Καλώς ήρθε το Μνημόνιο 4

Ο κόσμος στο χτεσινό πανεργατικό συλλαλητήριο ήταν πραγματικά πολύς, πιάνοντας όλο το μήκος της Σταδίου, από την Ομόνοια, μέχρι το Σύνταγμα. Από τα πιο μαζικά απογευματινά συλλαλητήρια, που μπορώ να θυμηθώ, το τελευταίο διάστημα.

Στη Φιλελλήνων, η πορεία "έσπασε" στα δύο, το μεγαλύτερο τμήμα της έκανε ένα μικρό κύκλο για να ανέβει στην Αμαλίας, ενώ το ΜΑΣ με πολύ μαζικά μπλοκ, έπιασε το κομμάτι της Όθωνος, και αργότερα ήρθε παραπλεύρως, από την Αμαλίας, πίσω από τη γραμμή του τραμ, σα δεύτερη λωρίδα κυκλοφορίας.

Οι λοιπές δημοκρατικές-αντιμνημονιακές δυνάμεις (αριστεροχώρι κι αναρχία) είχαν μάλλον αναιμική παρουσία, όπως κάθε φορά σχεδόν μετά το δημοψήφισμα του 15'. Πολύ λίγοι, αισθητά λιγότεροι από ό,τι στις απεργιακές συγκεντρώσεις της Τετάρτης, με μεγάλη πυκνότητα προς την πλευρά από την οποία ερχόταν το ΠΑΜΕ, ενώ από την άλλη μεριά (προς Πανεπιστημίου, Σοφίας, κτλ) δεν υπήρχε ψυχή.
Το πιο μαζικό μπλοκ ήταν αυτό των φοιτητικών συλλόγων, οι ΛΑΕτζήδες έπιασαν με τις λιγοστές τους σημαίες το κομμάτι μπροστά από την εξέδρα, για να φαίνονται καλύτερα.

Αλλά τα καλύτερα θεατρικά δρώμενα δεν τα είχαμε δει ακόμα. Ένα τσούρμο-θίασος με κορυφαία του χορού τη Ραχήλ Μακρή, επικεφαλής μιας τριαντάρας παρατρεχάμενών της, ντυμένων με ειδικά μπλουζάκια, με ένα ειρωνικό σύνθημα για τη φρουρά της βουλής, σκέφτηκε να δοκιμάσει τα αντανακλαστικά της τελευταίας, με μια παρωδία εφόδου. Έδρασαν συνεπικουρικά κι οι μπάχαλοι με μια παρωδία σύγκρουσης που έφερε το αναμενόμενο αποτέλεσμα: να πνίξουν τα ΜΑΤ με χημικά όλη την πορεία.

Ο καταμερισμός εργασίας ήταν τέλειος κι αποτελεσματικός. Η Ραχήλ το σόου εκτός βουλής, η ΛαΕ με τα τρικάκια και τη Λαεθάλασσά της εντός βουλής, και "τα παιδιά" το γκραν φινάλε με βαρελότα και τρακατρούκες στο τέλος. Η κοινωνία του θεάματος με πολιτικούς όρους (εξω)κοινοβουλευτικού κρετινισμού.

Το σύνθημα δόθηκε. Σαν έτοιμοι από καιρό, σαν Συριζαίοι, σαν που ταιριάζει σε όσους αξιώθηκαν να ψηφίσουν το τέταρτο μνημόνιο, έριξαν στο ψαχνό χημικά, για να διαλύσουν τη διαδήλωση. Αλλά δεν τους κάναμε τη χάρη. Τα μπλοκ ανασυγκροτήθηκαν γρήγορα, επέστρεψαν προς την πλατεία, οι πρώτες γραμμές ήταν εφοδιασμένες και με Riopan, αν είδα καλά -κι ομολογώ πως δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο. Παραμείναμε στην Αμαλίας αρκετή ώρα και διαλυθήκαμε συγκροτημένα, ακούγοντας (ή μήπως μυρίζοντας;) τα μεθεόρτια, καθώς φεύγαμε. Ναι αλλά μόνοι μας φύγαμε, δε μας διώξανε...

Την ίδια στιγμή στη Βουλή...
...ο Τσίπρας έλεγε πως αν μετρούσαμε κάθε μεσοπρόθεσμο ως μνημόνιο, τώρα θα είχαμε φτάσει στο 40ό μνημόνιο. Σύμφωνοι, αλλά αυτό πώς ακριβώς δικαιώνει τη δική του θέση-στάση; Αναιρεί άραγε την εκτίμηση του Κουτσούμπα πως αυτή η βουλή είναι η μόνη που "άντεξε" να ψηφίσει και δεύτερο μνημόνιο στη θητεία της -δείχνοντας την αξία χρήσης της ΔΦΑ για το σύστημα;

...ο Μητσοτάκης είχε έτοιμη δευτερολογία -χωρίς να ασχολείται με όσα έχουν ειπωθεί ενδιάμεσα για να απαντήσει- και διάβαζε χαμογελώντας τα μέτρα (που υπερκαλύπτουν τα όποια αντίμετρα) λες και χαιρόταν -κι όντως επιχαίρει- για όσα έρχονται. Τρομερή επικοινωνιακή τακτική...

Το επίπεδο του δικομματικού καβγά σπάει κάθε ιστορικό χαμηλό, φτάνοντας σε δυσθεώρητα βάθη-γκεστάλτ (ακόμα και σε σχέση με το φτηνό κουτσαβακισμό του Σαμαρά, στο πρόσφατο παρελθόν).

Κι όσο για το επόμενο Συριζαϊκό μνημόνιο -όπου θα επικαλεστούν το Στάλιν, όπως λέει ο Παφίλης- μπορούν να διασκευάσουν τους στίχους για την Τρίτη Διεθνή: μνημόνιο τέσσερα, του Λένιν-Στάλιν... ως μαύρα κοράκια που πέφτουν στην εργατιά.