Αχ…τσιόγλου, εσύ μας μάρανες

Δημοσιεύτηκε στην Κατιούσα

Δέκα στιγμιότυπα κι ειδήσεις που ξεχώρισαν από τις κινητοποιήσεις και την υπόλοιπη επικαιρότητα των ημερών.

Η απαξίωση και η Λίμνη των Κύκνων

Η υπουργός ήθελε να παραμείνει ψύχραιμη, για να κερδίσει τις εντυπώσεις και να χτίσει το αφήγημα μιας εναντίον της επίθεσης για εκφοβισμό (bullying) -λες και έχει τέτοιες ευαισθησίες ο πολιτικός παχυδερμισμός. Ο φακός όμως συνέλαβε την απαξίωση στο βλέμμα της, το αλαζονικό βλέμμα του κυρίαρχου και της εξουσίας. Δυστυχώς οι εργάτες διαδηλωτές δε διέθεταν την απαραίτητη καλλιέργεια για να εκτιμήσουν έστω τις χορευτικές της κινήσεις, όμοιες με μπαλαρίνας στη Λίμνη των Κύκνων, και να την χειροκροτήσουν.

Φασίστα με είπες μια βραδιά

Δε μας έχει συνηθίσει σε τέτοιο επίπεδο η “αριστερά του σαλονιού”, ακόμα και στην αγροτική της εκδοχή, με το Νίκο Παπαδόπουλο (κι εμένα οι παππούδες μου ήταν αγρότες). Περιμέναμε κάτι πιο κομψό και εκλεπτυσμένο. Πχ μια έρευνα από το Ινστιτούτο Πουλαντζάς που να αναλύει αν εδώ έχουμε να κάνουμε με κλασικό φασισμό ή κράτος έκτακτης ανάγκης, αν υπάρχουν περιθώρια φιλελευθεροποίησής του, όπως με τη χούντα των Συνταγματαρχών κτλ.

Με τα μάτια μιλάμε εμείς

Στην πρόσφατη αιφνιδιαστική κινητοποίηση στο Υπουργείο Οικονομικών, βρέθηκε μια διμοιρία ΜΑΤ -σαν άτυχη ρωμαϊκή περίπολος στο γαλατικό χωριό- που θεώρησε πως μπορεί να επέμβει. Κατάλαβε γρήγορα το λάθος της και οπισθοχώρησε με ελαφρά πηδηματάκια, και τους διαδηλωτές απέναντι να έρχονται με αλυσίδες κατά πάνω της και να της δείχνουν ευγενικά την έξοδο, χωρίς να την αγγίζουν. Με τα μάτια μιλάμε εμείς.

Κόκκινη Πρωτομαγιά – Πρωτοπόρα κυβέρνηση

Τις προάλλες ανακοινώθηκε πως απ’ την Πρωτομαγιά θα εκτελούνται πλειστηριασμοί κατοικιών και για τα χρέη προς τις Δημόσιες Υπηρεσίες -και όχι μόνο προς τις τράπεζες. Μετά από τον αγώνα για το 8ωρο και τη μείωση του χρόνου εργασίας -που τον “κερδίζουν” οι άνεργοι- έρχεται μία ακόμα νίκη στον αγώνα κατά της ιδιοκτησίας, που είναι κλοπή -όπως έλεγε κι ο Προυντόν.
Νικάμε (ταξικά) αδέρφια, ζήτω η ταξική Πρωτομαγιά! Και η σημειολογία της (μέχρι και τους 200 της Καισαριανής είχε χρησιμοποιήσει σε άλλη φάση ο Τσίπρας).

Κάτω τα χέρια απ’ της ΛΑΕ το βιος

Ο Λαφαζάνης είπε πως θα επιστρατεύσει χάκερ, για να σταματήσει τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς. Αλλά το κράτος έκανε ρελάνς βάζοντας στο στόχαστρο, για πλειστηριασμό, τα γραφεία της ΛΑΕ. Την άλλη φορά μπορεί να δώσουμε εκεί ραντεβού, αντί για τα ειρηνοδικεία και να φωνάζουμε συνθήματα: κάτω τα χέρια απ’ της ΛΑΕ το βιος.

Ένας είναι ο εχθρός

Τις προάλλες η Παπαρήγα είπε στους βουλευτές της ΝΔ να μη συγχέουν την κομμουνιστική ιδεολογία με τα φληναφήματα του Σύριζα, αν θέλουν να της ασκήσουν σοβαρή κριτική. Κι ο Βορίδης -που εκτός από φασίστας είναι ίσως κι ο πιο διαβασμένος δεξιός- αναγνώρισε, χωρίς να απαντά στην Αλέκα, πως το ΚΚΕ μένει ο μόνος στρατηγικός τους αντίπαλος, σε μια σπάνια εξομολόγηση και κρίση ειλικρίνειας.

Ο Σύριζα αντιθέτως “ακυρώνει τις ιδεολογικές διαφορές” και δεν είναι παρά μόνο “τακτικός, εκλογικός αντίπαλος” αφού “δε γεννιούνται όροι σοβαρής πολιτικής και ιδεολογικής αντιπαράθεσης” μαζί του.

Ποιος τον μπι-μπιπ τον Ζουρ-ΑΡΗ;

Ο Ζουράρις εξαναγκάζεται σε παραίτηση, επειδή είναι “διανοούμενος”-χούλιγκαν κι η κυβέρνηση “κλονίζεται” για τα αθλητικά, εν μέσω απεργίας και μαζικών κινητοποιήσεων. Είναι να μη σε πιάνει το γαμώτο;

Στο Λευκό τον Οίκο πήρα τα φιλιά της, είχε κι ένα σπίτι στην Καλιφόρνια…

Η ενημερωτική εκπομπή του καναλιού του Φαλήρου προτρέχει λίγο, αλλά βλέπει μπροστά. Ας βάλουμε τα δυνατά μας να μην τους διαψεύσουμε και πάει χαμένη η προφητική γκάφα.

Αχ-τσιόγλου εσύ μας μάρανες

Η δεκαετία με τις βάτες αποχωρεί σιγά-σιγά από το προσκήνιο. Ο Πανούσης παίρνει τη σκυτάλη από το Λουκιανό, την Αρλέτα και το Στάθη Ψάλτη. Πίσω μένουν τα κακέκτυπα της “Αλλαγής”, σαν τη σημερινή κυβέρνηση, και ο γιος του Μητσοτάκη -μέχρι κι αυτός έφυγε από τη ζωή. Κάποιοι περίμεναν να δουν την Αριστερά κυβέρνηση και μετά ας πεθάνουν ευτυχισμένοι, αλλά αυτή η -καθαρά δεξιά, πολιτικά μιλώντας- κυβέρνηση, θα τους ξεκάνει όλους.

Να δεις τι σου ‘χω για μετά

Για μετά, εμείς (μην τα γράψετε με κεφαλαία και μπερδευτείτε με παλιούς και νέους πασόκους συνδικαλιστές) έχουμε τα απογευματινά συλλαλητήρια (σ.σ.: το κείμενο γράφτηκε και ανέβηκε χτες το μεσημέρι στην Κατιούσα). Μακάρι να βγει κάτι καλό για να εμπλουτίσουμε την παραπάνω λίστα. Αλλιώς, ο Τσακαλώτος μας φυλάει τα χειρότερα για τη συνέχεια.
Από τον Τσίπρα και μετά, μας έχουν πνίξει τα σκ…

Στη στεριά δε ζει το ψάρι…

Αρχική δημοσίευση: Κατιούσα

Ο Τζίμης Πανούσης ήταν αναμφισβήτητα ταλαντούχος κι αυτό δύσκολα θα μπορούσε να μην του το αναγνωρίσει κανείς.

Ήταν από τους πρόδρομους στο είδος του stand-up comedy κι είχε κορυφαίες στιγμές σάτιρας: πχ με τον κλασικό ορισμό του κυβερνητικού ανασχηματισμού, όπου άλλαζε θέση στο συγκρότημά του τον ντράμερ με τον κιθαρίστα. Ή όταν σατίριζε τις συναυλίες και την αφιλοκερδή συμμετοχή του Νταλάρα – ο οποίος πάντως τον αποχαιρέτησε χτες με ένα σχεδόν συγκινητικό μήνυμα.

Έκανε αξιόλογες μουσικές δουλειές, κυρίως τα πρώτα χρόνια με τις Μουσικές Ταξιαρχίες. Δεν είχε μουσικά “σωστή φωνή”, αλλά μπορούσε να καλύψει το μειονέκτημα με ψυχή, πχ όταν τραγουδούσε “Ο Μπελογιάννης ζει” -που χάρη σε αυτόν το έμαθαν αρκετοί που δε θα το άκουγαν ποτέ διαφορετικά.

Είχε καυστικό στίχο, που έβαζε συχνά κάποιον προβληματισμό: πότε αντιρατσιστικό, με το “είμαι Γυφτάκι στην Πανεπιστημίου”, πότε για το “έθνος [που] προσκυνά σώβρακα και φανέλες” (με τον μακάβρια προφητικό στίχο “στραβάδια απολύομαι” σε 35 χρόνια), πότε για την “Αχ Ευρώπη”, όπου εκφράζει απλοϊκά μια αντι-ΕΟΚ διάθεση, και το “Νεοέλληνα”, όπου στο τέλος του βίντεο-κλιπ παίζει αντίστροφα τις σκηνές από την παράδοση των όπλων στη Βάρκιζα, οι αντάρτες φαίνεται να τα παίρνουν πίσω κι ο Τζιμάκος μας κλείνει πονηρά το μάτι.

Έκανε πετυχημένες εκπομπές λόγου στο ραδιόφωνο, όπως για παράδειγμα το Δεκέμβρη του 08′, μιλώντας για τους μπάτσους που φυλάνε ηρωικά τα σύνορα της πατρίδας μας με τα Εξάρχεια.

Όλα αυτά -κατά κανόνα- με χιούμορ, πηγαίο ταλέντο -ακόμα κι αν μας εκνεύριζε ενίοτε με τις μπηχτές και την πολιτική θέση που έπαιρνε- και με ένα ιδιαίτερο στιλ που τον καθιέρωσε. Κι εκεί θα σταματούσε η περιγραφή, αν ο Πανούσης σταματούσε την καριέρα του τη δεκαετία του 80′ ή του 90′, μαζί με κάποιες μεταγενέστερες εκλάμψεις του.

Μόνο που δε σταμάτησε τότε. Και θα εθελοτυφλούσε όποιος δεν έβλεπε την άλλη πλευρά του νομίσματος για τον Πανούση. Τον Πανούση που έγινε κι αυτός κομμάτι του συστήματος. Βολεύτηκε κι έβγαλε αρκετά λεφτά, έβρισκε βήμα (και χρήμα) σε ιδιωτικούς σταθμούς επιχειρηματιών και σε μαγαζιά για ζωντανές εμφανίσεις με εισιτήρια και τιμές που βαρούσαν στην τσέπη. Κι αυτό από μόνο του μπορεί να μην είναι κατακριτέο (στον καπιταλισμό ζούμε), αλλά είναι παράδοξο για κάποιον που κατέκρινε άλλους, με παρόμοιο σκεπτικό.

Τον αντιφατικό Πανούση που πήγε να τραγουδήσει σε ένα από τα πρώτα gay-pride αλλά μιλούσε ενάντια στο… “gay κατεστημένο” και τους “κουνιστούς”. Που τραγουδούσε “στης Βουλής τα έδρανα, αχ και εγώ να έκλανα” -που το έγραψε, κατά τραγική ειρωνεία ο μετέπειτα βουλευτής Ψαριανός- αλλά ύστερα από χρόνια είπε πως το κόμμα έχει το κίνημα καθηλωμένο στο 4% -μετρώντας το με καθαρά εκλογικούς όρους!

Τον Πανούση που ξέπλυνε ακόμα και τη Χρυσή Αυγή, όταν έλεγε πως είναι ένα είδος αριστερής Χαμάς και κάνει την κοινωνική πολιτική που θα έπρεπε κανονικά να έχει το ΚΚΕ. Τον Πανούση που έβγαλε μαζί με τον Αγγελάκα τη δική του χυδαία “Κατιούσα” -απλή συνωνυμία με τη δική μας- κερδίζοντας ακόμα και τα εύσημα του φασίστα Τζήμερου, μετά θάνατον, που τον αποχαιρέτησε ποστάροντας αυτό ακριβώς το τραγούδι.

Αυτά δεν αναιρούν όσα γράφτηκαν στην αρχή του κειμένου, αλλά δε γίνεται να τα παραβλέψει κανείς, στη λογική “ο νεκρός δεδικαίωται”. Και δεν είναι σεβασμός να κλείνουμε μάτια και αυτιά στην αλήθεια, εξιδανικεύοντας πρόσωπα και καταστάσεις (στη ζωή και στο θάνατο).

Τα λέτε αυτά, γιατί δεν τον συμπαθούσατε πολιτικά, μπορεί να σκεφτεί κανείς.
Ο Πανούσης πολιτικά ήταν ανέκαθεν αλλού, αν όχι απέναντι, ήδη από την εποχή του Χημείου. Δεν ωφελεί να το κρύβει κανείς ή να υποκρίνεται. Αλλά δεν είναι αυτό το πρόβλημα.

Ο Πανούσης των Μουσικών Ταξιαρχιών και των πρώτων χρόνων μπορεί πχ να τραγουδούσε το “βάρα μας Μαλάμη”, αλλά είχε χιούμορ, μια ποιότητα, κι αυτό απέπνεε αν όχι σεβασμό, τουλάχιστον μια αναγνώριση για το ταλέντο του. Σίγουρα υπάρχουν σύντροφοι που θα έλεγαν “μ’ αρέσει στα κρυφά και ο Τζιμάκος” για να παραφράσουμε ένα στίχο από το “Νεο-Έλληνα”.

Ο Τζίμης Πανούσης των πολλών τελευταίων χρόνων, όμως, ήταν ο πρώτος που πουλούσε τον εαυτό του, τον τυποποιούσε και τον σέρβιρε με το κατάλληλο περιτύλιγμα, πασπαλισμένο με κάποιες δάφνες του παρελθόντος του. Δεν ενοχλούσε πια το σύστημα, αλλά αναπαρήγαγε σε μεγάλο βαθμό τα εύκολα κλισέ και την προπαγάνδα του. Και σου έδινε την εντύπωση ότι έβριζε το ΚΚΕ όχι μόνο από άποψη ή για τα βιώματά του, αλλά γιατί αυτό πουλούσε στο κοινό του -και όχι μόνο- και έτσι κέρδιζε επαίνους από πολλές μπάντες.
Ο Πανούσης ήταν πάντα αυτό που ήταν, αλλά κανείς Τζήμερος δε θα πόσταρε πχ την Μπαλάντα για το Χημείο, για να τον αποχαιρετήσει -όπως έκανε τώρα με την “Κατιούσα” του.

Σε κάθε περίπτωση, ο θάνατος του Τζίμη Πανούση ξεσήκωσε για άλλη μια φορά -που μάλλον δεν είναι η τελευταία- πολιτικές συζητήσεις. Κι αυτό σίγουρα θα ήταν κάτι που θα τον ικανοποιούσε, αν το ήξερε, έστω και σαν τελευταία επιθυμία του, που έγινε πράξη.

Καλή αντάμωση στην κόλαση -και τα γουναράδικα…

Υγ: τη φωτό την πήρα απ’ το δημοσίευμα του 902 με τη δωρική αναγγελία της είδησης. Ένα μνημείο του “λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν”, που είναι πιο εύγλωττο κι από σιωπή.

Η κρυφή γοητεία της Χρυσής Αυγής...*

... έχει συνεπάρει τα καλύτερα παιδιά. Εις εξ αυτών ο Τζιμάκος, ο οποίος έσπασε την σιωπή του, νεύρα, αρχίδια, στομάχια και διάφορα άλλα, περιδιαβαίνοντας από Σεφερλή μέχρι Ελληνοφρένεια, για να προωθήσει τη νέα του παράσταση, κομμάτι του πλάνου για την αποπεράτωση του 10ου ακινήτου του συμπαθούς καλλιτέχνη (μας ενημέρωσε ότι έχει 9, όχι 97 όπως ο Νταλάρας).

Ο Τζίμης γνωστός για την αναρχική του σκέψη (αν και δήλωσε χίπης, αλλά αυτό είναι το λιγότερο) αφού προώθησε την παράστασή του στο κοινό του Σεφερλή (που με τα χρόνια έχει ταυτιστεί με το δικό του;) δεν δίστασε -τουλάχιστον στην Ελληνοφρένεια- να μας παρουσιάσει και το ιδεολογικό του Μανιφέστο.

Κάτι ανάμεσα σε αγανακτισμένο, πατενταρισμένο χρυσαυγίτη και με την ευκολία του νέο-απολιτίκ ψηφοφόρου του ποταμιού, με λίγο από ράδιο αρβύλα και την ευκολία να αναμασούν όλα τα κλισέ της ιστορίας.

Παράδειγμα φανταστικής συζήτησης:

-Ποιο είναι το πρόβλημα των ελληνικών πανεπιστημίων;

-Τα κόμματα. Τα πανεπιστήμια είναι γεμάτα αφίσες. Οι νεολαίες δεν μπορούν να βγάλουν ούτε κοινά αποτελέσματα στις εκλογές.

-Ποιο είναι το πρόβλημα του συνδικαλισμού στην Ελλάδα;

-Τα κόμματα και τα μέλη τους, που εκτρέπουν τους εργαζόμενους από τους πραγματικούς τους σκοπούς και τους στρατεύουν πίσω από τη γραμμή του κόμματός τους.

Οι συγκεκριμένοι, φανταστικοί (ή όχι και τόσο διάλογοι), καταλαμβάνουν τη δεύτερη θέση στην άτυπη λίστα με τα κλισέ του αιώνα, μετά το «βαθμούς και εντυπώσεις μοιράστηκαν οι δύο ομάδες σε έναν αγώνα που δεν διεκδικούσε δάφνες ποιότητας».

Ας τα πάρουμε, όμως με τη σειρά, για να μη χαθεί ο εμετός του Τζίμη Πανούση μέσα στην αηδία που προκάλεσε ακόμα και στους οικοδεσπότες της εκπομπής, με τον Θύμιο Καλαμούκη, να ζητά ειλικρινά συγγνώμη από τους ακροατές του.

Ο Τζιμάκος, ούτε λίγο ούτε πολύ αναμάσησε όλα τα κλισέ περί κρίσης «τα μνημόνια μας κατέστρεψαν», «ξεπούλησαν τον τόπο» και άλλα τέτοια όμορφα, όμως έκανε τη διαφορά, τοποθετώντας στη θέση του κύριου υπεύθυνου, το ΚΚΕ!!!

Ε, ναι. Γιατί σου λέει ότι δεν έπρεπε (μαζί με το ΣΥΡΙΖΑ και τη ΔΗΜΑΡ), το Κόμμα να συμμετέχει στην «κομματική χούντα», που ο πρώτος παίρνει 50 έδρες μπόνους. Ενώ με απλή και άδολη αναλογική -συμπληρώνω εγώ- η αστική δημοκρατία, ΓΑΜΑΕΙ.

Και με συνοχή σκέψης, διπολικού Χρυσαυγίτη σε (παγκόσμια καπιταλιστική οικονομική) κρίση, κάλεσε το ΚΚΕ να κάνει την αυτοκριτική του γιατί έφτασε το κίνημα στο 4%. (????).

Η αποκρυπτογράφηση του μηνύματος Πανούση, καταλήγει στο ότι το ΚΚΕ που ούτε λίγο ούτε πολύ, είναι ολόκληρο το κίνημα, δεν έπρεπε να συμμετέχει στις εκλογές ή αφού θέλει ντε και καλά να συμμετέχει να έχει ποσοστά μεγαλύτερα του 4%. Σαφές.

Δεν κώλωσε όμως ο Τζιμάρας (το «Τζιμάκος» είναι λίγο πια για τον τιτάνα της επαναστατικής σκέψης). Μας έδωσε έτοιμο το σχέδιο της επανάστασης και δεν μένει παρά να το ακολουθήσουμε. Τι να κάνουμε; (ρωτάει ο Λένιν). «Να πάμε έξω από τη βουλή, να τη φτύσουμε και να τη μουτζώσουμε» απαντάει ο Τζίμης (και έπειτα να κρατήσουμε την αναπνοή μας, μέχρι να φύγουν συμπληρώνω εγώ). «Πως δεν το σκέφτηκα;» τιτλοφορεί το νέο του πόνημα ο Βλαδίμηρος, που αισθάνθηκε τα κόκκαλα του να τρίζουν στο μαυσωλείο, μάλλον από το κρύο της ρώσικης πρωτεύουσας.

Ο μεγάλος σατυρικός, δήλωσε ακόμα την πίστη του στο λαό και με την ίδια συνοχή σκέψης που επέδειξε σε όλη την κουβέντα, κάλεσε το ΚΚΕ με όρους προβάτων σε μαντρί, να κατεβάσει 1 εκατομμύριο κόσμο στο δρόμο. Μάλιστα ο μεγάλος, ξεσπάθωσε και αποκάλυψε στο πανελλήνιο, ότι οι συνδικαλιστές του ΚΚΕ είναι μισθοφόροι των εργοδοτών και καταπιέζουν τους εργαζόμενους που είναι έτοιμοι να ξεχυθούν στους δρόμους ακολουθώντας το επαναστατικό σχέδιο του Τζίμη. Ακόμα ότι ο γιός του, έπρεπε να γραφτεί στην ΚΝΕ για να πάρει τα βιβλία του στο πανεπιστήμιό του.

Ερώτηση. Τελικά τι έκανε ο γιός του με τα βιβλία; Ενέδωσε στον εκβιασμό των ΚΚΕδων και έγινε μέλος ή αναγκάστηκε να αγοράσει όπως όλοι οι συμφοιτητές του τα συγγράμματα από κάποιο βιβλιοπωλείο, γιατί τα περισσότερα δεν διανέμονται από τα ιδρύματα; (εκτός ίσως από το Ανιάτων).

Σταχυολογώντας τα υπόλοιπα που με την ίδια συνοχή ξέρασε αράδιασε ο Τζίμης:

- Μας ενημέρωσε ότι ο αριστερός κάνει αυτοκριτική, χωρίς προφανώς να κάνει τη δική του

- Κάλεσε το ΚΚΕ να δώσει τον Περισσό στους άστεγους, όχι όμως να δώσει ο ίδιος τα ακίνητά του

- Έδωσε νέο νόημα στην τυμβωρυχία διατεινόμενος πως ο Μπελογιάννης έλεγε όσα λέει και εκείνος (ε, ναι) 

- Δικαιολόγησε το ότι έχει αποψάρα για όλα που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν με το ότι η οικογένειά του, πέθανε στον αγώνα, στις εξορίες και τις φυλακές.

- Χαρακτήρισε σταλινικό το ΚΚΕ, την ίδια ώρα που αναπολούσε τις μέρες που γραμματέας του κόμματος ήταν (ναι, ναι, αυτός που περιμένατε) ο Ζαχαριάδης.

Και κάπου εκεί, η τρικυμία έγινε τσουνάμι. Ούτως ή άλλως, το ξεκαθάρισε ο Τζιμάκος λίγο αργότερα, όταν μας ενημέρωσε ότι μοναδική λύση για την Ελλάδα, είναι ένας πατριώτης (sic) πολιτικός. Που θα έρθει μόνος του, χωρίς κόμματα; Μήπως θα φέρει παρέα και τίποτα τανκς, ρε Τζίμη; Όχι τίποτα άλλο, αλλά να ξέρουμε, να βγάλουμε μόνοι μας τα εισιτήρια για το Blue Star Giaros.

Έκλεισε αυτή τη συνέντευξη, που σε αξία μπορεί να συγκριθεί μόνο με τα κείμενα των «κλασσικών» (Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Γκέμπελς, Γεωργαλάς κ.α.), λέγοντας ότι οι Αργεντίνοι απαλλάχτηκαν από το δικό τους μνημόνιο, όταν έδιωξαν από τις συνελεύσεις τους τα κόμματα.

Τελικά, για ποιο πράγμα, ακριβώς, αποτελεί παράδειγμα η Αργεντινή; Για το πέρασμά της στο σοσιαλισμό; Στην αναρχία; Σε τι ακριβώς; Τι έδιωξαν στα αλήθεια οι Αργεντίνοι; Σε τι ωφέλησε το βιοτικό επίπεδο της εργατικής τάξης της χώρας; Ψιλά γράμματα, όλα αυτά για τον Τζιμάκο.

Θα πίστευα ότι δεν μπορεί να συγχωρήσει στους ΚΚΕδες το Χημείο του '79. Ότι κάποιος δικός μας τον χτύπησε και του έχει μείνει μανιάτικο, όμως αυτό το ύφος του ξερόλα με το οποίο εκφέρουν τις μεγαλειώδεις (και συνήθως αυτοαναιρούμενες) παπάρες τους οι «αριστεροί» καλλιτέχνες και διανοούμενοι, παίρνει μορφή. χιονοστοιβάδας (λίγα κλισέ ακόμα).

Θέλουν προφανώς να ξεπλύνουν

1. Την αποχή τους από την -όποια- πάλη του λαού, με μεγαλόστομα κατηγορώ που δεν έχουν την παραμικρή αξία.

2. Την παντελή έλλειψη κατανόησης της κατάστασης, με επαναστατικές κορώνες, που όμως σταματάνε στη βουλή και τα «να έρθει ΕΝΑΣ πατριώτης πολιτικός.

3. Το ότι δεν έχουν ανοίξει ένα γαμημένο βιβλίο, γιατί το ΒΗΜΑ, ο Πρετεντέρης, το Μεγκα, ο Πάγκαλος και άλλοι πολλοί, τους έχουν δώσει μασημένη τροφή, την οποία αναπαράγουν, την ίδια ώρα που φτύνουν τους εμπνευστές της.

Αλλά τι λέω, εδώ ο Τζιμάρας όχι μόνο συμμετείχε στην κινητοποίηση της 5ης Μάη του 2010, αλλά είδε και τον ασφαλίτη με το κατσαβίδι να σπάει την τζαμαρία της Μαρφίν. Και γιατί δεν πήγες μάρτυρας ρε, να ξεμπερδέψουν και οι άνθρωποι που τους τραβολογούσαν στα δικαστήρια και -προφανώς- ήταν αθώοι, πέραν πάσης αμφιβολίας;

Τζίμη (όπως και με τον Βασίλη), «Ραντεβού στους δρόμους». Εμείς, βέβαια, με τα πόδια και πίσω από πανό. Εσείς, με το αυτοκίνητο στον πρώτο παράλληλο, να ρωτάτε εκνευρισμένοι γιατί είναι πάλι κλειστοί οι δρόμοι και δεν μπορείτε να φτάσετε στο λογιστή σας, να δείτε τι σκατά θα κάνετε με αυτόν τον ΕΝΦΙΑ. Κυρ-Παντελήδες.

Ρένα Μπουεναβεντούρα Δουρου-τι

*με το σημερινό κείμενο, που έχει την χαρά να φιλοξενεί η κε του μπλοκ, εγκαινιάζεται (γιατί θέλω να πιστεύω πως θα υπάρχει και συνέχεια) η συνεργασία με τη ρένα μπουεναβεντούρα δουρου-τι. Κάθε καλόπιστη ή παραληρηματική παρατήρηση-προσθήκη στα σχόλια, ευπρόσδεκτη.

Κιθαρίστας ή ντράμερ

Την ουσία των διάφορων κυβερνητικών ανασχηματισμών την έχει περιγράψει πολύ καλά εδώ και πολλά χρόνια ο τζίμης πανούσης με την ορχήστρα του: θα ‘ρθει ο τάδε από τα τύμπανα στη θέση του δείνα στα πλήκτρα, κι ο δείνα από τα πλήκτρα θα πάει στα τύμπανα. Σε μια εκδοχή του σκετς, αν θυμάμαι καλά, ο τάδε ή ο δείνα λέγεται βαγγέλης. Η διαφορά είναι πως ο βαγγέλης αυτής της κυβέρνησης έμεινε αμετακίνητος στο υπεξ (και πώς να τον κουνήσουν άλλωστε) κι ως αντιπρόεδρος του γκουβέρνου, για το κύκνειο άσμα του, κι άφησε δίπλα του άλλους μπαγλαμάδες και τρομπ(έτ)ες να πλακώνονται διεκδικώντας θέση ή την αναβάθμισή τους στην ορχήστρα.

Θυμάμαι επίσης τον άβερελ να μου λέει για τους αλλεπάλληλους ανασχηματισμούς στα χρόνια της αλλαγής, που μόνο τη δεύτερη τετραετία πρέπει να είχαν φτάσει σε διψήφιο νούμερο, και τον ανδρέα που σε μια συνέντευξη, για λόγους γοήτρου ίσως, είχε πει ότι δεν πρόκειται για ανασχηματισμό αλλά για αναδόμηση –sic- της κυβέρνησης. Εκτός και αν αυτό ήταν κάποια ατάκα του χάρρυ κλυνν. Που είχε πάρει στο ψιλό το πασόκ και τις συνεχείς αλλαγές του κυβερνητικού σχήματος και στο δίσκο του «ραντεβού με την εισαγγελία», στον απόηχο του σκανδάλου κοσκωτά, είχε σχολιάσει το θέμα με την ατάκα: «εντάξει, τόσους ανασχηματισμούς έχει κάνει ο ανδρέας, ποιον άλλο να βάλει δηλ στην κυβέρνηση: τον ντέταρι;»

Ο ανασχηματισμός είναι πάντα μια καλή ευκαιρία να γελάσεις και να κλάψεις μαζί για αυτούς που μένουν κι αυτούς που φεύγουν, να θυμηθείς το ομώνυμο τραγούδι του πουλιόπουλου και ότι δεν πρέπει να τον συγχέεις με εκείνο τον παλιό τροτσκιστή, τον πουλόπουλο: ή μήπως ανάποδα;

Μπορείς να αποτιμήσεις την αλλαγή φασιστικής φρουράς στο υπουργείο υγείας και να αναρωτηθείς: πόσο πιο συχνά θα βλέπουμε το βορίδη στην ανατροπή, τώρα που έγινε υπουργός; Δεν αποτελεί μια προσωπική δικαίωση για τον πρετεντέρη, ή μήπως έχει βάλει καινούριο στόχο να τον κάνει αρχηγό της νδ και πρωθυπουργό; Θα απαλλαγούμε τουλάχιστον από τις συχνές εμφανίσεις του άδωνη που έχει πιάσει καθημερινό στασίδι στα τηλεοπτικά πάνελ; Λες αυτόν να τον είχαν ειδοποιήσει από πριν και γι’ αυτό να έβαζε με τόση άνεση στοίχημα το υπουργείο του για την πρωτιά της νδ στις ευρωεκλογές;

Μπορούμε επίσης να θαυμάσουμε την πολιτική ανιδιοτέλεια του ανδρέα λοβέρδου, που κινήθηκε καθαρά στη βάση ιδανικών κι αμετακίνητων αρχών, κι όχι απλά για να πάρει ένα υπουργείο. Να απορήσουμε με την πολιτική ευφυΐα όχι του βασίλη κικίλια, αλλά αυτών που τον επέλεξαν για αυτή τη θέση, εκτός κι αν περιέχει κάποιο συμβολισμό για το επίπεδο του μέσου μπαλούρδου, οπότε πρόκειται για μια ευφυέστατη, μες στην ηλιθιότητά της, κίνηση. Και να ξύσουμε αμήχανα το κεφάλι μας προσπαθώντας να θυμηθούμε το όνομα και τη φάτσα του νέου υπουργού οικονομικών.

Αυτές τις μουντιαλικές μέρες, που ξανάρχονται στο προσκήνιο τα χαρτάκια της πανίνι, με τις φωτογραφίες των ποδοσφαιριστών από όλες τις ομάδες, μπορεί κι η κυβέρνηση να αναλάβει μια αντίστοιχη πρωτοβουλία, για να καταστήσει αναγνωρίσιμα στο ευρύ κοινό τα στελέχη της και διάφορες πολιτικές λεμονόκουπες, που κανείς δε θα τις θυμάται, όταν στυφτούν και πεταχτούν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Θα μου πεις βέβαια, ποιος έχει λεφτά σήμερα για να τα ξοδέψει σε αυτοκόλλητα με τους δήμιούς του. Αν συνοδεύονταν όμως από δώρα με αφίσες και βελάκια, για να βγάζει το άχτι του ο κόσμος, τα φακελάκια της πανίνι θα γίνονταν ανάρπαστα.

Το χειρότερο πάντως δεν είναι ότι η αστική τάξη αντικαθιστά το πολιτικό της προσωπικό, που είναι ευάλωτο στις εκλογικές πιέσεις και το πολιτικό κόστος, με κανονικούς της υπαλλήλους που διορίζονται απευθείας στους υπουργικούς θώκους. Αλλά ότι έχει καταφέρει να πείσει αρκετό κόσμο, πλασάροντας το σύνθημα για μια κυβέρνηση τεχνοκρατών, που θα κάνουν υποτίθεται παστρικά και υπεύθυνα τη δουλειά, φέρνοντάς της εις πέρας.

Αν πάντως κάποιοι γοητεύονται από αυτή την περιγραφή, θα έπρεπε να σκεφτούν όσα σημείωνε ο βλαδίμηρος για τη σοβιετική εξουσία και τη σχέση της εργατικής τάξης με τους ειδικούς και τους κρατικούς λειτουργούς, που θα είναι αιρετοί κι ανακλητοί και θα τους ορίζει μόνη της, όπως ένας καπιταλιστής προσλαμβάνει στη δούλεψή του (ή απομακρύνει) άτομα για την επιχείρησή του. Μόνο σε αυτό το πλαίσιο μπορεί η δουλειά των ειδικών και των τεχνοκρατών να μπει πραγματικά στην υπηρεσία του λαού και των συμφερόντων του.

Οι παραπάνω σκέψεις μπορούν να επεκταθούν και πέρα από τη συγκυρία του ανασχηματισμού. Οι διάφορες κυβερνήσεις που προκύπτουν με εκλογές μες στο αστικό πλαίσιο, δεν είναι κι αυτές παρά ένα είδος ανασχηματισμού για την αστική τάξη, μια απλή αλλαγή συσχετισμών και τυπική εναλλαγή από τον ένα πόλο του πολιτικού συστήματος στον άλλο. Άντε το πολύ-πολύ να γίνει πρωθυπουργός ο αλέξης, που δηλώνει πχ άθεος –αλλά είναι ζήτημα αν θα πειράξει την αμύθητη εκκλησιαστική περιουσία ή αν θα προχωρήσει έστω στο αστικό αίτημα-μεταρρύθμιση του διαχωρισμού εκκλησίας-κράτους. Για τέτοια ανατροπή μιλάμε..

Αν λοιπόν δε θέλουμε να εγκλωβιστούμε σε εκβιαστικά ψευδοδιλήμματα τύπου «κιθαρίστας ή ντράμερ» από την ορχήστρα του πανούση και να μην εξαντλούμε τα πυρά μας στα πρώτα βιολιά, που είναι αναλώσιμα κι αναπληρώνονται, σαν τους αθάνατους του ξέρξη.. αν δε θέλουμε να παίζουμε με τις λέξεις και τα πρόσωπα, ο στόχος μας δεν μπορεί να είναι ένας απλός ανασχηματισμός της κυβέρνησης ή του αστικού πολιτικού σκηνικού, αλλά ο ριζικός μετασχηματισμός της καπιταλιστικής κοινωνίας και το τσάκισμα των κομμάτων που (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) την υπερασπίζονται.