Αγώνας ταχύτητας

Οι φοιτητικές εκλογές κύλησαν σε κλίμα ημιθερινής ραστώνης κι αδιαφορίας. Υπήρχαν σαφώς εξαιρέσεις στον κανόνα και σημαντικές ανακατατάξεις, όπως η πρωτιά στη φιλοσοφική του ΕΚΠΑ, κι αρκετές άλλες διακρίσεις, αλλά μιλάμε για το γενικό κλίμα και τη μεγάλη αποχή που έδωσε τον τόνο. Αφού να φανταστείς, δεν έπεσε καν η σελίδα του ΜΑΣ, από τις πολλές επισκέψεις...
Κι αν κάποιοι πίστευαν πως η δική μας βάση είναι μπετόν-αρμέ κι έρχεται βρέξει-χιονίσει, οπότε η πεσμένη συμμετοχή μας ευνοεί κι αυξάνει τα ποσοστά μας, έπεσαν έξω. Αφενός η μεγάλη άνοδος εκφράζεται μάλλον με κλίμα ενθουσιασμού και σχετικά αυξημένη συμμετοχή. Αφετέρου, αυτά τα μπετόν-αρμέ είναι τελικά λίγο σχετικά, όπως απέδειξε κι η πείρα από τις εκλογές του 12'.

Αντιθέτως, η πεσμένη συμμετοχή φέρνει στην επιφάνεια άλλα φαινόμενα και τάσεις: το νεκραναστημένο ζόμπι της ΠΑΣΠ, σαν ακέφαλο σώμα κότας που επανασυσπειρώνεται και αποκτά αυτόνομη οντότητα ως οργανισμός, ξαναπαίρνοντας τη δεύτερη θέση στα ΤΕΙ (αν και εμείς δεν πρέπει να υπολογίζουμε τα αποτελέσματα της Σίνδου, που -μολονότι νοθευμένα κι αναξιόπιστα- θα μας ανέβαζαν αισθητά). Το 40% της ΔΑΠ που ανέκτησε κάποιες "αντάρτικες" απώλειες του πρόσφατου παρελθόντος. Τη δική μας πτώση σε απόλυτο αριθμό ψήφων και σε ποσοστά στα ΤΕΙ. Ακόμα και τη μικρή άνοδο του ανύπαρκτου Bloco, που φλέρταρε προς στιγμήν με την πτώση σε ποσοστά υπό του μηδενός, αλλά τελικά ξεπερνά τις Αγωνιστικές Κινήσεις και τη μονάδα, ενώ πήρε την πρωτιά και στα ΜΜΕ (όχι ΕΜΜΕ παιδιά, νισάφι) του ΑΠΘ, που έχει ξαναγίνει μεν, αλλά είναι η πρώτη φορά που το πετυχαίνει ως κυβερνητική δύναμη, και μάλιστα σε μια σχολή που πέρσι είχαμε αυτοδυναμία με 80%.
Πεθαίνει η μητέρα του ΓΓ, ο εγγονός του πατερούλη -που δεν του πολυέμοιαζε πάντως- κι ύστερα αυτό. Αποφράδα μέρα...

Κι ύστερα είναι το "έλα να δεις" του Κλίμοφ και των/της ΕΑΑΚ. Κι εντάξει να μη συμφωνείς για το άρθρο (η/τα) ή για το αν είναι πτέρυγα, σχήματα, παράταξη ή ό,τι άλλο. Όχι όμως και να μη βρίσκεις ποιος είναι και ποιος όχι ΕΑΑΚ. Υπήρχε ΕΑΑΚ σκέτο, ΕΑΑΚ με αστερίσκο*, με ΑΡΕΝ που είναι στη ΛαΕ, με ΑΡΕΝ που είναι μόνη της, με ΑΡΔΗΝ... Κι εσύ καταλαβαίνεις τελικά ότι έχεις γεράσει, όταν αδυνατείς να καταλάβεις ποιος είναι τι, σαν τη σκηνή με το ρωμαϊκό εμφύλιο από το "Αστερίξ Λεγεωνάριος", όπου ο Σκιπίωνας αηδιασμένος κηρύσσει υποχώρηση.
-Μα εδώ δεν καταγράφεστε ως ΕΑΑΚ;
-Μα όχι...
-Μα ναι...

*όπως στο site της νΚΑ, που έλεγε με αστερίσκο πως κατά τόπους η ΕΑΑΚ συνεργάζεται και με άλλες αριστερές δυνάμεις -sic. Και για να δείξει άνοδο των δυνάμεών της έδειχνε όπως πάντα μόνο μερικές σχολές (όχι συλλόγους, σχολές), που στα ΤΕΙ πχ μας έδιναν μέχρι χτες να έχουμε πάνω από 30% και να δίνουμε μάχη με τη ΔΑΠ για την πρώτη θέση... Και καταλαβαίνεις πότε/αν μια παράταξη δίνει αξιόπιστα αποτελέσματα, όταν οι άλλοι με τις αλχημείες τους της δίνουν παραπάνω από ό,τι η ίδια στον εαυτό της.

Όσο για την "εκλογική απεργία" και τα ντου των "παιδιών", τα οργανωμένα μπάχαλα στο κέντρο της Αθήνας, σε αγαστή συνεργασία με τα ΜΑΤ (αυτούς τους γνωστούς άγνωστους) κτλ ήταν μπορώ να πω πιο προβλέψιμα κι από εκλογική νοθεία της ΔΑΠ, από την ανυπαρξία του Μπλόκου κι από Πασπίτικη εκδρομή στην Αράχωβα...

Β' μέρος με την απεργία των διανομέων-ντελιβεράδων, τη συγκέντρωσή τους στο πεδίο του Άρεως και τη μοτοπορεία που ακολούθησε. Είναι γνωστές σε όλους μας οι άθλιες συνθήκες του επαγγέλματος, που το καθιστούν γαλέρα χωρίς κουπιά (αν είχε κουπιά, τουλάχιστον, θα μπορούσαν να πιαστούν από κάπου και να γλιτώσουν κάποιες θανατηφόρες πτώσεις, όπως η πρόσφατη περίπτωση που ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και οδήγησε στην απόφαση για απεργία).

Στην κινητοποίηση συγκεντρώθηκαν μερικές εκατοντάδες δίκυκλα (ομολογώ πως δεν έχω ξανακάνει υπολογισμούς με μηχανάκια και δε μου ήταν πολύ εύκολο). Το μπλουζάκι του σωματείου έβαζε πολύ σωστά το σύνθημα "από τον αγώνα δρόμου στο δρόμο του αγώνα". Ενώ το πρώτο σύνθημα που ακούσαμε ήταν: "δεν είμαστε παιδιά, δεν είμαστε παπιά, είμαστε εργάτες, γαμώ τα  αφεντικά".

Δεν ξέρω αν αυτό το σύνθημα εκφράζει κάποια ώριμη ταξική συνείδηση ή ακριβώς το αντίθετο. Αν όλο το συγκεντρωμένο πλήθος ήταν ντελιβεράδες κι αν όντως απέργησαν όλοι όσοι βρέθηκαν εκεί χτες. Αν η απόφαση για την απεργία πάρθηκε με μαζικές συλλογικές διαδικασίες. Αν έγινε κάποια ενημέρωση από το σωματείο στους χώρους δουλειάς -πέρα από την πετυχημένη διαδικτυακή διάδοση της κινητοποίησης και μιας αφίσας που τη "διαφήμιζε". Αν είναι λογικό και προτιμότερο οι διανομείς στον επισιτισμό πχ να οργανώνονται σε ξεχωριστό σωματείο βάσης, με βάση το εργαλείο της δουλειάς τους κι όχι στο κλαδικό σωματείο, μαζί με τους συναδέλφους τους.
Για πολλά από τα παραπάνω διατηρώ τις αμφιβολίες μου (ή την έμμεσα διατυπωμένη άποψή μου).
Αλλά...

Αλλά τα μέλη του σωματείου έκαναν έναν αγώνα, που τον οργάνωσαν μάλιστα με κάποιες απεργιακές φρουρές χτες το πρωί. Και σ ε κάθε περίπτωση, δίνε το χέρι σου σε όποιον σηκώνεται, σηκώνει το ανάστημά του, κάνει ένα πρώτο βήμα -κι ας είναι μετέωρο...

Τα βέλη της κριτικής λοιπόν δεν πάνε σε αυτούς, αλλά σε κάποιους από τους διαδικτυακούς αλληλέγγυους, που λίγες μέρες πριν, θεωρούσαν τουφεκιά στον αέρα την 24ωρη πανεργατική απεργία, που δε βγάζει τίποτα, κοκ. Η αλληλεγγύη δεν εξαντλείται σε μια κοινοποίηση στο προφίλ μας ή στο να μην παραγγείλουμε φαγητό και καφέ για μια μέρα. Η αλληλεγγύη περνάει πρωτίστως μέσα από τη δική μας πράξη-δράση στο δικό μας χώρο. Κι ελέγχεται σοβαρά για την αξιοπιστία της, όταν αναλώνεται σε φραστική υποστήριξη για κάποια κινητοποίηση, αλλά γίνεται άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, για να δικαιολογήσει την απεργοσπασία, όταν φτάνει η δική μας σειρά.