Είμαστε ακόμα ζωντανοί σαν ΔΟΛ συγκρότημα

Σημειώσεις για την επικείμενη αναστολή λειτουργίας των εκδόσεων του ΔΟΛ

Το "Ελεύθερο Βήμα" έπαψε να είναι ελεύθερο μετά την κατοχή -σε αντίθεση με τον ελληνικό λαό, που κι αυτός σύντομα θα ξανασκλαβωνόταν- κι έμεινε σκέτο "Βήμα", για να αποσυνδεθεί από τους δυσάρεστους συνειρμούς και τις μνήμες του δοσιλογικού του παρελθόντος. Οσονούπω μπορεί να πάψει να είναι και "Βήμα" και να υπάρχει γενικώς.

-Το 65' στα Ιουλιανά, δεν είχε κάτι άλλο να πετάξει από τον τίτλο του, κι ο κόσμος έκαιγε τα φύλλα του, εξαγριωμένος με τη στάση του. Το συγκρότημα μπορεί να είναι ΠαΣοΚ, σε όλες τις αποχρώσεις του, από την εποχή του Βενιζέλου, μα ένας εκδότης είναι πάνω απ' όλα με τον εαυτό του και τα δικά του συμφέροντα. Βλέπε πχ και την υπόθεση Κοσκωτά, όπου το ζουμί δεν ήταν στα σκάνδαλα, αλλά στην προσπάθεια άλωσης του τύπου και παραγκωνισμού των μεγαλοεκδοτών.

-Τη δεκαετία του 90' το συγκρότημα βρέθηκε στο απόγειο της δόξας, της κυκλοφορίας των εντύπων του και της ισχύος του, με το Σημίτη, τα ΔΟΛιανά, την είσοδό του στο χρηματιστήριο, την επέκταση των δραστηριοτήτων του, τις "ευγενείς χορηγίες" για το Μέγαρο, που θεμελίωναν επιχειρηματικές συμφωνίες.

-Μόνο στο χώρο του τύπου, το συγκρότημα έφτασε να ελέγχει και να εκδίδει τα εξής έντυπα.
"Βήμα", "Νέα, "Οικονομικός Ταχυδρόμος", "Marie Claire", "Το παιδί μου κι εγώ", "Vita", "Γάμος", "Διακοπές", "National Geographic", "Ram", "Hitech", "Rom", "Marker Hitech", "Αγγελιοφόρος" κι "Αγγελιοφόρος της Κυριακής". Ενώ στις ιδιόκτητες εκτυπωτικές του μονάδες τυπώνονταν δεκάδες άλλα έντυπα, εφημερίδες και περιοδικά. Χώρια η πρόσκαιρη ανάμειξή του στο ALTER κι η εκπομπή του Ψυχάρη στον ΑΝΤ-1, στα μέσα της δεκαετίας του 90'.
Θα μπορούσαμε να πούμε πως ο ΔΟΛ πληρώνει το γεγονός ότι ζούσε κι εξέδιδε παραπάνω από τις δυνατότητές του...

-Σταδιακά, μαζί με το (παλιό, "ορθόδοξο") ΠαΣοΚ, κλείνουν τα εκδοτικά στηρίγματα της Αλλαγής και τα τελευταία απομεινάρια του κύκλου της Μεταπολίτευσης: Ελευθεροτυπία, ΔΟΛ και φυσικά το Μέγκα, που ήταν το τηλεοπτικό τους δημιούργημα, μαζί με τον Μπόμπολα και το Βαρδινογιάννη.
Αυτό μπορεί να είναι "τέλος εποχής" για τα ΜΜΕ που γνωρίσαμε, όχι όμως για το σύστημα και τα συμφέροντα που εξυπηρετεί ή για τα παχυλά αμειβόμενα παπαγαλάκια του.

-Ούτε κλαίμε, ούτε γελάμε, όπως θα έλεγε κάποτε η Αλέκα. Το (μιντιακό έστω) σύστημα δεν πεθαίνει με το θάνατο ενός συγκροτήματος, όπως η αστική τάξη δεν εξαφανίζεται με τη δολοφονία ή τον τυχαίο θάνατο ενός καπιταλιστή. Αυτοί που θα την πληρώσουν είναι οι εργαζόμενοι που μένουν στο δρόμο, χωρίς δουλειά. Σε αντίθεση με τα παπαγαλάκια που δεν πρόκειται να χαθούν -αλλά πόσα να χωρέσει κι ο ΣΚΑΪ, αν πάρει και τον Πρετεντέρη;

Αυτό από την άλλη δε νομιμοποιεί ακριβώς διάφορες "αριστερές υπογραφές" που θεώρησαν χρέος στο Λαμπράκη (όρκο στη ζωή) να εκφράσουν την αγωνία τους για να σωθεί το συγκρότημα και να συνεχίσει το Ταξίδι του Ψυχάρη.

-Στη σημερινή συγκυρία, υπάρχουν εξελίξεις που μας φαίνονται περίεργες, μέχρι να ξεκαθαρίσει το τοπίο και να φανεί η σκοπιμότητά τους.
Δεν είναι λίγο περίεργο να κολλάει το ενδιαφέρον του Σαββίδη -αν είναι όντως υπαρκτό; Ή να βγαίνει η ανακοίνωση της επικείμενης αναστολής λειτουργίας, λίγο μετά την (επανα)τοποθέτηση του Μουλόπουλου στο συγκρότημα, εν είδει κυβερνητικού επιτρόπου (όπως στην Τράπεζα Κρήτης); Και οι Συριζαίοι να χαίρονται για το "τέλος της διαπλοκής", έχοντας καταπιεί αμάσητο το διορισμό του Μουλόπουλου;

-Κι από την άλλη, δε μοιάζει τραγική ειρωνεία το άδειασμα του συγκροτήματος από τις τράπεζες, που το στήριζαν συστηματικά όλο αυτό το διάστημα, πχ με χορηγίες για το Μέγαρο;
Σημειώνω από το βιβλίο του Ντένη Αντύπα (βετεράνου δημοσιογράφου, που θήτευσε σε διάφορα διευθυντικά πόστα στο συγκρότημα) για το Λαμπράκη, που μπορείτε να το βρείτε στο παζάρι στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης.

Μεγάλοι χορηγοί και ευεργέτες-δωρητές του Μεγάρου Μουσικής γίνονται κατά καιρούς η Εθνική Τράπεζα (επί διοικήσεων Στέλιου Παναγόπουλου, Γιώργου Μίρκου, Θεόδωρου Καρατζά, Τάκη Αράπογλου), η Εμπορική Τράπεζα (επί διοικήσεων Αδαμάντιου Πεπελάση, Παναγιώτη Πουλή, Κωνσταντίνου Γεωργουτσάκου, Γιάννη Στουρνάρα), η Ιονική (επί προεδρίας Τάκη Αράπογλου, Παναγιώτη Κορλίρα, Χ. Σταματόπουλου), η Eurobank.

Στους δωρητές συναντάμε επίσης τους Αλαφούζους της Καθημερινής, το Βαρδινογιάννη, τον Κόκκαλη, τη Λάτση, τον Μπόμπολα, τον Κοντομηνά, τον Κωστόπουλο της ALPHA BANK, το Φιλίππου της ΦΑΓΕ, τον εφοπλιστή Γουλανδρή, τον Παπαστράτο, την καπνοβιομηχανία Καρέλια, τον Κυριακού του ΑΝΤ-1, τον Κοπελούζο (φυσικό αέριο, σε μεταγενέστερη περίοδο), το Μέγκα, την Τογιότα, το Ίδρυμα Ωνάση, το Τζόνι Γουόκερ, το Μυτιληναίο, το Μαρινόπουλο, το Μόραλη, το Δήμο Αθηναίων επί Έβερτ και...
...τον Κώστα Καίσαρη, τη σεζόν 2000-01.

Η συνέχεια, εντός των ημερών, όπως λέει κι η ανακοίνωση του ΔΟΛ...

Διαπλεκόμενοι Α.Ε

Η ανία είναι κάπως σχετική έννοια.

Κάποιοι βρίσκουν πχ βαρετές τις ομιλίες του γγ στη βουλή, γιατί δεν (τους) δίνει ωραίες ατάκες, του στιλ "αλητάμπουρα, θα μου ζητήσεις συγνώμη στα τέσσερα", δε λέει κάθε τρεις και λίγο οικουμενική κυβέρνηση, ως φάρμακο για πάσα νόσο, δεν έχει καν το στοιχείο της τραγικής ειρωνείας, που χαρίζει πχ ο Θεοδωράκης, όταν μιλάει εναντίον της διαπλοκής. Άσε που πάει να κάνει σφαιρική ανάλυση... θέλει να τα πει όλα και μας την έχει σπάσει μωρέ -που λέει κι ο Ζαραλίκος στους Απαράδεκτους, (άμα είναι μάγκας, ας τραγουδήσει χέβι μέταλ) στο επεισόδιο όπου ο Σπύρος είχε ανοιχτή τηλεφωνική γραμμή, για να πάρει πολιτική γραμμή από τον Παπασταύρου.

Για να βαριέσαι κάτι βέβαια, πρέπει να το γνωρίζεις καλά και να μη χρειάζεται να το ξανακούσεις. Σαν τα παιδιά που έχουν μάθει να διαβάζουν, προτού πάνε στο σχολείο (και αυτό θεωρείται μεγάλο παιδαγωγικό λάθος) ή τους σφους στα ιδεολογικά μαθήματα, που γνωρίζουν ήδη τι είναι διαλεκτικός υλισμός. Διαλεκτικός υλισμός είναι... είναι.... Άλλο αν δεν είναι και τόσο εύκολο να το εξηγήσεις και καταλήγεις να το περιγράφεις με χειρονομίες και νεύματα, όπως ο Κωνσταντίνου το προφιτερόλ.

Αλλά είναι ζήτημα πόσοι γνωρίζουν -κι αν ναι, έχουν αφομοιώσει- τις αναλύσεις που σνομπάρουν. Ότι δηλ το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα είναι συνυφασμένο με τη σαπίλα της διαφθοράς και των σκανδάλων. Το οποίο σημαίνει πως δεν τρέφουμε (πλέον) αυταπάτες για κάθαρση στα πλαίσια του συστήματος, αλλά δεν αδιαφορούμε για τις βρομιές που βγαίνουν στην επιφάνεια και τις αξιοποιούμε για να καταδείξουμε τη σαπίλα του κόσμου της εκμετάλλευσης.

Εμείς πάλι από τη δική μας σκοπιά, βρίσκουμε εντελώς βαρετό και προβλέψιμο το κακόγουστο σόου που στήνεται στη βουλή, γιατί έχει χειρότερες ατάκες, αισθητική και περισσότερους σημιτάνθρωπους κι από τους Διαπλεκόμενους Α.Ε., που έπαιζαν παλιά στο Σταρ. Και βασικά απευθύνεται σε μικρά και μεγάλα παιδιά, με νηπιακή πολιτική σκέψη, που θα φάνε αμάσητο σανό και τα σοκολατάκια που κερνούσαν οι νεοδημοκράτες (μας κακομαθαίνεται κύριε Κούλη) για να γιορτάσουν την καλή εμφάνιση του Μητσοτάκη (;) με τη γελοιογραφία του Αρκά.



Που αν είχε χιούμορ δηλ ο γγ, έπρεπε να καταθέσει κι αυτός στα πρακτικά της βουλής το άλμπουμ "ο καλός λύκος" και να πει ότι τέτοιοι υπάρχουν μόνο στα παραμύθια και ότι δεν μπορούμε να βάλουμε τη λυκοσυμμαχία να φυλάει τα πρόβατα. Αν και οι λαοί μόνο τέτοιοι δεν είναι, κι ας τους σερβίρουν τέτοια κακόγουστα σόου, για να έχουν την ψευδαίσθηση πως κυβερνιούνται δημοκρατικά.

Και πώς να μην κερνάνε άλλωστε οι δεξιοί; Ξέρεις τι είναι να έχεις απέναντί σου, ως κυβέρνηση, το Μητσοτάκη με τη Ζίμενς και το Σταύρο με τον Μπόμπολα, και να μην καταφέρνεις να κερδίσεις τις εντυπώσεις, γιατί βγαίνουν στη φόρα τα δικά σου, Κουρής, Χωνί, Παπαγγελόπουλος, κτλ;
Αξία ανεκτίμητη. Ή μάλλον 5,5 δις, με τη λυπητερή να έρχεται πάλι σε εμάς.

Κι αν είναι να μιλήσουμε με παραπολιτικούς όρους, πιο πολύ ενδιαφέρον έχει να σταθούμε στην ανεξήγητη παρουσία στα ορεινά της βουλής του Δημήτρη Διαμαντίδη, που βραβεύεται αύριο από την Ευρωλίγκα. Και να ανοίξουμε μπασκετική κουβέντα για την αξία του, για να κάνω εγώ τον κακό αιρετικό Κουκουέ και να πω ότι είναι υπερτιμημένος, χαϊδεμένο παιδί των ΜΜΕ, από τους μεγαλύτερους γκρινιάρηδες των γηπέδων κι ούτε κατά προσέγγιση στο επίπεδο της ευρωπαϊκής αφρόκρεμας (Γκασόλ, Νοβίτσκι, Πάρκερ), ούτε καν του Σπανούλη, κατά τη γνώμη μου.

Στα υπεροπτικά σνομπ σχόλια για το ΓΓ και το κόμμα, μπορούμε να προσθέσουμε και τα ανόητα χάχανα για την πρόταση νόμου που κατέθεσε το ΚΚΕ για την ανεργία και το ύψος του επιδόματος (στα 600 ευρώ). Δεν ξέρω αν κάποιοι το βρίσκουν ουτοπικό κι ανεφάρμοστο, αλλά τα 600 ευρώ είναι ακριβώς το 80% των 751 ευρώ που υποσχόταν ο Σύριζα για βασικό μισθό. Κι είναι άκρως διδακτικό κι αποκαλυπτικό να βλέπεις πως από δικούς του υποστηρικτές κυρίως προέρχονται οι καγχασμοί.

Έχουν πάντως και πολύτιμες εφεδρείες, όπως το συντάκτη της ΕφΣυν, που ανακαλύπτει πως η πρόταση νόμου που κατέθεσε το ΚΚΕ ευνοεί απλώς τους βιομήχανους και τη μαύρη εργασία (από τις καλύτερες στιγμές της Οακκε κι ίσως έτσι να αδικώ την τελευταία)! Και το διαδικτυακό υπόνομο που θεωρεί την πρωτοβουλία του δήμου Πατρέων και τη μαραθώνια πορεία ενάντια στην ανεργία, συμβολικό hapenning εφήμερου εντυπωσιασμού!
Κρίμα που δεν είχαν προλάβει άλλες εποχές, να πουν και για τα συμβολικά χάπενινγκ του Λαμπράκη πχ, που δεν οδήγησαν πουθενά.

Το μέλλον μας έχει σίγουρα πολύ δρόμο, τραχύ κι ανηφορικό. Αλλά προσπερνάει όλους αυτούς που δεν επέλεξαν απλά άλλο δρόμο, παρά κουράστηκαν και το ρίχνουν στην αφ 'υψηλού κριτική, για να εξασφαλίσουν πολιτικό άλλοθι.

Σήμερα όλοι στα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ για το ασφαλιστικό.
Το Σαββατοκύριακο ξεκινάει η μαραθώνια πορεία κατά της ανεργίας, από την Πάτρα στην Αθήνα. Ενώ στο ενδιάμεσο υπάρχει κι η απεργία στο δημόσιο τομέα, στις 7 Απρίλη.

Με τη ροζ μυτούλα

Η ΔΦΑ φτάνει σε νέες απάτητες κορυφές  -από Έβερεστ και πάνω- τη μάχη κατά της διαπλοκής, με φόντο μια γάτα Ιμαλαΐων και ένα νουάρ της πεντάρας, που συναγωνίζεται σε λυρικούς διαλόγους τη μυθοπλασία της Ζωής για το Γενάρη του 15' (γιατί άμα είσαι μεγάλος ηγέτης, γίνεσαι διαρκής πηγή καλλιτεχνικής έμπνευσης). Μόνο που εδώ δε μιλάμε για πενταροδεκάρες. Είναι πολλά τα λεφτά (και λίγες οι συχνότητες) Ψυχ-Άρη. Κι εσύ Άρη, που θέλεις να κατέβει ο στρατός στους δρόμους για τους πρόσφυγες. Μόνο μια χούντα (του προλεταριάτου) θα μας σώσει από κάτι φασισταριά, σαν και του λόγου σου...

Έγιναν λοιπόν τέσσερις συναντήσεις, σαν τις τέσσερις συχνότητες, που προκαλούν τόσο συχνές συναντήσεις. Με μοναδικό μάρτυρα ένα τετράποδο, να συμβολίζει τη γάτα της διαπλοκής που σκίζει η ΔΦΑ. Με βασικό θέμα το ΔΟΛ και το Μέγκα, που οι περισσότεροι το έχουν αποθηκευμένο στο '4' της τηλεόρασής τους. Και την τελευταία συνάντηση να γίνεται στις 4 Ιούλη, στην εθνική γιορτή των Αμερικάνων, που ήδη είχαν αρχίσει να καλοβλέπουν τον Τσίπρα, με τις τέσσερις μονάδες διαφορά στις πρόσφατες ευρωεκλογές. Κι όλα αυτά, με φόντο το τρίτο μνημόνιο, που μπορεί σύντομα να το ακολουθήσει και τέταρτο κάπου στα κοντά, μαζί με μια τέταρτη προσφυγή στις κάλπες, κι εμάς στα τέσσερα να παίρνουμε τα τρία μας.

Και με τον Ολυμπιακό να παίρνει το 43ο πρωτάθλημα και να τραγουδάει "τα (ένα και δύο και τρία και τέσσερα) παιδιά του Πειραιά", όπου είναι δήμαρχος ο Μώραλης, ο υπάλληλος του Μαρινάκη. Και δεν ξέρω πώς μου ήρθε αλήθεια να τους συνδέσω συνειρμικά, αλλά ο Χατζηνικολάου είχε χτες στον Ενικό τον Τσίπρα, για να δώσει απαντήσεις και να σκίσει τη γάτα της διαπλοκής, περίπου σαν τα μνημόνια, σε ένα άρθρο με ένα νόμο, άλλο εάν του πήρε τελικά τέσσερις συναντήσεις, για να το καταφέρει, γιατί μπορεί να την κυνηγούσε να την πιάσει, και να το έσκιζαν μαζί, σελίδα-σελίδα, σαν τους προηγούμενους.



Με τη διαφορά πως αυτοί είναι διαφορετικοί, γιατί έχουν και παράλληλο πρόγραμμα (πάμε μια βόλτα;), που είναι το ένα εικοστό από το περιλάλητο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, λιγότερα και από τα ψίχουλα του Σαμαρά. Ναι αλλά εκείνοι δεν είχαν 98% απορρόφηση των ΕΣΠΑ, όπως δηλ η αριστερή κυβέρνηση, που τα καταφέρνει καλύτερα και στις ιδιωτικοποιήσεις, με τα 14 αεροδρόμια, κι ας μη συμφωνεί μαζί τους κατά βάθος.

Γιατί, ναι... αριστερή κυβέρνηση, αλλά όχι σε περιόδους κρίσης και καταιγίδας, αφού τώρα προέχουν τα εθνικά συμφέροντα, που τα διασφαλίζει καλύτερα μια συμμαχία με το ΝΑΤΟ και άλλους αγαθούς ιμπεριαλιστές, και για κάποιο λόγο είναι πάντα δεξιά, για όσους τα επικαλούνται και βαφτίζουν έτσι τα κέρδη της κυρίαρχης τάξης.
Που μου θυμίζει, παρεμπιπτόντως, εκείνο το απαράμιλλο "κυριάρχως" που πέταξε ο Τσίπρας, μαζί με το απεφάνθη κι άλλα τέτοια ωραία μαλλιαρά, που δείχνουν σημειολογικά πως ξεμπερδέψαμε με το παλιό "διαλεκτικά", ενσωματώνοντάς το. Αλλά αυτό να ήταν το πρόβλημα.

Το πρόβλημα δεν είναι αν ο πρωθυπουργός είπε κυρά-Τασία τη Χριστοδουλοπούλου που ο ίδιος επέλεξε για αυτή τη θέση. Αν λέει τη μισή αλήθεια για το νεράκι που έχυσε και τη διαφημιστική σπατάλη της ΕΥΔΑΠ, που έδινε 2,5 εκατομμύρια επί ΝΔ, χωρίς να έχει κανέναν ανταγωνιστή (όπως δεν έχει ούτε τώρα, που δίνει απλώς ένα μύριο λιγότερο). Ούτε καν ότι χρησιμοποιεί όπως ακριβώς ο αντίπαλός του τη φράση "παράτυπος μετανάστης" γιατί έχουν την εντύπωση πως δε χτυπάει άσχημα, όπως το λαθρομετανάστης.

Το πρόβλημα είναι η πολύ βολική αντιπολίτευση που του κάνουν από δεξιά. Ή καταπίνεις αμάσητα τα χοτ-σποτ και τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης ή είσαι δεξιός ρατσιστής, όπως διαδίδει η ομάδα του Σύριζα στα social media για τον Πελετίδη. Έτσι η ΔΦΑ έχει λυμένα τα χέρια της να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα τους τελευταίους μήνες, δηλ αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση, για να δείξει τις μεγάλες (ιδεολογικές, γιατί στην πράξη δε βγαίνουν) διαφορές της.

Κι όσο για τα ερωτήματα που έμειναν ανοιχτά;
-Γιατί χρειάστηκε τέσσερις συναντήσεις ο Τσίπρας, αν ήταν απλώς να απορρίψει τα αιτήματα του Ψυχάρη; Όσο καλά και αν είχε δουλέψει από πριν την απάντησή του στον Ενικό, πρέπει να θεωρεί αφελείς τους δικούς του, όσο δεν απαντά πειστικά σε αυτό. Εξάλλου, πάνω από μια φορά είναι σχέση, όπως λέει κι ένας χρυσός κανόνας των αρπαχτών πάσης φύσης. Πόσο μάλλον τέσσερις...

-Είναι ψοφάλογο ο Ψυχάρης και δρα σπασμωδικά, ψυχορραγώντας; Ή μήπως έχει ηχογραφήσει τις συνομιλίες τους και κρατάει τον Τσίπρα;
-Τι απέγινε αλήθεια ο Μουλόπουλος κι εξαφανίστηκε έξαφνα από τα ψηφοδέλτια του Σύριζα μες στον τελευταίο χρόνο;

-Και τι γίνεται με το ηθικό πλεονέκτημα και την ειλικρίνεια του Τσίπρα, όταν τον καρφώνουν ακόμα κι οι πρώην δικοί του, όπως ο Πιτσιρίκος; Ο οποίος σκούζει στα κεραμίδια σαν απατημένος εραστής Ιμαλαΐων και τον δίνει στεγνά για όσα είχε πει στα παρασκήνια της συνέντευξης που είχε δώσει κάποτε στο Unfollow, όπου δήλωνε πως ούτε είχε συναντήσει ποτέ τον κ. ΔΟΛ, ούτε είχε και κάποιο λόγο να το κάνει;

Ιδού οι απορίες... Τι κάνει άραγε νιάου-νιάου στα κεραμίδια;