Κάτι πρέπει να αλλάξει

Δεν πάει άλλο έτσι, κάτι πρέπει να αλλάξει.

Ναι αλλά αυτό δε θα γίνει μεταφυσικά, χωρίς να κουνήσουμε και το δικό μας χεράκι μαζί με την Αθηνά, αν επικαλούμαστε απλώς το όνομά της επί ματαίω.

Τίποτα δεν πρόκειται να γίνει αν δεν ανοίξουμε το στόμα μας, όχι για να καταπιούμε αμάσητα όσα μας σερβίρουν, αλλά για να μιλήσουμε, να αντιδράσουμε. Τίποτα δε θα γίνει αν δεν πάρει ο καθένας μας μια απόφαση να ξεσηκωθεί, να απεργήσει, να παρακινήσει τους άλλους γύρω του.

Τίποτα δε γίνεται αν μένεις θεατής, όλα ανατρέπονται αν ξεσηκωθείς...

-Και τι θα αλλάξει; ρωτάνε πολλοί. Τι βγαίνει με μία απεργία;

Καταρχάς δε θα αλλάξει τίποτα, αν απλώς αλλάξουμε πλευρό και συνεχίσουμε το μακάριο ύπνο μας, ως τάξη παραιτημένη, που δε διεκδικεί τα συμφέροντά της.

Αν αλλάξουν απλώς τα τζάκια και έρθουν νέοι παίκτες στα πράγματα.

Τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, αν απλώς αλλάξει ο Μανολιός και βάλει τα ρούχα του αλλιώς, ροζ και μπλε, μαζί που πλύθηκαν κι έγιναν στενός κορσές. Ροζ και γαλάζια, σ' έναν ανούσιο δικομματικό καβγά, τύπου αγοράκια-κοριτσάκια, μαύρες κότες και ιππότες, όπως έλεγε κι ο Ζάχαρης, σε ένα πολύ εύστοχο φωτομοντάζ από τη βουλή.

Ο οποίος έγραψε επίσης στο προφίλ του και το εξής.

Πράγματι,οι απεργίες και οι συγκεντρώσεις είναι μπανάλ, πασέ και βίνταζ. Να τις σταματήσουμε και να κάνουμε εκείνο το άλλο, το τέτοιο το πως το λένε μωρέ, που και φρέσκο είναι και διαχρονικά έχει αποδειχτεί πιο αποτελεσματικό.

Εδώ υπάρχει κι ο βαρυ-ασήμαντος αντίλογος από μπαρουτοκαπνισμένους αγωνιστές της οθόνης και του πληκτρολογίου πως η απεργία είναι τουφεκιά στον αέρα και δε θα πετύχει τίποτα αν δε γίνει απεργία διαρκείας. Σε αυτό το σημείο να προσθέσω πως καμία απεργία διαρκείας δεν πρόκειται να πετύχει, αν δε συνοδευτεί από ένοπλη εξέγερση. Και μαζί με αυτό, τη σιγουριά μου πως αυτοί που τρέμουν να ρίξουν μια... "τουφεκιά στον αέρα", όπως τη λένε, θα είναι πανέτοιμοι, ψημένοι κι ώριμοι από καιρό να πάρουν το ντουφέκι τους για αυτήν την ένοπλη εξέγερση, βρε ποτέ θα φλε-ε-ε-βαρίσει.

Μα καλά εσείς δεν πρέπει να αλλάξετε τίποτα;

Ου-ου, ένα και δυο μόνο; Ολόκληρο τον κόσμο πρέπει να αλλάξουμε.

Πρέπει καταρχάς να εναλλάσσουμε ευέλικτα τα μέσα.

Αλλάζουμε το μέρος της συγκέντρωσης και έχουμε απεργιακό κάλεσμα για αύριο στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης, που της έχουν αλλάξει το όνομα και δεν τη λένε πια Πλατεία Κοτζιά (κι όταν πάρουμε την εξουσία, μπορούμε να τη λέμε κι εμείς "πλατεία Κοτζιά" αλλά στη μνήμη του μεγάλου κομμουνιστή συγγραφέα). Και δεν πάμε, ως συνήθως στην Ομόνοια, που είναι κατειλημμένη από αριστουργήματα και υψηλή τέχνη, που δεν είναι καταληπτή από τον κοινό λαουτζίκο...

Δοκιμάζουμε καινούρια πράγματα, όπως το φοβερό σποτάκι του ΠΑΜΕ για την απεργία, που είναι βασισμένο σε επεισόδιο του Mr Bean...

Ή όπως αυτή η καλαίσθητη αφίσα του Συνδικάτου Οικοδόμων στην Πάτρα -όπου τον απεργιακό τόνο τον δίνει η ίδια η δημοτική αρχή.

Και αν τέλος πάντων θες κάτι ξύλινο -γιατί τα παραπάνω δεν είναι τέτοια, ας σταματήσει επιτέλους αυτό το παραμύθι- και κλισέ: γίνε εσύ η αλλαγή που θέλεις... Τα λέει κι ο Μιχαλάκης...

Υγ: όσο για την ενδοφασιστική βία -Γκαζέτα, δε χαρακτηρίζω να περάσει- τα βάζει πολύ καλά αυτό το κείμενο, για τα μεταξικά βρακιά και τους ακροδεξιούς... πόλους, που τα λιμπίζονται, τα λιγουρεύονται...