Σε μια μεζεδοσύναξη της αθήνας οι σύντροφοι έφτασαν στο συμπέρασμα ότι το κόμμα πάει τρένο. Ίσως όμως είναι σαν τον οσέ που τον ξεπούλησαν και τον χαντάκωσαν οι ηγεσίες του. Αν είσαι προβοκάτορας δηλ κάτι τέτοιο θα σκεφτείς. Αλλά δεν είσαι. Κι έτσι κάθεσαι και το αναλύεις.
Πάει τρένο πολιτικά; Υπερταχεία στις εκλογές και καρβουνιάρης στο κίνημα; Είναι αυτογκόλ να το παραδεχτείς. Οι συσχετισμοί αλλάζουν μαζί με το κίνημα και τους αγώνες του. Και αν αλλάζουν χωρίς αυτούς, ή είναι εντελώς σαθροί, ή κάπου βρωμάει η δουλειά.
Κι όμως. Ίσως να βρισκόμαστε σε αυτό ακριβώς το σημείο. Όπου οι από πάνω δε μπορούν (να κυβερνούν) όπως πριν κι οι από κάτω δε θέλουν (να κυβερνιούνται). Αλλά ούτε αυτοί μπορούν (δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δε θέλω). Κι όσο αυτοί ανημπορούν, οι από πάνω μπορούν ακόμα. Βρίσκουν και κάνουν δηλ και μετακυλίουν σε εμάς το κόστος της κρίσης τους.
Το κόμμα έχει προβλέψει προγραμματικά αυτό το ενδεχόμενο. Σε περίπτωση απότομης απαξίωσης των αστικών κομμάτων (…) μπορεί να προκύψει λαϊκή κυβέρνηση (…) που αργά ή γρήγορα (…) και θα την χωρίζει τυπική απόσταση...
Θυμάμαι σε μια οβα είχαμε φάει μισή συνέλευση για να λύσουμε αν αυτό το μπορεί σημαίνει δύναται ή ενδέχεται. Το δεύτερο σημαίνει ότι παίζει και να γίνει, μπορεί και να το κάνουμε, ανάλογα τη συγκυρία. Το άλλο σημαίνει ότι θα έχουμε την δυνατότητα (εξ ου και δύναται), οπότε μπορούμε (και μάλλον πρέπει) να το κάνουμε.
Άλλο να είναι ως ενδεχόμενο στη γκάμα των τακτικών σου επιλογών κι άλλο να μπει βασική κατεύθυνση στη λογική μιας «ομαλής» κυβερνητικής αλλαγής. Γιατί δε θα σε χωρίζει τυπική απόσταση από το σοσιαλισμό, αλλά ένα βήμα από το ρεφορμισμό του 21ου αιώνα και να γίνει η μετάβαση μετέωρο βήμα του πελαργού, που έμεινε μισό κι ανέσωτο.
Είμαστε σε μια αντιφατική περίοδο, όπου μπαίνει αντικειμενικά (βάση της συγκυρίας της κρίσης κι όχι βάση επιθυμιών) πολιτικό ζήτημα εξουσίας, ενώ ακόμα δεν είμαστε δυνατοί να αποκρούσουμε την επίθεση της αστικής τάξης με το μνημόνιο. Μια περίοδο όπου υπάρχει κρίση πολιτικής αντιπροσώπευσης και παίζει ακόμα και το σενάριο να καταφύγουν στον μεγάλο συνασπισμό (πασόκ-νδ) ως έσχατη λύση. Σε κοινωνικό επίπεδο όμως βγαίνουν στη φόρα οι δικές μας αδυναμίες που κάνουν τις κυβερνήσεις δυνατές ώστε να περνάνε όλα αυτά τα μέτρα για τα συμφέροντα της τάξης που υπηρετούν.
Είμαστε στην κατάσταση όπου χρειάζεται εμφανώς ένα πολιτικό σχέδιο που να υπερβαίνει τη ρουτίνα και τον πρακτικισμό, την καθημερινή δράση όπως διαμορφώθηκε σε «ομαλές», προ κρίσης συνθήκες. Αλλά αυτό που λείπει πρωτίστως είναι η πράξη και κόσμος που να πείθεται σε αυτό ακριβώς το πεδίο. Πόδια να τρέξουν και χέρια να μοιράσουν, όχι αμπελοφιλοσοφίες, σαν κι αυτές καλή ώρα.
Χρειάζεται όσο ποτέ άλλοτε μια πολιτική διέξοδος στους καθημερινούς αγώνες, σύνδεση του οικονομικού αγώνα με τον πολιτικό. Αλλά αυτό ισχύει κι αντίστροφα. Το πολιτικό χρειάζεται οικονομικούς αγώνες της τάξης για να αναδειχθεί. Υλικές νίκες στο σήμερα για να αυξήσουν την ταξική αυτοπεποίθηση των εργατών, την πεποίθησή τους για την τελική νίκη.
Θυμάμαι τι έλεγαν μερικοί το καλοκαίρι μετά τις 5 μάη. Από το φθινόπωρο θα γίνει ο κακός χαμός. Θα αρχίσουν τα πάγια έξοδα (σχολικά, θέρμανση) και θα σφίξουν οι πόλοι. Τότε να το περιμένουμε το μεγάλο μπαμ του κόσμου.
Κι έκτοτε μείναμε με τα δάχτυλα στα αυτιά κι αναρωτιόμαστε. Λες να ήταν τζούφιο το μπαμ και να μην το ακούσαμε; Και πώς να αφουγκραστείς τον κόσμο με βουλωμένα αυτιά; Μήπως συσσωρεύεται η οργή που θα σκάσει μια και καλή και θα τους πάρει όλους παραμάζωμα;
Μεγάλο μπαλόνι φουσκωμένο η οργή του λαού. Λες όμως να είναι απλή φούσκα; Λες να έχει διαρροή απόκάπου; Και να ακούγεται όπως όταν έχουμε αέρια; Ο εθνικισμός, λέει ένα σύνθημα, είναι η κλανιά του συστήματος. Το ανακουφίζει και βρωμάει.
Πολιτικά λοιπόν ανεβαίνουμε κι οι άλλοι χάνουν, φτιάχνουν κόμματα δεκανίκια για να στηριχτούν. Κινηματικά όμως; Κινηματικά δε μας βγαίνει όπως πέρσι δική μας απεργία και αναγκαζόμαστε να την πάμε δυο βδομάδες πίσω, μαζί με της γσεε. Την ίδια στιγμή μπορείς να ακούσεις τις πιο ετερόκλιτες κριτικές απ’ τον ίδιο χώρο –ενίοτε και από τα ίδια άτομα. Απ’ το ότι το παμε κηρύσσει απεργίες και υποκαθιστά τη γσεε, μέχρι το ότι δε σηκώνει απεργίες μόνο του κι είναι γραφειοκρατικό σαν τη γσεε.
Ωστόσο, η ιστορία απεχθάνεται τα κενά. Κι αν δημιουργηθεί κενό εξουσίας και δε μπορέσουμε να το αξιοποιήσουμε, θα σπεύσουν να το καλύψουν οι φασίστες.
Δηλ οι αστοί, αλλά με τις δημοκρατικές μάσκες τους πεσμένες.
Από πέρσι μου έχει γίνει έμμονη ιδέα ο συνειρμός με τη σιδερένια φτέρνα και τις εξαθλιωμένες λούμπεν μάζες που ξέσπασαν πρόωρα κι η απελπισία τους γύρισε μπούμερανγκ στην οργανωμένη εργατική τάξη που δε μπόρεσε να αποτρέψει εγκαίρως την προβοκάτσια.
Πάνω σε αυτό ήρθαν κι έδεσαν κάτι μαύρες σκέψεις για τη διάλυση του κοινωνικού ιστού. Ο παγκόσμιος ιστός αντικαθιστά τον κοινωνικό και μας εγκλωβίζει σαν αράχνη μπροστά στις οθόνες. Κι ο εργαζόμενος λάστιχο που τους μισούς μήνες είναι άνεργος, δεν προλαβαίνει να δικτυωθεί με κανέναν συνάδελφό του και νιώθει μόνος εναντίον όλων.
Το παράδοξο είναι πως όλα αυτά μου ήρθαν στο παρκάκι στα εξάρχεια που είναι ακριβώς το αντίθετο: μια μικρή όαση κοινωνικής συνεύρεσης σε έναν μίζερο όγκο από τσιμέντο που σκεπάζει την αποξένωση. Είδα όμως τους θαμώνες του να καίνε καφάσια για να ζεσταθούν κι αυτό μου θύμισε εικόνες από την καταστροφή μετά του αρκά.
Η εξαθλίωση οξύνει εκ των πραγμάτων τις αντιφάσεις, την ανισότητα και την δυσαρέσκεια. Αυτό όμως έχει κι άλλη όψη. Οι εξαθλιωμένες μάζες τείνουν στο λούμπεν και δεν έχουν καμία ταξική συνείδηση. Η βιοπάλη δεν τους αφήνει να σκεφτούν τη συλλογική πάλη και τον αγώνα.
Την ίδια στιγμή είχαμε υπαρξιακή κουβέντα με τον τρόμπα και τον κόκκινο μάη που θύμιζε χέμινγουαίη: τι γυρεύω εγώ εδώ; Τι ρόλο παίζω στο θαύμα της δημιουργίας; Και της ταξικής πάλης στην χώρα μου; Σε τι ακριβώς ελπίζω;
Εγώ περιμένω από το κόμμα να φτιάξει ένα δυνατό και πλατύ μέτωπο, ξεκινώντας από τους πρώην. Ο συμπαθής μουλάς της παρέας μας δεν έχω ιδέα τι ακριβώς περίμενε. Και ο τρόμπας έβλεπε μια προοπτική σε ό,τι γουστάρει ο καθένας και μπορεί να το κάνει με μεράκι. Το οποίο πολλές φορές αποδεικνύεται ασυμβίβαστο με την οργανωμένη δράση. Δεν θα έπρεπε, συνήθως όμως έτσι γίνεται.
Από αυτή την άποψη εγώ γουστάρω πολύ το μπλοκ, μακάρι να μου εξασφάλιζε και τα προς το ζην. Κι η πλάκα είναι ότι έτσι "παρεμβαίνω" σε πολύ περισσότερο κόσμο απ’ ό,τι κατάφερνα πριν με τις παραδοσιακές μεθόδους. Αλλά δεν το θεωρώ παρά λύση ανάγκης. Δε θεωρώ ότι βρήκα το φάρμακο και τρέξτε κόσμε να κάνετε όλοι από ένα, γιατί εν τούτω νίκα.
Ο τόνι ριγκατόνι πάντως εκεί κατέληξε κι έχει στα σκαριά περιοδική έκδοση που θα βγει στα κοντά. Δεν έχω έγκριση να πω περισσότερα. Αλλά όταν σκάσει μύτη θα το μάθετε από πρώτο χέρι. Μπορεί στις σελίδες του να βρείτε και μια κάποια λύση στα υπαρξιακά σας..
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα τόνι ριγκατόνι. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα τόνι ριγκατόνι. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011
Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010
Ελλάς- Ευρώπη-Σοσιαλισμός
Η χτεσινή ήταν μία από αυτές τις ημέρες που η σημειολογία πέφτει στα κεφάλια μας: η ήττα του πρέσβη του ελληνικού ποδοσφαίρου, που μας κερνούσε τόσα χρόνια φερέρο ροσέ (ευθεία παραπομπή στον τίτλο του κειμένου) και η κινητοποίηση των φοιτητών της αγγλίας που είναι και το (μαγικό) ζουμί που μας ενδιαφέρει.
Η κε του μπλοκ παρουσιάζει με περηφάνια στο αναγνωστικό της κοινό, ένα άρθρο του ειδικού συνεργάτη της τόνι ριγκατόνι για την κατάσταση της εργατικής τάξης και του κινήματος εν γένει στην αγγλία, το οποίο φωτίζει δύσκολα σημεία του επαναστατικού προτσές στο νησί.
Καλή ανάγνωση.
Φτάνοντας στην Αγγλία το 2003, λίγους μήνες μετά την σύνοδο που στέναξε ο Μαρμαράς από δακρυγόνα, οι εμπειρίες μου από την ευρωπαϊκή αριστερά περιοριζόταν σε έναν διάλογο-σταθμό στους δρόμους των Βρυξελών το μακρινό 2001. Τότε που γάλλος εργάτης παρατηρώντας το μπλοκ της ΔΡΑΣΕ –προγόνου της Πρωτοβουλίας Αγώνα 2003 για τους ιστοριοδίφες του κινήματος- έσκυψε συνωμοτικά και ρώτησε: «Κου-Κου-Ε;» , «Νο Κουκουε- μορ λεφτ δεν κουκουε!» απάντησε περήφανος ένας σύντροφος, για να απαντήσει ο γάλλος, φέρων τραγιάσκα, γένια και προτεταμένη κοιλιά «μορ λεφτ δεν κου-κου-ε; Ο-λα-λα!!» κάνοντας την χαρακτηριστική κίνηση που γνωρίζουμε από τον Οβελίξ, όταν ερχόταν σε επαφή με άλλους πολιτισμούς.
«Σπάμε τις κόκκινες ζώνες»
Σύσκεψη της πρωτοβουλίας ενάντια στον πόλεμο στο Σέφιλντ, Οκτώβριος 2003, λίγο πριν την επίσκεψη του Μπους στο Λονδίνο. Μαζευόμαστε σε μια αίθουσα του πανεπιστημίου για να συντονιστούμε. Εισηγητής ο Άλλεν, επαγγελματικό στέλεχος του ΕςΝτάμπλιγιουΠι, μαμάς-οργάνωσης του ΣΕΚ, που στήνει κάθε Τρίτη ένα τραπεζάκι στο πανεπιστήμιο και με ρωτά με το που κοιτάω «Θέλεις να γίνεις μέλος;». Το έργο αυτό το έχουμε ξαναδεί, ε;
Στη σύσκεψη είμαστε καμιά 20αριά νοματαίοι. Ο Άλλεν ξεκινά ανάποδα από τα πρακτικά, δηλαδή ποιος θα πάρει αφίσες και που θα τις κολλήσει. Κάτι σαν τη βρετανική οδήγηση που είναι ανάποδη από τη δική μας, που ο εισηγητής ξεκινά από το διεθνή συσχετισμό δύναμης, τις εθνικές εξελίξεις, την κρισιμότητα της συγκυρίας και τα τρέχοντα καθήκοντα, δηλαδή την ανάγκη να υπάρχει τραπεζάκι το Σάββατο το πρωί στη λαϊκή.
Ο Άλλεν όμως σταματά δίχως αντίστροφη ιεράρχηση, δηλαδή απλά ανακοινώνει τις χρεώσεις. Η συζήτηση ανάβει. Μία συνάδελφος με πράσινα μαλλιά ανακοινώνει την πρόθεσή της να βάλει προκηρύξεις στις πόρτες της εστίας που μένει, αλλά αναρωτιέται αν γίνει φθορά στην πόρτα ποιος θα πληρώσει. Η φθορά έγκειται στην ξεκολλημένη ταινία που μπορεί να συμπαρασύρει τη μπογιά της πόρτας. Ακολουθούν δημιουργικές προτάσεις για μπλου-τακ και ο Άλλεν δίνει τη λύση ως σοφός καθοδηγητής «οι προκηρύξεις κάτω από τις πόρτες!». Εμπρός λοιπόν!
«Με την αριστερά της καινοτομίας!»
Πρωτοβουλία για τη συγκρότηση της 5ης Διεθνούς. Ο διοπτροφόρος νεαρός, βγαλμένος από ταινία του Λόουτς για την Ισπανία, μου ανακοινώνει τη λύση για τα προβλήματα της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Η πρωτοβουλία για την 5η Διεθνή, πολύ πριν ο Τσάβες πει κάτι παρόμοιο, αριθμούσε στην Μεγάλη Βρετανία 72 μέλη τον Νοέμβριο του 2003 που συζητούσα με τον σύντροφο Simon, μία συμπαθέστατη μορφή που οργώνει τη βόρεια Αγγλία για τους σκοπούς της οργάνωσης. Με πληροφορεί ότι στην Ελλάδα έχουν επαφές με την «Εργατική Εξουσία-Κομμουνιστικό Σύνδεσμο», με προμηθεύει με την εφημερίδα και το θεωρητικό όργανο της υπόθεσης, με παρακινεί να παραβρεθώ σε μία εκδήλωση.
Σε μια αίθουσα δέκα νοματαίοι ακούμε τον ομιλητή να ξεκινά από μία απεργία στο Μπαγκλαντες και να αναδεικνύει ότι το πόπολο είναι έτοιμο για παγκόσμια επανάσταση, φτάνει να έχει κάποιον να την συντονίσει. Καμία σχέση δηλαδή με τον πρακτικίστή Άλλεν, γεγονός που ακουμπάει την ευαίσθητη αριστερίστικη καρδιά μου. Το πράγμα μπερδεύεται από τη διαπίστωση ότι η γραμμή λέει ψήφο στο Εργατικό Κόμμα του Μπλερ για να καταλάβει ο λαός το αδιέξοδο, δηλαδή «χωρίς αυταπάτες» φάση, και κυρίως τα σχέδια εποικισμού του πλανήτη για τη δημιουργία παραρτημάτων της οργάνωσης.
Ο Simon μου εκμυστηρεύεται το «Σκάνδαλο της Ουκρανίας»- έχουν περάσει τα χρόνια, οπότε υποθέτω έχει παραγραφεί. Εκεί κάτι αλάνια ήρθαν σε επαφή με την οργάνωση, η οποία ενθουσιασμένη τους έστειλε κάτι υπολογιστές και ίσως και κάτι παραπάνω. Τα αλάνια εξαφανίστηκαν και μάλλον δεν πέρασαν στην παράνομη οργάνωση του εν Ουκρανία παραρτήματος…
«Ένα είναι το Κόμμα»
«Τη Morning Star θα ήθελα». «Ορίστε».
Κοιτάω το πρωτοσέλιδο της ημερήσιας εφημερίδας του ΚΚΒρετανίας, διαδόχου του ιστορικού CPGB, ήτοι Κομμουνιστικού Κόμματος Μεγάλης Βρετανίας. Αντιφατικό; Κομμουνιστικό Κόμμα ΜΕΓΑΛΗΣ ΒΡΕΤΑΝΙΑΣ, δηλαδή μίας Αυτοκρατορίας;
Ας επιστρέψουμε στο πρωτοσέλιδο. Μία νεαρή ημίγυμνη στάρλετ καλύπτει το δεξί τμήμα της σελίδας, ενώ ο τίτλος περιγράφει όργια νεαρών ποδοσφαιριστών. Το Κόμμα εγκατέλειψε τη ξύλινη γλώσσα και ανοίχτηκε στα ζητήματα που ενδιαφέρουν τη νεολαία; Προφανώς όχι που λέει και το γνωστό ανέκδοτο- αυτό με εκείνη τη γιαγιά που παίρνει υπό μάλης μία βρετανική εφημερίδα και βγαίνει στο ύπαιθρο. Απλά ο νεαρός κινέζος υπάλληλος μου έδωσε τη Daily Star, μία εφημερίδα που μπροστά της η Εσπρέσσο είναι κάτι σαν το λογοτεχνικό ένθετο της Πράβντα το 1937.
Αναζητώ την σωστή εφημερίδα αρκετά και εν τέλει την βρίσκω. Ρουφάω τη στήλη κηπουρικής, κάπου στη σ.12 νομίζω, διαβάζω τη στήλη ιπποδρομιών ως φόρο τιμής στον ιστορικό Eric Hobsbawm που στην αυτοβιογραφία του λέει ότι παλιά το όργανο του κόμματος είχε τις καλύτερες προβλέψεις, και ψάχνω να βρω κάποια δραστηριότητα στην βιομηχανική πόλη που βρίσκομαι.
Ύστερα από μία εβδομάδα συστηματικής παρακολούθησης του κομματικού οργάνου βλέπω ότι στις 16 Δεκεμβρίου θα πραγματοποιηθεί η «Μηνιαία Συνάντηση» του Κόμματος σε ένα πολιτιστικό κέντρο της πόλης. Η μέρα φτάνει και ξεκινώ για τη μεγάλη συνάντηση…
«Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, γίναμε έξι»
Κατεβαίνοντας στην πόλη διασχίζω δρόμους με εγκαταλειμμένα εργοστάσια, μάντρες, νεαρούς πατεράδες 15 ετών με αλυσίδες στο λαιμό, φόρμες, αθλητικό παπούτσι και Burberrys- ένας κοινός τύπος της μετα-βιομηχανικής Αγγλίας. Φτάνω σε ένα σκοτεινό πολιτιστικό κέντρο έγκαιρα, ρωτώ τον θυρωρό που είναι η συνάντηση της Morning Star με κοιτά απορημένος και ανόρεχτα μου λέει στον δεύτερο όροφο. Ανεβαίνω σε μία αίθουσα που αποπνέει εικόνα διάλυσης, μπίχλα κομματικού γραφείου και προσπάθειες αισθητικής βελτίωσης δεκαετίας 1980, όπου παιδάκια χορεύουν για την ειρήνη και άλλες σπουδαίες υποθέσεις. Η αίθουσα είναι κατασκότεινη.
Περιμένω επί ώρα όταν επιτέλους εμφανίζεται ζεύγος 50άρηδων και το αλάνθαστο ένστικτο του επαναστατικού διεθνισμού υποδεικνύει ότι είναι μέλη του Κόμματος. Βοηθάει το γεγονός ότι κουβαλάν πλαστική σακούλα ξέχειλη με χαρτιά, ο σύντροφος φέρει γυαλιά και γένια, η κυρία περισσότερα κιλά από όσα χρειαζόταν και περιβάλλονται από την αύρα της κομματικότητας. Συστήνομαι, η ατμόσφαιρα θερμή, δεν με ρωτούν «που ανήκω» --βασικό άγχος για τον εκπρόσωπο μίας ανάδελφης οργάνωσης όπως το ΝΑΡ, και μου ανακοινώνουν ότι το θέμα της εκδήλωσης είναι ο «φασισμός» και ομιλητής εκπρόσωπος μίας «αντιφασιστικής πρωτοβουλίας». Κουλ.
Για να φανώ χρήσιμος και να δείξω ότι ξέρω από αυτά αρχίζω να στήνω καρέκλες που είναι ντανιασμένες στο βάθος της αίθουσας. Στην έκτη καρέκλα ο ευγενής σύντροφος αναφωνεί «Στοπ, Δεν χρειαζόμαστε άλλες». Και τότε έρχεται η ώρα της αποκάλυψης: από τα 17 μέλη του Κόμματος τα 15 είναι πάνω από 70 ετών και από αυτούς οι 7 πάνω από 80 ετών. Στην εκδήλωση ανέμεναν 5 συνολικά+ την αφεντιά μου που ήταν σούπερ έκπληξη κάτι σαν κίντερ έκπληξη= 6 καρέκλες. Και μία για τον ομιλητή.
Βρισκόμαστε στο Σέφιλντ της Αγγλίας, πόλη που γυρίστηκε το Full Monty, κέντρο της βιομηχανικής επανάστασης, πόλη ριζοσπαστικών παραδόσεων και το Κόμμα έχει 17 μέλη. Μάλιστα. Η εν λόγω εκδήλωση ήταν «ανοιχτή», αλλά στην ουσία λειτουργούσε ως συνεδρίαση του τοπικού κομματικού πυρήνα. Η εκδήλωση ήταν από τις πιο συγκινητικές και πιο αδιέξοδες που έχω παρακολουθήσει ποτέ. Ύστερα από λίγο ήρθαν 3 σύντροφοι πάνω από 70 ετών, εργάτες της εποχής του Λαϊκού Μετώπου, με τραγιάσκες και το πιο γλυκό βλέμμα, που μόλις άκουσαν Ελλάδα άρχισαν να λένε «Μανώλη Γκλέζο» και «ΕΑΜ-ΕΑΜ».
Ο μη κομματικός εισηγητής μίλησε για την ανάγκη να πλακώσουμε στις φάπες τους φασίστες και ο ένας ηλικιωμένος σύντροφος όρθιος μας θύμισε τις εποχές του Λαϊκού Μετώπου, τις ψευδαισθήσεις των εργατών που διάβαζαν Χίτλερ και πίστευαν ότι θα έλυνε το πρόβλημα της ανεργίας και την ανάγκη το Κόμμα να διατάξει τις δυνάμεις του αναλόγως με την κρισιμότητα της κατάστασης. Οι δυνάμεις ήμασταν οι έξι παρόντες και οι άγνωστες εφεδρείες της εργατικής τάξης. Κολασμένες καταστάσεις.
(συνεχίζεται…)
Η κε του μπλοκ παρουσιάζει με περηφάνια στο αναγνωστικό της κοινό, ένα άρθρο του ειδικού συνεργάτη της τόνι ριγκατόνι για την κατάσταση της εργατικής τάξης και του κινήματος εν γένει στην αγγλία, το οποίο φωτίζει δύσκολα σημεία του επαναστατικού προτσές στο νησί.
Καλή ανάγνωση.
Φτάνοντας στην Αγγλία το 2003, λίγους μήνες μετά την σύνοδο που στέναξε ο Μαρμαράς από δακρυγόνα, οι εμπειρίες μου από την ευρωπαϊκή αριστερά περιοριζόταν σε έναν διάλογο-σταθμό στους δρόμους των Βρυξελών το μακρινό 2001. Τότε που γάλλος εργάτης παρατηρώντας το μπλοκ της ΔΡΑΣΕ –προγόνου της Πρωτοβουλίας Αγώνα 2003 για τους ιστοριοδίφες του κινήματος- έσκυψε συνωμοτικά και ρώτησε: «Κου-Κου-Ε;» , «Νο Κουκουε- μορ λεφτ δεν κουκουε!» απάντησε περήφανος ένας σύντροφος, για να απαντήσει ο γάλλος, φέρων τραγιάσκα, γένια και προτεταμένη κοιλιά «μορ λεφτ δεν κου-κου-ε; Ο-λα-λα!!» κάνοντας την χαρακτηριστική κίνηση που γνωρίζουμε από τον Οβελίξ, όταν ερχόταν σε επαφή με άλλους πολιτισμούς.
«Σπάμε τις κόκκινες ζώνες»
Σύσκεψη της πρωτοβουλίας ενάντια στον πόλεμο στο Σέφιλντ, Οκτώβριος 2003, λίγο πριν την επίσκεψη του Μπους στο Λονδίνο. Μαζευόμαστε σε μια αίθουσα του πανεπιστημίου για να συντονιστούμε. Εισηγητής ο Άλλεν, επαγγελματικό στέλεχος του ΕςΝτάμπλιγιουΠι, μαμάς-οργάνωσης του ΣΕΚ, που στήνει κάθε Τρίτη ένα τραπεζάκι στο πανεπιστήμιο και με ρωτά με το που κοιτάω «Θέλεις να γίνεις μέλος;». Το έργο αυτό το έχουμε ξαναδεί, ε;
Στη σύσκεψη είμαστε καμιά 20αριά νοματαίοι. Ο Άλλεν ξεκινά ανάποδα από τα πρακτικά, δηλαδή ποιος θα πάρει αφίσες και που θα τις κολλήσει. Κάτι σαν τη βρετανική οδήγηση που είναι ανάποδη από τη δική μας, που ο εισηγητής ξεκινά από το διεθνή συσχετισμό δύναμης, τις εθνικές εξελίξεις, την κρισιμότητα της συγκυρίας και τα τρέχοντα καθήκοντα, δηλαδή την ανάγκη να υπάρχει τραπεζάκι το Σάββατο το πρωί στη λαϊκή.
Ο Άλλεν όμως σταματά δίχως αντίστροφη ιεράρχηση, δηλαδή απλά ανακοινώνει τις χρεώσεις. Η συζήτηση ανάβει. Μία συνάδελφος με πράσινα μαλλιά ανακοινώνει την πρόθεσή της να βάλει προκηρύξεις στις πόρτες της εστίας που μένει, αλλά αναρωτιέται αν γίνει φθορά στην πόρτα ποιος θα πληρώσει. Η φθορά έγκειται στην ξεκολλημένη ταινία που μπορεί να συμπαρασύρει τη μπογιά της πόρτας. Ακολουθούν δημιουργικές προτάσεις για μπλου-τακ και ο Άλλεν δίνει τη λύση ως σοφός καθοδηγητής «οι προκηρύξεις κάτω από τις πόρτες!». Εμπρός λοιπόν!
«Με την αριστερά της καινοτομίας!»
Πρωτοβουλία για τη συγκρότηση της 5ης Διεθνούς. Ο διοπτροφόρος νεαρός, βγαλμένος από ταινία του Λόουτς για την Ισπανία, μου ανακοινώνει τη λύση για τα προβλήματα της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Η πρωτοβουλία για την 5η Διεθνή, πολύ πριν ο Τσάβες πει κάτι παρόμοιο, αριθμούσε στην Μεγάλη Βρετανία 72 μέλη τον Νοέμβριο του 2003 που συζητούσα με τον σύντροφο Simon, μία συμπαθέστατη μορφή που οργώνει τη βόρεια Αγγλία για τους σκοπούς της οργάνωσης. Με πληροφορεί ότι στην Ελλάδα έχουν επαφές με την «Εργατική Εξουσία-Κομμουνιστικό Σύνδεσμο», με προμηθεύει με την εφημερίδα και το θεωρητικό όργανο της υπόθεσης, με παρακινεί να παραβρεθώ σε μία εκδήλωση.
Σε μια αίθουσα δέκα νοματαίοι ακούμε τον ομιλητή να ξεκινά από μία απεργία στο Μπαγκλαντες και να αναδεικνύει ότι το πόπολο είναι έτοιμο για παγκόσμια επανάσταση, φτάνει να έχει κάποιον να την συντονίσει. Καμία σχέση δηλαδή με τον πρακτικίστή Άλλεν, γεγονός που ακουμπάει την ευαίσθητη αριστερίστικη καρδιά μου. Το πράγμα μπερδεύεται από τη διαπίστωση ότι η γραμμή λέει ψήφο στο Εργατικό Κόμμα του Μπλερ για να καταλάβει ο λαός το αδιέξοδο, δηλαδή «χωρίς αυταπάτες» φάση, και κυρίως τα σχέδια εποικισμού του πλανήτη για τη δημιουργία παραρτημάτων της οργάνωσης.
Ο Simon μου εκμυστηρεύεται το «Σκάνδαλο της Ουκρανίας»- έχουν περάσει τα χρόνια, οπότε υποθέτω έχει παραγραφεί. Εκεί κάτι αλάνια ήρθαν σε επαφή με την οργάνωση, η οποία ενθουσιασμένη τους έστειλε κάτι υπολογιστές και ίσως και κάτι παραπάνω. Τα αλάνια εξαφανίστηκαν και μάλλον δεν πέρασαν στην παράνομη οργάνωση του εν Ουκρανία παραρτήματος…
«Ένα είναι το Κόμμα»
«Τη Morning Star θα ήθελα». «Ορίστε».
Κοιτάω το πρωτοσέλιδο της ημερήσιας εφημερίδας του ΚΚΒρετανίας, διαδόχου του ιστορικού CPGB, ήτοι Κομμουνιστικού Κόμματος Μεγάλης Βρετανίας. Αντιφατικό; Κομμουνιστικό Κόμμα ΜΕΓΑΛΗΣ ΒΡΕΤΑΝΙΑΣ, δηλαδή μίας Αυτοκρατορίας;
Ας επιστρέψουμε στο πρωτοσέλιδο. Μία νεαρή ημίγυμνη στάρλετ καλύπτει το δεξί τμήμα της σελίδας, ενώ ο τίτλος περιγράφει όργια νεαρών ποδοσφαιριστών. Το Κόμμα εγκατέλειψε τη ξύλινη γλώσσα και ανοίχτηκε στα ζητήματα που ενδιαφέρουν τη νεολαία; Προφανώς όχι που λέει και το γνωστό ανέκδοτο- αυτό με εκείνη τη γιαγιά που παίρνει υπό μάλης μία βρετανική εφημερίδα και βγαίνει στο ύπαιθρο. Απλά ο νεαρός κινέζος υπάλληλος μου έδωσε τη Daily Star, μία εφημερίδα που μπροστά της η Εσπρέσσο είναι κάτι σαν το λογοτεχνικό ένθετο της Πράβντα το 1937.
Αναζητώ την σωστή εφημερίδα αρκετά και εν τέλει την βρίσκω. Ρουφάω τη στήλη κηπουρικής, κάπου στη σ.12 νομίζω, διαβάζω τη στήλη ιπποδρομιών ως φόρο τιμής στον ιστορικό Eric Hobsbawm που στην αυτοβιογραφία του λέει ότι παλιά το όργανο του κόμματος είχε τις καλύτερες προβλέψεις, και ψάχνω να βρω κάποια δραστηριότητα στην βιομηχανική πόλη που βρίσκομαι.
Ύστερα από μία εβδομάδα συστηματικής παρακολούθησης του κομματικού οργάνου βλέπω ότι στις 16 Δεκεμβρίου θα πραγματοποιηθεί η «Μηνιαία Συνάντηση» του Κόμματος σε ένα πολιτιστικό κέντρο της πόλης. Η μέρα φτάνει και ξεκινώ για τη μεγάλη συνάντηση…
«Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, γίναμε έξι»
Κατεβαίνοντας στην πόλη διασχίζω δρόμους με εγκαταλειμμένα εργοστάσια, μάντρες, νεαρούς πατεράδες 15 ετών με αλυσίδες στο λαιμό, φόρμες, αθλητικό παπούτσι και Burberrys- ένας κοινός τύπος της μετα-βιομηχανικής Αγγλίας. Φτάνω σε ένα σκοτεινό πολιτιστικό κέντρο έγκαιρα, ρωτώ τον θυρωρό που είναι η συνάντηση της Morning Star με κοιτά απορημένος και ανόρεχτα μου λέει στον δεύτερο όροφο. Ανεβαίνω σε μία αίθουσα που αποπνέει εικόνα διάλυσης, μπίχλα κομματικού γραφείου και προσπάθειες αισθητικής βελτίωσης δεκαετίας 1980, όπου παιδάκια χορεύουν για την ειρήνη και άλλες σπουδαίες υποθέσεις. Η αίθουσα είναι κατασκότεινη.
Περιμένω επί ώρα όταν επιτέλους εμφανίζεται ζεύγος 50άρηδων και το αλάνθαστο ένστικτο του επαναστατικού διεθνισμού υποδεικνύει ότι είναι μέλη του Κόμματος. Βοηθάει το γεγονός ότι κουβαλάν πλαστική σακούλα ξέχειλη με χαρτιά, ο σύντροφος φέρει γυαλιά και γένια, η κυρία περισσότερα κιλά από όσα χρειαζόταν και περιβάλλονται από την αύρα της κομματικότητας. Συστήνομαι, η ατμόσφαιρα θερμή, δεν με ρωτούν «που ανήκω» --βασικό άγχος για τον εκπρόσωπο μίας ανάδελφης οργάνωσης όπως το ΝΑΡ, και μου ανακοινώνουν ότι το θέμα της εκδήλωσης είναι ο «φασισμός» και ομιλητής εκπρόσωπος μίας «αντιφασιστικής πρωτοβουλίας». Κουλ.
Για να φανώ χρήσιμος και να δείξω ότι ξέρω από αυτά αρχίζω να στήνω καρέκλες που είναι ντανιασμένες στο βάθος της αίθουσας. Στην έκτη καρέκλα ο ευγενής σύντροφος αναφωνεί «Στοπ, Δεν χρειαζόμαστε άλλες». Και τότε έρχεται η ώρα της αποκάλυψης: από τα 17 μέλη του Κόμματος τα 15 είναι πάνω από 70 ετών και από αυτούς οι 7 πάνω από 80 ετών. Στην εκδήλωση ανέμεναν 5 συνολικά+ την αφεντιά μου που ήταν σούπερ έκπληξη κάτι σαν κίντερ έκπληξη= 6 καρέκλες. Και μία για τον ομιλητή.
Βρισκόμαστε στο Σέφιλντ της Αγγλίας, πόλη που γυρίστηκε το Full Monty, κέντρο της βιομηχανικής επανάστασης, πόλη ριζοσπαστικών παραδόσεων και το Κόμμα έχει 17 μέλη. Μάλιστα. Η εν λόγω εκδήλωση ήταν «ανοιχτή», αλλά στην ουσία λειτουργούσε ως συνεδρίαση του τοπικού κομματικού πυρήνα. Η εκδήλωση ήταν από τις πιο συγκινητικές και πιο αδιέξοδες που έχω παρακολουθήσει ποτέ. Ύστερα από λίγο ήρθαν 3 σύντροφοι πάνω από 70 ετών, εργάτες της εποχής του Λαϊκού Μετώπου, με τραγιάσκες και το πιο γλυκό βλέμμα, που μόλις άκουσαν Ελλάδα άρχισαν να λένε «Μανώλη Γκλέζο» και «ΕΑΜ-ΕΑΜ».
Ο μη κομματικός εισηγητής μίλησε για την ανάγκη να πλακώσουμε στις φάπες τους φασίστες και ο ένας ηλικιωμένος σύντροφος όρθιος μας θύμισε τις εποχές του Λαϊκού Μετώπου, τις ψευδαισθήσεις των εργατών που διάβαζαν Χίτλερ και πίστευαν ότι θα έλυνε το πρόβλημα της ανεργίας και την ανάγκη το Κόμμα να διατάξει τις δυνάμεις του αναλόγως με την κρισιμότητα της κατάστασης. Οι δυνάμεις ήμασταν οι έξι παρόντες και οι άγνωστες εφεδρείες της εργατικής τάξης. Κολασμένες καταστάσεις.
(συνεχίζεται…)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)