Το κόκκινο φεγγάρι

...και η σκοτεινή του πλευρά.
Όπου ως φεγγάρι νοείται ο κόκκινος Μάης και το ιστορικό του φορτίο, με την επαναστατική παράδοση και διάφορες επετείους-σταθμούς για το κίνημα. Και σκοτεινή πλευρά κάποια μαγιάτικα γεγονότα της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας, που καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό τις κατοπινές εξελίξεις και τους σημερινούς συσχετισμούς.

5 Μάη 2010: ημέρα ψήφισης του πρώτου μνημονίου.
Ο κόσμος κατεβαίνει πιο μαζικά από ποτέ τα τελευταία χρόνια στους δρόμους και πρακτικά οι απεργιακές συγκεντρώσεις ενώνονται σε ένα μεγάλο ποτάμι λαού από το Πεδίο του Άρεως ως το Σύνταγμα και τους Στύλους του Ολυμπίου Διός. Το οποίο όμως θα τρομάξει και θα οδηγηθεί εξίσου μαζικά σπίτι του, μετά από την προβοκάτσια της Μαρφίν και τους τρεις εργαζόμενους που δολοφονήθηκαν από τους παρακρατικούς μηχανισμούς, με εγκληματική συν-ευθύνη της εργοδοσίας.

Κρατάμε στα αξιοσημείωτα της περιόδου: την καταγγελία της επίθεσης στη Μαρφίν κι από αναρχικές ομάδες, που ομνύουν στη λαϊκή αντιβία και τα μπάχαλα. Τη θλιβερή αντισυγκέντρωση της επομένης έξω από την τράπεζα, με τους πενθούντες και τα κεριά, που έτυχε δυσανάλογης προβολής -με βάση τον όγκο της- από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, ως προπομπός διάφορων "κινητοποιήσεων" τηλεοπτικού τύπου και χαρακτήρα το επόμενο διάστημα. Την αξιοποίηση της υπόθεσης, για να μπει τέλος στις επιθετικές φιλοδοξίες του Βγενόπουλου.

Το ογκώδες πανελλαδικό συλλαλητήριο του κόμματος, που γέμισε το κέντρο της Αθήνας, δέκα μέρες αργότερα, αλλά έμοιαζε ως υστερόγραφο στο μαζικό κινηματικό ρεύμα εκείνης της περιόδου, που ανακόπηκε -μετά από διψήφιο αριθμό απεργιακών κινητοποιήσεων σε ένα τρίμηνο, αν θυμάμαι καλά. Την πρώτη εκλογική ρωγμή που αποτυπώθηκε στις αυτοδιοικητικές του επόμενου φθινοπώρου -όταν ο Σύριζα ακόμα ψαχνόταν, κατεβάζοντας πασόκους υποψήφιους τύπου Μητρόπουλου, και ο Αλαβάνος ερχόταν τελευταίος και καταϊδρωμένος πίσω από το Χάγιο, στην περιφέρεια Αττικής.

Επίσης, τις απολύσεις πολλών συντρόφων και τις απώλειες σοβαρών στηριγμάτων σε χώρους δουλειάς, χωρίς τις απαραίτητες εφεδρείες που θα αναπλήρωναν το κενό, όχι επειδή απεργούσαν χωρίς απόφαση-κάλυψη σωματείου, όπως ισχυρίζονταν κάποιοι, αλλά βασικά επειδή απεργούσαν και χαλούσαν την πιάτσα.

Αυτά αλλάζουν σταδιακά την επόμενη άνοιξη (Μάης 2011) με κλειδί-μοχλό το ακίνητο κίνημα των πλατειών. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις συνεχίζονται με αμείωτη ένταση, αλλά το (σοσιαλ)μιντιακό τόνο τον δίνουν οι αγανακτισμένοι των πλατειών, όπου δε χρειάζεται να απεργείς κι απαγορεύεται να κουβαλάς κομματική ή συνδικαλιστική ιδιότητα. Δεν απαγορεύονται όμως διάφοροι οικονομολόγοι και περσόνες-δημοσιολόγοι (Βαρουφάκης, Τσακαλώτος, Κατρούγκαλος, Λαπαβίτσας, κ.ά.) που θα γίνουν οι επόμενοι βουλευτές και υπουργοί. Στις πλατείες κάποιοι είδαν(;) να υλοποιείται το ιδανικό της αμεσοδημοκρατίας κι άλλοι τα σοβιέτ της νέας εποχής και την ευκαιρία να παρέμβουν στις μάζες -που δεν τις έβρισκαν πουθενά αλλού- και το αυθόρμητο. Σήμερα απολαμβάνουν τους καρπούς των αυταπατών τους.

Στα αξιοσημείωτα, το "γειωμένο" ψήφισμα για την κατάργηση των κομμάτων και του χρήματος. Το κυνηγητό των μ-λ που πήγαν να παρέμβουν "αριστερά στην πλατεία". Οι Ελληνοσούπερμαν με τις γαλανόλευκες μπέρτες. Ο διαχωρισμός άνω και κάτω πλατείας, που έκαναν αμφότερες πολιτική δουλειά κι ανέδειξαν νέες δυνάμεις από το μηδέν -η λίγο παραπάνω (Σύριζα, ΑνΕλ, Χρυσή Αυγή).

Το έδαφος για τον επόμενο εκλογικό γύρο (τρίτος και τελικός) έχει στηθεί. Η 19η Οκτωβρίου του 11' πλησιάζει σε όγκο και παλμό την 5η Μάη, για να ακολουθήσουν -στα πλαίσια της 48ωρης απεργίας- τα γνωστά γεγονότα της 20ής Οκτώβρη και η δολοφονία του Κοτζαρίδη. Μετά τις 12 Φλεβάρη (στην επέτειο της Βάρκιζας), όπου ο Παπαδήμος ορκιζόταν πρωθυπουργός με φόντο στα τηλεοπτικά πλάνα τα φλεγόμενα κτίρια του κέντρου, δεν κουνήθηκε κινηματικό φύλλο επί ένα τρίμηνο και εν αναμονή της κάλπης, που ήταν γκαστρωμένη κι έβγαλε το "καινούριο" (που ήταν φτυστό το παλιό).

6 Μάη 2012: Ο δικομματισμός πιάνει ιστορικό χαμηλό. Το ΠαΣοΚ καταρρέει και βάζει ταφόπλακα στον κύκλο της Μεταπολίτευσης. Η διασπορά θυμίζει τις πρώτες μεταπολεμικές εκλογές του 1950, βγάζοντας πρώτο κόμμα -αθροιστικά- τα λοιπά που μένουν εκτός βουλής. Η πολύχρωμη βεντάλια άνοιξε ένα μήνα μετά και στήνει τον καινούριο δικομματισμό, αναβαπτισμένο στο δίπολο μνημόνιο-αντιμνημόνιο.

O Σύριζα εκτινάσσεται στη δεύτερη θέση, εξαπλασιάζοντας τα ποσοστά του σε δύο κάλπες, δεν καταφέρνει να βγει πρώτο κόμμα, αλλά λεηλατεί σαν παλιό κακό ΠαΣοΚ αριστερές ψήφους κι έχει αρκετό χρόνο να προσαρμοστεί στο νέο του ρόλο.
Πέντε χρόνια (κι ένα δημοψήφισμα) μετά, η αντιμνημονιακή συγκυβέρνηση Σ-Ανελ φέρνει προς ψήφιση κάτι σαν 4ο μνημόνιο για την επόμενη τριετία, ενώ πέρυσι τέτοιο καιρό κατεδάφιζε ό,τι είχε μείνει όρθιο στην κοινωνική ασφάλιση.

Εκείνοι οι Μάηδες φαντάζουν ήδη πολύ μακρινοί. Ο κόσμος που βγήκε μαζικά στους δρόμους τη διετία 2010-12 (ένας στους τέσσερις κατοίκους της Ελλάδας, σύμφωνα με παλιότερη δημοσκοπική έρευνα) είτε αντιστέκεται σπασμωδικά, είτε περνάει τα στάδια του κινηματικού πένθους-κατάθλιψης. Όπως έχει γράψει η κε του μπλοκ σε παλιότερο κείμενο, θυμίζει πολύ την πορεία του πρωταγωνιστή-ασθενή στην ταινία "Ξυπνήματα", που ήταν χρόνια ακινητοποιημένος και ξύπνησε προσωρινά με το φάρμακο Ελ-Ντόπα (όπως λέμε εκλογική ντόπα), για να επιστρέψουν σύντομα στην προηγούμενή τους κατάσταση.

Και το κόμμα, κύριε; Βλέπει απλώς τους Μάηδες να περνούν, ώσπου να ωριμάσουν οι συνθήκες (ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι).
Αυτή η κουβέντα έχει γίνει επανειλημμένα στο μπλοκ. Κάποιοι θεωρούν πως ήταν χρυσή ευκαιρία για... πιο ενδιαφέρουσες διαδικασίες (που τις συνδέουν και τις περιγράφουν ωστόσο με εκλογικούς κυρίως όρους), με τον κλονισμό του κυρίαρχου δικομματισμού και των απεγκλωβισμό (;) χιλιάδων συνειδήσεων. Πολλοί σφοι πιστεύουν πως το κόμμα δεν ήταν προγραμματικά θωρακισμένο για να αντιμετωπίσει την κατάσταση και τη χιονοστιβάδα των εκλογικών αυταπατών, που εμφιλοχωρούσαν και στις γραμμές της δικής μας βάσης.

Ναι αλλά δεν είναι τόσο απλό. Το βασικό ζητούμενο σε κάθε μεγάλη μάχη δεν είναι πάντα η τελική νίκη -εφόσον αντικειμενικά λείπουν οι προϋποθέσεις για αυτήν- αλλά η ενίσχυση των θέσεών μας για τις επόμενες μάχες, ακόμα κι αν δεν υπάρχουν οι συνθήκες για ένα πιο αποφασιστικό άλμα -και είναι σαφές πιστεύω πως δεν υπήρξε ποτέ η επαναστατική κατάσταση που ονειρεύονταν κάποιοι.
Αυτό είναι το κριτήριο για ένα κόμμα παντός καιρού, να μην αντέχει απλώς στην κακοκαιρία, αλλά να μπορεί να αναπτύσσεται, να δυναμώνει, να ετοιμάζεται για τη μεγάλη στιγμή, αλλά να την φέρνει και πιο κοντά με τη δράση του.

Κι ας θυμόμαστε επίσης πως το φεγγάρι είναι ετερόφωτο σώμα και παίρνει λάμψη από τη δική μας δράση. Δε θα μας φωτίσει από μόνο του, με την αύρα της επετείου, αν δε φροντίσουμε εμείς γι' αυτό.