Οκέι γιες, οκέι γιες - Εκλογική τριλογία

Αγάπη και ψήφος πάνε μαζί
Ας μπορούσες τουλάχιστον να με ψηφίσεις
Αφού δεν μπορείς να με αγαπήσεις...

Αν το εκλογικό πατατάκι μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο, θα ήταν παράνομο. Αν ο Καποδίστριας δεν έκανε τις πατάτες (να μοιάζουν) παράνομες, δε θα άλλαζαν ποτέ τον διατροφικό μας κόσμο -θα ψηφίζαμε ακόμα ψωμί κι ελιά. Αν ο Αρκάς είχε λιγότερη έμπνευση κι από τον Παπανίκο, θα έκανε θπαρταριθτά θκίτθα με πατάτεθ. Αν η Ευρωπαϊκή Ένωση ήθελε να γίνει αντίπαλο δέος στις ΗΠΑ, θα ήταν Σοβιετική. Κι αν οι Ενωμένες Πολιτείες του Εξωκοινοβουλίου δεν ήταν ουτοπικές-απραγματοποίητες, θα ήταν αντιδραστικές.

Ακολουθούν σημειώσεις από διάφορα εκλογικά μέτωπα των ημερών.

-Το ΤΕΕ είναι ένας κόσμος μαγικός. Όπου μπορείς να δεις Έλληνες Κροίσους με επτά γράμματα, να προσγειώνονται στο ελικοδρόμιο για να ψηφίσουν. Όπου μηχανικοί των χιλίων ευρώ πείθονται να ψηφίσουν ό,τι κι η κρίση, για να περάσουμε ενωμένοι την Κροίσοι -εδώ είμαστε όλοι μια οικογένεια. Όπου η ΝΔ μυρίζεται χρήμα, κάνει πρωτοφανή κινητοποίηση για τα κουκιά και στήνει φαραωνικές κατασκευές αντί για απλά εκλογικά περίπτερα. Όπου ο επικεφαλής παράταξης σύγκρινε (αριθμητικά) μερικές δεκάδες ψήφια που πήρε με τους αντάρτες του Φιντέλ που ανέβηκαν στο Γκράνμα. Το πλοίο των ονείρων του τον πάει σε ρωσικούς κόσμους που εσείς δεν τους αντέχετε.

Κι όπου η άνοδος, το διψήφιο και η τρίτη θέση των δικών μας είναι κάτι μικρό αλλά σπουδαίο, σε έναν χώρο που προσφέρεται ως περίπτωση μελέτης. Για το πώς η κυρίαρχη τάξη αποσπά τη συναίνεση των υποτελών (αλλά) και πώς χτίζει συμμαχίες με στρώματα που νιώθουν προνομιούχα και νομίζουν πως τα ξέχασε η κρίση -γιατί την ξέχασαν αυτά, με την κοντή τους μνήμη.

-Ηθοποιός σημαίνει φως -όχι αστραφτερές ανακοινώσεις, σαν του Μπιμπίλα. Μα και πολύ σκοτάδι. Μαύρη εργασία, κατάμαυρες προοπτικές, μαυρίλα στις συνθήκες εργασίας, στις συμβάσεις (τις ποιες;). Πολύς αγώνας για να νικήσει το φως τη μαύρη τρύπα του ΥΠΠΟ και της εργοδοσίας, και να φτάσει στην επιφάνεια.

ΣΕΗ σημαίνει πρώτη δύναμη -μια χαραμάδα φωτός μες στα σκοτάδια. Αλλά και καθ’ έξιν αντικομμουνισμός από διάφορους «εναλλακτικούς» (Συριζο-«ανεξάρτητους»), για να την αποκλείσουν. Βάζοντας μάλιστα μπροστά αναρχικό πασπάλισμα, με τον γιο του Σκυφτούλη, που έχει οικογενειακή παράδοση στο (ύποπτο) παραγοντιλίκι και το αρχηγιλίκι.

Η αυτονόητη πρόταση της ΔΕΗ για αναλογικό προεδρείο δεν πέρασε εξ ολοκλήρου, αλλά το ΣΕΗ έχει άλλη διοίκηση και νέο πρόεδρο (τον Καραγιώργη, που έμοιασε στον πατέρα του και όχι μόνο εμφανισιακά). Τα δύσκολα είναι μπροστά της, τα λόγια περισσεύουν.

-Τι μπορούν να σηματοδοτήσουν οι οιτητικές εκλογές, μια ανάσα από το καλοκαίρι και τις ευρωεκλογές -και ανήμερα της επετείου του καπετάνιου Γιώτη; Πολλά. Πχ αν θα επιστρέψουμε στο δαπιτοκρατούμενο παρελθόν, πηγαίνοντας προς το σκοτεινό μέλλον των ιδιωτικών, κερδοσκοπικών πανεπιστημίων ή αν θα μείνει ζωντανή η φλόγα του αγώνα που έκανε καυτό τον φετινό χειμώνα.

Η ΔΑΠ θα σκυλιάσει για να ανακτήσει τα πρωτεία. Τα τελευταία χρόνια η στάση της ερμηνεύτηκε ως πιθανή, σταδιακή απόσυρση, πρελούδιο μιας επιχείρησης να καταργηθούν συνολικά οι παρατάξεις. ΑΛλά οι παρακρατικοί μηχανισμοί της δεν πρόκειται να παραδώσουν τόσο εύκολα πνεύμα και τα προνόμιά τους, χωρίς να διασφαλίσει αντίστοιχο αντάλλαγμα.

Πέρσι, μετά τα Τέμπη, η ΔΑΠ δεν τόλμησε να κατέβει σε μια σειρά σχολές -πχ στο ΑΠΘ- ή δε βρήκε αρκετά θαρραλέους υποψήφιους να λουστούν το κράξιμο και την κατακραυγή. Φέτος, μετά από τη στάση της στις καταλήψεις, όπου απλώς πόνταρε στο ένστικτο του «φιλήσυχου νοικοκυραίου» και δεν τολμούσε να κατέβει καν σε πολλές συνελεύσεις, πρέπει (θα έπρεπε) να γενικευτεί το φαινόμενο. Να μην μπορεί να σταθεί πουθενά. Η ήττα της, η πτώση της, η συντριβή της, είναι το μόνο μήνυμα που πρέπει να βγει (και) από την κάλπη.

Η ΠΑΣΠ προσπαθεί να νεκραναστηθεί σαν το θυγατρικό κόμμα-επιχείρηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ στα πανεπιστήμια παραμένει ένα κακό ανέκδοτο κι έχασε ό,τι νεολαία του είχε απομείνει με τη Νέα Αριστερά. Αλλά το πιο γκροτέσκο σκηνικό στήνεται για άλλη μια χρονιά στην/α πάλαι ποτέ ΕΑΑΚ, που έχουν εικόνα διάλυσης.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στηρίζει με ανακοίνωσή της το ναριτογενές Attack, αλλά το ΣΕΚ είναι αληταριό που όλο δραπετεύει από τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και στηρίζει τα ΕΑΑΚ. Των οποίων η ελπιδοφόρα θρυμματισμένη ενότητα κράτησε για ένα φεγγάρι (και κάτι ψιλά), υπό την απειλή δημόσιων καταγγελιών για περιπτώσεις κακοποίησης που θα προκαλούσαν εσωτερικό -και γενικό- θέμα. Ενώ η ακύρωση της ενιαίας καθόδου επικοινωνήθηκε (και) με διαρροές σχετικών σημειωμάτων από οργανώσεις, που ανακάλυψαν εκ νέου την Αμερική και ότι η ΑΡΑΣ έχει τον τραμπουκισμό δεύτερη φύση της.

Η αλήθεια είναι ότι γίνεται όλο και πιο δύσκολη πλέον η (τηλε)θέαση των εξελίξεων, ακόμα και για τους πιο φανατικούς οπαδούς του σίριαλ, που βλέπουν όλο καινούρια πρόσωπα και ονόματα, προσπαθούν να τα αφομοιώσουν, ψάχνουν να βρουν τι απέγιναν ο Ριτζ και η Μπρουκ και ξαφνικά συνειδητοποιούν ότι βλέπουν τα «Ατίθασα Νιάτα». Και νοσταλγούν τις εποχές που όλα ήταν διασπασμένα αλλά απλά και όλα αυτά είχαν ένα πολιτικό άλλοθι. Ενιαία ανώτατη ή τριτοβάθμια, επιχειρηματικό πανεπιστήμιο ή ΙΜΚ (ιδεολογικός μηχανισμός του κράτους) -και γιατί όχι και τα δύο. Και αν όλα αυτά σε κάποιους μοιάζουν ανούσια, τόσα χρόνια μετά, ήταν πάντως μια κάποια πολιτική συζήτηση -καμία σχέση με τους τελευταίους κύκλους που απλά δε βλέπονται.

Η Πανσπουδαστική θα έχει δεδομένα πολλές πρωτιές, αλλά η καλή που μετράει είναι στο γενικό σύνολο. Όχι για να πανηγυρίσουμε αυτάρεσκα μεταξύ μας και να φτιάξουμε κλίμα για τις ευρωεκλογές. Αλλά γιατί ένα μεγάλο κίνημα, σαν αυτό του χειμώνα, δεν «έχει δικαίωμα» στην παραίτηση. Πρέπει να νικάει κάθε μάχη, ακόμα και τις συμβολικές.

Μια παλιά κινέζικη παροιμία Το Λαϊκό Στρώμα λέει ότι σχεδόν πάντα μετά από ένα μεγάλο κίνημα, οι «αριστερές παρατάξεις» (εντός ή εκτός εισαγωγικών) πέφτουν, σαν από κόπωση, απογοήτευση κτλ. Αν -ο μη γένοιτο- συμβεί αυτό -και όπου συμβεί-, δε θα είναι πάντως από κάποια κατάρα, σαν την ακολουθία με τους τίτλους του ΠΑΟΚ. Αλλού θα ψάξουμε τις αιτίες -και δεν είναι δύσκολο να σκεφτούμε μια βασική, για αυτές ειδικά τις ηλικίες.

Επιμύθιο

Οι εκλογές δεν αλλάζουν τον κόσμο. Οι κεφίγιες δεν αλλάζουν τον κόσμο, τα καρπούζια δεν αλλάζουν τον κόσμο, ούτε οι συμβολισμοί. Αλλά είναι περίπου παράνομοι και λόγοι αποκλεισμού από μια σειρά θεσμούς. Αν θες να αλλάξεις τον κόσμο πρέπει να κάνεις-ουμε πάρα πολλά πράγματα. Αλλά μην υποτιμάς αυτά που (μπορούμε να) κάνουμε τώρα.

Αν θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, εμείς οι οπαδοί της φιλοσοφίας της πράξης -όπως έγραφε κωδικοποιημένα ο πολιτικός κρατούμενος Γκράμσι, για να νικήσει τη λογοκρισία της φυλακής- είναι για να μπορεί να εκφραστεί ορμητικά και ελεύθερα, πχ η αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη και στους λαούς όλου του κόσμου. Να μη νιώθει υποχρεωμένη να κρυφτεί από τη σύγχρονη λογοκρισία, πίσω από συμβολισμούς -όπως κάποτε ο Γκράμσι.

Υγ: Το κλίμα για τις ευρωεκλογές είναι αν μη τι άλλο υποτονικό, σαν ομιλία του Κασσελάκη χωρίς ότο-κιου. Αλλά αυτά ίσως τα δούμε ξεχωριστά, για να κλείσει εδώ η τριλογία.

Αγώνας ταχύτητας

Οι φοιτητικές εκλογές κύλησαν σε κλίμα ημιθερινής ραστώνης κι αδιαφορίας. Υπήρχαν σαφώς εξαιρέσεις στον κανόνα και σημαντικές ανακατατάξεις, όπως η πρωτιά στη φιλοσοφική του ΕΚΠΑ, κι αρκετές άλλες διακρίσεις, αλλά μιλάμε για το γενικό κλίμα και τη μεγάλη αποχή που έδωσε τον τόνο. Αφού να φανταστείς, δεν έπεσε καν η σελίδα του ΜΑΣ, από τις πολλές επισκέψεις...
Κι αν κάποιοι πίστευαν πως η δική μας βάση είναι μπετόν-αρμέ κι έρχεται βρέξει-χιονίσει, οπότε η πεσμένη συμμετοχή μας ευνοεί κι αυξάνει τα ποσοστά μας, έπεσαν έξω. Αφενός η μεγάλη άνοδος εκφράζεται μάλλον με κλίμα ενθουσιασμού και σχετικά αυξημένη συμμετοχή. Αφετέρου, αυτά τα μπετόν-αρμέ είναι τελικά λίγο σχετικά, όπως απέδειξε κι η πείρα από τις εκλογές του 12'.

Αντιθέτως, η πεσμένη συμμετοχή φέρνει στην επιφάνεια άλλα φαινόμενα και τάσεις: το νεκραναστημένο ζόμπι της ΠΑΣΠ, σαν ακέφαλο σώμα κότας που επανασυσπειρώνεται και αποκτά αυτόνομη οντότητα ως οργανισμός, ξαναπαίρνοντας τη δεύτερη θέση στα ΤΕΙ (αν και εμείς δεν πρέπει να υπολογίζουμε τα αποτελέσματα της Σίνδου, που -μολονότι νοθευμένα κι αναξιόπιστα- θα μας ανέβαζαν αισθητά). Το 40% της ΔΑΠ που ανέκτησε κάποιες "αντάρτικες" απώλειες του πρόσφατου παρελθόντος. Τη δική μας πτώση σε απόλυτο αριθμό ψήφων και σε ποσοστά στα ΤΕΙ. Ακόμα και τη μικρή άνοδο του ανύπαρκτου Bloco, που φλέρταρε προς στιγμήν με την πτώση σε ποσοστά υπό του μηδενός, αλλά τελικά ξεπερνά τις Αγωνιστικές Κινήσεις και τη μονάδα, ενώ πήρε την πρωτιά και στα ΜΜΕ (όχι ΕΜΜΕ παιδιά, νισάφι) του ΑΠΘ, που έχει ξαναγίνει μεν, αλλά είναι η πρώτη φορά που το πετυχαίνει ως κυβερνητική δύναμη, και μάλιστα σε μια σχολή που πέρσι είχαμε αυτοδυναμία με 80%.
Πεθαίνει η μητέρα του ΓΓ, ο εγγονός του πατερούλη -που δεν του πολυέμοιαζε πάντως- κι ύστερα αυτό. Αποφράδα μέρα...

Κι ύστερα είναι το "έλα να δεις" του Κλίμοφ και των/της ΕΑΑΚ. Κι εντάξει να μη συμφωνείς για το άρθρο (η/τα) ή για το αν είναι πτέρυγα, σχήματα, παράταξη ή ό,τι άλλο. Όχι όμως και να μη βρίσκεις ποιος είναι και ποιος όχι ΕΑΑΚ. Υπήρχε ΕΑΑΚ σκέτο, ΕΑΑΚ με αστερίσκο*, με ΑΡΕΝ που είναι στη ΛαΕ, με ΑΡΕΝ που είναι μόνη της, με ΑΡΔΗΝ... Κι εσύ καταλαβαίνεις τελικά ότι έχεις γεράσει, όταν αδυνατείς να καταλάβεις ποιος είναι τι, σαν τη σκηνή με το ρωμαϊκό εμφύλιο από το "Αστερίξ Λεγεωνάριος", όπου ο Σκιπίωνας αηδιασμένος κηρύσσει υποχώρηση.
-Μα εδώ δεν καταγράφεστε ως ΕΑΑΚ;
-Μα όχι...
-Μα ναι...

*όπως στο site της νΚΑ, που έλεγε με αστερίσκο πως κατά τόπους η ΕΑΑΚ συνεργάζεται και με άλλες αριστερές δυνάμεις -sic. Και για να δείξει άνοδο των δυνάμεών της έδειχνε όπως πάντα μόνο μερικές σχολές (όχι συλλόγους, σχολές), που στα ΤΕΙ πχ μας έδιναν μέχρι χτες να έχουμε πάνω από 30% και να δίνουμε μάχη με τη ΔΑΠ για την πρώτη θέση... Και καταλαβαίνεις πότε/αν μια παράταξη δίνει αξιόπιστα αποτελέσματα, όταν οι άλλοι με τις αλχημείες τους της δίνουν παραπάνω από ό,τι η ίδια στον εαυτό της.

Όσο για την "εκλογική απεργία" και τα ντου των "παιδιών", τα οργανωμένα μπάχαλα στο κέντρο της Αθήνας, σε αγαστή συνεργασία με τα ΜΑΤ (αυτούς τους γνωστούς άγνωστους) κτλ ήταν μπορώ να πω πιο προβλέψιμα κι από εκλογική νοθεία της ΔΑΠ, από την ανυπαρξία του Μπλόκου κι από Πασπίτικη εκδρομή στην Αράχωβα...

Β' μέρος με την απεργία των διανομέων-ντελιβεράδων, τη συγκέντρωσή τους στο πεδίο του Άρεως και τη μοτοπορεία που ακολούθησε. Είναι γνωστές σε όλους μας οι άθλιες συνθήκες του επαγγέλματος, που το καθιστούν γαλέρα χωρίς κουπιά (αν είχε κουπιά, τουλάχιστον, θα μπορούσαν να πιαστούν από κάπου και να γλιτώσουν κάποιες θανατηφόρες πτώσεις, όπως η πρόσφατη περίπτωση που ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και οδήγησε στην απόφαση για απεργία).

Στην κινητοποίηση συγκεντρώθηκαν μερικές εκατοντάδες δίκυκλα (ομολογώ πως δεν έχω ξανακάνει υπολογισμούς με μηχανάκια και δε μου ήταν πολύ εύκολο). Το μπλουζάκι του σωματείου έβαζε πολύ σωστά το σύνθημα "από τον αγώνα δρόμου στο δρόμο του αγώνα". Ενώ το πρώτο σύνθημα που ακούσαμε ήταν: "δεν είμαστε παιδιά, δεν είμαστε παπιά, είμαστε εργάτες, γαμώ τα  αφεντικά".

Δεν ξέρω αν αυτό το σύνθημα εκφράζει κάποια ώριμη ταξική συνείδηση ή ακριβώς το αντίθετο. Αν όλο το συγκεντρωμένο πλήθος ήταν ντελιβεράδες κι αν όντως απέργησαν όλοι όσοι βρέθηκαν εκεί χτες. Αν η απόφαση για την απεργία πάρθηκε με μαζικές συλλογικές διαδικασίες. Αν έγινε κάποια ενημέρωση από το σωματείο στους χώρους δουλειάς -πέρα από την πετυχημένη διαδικτυακή διάδοση της κινητοποίησης και μιας αφίσας που τη "διαφήμιζε". Αν είναι λογικό και προτιμότερο οι διανομείς στον επισιτισμό πχ να οργανώνονται σε ξεχωριστό σωματείο βάσης, με βάση το εργαλείο της δουλειάς τους κι όχι στο κλαδικό σωματείο, μαζί με τους συναδέλφους τους.
Για πολλά από τα παραπάνω διατηρώ τις αμφιβολίες μου (ή την έμμεσα διατυπωμένη άποψή μου).
Αλλά...

Αλλά τα μέλη του σωματείου έκαναν έναν αγώνα, που τον οργάνωσαν μάλιστα με κάποιες απεργιακές φρουρές χτες το πρωί. Και σ ε κάθε περίπτωση, δίνε το χέρι σου σε όποιον σηκώνεται, σηκώνει το ανάστημά του, κάνει ένα πρώτο βήμα -κι ας είναι μετέωρο...

Τα βέλη της κριτικής λοιπόν δεν πάνε σε αυτούς, αλλά σε κάποιους από τους διαδικτυακούς αλληλέγγυους, που λίγες μέρες πριν, θεωρούσαν τουφεκιά στον αέρα την 24ωρη πανεργατική απεργία, που δε βγάζει τίποτα, κοκ. Η αλληλεγγύη δεν εξαντλείται σε μια κοινοποίηση στο προφίλ μας ή στο να μην παραγγείλουμε φαγητό και καφέ για μια μέρα. Η αλληλεγγύη περνάει πρωτίστως μέσα από τη δική μας πράξη-δράση στο δικό μας χώρο. Κι ελέγχεται σοβαρά για την αξιοπιστία της, όταν αναλώνεται σε φραστική υποστήριξη για κάποια κινητοποίηση, αλλά γίνεται άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, για να δικαιολογήσει την απεργοσπασία, όταν φτάνει η δική μας σειρά.