Σάββατο 6 Μαΐου 2017

Το κόκκινο φεγγάρι

...και η σκοτεινή του πλευρά.
Όπου ως φεγγάρι νοείται ο κόκκινος Μάης και το ιστορικό του φορτίο, με την επαναστατική παράδοση και διάφορες επετείους-σταθμούς για το κίνημα. Και σκοτεινή πλευρά κάποια μαγιάτικα γεγονότα της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας, που καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό τις κατοπινές εξελίξεις και τους σημερινούς συσχετισμούς.

5 Μάη 2010: ημέρα ψήφισης του πρώτου μνημονίου.
Ο κόσμος κατεβαίνει πιο μαζικά από ποτέ τα τελευταία χρόνια στους δρόμους και πρακτικά οι απεργιακές συγκεντρώσεις ενώνονται σε ένα μεγάλο ποτάμι λαού από το Πεδίο του Άρεως ως το Σύνταγμα και τους Στύλους του Ολυμπίου Διός. Το οποίο όμως θα τρομάξει και θα οδηγηθεί εξίσου μαζικά σπίτι του, μετά από την προβοκάτσια της Μαρφίν και τους τρεις εργαζόμενους που δολοφονήθηκαν από τους παρακρατικούς μηχανισμούς, με εγκληματική συν-ευθύνη της εργοδοσίας.

Κρατάμε στα αξιοσημείωτα της περιόδου: την καταγγελία της επίθεσης στη Μαρφίν κι από αναρχικές ομάδες, που ομνύουν στη λαϊκή αντιβία και τα μπάχαλα. Τη θλιβερή αντισυγκέντρωση της επομένης έξω από την τράπεζα, με τους πενθούντες και τα κεριά, που έτυχε δυσανάλογης προβολής -με βάση τον όγκο της- από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, ως προπομπός διάφορων "κινητοποιήσεων" τηλεοπτικού τύπου και χαρακτήρα το επόμενο διάστημα. Την αξιοποίηση της υπόθεσης, για να μπει τέλος στις επιθετικές φιλοδοξίες του Βγενόπουλου.

Το ογκώδες πανελλαδικό συλλαλητήριο του κόμματος, που γέμισε το κέντρο της Αθήνας, δέκα μέρες αργότερα, αλλά έμοιαζε ως υστερόγραφο στο μαζικό κινηματικό ρεύμα εκείνης της περιόδου, που ανακόπηκε -μετά από διψήφιο αριθμό απεργιακών κινητοποιήσεων σε ένα τρίμηνο, αν θυμάμαι καλά. Την πρώτη εκλογική ρωγμή που αποτυπώθηκε στις αυτοδιοικητικές του επόμενου φθινοπώρου -όταν ο Σύριζα ακόμα ψαχνόταν, κατεβάζοντας πασόκους υποψήφιους τύπου Μητρόπουλου, και ο Αλαβάνος ερχόταν τελευταίος και καταϊδρωμένος πίσω από το Χάγιο, στην περιφέρεια Αττικής.

Επίσης, τις απολύσεις πολλών συντρόφων και τις απώλειες σοβαρών στηριγμάτων σε χώρους δουλειάς, χωρίς τις απαραίτητες εφεδρείες που θα αναπλήρωναν το κενό, όχι επειδή απεργούσαν χωρίς απόφαση-κάλυψη σωματείου, όπως ισχυρίζονταν κάποιοι, αλλά βασικά επειδή απεργούσαν και χαλούσαν την πιάτσα.

Αυτά αλλάζουν σταδιακά την επόμενη άνοιξη (Μάης 2011) με κλειδί-μοχλό το ακίνητο κίνημα των πλατειών. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις συνεχίζονται με αμείωτη ένταση, αλλά το (σοσιαλ)μιντιακό τόνο τον δίνουν οι αγανακτισμένοι των πλατειών, όπου δε χρειάζεται να απεργείς κι απαγορεύεται να κουβαλάς κομματική ή συνδικαλιστική ιδιότητα. Δεν απαγορεύονται όμως διάφοροι οικονομολόγοι και περσόνες-δημοσιολόγοι (Βαρουφάκης, Τσακαλώτος, Κατρούγκαλος, Λαπαβίτσας, κ.ά.) που θα γίνουν οι επόμενοι βουλευτές και υπουργοί. Στις πλατείες κάποιοι είδαν(;) να υλοποιείται το ιδανικό της αμεσοδημοκρατίας κι άλλοι τα σοβιέτ της νέας εποχής και την ευκαιρία να παρέμβουν στις μάζες -που δεν τις έβρισκαν πουθενά αλλού- και το αυθόρμητο. Σήμερα απολαμβάνουν τους καρπούς των αυταπατών τους.

Στα αξιοσημείωτα, το "γειωμένο" ψήφισμα για την κατάργηση των κομμάτων και του χρήματος. Το κυνηγητό των μ-λ που πήγαν να παρέμβουν "αριστερά στην πλατεία". Οι Ελληνοσούπερμαν με τις γαλανόλευκες μπέρτες. Ο διαχωρισμός άνω και κάτω πλατείας, που έκαναν αμφότερες πολιτική δουλειά κι ανέδειξαν νέες δυνάμεις από το μηδέν -η λίγο παραπάνω (Σύριζα, ΑνΕλ, Χρυσή Αυγή).

Το έδαφος για τον επόμενο εκλογικό γύρο (τρίτος και τελικός) έχει στηθεί. Η 19η Οκτωβρίου του 11' πλησιάζει σε όγκο και παλμό την 5η Μάη, για να ακολουθήσουν -στα πλαίσια της 48ωρης απεργίας- τα γνωστά γεγονότα της 20ής Οκτώβρη και η δολοφονία του Κοτζαρίδη. Μετά τις 12 Φλεβάρη (στην επέτειο της Βάρκιζας), όπου ο Παπαδήμος ορκιζόταν πρωθυπουργός με φόντο στα τηλεοπτικά πλάνα τα φλεγόμενα κτίρια του κέντρου, δεν κουνήθηκε κινηματικό φύλλο επί ένα τρίμηνο και εν αναμονή της κάλπης, που ήταν γκαστρωμένη κι έβγαλε το "καινούριο" (που ήταν φτυστό το παλιό).

6 Μάη 2012: Ο δικομματισμός πιάνει ιστορικό χαμηλό. Το ΠαΣοΚ καταρρέει και βάζει ταφόπλακα στον κύκλο της Μεταπολίτευσης. Η διασπορά θυμίζει τις πρώτες μεταπολεμικές εκλογές του 1950, βγάζοντας πρώτο κόμμα -αθροιστικά- τα λοιπά που μένουν εκτός βουλής. Η πολύχρωμη βεντάλια άνοιξε ένα μήνα μετά και στήνει τον καινούριο δικομματισμό, αναβαπτισμένο στο δίπολο μνημόνιο-αντιμνημόνιο.

O Σύριζα εκτινάσσεται στη δεύτερη θέση, εξαπλασιάζοντας τα ποσοστά του σε δύο κάλπες, δεν καταφέρνει να βγει πρώτο κόμμα, αλλά λεηλατεί σαν παλιό κακό ΠαΣοΚ αριστερές ψήφους κι έχει αρκετό χρόνο να προσαρμοστεί στο νέο του ρόλο.
Πέντε χρόνια (κι ένα δημοψήφισμα) μετά, η αντιμνημονιακή συγκυβέρνηση Σ-Ανελ φέρνει προς ψήφιση κάτι σαν 4ο μνημόνιο για την επόμενη τριετία, ενώ πέρυσι τέτοιο καιρό κατεδάφιζε ό,τι είχε μείνει όρθιο στην κοινωνική ασφάλιση.

Εκείνοι οι Μάηδες φαντάζουν ήδη πολύ μακρινοί. Ο κόσμος που βγήκε μαζικά στους δρόμους τη διετία 2010-12 (ένας στους τέσσερις κατοίκους της Ελλάδας, σύμφωνα με παλιότερη δημοσκοπική έρευνα) είτε αντιστέκεται σπασμωδικά, είτε περνάει τα στάδια του κινηματικού πένθους-κατάθλιψης. Όπως έχει γράψει η κε του μπλοκ σε παλιότερο κείμενο, θυμίζει πολύ την πορεία του πρωταγωνιστή-ασθενή στην ταινία "Ξυπνήματα", που ήταν χρόνια ακινητοποιημένος και ξύπνησε προσωρινά με το φάρμακο Ελ-Ντόπα (όπως λέμε εκλογική ντόπα), για να επιστρέψουν σύντομα στην προηγούμενή τους κατάσταση.

Και το κόμμα, κύριε; Βλέπει απλώς τους Μάηδες να περνούν, ώσπου να ωριμάσουν οι συνθήκες (ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι).
Αυτή η κουβέντα έχει γίνει επανειλημμένα στο μπλοκ. Κάποιοι θεωρούν πως ήταν χρυσή ευκαιρία για... πιο ενδιαφέρουσες διαδικασίες (που τις συνδέουν και τις περιγράφουν ωστόσο με εκλογικούς κυρίως όρους), με τον κλονισμό του κυρίαρχου δικομματισμού και των απεγκλωβισμό (;) χιλιάδων συνειδήσεων. Πολλοί σφοι πιστεύουν πως το κόμμα δεν ήταν προγραμματικά θωρακισμένο για να αντιμετωπίσει την κατάσταση και τη χιονοστιβάδα των εκλογικών αυταπατών, που εμφιλοχωρούσαν και στις γραμμές της δικής μας βάσης.

Ναι αλλά δεν είναι τόσο απλό. Το βασικό ζητούμενο σε κάθε μεγάλη μάχη δεν είναι πάντα η τελική νίκη -εφόσον αντικειμενικά λείπουν οι προϋποθέσεις για αυτήν- αλλά η ενίσχυση των θέσεών μας για τις επόμενες μάχες, ακόμα κι αν δεν υπάρχουν οι συνθήκες για ένα πιο αποφασιστικό άλμα -και είναι σαφές πιστεύω πως δεν υπήρξε ποτέ η επαναστατική κατάσταση που ονειρεύονταν κάποιοι.
Αυτό είναι το κριτήριο για ένα κόμμα παντός καιρού, να μην αντέχει απλώς στην κακοκαιρία, αλλά να μπορεί να αναπτύσσεται, να δυναμώνει, να ετοιμάζεται για τη μεγάλη στιγμή, αλλά να την φέρνει και πιο κοντά με τη δράση του.

Κι ας θυμόμαστε επίσης πως το φεγγάρι είναι ετερόφωτο σώμα και παίρνει λάμψη από τη δική μας δράση. Δε θα μας φωτίσει από μόνο του, με την αύρα της επετείου, αν δε φροντίσουμε εμείς γι' αυτό.

16 σχόλια:

ΛΑΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ είπε...

Το πραγματικα καινουργιο θα ερθει οταν ανασυγκροτηθει εκ βαθρων το συδικαλιστικο κινημα ,οταν δλδ η ΓΣΕΕ περασει στα χερια των ταξικων δυναμεων με απολυτες πλειοψηφιες ,η αν δυναμωσει το ΠΑΜΕ τοσο πολυ ωστε να παρακαμπτει και υπερσκεληζει τη ΓΣΕΕ με την δραση του .Κι αυτο εχει να κανει με ειδικες χρεωσεις και καθηκοντα σε ολους μας μεσα στους χωρους δουλειας και στους μαζικους χωρους

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

Αυτά μας κάνεις και δε μας αφήνεις να ησυχάσουμε.
Αλήθεια, τι καλό έχουν να επιδείξουν οι παρορμητικοί «νεανικοί» Μάηδες των μικροαστικών αυταπατών, απέναντι στους «ενήλικες» Οχτώβρηδες της εργατικής ωριμότητας και των μεγάλων αποφάσεων εν όψει του επερχομένου (ρωσσικού…) Χειμώνα; Πάλι μια απατηλή εικόνα, που, ως είθισται, αντιστρέφει την πραγματικότητα.
Λοιπόν, τηλεγραφικά, και μετά …βαράτε, ελεύθερα:
Το κίνημα δεν το χτύπησε η «Μαρφίν» της 5 Μάη 2010, όπως και η εξαφάνιση των δεινοσαύρων δεν οφείλεται στον Μετεωρίτη του Γιουκατάν. Το δεινοσαυρικό μικροαστικό «εργατικό» κίνημα της πασοκικής μεταπολιτευτικής Ελλάδας αργά και σταθερά τρώει τα ψωμιά του, και τότε απλά έφαγε μια κάπως μεγαλύτερη φραντζόλα. Το, για μένα, «αστείο» με την υπόθεση του εμπρησμού των τριών νεκρών, είναι πως πρόκειται για κλασσική «πατάτα» των «μηχανισμών» και της γραφειοκρατίας τους, που μπρος τους η μπρεζνιεφική ήταν σαν φτωχός συγγενής. Οι μηχανισμοί στοχεύανε όπως πάντα το οργανωμένο κίνημα, δηλαδή το ΠΑΜΕ/ΚΚΕ, κι επειδής, λόγω της (πολιτικά ακριβά πληρωμένης…) περιφρούρησης δεν μπόρεσαν να το χτυπήσουν, ξεπέσανε σε ένα είδος …χαρακίρι(!) από το κακό τους! Χτυπήσανε το «αναρχομπάχαλο», που τόσες υπηρεσίες τους είχε προσφέρει μέχρι εκείνη τη στιγμή! Ο «χώρος» κυριολεκτικά μούδιασε τότε και αμφιβάλλω αν έχει συνέλθει 100% έκτοτε. Ακούγεται κουφό; Γιατί, η απόβαση στον Κόλπο των Χοίρων της CIA σας φαίνεται …σοφώτερη;!;!
Τώρα, πολλοί υπερτονίζουν την σημασία του για την καθίζηση του «κινήματος», και μερικοί είπαν όψιμα να κάνουν στην μπάντα την «αντι-συνομοσιολογία» και να συνομοσιολογήσουν οι ίδιοι, με στόχο τι; Να απενοχοποιήσουν την «αντιεξουσία» από την «Μαρφίν». Αλλοι από αυτούς, για να την ..αποκαταστήσουν στον ρόλο της σαν ανάχωμα του ΚΚΕ, κι άλλοι (απλά αφελείς; Η υπάρχει και η ταξική αιτία;) για να «διεμβολίσουν» τον χώρο αποσπώντας τα «καλά στοιχεία, έστω και αν διαφωνούμε», από τους πράκτορες. Για τους τελευταίους θα επαναλάβω κι εδώ: «Εκτός από τους πράκτορες, υπάρχει και ο ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΗΛΙΘΙΟΙ!» Που κάνει πολύ καλύτερη δουλειά από τους πράκτορες…
Για την 6η Μαϊου 2012, τάπαμε και τότε. Αιφνιδιάστηκα κι εγώ από την έκταση της πασοκότητας, που είχε διαβρώσει και το Κόμμα και τότε απλά αποκαλύφθηκε, γιατί απλά τότε «έφτασε ο κόμπος στο χτένι». Ηξερα, ήμουν βέβαιος, πως ένα μέρος από τα εκλογικά 8% των προηγουμένων εκλογών ήταν καναπεδίστικη-αγανακτισμένη ανάθεση. Το 4,50% με προσγείωσε. Περίμενα κανά 6%. Από πού τώξερα; Δεν ήταν δύσκολο: Αναντιστοιχία «απήχησης» - «κινηματικότητας». Μόνο, που η πασοκότητα δεν δημιουργήθηκε ούτε το 2010 ούτε το 1995, ούτε το 1989, όπως τσιρίζουν οι αντίστοιχες …»πασοκότητες»!
Είναι μια υπόθεση, που «δουλεύει» στο κίνημα σαν το σαράκι, από το ’56, ίσως και από τον μεσοπόλεμο, όπως ύπουλα αφήνει να διαφανεί το «Δοκίμιο» του «νεοτροτσκιστικού» ΚΚΕ. Γιατί και το ’44 χοντροφάνηκαν κάποια πράγματα , που είχε μπετονάρει ο …Μάης(!) του ’44, με την Συμφωνία του Λιβάνου. (Οποιος &ούστης, μου ξαναμιλήσει για …Μάη, θα τον ….$αμήσω!).
(1/2)

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

(2/2)
Τι κάνουμε σήμερα;
Υπάρχει μια απεργία στις 17 Μάη (μπρρρρρρ….). Τι περιμένει ο (ακόμη…) μικροαστός-πασόκος αντικομμουνιστής νεοέλληνας από μιαν απεργία, που περιμένει να την εκτελέσουν οι κομμουνιστές για να επωφεληθεί αυτός; Να …κάνει πίσω η Τρόϊκα, τώρα, που τα συμφωνήσανε; Δεν τον θεωρώ τόσο χαζό τον μπαγασάκο. Αρα…..
Από την άλλη, παρατηρώ μιαν ενορχηστρωμένη και συντονισμένη αναβάθμιση του ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ, που, για μένα, είναι το Νο1 όπλο της Αντίδρασης. Ισως εκεί πρέπει να ρίξουμε το περισσότερο βάρος: Αναβάθμιση του Ιδεολογικού Οπλοστασίου.
Πόλεμο Φθοράς και Συντήρηση Δυνάμεων βλέπει ένας μοναχικός λύκος, με τo σίγουρα περιορισμένο οπτικό του πεδίο. Ας αποφασίσουν, βέβαια, οι αρχηγοί, που τα βλέπουν με περισσότερα μάτια.
Πως έλεγε ο Μάο: Όταν ο εχθρός προελαύνει εμείς υποχωρούμε. Όταν ο εχθρός κοντοστέκεται εμείς τον παρενοχλούμε. Τα υπόλοιπα, όταν έρθει ο καιρός τους.

Ανώνυμος είπε...

Και το κόμμα, κύριε; Βλέπει απλώς τους Μάηδες να περνούν, ώσπου να ωριμάσουν οι συνθήκες (ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι).

Αυτο
Ξερεις ποσα εκατομμυρια χρονια και υπολογισε Μαηδες χρειαστηκαν για να ωριμασουν οι συνθηκες και ο προγονος του ανθρωπου να βγει απο τη θαλασσα; Μικροαστικες βιασυνες. Θα ερθει η ωρα οταν ειναι να ερθει μεχρι τοτε κολυμπαμε και περιμενουμε

Ρ.

Ανώνυμος είπε...

Άλλο ένα σχόλιο συντριπτικής κριτικής. Και γιατί δεν αφήνεις ρε μεγάλε το κόμμα να ξύνεται και να κοιτάει τους μάηδες και δεν βγαίνεις μπροστά; Ποιός ακριβώς σε κρατάει;

Γιατί ντάξει ωραίο το σκιάχτρο της "μικροαστικής βιασύνης" αλλά δυστυχώς υπάρχει κι η πραγματικότητα της μικροαστικής παπάτζας που στα λόγια είναι έτοιμη για το ντου στα χειμερινά ανάκτορα και στην πράξη ανίκανη να συμμετέχει σε τρίωρη στάση εργασίας.

Ijon Tichy

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

Μια διόρθωση στο 7 Μαΐου 2017 - 12:22 π.μ. : ενορχηστρωμένη και συντονισμένη αναβάθμιση του ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ.
Ελπίζω να δουλέψει καλά αυτή τη φορά ο δεσμός.

Ανώνυμος είπε...

Εγώ θέλω να πω, ότι από τη δική μου εμπειρία, όσο θυμάμαι να συζητάω με διάφορους κλπ, η "κινηματική ηρεμία" που ακολούθησε την 5η Μάη, δεν οφείλεται τόσο στο χτύπημα στη Μαρφίν (που προφανώς έπαιξε ρόλο, τρομοκράτησε ή έστρεψε ενάντια στο κίνημα κόσμο). Οφειλόταν κυρίως στο ότι την επόμενη μέρα το μνημόνιο ψηφίστηκε χωρίς πρόβλημα, παρ'όλες τις κινητοποιήσεις του προηγούμενου διαστήματος, και ειδικά της 5ης Μάη. Επομένως μόλις είχες "χάσει την άμεση μάχη", και μάλιστα δεν είχες καθαρά μπροστά σου κάποια άλλη, και η απογοήτευση και η ηττοπάθεια επηρέασαν πολύ κόσμο. Και αυτό είναι ένα άλλο στοιχείο που πρέπει να βλέπεις στην εξέλιξη του κινήματος, το κατά πόσο μπορείς τον κόσμο να τον επηρεάζεις για μακροχρόνια μάχη με σκαμπανεβάσματα, ώστε και από τις εξάρσεις και τις πιθανές ήττες μετά να βγαίνεις πιο δυνατός.

Ανώνυμος είπε...

Στο χώρο της εκπαίδευσης οι Μάηδες του 2010 , του 2011 και του 2012 ήταν εκείνοι του μεγάλου ξεβρακώματος των «σοσιαλιστών» συνδικαλιστών της ΠΑΣΚ-ΔΗΣΥ , που στο πρώτο μνημόνιο μιλούσαν για «συμμάζεμα που το χρειαζόταν η εκπαίδευση», ό,τι ακριβώς έλεγε η ΔΑΚΕ. Η ηγεσία της ΔΟΕ και της ΟΛΜΕ μια χαρά έδιναν πάσα στην κυβέρνηση να μιλά για «άρση αδικιών με το νέο μισθολόγιο».

Έκλεισαν πάνω από 1000 σχολεία , πάγωσαν οι προσλήψεις, ο μισθός , όσων είχαμε κάτω από 10ετή υπηρεσία και καθαρές απολαβές 1256 ευρώ πήγε στα 856 με κατάργηση δώρων και επιδομάτων και το 2011 χάρη στην Αννούλα Διαμαντοπούλου ,ήταν η πρώτη χρονιά , που τα σχολεία άνοιξαν χωρίς βιβλία. Ήταν η πρώτη φορά που είδαμε παιδιά στο ολοήμερο ως τις 16:00 χωρίς φαγητό.

Αλλά και οι «αριστεροί» συνάδελφοι από τις «Παρεμβάσεις» δεν πήγαιναν πίσω. Ήταν αυτοί που κατέκλυζαν τις «αγανακτισμένες πλατείες» μιλώντας για αχρήματες κι ανταλλακτικές κοινωνίες και ροζ φούμαρα περί άμεσης δημοκρατίας. Ήταν οι ίδιες Παρεμβάσεις ,που τον Γενάρη του 2015 με την άνοδο του σύριζα ,μιλούσαν σε ανακοίνωσή τους για «ελπιδοφόρα ιστορική περίοδο» και τον Φλεβάρη για «κυβέρνηση που δημιουργεί προσδοκίες ».

Ας μου επιτραπεί μια προσωπική μαρτυρία. Ιούνιος του 2012. Δεύτερες εκλογές. Συνεννοούμαστε με 2 συνάδελφους , να μοιραστούμε τα έξοδα βάζοντας ένα αμάξι , για να πάμε από Αθήνα στα χωριά μας να ψηφίσουμε. Δεν θα ξεχάσω την ατάκα του ενός.
-«Καλά, θα κάνεις 400 χιλιόμετρα, δηλαδή 800 πήγαινε-έλα , για να ψηφίσεις ΚουΚουέ; Πόσο χαζή είσαι; Δεν βλέπεις , τι γίνεται στον κόσμο; Η Ευρώπη ολόκληρη αλλάζει!»

Κι εκείνος κι άλλοι «ευρωκομμουνιστές» κι «αριστεροί» που ξέρω , περνάνε τώρα αυτό , που αναφέρει το ποστ. Το σύνδρομο του πένθους και της κατάθλιψης. Δεν ξέρω, πάντως, αν πρόκειται πράγματι για αυταπάτες , που είχαν.
Το σίγουρο είναι ένα: «Όποιος πατά σε δύο βάρκες, στο τέλος πάντα βρέχεται», έλεγε το ΠΑΜΕ το 2010.
Ισχύει και σήμερα για όλους . Και αποτελεί χρήσιμη εμπειρία για μας.


teacher

Ανώνυμος είπε...

"Δεν απαγορεύονται όμως διάφοροι οικονομολόγοι και περσόνες-δημοσιολόγοι (Βαρουφάκης, Τσακαλώτος, Κατρούγκαλος, Λαπαβίτσας, κ.ά.) που θα γίνουν οι επόμενοι βουλευτές και υπουργοί"

Ανάμεσα και μετέπειτα στελέχη των Ανελ κ.α. Αρκετά από τα περιστατικά που περιγράφεις για τους αγανακτισμένους(π.χ. το ντου στα μ-λ), τα δημοσίευσε και το τροτσκιστικοαντιφά "Κόκκινη Ορχήστρα" στο tag: αγανακτισμένοι
https://avantgarde2009.wordpress.com/tag/αγανακτισμένοι

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ψευδώνυμο όμως;

Αναυδος είπε...

Το βαθος της κρισης (που ηταν αντιστοιχο βεβαια με την ατυπικη αναπτυξη της προηγουμενης 15ετιας) Η ζημια δεν θα εβγαινε μονο στη πλατη της εργατικης ταξης αλλα επρεπε και τα μεσαια στρωμματα, εργατικη αριστοκρατια ομου με την κρατικη γραφειοκρατια να πληρωσουν για την ανακαμψη του κεφαλαιου

Η συμμαχια που οικοδομηθηκε επι ΠΑΣΟΚ και μετα ονομαστικε κοινωνικη συναινεση και στηριξε τις αντεργατικες πολιτικες του 1990-2010 εσπασε στα εξ ων συνετεθη. Ολοι οι συμμαχοι του κεφαλαιου βρθηκαν απεναντι στις πολιτικες του στις πλατειες όχι με καποιο προοδευτικο συνθημα αλλα με το αιτημα της επιστροφης στη πριν του 2009 κατασταση. Οπου δηλαδη αυτά τα στρωματα ροκανιζαν μερος της υπεραξιας που παρηγαγε η εργατικη ταξη ενώ από την άλλη προσεφεραν την κοινωνικη και πολιτικη τους στηριξη στις πολιτικες εντασης της εκμεταλλευσης που εξαθλιωναν της εργατικη ταξη

Αυτή η μαζα των αγανακτισμεων ηταν από τη φυση και τη θεση της εχθρικη στο εργατικο κινημα και στην προοπτικη του σοσιαλισμου Δεν υπηρχε δυνατοτητα ουτε παρεμβασης ουτε διεμβολισης ακομη περισσοτερο στην εδρα τους

Ανώνυμος είπε...

Σε μενα παει το σχολιο συντρηπτικης κριτικης;Δηλαδη δεν πρεπει να περιμενουμε​ να ωριμασουν οι συνθηκες; Θα πεσουν τα καραβια μας οξω αν περιμενουμε και παραληλα δυναμωνουμε για την τελικη μαχη ; Μη τρεφεστε με αυταπατες δεν υπαρχει ικανο φοιτητικο εργατικο αγροτικο κινημα σημερα ουτε υπηρξε το 2010-11. Με υπομονη και επιμονη θα νικησουμε

Ρ.

Ανώνυμος είπε...

https://avantgarde2009.wordpress.com/2011/06/08/επιτέλους-να-τελειώνει-η-πλάκα-γιατί-τ

"Μια δικτατορία τελείως επιλεκτική, που αφορά την αριστερά και τις συλλογικότητές της. Μια δικτατορία που επιτρέπει να ανεμίζουν σημαίες με τη φωτογραφία του Κολοκοτρώνη, αλλά όχι του Λένιν, του Τρότσκυ, του Τσε, ή του Άρη. Που επιτρέπει τις κίτρινες σημαίες του βυζαντίου με τον δικέφαλο και τους σταυρούς της ορθοδοξίας, αλλά όχι τις κόκκινες ή τις μαυροκόκκινες, με τα σφυριά τους και τα δρεπάνια τους. Αυτή η επιλεκτική δικτατορία ξεπέρασε τα όρια χθες με τον τραμπουκισμό στους συντρόφους του ΚΚΕ (μ-λ).Για το τυπικό της ιστορίας (που έχει όμως την αξία του) για όσους δίνουν βάρος στις ταμπέλες και όχι στο περιεχόμενο.

Οι σ. πειθαρχώντας στις αποφάσεις της συνέλευσης δεν κατέβηκαν ούτε με τα κομματικά τους σύμβολα, ούτε με την κομματική τους ταυτότητα. Κατέβηκαν με την επωνυμία «Χώρος αριστερά στην πλατεία», αλλά ούτε αυτό έγινε ανεκτό! Τώρα, διάφοροι διατείνονται πως έχουν πρόβλημα εν γένει με την αριστερά. Άλλοι κάνουν τους ντετέκτιβ και ανακάλυψαν (!) ότι πίσω από αυτή την ταμπέλα… κρύβεται το ΚΚΕ (μ-λ) και ως τέτοιο πρέπει να εκδιωχθεί! Μένοντας πάντα στις ταμπέλες, θα πούμε ότι οι διάφοροι «τρέντι απολιτίκ» με βάση «τις αποφάσεις της συνέλευσης» δεν έχουν κανένα δικαίωμα να εκδιώκουν την αριστερά. Γιατί αν ψαχτεί κανείς και με το περιεχόμενο πίσω από τις ταμπέλες μπορεί να βγάλει το συμπέρασμα (γιατί μόνο αυτοί θα παριστάνουν τους ντετέκτιβ;) ότι οι σαράντα που ξημεροβραδιάζονται στην πλατεία χωρίς να έχουν ανάγκη να πάνε στις εργασίες τους παριστάνοντας τους «απολιτίκ cyberάδες» είναι μισθωτοί του Αλαφούζου."

Ανώνυμος είπε...

"Κόκκινη Ορχήστρα" στο tag: αγανακτισμένοι. Σχόλιο Νο3
https://avantgarde2009.wordpress.com/tag/αγανακτισμένοι

"Οι νέες «αμεσοδημοκρατικές μορφές αυτοοργάνωσης» αποδείχτηκε ότι λειτουργούν μόνο όταν ο ήλιος αρχίζει να δύει και μόνο όταν η δράση είναι οκλαδόν."

"Όταν έφτασαν στις 11π. τα πρώτα μπλοκ του ΠΑΜΕ οι εξυπνάκηδες άρχισαν τις ειρωνείες. Περίμεναν ότι το ΚΚΕ θα ακολουθήσει την πεπατημένη, φεύγοντας άρον άρον από την πλατεία. Όταν είδαν ότι παραμένει γεμίζοντας την άδεια πλατεία, οι πατριώτες συνιδιοκτήτες της πλατείας άρχισαν να παραπονιούνται που δεν έχει ελληνικές σημαίες. Αντί να κοιτάνε τα χάλια τους, τους έφταιγε το ΚΚΕ. Για όλα είχαν έτοιμη την απάντηση. Άμα έφευγε, «ααα φεύγουν οι διασπαστές», αν έμενε «μένει για να τους καπελώσει». Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς απ’ αυτή τη λογική. Για την ιστορία το μπλοκ του ΠΑΜΕ είχε 20.000 κόσμο και εκτεινόταν σε ολόκληρη τη Σταδίου το κάτω Σύνταγμα και τη Φιλελλήνων. Έκανε περίπου 40 λεπτά να περάσει από την Κλαυθμώνος και με πυκνότητα 500 άτομα περίπου το λεπτό"

"Τις προηγούμενες μέρες τα πολιτικά και συνδικαλιστικά επιτελεία της αριστεράς συνεδρίαζαν πυρετωδώς για να αποφασίσουν πώς θα εμφανιστούν (ή καλύτερα πως θα μεταμφιεστούν) για τη συγκέντρωση στις 15/6. Το αποτέλεσμα ήταν να μην υπάρχει κανένα σαφές σχέδιο, άρα και κανένα κάλεσμα. Οι περισσότεροι αποφάσισαν να στηρίξουν τις ανοησίες της «λαϊκής συνέλευσης» περί 24ωρου αποκλεισμού. Το όλο σχέδιο κατέρρευσε από το πρωί όταν στα υποτιθέμενα μπλόκα βρέθηκαν μερικές δεκάδες άνθρωποι οι οποίοι ως γνωστό δέχτηκαν και την βάναυση επίθεση των ΜΑΤ με αποτέλεσμα τραυματισμούς και συλλήψεις. Όλα είχαν αφεθεί στην «αυτενέργεια» του καθενός. Όπου θέλει κανείς μπορεί να πάει. Στο Σύνταγμα, στο Καλλιμάρμαρο, στον Ευαγγελισμό, στο Μουσείο. Φοβερή οργάνωση. Ότι τύχει. Το αποτέλεσμα όλων αυτών των φαεινών σχεδιασμών το είδαμε. Κανείς δεν ήξερε που πρέπει να πάει. Το αυθόρμητο όπως φαίνεται δεν έχει κανένα αποτέλεσμα όταν είναι να δοθεί η μάχη.

Στην πραγματικότητα όλοι αυτοί οι ερασιτεχνικοί σχεδιασμοί προβόκαραν την οργανωμένη κάθοδο του κόσμου στο Σύνταγμα. Ναι, ναι οργανωμένη, καλά διαβάσατε οπαδοί του «ο καθένας μόνος του». Γιατί όταν ο καθένας πάει σαν τον χάνο μόνος του σε μια συγκέντρωση που μπορεί να γίνει για οποιονδήποτε λόγο κόλαση, δεν θα ξέρει από πού να προφυλαχθεί. Γιατί τα οργανωμένα μπλοκ, σωματείων, οργανώσεων, συλλογικοτήτων, μπορεί να «καπελώνουν» τον κάθε καβαλημένο μικροαστό, αλλά προφέρουν προστασία και ασφάλεια στον κόσμο που αντιλαμβάνεται ότι μια διαδήλωση με τα ΜΑΤ έτοιμα να χτυπήσουν ανά πάσα στιγμή δεν μπορεί δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται σαν κυριακάτικη περατζάδα στο πάρκο. Σε μια διαδήλωση πρέπει να γνωριζόμαστε αναμεταξύ μας, έχει σημασία να είμαστε κοντά σε συντρόφους ή συναδέλφους. Να ξέρουμε ότι θα μας βοηθήσει ο διπλανός μας, ότι θα υπάρχει αλληλεγγύη αναμεταξύ μας. Ότι θα αναγνωρίσουμε έναν ασφαλίτη που θα προσπαθήσει να παρεισφρήσει στις γραμμές μας και να τις διασπάσει ή που θα βοηθήσει σε συλλήψεις την ώρα που θα επιτίθενται τα ΜΑΤ. Αυτή είναι η αξία του οργανωμένου μπλοκ που ο χηλός της «αμεσοδημοκρατίας» δεν μπορεί να αντιληφθεί."

Τα παραπάνω από φιλοτροτσκιστικό αντιφα site της "Κόκκινης Ορχήστρας" με πολλές αντιΚΚΕ κρίσεις, κολλήματα και επικρίσεις κύριε Ρ.
Τουλάχιστον αυτοί ξέρουν να ειρωνεύονται.

17-5-7

Ανώνυμος είπε...

Αυτα τα κατεβατα σποδεικνυουν τι ακριβως κυριε 17-5-7 ; Ψηφιζουν το 4ο μνημονιο χωρις να ανοιξει μυτη αυτο και τιποτα αλλο

Ρ.

Ανώνυμος είπε...

Τα κατεβατά μιλάνε από μόνα τους.

Αρκετά από αυτά που ανακοίνωνε το ΚΚΕ για τις πλατείες, τα έγραψαν και άλλοι με αντιΚΚΕ πολιτική τοποθέτηση όταν οι aganactistas δεν δεχόντουσαν κόμματα συνδικάτα ουτέ καν σημαίες με κόκκινο χρώμα και το όνομα αριστερά σαν το ΚΚΕ(μ-λ)

Μην απορούμε για τα μέτρα που φέρνουν προς ψήφιση στα μέσα Μαϊου όταν στις πλατείες, την εποχή του μεσοπρόθεσμου, στρώνονταν ο δρόμος για το 2ο Μνημόνιο και για πολλά. Διαβάστε την "Κόκκινη Ορχήστρα" στο tag: αγανακτισμένοι τα 5 - 6 links και θα καταλάβετε


"Οι νέες «αμεσοδημοκρατικές μορφές αυτοοργάνωσης» αποδείχτηκε ότι λειτουργούν μόνο όταν ο ήλιος αρχίζει να δύει και μόνο όταν η δράση είναι οκλαδόν."
Αυτό μάλιστα είναι ειρωνία

17-5-7