Πάτα το κουμπί

(τι είναι και τι θέλει η Κατιούσα)

Πατάμε το κουμπί και βγαίνει κατιτί.
Κάτι καινούριο έρχεται και δεν είναι η ελπίδα, που κόλλησε στο δρόμο, ξεμασκαρεύτηκε γρήγορα κι έγινε απελπισία και τα στάδια του πένθους.

Είναι η Κατιούσα.
Το τραγουδούν τα ρέματα, μεταδίδεται από στόμα σε αυτί, κι από αυτί σε τοίχο, τοίχο-τοίχο, πόρτα-πόρτα, από account σε ακάου. Αλλά χρειάζεται και μια πιο επίσημη παρουσίαση, γιατί πολλοί σφοι δεν έχουν social media, για να το μάθουν και προτιμούν άλλους τρόπους κοινωνικοποίησης (πχ την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής).

Η Κατιούσα μας δεν είναι μια κακόγουστη διασκευή (που στάζει χολή) της αυθεντικής, ούτε σαν το παλιό μας εγχείρημα, που έχει πάρει ανεπιστρεπτί την κατιούσα.
Δεν είναι άλλη μία σελίδα, ούτε άλλη "μια άλλη" σελίδα η άλλη μία από τα ίδια.
Είναι θέμα συζήτησης στο διαδικτυακό μας μικρόκοσμο, που αν ξυπνήσει μονομιάς -και δε μείνει θεατής στην οθόνη του- θα ξεσηκωθεί, θα γιγαντωθεί και θα αλλάξει τον κόσμο ολόκληρο.

Αν έπρεπε να περιγράψουμε με τρεις-τέσσερις γραμμές τι είναι.
Οι γραμμές της είναι κόκκινες, αλλά όχι σαν του Κουβέλη.
Ζιγκ-ζαγκ (και ναϊ-ναϊ-ναϊ), σαν την αντιφατική κίνηση της Ιστορίας.
Θα είναι hold the line, σαν τους Toto που κρατάνε τη γραμμή.
Λιτές σαν του Bauhaus και καθαρές σαν τη "ligne claire" στα κόμικ.

Είναι περιοδικό, αναρτημένο στον ιστό απ' τις 9 του Μάη. Όπλο, τραγούδι, μούσα. Μια παρέα, που θέλει "ν’ αρμέγει με τα μάτια της το φως της οικουμένης", και βάλλει εναντίον της κακιάς σκουριάς που λουφάζει στα μάρμαρα των εντυπώσεων.

Μια ιστορική οβίδα που έγινε τρόμος για τους ναζί κι αντάρτικος σκοπός για τους λαούς, σε όλες τις γλώσσες του κόσμου.

Μπορείτε να επισκεφτείτε και να ακολουθήσετε τη σελίδα την Κατιούσα στο ΦΒ και στο τουίτερ. Κι εντός ολίγων ωρών στο Instagram. Και φυσικά στις οθόνες σας...

Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει...

Αθλητικό υστερόγραφο

Ο Σαββίδης, ο Μελισσανίδης κι η ΕΠΟ (το ποδοσφαιρικό αντίστοιχο για το "ο Μπράουν, ο Φίσερ κι ο Κραφτ") είπαν πως θα κάνουν ένα τελικό που θα γράψει ιστορία, αντάξιο της νέας εποχής και των ηθών που ανατέλλουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Και -αν μη τι άλλο- τα κατάφεραν!

Ξύλο, επεισόδια, διαιτητικά λάθη, κακό θέαμα. Αυτό είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο που (δεν) αγαπήσαμε. Ή όπως λέει κι ένα σύνθημα -παραφρασμένο- ΠΑΕ, ήθος, πολιτισμός. Ή όπως συμπληρώνει ένας στίχος.

Είμαστε πια πρωταθλητές -κυπελλούχοι, φιναλίστ, δεν έχει τόση σημασία- έρχονται άλλες εποχές.

Ο βασιλιάς (Ολυμπιακός) πέθανε (;), ζήτω ο (νέος) βασιλιάς: Σαββίδης, Μελισσανίδης, ή όποιος άλλος.

Το ποδόσφαιρο -λέμε- πως είναι ο βασιλιάς των σπορ, άλλωστε.

Μόνο που ο βασιλιάς είναι γυμνός -και λιγάκι τριχωτός...

Κάποιοι πέφτουν από σήμερα, ανακαλύπτοντας πως το θύμα μπορεί να γίνει θύτης κι οι "αδικημένοι" οπαδοί, γάβροι του βορρά. Όλοι κρύβουν μέσα τους όμως ένα χούλιγκαν που είναι έτοιμος να πάρει διαζύγιο από την πραγματικότητα, παρά από την ομάδα και τις "χαρές" που του προσφέρει.

Και βασικά το πρόβλημα δεν είναι η ομάδα, αλλά "Ο πρόεδρος". Πρόβλημα είναι ότι ο Σαββίδης πχ άκουσε περισσότερες φορές να φωνάζουν ρυθμικά το δικό του όνομα παρά του ΠΑΟΚ. Πρόβλημα είναι το πόσο εύκολα άλλαξαν μυαλά κι αποδέχτηκαν τον καινούριο τους ρόλο πολλοί Παοκτζήδες.

Κι έμειναν μόνο μερικά υγιή λαϊκά στρώματα, όπως το Λαϊκό Στρώμα, να εύχεται ενδόμυχα -για να μην τον πάρουν χαμπάρι στο μαγαζί- την ήττα της αστικής τάξης της δικής του χώρας ή μάλλον της δικής του πόλης, που (δε) θα δημιουργήσει επαναστατική κατάσταση ή τέλος πάντων θα μειώσει τα πανηγύρια, τους διθυράμβους για το καλό αφεντικό και τις αυταπάτες.

Κι όσο οι οπαδοί σκοτώνονται στις κερκίδες για του αφέντη το φαΐ, οι πρόεδροι κάνουν στην πλάτη τους -και πίσω από την πλάτη τους- χρυσές δουλειές. Και το όλο σκηνικό θυμίζει πολύ την τελευταία σκηνή από το Λέτσοβο, με τον παραδοσιακό γάμο, και την πάλη των τάξεων που παραμένει ιστορικά αδικαίωτη...

Το πρόβλημα ξέρεις ποιο είναι; Ότι δεν υπάρχει οργάνωση...