Φόροι, θάνατος, Πολυτεχνείο... - Σχεδόν πενήντα χρόνια

 Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ και εμφανίζονται σχεδόν νομοτελειακά στη ζωή, σαν ατσάλινες νομοτέλειες και ατσάλινο τείχος, που αλύγιστο ορμάει.

Φόροι, θάνατος... και ό,τι θέλει κανείς, συμπληρώνει.

Οι φόροι, και βασικά η αύξηση των έμμεσων φόρων, που είναι δίκαιοι γιατί οι πλούσιοι αγοράζουν πολλά πακέτα μακαρόνια, για να γεμίζει το φιλόπτωχο ταμείο του Κυρανάκη.

Ο θάνατος, που είναι όμως διαλεκτικά δεμένος με τη ζωή, και έτσι και αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη, είτε από ζωή είτε από θάνατο.

Και τα "έθιμα" του Πολυτεχνείου. Τα δικά μας, με τον τριήμερο εορτασμό, τα τραπεζάκια έξω, και την κορύφωση με την πορεία. Και βασικά αυτών που το μισούν ακόμα και είναι απείρως πιο γραφικά. Ναι αλλά υπήρχαν νεκρές μαρμότες μέσα στο Πολυτεχνείο;

Έχουμε και λέμε.

Φόροι, θάνατος και...

-Το φεστιβάλ σκατοψυχιάς για το αν υπήρχαν νεκροί μέσα στο ΕΜΠ και το προαύλιο. Λες και έξω από την περιοχή είναι απλό φάουλ. Λες και είναι τόσο δύσκολο στις μέρες μας να παραδεχτούν ανοιχτά πως είναι φασίστες.

-Οι φασίστες με πολιτικά (δημοκρατικό μανδύα), που θέλουν τα Πανεπιστήμια στον γύψο -για να μην τους προκύψει άλλο Πολυτεχνείο, εκεί που δεν το περιμένουν.

Αλλά αρρωσταίνουν όταν βλέπουν τέτοιους φαντάρους στο Πολυτεχνείο...

-Η Σώτη και οι φίλοι της που λένε πως δεν είναι ζωντανό το Πολυτεχνείο και κάνουν σαν υστερικοί για να καταργηθεί.

-Η Πανσπουδαστική νο8 ξανά στο επίκεντρο των ΜΚΔ. Και ο Μίμης να ζητιανεύει απεγνωσμένα την προσοχή μας, από τα αζήτητα της πολιτικής ιστορίας.

Φόροι, θάνατος και...

-Η ΕΛΑΣ Ελλήνων Πραιτωριανών που κατεβάζει τη μισή οργανωτική της στον δρόμο -σταθερή αξία κάθε χρόνο, από τα... πιο μαζικά μπλοκ. Και οι αστείες ανακοινώσεις της για τα μπλοκ των φοιτητών και των διαδηλωτών.

-Τα άκαιρα χριστουγεννιάτικα στολίδια, λες και είμαστε Αυστραλία, με τον καιρό να θυμίζει ακόμα καλοκαίρι.

-Το ελικόπτερο της ΕΛΑΣ πάνω από τα κεφάλια μας, να μην ακούμε τι λέμε, σαν άστρο λαμπρό που τους οδηγεί και περιμένει να μπει στο έλατο του δήμου.

Φόροι, θάνατος και...

-Η Νεολαία ΠΑΣΟΚ σαν σιδερόφρακτος λαγός, να τρέχει μες στο καταμεσήμερο να τερματίσει πρώτη, περπατώντας προσεκτικά μα τον Ιανό, σαν ρωμαϊκή περίπολος στο δάσος πριν το γαλατικό χωριό...

-Τα μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ, στο τέλος και σε απόσταση ασφαλείας από όλους τους άλλους, να έχουν την ψευδαίσθηση της λαοθάλασσας, επειδή τριψήφιο αριθμό πλήθους μετά από καιρό, και να μην έχουν ούτε έναν Μπιρσίμ να τους μάθει σωστά τη δουλειά. 

-Απλή διαφορά φάσης από το κανονικό ΠΑΣΟΚ, όπως δείχνουν και οι αφίσες της νεολαίας τους, που κάθε χρόνο βρίσκει νέο τρόπο για να κρύβει τα ιστορικά συνθήματα της πύλης του Πολυτεχνείου.

Και κάπου εκεί, στο βάθος αριστερά, μπορεί να υπάρχει ένα σύνθημα "έξω το ΝΑΤΟ".
Κάμερα σε αυτόν.

Φόροι, θάνατος και...

-Τα γενέθλια του κόμματος, την ίδια μέρα. Και το ΑΠΕ να μην το αναφέρει καν στο "ρεπορτάζ" για την πορεία. Αλλά να κάνει διορθωτική αναφορά, με μια φράση για το ξεκάρφωμα:

"Παράλληλα μαζική πορεία πραγματοποίησε το ΚΚΕ..."

Παράλληλα, περπατάμε παράλληλα...
Αλλά αυτός που το τραγουδά, έχει τουλάχιστον το θάρρος της φασιστικής του γνώμης και δεν κρύβεται παρά μόνο στην τρύπα του...

-Στο ίδιο ρεπορτάζ, σημειωνόταν για την ΠΑΣΠ

Φοιτητές – μέλη της ΠΑΣΠ που τη συνόδευσαν πέρασαν έξω από τη Βουλή και κατευθύνθηκαν μέσω της Βασιλίσσης Σοφίας προς την αμερικανική πρεσβεία, όπου και έφθασαν -sic...

Αφενός θεωρείται επίτευγμα ότι έφτασαν. Αφετέρου, μετά τη στροφή του Τσίπρα στο Χίλτον, πριν από μερικά χρόνια, δεν μπορείς να 'σαι σίγουρος για τίποτα. Τουλάχιστον δεν έστριψε στα λουλουδάδικα...

Φόροι, θάνατος και...

-Όλες οι γενιές παρούσες, από τους μικρούς πιονέρους του Κόκκινου Αερόστατου -που πλέον όμως δε λέγονται "Νέοι Πρωτοπόροι", αλλά "Σκίουροι", αν δεν κάνω λάθος, θυμίζοντας ίσως Τσιπ και Ντέιλ. Μέχρι τη γενιά του Πολυτεχνείου και τους ακόμα παλιότερους.

Γιατί ο αγώνας χρόνια δεν κοιτά και βασικά δεν έχει γενιές, αλλά αγωνιστές που εκπροσωπούν πάντα τη νιότη του κόσμου και δε συμβιβάστηκαν, σε αντίθεση με όσα λέγονται για τη "γενιά" τους.

-Η Αλέκα στην πορεία, με τη βοήθεια του πι. Όχι για να γίνει viral, αλλά γιατί θεωρεί αυτονόητη την παρουσία της.

Και αυτό που δεν μπόρεσαν να καταλάβουν όσοι ξεσπαθώνουν ενάντια στα επαγγελματικά στελέχη ως θεσμό (χωρίς να διαφέρουν ιδιαίτερα, κάποιοι από αυτούς, από τις φασίζουσες άναρθρες κραυγές για τους "ανεπάγγελτους, επαγγελματίες πολιτικούς" που δεν έχουν κολλήσει ποτέ τους ένα ένσημο) είναι πως για τους κομμουνιστές τουλάχιστον, η επανάσταση δεν είναι επάγγελμα και για αυτό δε βγαίνουν ποτέ στη σύνταξη, αλλά συνεχίζουν όσο βαστάνε τα πόδια τους. Και ενίοτε και ακόμα παραπάνω...

Φόροι, θάνατος και...

Και έχει σαν στάμπα τις ψυχές μας σημαδέψει. Κάθε χρόνο, τέτοιο καιρό, οι μέρες του Νοέμβρη, του Μάη, η αυθόρμητη συγκίνηση, το συναίσθημα που ξεχειλίζει, που μας έχει σημαδέψει.

Και δεν το βλέπεις μόνο σε εμάς, στους δικούς μας ή σε αυτούς που είναι κοντά. Το βλέπεις ακόμα και σε αυτούς που πέρασαν κάποτε και κράτησαν κάτι, ακόμα και αν αποδείχτηκαν "περαστικοί"...

Το βλέπεις ακόμα και στον Ανδρέα Μικρούτσικο, που κάποτε λένε πως αρνούνταν να κάνει εκπομπή στην τηλεόραση στις 17 Νοέμβρη, και τώρα σαν πανελίστας σε κάτι δεύτερο, μεσημβρινό, θυμήθηκε τα νιάτα του και άρχισε να διηγείται τα γεγονότα και όσα έζησε, μαζί με τον αδερφό του Θάνο.

Γιατί το αίμα νερό δε γίνεται. Κι ας νερώσεις στην πορεία τα ιδανικά της νιότης σου, για να βγάλεις εύκολο χρήμα.

Θα ‘ναι σα να μπαίνει η Άνοιξη

Από τις προφητείες του γέροντα-παστίτσιου

Θα ‘ναι σαν μνημόνιο, αλλά δε θα είναι μνημόνιο.

Θα ‘ναι σα να το καταργούμε, αλλά θα κρατήσουμε το 70%.

Θα ‘ναι σαν τρόικα, αλλά δε θα την πούμε έτσι.

Θα ‘ναι σκυλί τρικέφαλο, αλλά δε θα το λέμε κέρβερο.

Και λερναία ύδρα, που ένα κεφάλι της κόβεις (δντ) και δύο φυτρώνουν (εε και εκτ). Εκτός κι αν τα κάψεις και τα σκοτώσεις από τη ρίζα τους, όχι ξεκομμένα. Άθλοι ηράκλειοι αλλά με λαίκή εξουσία.

Θα είναι σα να έχουμε αλλάξει, αλλά θα έχουμε βάλει τα ρούχα μας αλλιώς. Όπως στα χρόνια της (παρ)αλλαγής, που ήταν σα να κάναμε ανασχηματισμό, αλλά το βαφτίζαμε αναδόμηση και χαιρόμασταν.

Θα είναι σαν το πασόκ του ανδρέα, αλλά χωρίς τον κόσμο του, την εργατική του βάση, τα ριζοσπαστικά του συνθήματα. Αλλά θα κατεβαίνουν πάλι συγκεντρώσεις στους δρόμους να πανηγυρίζουν για τις (εργατικές) βάσεις που μένουν, που φεύγουν, που καταγγέλλονται και σκίζονται, σαν τα καλτσόν. Κι οι δημοσκοπήσεις των νταβατζήδων {που εμείς όμως -τρόπος του λέγειν «εμείς»- θα βάλουμε τάξη στις μπουρντελοδουλειές τους, και θα τους κάνουμε εθνική, αστική τάξη, με γνήσια πατριωτικά αισθήματα, σαν της γιάννας} μας δείχνουν λέει κάπου κοντά στο 48% του 81’. Αλλά κατά βάθος το κάνουν, γιατί μας πολεμάνε αλύπητα, σαν τροφαντό κατεστημένο, που εμείς θα το βάλουμε σε πρόγραμμα (ντράγκι) και θα το κάνουμε να αδυνατίσει. Και το κουκουέ τρίτο κόμμα, με τη νδ να καταρρέει, στα πρόθυρα της αξιωματικής αντιπολίτευσης...

Θα ‘ναι..., θα ‘ναι..., θα... θα... θα...

Θα ‘ναι σα να σας φτύνουμε, αλλά θα βρέχει.

Θα ‘ναι σα να γίνεται αίμα το νερό των 200 της καισαριανής.

Θα ‘ναι σα να ‘μαστε ποτάμι, αλλά να μας λένε αριστερή κυβέρνηση. Όλα τα λέμε, όλα τα χωράμε, και στη λαοκρατία πιστεύουμε.

Θα ‘ναι σα να έχουμε λαοκρατία, αλλά όπως το 44’. Και χωρίς το δεκέμβρη. Μόνο βάρκιζα. Και διαπραγμάτευση με τους εταίρους.

Θα είναι σαν αυριανή, αλλά θα ευαγγελιζόμαστε νέο ήθος. Και σαν την ομάδα αλήθειας του μουρούτη, αλλά με πιο εκλεπτυσμένη «αριστερή» χυδαιότητα και μεγαλύτερη διείσδυση στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης.

Θα είναι σαν τα γλυκερά, ανιαρά νανουρίσματα του κυρ-φώτη, αλλά θα μιλάει ο δραγασάκης, έξω απ’ τα δόντια, χωρίς μασέλα. Και σαν την πασοκική αλαζονεία, τη μόλις και μετά βίας συγκαλυμμένη, σαν την κοιλιά του μαρινάκη, που ασφυκτιά κάτω από το (λ)αχούρι πουκάμισο.

Θα ‘ναι ακριβώς όπως και πριν, αλλά κάθε σύγκριση θα είναι καταλυτικά και πάντα υπέρ μας. Θα ‘ναι σαν τον μπαμπούλα της δεξιάς, που δεν πρέπει να ξανάρθει.

Θα ‘ναι σα να συγκρουόμαστε, ενώ θα παίζουμε απλώς με τις λέξεις. Θα βάλουμε στην εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης και τον μπαμπινιώτη, για να διαγράφουμε από το τελικό κείμενο τις ενοχλητικές λέξεις και να μας προτείνει άλλες ισοδύναμες. Αν και αυτοί με τη μεγαλύτερη πείρα σε τέτοιες διαδικασίες είναι οι εαακίτες, από το διήμερό τους, με το δικό τους κείμενο, που βγαίνει μερικές μέρες αργότερα.

Θα ‘ναι σαν τις υποχωρήσεις της νεπ –λες και μέχρι τώρα είχαμε πολεμικό κομμουνισμό. Κι όσοι βγουν να πουν κάτι αντίθετο, θα ‘ναι αντικειμενικά με το μέρος της αντίδρασης, είτε το θέλουν είτε όχι, όπως η ανταρσία (με γιώτα) της κρονστάνδης.

Και σαν τις υποχωρήσεις του λένιν, που ήταν, λέει, ο μετρ των συμβιβασμών –διαβάστε ρε αστοιχείωτοι τα επιλεγμένα επιλεκτικά αποσπάσματα, που δείχνουν του λόγου το αληθές, αντί να διαβάζετε όλη την μπροσούρα- αλλά θα κυβερνάνε οι μενσεβίκοι.

Θα ‘ναι πραγματική επανάσταση, σαν αυτή του 21’. Ελευθερία ή διαπραγμάτευση για λελογισμένο θάνατο και σταδιακή απαγκίστρωση από την τουρκοκρατία. Και στο τέλος (ή κι εξ αρχής μπορώ να σου πω) νικάνε πάντα οι τσιφλικάδες –που είναι σαν το ρητό του λίνεκερ με τους γερμανούς μερκελιστές και τα πέναλτι. Ακόμα τούτη η άνοιξη ραγιάδες, ραγιάδες.

Θα ‘ναι από πάνω σαν τηγάνι, από κάτω σα βαμβάκι κι από πίσω σαν ψαλίδι. Τι είναι; Ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβη...

Θα ‘ναι σα να μπαίνει η άνοιξη, αλλά θα έχουμε βαρυχειμωνιά και αντιλαϊκή θύελλα (μάρτης-γδάρτης και καλός παλουκοκάφτης).

Θα ‘ναι ουρανού κατάνυξη, αλλά χωρίς έφοδο στον ουρανό κι άλλα τέτοια επαναστατικά, που ανήκουν στη δευτέρα παρουσία και τη βασιλεία των ουρανών.

Υπάρχουν και χειρότερα, μα θα στα πω αργότερα...

Υστερόγραφο

Υπάρχουν και καλύτερα, μα αυτά θα ‘ρθουνε ύστερα.

Με τα ύστερα του κόσμου της εκμετάλλευσης, που υπερασπίζεται υστερικά η κυβερνώσα αριστερά, καλώντας το λαό να τη στηρίξει και να πληρώσει πχ από το υστέρημά του και το φετινό ένφια.

Τι την έκανε την μπάλα ο θεός

Κόμμα θυμήσου, πριν λίγα χρόνια, με τα σοβιετικά σου τα γαλόνια

Σε Γράμμο, Βίτσι, Πολυτεχνεία, τα μέλη σου όλα γράψαν ιστορία

Και τώρα πάλι εδώ μαζί σου, όλοι εμείς οι χιλιάδες σύντροφοί σου

Θάνο και Μίκη να τραγουδάμε και οι Συριζαίοι να παραμιλάνε

Κόμμα ολέο, κόμμα ολέ, κόμμα ολέ, τρελαίνομαι, τρελαίνομαι…

Εντάξει, το παλέ μπορεί να μη γέμισε ασφυκτικά προχτές στην εκδήλωση για τα 96χρονα του κόμματος, γιατί έμειναν κλειστές και σκεπασμένες με κόκκινα πανιά οι δύο ακριανές θύρες: η 10 όπου πηγαίνουν οι ιερολοχίτες με τις φασιστικές καταβολές, και η 1 όπου μπαίνουν συνήθως οι φιλοξενούμενοι. Αλλά εμείς δεν είχαμε τέτοιους (όχι επισήμως τουλάχιστον) γιατί.. είμεθα σεχταρισταί, και γιατί παίζαμε χωρίς αντίπαλο. Εξάλλου υπάρχουν αρκετές βάσιμες δικαιολογίες (το εργάσιμο της μέρας, η ώρα, η τιμή του εισιτηρίου, γιατί προφανώς έχει αρκετά έξοδα η ενοικίαση του παλέ). Κι είναι σίγουρα ο περισσότερος κόσμος που έχει μαζευτεί φέτος στο αλεξάνδρειο και τη σάλα νίκος γκάλης (εξ ου κι ο τίτλος της ανάρτησης) μετά από το φετινό άρης-παοκ, που διακόπηκε μετά από.. ρίψη αντικειμένων. Γι’ αυτό και στην είσοδο του γγ στο τερέν, ο κόσμος έμεινε στα συνθήματα και τα χειροκροτήματα, χωρίς να ακολουθήσει το γνωστό τελετουργικό με τα κίτρινα χαρτάκια από τον χρυσό οδηγό και τις λωρίδες που μπαίνουν στις ταμειακές μηχανές.

Στο στάδιο λένιν παίζουμε, όλους θα τους τρελάνουμε…

Στην οροφή του οποίου είχαν τυλιχτεί τα μικρά λάβαρα με τους 21 (σαν τους όρους της κομιντέρν) τίτλους του μπασκετικού άρη και δέσποζε ένα μεγάλο κόκκινο λάβαρο με το σήμα του κόμματος: αστοί ρουφιάνοι, κοιτάξτε το ταβάνι.

Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις, θα πει κανείς και για τις δυο περιπτώσεις. Κι ένα βασικό πρόβλημα με τις καινούριες γενιές, που επιδρά άμεσα στη διαμόρφωση της οπαδικοπολιτικής τους συνείδησης, είναι πως γεννήθηκαν εν μέσω αντεπανάστασης, χωρίς να έχουν προλάβει την κίτρινη αυτοκρατορία της δεκαετίας με τις βάτες στο μπάσκετ, ούτε την κόκκινη «αυτοκρατορία του κακού», όπως αποκαλούσαν οι αμερικάνοι αναλυτές τη σοβιετία.

Κι αν κάποτε μετονομάσουμε τη σάλα νίκος γκάλης σε «σάλα νίκος ζαχαριάδης»; Λες;

Πριν από την έναρξη οι οργανωμένοι (red ultras, ερυθροί χμερ, κτλ) έκαναν πηγαδάκια κι έδιναν προγνωστικά για τον αγώνα, το σικέ πρωτάθλημα-παρωδία στο κοινοβούλιο, το σκορ αλά ΝΒΑ της πρώτης ψηφοφορίας στη βουλή για πτδ (160-135), που θα κριθεί όμως στον τρίτο γύρο, όπως και η ταξική πάλη (κι αυτό είναι το μόνο κοινό τους στοιχείο). Για τα εκλογικά πλέι-οφ και τις ομάδες που θα καταφέρουν να φτάσουν το όριο του 3%, για το σύστημα διεξαγωγής και τους εκλογικούς γύρους (ένας ή μήπως περισσότεροι;) που είναι όλοι εκτός έδρας, μακριά από το γήπεδο όπου μπορούμε να παίξουμε εμείς το δικό μας παιχνίδι, για τις καλύτερες φάσεις (highlight) του παφίλη στον περασμένο αγώνα. Κι ενώ τα κυλικεία του σταδίου σου έσπαγαν τη μύτη με το βούτυρο για τα ποπ-κορν και τα λουκάνικα των χοτ-ντογκ, για να παραπέμπουν στο αστικό, κοινοβουλευτικό πατατάκι, που λαμβάνει χώρα αυτές τις μέρες.

Το βασικό θέμα συζήτησης όμως στα περισσότερα πηγαδάκια ήταν η ανησυχία για τις εξελίξεις στις αμερικανοκουβανικές σχέσεις κι η στροφή που σηματοδοτεί η απελευθέρωση των κουβανών από τις αρχές των ηπα, που σκέφτονται λέει το ενδεχόμενο να ανοίξουν πρεσβεία και στην αβάνα. Και ενώ αυτή καθαυτή η εξέλιξη δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί θετική, είναι ζήτημα εάν προήλθε (που δεν…) από μια υποχώρηση της αμερικάνικης αδιαλλαξίας στο ζήτημα του διεθνούς αποκλεισμού ή έστω από έναν αμοιβαίο συμβιβασμό, ή αν η υποχώρηση αφορά τη δική μας πλευρά και σηματοδοτεί μια γενικότερη πολιτική στροφή.

Το πρόγραμμα της βραδιάς περιελάμβανε δύο ημίχρονα. Το πρώτο ήταν πολιτικό, με την ομιλία του κουτσούμπα, που φώναζε ως συνήθως μαζί μας τα συνθήματα –γεννημένος οργανωτή κερκίδας για το πέταλο των φανατικών, στις θύρες 5-6- κι ύστερα ξέχασε να τελειώσει: χειροκροτούσαμε εμείς όρθιοι στο φινάλε κι αυτός συνέχισε τελικά να λέει κι άλλα, για να κάνα τρίλεπτο περίπου.

Το δεύτερο μέρος είχε τη συναυλία με το μικρούτσικο και μια σειρά σπουδαίους ερμηνευτές, που βασίστηκε ουσιαστικά σε ένα πρόσφατο αφιέρωμα που είχε επιμεληθεί ο ίδιος για τα 40χρονα του φεστιβάλ. Στην ανάπαυλα τα μεγάφωνα του γηπέδου έπαιζαν κάτι άσχετο, αλλά θα κολλούσε εν όψει εκλογών να είναι και το αμιγώς μπασκετικό final countdown, αφιερωμένο στις τελευταίες ώρες και την αντίστροφη μέτρηση στον πολιτικό χρόνο της κυβέρνησης σαμαρά.

Η κριτική επιτροπή της κε του μπλοκ ξεχώρισε τις δέκα καλύτερες φάσεις της βραδιάς και σας τις παρουσιάζει στο θέμα που ετοίμασε παρακάτω.

10. Η ατάκα του κουτσούμπα για το σύριζα στο κόμο, το σίτι του λονδίνου, κτλ, όπου μαθαίνει στους εκπροσώπους των αγορών δημοτικούς χορούς και λαϊκά όργανα. Και δεν εννοούσε προφανώς κάποια όργανα λαϊκής εξουσίας, αλλά την επική δήλωση πως η κυβέρνηση σύριζα «θα βαράει το ζουρνά και το νταούλι και οι αγορές θα χορεύουν»!

9. Το νέο σύνθημα των συντρόφων για τη σοσιαλδημοκρατία της εποχής μας.

Κυβέρνηση του σύριζα είναι μια απάτη, στην πλουτοκρατία για να βάλει πλάτη.

Υπήρχαν επίσης παλιότερα συνθήματα με την κατακλείδα «ΜΕΤΩΠΟ λαέ για την εξουσία». Και άλλα πιο πρόσφατα που είχαν ενσωματώσει στη ρίμα τους τη (λαϊκή) συμμαχία.

8. Οι σύντροφοι της περιφρούρησης με το κόκκινο διακριτικό μαντίλι στο μπράτσο. Που σιγά-σιγά χαλάρωναν και άφηναν τον κόσμο να κατέβει στο τερέν, για να γίνει στο τέλος μια μεγάλη αγκαλιά, που χόρευε τους «ήρωες».

7. Ο γγ «πρώτο τραπέζι πίστα» να απολαμβάνει το μουσικό πρόγραμμα του β’ ημιχρόνου. Κι ένας γέρος με την γκλίτσα του τραμπάκουλα (παίρνω όρκο πως αυτός πρέπει νάτανε) να χορεύει μπροστά του ζεϊμπεκικο, μητροπάνο. Έμεινα όμως με την απορία: το «όσοι με τον χάρο γίναν φίλοι, με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη», πού ακριβώς κολλάει με τα 96χρονα του κόμματος;

6. Ο κόσμος που ανέβηκε εξίσου στο β’ μέρος και γέμιζε με ένα στόμα – μια φωνή (λαού, οργή θεού) τα κενά και τις σκόπιμες σιωπές των καλλιτεχνών, που έδιναν πάσα στην εξέδρα. Εμπρός παλέ, τώρα κουκουέ.

5. Ο πασχαλίδης που κέρδισε ίσως το πιο θερμό χειροκρότημα από την κερκίδα. Και η κρυστάλλινη φωνή του μεράτζα, με τον οποίο ανταμώνουμε ολοένα και πιο συχνά πια, μετά από κάμποσα χρόνια απουσίας του από τις δημόσιες εμφανίσεις.

4. Οι διάλογοι που έκανε μόνος του ο μικρούτσικος με το γγ. Πχ, γραμματέα βάλε μία τάξη, όταν ο λαός φώναζε συνθήματα στη μέση του προγράμματος. Και η χρήσιμη πληροφορία της ημέρας πως ο κουτσούμπας είναι οργανωμένος εδώ και 41 χρόνια, συνεπώς πρόλαβε και το πρώτο φεσιτβάλ στο οποίο αναφερόταν ο συνθέτης.

3. Οι συντροφικές διακυμάνσεις του τελευταίου, που πότε μας αποκαλούσε συντρόφους και πότε καλούσε να «υποδεχτείτε το σύντροφό σας θάνο παπαδόπουλο» -δικό του όχι, δηλ; Και μολονότι εκνευριζόταν με τα συνθήματα ανάμεσα στα τραγούδια –όχι τώρα γαμώτο…- έκλεισε με την ευχή να τα ξαναπούμε του χρόνου. Αν δεν έχει πάει σε κάποιο υπουργείο πολιτισμού στο ενδιάμεσο δηλ –λέω εγώ τώρα.

2. Το κλείσιμο με τον ύμνο της κνε (όπως και στο αφιέρωμα του φεστιβάλ) για το συνέδριο της οργάνωσης, που άρχιζε την επομένη. Και δεν είχε επεισοδιακό προσυνεδριακό διάλογο (όπως ο περσινός για το συνέδριο του κόμματος), ούτε ιδιαίτερες εκπλήξεις –μόλις πέντε μέλη καταψήφισαν τις θέσεις και το καταστατικό, αν συγκράτησα καλά το στοιχείο από την χτεσινή εναρκτήρια ομιλία του χιόνη στο συνέδριο, κι άλλα τόσα λευκό.

1. Άσχετο με την προχτεσινή βραδιά, αλλά αξίζει να διαβάσετε τα απομαγνητοφωνημένα αποσπάσματα από τη συνέντευξη του γγ στον τριανταφυλλίδη της (αυτοδιαχειριζόμενης) ετ3, που αφήνει στην άκρη τα προσχήματα και κατεβάζει, με ερωτήσεις ντεμέκ, όλη την πολιτική γραμμή του σύριζα, για να καταλήξει στο βασικό που τον καίει: ψήφο ανοχής σε κυβέρνηση σύριζα θα δώσει το κουκουέ;

Λέει ο γγ πως «το ίδιο θα γίνει και με άλλη κυβέρνηση» και απαντά ο τριανταφυλλίδης: θα το δούμε αυτό, θα το ψάξουμε, θα το διερευνήσουμε! Και πιο κάτω πως «αυτό μένει να αποδειχθεί».

Αλλά το ρεσιτάλ το δίνει παρακάτω, όπου εκφράζει υποτίθεται την αγωνία του κόσμου.

Να έρθουμε τώρα στον κόσμο. Τα 6,5 εκατ. των φτωχών, με βάση το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής και το τι μπορεί να περιμένουμε από τις εκλογές. Κάποιος κόσμος, κυρίως από το χώρο της αριστεράς, τον ευρύτερο δημοκρατικό χώρο, να τον πούμε έτσι, έχει σκαλώσει την ελπίδα του στον ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που ήταν στο 4% και έχει φτάσει στο 27%. Και προβληματίζεται από την κριτική που ασκεί το ΚΚΕ απέναντι στο συγκεκριμένο κόμμα. Σ' αυτόν τον κόσμο που προβληματίζεται, που στενοχωριέται, που θα ήθελε να δει ενωμένη την αριστερά σε μια συγκεκριμένη και σαφή κατεύθυνση, τι έχετε να του πείτε;

Και συνεχίζει απτόητος:

Αντίλογος. Λέει ο πολίτης γονιός που βλέπει τα δυο του παιδιά άνεργα, που βλέπει σαν μόνη προοπτική να φύγει από τη χώρα. Και λέει τι να κάνουμε δηλαδή, εντάξει, έχουμε ενστάσεις, έχουμε επιφυλάξεις, καήκαμε στο χυλό, φυσάμε και το γιαούρτι, πολλά μας είπαν στο παρελθόν. Αλλά τι να κάνουμε, να δέσουμε μια πέτρα να πέσουμε στη θάλασσα; Πρέπει να υπάρξει μια ελπίδα. Και ρωτάει αυτός ο άνθρωπος, ο οποίος είναι τοποθετημένος στην προοδευτική δημοκρατική αριστερή παράταξη, βλέπει την τελευταία εκτίμηση και λέει

- Δεν θα πρέπει να φοβηθεί κατ' αρχάς.

- Εγώ θέλω να καταλάβω τη θέση και στάση του ΚΚΕ.

- Ρωτώντας, παίρνετε τη θέση αυτών που τον θέλει φοβισμένο, τρομοκρατημένο. Σου λέει να δέσω την πέτρα στο λαιμό και να πάω να πνιγώ. Όχι. Πρέπει να αλλάξει συσχετισμούς.

- Όχι θέλει ελπίδα, θέλει να αγωνιστεί.

- Να ψηφίσει ΚΚΕ τότε.

- Άλλο θέλω να ρωτήσω. Με βάση τους υπάρχοντες συσχετισμούς, η τελευταία δημοσκόπηση δίνει 146 έδρες στον ΣΥΡΙΖΑ και 17 στο ΚΚΕ. Έρχεται στη Βουλή ο ΣΥΡΙΖΑ λαμβάνει τη διερευνητική εντολή...

- Ή δεν καταλάβατε ή δεν είπα τίποτα τόση ώρα που συζητάμε.

- Κατάλαβα, αλλά πρέπει να μεταφέρουμε και τα ερωτήματα του κόσμου που προβληματίζεται και θέλει να καταλάβει τι γίνεται; Θα δίνατε ψήφο ανοχής, αυτό ήθελα να ρωτήσω;

- Να σας το ξεκαθαρίσω.

Κι αφού του το ξεκαθαρίζει, σε ποιο τελικό συμπέρασμα καταλήγει;

- Γιατί, όλα αυτά δεν μπορεί να τα κάνει μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ;

- Μα όταν είσαι εντός της ΕΕ, όταν μιλάς για τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, όταν λες ότι θα διαπραγματευτείς το χρέος και ότι αναγνωρίζεις το χρέος, τέλειωσες. Δεν καταλάβατε; Τρία τέσσερα πραγματάκια σημαντικά είπα. Αυτά αν τα κάνει μια κυβέρνηση, τότε το ΚΚΕ θα μπορέσει να είναι εκεί. Αλλά δεν γίνονται αυτά τα πράγματα τώρα.

- Μια τελευταία κουβέντα, σε αυτόν τον κόσμο που έχει έτσι στο φυλλοκάρδι του και θέλει να δει μια άσπρη μέρα για τον τόπο, κοιτάζοντάς τον στα μάτια, πότε και πώς μπορεί να έρθει αυτή η άσπρη μέρα, ή να πάρει των ομματιών του και να ψάξει αλλού την τύχη του; Πώς θα γλιτώσουμε από αυτή τη γάγγραινα της ζωής μας που μαυρίζει, μαύρο παντού, όχι μόνο στην ΕΡΤ, σε όλα τα επίπεδα, Αυτοδιοίκηση, πόλεις, χωριά, περιφέρεια, παντού μαύρο. Πού βρίσκεται η ελπίδα;

Και πάει λέγοντας. Απλά δωρεάν μαθήματα δημοσιογραφικής δεοντολογίας.

Κλείνουμε την ανάρτηση με τον ίδιο οπαδικό παλμό κι ένα γηπεδικό σύνθημα στο ρυθμό του «περνούσαμε ωραία με εκείνη την παρέα (Ουσίες)», και διασκευή του.. (ας διατηρήσει καλύτερα την ανωνυμία του). Όσοι παροικούντες τη λδ του βορρά αναγνωρίζουν το στιλ, δε θέλουν άλλη βοήθεια για να καταλάβουν.

Κοτόπουλα με κράνη ποιοι είναι οι ρουφιάνοι, που λένε όλο ψέματα πολλά

Είναι οι χρυσαυγίτες, τα ματ κι οι ασφαλίτες, αλλά θα τους τσακίσει η εργατιά
Εμπρός λαέ και πάλι, μη σκύβεις το κεφάλι και πάλεψε τα μέτρα τα σκληρά
Με αντίσταση κι αγώνα και πλάι σου το κόμμα, καινούριο κόσμο χτίζουμε ξανά

Τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο

Σήμερα είναι η επέτειος της δολοφονίας της ρόζας λούξεμπουργκ, κι η κε του μπλοκ αφιερώνει την σημερινή ανάρτηση στη μνήμη της.

Τι ήταν η ρόζα λούξεμπουργκ; Ήταν η μεγαλύτερη επαναστάτρια του κομμουνιστικού κινήματος. Που έθελγε τους σύγχρονούς της, όχι με το ελαφρώς καμπουριαστό σώμα της και το πρόσωπο με την πλακουτσωτή μύτη, αλλά με τη δύναμη του χαρακτήρα και την ακατάβλητη, επαναστατική της αποφασιστικότητα. Και μας σαγηνεύει μέχρι και σήμερα με το παράδειγμα και τα έργα της, το φρέσκο λόγο της, τη ζωντάνια των ιδεών της.

Εμπνέει τους συντρόφους (με τη στενή και με την ευρύτερη, «εναλλακτική» έννοια) να δώσουν το όνομά της στα κοριτσάκια τους, ή και τη συνιστώσα τους. Κι ίσως ενέπνευσε και το μικρούτσικο και τον αλκαίο να γράψουν τη ρόζα για το μητροπάνο. Για την ανάγκη που έγινε ιστορία, ενώ κοιτάζαμε μουδιασμένοι το τέλος της, χωρίς να καταλαβαίνουμε τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί της ετε.

Τη ρόζα που έζησε στο πετσί της το πρώτο ιστορικό παράδειγμα ανοιχτής εκτροπής της σοσιαλδημοκρατίας σε σοσιαλφασισμό, που παίζει το ρόλο της προμετωπίδας των αστών ενάντια στους κομμουνιστές, και στρώνει το δρόμο στον πραγματικό φασισμό. Τη ρόζα που σκότωσαν οι μπασκίνες του έμπερτ και του νόσκε και την πέταξαν στις όχθες του σπρέε, για να βάλουν φραγμό στο ποτάμι της οργής των εργατών και τις διαθέσεις τους για γενική εξέγερση.

Της ρόζας που δε δίστασε στιγμή να τα βάλει με το κύρος και το ρεφορμισμό του μπερνστάιν, στη μπροσούρα της μεταρρύθμιση ή επανάσταση. Η οποία παραμένει σήμερα τραγικά επίκαιρη για όσους δηλώνουν μαρξιστές, αλλά υποκλίνονται στη λογική που λέει: η κίνηση-το κίνημα είναι το παν, ο τελικός σκοπός δεν είναι τίποτα.

Που διαφώνησε με την κατάργηση του –αντίστοιχου- αστικού κοινοβουλίου στη ρωσία από τους μπολσεβίκους, κάνοντας όμως μια εκπληκτικά διορατική προφητεία για τη σταδιακή απονέκρωση των σοβιέτ και της πολιτικοποίησης των μαζών. Κι από μια άποψη, ευτυχώς που δεν έζησε αρκετά για να τη δει να επιβεβαιώνεται στη ζωή.

Που είχε περισσότερη εμπιστοσύνη στα ιστορικά γόνιμα λάθη των μαζών, από ό,τι στο αλάθητο της κεντρικής επιτροπής. Και τελικά πλήρωσε με τη ζωή της αυτήν ακριβώς την απουσία μιας κε, που να τραβήξει νωρίτερα κι αποφασιστικά τη ρήξη του σπάρτακου με τους καουτσκιστές και να έχει επιτελικό σχέδιο, για να χτυπήσει την κατάλληλη στιγμή.

Της ρόζας για την οποία ο λένιν έλεγε ότι είναι σαν τους αϊτούς, που κάποιες στιγμές πετάνε πιο χαμηλά κι από τις όρνιθες, αλλά ανοίγουν τελικά τα φτερά τους και παν εκεί που ποτέ καμία κότα ή άλλο δήθεν πετούμενο δε θα μπορέσει να φτάσει.

Η ρόζα είναι το μαρξιστικό άλλοθι όσων αριστερών δε συμπαθούν τους μπολσεβίκους και θέλουν να αντιπαρατεθούν ιδεολογικά με το βλαδίμηρο. Ή μάλλον γίνεται τέτοιο στα χέρια των διάφορων αναθεωρητών. Κι αλίμονό μας αν τους την χαρίσουμε.

Δύο ήταν τα βασικά ζητήματα διαφωνίας της ρόζας με το λένιν.
Το πρώτο ήταν το εθνικό ζήτημα. Ο βλαδίμηρος προέκρινε ως προγραμματική θέση το δημοκρατικό σύνθημα για το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης (πχ των διαφόρων εθνοτήτων της τσαρικής αυτοκρατορίας ενάντια στην καταπίεση του μεγαλορώσικου εθνικισμού). Ενώ η ρόζα (που έβλεπε από πρώτο χέρι πόσο αντιδραστικοί ήταν οι αστοί, πολωνοί εθνικιστές) αντέτεινε ότι η πραγματική ανεξαρτησία ενός έθνους είναι απραγματοποίητη μες στον καπιταλισμό και δεν πρέπει να προβάλλεται αυτοτελώς από το στρατηγικό στόχο του σοσιαλισμού.

Η διαμάχη γύρω από το εθνικό ζήτημα θυμίζει εν μέρει την αντίστοιχη φιλολογία σχετικά με το γυναικείο ζήτημα. Το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης σημαίνει δικαίωμα αποχωρισμού μέρους της επικράτειας κι αντιστοιχεί στο δικαίωμα του διαζυγίου που απέκτησαν οι γυναίκες κατά τον περασμένο αιώνα.

Αυτό δε σημαίνει ότι οι κομμουνιστές υποστηρίζουν πάντα, από θέση αρχής το διαζύγιο, δηλ την άσκηση του δικαιώματος. Ούτε βέβαια ότι στηρίζουν ως θεσμούς τα έθνη και την οικογένεια, ιδίως με τη μορφή και το περιεχόμενο που έχουν σήμερα. Γνωρίζουν όμως ότι δε μπορούν να τα καταργήσουν με διατάγματα, παρά μόνο να τα υπερβούν διαλεκτικά.

Το διαζύγιο δεν εξαλείφει την ανισότητα (βλ. ανισομετρία), ούτε λύνει αυτομάτως κάθε πρόβλημα, αλλά είναι ένα απαραίτητο, προοδευτικό βήμα προς τον τελικό σκοπό. Είναι αυτονόητο ότι η μάχη για ‘εθνική’ και φυλετική χειραφέτηση δένει διαλεκτικά με την πάλη για το σοσιαλισμό. Και ότι η καταλονία, όπως και κάθε άλλη γυναίκα, θα ‘ναι πραγματικά ελεύθερη μόνο σε μια σοσιαλιστική, δημοκρατική ισπανία –κι υφήλιο εν γένει.

Η δεύτερη ουσιαστική διαφωνία τους ήταν οργανωτικής φύσεως, πάνω στο κόμμα νέου τύπου. Και μπορεί να συμπυκνωθεί στο τσιτάτο της ρόζας, που λέει ότι τα λάθη ενός γνήσιου, επαναστατικού κινήματος είναι ιστορικά απείρως πιο γόνιμα από το αλάθητο της καλύτερης κεντρικής επιτροπής, Αμφισβητώντας ευθέως τη θέση του λένιν για το οργανωτικό, όπως την εκθέτει στη μπροσούρα του ένα βήμα μπρος δυο βήματα πίσω.

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να προσεγγίσει κανείς αυτή τη διαφωνία.
Μία προσέγγιση λέει ότι η ρόζα έδωσε εκ των πραγμάτων –θεωρητικά και πρακτικά- βάρος στο ρόλο της βάσης και την αυτενέργεια των μαζών, γιατί το βασικό πρόβλημα που αντιμετώπιζε ήταν οι ρεφορμιστικές, λεγκαλιστικές αυταπάτες(;) της κομματικής ηγεσίας των σοσιαλδημοκρατών κι αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να υπερκεράσει το εμπόδιο.

Μια δεύτερη προσέγγιση λέει ότι μεταξύ σπαρτακιστών και μπολσεβίκων, ο καθένας είχε δίκιο από την πλευρά του και δρούσε βάση των ιδιαίτερων συνθηκών της χώρας του. Το κόμμα νέου τύπου, με την αυστηρή πειθαρχία και το ισχυρό, καθοδηγητικό κέντρο αντιστοιχούσε στις συνθήκες της σκληρής παρανομίας της ρωσίας με τον τσαρικό απολυταρχισμό και την οχράνα. Ενώ το οργανωτικό μοντέλο της λούξεμπουργκ αντιστοιχούσε στις συνθήκες της γερμανίας, με τη σχετικά μακρόχρονη –για τα δεδομένα της εποχής- αστική, κοινοβουλευτική νομιμότητα.

Μερικοί βασίζονται σε αυτό το τελευταίο και προχωράνε το συλλογισμό παραπέρα. Ο σημερινός δυτικός κόσμος έχει περισσότερες ομοιότητες με τη γερμανία της λούξεμπουργκ, παρά με την τσαρική ρωσία. Επομένως τα κόμματα νέου τύπου είναι ένας παρωχημένος αναχρονισμός άλλων εποχών, που δεν έχουν θέση στη δική μας πραγματικότητα.

Κι αυτή τη θέση δε θα την ακούσει κανείς μόνο από αστούς, που βιάζονται να κλείσουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας οτιδήποτε κομμουνιστικό, αλλά κι από ανθρώπους που δηλώνουν αριστεροί, οπαδοί του μαρξ και της ρόζας, ή και του ίδιου του λένιν, που γίνεται λάστιχο για να χωρέσει στη 'συγκεκριμένη ανάλυση των σημερινών συνθηκών'.

Σε τελική ανάλυση όμως, η ειδοποιός διαφορά των οργανωτικών αντιλήψεων μεταξύ των δύο επαναστατών είναι το κριτήριο της πράξης. Το 'φιλελεύθερο' κι εν μέρει ιστορικά εξηγήσιμο πνεύμα της λούξεμπουργκ αντανακλά τις καλές προθέσεις που οδηγήθηκαν στη ήττα κι από εκεί σε βάθος χρόνου στην τραγωδία του 33’. Ενώ η 'στρατιωτική' αντίληψη του λένιν για το κόμμα αντανακλά τη σιδερένια θέληση και τη νίκη των μπολσεβίκων, παρά τα όποια προβλήματα που τους κληροδότησε μαζί με τη λύση.

Κι αυτό δεν πρέπει να το δούμε ως χυδαίο εμπειρισμό, που κρίνει εκ του αποτελέσματος. Η ρόζα έχασε, ο λένιν νίκησε, σημειώσατε διπλό. Ή οι κακές μάζες και το καλό κόμμα. Το κόμμα δεν είναι καλό ή κακό, αλλά αναγκαίο. Ή μάλλον αναγκαίο κακό, διαμεσολάβηση προς τον τελικό σκοπό, όπως το κράτος, για να νικήσουμε το συγκεντρωτικό μηχανισμό των αστών και την οργανωμένη αντίστασή τους.

Διαμεσολάβηση που προκύπτει από την ανάλυση της πραγματικότητας. Κι όποιος πάει να την υπερβεί βουλησιαρχικά, με το φαντασιακό του και τις καλές προθέσεις του για εφόδια, είναι καταδικασμένος να ζήσει τα λάθη του παρελθόντος. Κι ίσως στο τέλος του δρόμου τον περιμένει η ίδια τιμωρία που υπέστη και το γερμανικό κίνημα, σε βάθος χρόνου μετά τη δολοφονία της ρόζας.
Άλλο αν αυτή δεν είχε καμία ευθύνη για αυτή την κατάληξη.

Υγ: το σημερινό ιστορικό ένθετο του ρίζου δεν αναφέρεται στη ρόζα, αλλά στα γράμματα τακτικής του βλαδίμηρου. Μέσα από ένα συγκεκριμένο πρίσμα και μια εισαγωγή που τα συνδέει με τον 2ο τόμο του δοκιμίου. Αν προσπαθήστε να διαβάσετε πίσω από τις γραμμές, θα βρείτε αρκετό ζουμί.

Έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη

Αύριο συμπληρώνονται δύο χρόνια από το θάνατο της μαρίας δημητριάδη. Η οποία όσο ζούσε τραγούδησε απίστευτα πράγματα. Εμένα προσωπικά μου αρέσουν ακόμα και τα ερωτικά της, όπως το σ’ αναζητώ, σε μια εύπεπτη ταινία, αρχές 70’, με τη ναθαναήλ και τον αντωνόπουλο. Αλλά ο δίσκος που μου έμεινε περισσότερο είναι τα πολιτικά τραγούδια που έβγαλε μαζί με τον μικρούτσικο. Όχι τόσο η δεύτερη πλευρά με τα ποιήματα του χικμέτ, όσο η πρώτη, με τους μελοποιημένους στίχους του μπίρμαν, που είναι μικροί ύμνοι στο μαρξισμό και μπαίνουν κατευθείαν στην καρδιά σου.


Όπως στο έτσι πρέπει να γίνει, όπου η πρώτη στροφή είναι μακράν ο καλύτερος ορισμός που έχω βρει για τη νομοτέλεια. Έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη. Είτε από ζωή, είτε από θάνατο, κατά το γνωστό σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα. Αλλά θα φροντίσουμε εμείς γι’ αυτό. Τίποτα δεν θα έρθει από μόνο του.

Τι απέγινε όμως ο βολφ μπίρμαν; Κατά καιρούς άκουγα ότι είχε περιέλθει στους κόλπους ή τα πέριξ του spd του σρέντερ, ότι πήρε θέση υπέρ του πολέμου στο ιράκ κι άλλα διάφορα που μου φαίνονταν ράδιο-αρβύλα, κυρίως γιατί δεν ήθελα να τα πιστέψω. Μεγαλώνοντας, άρχισα να βλέπω κι ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης σε κάποια τραγούδια του κι οι αμφιβολίες μεγάλωναν. Η μπαλάντα του ασφαλίτη μπορούσε να έχει γραφτεί για τη στάζι (συνεργάτες μου καλοί). Για να μην πούμε ποιους ακριβώς έχει βαρεθεί και θεωρεί ιδεώδεις υποτακτικούς, σε αυτή την πόλη που στα δυο έχει σκιστεί από το τείχος του βερολίνου. Εκτός κι αν τα έγραφε για τους απέναντι. Που δεν τα έγραφε γι’ αυτούς, αλλά μπορεί ο καθένας να το εννοήσει όπως θέλει.

Ήμασταν που λες σε κάποια φάση με το παπαγαλάκι του κρεμλίνου και την τότε κοπέλα του κι αρχίζει να τραγουδάει. Τις κρύες γυναίκες που με χαϊδεύουν, τους ψευτοφίλους που με κολακεύουν. Με ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια. Τον κοιτάμε ξαφνιασμένοι κι αυτός γελάει με νόημα. Προφητικές καταστάσεις..

Κι είναι κι εκείνος ο στίχος που μια ζωή νόμιζα ότι λέει της νεολαίας νταντάδες και τελικά λέει γδαρτάδες, που είναι αδόκιμο στα ελληνικά και στέκει μονάχα ποιητική αδεία. Αλλά κανένας δεν το λέει έτσι. Στη συλλογική μνήμη έμειναν οι νταντάδες. Ξεφύγαμε όμως..

Όλα αυτά μέχρι που έπεσε στα χέρια μου σε ένα παλαιοπωλείο ένα τεύχος του πολίτη, παλιά επιθεώρηση των αναθεωρητών. Ο βολφ μπίρμαν, προσκεκλημένος στη γιορτή της εφημερίδας αυγή (ιούνιος του 77’) μίλησε με τους συνεργάτες του πολίτη για ορισμένες πλευρές της πολιτικής κατάστασης στην χώρα του, θίγοντας συνάμα και γενικότερα προβλήματα του σοσιαλισμού.
Το πήρα και κράτησα τα χειρότερα για το σπίτι.

Ο διαχωρισμός σε ουμανιστική και κομμουνιστική κριτική για τον οποίο μίλησα είναι σχηματικός. Πολλοί στη λδγ έχουν χάσει την πίστη ότι μπορεί να πραγματοποιηθεί μια σοσιαλιστική κοινωνία. Η άποψη αυτή τροφοδοτείται από τη σταλινική πρακτική που αυτοαποκαλείται σοσιαλισμός και που δεν είναι παρά ένα τέρας αδικίας και μια αντιγραφή της αστικής κοινωνίας (ως πολιτική πρακτική).

Από εδώ πολλοί συμπεραίνουν ότι δεν έχει νόημα μια σοσιαλιστική κριτική στις σοσιαλιστικές σχέσεις. Ασκούν την κριτική τους από τη σκοπιά ενός γενικού ανθρωπισμού κι όχι με το σφρίγος και την τόλμη των κομμουνιστικών θέσεων. Πρόκειται για μια μορφή παραίτησης. Μετράνε την κοινωνία με έναν γενικό και συχνά αφηρημένο ανθρωπισμό κι όχι με βάση τις επαγγελίες του κομμουνισμού γιατί πιστεύουν ότι δεν είναι παρά ουτοπικές φαντασιώσεις που στην πράξη καταπατούνται κυνικά.

Η ηττημένη μπουρζουαζία, όλοι όσοι επιδιώκουν την επιστροφή στον καπιταλισμό, χρησιμοποιεί αυτό το λεξιλόγιο. Δε λένε, θέλουμε να επιστρέψουμε στον καπιταλισμό, αλλά θέλουμε περισσότερο ανθρωπισμό. Και το αντιδραστικό χριστιανοδημοκρατικό κόμμα τον ανθρωπισμό επικαλείται.

Εγώ όταν άκουγα τη λέξη ανθρωπισμός, πάντα κάτι με ξένιζε, είχα πάντα την υποψία ότι από πίσω καραδοκεί το αστικό ή και το φασιστικό κνούτο. Δεν πρέπει να είμαστε σεχταριστές απέναντι στους ουμανιστές, δεν είναι α πριόρι αντιδραστικά, αστικά κινήματα. Έχουμε ιστορική αποστολή να προασπίσουμε και να κατοχυρώσουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα που η μπουρζουαζία έγραψε στη σημαία της αλλά δε μπορούσε φύσει και θέσει να τα πραγματοποιήσει κι ας είναι κομμουνιστές αυτοί που τα ποδοπάτησαν και το κάνουν ακόμη.

Μικρή διακοπή για να ακούσουμε τη μουσική που παίζει στο νου από μέσα μας. Η ελευθερία για εμάς είναι μια ωραία γυναίκα έχει υπεργάστριο και υπογάστριο. Δεν είναι κάνα χοντρογούρουνο αστικό. Βαθιά ανάσα και συνεχίζουμε.

Η ιστορία του κουκουέ αποτελεί ένα τερατώδες παράδειγμα. Κανένα άλλο κόμμα δε ρούφηξε το φαρμάκι του σταλινισμού ως τον πάτο όσο το ελληνικό, δεν ακολούθησε με τόση συνέπεια το δρόμο της εξάρτησης απ’ την εσσδ, δεν έπεσε τόσο ηρωικά ακολουθώντας το λάθος δρόμο. Ακόμα νοσεί κι υποφέρει.

Το μέγεθος του πόνου δεν είναι εγγύηση για τη συναγωγή σωστών συμπερασμάτων. Το αντίθετο μάλιστα. Όσο πιο μεγάλα είναι τα σφάλματα που έκανε κανείς, όσο πιο βαθιά τον βούλιαξαν στο βούρκο, τόσο πιο ισχυρή γίνεται η ψυχολογική τάση άμυνας. Φοβάται μήπως δει τη ζωή του άσκοπα φαγωμένη, χωρίς νόημα, δε θέλει να πιστέψει ότι χρησιμοποιήθηκε,ι ότι ο αγώνας του ήταν μάταιος κι αρπάζεται απεγνωσμένα από αδύναμες ιδεολογικές κατασκευές για να μην καταρρεύσει.

Στη συνέχεια ο μπίρμαν αναφέρει έναν διάλογο με τον ερνστ φίσερ, γνωστός και στην χώρα μας από κάποια μαρξιστικά βιβλία.
-Ξέρεις ερνστ, ήσουνστέλεχος της κομιντέρν, έζησες όλη την τρομοκρατία και τις διώξεις τη δεκαετία του 30’, σύντροφοι που τους ξέρατε από δεκαετίας αγώνων, καταγγέλλονταν ξαφνικά σαν ποδότες και πράκτορες της γκεστάπο, ζήσατε πώς τους συλλάμβαναν, τους εκτελούσαν για πράγματα που δεν έκαναν, δε σας έδωσε αυτό σήμα κινδύνου για να ξυπνήστε, να αντιδράσετε;
-Ξέρεις βολφ, φυσικά και τα βλέπαμε όλα αυτά. Σκεφτόμασταν όμως ότι αν αυτά είναι όντως τόσο κυνικά και εγκληματικά όσο δείχνουν, τότε θα είναι κάτι τόσο τρομερό που δε μπορεί να συμβαίνει. Και τότε είπαμε, όχι δε μπορεί να συμβαίνει.
Απάντηση που ηχεί παιδαριώδης, αλλά είναι τίμια.

Εξυμνεί το ηθικό και πολιτικό σθένος συντρόφων σαν τον καρίγιο και την απασιονάρια που βρήκαν το θάρρος να αναγνωρίσουν και να διορθώσουν τα σφάλματά τους. Εμείς θέλουμε να αλλάξουμε ολόκληρο τον κόσμο, όχι μόνο τον εαυτό μας. Κάποιοι φοβούνται ότι αν το κάνουν αυτό η προηγούμενη ζωή τους δε θα έχει κανένα νόημα. Αλλά αν πριν πεθάνουν, δεν αρχίζουν επιτέλους να ζουν, τότε είναι που θα έχει πάει άσκοπα η ζωή τους. Θα βυθιστούν στο μαζικό τάφο όλων εκείνων των θυμάτων της σταλινικής περιόδου που πήραν τυφλά το δρόμο του χαμού.

Το κουκουέ εσωτερικού που δεν είναι τόσο στενοκέφαλο, δεν πρέπει να μείνει στην κριτική στο αφυδατωμένο κκε, και να πει απλώς, εμείς δεν είμαστε σαν κι αυτούς, αλλά να αναζητήσει νέους δρόμους, να πει θετικά τι θέλει, να πιάσει το νήμα του χαμένου ανθρωπισμού, που έγινε αφηρημένος. Γιατί τους περισσότερους δεν τους ενδιαφέρει η ετυμηγορία για το σταλινισμό, δεν είναι αυτό το πρόβλημά τους. Ως τώρα τόσο το κουκουέ εσωτερικού όσο και το κκε εξ (sic) παραμένουν δυο σέχτες υπνωτισμένες κατά κύριο λόγο η μία εναντίον της άλλης. Κοιτάζονται κατάματα σαν κοκόρια σε κοκορομαχία, ενώ γύρω-γύρω κάθεται η μπουρζουαζία και ψοφάει στα γέλια.

Δεύτερο μέρος, αλλαγή θεματολογίας.
Τα δύο γερμανικά κράτη υλοποιούν τη γερμανική ενότητα με θλιβερό τρόπο. Είναι οι πιο πιστοί σύμμαχοι των υπερδυνάμεων, οι οικονομικά πιο πετυχημένοι και πολιτικά πιο καθυστερημένοι. Όταν το spd στην οδγ ακολουθεί δεξιά πολιτική, ενισχύονται οι σταλινικοί δογματικοί μέσα στη λδγ. Όταν ο βίλυ μπραντ εφάρμοζε μια εν μέρει τουλάχιστον σοσιαλδημοκρατική πολιτική, η σταλινική γραφειοκρατία της λδγ βρισκόταν σε τεράστια αναταραχή.

Η ανάπτυξη του ευρωκομμουνισμού –όπου η τσεχοσλοβακία έπαιξε βέβαια πρωτοποριακό ρόλο- παίζει πιο σημαντικό ρόλο στις εσωτερικές εξελίξεις της λδγ από όσα συμβαίνουν στην οδγ. Μεγάλη επίδραση άσκησε το γεγονός ότι η νόιες ντόιτσλαντ δημοσίευσε αναγκαστικά τις ομιλίες των συντρόφων μπερλιγκουέρ, μαρσαί και καρίγιο στο βερολίνο. Ξαφνικά οι πολίτες της λδγ και προπαντός οι σύντροφοι στο κόμμα, βρέθηκαν να διαβάζουν απόψεις κομμουνιστών που σκέφτονται διαφορετικά, απόψεις απαγορευμένες για τις οποίες ένας απλός πολίτης που δεν είναι διάσημος όπως εγώ, θα έτρωγε πέντε με δέκα χρόνια φυλακή.

Η δική μου απέλαση το νοέμβρη του 76 πρέπει να ενταχθεί σε αυτό το πλαίσιο. Αυτό που σκέφτομαι και λέω δημόσια με τα τραγούδια μου, το έλεγα ήδη και πριν από δέκα χρόνια. Αλλά με πετάνε έξω τώρα γιατί η κοινωνία ωρίμασε και στα τραγούδια μου εκφράζονται οι ιδέες και τα αισθήματα πολλών αντιφρονούντων κομμουνιστών. Όπως στον οιδίποδα οι σταλινικοί γραφειοκράτες πέτυχαν αυτό ακριβώς που ήθελαν να αποφύγουν. Ταρακούνησαν από τον ύπνο τους πολλούς ανθρώπους για πρώτη φορά. Ξεφορτώθηκαν έναν μπίρμαν και φορτώθηκαν για αντάλλαγμα πολλούς άλλους.

Το κάτωθι έχει πιο πολύ ζουμί. Θα αρέσει και στον κομάντο.
Το σύστημα της πολιτικής καταπίεσης στις λεγόμενες σοσιαλιστικές χώρες αποτελεί ολοένα κι εντονότερα τροχοπέδη στην οικονομική ανάπτυξη των χωρών αυτών. Τις κινητήριες δυνάμεις του καπιταλισμού, δηλ το κυνήγι του κέρδους για τους καπιταλιστές και το άγχος της επιβίωσης για τους εργάτες τις έχουμε εξαλείψει σε μεγάλο βαθμό στις σοσιαλιστικές χώρες. Έχουμε αφαιρέσει από το οικονομικό σύστημα τον καπιταλιστικό ρυθμό, αλλά ελάχιστα έχουμε αποδεσμεύσει τη δημιουργική πρωτοβουλία των λαϊκών μαζών, που είναι και η μοναδική πηγή σοσιαλιστικής ανάπτυξης. Έχουμε ξεμοντάρει θα ‘λεγε κανείς τον καπιταλιστικό κινητήρα αλλά δεν έχουμε μοντάρει ακόμη τον σοσιαλιστικό κινητήρα, που είναι η δημιουργική πρωτοβουλία των μαζών.

Και το λαό, που σε αυτόν πέφτει ο κλήρος να σπρώξει το κάρο, τον στέλνουν να τρέχει πίσω από τον καπιταλισμό, έτσι που να κάνουμε στην ίδια ευθεία έναν αγώνα δρόμου χωρίς νόημα, με εντελώς άνισες δυνάμεις, που ο καπιταλισμός μπορεί πάντα να τον κερδίζει κι εμείς απλώς να λαχανιάζουμε πίσω του. Ο φίλος μου ο χάβεμαν είπε κάποτε σχετικά: θα κερδίσουμε πανηγυρικά αυτόν τον αγώνα δρόμου, από τη στιγμή που θα πάψουμε επιτέλους να τρέχουμε προς την ίδια κατεύθυνση. Ο σοσιαλιστικός εκδημοκρατισμός των σχέσεων στις ανατολικές χώρες δεν είναι ζήτημα ουμανισμού ή φιλελευθερισμού, αλλά οικονομική αναγκαιότητα.

Δεν επιτρέπεται να συνεχίσουμε να καλπάζουμε προς την ίδια κατεύθυνση μιας καταναλωτικής κοινωνίας της αφθονίας, γιατί τραβάμε απευθείας στην καταστροφή. Μόνο όταν η ανθρωπότητα οικοδομήσει τη σοσιαλιστική κοινωνία θα καταφέρει να λύσει το ενεργειακό, το οικολογικό πρόβλημα, όλους τους μελλοντικούς κινδύνους της αποκάλυψης. Κι ακριβώς επειδή ο σοσιαλισμός, ακριβώς επειδή ο κομμουνισμός είναι η μοναδική δυνατότητα της ανθρωπότητας να επιζήσει μακροχρόνια σε αυτόν τον πλανήτη, είναι δυο φορές πιο βαρύ το έγκλημα των σταλινικών που ποδοπατούν την ευκαιρία της ανθρωπότητας.

Και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο μας εξηγεί στο τελευταίο κομμάτι της συνέντευξής του ότι δεν υπάρχουν πολλά χρονικά περιθώρια για να είμαστε υπομονετικοί και να πούμε ότι οι δυνάστες έρχονται και παρέρχονται, αλλά οι λαοί ζουν αιώνια. Γι’ αυτό ακριβώς τάσσεται κατά της αστικής αρχής της μη επέμβασης και κριτικάρει τον τσαουσέσκου για τη θέση που πήρε στην τσεχοσλοβακία. Το έκανε λέει γιατί εφαρμόζει στην χώρα του το δικό του, βρώμικο, μικρό σταλινισμό. Προφανώς τα πάρε-δώσε του εσ. με τον τσαουσέσκου, ήδη ανήκαν στο παρελθόν το 77’.

Θέλω πάντα οι σύντροφοί μου να αναμειγνύονται στις υποθέσεις μου, δε θέλω όμως να είμαι ο σκλάβος κάποιων ισχυρών. Τα κκ πρέπει να ακολουθήσουν μια αυτόνομη πολιτική που να παίρνει υπόψη και τις συγκεκριμένες συνθήκες της χώρας τους. Κι αυτό εμπεριέχει μια αλληλεγγύη προς τις ανατολικές χώρες.

Τα παραπάνω είναι αποσπάσματα από τη συνέντευξη, με δική μου δημιουργική κοπτοραπτική και δεν παρατίθενται αυτολεξεί. Αλλά την ουσία την έχουν. Και πέρα από κάποια καλά αποσπάσματα, επιβεβαιώνουν τις υποψίες μας.

Όταν έβγαινε αυτός ο δίσκος (το 77 αν δεν κάνω λάθος) αποκλείεται να μην ήξερε ο μικρούτσικος τι νόημα είχαν οι στίχοι που μελοποιούσε, ή να μην ήξερε η δημητριάδη τι σήμαινε αυτό που τραγουδούσε. Πολύ πιθανόν ο πρώτος να εμπνεύστηκε τη μουσική για το δίσκο, ακριβώς με αφορμή αυτή την επίσκεψη.

Αλλά το συλλογικό θυμικό ξέρει να στρογγυλεύει τις αιχμές και να κρατάει μόνο τα καλά κι όσα έχουν μεγάλη σημασία. Και θυμάται την αξεπέραστη φωνή της δημητριάδη με νοσταλγία κάθε φορά που τραγουδάει: έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη. Θα φροντίσουμε εμείς γι’ αυτό. Σωποδήποτε.

Ακόμη κι αν χρειαστεί να κρατήσουμε όλοι την ανάσα μας, σαν τον μικρό πέπε από το αστερίξ, που γινόταν κατακόκκινος μέχρι να του κάνουν το χατίρι, για να μη σκάσει.

Αχ κυκλωπάκι μου

(Σκέψεις πάνω στο συνειδητό και το αυθόρμητο)

Ζούμε σε ελεγχόμενο περιβάλλον χωρίς ουσιαστική αλληλεπίδραση μεταξύ μας, με ρηχές σχέσεις και προβλέψιμες αντιδράσεις. Σα μαριονέτες που δουλεύουν. Ή στην καλύτερη ομιλούντα εργαλεία.

Στα ρώσικα αυτό λέγεται ραμπότ κι αν σας θυμίζει κάτι από την τέχνη του ασίμοφ καλώς το κάνει. Η ίδια ακριβώς λέξη στα ρώσικα περιγράφει και τη δουλειά. Που στην ελλάδα το κόμμα παραδοσιακά την γράφει με γιώτα για να μην γίνεται ο συνειρμός με τη δουλεία και τα ρομποτάκια.

Αλλά η ουσία δεν αλλάζει ούτε κατά ένα γιώτα στο λεκτικό. Το θέμα είναι να μιλήσεις για την εργασία (τρουντ είναι στα ρώσικα) και τον χειραφετητικό χαρακτήρα της. Κι ύστερα να ξεφύγεις από τον τρουντγιονισμό και να τον κάνεις πολιτική συνείδηση που φτάνει στο σοσιαλισμό.

Άντε τώρα να βρεις όμως τον παλμό μιας μαριονέτας. Δε θέλει κόμμα αλλά θαυματουργούς τζεπέτο(υς).
Ο κόσμος ζει και τρέφεται με ψέματα. Αναπτύσσει ψευδή συνείδηση κι απολίτικο, ξύλινο τρόπο σκέψης που τον προβάλλει εξ αντανακλάσεως στο λόγο μας, κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια. Παρακολουθεί καθημερινά τηλεόραση γεμάτη πινόκιο(υς) εκπαιδευμένους να του γανιάζουν το μυαλό με ψεύτικες αταξικές αλήθειες χωρίς να μεγαλώνει η μύτη τους.

Στη σημερινή τραγική συγκυρία ελλείψει αυθόρμητου το συνειδητό καλείται να παίξει και τους δυο ρόλους (χωρίς απαραίτητα να έχει το ταλέντο για να το κάνει). Και καταλήγει στη σχιζοφρένεια του ισοβίτη που αρχίζει στην απομόνωση να μιλάει στον εαυτό του.
-Γεια σου τι κάνεις; Επί τόπου στροφή 180°.
-Καλά ευχαριστώ, εσύ; Στροφή 180°.

Η πασυ χαιρετίζει το παμε κι η γραμματεία νέων του το μας και τη νδε. Οι ίδιοι σύντροφοι με καλλιτεχνικό ψευδώνυμο.
Μου έλεγε κι η μπρέζνιεβα τα δικά τους. Παρεμβάσεις, ναρ, ανταρσύα εκπαιδευτικών... Διχασμένο υποκείμενο με πολλαπλή ταυτότητα. Κι άντε να βρεις ποιος είναι ο χάιντ και ποιος ο τζέκυλ.
Στο τρελάδικο να ζητήσουμε ειδική πτέρυγα για πολιτικούς κρατούμενους.

Κι έτσι μοιάζουμε κάποιες φορές περιφερόμενος θίασος. Τα ίδια άτομα που τρέχουν παντού σαν τρελά ηλεκτρόνια και δεν έχουν χρόνο να κάνουν πυρήνες και όβες. Να κάτσουν να σκεφτούν και να συνθέσουν. Να χωνέψουν τα γεγονότα, να βρεθούν μεταξύ τους, να δουν τους δικούς τους, τον εαυτό τους, να συζητήσουν μαζί του.
Πόσο μάλλον να κάνουν όλα τα υπόλοιπα. Και την πληρώνει πάντα η θεωρία. Κι όμως το διάβασμα ενώνει.

Κι η πρωτοπορία συνηθίζει το ρόλο της. Κι όταν οι μαριονέτες σωρεύσουν κρίσιμη ποσότητα ενέργειας, αλλάξουν ποιότητα και γίνουν άνθρωποι, μένουμε πίσω με τα κομμένα σχοινιά ανά χείρας, γιατί δεν αναπτύξαμε αρκετά ισχυρούς δεσμούς μαζί τους όσο είχαμε νηνεμία.

Φεύγουν καράβια στο γιαλό κι εγώ τους γνέφω στο καλό.
Καράβι ακυβέρνητο, χωρίς καπετάνιο, δαρμένο από νέα κύματα κι ουτοπίες για ατλαντίδες και ακυβέρνητες πολιτείες. Καράβι παλιό σαπιοκάραβο με κατάλοιπα απ' τον καπιταλισμό και το παλιό που σαπίζει, σα βυθισμένες άγκυρες επάνω στο σκαρί του (δεν ξέρει ποιον παλεύει να νικήσει). Και τα παπαγαλάκια να λεν: τους ξεφύγαμε! και να του ανοίγουν δρόμους φυγής απ' την πραγματικότητα χωρίς πραγματική διαφυγή.

Κι ίσως καταλήξει σε καμιά ξέρα, στο μουσείο με τα ναυάγια της ταξικής πάλης και τότε νιώσουμε δικαιωμένοι. Πλάι στο παγοθραυστικό της σοβιετίας που έσπασε τον πάγο, αλλά χάραξε δρόμο σαν τιτανικός πάνω στο παγόβουνο της περεστρόικα.
Ο καπετάν γιώτης έμεινε πάνω στη φουρτούνα, αλλά οι μούτσοι και τα ποντίκια σαν τον ανδρουλάκη το εγκατέλειψαν και βούτηξαν σε πρασινογάλαζα νερά.

Κι είναι κι οι άλλοι οι σύντροφοι, μια χούφτα σαν κι αυτούς του οδυσσέα, που πιάσανε αντανακλαστικά χωρίς σχέδιο τη σχεδία του, φτερά στον άνεμο και τον ασκό του αιόλου, βαυκαλίζονται ότι είναι η προπέλα που του δίνει κίνηση όπισθεν.
Αλλά σέρνονται ως ουρά και βουλιάζουν μαζί με το καρυδότσουφλο μόλις πάψει η θύελλα. Κι όσοι βγαίνουν σώοι απ’ την χάρυβδη της ιδιώτευσης τους ξεβράζει το κύμα στη σοσιαλιστική νησίδα της κίρκης που τους μαγεύει με αντιθεσμούς και τους μεταμορφώνει σε μεταμοντέρνους.
Κάνε λοιπόν τον κύκλο σου οδυσσέα…

Η ταξική πάλη είναι απρόβλεπτη σαν τα όνειρα. Δεν έχει πάντα ειρμό αλλά στο τέλος οι μάζες αφυπνίζονται.
Τα όνειρά μας δε μπαίνουν σε λιμάνι –εκτός κι αν τα περιφρουρούν απεργοί λιμενεργάτες. Βγαίνουν στο αρχιπέλαγος (γκούλαγκ), πηγάζουν απ’ το ασυνείδητο κι έρχονται σα σκηνή από ταινία με σκηνοθέτη το μορφέα και την ιστορία.
Κάποια από αυτά εξελίσσονται σε εφιάλτες. Κάποιοι θεωρούν τέτοιον τη σοβιετία. Ούτως ή άλλως το α-συνείδητο αυθόρμητο είναι πάντα ευάλωτο σε εφιάλτες που τρυπώνουν και το προβοκάρουν.

Στον αντίποδα το συνειδητό φέρνει την εξουσία στη φαντασία.
Που λέει σε μια φάση και στα σπουργίτια του αρκά, τρέχαμε μικροί καβάλα σε σκουπόξυλα και φανταζόμασταν ότι ήμασταν πάνω σε σκουπόξυλα και τρέχαμε. Φαύλος κύκλος.

Χρειάζεται διαλεκτική. Διαπαιδαγώγηση του κινήματος. Ενότητα και πάλη των αντιθέτων.
Θέλει κάτι άλλο πέρα απ' το χάιδεμα του αυθόρμητου. Ούτε χτύπημα, το ξύλο είναι αντι-παιδαγωγική μέθοδος. Αποτυχία όμως είναι και τα χαϊδεμένα της δασκάλας, σαν τον ανιάν.
Δε μπορείς να με χτυπήσεις, γιατί φοράω κουκούλα.

Το συνειδέναι σε πρώτη φάση το οφείλω λοιπόν στο αυθόρμητο. Σε κάτι αναμνήσεις, στον άβερελ, τον θηλυκό μου γονιό, τον τσε και την κούβα. Αλλά το ευ συνειδέναι το οφείλω στη θεωρία και την οργάνωση που με έμαθαν να σκέφτομαι ταξικά και να εμβαθύνω πίσω από τη βιτρίνα.

Έρχονται όμως οι ασυνείδητοι να σπάσουν τη βιτρίνα του συστήματος κι αφήνουν άθικτη την ουσία του. Φόρεσαν την κουκούλα ανάποδα κι ασκούν τυφλή βία κλείνοντας τα μάτια στη θεωρία που φωτίζει πέρα απ' την επιφάνεια.

Κόντρα στους ανεγκέφαλους, χρειάζεται ένα κεφάλι για ιθύνων νους. Ένας συλλογικός εγκέφαλος ως ανώτερη μορφή οργάνωσης της ύλης και των επαναστατών. Αρκεί να μην πάθουμε μαλάκυνση εγκεφάλου και πέσουμε (απ’ το κόμμα) σε κώμα. Τη γεροντική άνοια για την οποία μας προειδοποιεί ο πράσινος ντάνι.
Και να υπάρχουν όργανα σχετικά αυτόνομα, όχι μόνο εκτελεστικά, που θα αλληλεπιδρούν με το κεφάλι και θα εξειδικεύουν.

Αλλιώς καταλήγουμε στην αναπηρία. Πνευματική στην χειρότερή της μορφή. Κι οι άλλες όμως δεν πάνε πίσω. Καθηλωμένος σε καροτσάκι να περιμένεις απ' έξω μια ώθηση από την ταξική πάλη που είναι κινητήρια δύναμη της ιστορίας και να εφαρμόσεις το έτοιμο σχήμα που έφτιαξες εγκεφαλικά.
Όποιος δεν έχει μυαλό έχει πόδια. Αλλά αν δεν τα έχεις και τα δυο μαζί δε γίνεται. Σα να βαδίζουμε με ένα πόδι, που θα έλεγε κι ο μάο.

Χωρίς μυαλό, με επιμονή και τόλμη μόνο, δε γίνεται. Κοπανάμε απλώς το κεφάλι μας στον τοίχο. Τουλάχιστον δεν έχουμε κάτι ζωτικό μέσα να κινδυνεύει.
Κι η πάπια αν της κόψεις το κεφάλι τρέχει για κάποια δευτερόλεπτα, αλλά χωρίς αυτό είναι καταδικασμένη. Κάνει μόνο σπασμωδικές κινήσεις. Που για κάποιους είναι το παν αλλά καταλήγει εγγυημένα στο τίποτα. Και μένουμε χωρίς παρηγοριά και παπάκι να μας κάνει πα-πα-πα.

Κι έτσι στους τυφλούς κι ακέφαλους βασιλεύει ο μονόφθαλμος. Και στα ταξικά ναυάγια οι πειρατές κι ο μπαρμπαρόσα.
Κάποτε τα είχαμε δεκατέσσερα κι αποκρούσαμε την επιχείρησή του στον βήτα παγκόσμιο. Μετά όμως πήγαμε και βγάλαμε μόνοι μας τα μάτια μας με τους ρεβιζιονιστές.
Και μείναμε ορφανοί να τραγουδάμε για το κόμμα. Ενάντια στους εαμοβουλγαροκτόνους και τις αστικές σειρήνες.
Αχ βρε κυκλωπάκι μου, λες κι είσαι η ιθάκη μου…

http://www.youtube.com/watch?v=8XzUTaPGtU0&feature=related