Παρασκευή 26 Μαΐου 2017

Αγώνας ταχύτητας

Οι φοιτητικές εκλογές κύλησαν σε κλίμα ημιθερινής ραστώνης κι αδιαφορίας. Υπήρχαν σαφώς εξαιρέσεις στον κανόνα και σημαντικές ανακατατάξεις, όπως η πρωτιά στη φιλοσοφική του ΕΚΠΑ, κι αρκετές άλλες διακρίσεις, αλλά μιλάμε για το γενικό κλίμα και τη μεγάλη αποχή που έδωσε τον τόνο. Αφού να φανταστείς, δεν έπεσε καν η σελίδα του ΜΑΣ, από τις πολλές επισκέψεις...
Κι αν κάποιοι πίστευαν πως η δική μας βάση είναι μπετόν-αρμέ κι έρχεται βρέξει-χιονίσει, οπότε η πεσμένη συμμετοχή μας ευνοεί κι αυξάνει τα ποσοστά μας, έπεσαν έξω. Αφενός η μεγάλη άνοδος εκφράζεται μάλλον με κλίμα ενθουσιασμού και σχετικά αυξημένη συμμετοχή. Αφετέρου, αυτά τα μπετόν-αρμέ είναι τελικά λίγο σχετικά, όπως απέδειξε κι η πείρα από τις εκλογές του 12'.

Αντιθέτως, η πεσμένη συμμετοχή φέρνει στην επιφάνεια άλλα φαινόμενα και τάσεις: το νεκραναστημένο ζόμπι της ΠΑΣΠ, σαν ακέφαλο σώμα κότας που επανασυσπειρώνεται και αποκτά αυτόνομη οντότητα ως οργανισμός, ξαναπαίρνοντας τη δεύτερη θέση στα ΤΕΙ (αν και εμείς δεν πρέπει να υπολογίζουμε τα αποτελέσματα της Σίνδου, που -μολονότι νοθευμένα κι αναξιόπιστα- θα μας ανέβαζαν αισθητά). Το 40% της ΔΑΠ που ανέκτησε κάποιες "αντάρτικες" απώλειες του πρόσφατου παρελθόντος. Τη δική μας πτώση σε απόλυτο αριθμό ψήφων και σε ποσοστά στα ΤΕΙ. Ακόμα και τη μικρή άνοδο του ανύπαρκτου Bloco, που φλέρταρε προς στιγμήν με την πτώση σε ποσοστά υπό του μηδενός, αλλά τελικά ξεπερνά τις Αγωνιστικές Κινήσεις και τη μονάδα, ενώ πήρε την πρωτιά και στα ΜΜΕ (όχι ΕΜΜΕ παιδιά, νισάφι) του ΑΠΘ, που έχει ξαναγίνει μεν, αλλά είναι η πρώτη φορά που το πετυχαίνει ως κυβερνητική δύναμη, και μάλιστα σε μια σχολή που πέρσι είχαμε αυτοδυναμία με 80%.
Πεθαίνει η μητέρα του ΓΓ, ο εγγονός του πατερούλη -που δεν του πολυέμοιαζε πάντως- κι ύστερα αυτό. Αποφράδα μέρα...

Κι ύστερα είναι το "έλα να δεις" του Κλίμοφ και των/της ΕΑΑΚ. Κι εντάξει να μη συμφωνείς για το άρθρο (η/τα) ή για το αν είναι πτέρυγα, σχήματα, παράταξη ή ό,τι άλλο. Όχι όμως και να μη βρίσκεις ποιος είναι και ποιος όχι ΕΑΑΚ. Υπήρχε ΕΑΑΚ σκέτο, ΕΑΑΚ με αστερίσκο*, με ΑΡΕΝ που είναι στη ΛαΕ, με ΑΡΕΝ που είναι μόνη της, με ΑΡΔΗΝ... Κι εσύ καταλαβαίνεις τελικά ότι έχεις γεράσει, όταν αδυνατείς να καταλάβεις ποιος είναι τι, σαν τη σκηνή με το ρωμαϊκό εμφύλιο από το "Αστερίξ Λεγεωνάριος", όπου ο Σκιπίωνας αηδιασμένος κηρύσσει υποχώρηση.
-Μα εδώ δεν καταγράφεστε ως ΕΑΑΚ;
-Μα όχι...
-Μα ναι...

*όπως στο site της νΚΑ, που έλεγε με αστερίσκο πως κατά τόπους η ΕΑΑΚ συνεργάζεται και με άλλες αριστερές δυνάμεις -sic. Και για να δείξει άνοδο των δυνάμεών της έδειχνε όπως πάντα μόνο μερικές σχολές (όχι συλλόγους, σχολές), που στα ΤΕΙ πχ μας έδιναν μέχρι χτες να έχουμε πάνω από 30% και να δίνουμε μάχη με τη ΔΑΠ για την πρώτη θέση... Και καταλαβαίνεις πότε/αν μια παράταξη δίνει αξιόπιστα αποτελέσματα, όταν οι άλλοι με τις αλχημείες τους της δίνουν παραπάνω από ό,τι η ίδια στον εαυτό της.

Όσο για την "εκλογική απεργία" και τα ντου των "παιδιών", τα οργανωμένα μπάχαλα στο κέντρο της Αθήνας, σε αγαστή συνεργασία με τα ΜΑΤ (αυτούς τους γνωστούς άγνωστους) κτλ ήταν μπορώ να πω πιο προβλέψιμα κι από εκλογική νοθεία της ΔΑΠ, από την ανυπαρξία του Μπλόκου κι από Πασπίτικη εκδρομή στην Αράχωβα...


Β' μέρος με την απεργία των διανομέων-ντελιβεράδων, τη συγκέντρωσή τους στο πεδίο του Άρεως και τη μοτοπορεία που ακολούθησε. Είναι γνωστές σε όλους μας οι άθλιες συνθήκες του επαγγέλματος, που το καθιστούν γαλέρα χωρίς κουπιά (αν είχε κουπιά, τουλάχιστον, θα μπορούσαν να πιαστούν από κάπου και να γλιτώσουν κάποιες θανατηφόρες πτώσεις, όπως η πρόσφατη περίπτωση που ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και οδήγησε στην απόφαση για απεργία).

Στην κινητοποίηση συγκεντρώθηκαν μερικές εκατοντάδες δίκυκλα (ομολογώ πως δεν έχω ξανακάνει υπολογισμούς με μηχανάκια και δε μου ήταν πολύ εύκολο). Το μπλουζάκι του σωματείου έβαζε πολύ σωστά το σύνθημα "από τον αγώνα δρόμου στο δρόμο του αγώνα". Ενώ το πρώτο σύνθημα που ακούσαμε ήταν: "δεν είμαστε παιδιά, δεν είμαστε παπιά, είμαστε εργάτες, γαμώ τα  αφεντικά".

Δεν ξέρω αν αυτό το σύνθημα εκφράζει κάποια ώριμη ταξική συνείδηση ή ακριβώς το αντίθετο. Αν όλο το συγκεντρωμένο πλήθος ήταν ντελιβεράδες κι αν όντως απέργησαν όλοι όσοι βρέθηκαν εκεί χτες. Αν η απόφαση για την απεργία πάρθηκε με μαζικές συλλογικές διαδικασίες. Αν έγινε κάποια ενημέρωση από το σωματείο στους χώρους δουλειάς -πέρα από την πετυχημένη διαδικτυακή διάδοση της κινητοποίησης και μιας αφίσας που τη "διαφήμιζε". Αν είναι λογικό και προτιμότερο οι διανομείς στον επισιτισμό πχ να οργανώνονται σε ξεχωριστό σωματείο βάσης, με βάση το εργαλείο της δουλειάς τους κι όχι στο κλαδικό σωματείο, μαζί με τους συναδέλφους τους.
Για πολλά από τα παραπάνω διατηρώ τις αμφιβολίες μου (ή την έμμεσα διατυπωμένη άποψή μου).
Αλλά...

Αλλά τα μέλη του σωματείου έκαναν έναν αγώνα, που τον οργάνωσαν μάλιστα με κάποιες απεργιακές φρουρές χτες το πρωί. Και σ ε κάθε περίπτωση, δίνε το χέρι σου σε όποιον σηκώνεται, σηκώνει το ανάστημά του, κάνει ένα πρώτο βήμα -κι ας είναι μετέωρο...

Τα βέλη της κριτικής λοιπόν δεν πάνε σε αυτούς, αλλά σε κάποιους από τους διαδικτυακούς αλληλέγγυους, που λίγες μέρες πριν, θεωρούσαν τουφεκιά στον αέρα την 24ωρη πανεργατική απεργία, που δε βγάζει τίποτα, κοκ. Η αλληλεγγύη δεν εξαντλείται σε μια κοινοποίηση στο προφίλ μας ή στο να μην παραγγείλουμε φαγητό και καφέ για μια μέρα. Η αλληλεγγύη περνάει πρωτίστως μέσα από τη δική μας πράξη-δράση στο δικό μας χώρο. Κι ελέγχεται σοβαρά για την αξιοπιστία της, όταν αναλώνεται σε φραστική υποστήριξη για κάποια κινητοποίηση, αλλά γίνεται άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, για να δικαιολογήσει την απεργοσπασία, όταν φτάνει η δική μας σειρά.

11 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

το συνθημα δεν ειμαστε παιδια κτλ πριν καποια χρονια το ειχα δε σε πανω του σωματειου βασης ως "δεν ειμαστε παιδια δεν ειμαστε παπια θελουμε ενσυμα βαρεα ανθυγειινα"
kabamarou

κοινωνιολόγος είπε...

Για τις φοιτητικές εκλογές: πάνε πάνω από δεκαοχτώ χρόνια από τότε που αποφάσιζα συνειδητά να απέχω από την διαδικασία στο τμήμα κοινωνιολογίας. Ήταν η εποχή που βγάλανε το μάθημα της Κοινωνιολογίας από τις πανελλήνιες και οι κοινωνιολόγοι καίγανε τα πτυχία τους στο Σύνταγμα. Απαξίωση σπουδών, αβεβαιότητα επαγγελματικής απασχόλησης, δεν μπορούσαμε να λύσουμε τα προσωπικά μας προβλήματα και έπρεπε να λύσουμε τα προβλήματα ολόκληρου του κόσμου και της ελληνικής κοινωνίας ειδικότερα. Κι όμως αυτό το κοινό πρόβλημα αντί να ενώσει τους φοιτητές και τους πτυχιούχους της κοινωνιολογίας σε έναν ενιαίο κορμό για την οργάνωση κοινής δράσης και αγώνα, δυστυχώς οι αγαπητοί συνάδελφοι προτιμούσαν ένταξη σε κομματικές νεολαίες που η κάθε μια είχε την δική της φωνή ανάλογα το μητροπολιτικό κόμμα στο οποίο υπαγόταν. Δηλαδή καμιά ελπίδα για το μέλλον. Ήταν πιο εύκολο να ενταχθείς σε μια έτοιμη δομή δοσμένη άνωθεν από το επαγγελματικό κόμμα παρά να ξεκινήσεις κάτι από την αρχή ακόμη κι αν η ανάγκη γι αυτό ήταν μεγάλη για να λύσεις το βασικό πρόβλημα επιβίωσής σου. Αν ήμασταν καλύτεροι ως άνθρωποι και ως μελλοντικοί κοινωνικοί επιστήμονες που δεν γίναμε ποτέ ίσως το εγχείρημα να είχε πετύχει. Τώρα απλώς δεν έγινε καν.

Για την απεργία των ντελιβεράδων: αν δεν έχεις οικονομική ανάγκη δεν καβαλάς το παπί. Και συμβαίνει από την μια να ψάχνεις καμια επιχείρηση πχ πιτσαρία, καφετέρια, σουβλατζίδικο κτλ που να θέλουν οδηγούς delivery και από την άλλη να μην θες να λες ούτε γεια στον εργοδότη γιατί δεν σε αντιμετωπίζει ανθώπινα αλλά απαξιωτικά, εκμεταλλεύεται την ανάγκη σου για δουλειά και μεροκάματο και σου δείχνει ότι δεν σε χρειάζεται άλλά εσύ τον χρειάζεσαι και αν δεν σ'αρέσει να φύγεις θα βρει άλλον στην θέση σου με πιο μεγάλη ανάγκη από σένα που εξαιτίας της θα τον ανέχεται καλύτερα ίσως και με χαμόγελο ίσως και με πολλά ευχαριστώ αφεντικό. Ε τότε θες να κάνεις όλα τα αντίθετα από το αφεντικό σου: το αφεντικό είναι κουκουέ; εμείς πάμε χρυσή αυγή για σπάσιμο κι ας τους θεωρούμε μ@λ@κες. Χρυσή αυγή το αφεντικό; ανταρσύα εμείς κι ας τους θεωρούμε μ@λ@κες ομοίως. Μεσαίες λύσεις δεν ικανοποιούν το άχτι, δεν θεραπεύουν την υποτίμηση της ανθρώπινης προσωπικότητας. Ολυμπιακός το αφεντικό; Παναθηναϊκός εμείς κι ας μας αρέσει ο ..Μαρινάκης ή κι ας μη μας αρέσει ο Μπεργκ. Βέβαια αν το αφεντικό είναι ΑΕΚ άνετα είσαι και συ ΑΕΚ δεν έχεις πρόβλημα να αλλάξεις ομάδα λόγω αφεντικού, καθώς ως γνωστόν ο διχασμός στους οπαδούς της ΑΕΚ είναι φυσικό γνώρισμα από τα χρόνια της βυζαντινής αυτοκρατορίας.

Ανώνυμος είπε...

Για την πρωτιά των κυβερνητικών δυνάμεων στις Τηλεπικοινωνίες στη Σπάρτη (ΤΕΙ) δε λέτε τίποτα όμως...

-γκεβεζές-

zoot horn rollo είπε...

Πτυχιο για καψιμο, πραγματι.

zoot horn rollo είπε...

Χαμος λεμε...

Ανώνυμος είπε...

Τι να πούμε; Από ότι βλέπω η πκσ είχε εξίσου τεραστια άνοδο στην συγκεκριμένη σχολή.

Ο.Χ.Ε.Π.

Saportoutourki είπε...

Θελω να ενωθω με το αφεντικο μου, να βρουμε μια μεση λυση, για οσα υποσχεθηκε αλλα δεν τηρει. Εξηγησε μου, τι ακριβως πρεπει να κανω;
Να ενωθω με ολα τα αφεντικα του κλαδου για να μαθουνε στο αφεντικο μου να φερεται σωστα;
Να παρω μονο τους Ολυμπιακους τηλεφωνο, οπως αιναι και το αφεντικο μου;
Πως θα τον πεισω οτι ειμαι κ εγω ανθρωπος και ειναι αδικος απεναντι μου; Να το δημοσιευσω; Να το κρατησω για τον εαυτο μου;
Στην εξομολογηση ειπα στον πατερα Διονυσιο πως εχω θυμο και θελω να χασει την δουλεια του το αφεντικο.
Μου ειπε πως ειναι μεγαλο αμαρτημα τετοιον καιρο και πρεπει να νηστεψω 40 μερες.
Του ειπα πως δεν εχω λεφτα για λαδι.
Με φωναξε, μου ευχηθηκε στο καλο και μου ειπε πως τουλαχιστον εχω δουλεια και αν κανω σωστες οικονομιες θα βρω και τα χρηματα για λαδι. Και τοτε να νηστεψω. Να ξαναπαω για εκομολογηση νηστεμενος και να με κοινωνησει.

Ποια η γνωμη σου;

Ανώνυμος είπε...

@ σαπορ

Πέρυσι το Σεπτέμβρη, είχα πάει στο χωριό για να παρευρεθώ στο μνημόσυνο μιας θείας της γυναίκας μου. Μετά το μνημόσυνο πήγαμε για τον καθιερωμένο καφέ στο πνευματικό κέντρο. Μπροστά από κάθε θέση υπήρχε ένα δισέλιδο γραμμένο από το μητροπολίτη της περιοχής. Το πήρα λοιπόν στα χέρια μου να το διαβάσω. Στην πρώτη παράγραφο έγραφε για την οικονομική κρίση και τις δυσκολίες, τα οποία τα ερμήνευε ως δοκιμασία που μας έστειλε ο Θεός για να δοκιμάσει την πίστη μας. Μετά έκανε αναφορά στους πρόσφυγες και γενικότερα τους πιο εξαθλιωμένους. Έλεγε ότι πρέπει να στεκόμαστε αλληλέγγυοι απέναντι τους και να καταδικάζουμε το ρατσισμό, την ξενοφοβία, το μίσος που σπέρνουν στις ψυχές των ανθρώπων. Στην τελευταία παράγραφο εξαπέλυε ένα δριμύ κατηγορώ και σε όλους όσους σπέρνουν τη διχόνοια μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Εξηγούσε ότι ο πλούσιος δεν είναι ένας αμαρτωλός άνθρωπος, ότι τα αγαθά που κατέχει δεν του ανήκουν παντοτινά αλλά μόνο σε αυτήν την επίγεια ζωή. Όλα αυτά ανήκουν στο Θεό. Ξεκαθάριζε μάλιστα ότι η γνωστή ρήση του Χριστού για τους χιτώνες έχει διαστρεβλωθεί, διότι ο Χριστός δεν εννοούσε ποτέ ότι πρέπει να μοιράζεσαι όλα όσα με κόπους και ιδρώτα απέκτησες. Ενοούσε ότι το να είσαι γενναιόδωρος είναι κάτι που θα σώσει την ψυχή σου. Ότι είναι η κίνηση που μετράει. Μετά από όλα αυτά αγαλλίασε και η δική μου ψυχή και είπα να προσευχηθώ ξανά μετά από χρόνια. "Άγιο ΠΑΣΟΚ, άγιο ισχυρό, άγιο αθάνατο, ελέησον και σώσον ημάς από του κομμουνισμού".

Μικροκομματικές σκοπιμότητες και διαφορές σου λέει ο άλλος. Λες και είναι αυτά που δημιουργούν τις ταξικές διαφορές. Λες και τα κόμματα δεν αποτελούν προϊόν της ταξικής φύσης του συστήματος. Λες και οι πολιτικές είναι υπερταξικές, "εθινκές" όπως τους συμφέρει να λένε. Δεν διαφωνώ, ότι πολλές φορές η πολιτική ποδοσφαιροποιείται, αλλά και αυτό στα πλαίσια του καπιταλισμού συμφέρει την άρχουσα τάξη, που θέλει την μπάλα στην εξέδρα. Σύγχρονη και προοδευτική σκέψη είναι να την ξαναβάλεις στο γήπεδο και όχι να πας και εσύ στην εξέδρα. Σε κάθε περίπτωση κοινωνιολόγε, καλό είναι να ξεκαθαρίζεις ότι σπούδασες αστική κοινωνιολογία και όχι γενικά και αόριστα κοινωνιολογία.

vita delta

κοινωνιολόγος είπε...

Από το 1990 έχουν φύγει στο εξωτερικό πάνω από εκατόν ογδόντα πέντε χιλιάδες πτυχιούχοι που σπουδάσανε οι περισσότεροι με τις γνωστές αιματηρές οικονομικές θυσίες των φτωχών οικογενειών τους, αλλά και εκμεταλλευόμενοι του αγαθού της δημόσιας δωρεάν τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που παρέχει η κοινωνία με σκοπό την επιστροφή πολλαπλάσιου όφελους από την εκπαίδευση των νέων της, εκ των οποίων οι εκατόν σαράντα χιλιάδες περίπου μετανάστευσαν την τελευταία επταετία που πήραν μπρος τα μνημόνια. Συνολικά πάνω από ένα εκατομύριο συμπολίτες μας αναγκάστηκαν να γίνουν οικονομικοί μετανάστες τα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Το αν κάποιος είναι μέσα σε αυτούς που μένουν ή φεύγουν είναι καθαρά θέμα συγκυριών. Και αν μείνεις δεν θα μπορείς να επιστρέψεις τις γνώσεις που σου πρόσφεραν οι καθηγητές που τους άκουγες στο αμφιθέατρο και τα δημόσια δωρεάν συγγράμματα που μελετούσες τέσσερα χρόνια, αλλά για να επιβιώσεις αναγκάζεσαι να κάνεις απίθανα επαγγέλματα που δεν μπορούσες ίσως να φανταστείς ότι υπάρχουν, αλλά γενικά για τους νέους ανθρώπους όλος ο κόσμος και όλη η ζωή ενδεχομένως είναι κάτι πέρα από την φαντασία, η πραγματικότητα των νέων είναι ο κόσμος όπως θα θέλανε να είναι και όπως θέλουν να τον ζούνε, γι αυτό παρατηρείται το χάσμα των γενεών με τους μεγαλύτερους που "προσπαθούν να συνεφέρουν και να βάλουν μυαλό, να προσγειώσουν τους νέους" και οι νέοι δεν ακούν και αντιδρούν και "τι μου λες τώρα, αυτά είναι περασμένης εποχής, τώρα ο κόσμος έχει αλλάξει" και βλέπεις άλλο ντύσιμο, άλλο χτένισμα, άλλη μουσική, άλλα στέκια να διασκεδάζουν οι νέοι από τους μεγαλύτερους, ώστε η εξωτερική διαφοροποίηση να επισημοποιεί και την εσωτερική ή πνευματική διαφορά, που γράφαμε "διαφΩρά" στο πανεπιστήμιο, γιατί τι διαφορά έχει όταν γράφεις την διαφορά διαφορά και όχι διαφωρά, όπως είναι το λάθος γραμματικά, αλλά ανταποκρίνεται πιο πολύ στην πραγματικότητα που όχι μόνο λες αλλά και κάνεις την διαφορά (κοινωνιολογική φαντασία).

Αυτή η επανάσταση των νέων με τους μεγαλύτερους εξελίσσεται δεν σταματά όταν αργότερα οι νέοι μπουν στον εργασιακό χώρο ως εργατο-υπάλληλοι με την αντίδραση προς τους ανωτέρους τους διοικητικά και οικονομικά: δεν μπορούν να είναι ούτε ίδιο κόμμα φυσικά, ούτε ίδια ομάδα, ούτε ίδια θρησκεία, ούτε ίδιες παρέες πολύ σημαντικό αυτό, ούτε ίδιες ιδέες, ούτε ίδια λογική, ούτε ίδια ζωή, ούτε τίποτα, άλλο αυτοί άλλο εμείς. Είναι και άλλα τα χρήματα που βγάζει ο ένας και άλλα ο άλλος. Δεν θέλω ούτε το ίδιο φαγητό, ούτε τον ίδιο καφέ να πίνω με τον εργοδότη μου που με υποτιμά και μου συμπεριφέρεται απάνθρωπα: γλυκό αυτός σκέτο εμείς! Ντάξει συνήθως βάζουμε λίγη ζάχαρη και βγαίνει μέτριος, γιατί ως γνωστόν ο σκέτος είναι δηλητήριο, αλλά λίγη ζάχαρη δεν κάμπτει το αγωνιστικό φρόνημα!


Αν κάποιος είναι επιστημονικός μετανάστης στο εξωτερικό ας προσθέσει την εμπειρία του για την αρτιότητα του σχολίου.

zoot horn rollo είπε...

Καλα...

Ανώνυμος είπε...

Η νεολαία, οι νέοι πτυχιούχοι που έφυγαν στο εξωτερικό, όπως και κάθε ομάδα με κυρίαρχο χαρακτηριστικό συγκρότησης την ηλικία, πάντα θα αποτελείται από ξεχωριστά άτομα που ανήκουν σε άλλες κοινωνικές τάξεις, έχουν άλλες κοινωνικές συνθήκες στις οποίες μεγάλωσαν και διαμορφώνουν διακριτή αλληλεπίδραση με τον κόσμο γύρω τους. Πρέπει να συνυπολογίζουμε και αυτό πάντοτε.

Οσο λάθος είναι να παραβλέπεις το χάσμα των γενεών, άλλο τόσο είναι λάθος να καταλήγεις σε συμπεράσματα για την συμπεριφορά μιας ολόκληρης γενιάς βασισμένος μόνο σε αυτό το κριτήριο. Η αλήθεια είναι ότι ο ένας ντελιβεράς μπορεί να είναι χρυσαυγήτης, ο άλλος κομμουνιστής, ο τρίτος να ψηφίζει για σπάσιμο στο αφεντικό του και ο καθένας από τους τρεις να κατέληξε σε αυτό το συμπέρασμα με διαφορετική συλλογιστική. Οπως θα ήταν αντιεπιστημονικό για ένα κομμουνιστή να πει ότι για το συμπέρασμα που έβγαλαν φταίει μόνο η ταξική θέση του καθενός από τους τρεις (έτσι θα βγάζαμε και τις τρεις θέσεις εργατικές), άλλο τόσο θα ήταν για ένα επιστήμονα να πει ότι φταίει μόνο η αποξένωση από τις μεγαλύτερες ηλικιακά γενιές.

Εκτός και αν τρολάρεις οπότε πάσο.

Ο.Χ.Ε.Π.