Μετεξέλιξη καλτ μετάλλαξης

(Το κείμενο αυτό είναι εν πολλοίς συνέχεια από το προηγούμενο σημείωμα)

Θα αδικούσα το κείμενο του ναρ αν παρέλειπα να πω ότι και οι ίδιοι αναγνωρίζουν ότι η ύπαρξη νέου σταδίου, δε σημαίνει απόρριψη των χαρακτηριστικών του προηγούμενου σταδίου. Η άρνηση του μερικού δε σημαίνει ασυνέχεια, άρνηση σημαίνει μετεξέλιξη κι όχι απόρριψη του στοιχείου που την υφίσταται.
Σκοντάφτουμε όμως σε βασικά ζητήματα. Ζητήματα λενινισμού που λέει κι ο στάλιν.
Αν ο κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός (ΚΜΚ) είναι το τελευταίο σκαλοπατάκι, όπου δεν υπάρχει τίποτα άλλο ανάμεσα σε αυτό και τον σοσιαλισμό, τότε η είσοδος ενός νέου σταδίου τι σημαίνει; Είναι το τελευταίο ή μπορεί να υπάρξει κι άλλο στη συνέχεια;

Μερικές ακόμα παρατηρήσεις, εντελώς συνοπτικά.
-είναι υπαρκτή η ανάγκη επαναθεμελίωσης της κομμουνιστικής προοπτικής, ειδικά μετά τα όσα έχουν γίνει το 91 (ή μάλλον με τελική πράξη του δράματος το 91). Αυτό δεν πρέπει να συνεπάγεται μηδενισμό για το σοβιετικό εγχείρημα (όπως γίνεται κατά κόρον από την εν λόγω πολιτική δύναμη που διάλεξε τον εύκολο τρόπο για να ξεμπερδέψει με το παρελθόν της και τις τύψεις συνείδησης).
Ναι είναι ανάγκη να τα ξαναδούμε όλα και να τα δούμε κριτικά. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι πρέπει καλά και σώνει να εφεύρουμε καινούριο στάδιο, μόνο και μόνο για να δείξουμε ότι είμαστε καλοί θεωρητικοί κι ότι προάγουμε τον μαρξισμό.
Με αυτό τον τρόπο η επαναθεμελίωση θα καταλήξει να είναι το ίδιο κακόφημη με την ανανέωση (ο νοών νοείτω).

-κάθε μαρξιστής που σέβεται τον εαυτό του βγάζει ιλαρά και σταυροκοπιέται τρις στο άκουσμα και μόνο της λέξης "στάδιο" (ειδικά από τότε που το στάδιο λένιν έγινε λουζνίκι).
Αυτό δε σημαίνει όμως ότι απαλλαγόμαστε αυτομάτως από τη λατρεμένη ασθένεια του διαλεκτικού φορμαλισμού. Και βέβαια δε μας απαλλάσσει από το καθήκον να σκιαγραφήσουμε τα χρονικά στάδια της επανάστασης, όσο κι αν το επαναστατικό προτσές παραμένει ενιαίο. Δε βλέπω τι αλλάζει αν απλώς παίζοντας με τις λέξεις, ονομάσουμε φάσεις τα στάδια...

-η κριτική που -έχω ακούσει να- ασκούμε επί του προκειμένου στο ναρ είναι ότι ουσιαστικά ξεσηκώνουν και αναμασάνε τον κάουτσκι και τη θεωρία του περί υπεριμπεριαλισμού (βλέπε σχετικά στην εργασία του λένιν για τον ιμπεριαλισμό. Για την οποία προσφάτως έμαθα ότι έμεινε κι αυτή ανολοκλήρωτη!). Προσωπικά το σκεπτικό αυτό με υπερβαίνει και δεν έχω καταλάβει πώς ακριβώς συμπίπτουν σε αυτό το σημείο ο κάουτσκι και το ναρ (ίσως να το κάνουν αλλού, αλλά εδώ πώς;).

-τι ακριβώς είχαμε τελικά στα πρώτα χρόνια της σοβιετικής εξουσίας; Ποια ήταν η φύση του καθεστώτος; Γιατί ο λένιν δίνει μεγάλη σημασία στην καταγραφή της παραγωγής από τους εργάτες ως στόχο και (αφού κάνει μια ωραία ανάλυση με πέντε συστήματα κουτάκια-φόρμουλες) λέει ότι το επιθυμητό για τη σοβιετική ρωσία θα ήταν να φτάσει στον κρατικό καπιταλισμό!
Διαβάστε τη μπροσούρα για τα μικροαστικά παιδιαρίσματα και μετά εξηγήστε μου και μένα. Εκεί είναι που κάνει λόγο και για την πρώτη φάση του σοσιαλισμού με τα έντονα κοιλοπονήματα...
Όπως αυτά που αποκτά κανείς μετά από αναλύσεις για πρωτότυπο και ανέκδοτο κοινωνικό σχηματισμό. Αναλύσεις βαριές ή και αναλύσεις-ανέκδοτα. Ή και τα δυο μαζί...

Εν πάση περιπτώσει και επειδή η βαλίτσα μπορεί να πάει μακριά και να κουράσει, η ουσία είναι σε αυτό που είπε ο λένιν για τον κμκ. Ή είναι το τελευταίο σκαλοπατάκι, ή όχι. Ίσως τελικά να ήταν πλατύσκαλο και να το περάσαμε για κάτι άλλο.

Δύο ακόμα ζητήματα (λενινισμού κι όχι μόνο).
-Αντιγράφω από το σάιτ του ναρ:
Η Ελλάδα είναι χώρα του αναπτυγμένου καπιταλισμού, με ενδιάμεση θέση στο διεθνές κεφαλαιοκρατικό πλέγμα, με γοργή ανάπτυξη της διεθνούς διαπλοκής της και με φιλοδοξίες προσέγγισης και κατάκτησης μιας θέσης στην πρώτη ταχύτητα.
Είναι μια εκπληκτική ομολογία, η σημασία της οποίας δε μειώνεται κατ' ελάχιστον από την επισήμανση της φιλοδοξίας του ελληνικού καπιταλισμού για την πρώτη ταχύτητα.
Ώστε η ελλάδα έχει ενδιάμεση θέση στο διεθνές καπιταλιστικό πλέγμα; Σοβαρά;
Τότε γιατί όλος αυτός ο κακός χαμός όταν το κκε λέει το ίδιο; Επειδή βάζει και το εξαρτημένη;
Ή εμένα μου διαφεύγει κάτι σημαντικό, ή αυτοί στραβά αρμενίζουνε...

-Γνωρίζατε επίσης ότι στο ναρ πρέπει να γίνονται κανονικά συνέδρια κάθε τρία χρόνια;
Σου λέει αφού το κκε κάνει κάθε τέσσερα, να βάλουμε τρία εμείς για να φαινόμαστε καλύτεροι. Όπως με το σύνθημα πενθήμερο-εξάωρο (πότε θα αλλάξουμε τη συνέχεια στο σύνθημα, να φωνάζουμε "σοσιαλισμό" αντί "για όλους σταθερό";). "Αφού το κκε λέει 35ωρο, εμείς θα βάλουμε 30ωρο", σου λέει.
Ξέρετε πόσα συνέδρια έχει κάνει το ναρ σε 20 περίπου χρόνια; Τον εκπληκτικό αριθμό 2! (ολογράφως: δύο). Μπορώ να δεχτώ την οποιαδήποτε αντικειμενική δυσκολία που στάθηκε εμπόδιο στη συχνότερη διεξαγωγή, ή στην τήρηση του κανόνα αυτού. Αλλά τότε, γιατί γίνεται ο κακός χαμός (-πανικός κοκ) κάθε φορά που καθυστερεί ένα συνέδριο του κκε ή της κνε για μερικούς μήνες; Και εννοείται ότι πίσω από κάθε καθυστέρηση υπάρχει φοβερό και τρομερό παρασκήνιο που την εξηγεί.

-υγ: ναρίτικη φήμη για το "τιμημένο" (όπως σήκωσέ το το τιμημένο) ΚΚΡΟ. Στο σάιτ τους λέει διαφημίζουν τη διεξαγωγή κομμουνιστικών καλλιστείων.
Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει, αλλά η ιδέα είναι απίστευτη! Είναι ασυγχώρητο να είμαστε οπισθοδρομικοί και όχι αρκετά ευέλικτοι ώστε να την εφαρμόσουμε και στα μέρη μας.
Και ζητώ ταπεινά συγνώμη κάνοντας δημόσια (πάντα) την αυτοκριτική μου που δεν είναι ο σύντροφος γκενάντι ζουγκάνοβ στη διπλανή στήλη της ψηφοφορίας...