεί να οφείλεται παρά στον αδιάρρηκτό του δεσμό με την εργατική τάξη και τις ιστορικές της τύχες.

Το απόσπασμα της ομάδας κομμουνιστών γράφτηκε αρχές του 46’ (πριν αρχίσει ο εμφύλιος που τέλειωσε με κάτι συγχαρητήριες επιστολές προς το βασιλιά). Ο μη αστικός μύθος λέει ότι τον ίδιο χρόνο είχαμε και τη μοναδική ίσως καταγραμμένη στα χρονικά περίπτωση ανοιχτών εκδηλώσεων του κόμματος όπου καλούνταν κι οι τροτσκιστές και γινόταν δημόσια ανοιχτός διάλογος.
Κρίμα που δεν τα κάνουμε αυτά πλέον. Γιατί τότε θα βλέπαμε τη συνέχεια (σίκουελ) της ταινίας του κλίμοφ...

Για τα του κόμματος στο μεσοπόλεμο σε επόμενο κείμενο. Έχουν κι αυτά την πλάκα τους.

Νοσταλγός της κομσομόλ

Μετά τα μπουζούκια, ο κομάντο χρειαζόταν ένα άλλοθι, μια ταχεία επάνοδο κι ένα μεταβατικό πρόγραμμα εκπολιτιστικής επανάστασης με συναυλίες. Σαν αυτή του γιοκαρίνη και του λάκη με τα ψηλά ρεβέρ. Οι έξοδοι βέβαια έχουν έξοδα κι εμείς ως εξοδούχοι παθαίνουμε εμπλοκή και μας πάει αίμα. Αλλά η τιμή ήταν φιλολαϊκή, δέκα ευρώ είσοδο με ποτό, χωρίς έκπτωση όμως για αυτούς που δεν πίνουν, καλή ώρα.

Το κέντρο που πήγαμε ήταν κάπου στη δυτική είσοδο της πόλης, κοντά στο Μύλο της μεταμοντέρνας εποχής που όλα τα αλέθει, όλα τα μαχαιρώνει και βάζει μυαλά στο μίξερ. Μια περιοχή γεμάτη ελληνάδικα, κωλάδικα, κι άλλα –άδικα, όπου πηγαίνει ο κόσμος για να ξεχάσει την αδικία που τον πνίγει κάθε μέρα.

Μου ‘πανε μη μπλέξεις τα σκυλιά με τους ροκάδες
Μα έτσι και δε δούλευα, θα τρώγαμε παπάδες


Κι έτσι βγήκε [ο γιοκαρίνης] στην εκπομπή της γερμανού, που ‘χε αφιέρωμα στη δεκαετία με τις βάτες, να πει την ευλαμπία. Κι αν κάποιοι βρίσκουν τη δεκαετία αυτή κιτς, εγώ τη λέω καλτ και θεωρώ κιτς την μεταμοντέρνα ενσωμάτωσή της στο σήμερα, ένα κομμάτι κρέας και νοσταλγία, στοιβαγμένο πλάι σε άλλα εμπορεύματα. Καθένας με τα κακογούστα του.

Θα μου πεις όμως κι εγώ που έχω κόλλημα με το ρετρό, αν ζούσα τότε θα μου έβγαινε το αντιδραστικό και πολλά απ’ αυτά που μου αρέσουν τώρα θα τα απέρριπτα. Αυτό ήταν το ωραίο όμως. Ότι τότε είχε πολλά, ωραία πράγματα και σε έπαιρνε να έχεις αυστηρό κριτήριο και μερικά να τα απορρίπτεις.

Έξω απ’ το μαγαζί παρκαρισμένα αμάξια, ένα σωρό ακριβές μάρκες που δεν ξεχώριζα. Μόνο τα λάντα μπορώ να ξεχωρίσω. Που μιλάνε στην τσέπη, το ταξικό σου κριτήριο, σε όλες σου τις αισθήσεις γενικώς. Ακόμη κι εξ ακοής τα καταλαβαίνεις, όταν μουγκρίζουν γλυκά στην ανηφόρα. Ντε, βρε.
Εμπρός λοιπόν, καλό μου λάντα!

Μπορώ επίσης να ξεχωρίζω τα χρώματα και στα όρια του αυτισμού να απομνημονεύω αριθμούς πινακίδων κυκλοφορίας. Το παλιό μας λάντα το πήραμε το 89’ κι η πινακίδα του ξεκινούσε από ΝΑΥ. Κι αν το είχαμε πάρει λίγους μήνες νωρίτερα θα είχαμε πινακίδα ΝΑΡ και θα ήταν ο απόλυτος σημειολογικός σουρεαλισμός. Ενώ αν ήμασταν στην κατερίνη θα είχαμε πετύχει το ΚΝΕ. Τρία γράμματα μόνο φωτίζουν..

Τώρα το λάντα μας σαπίζει σα σοβιετία στο χρονοντούλαπο της πυλωτής μας, μαζί με κάτι παλιές εφημερίδες. Κι ο άβερελ πήρε ένα όπελ (μετράει τα) άστρα, με πινακίδα που αρχίζει από ΝΕΚ και κάνει τους συνειρμούς αναπόφευκτους σαν το θάνατο.

Μόνο στο στρατό, όπου είναι τώρα ο κάσπερ, χρειάζεται να ξέρεις τι αμάξι περνάει κάθε φορά. Είτε για να παίζεις με τα όρια του αυτισμού και να μετράς τα όπελ άστρα μέχρι να περάσει η ώρα να τελειώσει η σκοπιά. Είτε για να δεις μην τυχόν περνάει ο ταξίαρχος και δεν χαιρετήσεις την εξουσία. Χαιρετίσματα λοιπόν..

Σκληρός χειμώνας, το στρατόπεδο κοινό,
ώρες ολόκληρες κλεισμένος στο κενό
στις αγγαρείες, στις σκοπιές, στα σούρτα-φέρτα,
όμως εκείνος ονειρεύονταν κονσέρτα

Ο κομάντο, που ήρθε με την καλή του, ξυρίστηκε, κουρεύτηκε, έβαλε και κάτι πουλόβερ.
Πώς περάσαν τα χρόνια, τι είναι αυτά που φορώ..
Κι η γυναίκα του καίσαρα που δεν αρκεί να είναι, αλλά να φαίνεται κι ατημέλητη, ήρθε με σπορ ντύσιμο και σταράκια που τα πατούσε ο κομάντο, για να μοιάζουν πιο βρώμικα.
Αυτός ανέβαινε ασθμαίνοντας απ’ τις σκάλες κι αυτή κατέβαινε με το ασανσέρ. Αλλά ευτυχώς συναντήθηκαν κάπου στη μέση.

-Κοίτα στο μπαρ, μου λέει ο κομάντο. Ο γιοκαρίνης! Κι εγώ άκουσα ένας ναρίτης κι έψαχνα να βρω ποιον μου έδειχνε.
Οι αντιθέσεις τραβούσαν σα μαγνήτης το μεταλλικό μου βλέμμα. Στεκόμουνα ακίνητος σαν ατσάλινο τείχος, σοβιετικός γίγαντας με πήλινα πόδια, βιδωμένα στο πάτωμα. Κι η καλή του κομάντο με τραβούσε απ’ το χέρι να χορέψω μαζί τους.

Μα γιατί δε μ’ αφήνεις ήσυχο στη μπρεζνιεφική μου στασιμότητα; Νιώσε τον ίλιγγο της ακινησίας να χτυπά στα μηνίγγια σου κι έλα να συνυπάρξουμε ειρηνικά χωρίς να ενοχλούμε ο ένας τον άλλον.

Ο κόσμος του μαγαζιού μυστήριος. Γκαρσόνια δαπιτόφατσες, ένα ζευγάρι που έσκασε είκοσι ευρώ, έκατσε ένα λεπτό κι έφυγε –τόσο τους πήρε για να νιώσουν παράταιροι. Εξάλλου, λεφτά υπάρχουν (για ξόδεμα). Και μια σκυλομούρα που σου ανέτρεπε όλες τις θεωρίες για το επίκτητο και σε έκανε να αναρωτιέσαι: σκυλάς γεννιέσαι ή γίνεσαι; Ποια είναι η απάντηση;
Γαβ-γαβ, που θα ‘λεγε κι ο ιντεφίξ. Πανέξυπνο σκυλάκι.

Το μαγαζί αυτό πάντως είχε χτιστεί για κλαμπ, (σχεδόν) γεννήθηκε τέτοιο. Πώς να αλλάξει χαρακτήρα τώρα στα γεράματα; Να γίνει κάτι άλλο από αυτό που είναι και να αρχίσει να φιλοξενεί συναυλίες; Κι ο λάκης που τα παίρνει στο κρανίο με τα φωτορυθμικά, από τον καιρό της ντίσκο ακόμα, είχε ξενερώσει άγρια και τους πήρε ψιλό γαζί.

Βάλε μου λίγο πράσινο, να μοιάζω ζηλιάρης.
Τώρα λίγο κίτρινο να μοιάζω αρρωστιάρης. (Ή σκέτο άρης, είπα μέσα μου).
Βάλε μου και λίγο κόκκινο, να μοιάζω καβλιάρης. (Τρία κάπα κι ένα ε, είπα μέσα μου). Και μετά μας ρωτούσε αν είναι και του είπαμε πως ναι και ότι το σωστό είναι γκαβλιάρης, με γάμα στην αρχή για να βγάζει συναίσθημα.

Και στον αέρα πάνω ντίσκο μουσική
Σταλμένη πάντα απ’ την αμερική.

Μετά όμως έμαθε ότι το μαγαζί είναι καινούριο κι ότι τους έκαναν ποδαρικό κι είπε δυο καλά λόγια γι’ αυτούς και να ξανάρθουμε (ναι, πως..). Και μετά τα πήρε με έναν που βιντεοσκοπούσε τη συναυλία και ο κομάντο ενθουσιάστηκε: άμα δεν είναι στο ίντερνετ δεν υπάρχει. Κι ο άλλος απάντησε ότι δε θα το δείξει πουθενά, απλώς την γράφει για τον εαυτό του, ενώ ο κομάντο φώναζε, ούτε για τον εαυτό του το κάνει.
Τελικά αποδείχτηκε ότι τον λάκη τον έκοφτε για τα δικαιώματα και τότε φώναξα μέσα μου: όχι, μην το κάνεις, καταστρέφεις τις αυταπάτες του κομάντο.

Ο οποίος ξετρελάθηκε και με τον γιόκα γιατί έπαιξε σιδηρόπουλο, αν ήσουν φίλος. Κι άρχισε να μου λέει για τον πρίγκηπα της ροκ, ενώ εγώ του έλεγα για το βασίλειο της ελευθερίας που δε θα χωράει κανείς βασιλιάς και πρίγκηπας. Μικρός θεούλης ο γιοκαρίνης, αλλά όπως είπε κι ο λάκης: τι να κάνουμε; Γεννήθηκε με μαλλάκια. Κανείς δεν είναι τέλειος.

Τέλειωσε η συναυλία και βγήκαμε έξω για καθαρό αέρα. Εγώ ποδαράτα, τη μεγάλη πορεία προς ανατολάς κι ο κομάντο με την καλή του για ταξί (ο πατσάς ήταν εκτός ημερήσιας διάταξης).

Στο άγνωστο ο κουρσάρος
Με καράβι την ελπίδα
Παντιέρα, ρόσα τριομφερά.

Αλλά η ζωή μας μένει άχαρη, τσίχλα δίχως ζάχαρη.
Κι άντε να βρεις σημεία επαφής με όλο αυτόν τον κόσμο και να τους κάνεις συντρόφους σου. Που όταν τους βλέπεις, μαζεύεσαι με περιφρόνηση και απλώς ζεις ανάμεσά τους.

Μια συζήτηση που δεν έγινε

Ξεκινάμε με την ενθουσιώδη ανταπόκριση από το ιδρυτικό συνέδριο του νακ στη γαλλία που έγινε πέντε μέρες μετά το σπόρτιγκ.
Συνήθως το ωστικό κίνημα έκανε την αντίθετη διαδρομή κι έφτανε στην ελλάδα με καθυστέρηση (μάης του 68 και πολυτεχνείο, ο δεκέμβρης μετά την εξέγερση των γκέτο). Με το μερέντα όμως η ελλάδα έγινε πρωτοπορία και καθορίζει τις εξελίξεις διεθνώς.

Το κομμάτι δεν το υπογράφει ο τακτικός ανταποκριτής της εφημερίδας στο παρίσι. Αλλά στέλεχος του ναρ που ταξίδεψε στη γαλλία και βρέθηκε στις εργασίες του συνεδρίου.
Στην κατακλείδα του κειμένου του μας λέει ότι παρά τις όποιες αδυναμίες κι αντιφάσεις γεννήθηκε μια καινούρια ελπίδα για τον κόσμο της εργασίας.
Πάμε λοιπόν να δούμε τι το ελπιδοφόρο είχαν αυτά τα γεννητούρια.

Οι σύνεδροι χωρίστηκαν σε επιτροπές κατά θεματικές.
Ο συντάκτης μας βεβαιώνει ότι η συζήτηση στις θεματικές ήταν ουσιαστική, με μεγάλη συμμετοχή των συνέδρων κι έντονη αντιπαράθεση μέσα στα όρια του πολιτικού πολιτισμού.
Αλλά για τα αποτελέσματα των ψηφοφοριών δεν έχει να κάνει κάποιο σχόλιο. Απλώς τα παρουσιάζει.

Για τον χαρακτήρα της νέας κοινωνίας επικράτησε ο τσαβικός όρος σοσιαλισμός του 21ου αιώνα έναντι της πρότασης σοσιαλιστική. Η τρίτη πρόταση ήταν οικο-σοσιαλισμός και δεν πέρασε στο δεύτερο γύρο για μία ψήφο. Πάλι καλά δηλ γιατί μάλλον θα εκλεγόταν.

Για το όνομα του νέου κόμματος επικράτησε η πρόταση νέο αντικαπιταλιστικό κόμμα (νακ) έναντι του αντικαπιταλιστικού επαναστατικού κόμματος.
Ο χαρακτηρισμός νέος κρίθηκε πιο σημαντικός από το επαναστατικός.
Ο συντάκτης το περνάει στα ψιλά κι ασχολίαστο.
Πιθανότατα εξαιτίας της εγχώριας εγκατάλειψης του όρου επαναστατικός για να χωρέσει το σεκ στη μεγάλη αντικαπιταλιστική αγκαλιά.

Έγινε επίσης μια ψηφοφορία για τις ευρωεκλογές, όπου η πρόταση για κοινή κάθοδο όλης της αριστεράς με το κκγ και τη διάσπαση των σοσιαλιστών συγκέντρωσε κοντά στο 18% των συνέδρων.
Ενδιαφέρον!

Ποιο είναι το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει ο συντάκτης μετά από όλα αυτά;
Δε μας το λέει ο ίδιος για να μην εκτεθεί. Επιλέγει να το πει μέσα από τα λόγια ενός συνέδρου: κάναμε πλατύ άνοιγμα στην κοινωνία ξεπερνώντας αγκυλώσεις του παρελθόντος (...) τριπλασιάσαμε την απήχησή μας, χωρίς να κάνουμε χιλιοστό προς τα δεξιά, παρά τη μεγάλη πίεση από τα μμε.
Μα τι λες τώρα; Ούτε νανόμετρο δεξιά.

Προς επίρρωση της μιντιακής πίεσης ο συντάκτης σπεύδει να προσθέσει ότι μετά το πέρας του συνεδρίου τα μμε έκαναν μπαράζ ερωτήσεων στον μπεζανσενό σε εκπομπές της τιβί με αιχμή τη θέση του για κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας.
Για τέτοια πίεση μιλάμε. Τον καλούν στις εκπομπές τους και τον κολλάνε στον τοίχο.
Δε μας εξήγησε βέβαια για ποιον ακριβώς λόγο μπορεί να ένιωθε ευεπίφορος σε αυτή την πίεση ο μπεζανσενό και το νακ.

Ωστόσο, στο επόμενο ακριβώς φύλλο το ιδρυτικό στέλεχος του νακ ιβάν λεμέτρ, σε συνέντευξή του στον ίδιο συντάκτη μας λέει ότι απόδειξη της επιτυχίας του συνεδρίου είναι η απήχηση που είχε στα μμε.

Μπροστά σε αυτή τη συντριπιτική κριτική του πριν για τις όποιες αδυναμίες κι αντιφάσεις ακόμα και το δικό μας λάθη κι υπερβολές για τη σοβιετία είναι χάδι.
Τόση ελπίδα μαζεμένη είχε πολύ καιρό να δει ο κόσμος της εργασίας.

Στο ίδιο κείμενο μαθαίνουμε ότι το σύνολο των κειμένων εγκρίθηκε με 90% και το πρόγραμμα του κόμματος με ψήφους 540 υπέρ, 49 λευκά και 5 αποχές.

Δύο φύλλα μετά η ίδια εφημερίδα σχολιάζει τα ποσοστά συμφωνίας των μελών του κκε με τις θέσεις του συνεδρίου με τον τίτλο ποσοστά υπαρκτού σοσιαλισμού.

Τα ποσοστά συμφωνίας κυμάνθηκαν μεταξύ 70 και 75% τοις εκατό κι ό,τι περισσεύει είναι βασικά άτομα που δεν προσήλθαν.
Αλλά επειδή το 70 σαν αριθμός δεν είναι πολύ εντυπωσιακός, το πριν κάνει την αλχημεία να αναφέρει μόνο τα ποσοστά των διαφωνούντων που είναι δεκαδικοί αριθμοί μικρότεροι της μονάδας.

Η πρώτη σκέψη είναι ότι για το πριν αν ένα συνέδριο δεν έχει δύο τουλάχιστον φράξιες που να βρίζονται και να σκοτώνονται πνίγεται η δημοκρατία κι η πλάκα στην οποία όλοι έχουμε δικαίωμα.

Η αμέσως επόμενη σκέψη είναι πως αν εφαρμόσουμε το ίδιο κριτήριο για το πρόγραμμα του νακ το ποσοστό των διαφωνούντων είναι το εντυπωσιακό 0% (κι ολογράφως μηδέν)! Αλλά δε φάνηκε να ενοχλείται κανείς.
Κι ούτε θα έπρεπε, λέω εγώ. Το περιεχόμενο του προγράμματος προσφέρεται για ανησυχίες, όχι πόσοι το ψήφισαν.

Μαθαίνουμε επίσης για τον ηγετικό ρόλο της νέας γενιάς στελεχών.
Είναι χαρακτηριστικό,μας λέει ο συντάκτης, πως η ιστορική ηγεσία κι ο ολιβιέ μπεζανσενό δεν έπαιρναν μέρος στις συζητήσεις και τις ψηφοφορίες.
Ομολογώ πως δεν κατάλαβα γιατί ακριβώς είναι θετικό αυτό το τελευταίο. Αλλά στην αμέσως επόμενη παράγραφο βρήκα κι εγώ λόγους να αισιοδοξώ.

Άλλο στοιχείο της πολιτικής κουλτούρας του συνεδρίου ήταν ότι στο συνέδριο υπήρχαν όλες οι γαλλικές εφημερίδες ενώ ειδικά η ουμανιτέ μοιραζόταν δωρεάν.
Λοιπόν εγώ θα πάω στο ιδρυτικό τους συνέδριο (όταν γίνει) να μοιράζω δωρεάν το ριζοσπάστη. Κι άμα δεν τους δω ενθουσιασμένους και με κοιτάνε περίεργα θα τους καταγγείλω για έλλειψη κουλτούρας.

Μαζί μου θα 'χω και την κοε που στο σπόρτιγκ έφαγε πόρτα κι έμεινε με μια παρέμβαση που δεν έγινε. Την απέκλεισαν με τις γνωστές τροτσκιστικές μεθόδους.

Οι ιστοριοδίφες της ελληνικής κομμουνιστικής ιστορίας θα αφήσουν ένα δάκρυ να κυλήσει στο μάγουλό τους για τον συνειρμό με το προ εικοσαετίας βιβλίο των κοτζιά-μπατίκα μια συζήτηση που δεν έγινε για το 89 και τον τζανετάκη.
Ωστόσο, οι λιγότερο ευσυγκίνητοι υπενθυμίζουν με νόημα πού βρίσκεται σήμερα ο κοτζιάς αφήνοντας γλαφυρά υπονοούμενα για αντίστοιχη κατάληξη του συριζα και της κοε.

Σε κάθε περίπτωση το πριν, πιστό στην κουλτούρα του δημοσίευσε στο ίδιο φύλλο τα βασικά σημεία της παρέμβασης της κοε σε ένα μονόστηλο με τον τίτλο απολογία υπέρ του σύριζα και με την υπενθύμιση ότι η κοε δεν είχε προσκληθεί από τους διοργανωτές.
Για αυτό μ' αρέσουν αυτές οι ανοιχτές διαδικασίες, γιατί χρειάζεσαι πρόσκληση.

Στο επόμενο φύλλο ο ιβάν λεμέτρ, αφού μας πει ότι η κομμουνιστική απελευθέρωση είναι μια έννοια που χρήζει διασαφηνίσεων (να συνδέσουμε τους όρους κομμουνισμός κι ελευθερία σε αντίθεση με το νόημα που τους προσέδωσε η σταλινική αντεπανάσταση) δίνει ξακάθαρες απαντήσεις για τις σχέσεις του νακ με την 4η διεθνή:

"Το νακ δεν θα είναι μέλος της 4ης διεθνούς αλλά θα διατηρήσει τους δεσμούς που είχε η λίγκα με αυτήν, τουτέστιν, συμμετοχή στα όργανα της ηγεσίας, οικονομική συμμετοχή, προετοιμασία του επόμενου διεθνούς συνεδρίου του 2010.

Πέρα όμως από αυτή την τυπική έκφανση των πραγμάτων, η ίδρυυση του νακ εγγράφεται σε μια νέα περίοδο της ιστορίας του εργατικού και επαναστατικού κινήματος, η οποία επιβάλλει νέες απαντήσεις".

Αγαπητέ αναγνώστη σε αυτό το σημείο σε καλώ να σκεφτούμε μαζί τι ακριβώς μπορεί να υπάρχει πέρα από αυτή την τυπική έκφανση των πραγμάτων γιατί δυο βδομάδες τώρα σπάω το κεφάλι μου κι άκρη δε βρίσκω.

Τώρα σύντροφε, μέσα-έξω, αυτό είναι ψευτοδίλημμα. Εντός εκτός κι επί τ' αυτά και καθαρίζουμε.
Εξάλλου, όλοι τροτσκιστές είμαστε, τι έχουμε να χωρίσουμε;

Όλοι; Και το ναρ; Και το ναρ.
Κρατά κι αυτό τη σημαία ψηλά, της δέλτα διεθνούς του τρότσκι-πάμπλο. Χρόνια τώρα.
Μετά από κάτι εφήμερες περιπέτειες με σταλινικούς κι αλτουσεριανούς είδε το φως το αληθινό.
Κι από πίσω η βία λύση να τραγουδά φόλοου γιορ σεκ.

Μόνο η δεα ξέφυγε απ' το μερέντα. Που είναι σαν ευρύ τροτσκιστικό μέτωπο με δυο μεζούρες αλτουσέρ. Οι διεθνείς του αναφορές το επιβεβαιώνουν.

Κατόπιν τούτων είναι ανάγκη των καιρών να τα βρούμε με τα μ-λ και να φτιάξουμε το σταλινικό, αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο.
Αλλά μας χωρίζουν πολλά ακόμη. Τώρα που τα βρήκαμε με τους κινέζους, αυτοί τα τσούγκρισαν.

Στο ίδιο φύλλο του πριν ο γιάννης ελαφρός αρθρογραφεί για την αναβάθμιση του μέρα αλλά στην τελευταία παράγραφο ανεβάζει την πρόζα του στα ύψη της ποίησης.
Ίσως να υπάρχει μια ρομαντική γοητεία στο ρόλο του μαύρου πρόβατου (όπως αναφέρει η νέα προοπτική ότι αντιμετωπίζουν το εεκ οι υπόλοιπες δυνάμεις) αλλά πιστεύουμε ειλικρινά ότι οι σύντροφοι του εεκ δεν έλκονται από το μαύρο, αλλά από την κόκκινη δυνατότητα μιας μετωπικής αντικαπιταλιστικής κι επαναστατικής αριστεράς.

Εγώ αυτό το τελευταίο το εύχομαι για πολύ κόσμο.
Αλλά φοβάμαι ότι άμα γίνει κανά εσωτερικό δημοψήφισμα (που είναι και της μόδας) σε καμιά νεολαία θα αρχίσουν να μετριούνται μεταξύ τους οι κόκκινοι και κάθε φορά θα βγαίνουν λιγότεροι.

Ελπίζω επίσης να έχουν δει όλοι τη σκηνή με τον τραμπάκουλα και την κοκκινούλα και να έλκονται από τα κόκκινα πρόβατα και τη ρομαντική γοητεία του ρόλου τους.
Κάτι που μου θυμίζει ότι ξέχασα να βάλω και τον χαρούλη στη διπλανή ψηφοφορία.

Στο φύλλο 920 της 1ης μάρτη, ο αρχηγός των ατάκτων σάββας μιχαήλ κάνει ρελάνς με απάντηση που εκφράζει το εεκ κι όχι μόνο τον υπογράφοντα.
Με γκολ από τα αποδυτήρια ξεκινάει ο σάββας. Κι είμαστε μαζί του γιατί βάζει θέμα δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Αλλά να τον επικαλείσαι σε ναρίτη είναι σα να λες δύο σε έναν υπολογιστή.

Σε αυτή την απάντηση είναι που εξηγεί ο σάββας με παράπονο απατημένης συζύγου ότι δεν τα στυλώσαμε μόνο για τα συντροφικά καπελώματα, τις δικές σας αγάπες με το σεκ.

Κι ακολουθούν πολλά και σπαρταριστά.
Για δαγκώματα γλώσσας για τη θέση για την εε.
Για τους τωρινούς συμμάχους του ναρ που πέρσι στη δεθ πορεύονταν με τη γσεε.
Για παλαιωμένη σταλινική σχολή παραποίησης μιας θέσης τους που μόλις πρόσφατα αποκατέστησε το κκε (τη σχολή όχι τη θέση) στο συνέδριο εν δόξα και τιμή (σαν κυρία κοκοβίκου ένα πράγμα).
Κι άλλα τέτοια.

Στο ίδιο φύλλο ο κώστας παλούκης μας λέει νεο-σταλινικούς και μεταμοντέρνους.
Εδώ το σταλινικός λειτουργεί όπως το φιλελεύθερος. Άμα του βάλεις το συνθετικό νεο μπροστά γίνεται δέκα φορές χειρότερο κι αποτελεί τον απόλυτο εχθρό.

Στον αντίποδα, όταν ένας ναρίτης σε λέει μεταμοντέρνο, έχεις την απάντηση στην ερώτηση ποιο είναι το άκρον άωτο της ειρωνείας στην κομμουνιστογενή (sic) αριστερά.

Κερασάκι στην τούρτα είναι ένα άρθρο τομή του νίκου πελεκούδα με έξι σημεία-προτάσεις για το μερα και το πολιτικό του σχέδιο.
Είχα αρχίσει να φοβάμαι ότι οι ιδεολογικοί πλατφόρμερς είχαν αρχίσει να στερεύουν από σημεία κι ιδέες. Αλλά ευτυχώς επέστρεψαν δριμύτεροι στο πιο κρίσιμο σημείο.
Τα σημεία ήταν μόνο έξι (σύντροφοι πλατφόρμερς, μην αρχίζετε από τώρα τις εκπτώσεις) αλλά τα ρούφηξα άπληστα ένα προς ένα.

Συγκινημένος μετά από αυτά τα σημεία, δεν περιγράφω άλλο.
Ούτε για το αφιέρωμα για το φάντασμα της αργεντινής με την καλτ φωτό που δείχνει ένα φάντασμα (η φαντασία στην εξουσία). Όρθιο όμως, όχι να πλανάται.
Ούτε για τη συνέντευξη του αγγελόπουλου στον οποίο χώνουν όλοι οι σοβαροί κομμουνιστές για τη σκόνη του χρόνου και τη μιζέρια της, αλλά το πριν πάει κόντρα στο ρεύμα και τον αβαντάρει γιατί είναι οπαδός του ναρ.
Μην τα θέλετε όλα μασημένη τροφή για σκέψη.

Υγ: ο τίτλος του σημειώματος αφιερώνεται στο μερα, την ευρωεκλογική τακτική του με το σεκ και το σύντροφο σάββα.